ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η Ευρώπη προσποιείται την αλληλεγγύη και ο Πούτιν το ξέρει

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Andreas Kluth / Bloomberg

Οι 27 ηγέτες των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης λατρεύουν να εκθειάζουν την αλληλεγγύη η οποία ενώνει τις χώρες τους. Ακόμη και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σηματοδοτούν την ύπαρξη ενός πεπρωμένου. Η λέξη "union" ("ένωση") προέρχεται μέσω γαλλικών από το λατινικό unus, που σημαίνει "ένα", ενώ και η λέξη solidarity (αλληλεγγύη) από το solidus, το οποίο σημαίνει "σταθερός, ενιαίος και αδιαίρετος". Όπως και ένας καλός γάμος, το μπλοκ προορίζεται να αποτελεί μια ένωση αλληλεγγύης.

Στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί κάτι τέτοιο - και οι εχθροί της Ευρώπης το γνωρίζουν. Σε αυτούς περιλαμβάνεται ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και απολυταρχικοί ηγέτες όπως εκείνοι στην Κίνα - και όχι μόνο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΕΕ είναι η αδυναμία της στο να αναγνωρίζει τις απειλές, τις ευθύνες και τις θυσίες ως κοινές.

Αυτή τη στιγμή, το αγωνιώδες δάγκωμα των νυχιών αφορά τον Πούτιν - τόσο τον πραγματικό του πόλεμο κατά της Ουκρανίας, όσο και τον υβριδικό του πόλεμο κατά της ΕΕ.  

Το όπλο επιλογής του είναι η ενέργεια.

Ο Πούτιν πέρασε δύο δεκαετίες καθιστώντας την ΕΕ ευάλωτη - δηλαδή εξαρτώντας την από το ρωσικό φυσικό αέριο και άλλους υδρογονάνθρακες - κατασκευάζοντας ένα δίκτυο αγωγών προς αφελείς χώρες όπως η Γερμανία.  

Φέτος, μετά την εισβολή του στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο, όπλισε τα συγκεκριμένα όπλα του και έβαλε το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Στις αρχές του καλοκαιριού, περιόρισε το φυσικό αέριο το οποίο ρέει μέσω του Nord Stream 1, ενός μεγάλου αγωγού από τη Ρωσία προς τη Γερμανία κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα, στο 60% της χωρητικότητάς του. Αυτή την εβδομάδα, το μείωσε περαιτέρω στο 20%.

Θα μπορούσε να το μειώσει περισσότερο ή να κλείσει τελείως τη στρόφιγγα. Ως αποτέλεσμα, οι δεξαμενές αποθήκευσης της Ευρώπης θα είναι πιο άδειες απ’ ό,τι θα έπρεπε για τον χειμώνα. Ο Πούτιν απειλεί να κάνει τους Ευρωπαίους να τουρτουρίσουν μέσα σε σπίτια χωρίς θέρμανση και να αναγκάσει τμήματα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας να κλείσουν.

Όπως σε οποιαδήποτε από τις κρίσεις της, το ερώτημα για την ΕΕ είναι τι να κάνει γι’ αυτό το χάος. Έτσι, οι χώρες οι οποίες πλήττονται περισσότερο - με επικεφαλής τη Γερμανία σε αυτή την περίπτωση - επικαλούνται αυτό το περίφημο αίσθημα αλληλεγγύης.

Την περασμένη εβδομάδα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε σε ολόκληρο το μπλοκ να μειώσει οικειοθελώς την κατανάλωση φυσικού αερίου κατά 15%, με υποχρεωτικές περικοπές να ακολουθούν εάν χρειαστεί. Η αντίδραση ήταν αναπόφευκτη, κατανοητή - και ελάχιστα καθησυχαστική.

Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα και πολλά άλλα κράτη-μέλη δεν βασίζονται στο ρωσικό φυσικό αέριο και επομένως δεν διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο. Επιπλέον, οποιαδήποτε εξοικονόμηση φυσικού αερίου με την οποία θα επιβάρυναν τις δικές τους εταιρείες και καταναλωτές δεν θα βοηθούσε τους Γερμανούς, καθώς δεν υπάρχουν αγωγοί για τη μεταφορά εφεδρικού αερίου από τη Μαδρίτη ή τη Μάλτα π,χ. στη Βαυαρία ή στο Βερολίνο. Γιατί λοιπόν να πουν "ναι" στο εξαναγκαστικό δελτίο;

Και επιπλέον, η Γερμανία δεν φέρει άραγε ευθύνη;

 Πολλοί Ευρωπαίοι πέρασαν χρόνια προειδοποιώντας το Βερολίνο να μην κατασκευάσει δύο αγωγούς κάτω από τη Βαλτική που να συνδέουν τη Γερμανία με τη Ρωσία και να μην εγκαταλείψει ταυτόχρονα και την πυρηνική ενέργεια.

Με αυταρέσκεια, η Γερμανία αγνοούσε τους εταίρους της και υποβάθμιζε την απειλή την οποία συνιστούσε το Κρεμλίνο. Το να ζητούν σήμερα οι Γερμανοί από τους Ισπανούς να κάνουν πιο σύντομα ντους φαντάζει τώρα κάπως υπερφίαλο. Και υποκριτικό. Πριν από μια δεκαετία, κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ, οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι. Η χρηματοοικονομική αναταραχή η οποία είχε ξεκινήσει από τις ΗΠΑ προκάλεσε εκποιήσεις σε χρεόγραφα κρατών μελών-όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία - απειλώντας ακόμη και με ένα ατύχημα τύπου Grexit. Όταν όμως οι συγκεκριμένες χώρες ζήτησαν αλληλεγγύη από τη Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες, έλαβαν αντ' αυτού διαλέξεις για τα κακά της ασυδοσίας τους επειδή είχαν αρχικά δανειστεί πάρα πολύ.

Η ΕΕ δεν ήταν πιο ενθουσιώδης στην επίδειξη αλληλεγγύης το 2015-16, όταν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες πέρασαν από την Τουρκία στην Ελλάδα, ενώ η χώρα εξακολουθούσε να βιώνει "κραδασμούς" από την κρίση του ευρώ. Κάποια κράτη μέλη - συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας - πρόσφεραν βοήθεια, όμως άλλα - με επικεφαλής την Πολωνία και την Ουγγαρία - αρνήθηκαν.

Το ίδιο το 2020, όταν εμφανίστηκε ο SARS-CoV-2. Το ενστικτώδες αντανακλαστικό των κρατών μελών ήταν να κλείσουν τα σύνορά τους - ακόμη και για μάσκες και ιατρικό εξοπλισμό - μετατρέποντας την περίφημη "ενιαία αγορά" της ΕΕ σε παρωδία. Οι Ευρωπαίοι έφτασαν τότε επικίνδυνα κοντά στο να έρθουν σε ανοικτή ρήξη μεταξύ τους για τα εμβόλια. Τελικά, οι Βρυξέλλες συνήλθαν και ισορρόπησαν τα πράμγατα, ωστόσο η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παραδέχτηκε ότι "ρίξαμε μια ματιά στην άβυσσο" - δηλαδή, σε μια διαλυτική παράλυση της ΕΕ.

Τι θα γινόταν άραγε εάν οι εισβολείς ήταν Ρώσοι στρατιώτες αντί για έναν ιό; 

Δεδομένου του ιστορικού της ΕΕ, τα κράτη μέλη που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή είναι εντελώς λογικό να βρίσκουν γελοία τη συζήτηση για έναν "Ευρωπαϊκό Στρατό". Θα έστελναν οι Ολλανδοί, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί τους γιους και τις κόρες τους να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι τους...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Do not disturb

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν είναι εποχή για τεχνοκράτες. Οι καιροί χρειάζονται πολιτικούς. Δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα ο Γιάννης Στουρνάρας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ. Και έχει σημασία ότι η διαπίστωση προέρχεται από έναν τραπεζίτη και όχι από κάποιο παιδί κομματικού σωλήνα.  

Αφορμή για το συμπέρασμα, η πτώση της κυβέρνησης Ντράγκι στην Ιταλία. Σε συνδυασμό με την άνοδο του συνασπισμού της Δεξιάς με την Ακροδεξιά.  

Οπου τα προβλήματα ανατέθηκαν σε τεχνοκράτες, όσο άξιοι κι αν είναι, όπως ο «σούπερ Μάριο» ή ο δικός μας Παπαδήμος, ακολούθησε έκρηξη του πιο ακραίου λαϊκισμού.  

Κάποτε θα πρέπει να αναρωτηθούμε στα σοβαρά ποια λάθη των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου οδήγησαν τη χώρα στην περιπέτεια των Συριζανέλ. Προς το παρόν το αντιμετωπίζουμε, λίγο ώς πολύ, σαν κάτι μοιραίο. Και γι’ αυτό απορούμε πώς είναι δυνατόν στην Ιταλία, σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, να ανεβαίνουν δυνάμεις αντιευρωπαϊκές. 

Ελα ντε. Σε τι διαφέρουν οι Αδελφοί της Ιταλίας από τους ΑΝΕΛ. 

Η μόνη διαφορά είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει φασιστικό παρελθόν. Και ότι η Τζόρτζια Μελόνι δεν συνεργάζεται με τα Πέντε Αστέρια, όπως οι ΑΝΕΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τους λίγο έως πολύ ομοϊδεάτες της. Αν μη τι άλλο, ο ιταλικός λαϊκισμός είναι συνεπέστερος από την ελληνική αρλούμπα. Κατά τα λοιπά το πρότυπο δεν αλλάζει.  

Τεχνοκρατική διαχείριση σημαίνει αμιγώς ορθολογική διαχείριση. Μόνον που οι κοινωνίες δεν αποτελούνται μονάχα από ορθολογικά στοιχεία και οι δημοκρατίες δεν είναι φτιαγμένες μόνον από λογαριασμούς. Η δημοκρατία για να λειτουργήσει χρειάζεται την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στον ορθολογισμό και στον ανορθολογισμό – πέστε το «έμπνευση», πέστε το «οραματισμό». Το εκκρεμές ρέπει προς τον ανορθολογισμό όταν οι δόσεις ορθολογισμού υπερβούν τα ανεκτά όρια.

Ο κ. Στουρνάρας είπε και κάτι ακόμη στη συνέντευξη. Είπε ότι η Ευρώπη δραστηριοποιείται «αντιδραστικά» μόνον όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με κάποια κρίση.  

Αφελώς σκέφτομαι ότι η Αμερική έχει ένα γεωστρατηγικό σχέδιο που αφορά το μέλλον του κόσμου, η Κίνα επίσης, η Ρωσία επίσης, ο ισλαμικός κόσμος επίσης. Ποιο είναι το «γεωστρατηγικό» σχέδιο της Ευρώπης για το μέλλον; 

Το «μη μου τους κύκλους τάραττε». Do not disturb.  

Στο τέλος του περασμένου αιώνα, ο Φράνσις Φουκουγιάμα κήρυττε το τέλος της Ιστορίας. Τέλος της Ιστορίας σημαίνει τέλος της πολιτικής. Σημαίνει ότι τα προβλήματα του πλανήτη μπορούν να αντιμετωπισθούν με τεχνοκρατικές λύσεις. Διαψεύσθηκε παταγωδώς.

Η «ανθρωπείη φύσις» του Θουκυδίδη εξακολουθεί να διεκδικεί τα δικαιώματά της. Το μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί από...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Εχει μέλλον η Ευρώπη;

 

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η ευτυχία δεν κράτησε πολύ. «Ευτυχία» τρόπος του λέγειν. Στην πραγματικότητα μια βαθιά ανάσα αισιοδοξίας για την πολιτική αφύπνιση της Ευρώπης. 

Η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο. Το κίνημα συμπαράστασης προς τη δοκιμαζόμενη χώρα δεν είναι απλώς ένα κίνημα ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. Ετσι το αντιμετωπίζουν μόνον όσοι αρνούνται να δουν τις ιστορικές διαστάσεις της εισβολής. Η Ρωσία επιχειρεί να κατακτήσει μια χώρα που θέλει να ανήκει στη δημοκρατική Ευρώπη. Δεν είναι η πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εχουν προηγηθεί η Βουδαπέστη τη δεκαετία του ’50, η Πράγα τη δεκαετία του ’60, η Βαρσοβία τη δεκαετία του ’80, η Κριμαία το 2014. Ομως, είναι η πρώτη φορά που η δημοκρατική Ευρώπη αντιμετωπίζει ως ευθεία απειλή την εισβολή. 

Οι μεγάλες δυνάμεις της, η Γαλλία και η Γερμανία αφυπνίζονται, η Βρετανία, έστω και η μετά Brexit, ενεργοποιείται. Παρέχουν εξοπλισμό και πολιτική ενίσχυση στην Ουκρανία, παίρνουν μέτρα κατά της Ρωσίας. Η Ευρώπη αναδεικνύεται σε πολιτική δύναμη. Η Ρωσία απειλεί με πυρηνικό πόλεμο, όμως την Ευρώπη την απασχολεί περισσότερο ο δύσκολος χειμώνας, η τιμή της βενζίνης.

Από τον Φεβρουάριο έως σήμερα το πολιτικό τοπίο της Ευρώπης έχει αλλάξει. Ας μην υπερβάλλουμε. Δεν έχει μεταμορφωθεί. Εχει όμως αλλάξει. 

Στη Γαλλία ο Μακρόν κερδίζει τις εκλογές, προεδρικές και βουλευτικές, όμως δυσκολεύεται να σχηματίσει δική του κυβέρνηση. Η Κεντροδεξιά βαραίνει προς τα δεξιά. Η μεγάλη κερδισμένη των βουλευτικών εκλογών είναι η Μαρίν Λεπέν. Κατάφερε να βγάλει το κόμμα της από το περιθώριο. Λεπτομέρεια: η Λεπέν συγκρούεται με τον Μακρόν πολιτικά στην αντιμετώπιση του Πούτιν. Οπως και η Τζόρτζια Μελόνι, επικεφαλής των «Αδελφών της Ιταλίας». Η πολιτική διχοτομία στο ευρωπαϊκό τοπίο ορίζεται από τη στάση απέναντι στη Ρωσία. Οι φιλοδυτικές δυνάμεις, Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά, απέναντι στις αντιδυτικές δυνάμεις, Ακροδεξιά και Ακροαριστερά. Η πρωτοτυπία της κατάστασης ορίζεται από την ταύτιση ακροδεξιών και ακροαριστερών. Επιβάλλεται η επινόηση εργαλείων για την ερμηνεία του φαινομένου.

Και τώρα για εμάς εδώ να πούμε. Κοινώς για τον κόσμο μας. Ακούμε και διαβάζουμε για τη σύγκρουση Αμερικής και Κίνας στον Ειρηνικό και την Απω Ανατολή. Μακριά μας πέφτει, συμφωνώ. Δεν σε ενδιαφέρει αν θα κυριαρχήσει η Cosco. Ακούς και διαβάζεις για την Ευρωασιατική αυτοκρατορία που οραματίζεται. Ζεις την εισβολή της ισλαμικής επικράτειας στον ευρωπαϊκό πολιτισμικό χώρο. Και δικαιούσαι να αναρωτηθείς. Ολοι στον κόσμο που ζούμε έχουν μια αντίληψη για την προοπτική του. Ποια είναι η δική μας προοπτική; Ποιοι είναι οι στόχοι μας;  

Και δεν αναφέρομαι στο μικρό μας οικόπεδο. Αναφέρομαι στο μεγάλο γήπεδο του οποίου τμήμα είναι το μικρό μας οικόπεδο. Ποια προοπτική προτείνει η Ευρώπη; 

Προς το παρόν μοιάζει να είναι η μόνη μεγάλη δύναμη του κόσμου μας η οποία δεν έχει να προτείνει μέλλον. Εχει βέβαια τα προνόμια του παρόντος, όπως η δημοκρατία, τα κοινωνικά και φυλετικά δικαιώματα, όμως κάποια στιγμή οφείλει η ωραία κοιμωμένη να μας πει πού οδηγούν όλ’ αυτά.

Η Ευρώπη μπορεί να είναι χορτασμένη από το παρόν της, όμως έχει έλλειμμα μέλλοντος. Εχει έλλειμμα προοπτικής. Πολιτική πενία; 

Σίγουρα. Εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο στην κυρίαρχη πολιτική αντίθεση. Από τη μια όσοι υποστηρίζουν την πορεία της, από την άλλη όσοι την απορρίπτουν. Και το δίλημμα μπορεί να είναι έλασσον όταν αφορά την τιμή των σιτηρών, όμως γίνεται μείζον όταν αναφέρεται στις σχέσεις Ευρώπης με Ρωσία.

Η Ευρώπη χρειάζεται πολιτική προοπτική. Χρειάζεται πολιτική ηγεσία. Δεν λέω τίποτε πρωτότυπο. Απλώς επαναλαμβάνω κάτι που το συνειδητοποιούμε όποτε η Ευρώπη αντιμετωπίζει κάποια κρίση. Οσο μεγαλύτερη, τόσο σημαντικότερη για το μέλλον της. 

Σήμερα ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει περάσει στην κοινοτοπία της καθημερινότητάς μας. Ποιος μιλάει πια γι’ αυτόν; Συνεχίζεται όμως. 

Οπως συνεχίζεται και η υπαρξιακή μας ανάγκη να βρούμε ένα μέλλον για την Ευρώπη.

Εχει μέλλον η Ευρώπη; 

Ή μήπως είναι...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Υποβρύχια Μπέρμποκ

 

Γράφει το ΕΜΟ ΤΕΑΜ

Ξεκάθαρη θέση για την κυριαρχία των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο έλαβε κατά τις κοινές δηλώσεις της με τον Νίκο Δένδια η υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Αναλένα Μπέρμποκ, που πραγματοποιησε επίσκεψη στην Αθήνα.

«Τα νησιά του Αιγαίου είναι ελληνικό έδαφος και κανένας δεν έχει δικαίωμα να το αμφισβητήσει αυτό», ξεκαθάρισε η επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας.»Η δική μου κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι στεκόμαστε αλληλέγγυοι».

Τα γερμανικά υποβρύχια που θα πωληθούν στην Τουρκία δεν θα παραβιάσουν αυτό το έδαφος, ούτε το βυθό. Θα τα έχουν στο καρνάγιο οι γείτονες και θα παίζουν ναυμαχία.

Ζήτημα γερμανικών αποζημιώσεων, αλλά και των εξαγωγών των γερμανικών υποβρυχίων στην Τουρκία έθεσε ξεκάθαρα από την πλευρά του ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών.»Για την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική κοινωνία το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων παραμένει ανοιχτό», τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Δένδιας.

Σημείωσε δε πως η ρύθμισή του είναι ζήτημα αρχής, θα είναι αμοιβαία επωφελής και για τις δύο χώρες και θα βελτιώσει σημαντικά τις ελληνογερμανικές σχέσεις.

Ωραίο αυτό με τις αποζημιώσεις.  

Το κατοχικό δάνειο ξεχνάμε και είναι πρόβλημα αυτό.  

Μήπως μας το επέστρεψαν στα μουλωχτά οι νοικοκυραίοι Γερμανοί και δεν το μάθαμε;

Αίσθηση πάντως προκάλεσε και η εμφάνιση της κας Μπέρμοκ, μιας και μαθαίνουμε πως είναι πολλά τα greek καμάκια, αυτοί που...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Άμα διοχετεύσουμε όλο το αέριο στη Γερμανία θα σταματήσει η Bild τις σαχλαμάρες; (Εμείς πληρώσαμε τα λάθη μας: ακριβά και με τόκο και για χρόνια. Ήλθε η δική σας σειρά, να πληρώσετε τα δικά σας λάθη και όχι να επιμερίσετε το κόστος στις στρατηγικά λάθος επιλογές σας.)

 Γράφει το ΕΜΟ ΤΕΑΜ

Η έγκυρη, έγκριτη και λαϊκίστικη Bild την οποία νιώσαμε στο πετσί μας τον καιρό των Μνημονίων, τότε με την Ανγκέλα, τον Σόιμπλε και τα άλλα παιδιά από σόγια κι άλλων χρωμάτων μπεζ, ροζ, μαύρο, εκρού του νεκρού, χτύπησε ξανά.

Στο στόχαστρο της βρέθηκε το Πρόγραμμα Ανακυκλώνω- Αλλάζω Συσκευή, γράφοντας το κλασικό πως (και) οι Γερμανοί φορολογούμενοι πληρώνουν μιας και τα κονδύλια είναι ευρωπαϊκά.

Να πούμε δύο κουβέντες γιατί αυτές οι σαχλαμάρες γεννούν θέσεις κι απόψεις.

Αγαπητοί Γερμανοί, έτσι λειτουργεί η ΕΕ. Αν σας χαλάει μπορείτε να φύγετε. Η κάθε χώρα προσφέρει στον κοινοτικό προϋπολογισμό αναλόγως του μεγέθους της. Ας κρατάγατε τη Βρετανία στην ΕΕ να μη σας έβγαινε ψηλά ο λογαριασμός.

Από εκεί και πέρα, οι φίλτατοι της Bild ας μας ενημερώσουν με τι κονδύλια ανοικοδομήθηκε η Ανατολική Γερμανία.

Μήπως ήταν πολλά και ευρωπαϊκά;

Μήπως όλη η ΕΕ έχει πληρώσει για να αποκτήσει η πρώην σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γερμανίας σύγχρονες υποδομές;

Πάμε και στο Ανακυκλώνω -Αλλάζω Συσκευή.  

Μήπως θα ωφεληθούν οι γερμανικές εταιρείες που κατασκευάζουν ψυγεία;

Μήπως φροντίσατε να μην έχουμε εγχώρια παραγωγή ούτε για ψυγειοκαταψύκτες;

Και στην τελική αν διοχετεύσουμε όλο το αέριο που μας αναλογεί στη Γερμανία θα σταματήσετε τις επιθέσεις και τις σαχλαμάρες;

Δε θα το κάνουμε όμως. Γιατί την ώρα που τα δίνατε όλα για να ξεφτιλίσετε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο, ιδίως την Ελλάδα...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ο διαχρονικός Στάλιν

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Αναμφίβολα ο Ι. Β. Στάλιν ήταν ένας αιμοβόρος και αδίστακτος ηγέτης. 

Συγχρόνως όμως διέθετε στρατηγική σκέψη, έχοντας πάντα μια εποπτική εικόνα της παγκόσμιας σκακιέρας, και αναλόγως κουνούσε τα πιόνια του.

Αν αναλύσουμε τις κινήσεις του στους δύο μεγάλους εμφυλίους πολέμους που διεξήχθησαν σε ευρωπαϊκό έδαφος, τον ισπανικό και τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, θα κάνουμε την εξής διαπίστωση: και στις δύο περιπτώσεις ακολούθησε μια κοινή τακτική. Παρείχε στην πλευρά που υποστήριζε τόσο οπλισμό όσο για να μην ηττηθεί, αλλά που ήταν ανεπαρκής για να νικήσει. Και όταν έκρινε πως η διεθνής κατάσταση επέβαλε να αποσύρει τη στήριξή του, το έπραξε χωρίς πολλές περιστροφές. 

Απέσυρε από την Ισπανία τις Διεθνείς Ταξιαρχίες το φθινόπωρο του 1938, γιατί αντιλήφθηκε πως θα έπρεπε να συμμαχήσει είτε με τις δημοκρατίες είτε με τη ναζιστική Γερμανία ενόψει του επερχόμενου πολέμου. Και την άνοιξη του 1949 ζήτησε από τους Eλληνες κομμουνιστές να σταματήσουν τον εμφύλιο πόλεμο γιατί πλέον κινδύνευε το νεοπαγές σοσιαλιστικό καθεστώς της Αλβανίας. 

Ο Στάλιν, έχοντας πάντα κατά νου τη μεγάλη εικόνα, συντηρούσε τους δύο εμφυλίους πόλεμους για να «οξύνει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις» (περίπτωση Ισπανίας) ή για να έχει ένα αγκάθι στα πλευρά των Δυτικών (περίπτωση Ελλάδας). Σε καμία περίπτωση δεν επιδίωκε την αλλαγή του διεθνούς status. Hταν ρεαλιστής μέχρι κυνισμού.

 
Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν διάβασα το άρθρο του Gideon Rachman στους Financial Times. Σε αυτό το άρθρο περιγράφεται η τακτική των Δυτικών συμμάχων, που είναι παρεμφερής, για να μην πω όμοια, με αυτή του Στάλιν. Παρέχουν τέτοιον οπλισμό στην Ουκρανία όσος είναι αρκετός για να συνεχίσει να πολεμά, αλλά δεν είναι αρκετός για να κερδίσει τον πόλεμο. Περίτρανη απόδειξη, η άρνηση του Τζο Μπάιντεν να χορηγήσει πυραύλους που μπορεί να πλήξουν το ρωσικό έδαφος. Μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσε ο Πούτιν να την εκλάβει ως υπαρξιακή απειλή για την πατρίδα του και να κάνει χρήση πυρηνικών όπλων.

Οι μεγάλοι παίκτες, είτε σήμερα είτε στο παρελθόν...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: Στα τουρκικά δημόσια σχολεία διδάσκουν την «ένοπλη τζιχάντ»

Το τουρκικό βιβλίο της 3η Λυκείου «Βασικές αρχές των θρησκευτικών πεποιθήσεων του Ισλάμ» προπαγανδίζει, με τις ευλογίες του #Ερντογάν, την ΕΝΟΠΛΗ επέκταση του #Ισλάμ, μέσω της τζιχάντ, η οποία παρουσιάζεται ως ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ για κάθε μουσουλμάνο! https://t.co/bM26uSBVW1

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) July 29, 2022

 Ο αυτοεξόριστος Τούρκος δημοσιογράφος Abdullah Bozkurt, αποκαλύπτει όλα τα σχετικά έγγραφα στο nordicmonitor.

Όπως αναφέρει στο άρθρο του  «το βιβλίο θρησκευτικών της 12ης τάξης που χρησιμοποιείται σε δημόσια σχολεία στην Τουρκία προωθεί την ένοπλη τζιχάντ, αγνοώντας την κατάχρηση της έννοιας της τζιχάντ από βίαιες τρομοκρατικές ομάδες όπως η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία (ISIS).

Το εγχειρίδιο αντανακλά την επικρατούσα ιδεολογία του Ισλαμικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), του οποίου ηγείται ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος κυβερνά τη χώρα μέλος του ΝΑΤΟ τα τελευταία 20 χρόνια.
Η έκδοση του 2019, με συγγραφείς των Abdullah Açık, Veli Karataş και Mustafa Yılmaz, εκδόθηκε από το κυβερνητικό τυπογραφείο σε δύο τόμους και διανεμήθηκε με τον τίτλο «Βασικές αρχές των θρησκευτικών πεποιθήσεων του Ισλάμ».

Το βιβλίο τονίζει ότι η ένοπλη τζιχάντ είναι υποχρεωτική για όλους τους μουσουλμάνους και σημειώνει ότι «Σήμερα, η έννοια της τζιχάντ συνδέεται με κακά παραδείγματα, ειδικά από τους αντιπάλους του Ισλάμ». 

Ισχυρίζεται ότι η τζιχάντ αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του Ισλάμ ως κάτι κακό και κάτι που πρέπει να αποφεύγεται, προσθέτοντας ότι οι Μουσουλμάνοι δυσφημίστηκαν σκόπιμα από αυτούς τους αντιπάλους της τζιχάντ.
 

Το βιβλίο αγνοεί εντελώς τη χρήση της τζιχάντ από τρομοκρατικές οργανώσεις και δεν κάνει ούτε μία αναφορά στην Αλ Κάιντα, το ISIS ή άλλες βίαιες τζιχαντιστικές ομάδες που κάνουν κατάχρηση της έννοιας. Όχι μόνο αυτές οι ομάδες παραβλέφθηκαν στο υποκεφάλαιο που ασχολείται με την τζιχάντ, αλλά δεν αναφέρθηκαν επίσης σε άλλο υποκεφάλαιο που εστιάζει συγκεκριμένα στην τρομοκρατία.

Περιγράφει τους ιδρυτές της Οθωμανικής εποχής ως ανθρώπους που έκαναν τη τζιχάντ τρόπο ζωής και λέει ότι ποτέ δεν δίστασαν να δώσουν τη ζωή τους στον αγώνα των τζιχαντιστών στο όνομα του Αλλάχ. Δηλώνοντας ότι η τζιχάντ θα διαρκέσει για πάντα, το βιβλίο περιγράφει τη δραστηριότητα των τζιχαντιστών ως μία από τις ευθύνες που πρέπει να εκπληρώσει κάθε μουσουλμάνος άνδρας και γυναίκα.

Το βιβλίο είναι ένα ανησυχητικό παράδειγμα του πώς η ισλαμιστική ιδεολογία του Προέδρου Ερντογάν και των συνεργατών του έχει επηρεάσει αρνητικά την εκπαίδευση στην Τουρκία, με  μαθητές να διδάσκονται να δίνουν τη ζωή τους στο όνομα της τζιχάντ χωρίς καμία αναφορά στις τρομοκρατικές ομάδες .

Το περιεχόμενο του σχολικού βιβλίου και ο σχεδιασμός του εγκρίθηκαν ως υλικό μελέτης για τη Δ’ τάξη από το Υπουργείο Παιδείας με την υπ’ αριθμ. 12254648 απόφαση της 25ης Ιουνίου 2018. Εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα τυπώθηκαν από την κυβέρνηση το 2019 και διανεμήθηκαν στους μαθητές σε όλα τα δημόσια σχολεία δωρεάν την ίδια χρονιά.
 

Παρόμοιες αλλαγές σύμφωνα με τις απόψεις της κυβέρνησης υιοθετήθηκαν και σε άλλα σχολικά βιβλία. Για παράδειγμα, το βιβλίο σύγχρονης ιστορίας της 12ης τάξης είναι γεμάτο...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΙΣΛΑΜΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ: Γιατί παραμένουν σιωπηλοί οι μουσουλμάνοι;

 

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Η υποκρισία πλέον περισσεύει στη διεθνή πολιτική σκηνή. Δυστυχώς οι μουσουλμανικές χώρες πρωταγωνιστούν σ’ αυτές τις συμπεριφορές. Με κορυφαίο παράδειγμα το περίφημο Σύμφωνο Μετανάστευσης (Migration Pact) που φρόντισαν, κυρίως αυτοί, να προωθηθεί μέσω του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Και που βέβαια αυτοί κυρίως (λ.χ. Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Μπανγκλαντές) αρνούνται να εφαρμόσουν. Επίσης προκλητική είναι η γενικότερη αδιαφορία που δείχνουν για τους μουσουλμάνους Ροχίνγκια που διώχνονται βίαια από τη Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία) προς το Μπανγκλαντές με τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.

Εκεί όμως που το ζήτημα της αδιαφορίας, και της υποκρισίας, των μουσουλμάνων βγάζει σχεδόν μάτια είναι στο ζήτημα των διώξεων των κατοίκων της επαρχίας Σιντζιάνγκ της Κίνας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας έχει συλλάβει και θέσει σε περιορισμό κάτι παραπάνω από ένα εκατομμύριο μουσουλμάνους, τουρκόφωνους, Ουιγούρους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως από την επαρχία αυτή της Κίνας. Αυτό που είναι πραγματικά αρνητικά εντυπωσιακό είναι πως οι σημαντικότερες μουσουλμανικές χώρες καλοδέχθηκαν και μάλιστα υπερασπίσθηκαν την πολιτική αυτή της Κίνας.

Κάτω από το σύνθημα της αντιμετώπισης των τριών διαβολικών δεδομένων (three evils), δηλαδή του αποσχισμού, της τρομοκρατίας και του θρησκευτικού εξτρεμισμού, η κινεζική κυβέρνηση εκτοπίζει με την παραμικρή έστω υποψία ανθρώπους σε στρατόπεδα επανεκπαίδευσης και κατήχησης ή πολιτικής πλύσης εγκεφάλου με στόχο να θέσει υπό απόλυτο κεντρικό έλεγχο τη συμπεριφορά του λαού της περιοχής. Εκμεταλλευόμενη την οικονομική της ισχύ αλλά και το διπλωματικό της κύρος η Κίνα οδηγεί πολλές μουσουλμανικές χώρες να κλείνουν τα μάτια στις εξελίξεις στην Σιντζιάνγκ.

Με την ισχύ που έχει το καθεστώς του Πεκίνου υποχρεώνει πολλές μουσουλμανικές χώρες να ακολουθούν τη γραμμή του στο θέμα των Ουιγούρων. Στα πλαίσια της Πρωτοβουλίας Ζώνη και Δρόμος (Belt and Road Initiative) του προέδρου της Κίνας Σι Τζινπίνγκ για την αναβίωση του παραδοσιακού Δρόμου του Μεταξιού, η Σιντζιάνγκ αξιοποιείται για μεταφορές πολύτιμων μεταλλευτικών προϊόντων της χώρας μέσω χωρών χρήσιμων για τη διεθνή εικόνα της Κίνας. Κλασικά παραδείγματα το Πακιστάν, κράτη της Βόρειας Ινδικής Υποχερσονήσου, χώρες της Κεντρικής Ασίας και η Μογγολία. Με την επιρροή του Πεκίνου να επεκτείνεται με τον ίδιο τρόπο και πολύ μακρύτερα, όπως στη ΝΑ Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Οσες χώρες εκεί είναι μουσουλμανικές δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στις διώξεις των Ουιγούρων.

Τρία από τα μεγαλύτερα έργα του Belt and Road Initiative (BRI) περνούν μέσα από την επαρχία Σιντζιάνγκ με κυριότερο τον αμφιλεγόμενο κι αμφισβητούμενο Οικονομικό Διάδρομο Κίνας – Πακιστάν. Αυτονόητα οι χώρες που έχουν συμφέροντα από αυτά τα προγράμματα, κυρίως μουσουλμανικές, δείχνουν αδιάφορες από τις δοκιμασίες των ομοθρήσκων τους Ουιγούρων στην Δυτική Κίνα. Μέσα δε στη Σιντζιάνγκ το Πεκίνο έχει δημιουργήσει το ειδικό σώμα Μπινγκτουάν (Xinjiang Production and Construction Corps) που στην πράξη λειτουργεί σαν πολιτοφυλακή κατά των Ουιγούρων που παρασύρονται από τη συνθηματολογία του ΕΤΙΜ (Eastern Turkestan Islamic Movement – Ισλαμικό Κίνημα Ανατολικού Τουρκεστάν) που κυρίως προπαγανδίζει την απόσχιση από την Κίνα των τουρκόφωνων κατοίκων της.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως οι περισσότερες γειτονικές χώρες έχουν συμφωνία έκδοσης στην Κίνα όσων Ουιγούρων δραπετεύουν και καταφεύγουν εκεί (η τουρκική Βουλή μόνο δεν την έxει επικυρώσει ακόμη). Βόρεια από το Ουρούμτσι μάλιστα, σε μέρη όπου έχω ταξιδέψει, υπάρχει μια πυκνή δασώδης έκταση που σαν σφήνα εκτείνεται από την Κίνα, ανάμεσα στο Καζακστάν (Ουρίλ), τη Ρωσία (Νοβοκουζνέτσκ) και τη Μογγολία (Ορη Αλτάι Ταβάν), και αποτελεί την ευκολότερη οδό διαφυγής εκτός Κίνας. Εκεί στο μέσον βρίσκεται και η περίφημη Λίμνη Κανάς, η δεύτερη βαθύτερη της Ασίας μετα τη Βαϊκάλη, που είναι γνωστή όπως το Λοχ Νές της Ασίας, λόγω κάποιου φονικού τερατώδους ψαριού που βρίσκεται στα βάθη της.

Ενώ λοιπόν πολλές δυτικές χώρες συχνά υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας για τις τύχες των Ουιγούρων της Σιντζιάνγκ, οι μουσουλμάνοι...

 

Δυτικής πολιτικώς ορθά λοβοτομημένης μαχμουτολάγνας κοινωνίας κωμωδία

 

Έπρεπε να καταδικασθούν σε θάνατο διά λιθοβολισμού 3 ομοφυλόφιλοι άντρες στη Νιγηρία για να αρχίσει το LGBT+ κίνημα να αντιλαμβάνεται ότι το Ισλάμ δεν είναι και τόσο φιλικό μαζί τους. Στην Ευρώπη μάλλον περιμένουν να αρχίσουν οι ρίψεις από την ταράτσα.https://t.co/EODKkqVKr3

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) July 29, 2022

Καινούργια πατέντα της αυτοκτονικής Ευρώπης για να γλυτώνουν οι #τζιχαντιστές τη φυλακή: είναι ψυχικά ασθενείς! Το ότι η ψυχική ασθένεια εκδηλώνεται με έναν μόνο τρόπο, με τις επιθέσεις με μαχαίρι σε "απίστους", είναι λεπτομέρεια. https://t.co/KER53w9jpS

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) July 29, 2022

Παιδιά μεταναστών από τη Συρία έβαλαν φωτιά στο πάρκο φωνάζοντας "Αλλάχ Ακμπάρ". Σ΄αυτό εκπαιδεύονται στα χιλιάδες ισλαμικά κατηχητικά της Ε.Ε., αυτό κάνουν. Η παιδική "τζιχαντιστικότητα" θα είναι ο νέος όρος της εγκληματολογίας στην αυτοκτονική Ευρώπη. https://t.co/YeH6BLPzfO

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) July 30, 2022

Μεταξύ 1997 και 2013, 1400 γυναίκες και παιδιά βιάστηκαν και κακοποιήθηκαν στο μεγαλύτερο σκάνδαλο σεξουαλικών εγκλημάτων του UK. Ο αρχηγός της συμμορίας των βιαστών αποφυλακίστηκε αφού εξέτισε 5 από τα 10 χρόνια της ποινής του. Η Ευρώπη αυτοκτονεί. https://t.co/5TD5Zjp4Wy.

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) July 24, 2022

Το θυμάστε αυτό το έγκλημα; Ποια κατηγορία λέτε ότι απαγγέλθηκε στους 4 Αφγανούς από την Αυστριακή Δικαιοσύνη; https://t.co/3XZTBx9xlm

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) July 26, 2022

 

Υπαρκτού αριστερο-σουργελο-καθαρματόπληκτου ελληνισμού κωμωδία

 

 

 

 

Σαν σήμερα (31/7/ΧΧΧΧ)

 

904: Οι Σαρακηνοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη.

1922: Ο 18χρονος Ραλφ Σάμουελσον είναι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που κάνει θαλάσσιο σκι.

1976: Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της ΔΟΕ, λόρδο Κιλάνιν, προτείνει τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

1992: Ο Πύρρος Δήμας κατακτά το πρώτο του χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Συμμετέχει στην κατηγορία των 82,5 κιλών και σηκώνει 370 κιλά στο σύνολο

2017:  Πεθαίνει σε ηλικία 73 χρονών ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και ηθοποιός Σαμ Σέπαρντ .

2017: Πεθαίνει η  ηθοποιός ίνδαλμα του γαλλικού κινηματογράφου Ζαν Μορό, σε ηλικία 89 ετών

 

 

 

 

 

 

2020  Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών, αφήνοντας ένα μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό στον χώρο που επί δεκαετίες υπηρέτησε ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Άλαν Πάρκερ, που έβαλε την υπογραφή του σε δεκάδες επιτυχημένες ταινίες, με κορυφαίο το θρυλικό «Εξπρές του Μεσονυχτίου», 

ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ (ΔΕΝ) ΣΒΗΝΟΥΝ: Ελάτε να ξαναγίνουμε συγχαίροντες και συμπάσχοντες συνάνθρωποι!…

 

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος* 

 

Μια φορά κι έναν καιρό, στη Θεσσαλονίκη είχαμε στο Διοικητήριο μια «μαρμάρινη» αλάνα που τώρα δεν υπάρχει και, δυστυχώς, τα αρχαία που αποκαλύφθηκαν ΔΕΝ έχουν αξιοποιηθεί σωστά.

Και απέναντι από την Αγγελάκη είχαμε μια «χωματένια» μεγάλη αλάνα όπου, όπως κάναμε και στη «μαρμάρινη» του Διοικητηρίου, κλοτσούσαμε την μπάλα, παίζαμε κρυφτούλι, αμάδες και μακριά γαϊδούρα…

Μια φορά κι έναν καιρό, είχαμε τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με δάκρυα στα μάτια.

Μια φορά κι έναν καιρό, τα είχαμε αυτά για να παίζουμε εμείς σαν παιδιά γονιών που ΔΕΝ είχαν λεφτά ούτε αυτοκίνητα, αλλά είχαμε όνειρα πολλά!…

Γιατί τώρα πια, όχι μόνο στην πάλαι ποτέ τη δικιά μας «νυφούλα του Θερμαϊκού», την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς σε ολάκερη την αγαπημένη και μοναδική μας Παρείδα Ελλάδα που άκουγε στο παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» σε εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα… λουκάνικα, τώρα πια δεν έχουμε αλάνες, ούτε παρέες παιδιών, ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό, δυστυχώς ούτε φίλους.

Μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά, πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, αναιρούμε την ύπαρξή μας σε αριθμούς απίστευτους για Έλληνες και Ελλάδα, δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε ψηλά, αλλά ούτε καν σε επίπεδο ματιών τους ανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας!..

Θεέ μου, τι κρίμα!..

Εντάξει, μη με μαλώνεις, παλιέ μου συμμαθητή, γιατί εσένα δεν σε έχω απλά και μόνο καλό γείτονα και φίλο, σε καμάρωνα πάντα γιατί ήσουν μερακλής, άτομο με ευαισθησίες, τεχνίτης πρώτος με χέρια επιδέξια, και μη μου θυμώσεις που «βγάζω τα εν οίκω, εν δήμω» αφού ονόματα ΔΕΝ λέω...

Δεν είναι πρόθεσή μου, σήμερα, να παραμυθιάσω εσένα και τους καλούς παλιούς συμμαθητές, φίλους και γείτονες που, αφού κάνατε το μεράκι σας επάγγελμα, σταδιοδρομήσατε όπως και εμείς, που πήγαμε σε πανεπιστήμια και ΚΑΤΕΕ εντός και εκτός των συνόρων της πατρίδας μας.

Αντίθετα, καθώς μοιραζόμαστε το καφεδάκι εδώ στην Αγγελάκη τώρα πια ΟΛΟΙ συνταξιούχοι, και μερικοί δυστυχως, απόμαχοι, μετράμε ευρώ-ευρώ κουτσουρεμένες συντάξεις, μετράμε τα χρόνια που μας παραμύθιαζαν πως θα γινόμασταν όλοι μας πλούσιοι, βλέπουμε ταλαιπωρημένους άγνωστους συνανθρώπους να ανοίγουν τους σκουπιδοτενεκέδες και να ανασύρουν ό,τι φαίνεται να έχει κάποια αξία…

Μαζί με τις ευχαριστίες μου για τη συνέχιση της παρέας με καφεδάκι και την καλοσυνάτη φιλοξενία των απλών μου σκέψεων και συναισθημάτων θέλω να σταθώ στο μεστό νοημάτων θέμα της προσπάθειας να γεμίσουμε τη μοναξιά του σύγχρονου Έλληνα, να μετριάσουμε τη θλίψη, να δώσουμε όσο μπορούμε μια αχτίδα ελπίδας στα παιδιά και στα εγγόνια μας…

«Επικοινωνώ, άρα… υπάρχω» ήταν ο τίτλος της εκπομπής μου αρχές ργς δεκαετίας ρου 1990 στην ΕΡΤ-3, εκείνη όπου προσπαθούσα για μερικά χρόνια να υπογραμμίσω (εάν μπορεί κανείς να υπογραμμίσει τον προφορικό λόγο) ότι ο δρόμος προς τη μοναξιά είναι στρωμένος με υποσχέσεις για ανεξαρτησία, αυτοδυναμία, προσωπική επάρκεια και αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της «παρέας».

Ο δρόμος που μας υποσχέθηκαν και μας έπεισαν να ακολουθήσουμε με τις γνωστές τακτικές «πλύσης εγκεφάλου» της συγχορδίας των ΜΜΕ με περισσή δεξιοτεχνία μεγιστοποιούσε τη «δήθεν απελευθερωτική» από την καταπίεση μικρόψυχη έννοια του ΕΓΩ ελαχιστοποιώντας τη μεγαλόψυχη έννοια του ΕΜΕΙΣ…

Και δεχθήκαμε με την κλασική μας καλοπροαίρετη ελληνοπρεπή αφέλεια την πλύση εγκεφάλου επιλέγοντας ως «παρέα» όχι ανθρώπους και μικρά κατοικίδια ως εκπροσώπους της φύσης αλλά, με τη σαγηνευτική μας τηλεόραση που τα κατάφερε να μας αποκοιμίσει «μοναχικούς», την εικονική πραγματικότητα της «ανύπαρκτης» παρέας…

Στο πρόσφατο παρελθόν είχαν καταγραφεί σχεδόν 72.000 συνάνθρωποί μας να ζούνε μοναχοί μόνο στο πολεοδομικό συγκρότημα της… φτωχομάνας ενώ για την Αθήνα και το λεκανοπέδιο γενικότερα δεν τολμώ να αναφέρω τους αριθμούς, γιατί είναι μαχαιριές στην ανθρώπινη καρδιά.

Και η ελληνική επαρχία μας, δυστυχώς, δεν πάει πίσω!..

Μια γυάλα, ένα ενυδρείο, ένα μικρό ζωάκι σίγουρα δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι τα πλέον επιθυμητά υποκατάστατα του φίλου ή της παρέας, αλλά με τη απρόοπτη πανδημία και τη μοναξιά των «lock-down» τα «κατοικίδια» πρσέφεραν μια λύση κόντρα στη μοναξιά.

Παλιέ μου συμμαθητή το λέω σε εσένα και όλη την παρέα μας όπως το είπα σε άρθρο μου που φιλοξενήθηκε ΕΔΩ την περασμένη εβδομάδα:

Κάποτε λέγαμε, «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», αλλά τώρα πια προτείνω «κοίτα τον φίλο σου για να καταλάβεις ποιος είσαι…».

Μπουχτίσαμε από άσφαλτο και πλακάκια πεζοδρομίου και, νοσταλγικά, αναπολούμε αλάνες, κρυφτούλι, τη μακριά γαϊδούρα, λάσπες στον δρόμο και τα σκυλιά που τα έδεναν με… λουκάνικα.

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, και δεν θα το συμβούλευα ακόμη και εάν είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε μια «μηχανή χρόνου».

Πέρα από την ανέχεια, όχι τη σημερινή «κακιά φτώχεια» στην Ελλάδα της τρόικας, που ξεπερνά τη στέρηση χρημάτων και αφορά σε συναισθήματα, αξίες και πολιτισμό, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 η «παρέα», τα «κουτούκια» και τα «πάρτι ρεφενέ σε διαμερίσματα με μωσαϊκά» μας κρατούσαν δεμένους στην πραγματικότητα της ζωής με σάρκα και οστά.

Ζούμε πια σε ένα «υπερχρεομένο» Κράτος, σε μια ρημαγμένη οικονομία, σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής, των ανθρώπινων συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, του κουτσομπολιού.

Μου λένε, καλόπιστα θαρρώ, μερικοί να γίνουμε βουλευτές και να πάρουμε εμείς τους θώκους εξουσίας…

Τους λέω να το ξεχάσουνε, δεν μας επέτρεψαν να γίνουμε όταν ήμασταν νέοι και τώρα πια ευτελίστηκε αυτός ο ρόλος!…

Ελάτε να ξαναγίνουμε φίλες και φίλοι ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ!…

Συγκάτοικοι, συμπολίτες, συνοδοιπόροι, συμμέτοχοι στις χαρές και τις λύπες του γείτονα…

Να ξαναγίνουμε...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Θες- μη μου τους κύκλους τάραττε;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ (Παρά το γεγονός οτι ο αρθρογράφος υπήρξε υπουργός για γέλια και για κλάματα της κυβέρνησης κατσαπλιαδων του ΣΥΡΙΖΑ...)

 

Του Γιάννη Πανούση 

Καθηγητή Εγκληματολογίας, πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη

 

Αν δηλαδή υπήρξαμε ποτέ

Αν θα θυμάται κάποιος το όνομά μας

Στ. Σταυρόπουλος, Θα σε δω ξανά στο άδοξο τέλος

Οι θεσμοί, οι θεσμικοί, οι παραθεσμικοί και οι αντιθεσμικοί (κάθε είδους αντι-συστημικοί, αντι-στασιακοί κι εν γένει αντί-) στην Ελλάδα έχουν γίνει ένα κουβάρι.

Οι θεσμοί παρα-βιάζονται απ' όλους αλλά κάτω από διαφορετικές περιστάσεις (προφάσεις;), που  πολλοί αυτο-νομιμοποιούν στο χώρο τους ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, ακόμα και ηθικά.

Οι θεσμικοί υπηρετούν εκόντες/άκοντες τους θεσμούς, όσο τους συμφέρει. Αν αλλάξουν τα συμφέροντά τους μεταλλάσσονται εν μία νυκτί σε αντιθεσμικούς.

Οι  παραθεσμικοί έχουν στήσει μία πολιτικο-οικονομική μηχανή πλάι  ή και πίσω από τους θεσμούς (συνήθως με δίκτυα διαφθοράς και διαπλοκής) και "κόβουν μονέδα" (συνήθως ατιμωρητί).

Οι αντιθεσμικοί κάνουν κομματική ή πολιτική ή δημοσιογραφική καριέρα καταγγέλλοντας τους θεσμούς μέχρι που κάποια συγκυρία τους δίνει δημόσιο αξίωμα (δήμαρχος, βουλευτής, πρόεδρος οργανισμού), οπότε ζητάνε από τους υφιστάμενους πιστή τήρηση/εφαρμογή θεσμών και νόμων.

Αναρωτιέμαι με τόσους ουσιαστικά α-θεσμικούς τύπους πως στέκεται όρθια επί 48 χρόνια η θεσμική κοινοβουλευτική συνταγματική δημοκρατία μας.

Ίσως επειδή...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η διαφωνία είναι δικαίωμα!

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Εμείς μετατρέψαμε τη διαφωνία από δικαίωμα σε υποχρέωση». Το είπε ο κ. Τασούλας στη δήλωσή του για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και συμπλήρωσε: Η δημοκρατία μάς έδωσε το δικαίωμα στη διαφωνία που η χούντα είχε απαγορεύσει. Εχουμε φτάσει να την αναγορεύσουμε σε υπαρξιακή παράμετρο: «Διαφωνώ άρα υπάρχω». 

Είναι μια οπτική γωνιά που σου επιτρέπει να ερμηνεύσεις πολλά φαινόμενα του βίου μας και ακόμη περισσότερα της εθνικής μας συνύπαρξης. Δεν διαφωνείς επειδή έχεις την αντίθετη άποψη. Διαμορφώνεις την αντίθετη άποψη για να μπορέσεις να διαφωνήσεις. 

Το πνεύμα του ελληνισμού είναι πνεύμα αντιλογίας – αρχαία τέχνη η οποία έχει αυτονομηθεί και έχει μετατραπεί σε αυτοσκοπό. Αν κοιτάξεις την ελληνική κοινωνία από απόσταση, αντιλαμβάνεσαι την υπαρξιακή δύναμη της διαφωνίας. Πιο χαρακτηριστικό, καθότι ευτελές, παράδειγμα δεν μπορώ να βρω: ο οδηγός που περνάει με κόκκινο και όταν ο τροχονόμος τον σταματήσει το αρνείται. Δεν το κάνει για να γλιτώσει το πρόστιμο – και μ’ αυτό μπορεί να διαφωνήσει αφού του επιβληθεί. Διαφωνεί διότι αισθάνεται υποχρεωμένος να διαφωνήσει. Τι σόι δημοκρατία θα είχαμε.

«Διαφωνώ άρα υπάρχω». Η συνειρμική σχέση με το καρτεσιανό «σκέφτομαι άρα υπάρχω» υπερβαίνει τα όρια του λογοπαίγνιου. Εχουμε ταυτίσει τη σκέψη με τη διαφωνία. Θα μου πείτε είναι ευκολότερο να διαφωνείς παρά να σκέφτεσαι. Η σκέψη απαιτεί πρωτογενή οργάνωση της φαιάς ουσίας και στόχους, κοινώς παραγωγή. Και η αλήθεια είναι πως η παραγωγή σκέψης ή έργων δεν είναι το δυνατό μας σημείο. Καταναλώνουμε τόση ενέργεια στις διαφωνίες μας, που δεν μας μένει αρκετή για να παράγουμε. Ο,τι καταφέρνουμε να παράγουμε είναι από το περίσσευμα των διαφωνιών μας.

Ο κ. Τασούλας αναφέρθηκε στην πολιτική ζωή, στην αντιπολίτευση που έχει αναγάγει τη διαφωνία σε μείζονα πολιτική αξία. Θεωρεί ότι διαφωνώντας παράγει πολιτική.  

Για να το πω πιο καθαρά: φτάνει να διαφωνεί με την κυβέρνηση για να παράγει πολιτική.  

Σίγουρα αγγίζει ένα τμήμα των συμπολιτών μας που εξακολουθούν να περιφέρονται στα ρεύματα της μεταπολίτευσης. Πλην όμως...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Περί "αγωνιστή" πείνας...

 

Kείμενο από το διαδίκτυο που αλίευσε ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΙΟΥΤΣΟΥΚΗΣ

.. συμμετείχε σε #επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας (2006) και έξω από το Μον Παρνές (2007)..

 
.. στην κατωφέρεια του ΜΑΣ (2011) με τόξο και βέλη στοχεύει τους αστυνομικούς των ΜΑΤ και χαρακτηρίζεται "#τοξοβόλος του Συντάγματος"- του ασκήθηκε δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για απόπειρα ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο ..

.. σε τυχαίο αστυνομικό έλεγχο (05/2011) - μαζί με το Θεόφιλο #Μαυρόπουλο κρατείται στις φυλακές της Τίρυνθας- φορούσαν αλεξίσφαιρα και #πυροβόλησαν τραυματίζοντας αστυνομικό στην #Πεύκη - τότε- διαφεύγει με το περιπολικό των αστυνομικών.

 
.. συλλαμβάνεται (2013) με άλλους ομοϊδεάτες του - Νίκο #Ρωμανο, Δημήτρη #Πολίτη και Ανδρεα Δημήτρη #Μπουρζούκο * - με βαρύ οπλισμό στη διπλή ληστεία #Βελβεντό Κοζάνης- εκδόθηκε βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, για συμμετοχή του στην τρομοκρατική Οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς» ..

 
.. #καταδικάζεται (2015) σε 20έτη κάθειρξη και οδηγείται στις Αγροτικές Φυλακές ..

.. μετά από #απόδραση (2019) κατάδικος στις Φυλακές Τίρυνθας, συμμετέχει στη ληστεία σε τράπεζα στην #Αχαϊα με άλλους ομοϊδεάτες του προς ενίσχυση του "Επαναστατικού ταμείου" ..

.. #συλλαμβάνεται (2020) από την #Αντιτρομοκρατική στην Αγία Παρασκευή, και στο βαν για το οποίο είχε δηλωθεί κλοπή και έφεραν μαζί τους βαρύ οπλισμό- Kalashnikov, Uzi και δύο πιστόλια – με σφαίρες στις θαλάμες (έτοιμα για χρήση σε περίπτωση “εμπλοκής) στο οποίο επέβαινε και η επίσης σεσημασμένη ("νταντά" του γιου των #Ρούπα #Μαζιώτη, Κωνσταντίνα #Αθανασοπούλου, καταδικασμένη εκτίει ποινή φυλάκισης, για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα», συμμετείχε στο σχέδιο απόδρασης του κατάδικου Τρομοκρατη Νικου #Μαζιώτη από τις φυλακές)..

.. αυτά, γιατί κάποιοι απορούν με ποιο σκεπτικό απορρίφθηκε από το Δικαστικό Συμβούλιο του Εφετείου Λαμίας το αίτημα αποφυλάκισης του...
 

.. και για να μην κινδυνεύει, όπως ισχυρίζεται η (προσωπική) ιατρός του επί 67(!) ημέρες "αγωνιστή" πείνας και οι ομοϊδεάτες του, ας φάει!
Α.Κ
 

Υ.Γ .. τυχαίο γεγονός ότι η υπογράφουσα Παντελία #Βεργοπούλου, ως (προσωπική) ιατρός του, αναφορικά με την πορεία της υγείας του, είναι...

 

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αληθινοί απεργοί πείνας και ελληνόφωνα σουργελοκαθάρματα!

Από τον ΦΑΗΛΟ Μ. ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Ο Μπόμπι Σαντς, στέλεχος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού, πέθανε στις 5 Μαΐου του 1981 στις φυλακές του Μέιζ στη Βόρεια Ιρλανδία ύστερα από 66 μέρες απεργίας πείνας. Τον ακολούθησαν στον θάνατο 9 σύντροφοί του.  

Ο θάνατός τους ήταν οδυνηρός, αφού πρώτα έχαναν ακόμη και την όρασή τους.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ αρνήθηκε οποιαδήποτε υποχώρηση και, όταν ο Σαντς πέθανε, εκείνη δήλωσε πως εκείνος διάλεξε τον θάνατο, μια επιλογή που η οργάνωσή του, ο IRA, τη στέρησε από τα θύματά του.  

Στην Ιρλανδία υπάρχει μια παράδοση σε αυτή τη μέθοδο πολιτικής πίεσης, που εδράζεται στα συγκλονιστικά γεγονότα στο Κορκ το 1920. 65 Ιρλανδοί πατριώτες είχαν συλληφθεί και κρατούντο στις φυλακές χωρίς δίκη. Στις 11 Αυγούστου του 1920 άρχισαν απεργία πείνας 11, απαιτώντας να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι και να απολυθούν από τις φυλακές. Απεργία πείνας έκανε και μια εξέχουσα προσωπικότητα των Εθνικιστών (οι Ιρλανδοί πατριώτες αυτοπροσδιορίζονται ως Nationalists ή Republicans), ο Δήμαρχος του Κορκ Τέρενς Μακ Σουίν. Οι 11 από τους απεργούς πείνας έπειτα από 11 ημέρες απελευθερώθηκαν ή μετήχθησαν σε φυλακές στην Αγγλία. Ανάμεσα στους μεταχθέντες και ο Δήμαρχος Μακ Σουίνι, ο οποίος συνέχιζε την απεργία πείνας, όπως και οι άλλοι που δεν απολύθηκαν από τις φυλακές. Πρώτος πέθανε ο Μάικλ Φιτζέραλντ μετά από 68 ημέρες απεργίας πείνας. Δεύτερος ο Τζο Μέρφι, που άντεξε 7.

Ο Δήμαρχος του Κορκ στις 20 Οκτωβρίου 1920 έπεσε σε κώμα και πέθανε μετά από 5 ημέρες, στις 20 Οκτωβρίου του 1920. Δεκάδες χιλιάδες Ιρλανδοί πατριώτες προσκύνησαν τη σορό του στον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου στο Σάουγουοκ του Λονδίνου. Η κηδεία του έγινε στο Κορκ στις 31 Οκτωβρίου συγκεντρώνοντας τεράστιο πλήθος από όλη την Ιρλανδία, ενώ ο Αρθουρ Γκρίφιθ εκφώνησε τον επικήδειο. Εκτοτε είναι από τους ήρωες-σύμβολα του Ιρλανδικού Εθνους. Οι υπόλοιποι 9 επιζώντες απεργοί πείνας, ο Τζον Κρόουλεϊ, ο Πίτερ Κρόουλεϊ, ο Μάικλ Μπερκ, ο Σον Χένεσι, ο Τζόζεφ Κένι, ο Τόμας Ντόνοβαν, ο Τζον Πάουερ, ο Μάικλ Ράιλι και ο Κρίστοφερ Απτον συνέχισαν για 94 μέρες.

Τη διέκοψαν ύστερα από εντολή του ηγέτη του Sinn Fein (Εμείς Μόνοι) Αρθουρ Γκρίφιθ, έχοντας κάνει παγκόσμιο ρεκόρ αντοχής. 

Στη συνέχεια, την 1η Οκτωβρίου 1923, έγινε ένα κύμα μαζικών απεργιών πείνας από Ιρλανδούς κρατουμένους, που κρατούνταν χωρίς δίκη. 

Πάνω σε αυτή την αγωνιστική παράδοση έλαβαν χώρα τα δραματικά γεγονότα του 1980, ενώ ο Σαντς από τη φυλακή εξελέγη βουλευτής του Sinn Fein, προτού πεθάνει. Οι ειδήσεις των αλλεπάλληλων θανάτων του Μπόμπι Σαντς και των συντρόφων του συγκλόνισαν όλο τον κόσμο, μαζί και μένα, που ήδη τότε στα 16 μου είχα γνώση των κοινών στοιχείων Κύπρου και Ιρλανδίας, γνώριζα πως αγωνιστές της ΕΟΚΑ και του IRA εκρατούντο μαζί σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Αγγλία.

Ο αείμνηστος αγωνιστής της ΕΟΚΑ Βίας Λειβαδάς έγραψε βιβλίο για τους Ελληνες, Κύπριους και Ιρλανδούς αγωνιστές στις φυλακές της Αυτής Μεγαλειότητος. Στην παρουσίασή του στην Αθήνα είχα την τιμή να είμαι στους εισηγητές. Στην παρουσίαση της αγγλικής έκδοσης στο Δουβλίνο προσήλθαν τιμητικά εκπρόσωποι από όλες τις φράξιες του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού.

Η συζήτηση για το τι είναι το Sinn Fein και τα ένοπλα παρακλάδια του είναι για άλλη φορά. Πάντως είναι ιστορικά ένα μεγάλο εθνικό λαϊκό κίνημα, με ευρεία λαϊκή βάση. Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την επιλογή αυτών των ανθρώπων να θυσιάσουν τη ζωή τους με αυτόν τον τρόπο είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίζεις με σεβασμό, αν έχεις μέσα σου ψυχή.

Γράφω αυτές τις γραμμές για να κάνουμε απλές συγκρίσεις με το πώς στην Ελλάδα από τον χώρο του περιθωρίου επαναλαμβάνονται κάποια πράγματα άξια σεβασμού ως φαρσοκωμωδία. 

 Ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός θα απορεί με τη σπάνια αντοχή των εν Ελλάδι αναρχοαριστερών, όταν κάνουν απεργία πείνας. Όμως ούτε αυτό είναι το θέμα.

Το αληθινό θέμα είναι πως σήμερα έχουμε περίσσευμα ασυδοσίας και όχι έλλειμμα ελευθερίας. Με ποινές ονομαστικές, αστείες πια, που δεν επιτελούν τον σκοπό τους, με πλήθος δικαιώματα, που δεν είχαν φυσικά οι Ιρλανδοί πατριώτες, που κρατούνταν χωρίς δίκη, κάποιοι στη δημοκρατική Ελλάδα του 2022 θέλουν να εκβιάζουν αποφάσεις της Δικαιοσύνης και ένα ολόκληρο σύστημα προμοτάρει αυτό τον εκβιασμό, κάνοντας παράλληλα ποινικά αδικήματα ως «αλληλεγγύη» στο αίτημα.

Αυτή δε η παράνομη συμπεριφορά αντιμετωπίζεται με ανόητη και βλαπτική επιείκεια.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα ΜΜΕ που τον υποστηρίζουν...

 

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μήπως περίμενε ν' ακούσει ότι κάηκαν 200 σπίτια;

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

 Δεν έχουμε μόνον τους πολέμαρχους του πληκτρολογίου, μας προέκυψαν και οι «πυροσβέστες της ξαπλώστρας».  

Εύστοχη η ατάκα του πρωθυπουργού γεμάτη ειρωνεία, αλλά και οργή για όλους αυτούς τους μικρόψυχους που υποτίμησαν τις προσπάθειες των πυροσβεστών και όλων αυτών που συνετέλεσαν στην κατάσβεση των πυρκαγιών.

Δεν γνωρίζω αν υπήρξε προηγούμενο, σε τόσο μικρό διάστημα να ξέσπασαν τόσες πολλές φωτιές. Εκείνο που ξέρω είναι πως δε χάθηκαν ανθρώπινες ζωές και οι υλικές καταστροφές περιορίστηκαν στο ελάχιστο, προς μεγάλη απογοήτευση του Α. Τσίπρα. Περίμενε να ακούσει πως κάηκαν τουλάχιστον 200 σπίτια και έμεινε εμβρόντητος, όταν ο δήμαρχος της περιοχής του είπε πως κάηκαν μόνο 3-5.

«Δεν είχαμε νεκρούς, δεν έχουμε και μεγάλο αριθμό καμένων σπιτιών, πώς θα κτίσουμε τον αντιπολιτευτικό μας λόγο;» Αυτός είναι ο καημός του συριζαίου, όπως προκύπτει από τα σχόλια στο Διαδίκτυο.  

Το γεγονός πως οι υλικές καταστροφές ήταν περιορισμένες σε σχέση με την ένταση των πυρκαγιών, αυτό δεν οφείλεται στη λειτουργία του σωτήριου 112.

Το 112 σώζει ζωές, όχι περιουσίες. Η ελαχιστοποίηση των υλικών καταστροφών από την πύρινη λαίλαπα οφείλεται στον ηρωισμό των πυροσβεστών και στον πολύ καλό σχεδιασμό της επιχείρησης. Κατά γενική ομολογία οι πάντες κινητοποιήθηκαν πολύ γρήγορα και συντονισμένα, κάτι παράδοξο για την ελληνική πραγματικότητα. Και ο πρωθυπουργός με την παρουσία του, από την πρώτη στιγμή στο κέντρο επιχειρήσεων και εν συνεχεία στα καμένα, χειρίστηκε επικοινωνιακά την κατάσταση με επιτυχία.

Ήταν μια συλλογική προσπάθεια που απέδωσε, προς μεγάλη λύπη των «πυροσβεστών της ξαπλώστρας» που πιστεύουν πως οι φωτιές σβήνουν μόνες τους. Είτε αυτό λέγεται από αντιπολιτευτική εμπάθεια είτε από άγνοια προσβάλλει όλους αυτούς, επαγγελματίες και εθελοντές, που πάλευαν επί μέρες με τις φλόγες. Υπάρχει μια κατηγορία πολιτών που έχει την τάση να μηδενίζει κάθε προσπάθεια. Να προσπαθεί σε κάθε συλλογική δράση να βλέπει μόνον τα αρνητικά στοιχεία της. Και αν μεν υπάρχουν, καλώς τα εντοπίζει. Το πρόβλημα προκύπτει όταν τα επινοεί.

Ο πρωθυπουργός γνωρίζει πως στο θέμα των πυρκαγιών βαδίζει επί ξυρού ακμής. Το ότι έσβησαν με το ελάχιστο κόστος οι φωτιές αυτές τις ημέρες δεν προδικάζει πως μεθαύριο, αν τα φαινόμενα έχουν μια οριακή μορφή, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι ανθρώπινες δυνατότητες και δυνάμεις είναι πεπερασμένες. Γι΄αυτό υποθέτω πως τυχόν αβελτηρίες στον σχεδιασμό και στην εκτέλεση μελετώνται, για να μην επαναληφθούν. 

Η αντιπολίτευση περιμένει στη γωνία την πρώτη «στραβή». 

Άλλωστε...