ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι μεταμφιεσμένοι σε απεργούς insiders του πελατειακού κράτους και τα υπόλοιπα εννέα δέκατα της κοινωνίας ενός κατώτερου Θεού

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ  ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

Η απεργία στις συγκοινωνίες δεν είναι η πιο σημαντική. Ούτε η πιο αναίτια. Είναι όμως συμβολική και αποκαλυπτική. Δείχνει ότι η εποχή της παραπλάνησης έχει τελειώσει. Αν κάτι καλό μάς έμεινε απ’ αυτή την τριετία είναι ότι όλοι κάναμε ταχύρρυθμα μαθήματα οικονομίας. Μάθαμε να μετράμε. Καταλάβαμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο πρόσθεση και πολλαπλασιασμός. Είναι και αφαίρεση. Ό,τι προστίθεται από κάπου αφαιρείται.

Το τέλος της απεργίας ήταν προδιαγεγραμμένο. Γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Η μετακύλιση της χρεοκοπίας του κράτους στην κοινωνία έφτασε στα όριά της. Τρία χρόνια προσπαθούν να κρατήσουν όσο το δυνατόν ανέγγιχτες τις δομές του χρεοκοπημένου Δημοσίου μεγαλώνοντας την ύφεση, διαλύοντας την οικονομία. Τώρα δεν γίνεται άλλο. Βάζουν φόρους στο πετρέλαιο, 70% των πολυκατοικιών της Αθήνας δεν ανάβει καλοριφέρ. Αυξάνουν τα τέλη κυκλοφορίας, 100άδες χιλιάδες παραδίδουν τις πινακίδες.

Αυξάνουν τους φόρους στα καύσιμα, είναι άδειες οι εθνικές οδοί, χάνουν κι από τα διόδια. Αυξάνουν τους φόρους στα τσιγάρα, εκτινάσσεται το λαθρεμπόριο. Μεγαλώνει ο αριθμός όσων δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους τους. Ανεβαίνουν κάθε μήνα 1 δις οι ανείσπρακτοι φόροι. Οι μισθοί των εργαζομένων στις συγκοινωνίες μειώνονται γιατί δεν υπάρχουν λεφτά να τους πληρώσουν. Τώρα κανείς πια δεν μπορεί να πει «η κρίση είναι παραμύθι χωρίς δράκο». Τα ψέματα τελείωσαν. Από δω και πέρα θα μιλάμε με αριθμούς.

Οι insiders του πελατειακού κράτους, μεταμφιεσμένοι σε απεργούς, συνδικαλιστές, πολιτικούς, ούτε έχουν καταλάβει την καταστροφή που υπέστη η κοινωνία αυτά τα 3 χρόνια. Όταν οι συνδικαλιστές διαψεύδουν το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και ισχυρίζονται ότι οι μέσοι μισθοί τους δεν είναι 3 και 4.000 αλλά 2.500, δεν καταλαβαίνουν καν γιατί η κοινωνία τούς κοιτάει παγωμένα. Δεν συνειδητοποιούν ότι μιλάνε σε 1,5 εκατομμύριο ανέργους χωρίς ούτε ένα ευρώ. Ότι μιλάνε στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα των 589 ευρώ.

Στους 450.000 νέους που συνωστίζονται στην είσοδο της αγοράς εργασίας χωρίς ελπίδα να βρουν δουλειά. Ότι μιλάνε ακόμα και στους δημόσιους υπάλληλους τους οποίους προσβάλλουν, όταν λένε ότι δίνουν αγώνα για να μην εξομοιωθούν μαζί τους. 

Όταν οι βουλευτές της αντιπολίτευσης μιλάνε για «χουντικής έμπνευσης σχέδια» και «κοινωνική γενοκτονία», η κοινωνία τούς κοιτάζει άναυδη. Γιατί αυτό που ονομάζουν «κοινωνική γενοκτονία», δηλαδή την υπαγωγή στο ενιαίο μισθολόγιο του Δημοσίου, για τα εννέα δέκατα της κοινωνίας μας αποτελεί τρελό όνειρο.

Οι σημαντικές απεργίες ήταν άλλες. Πολύ πριν. Όταν μάθαμε ότι το κράτος μας, για να λειτουργεί όπως το ξέραμε μέχρι τότε, χρειαζόταν 24 δισεκατομμύρια επιπλέον δανεικά κάθε χρόνο, όταν αντιμετωπίσαμε την ανάγκη να περιορίσουμε τη σπατάλη, οι πρώτες απεργίες που έγιναν ήταν στο μετρό για να ανανεωθούν οι συμβάσεις των συμβασιούχων. Κι ας αποκάλυπτε το πόρισμα του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης ότι η ιστορία του μετρό ήταν ένα ενδεικτικό παράδειγμα του πώς εκτροχιάστηκε το ελληνικό Δημόσιο.

Μέσα σε λίγα χρόνια αυξήθηκε πάνω από 60% το προσωπικό του, διπλασιάστηκε το κόστος μισθοδοσίας του, εκατοντάδες προσελήφθησαν λίγες μέρες πριν τις εκλογές από την ανέμελη κυβέρνηση Καραμανλή με ραβασάκια και τηλεφωνήματα. Αλλά οι εργαζόμενοι απεργούσαν για να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι. Όταν έγινε προσπάθεια να συμμαζευτεί το ανορθολογικό Δημόσιο, να συγχωνευτούν οι εταιρείες συγκοινωνιών που ήταν καμιά δεκαριά, σε λιγότερες, ούτε καν σε έναν Οργανισμό Συγκοινωνιών Πρωτευούσης, ακολούθησαν πολύχρονες απεργίες που εξόντωσαν την εμπορική ζωή της Αθήνας. Απεργούσαν γιατί ήταν αντίθετοι στις μεταθέσεις λίγων εργαζομένων από τη μια εταιρεία στην άλλη.

Η συμπεριφορά του τμήματος του Δημοσίου στις συγκοινωνίες ήταν χαρακτηριστική του τρόπου που αντιμετώπισε η βάση του πελατειακού κράτους την οικονομική καταστροφή της χώρας. Πίστεψε ότι θα διασωθεί, αδιαφορώντας αν τα βάρη θα περάσουν στους λιγότερο προστατευμένους. Προσπάθησε να διασώσει το πελατειακό κράτος αντί να υπερασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων στο Δημόσιο. Τα οποία δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα του πελατειακού κράτους.

Η ήττα των σωματείων που με τη συνδικαλιστική πρακτική τους εκβίαζαν πάντα τις κυβερνήσεις προκαλώντας απελπισία στην κοινωνία, σε κάποιους προκαλεί ανακούφιση. Όσο κι αν οι αντιθέσεις μέσα στα πλαίσια του πελατειακού κράτους μάς αφήνουν παγερά αδιάφορους, δεν νιώθω έτσι. Γιατί το θέμα δεν είναι να χάσει και η πελατειακή βάση για να διατηρήσει τα προνόμιά της η κορυφή της πυραμίδας του πελατειακού κράτους, αλλά να αντιμετωπίσουμε το ίδιο το πελατειακό κράτος.

Γιατί τρία χρόνια τώρα, αυτό που συμβαίνει είναι μόνο οριζόντιες μειώσεις μισθών. Αλλά οι κρατικές επιχειρήσεις δεν ιδιωτικοποιούνται, οι 100άδες άχρηστοι οργανισμοί δεν καταργούνται, τα χιλιάδες τμήματα του Δημοσίου με διευθυντές χωρίς υπαλλήλους δεν συγχωνεύονται, οι αργόμισθοι δεν καλούνται στην εργασία τους, οι κατηγορούμενοι για πειθαρχικά παραπτώματα δεν απολύονται, αξιολόγηση δεν εφαρμόζεται, πραγματική απογραφή δεν γίνεται, η ηλεκτρονική μηχανογράφηση δεν προχωράει. Το ελληνικό Δημόσιο μένει ίδιο, πλην φτωχότερο.

Γιατί οι απεργοί του μετρό, τώρα, κατόπιν εορτής βέβαια, λένε κάτι σωστό. Ότι όλες οι δουλειές δεν είναι ίδιες, ούτε μπορεί να αμείβονται όλες το ίδιο. Ένας που οδηγεί ένα συρμό εκατομμυρίων ή τον επισκευάζει, δεν μπορεί να αμείβεται το ίδιο με έναν που βάζει σφραγίδες. Ούτε όμως κι ένας που κάνει εγχειρήσεις, που οδηγεί F-16, που περιπολεί τη νύχτα στην άγρια πόλη. Μιλάνε, δηλαδή, για αξιολόγηση. Την απαγορευμένη λέξη. Μιλάνε για ανταμοιβή ανάλογα με την εργασία.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο πατέρας της

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε κάτι αξιοθρηνητους  ΚΑΜΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

 

Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ

Δεν γνωρίζω την κυρία Ραχήλ Μακρή των ΑΝ.ΕΛ. ούτε και τι ακριβώς υπονοούσε με τα όσα φέρεται να είπε προχθές στη Βουλή, απευθυνόμενη στη συνάδελφό της, της Ν.Δ., Σοφία Βούλτεψη («Ξέρουμε πού μεγάλωσες και ποιος ήταν ο πατέρας σου»).

Είχα την τύχη, όμως, να γνωρίσω από πολύ κοντά τον «...ποιος ήταν ο πατέρας σου» Γιάννη Βούλτεψη και αυτό μου φτάνει.

Μέγας δημοσιογράφος, που με την επιμονή και το ερευνητικό του δαιμόνιο είχε ξεσκεπάσει, μαζί με τους Γ. Ρωμαίο και Γ. Μπέρτσο, το παρακράτος στην υπόθεση Λαμπράκη, ο Γιάννης Βούλτεψης πήρε μετά την πτώση της χούντας το βάπτισμα στον αστικό Τύπο, ως στέλεχος στην «Απογευματινή» των αδελφών Μπότση.

Εκεί τον γνώρισα και συνεργαστήκαμε στενά. Εκείνος, με την τεράστια πείρα του και τη φανατική του προσήλωση στις αρχές της δημοσιογραφίας, έδινε τις κατευθυντήριες γραμμές από τη θέση του αρχισυντάκτη ειδήσεων. Κι εγώ πιτσιρικάς, 26, μόλις, χρόνων, προσπαθούσα να αποδείξω, ως συντάκτης ύλης, ότι μπορούσα να τα καταφέρω και μακριά από τις αγαπημένες μου αθλητικές σελίδες.

Η συμβίωσή μας δεν ήταν εύκολη. Οχι μόνο γιατί προερχόμασταν από δύο διαφορετικούς κόσμους, αλλά και γιατί, πειραχτήρι από τη φύση μου, δεν έχανα ευκαιρία (με την ενθάρρυνση, βέβαια, των Μίμη Ραυτόπουλου και Φάνη Καμπάνη) να τσιγκλάω το «δάσκαλο» για τη συμπάθειά του προς τον Μητσοτάκη και τη συνεργασία του με τον Κωνσταντίνο, στα γεγονότα του «Βέλος» στην Ιταλία.

Κι εκείνος σαστισμένος, ίσως από το θράσος μου, συνήθιζε να μου απευθύνει προειδοποιήσεις του τύπου «μη μεταφέρεις εδώ την ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων...», όταν δήθεν απορημένος διαπίστωνα ότι «πρέπει, μπαρμπα-Γιάννη, να είσαι ο μοναδικός βασιλοκομμουνιστής στην Ελλάδα. Ή κάνω λάθος;».

Ο Βούλτεψης, για τα δεδομένα της εποχής, πολιτικά έμοιαζε να έχει ξεφύγει. Δεν είχε ξανακουστεί, άλλωστε, μέχρι τότε, ένας κομμουνιστής δημοσιογράφος, με θητεία στο αντάρτικο και εκτοπίσεις, να καλοβλέπει το βασιλιά και να δείχνει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη Ν.Δ. απ' όση στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, που, εκτός των άλλων, ενστερνιζόταν τα συνθήματα και δανειζόταν τα οράματα της Αριστεράς!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το τάμα του Κατάρ

Tου Παντελη Μπουκαλα

Στη Δύση ανήκομεν βέβαια, από τα παραμύθια μας ωστόσο δεν έλειψε ποτέ μια γερή δόση Ανατολής, όπως θα βεβαίωνε και ο κ. Βλάσης Τσάκας. Κι αφού συνηθίζουμε να μπλέκουμε Ιστορία και μύθους, ζουν ανάμεσά μας αρκετοί τηλεοπτικώς διαιτώμενοι που το έχουν δέσει κόμπο ότι και η Κίνα και η Ινδία ελληνογενείς είναι κι αυτές, αφού πριν από τα περιπετειώδη ταξίδια του Μεγαλέξανδρου τις είχε εκπολιτίσει ο Ηρακλής, και πιο πριν ο Διόνυσος. Οποια παράδοξα πλάσματα σκαρφιζόταν η φαντασία των αρχαίων, κάπου στην Ανατολή τα έβαζε να κατοικούν, είτε Σκιάποδες ήταν (οι πατούσες τους -λέει- ήταν τόσο μεγάλες που ντάλα μεσημέρι τις χρησιμοποιούσαν σαν αλεξήλια, για να δροσίζονται στη σκιά τους) είτε Πυγμαίοι των Ινδιών που τα μαλλιά και τα γένια τους ακουμπούσαν στο χώμα· για να μη σκοντάφτουν, τα χρησιμοποιούσαν δίκην ιματίου και γλίτωναν τα έξοδα.

Κι εμείς, μοντέρνοι άνθρωποι, δεν πάμε πίσω, τουλάχιστον ως προς τη φαντασία και την αφέλεια. Επιμένουμε λοιπόν να πιστεύουμε ότι στην Ανατολή ζουν πλάσματα παραμυθένιας αθωότητας και γενναιοδωρίας, ό,τι πρέπει για να γίνουν θύματα και αθύρματα του ελληνικού δαιμονίου. Και «δώσ’ του κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει», να παρηγορηθούμε.  

Λεφτά; 

Με ουρά. Από την Κίνα, από την Ινδία, από τις αραβικές χώρες. 

Αγορές για τα προϊόντα μας; 

Τεράστιες – «μια οδοντογλυφίδα να πάρει κάθε Κινέζος, παμπλουτίσαμε»· παμπάλαιο το όνειρο. 

Οροι; 

Ουδείς. Δωρεάν μας προσφέρουν τους θησαυρούς τους. Επειδή αναγνωρίζουν τις οφειλές των προγόνων τους στους προγόνους μας, επειδή οι Τρεις Μάγοι άφησαν πίσω τους σχετικές εντολές, επειδή στην απέραντη επαρχία Γιουνάν της Κίνας ζουν κοντά διακόσια εκατομμύρια Γιουνάνηδες, Ελληνες δηλαδή, Μεγαλεξανδρινοί, επειδή...

Τα τελευταία χρόνια το όνειρο ονομάζεται Κατάρ:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Aνεπάγγελτοι διαπραγματευτές "επενδύσεων" !!! - Βρείτε τις διαφορές...

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μας πρόλαβε η Κούβα

 Με την ελπίδα να το προσέξουν κάποιοι λεβεντοσωτήρες κατα Κουμουνδούρου και Περισσό μεριά...

 Tου Αθανασιου Ελλις

Οι προσπάθειες του κ. Αντώνη Σαμαρά να προσελκύσει επενδύσεις από το Κατάρ, σε συνδυασμό με την αμφίσημη έως αρνητική στάση που τηρεί ο Αλέξης Τσίπρας έναντι των αποκρατικοποιήσεων, καθιστούν επίκαιρες και διδακτικές κάποιες πρόσφατες εξελίξεις στην... Κούβα.  

Τη στιγμή που στην Ελλάδα οι πολιτικοί της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και της λαϊκής Δεξιάς, αντιδρούν στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και αμφισβητούν τα οφέλη των ιδιωτικών επενδύσεων, σε έναν από τους τελευταίους προμαχώνες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν φαίνεται να έχουν τέτοιου είδους αναστολές.

Τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση του Ραούλ Κάστρο έκανε γνωστή την πρόθεσή της να προχωρήσει σε εκσυγχρονισμό της κουβανικής οικονομίας και, στο πλαίσιο αυτό, έχει ξεκινήσει τη σταδιακή απελευθέρωση της παραγωγικής διαδικασίας από τα αποπνικτικά δεσμά του κράτους, μειώνοντας τον αριθμό των εργαζομένων στο Δημόσιο και εκδίδοντας άδειες για τη ανάπτυξη ιδιωτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Ο πρόεδρος της Κεντρικής Ενωσης Εργατών Κούβας ανακοίνωσε ότι τερματίζεται άμεσα η απασχόληση στον δημόσιο τομέα 500 χιλιάδων εργαζομένων, το ένα δέκατο του εργατικού δυναμικού της χώρας, καθώς ακόμη και ο επαναστάτης Φιντέλ Κάστρο, παγκόσμιο ίνδαλμα του αγώνα κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, αναγνώρισε πρόσφατα ότι «το κουβανικό μοντέλο δεν δουλεύει ούτε για μας πλέον».

Η κουβανική κυβέρνηση ενημέρωσε τους προς απόλυση εργάτες ότι θα λάβουν ως αποζημίωση τον μισθό ενός μηνός για κάθε δέκα χρόνια εργασίας. Συστάθηκαν επιτροπές για την επιλογή των θέσεων που θα περικοπούν με τρόπο που, όπως διαβεβαίωσαν οι υπεύθυνοι, δεν θα χαρακτηρίζεται από «προσωπικές προτιμήσεις, νεποτισμό και πατερναλισμό».

Η εξέλιξη αυτή, σε μια χώρα που για μισό αιώνα αποτελεί σημείο αναφοράς για το παγκόσμιο σοσιαλιστικό κίνημα, εκθέτει ακόμη περισσότερο όσους στην ελληνική πολιτική σκηνή επιμένουν να υμνούν το Δημόσιο, υποσχόμενοι ανέφικτες λύσεις στα οικονομικά αδιέξοδα και παραπλανώντας την κοινή γνώμη. 

Είναι τόσο δύσκολο να παραδεχθούν οι πολιτικοί μας αυτό που πιστεύουν όλο και περισσότεροι σε όλο τον κόσμο και το οποίο ασπάζεται πλέον και η Κούβα των αδελφών Κάστρο;  

Οτι, δηλαδή, ο ιδιωτικός τομέας αποτελεί την ατμομηχανή της οικονομίας και πως εκεί πρέπει να στραφούμε εάν θέλουμε να βγούμε από την κρίση που βιώνουμε;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ και ΤΟΥΡΚΙΑ: Για τον Ερντογάν πήγε στο Κατάρ ο Αντ. Σαμαράς - Κυβερνητικό παραμύθι για... «ξεκάρφωμα» η επίσκεψη Κομανέτση τάχα για επενδύσεις στο Καταρ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Κυβερνητικό παραμύθι για... «ξεκάρφωμα» αποδείχθηκαν τελικά οι επενδύσεις που δήθεν θα επεδίωκε ο πρωθυπουργός με το ταξίδι του στο Κατάρ! Ολο το «κόλπο» ήταν στημένο για να πραγματοποιηθεί η μυστικά στημένη και προετοιμασμένη συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε ένα περιβάλλον απολύτως αδιαπέραστο για τους δημοσιογράφους, όπου μόνο οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ γνωρίζουν επακριβώς το περιεχόμενο των όσων διημείφθησαν μεταξύ των δύο ανδρών - καλύτερα ίσως και από τους ίδιους!
 

Πέρα από τις ασήμαντες κοινοτοπίες που ανακοινώθηκε επισήμως ότι απασχόλησαν τον Ερντογάν και τον Σαμαρά και οι οποίες αποσκοπούν στο να θολώσουν τα νερά, ο στόχος της συνάντησης ήταν εντελώς διαφορετικός και πολύ σημαντικός: η υπονόμευση των ρωσικών σχεδίων για το φυσικό αέριο στη νοτιοανατολική Ευρώπη, όσο φυσικά αυτό εξαρτάται από την Ελλάδα, κατ' απαίτηση των ΗΠΑ! Η ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο χωρών είναι ότι η μεν Τουρκία ωφελείται και αναθαμίζεται από τα αμερικανικά σχέδια, η δε Ελλάδα κερδίζει λίγα πράγματα και ζημιώνεται πολύ περισσότερο.
 

Από ό,τι φαίνεται πάντως ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει καμιά αντίρρηση πλέον σε τέτοιες ρυθμίσεις, ακόμη κι αν αυτές συνεπάγονται μεγαλύτερη ενεργειακή πρόσδεση της Ελλάδας στον μεγαλύτερο εχθρό της, την Τουρκία. Αλλωστε η πατριδοκάπηλη ρητορική του Αντώνη Σαμαρά, πάνω στην οποία έχτισε την πολιτική του καριέρα, ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν από τότε που κάθισε στον πρωθυπουργικό θώκο.  

Επιστρέφοντας όμως στα γεγονότα, το θέμα της συζήτησης Ερντογάν - Σαμαρά ήταν η προώθηση της κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου TAP, που υποστηρίζει με πάθος η κυβέρνηση των ΗΠΑ.
 

Πρόκειται για έναν αγωγό που θα μεταφέρει αέριο από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας, Ελλάδας, Αλβανίας και από εκεί υποθαλάσσια στην Ιταλία δια της Αδριατικής - εξ ου και το όνομα του αγωγού (TAP είναι στα αγγλικά τα αρχικά των λέξεων Trans-Adriatic Pipeline, Δι-αδριατικός Αγωγός). Στο αζερινό φυσικό αέριο έχουν πολύ μεγάλα συμφέροντα αμερικανικές ενεργειακές εταιρείες και η κατασκευή του αποσκοπεί φυσικά πρωτίστως στην αποκόμιση κερδών από τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ, αλλά και στην υπονόμευση της κατασκευής του νότιου κλάδου του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου Νότιο Ρεύμα (South Stream), ο οποίος θα μετέφερε ρωσικό φυσικό αέριο μέσω Βουλγαρίας και Ελλάδας στην Ιταλία με υποθαλάσσιο αγωγό από την Ηπειρο στο Μπρίντιζι. Αν όντως κατασκευαστεί ο TAP, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να περάσει από την Ελλάδα ο ρωσικός αγωγός.
 

Οπως ανέφερε μάλιστα χθες στο ρεπορτάζ της η «Εφημερίδα των Συντακτών», λίγες ώρες πριν ξεκινήσει για το Κατάρ ο Αντώνης Σαμαράς, πραγματοποιήθηκε -και μάλιστα χωρίς να ανακοινωθεί!- σύσκεψη στην Αθήνα με τους εκπροσώπους της εταιρείας που διαχειρίζεται τα θέματα του TAP, με τη συμμετοχή εκ μέρους της κυβέρνησης του υπουργού Εξωτερικών Δ. Αβραμόπουλου και των υφυπουργών Ανάπτυξης και Ενέργειας Ν. Μηταράκη και Μ. Παπαγεωργίου.
 

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πήγε στο Κατάρ για να προσφέρει γη και ύδωρ στους Αμερικανούς και να «πουλήσει» τους Ρώσους.  

ΤΟΥΡΚΙΑ: Mετά τους δημοσιογράφους φιμώνονται και οι πανεπιστιμιακοί

Της ΤΑΝΙΑΣ ΜΠΟΖΑΝΙΝΟΥ

Υστερα από τους δημοσιογράφους, και οι πανεπιστημιακοί βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης στην Τουρκία. Σε ανοιχτή επιστολή τους κατηγορούν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ότι προωθεί στα πανεπιστήμια «μια κουλτούρα υποταγής, εκφοβισμού και εξάρτησης από το Κράτος» προκειμένου «να ελέγξει τη γνώση».

Την επιστολή υπογράφουν καθηγητές σε τουρκικά, βρετανικά και άλλα πανεπιστήμια καθώς και δημοσιογράφοι και άλλοι επαγγελματίες. Κατηγορούν το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) ότι, από τότε που ανέβηκε στην εξουσία πριν από 10 χρόνια, «αυξάνει την πίεση στους πανεπιστημιακούς».

«Εκτός από προσβολές και νομικές παρενοχλήσεις, η κυβέρνηση προβαίνει σε συστηματικές ενέργειες για να περιορίσει την επαγγελματική ελευθερία (σ.σ. των πανεπιστημιακών) μέσω δικαστικών διαδικασιών, απολύσεων, χρηματικών ποινών και προσλήψεων με πολιτικά κριτήρια», αναφέρει η ανοιχτή επιστολή.

Φέρνει το παράδειγμα ενός περιστατικού που συνέβη τον Δεκέμβριο στην Αγκυρα. Ο τούρκος πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Πολυτεχνείο για να εγκαινιάσει ένα νέο τουρκικό δορυφόρο αλλά ήρθε αντιμέτωπος με διαμαρτυρόμενους φοιτητές και καθηγητές. «Χιλιάδες αστυνομικοί» στάλθηκαν αμέσως επί τόπου και τους απώθησαν βίαια με δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς. Πολλοί τραυματίστηκαν - ο ένας σοβαρά - και περισσότερα από 20 άτομα συνελήφθησαν.

«Ο Ερντογάν, οι υπουργοί του και η ηγεσία του πανεπιστημίου, που έχει διοριστεί από την κυβέρνηση, έσπευσαν να καταδικάσουν την διαμαρτυρία των φοιτητών και να κατηγορήσουν τους ίδιους και τους καθηγητές τους για "αντιπατριωτισμό". Ο πρωθυπουργός κάλεσε τους καθηγητές όλων των πανεπιστημίων να καταδικάσουν την διαμαρτυρία και ζήτησε να ξεκινήσει ανάκριση εναντίον του Πολυτεχνείου», συνεχίζει η επιστολή τονίζοντας ότι «η υπερβολική χρήση αστυνομικής βίας κατά κάθε μορφής διαφωνία είναι πλέον συνηθισμένη στην Τουρκία».

Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές αναφέρουν επίσης ότι «όσοι ήλπιζαν σε μια ευρύτερη, πιο συμμετοχική και ανεκτική δημοκρατία στην Τουρκία πριν από μια δεκαετία έχουν απογοητευτεί».

ΤΟΥΡΚΙΑ: Ετοιμοι για την έξοδο οι Κούρδοι

Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ

Εντός Φεβρουαρίου θα είναι γνωστά και ανακοινώσιμα τα πρώτα πρακτικά βήματα στο διάλογο μεταξύ της τουρκικής κυβέρνησης και του ΡΚΚ.

 

Η έξοδος 100 ανταρτών του ΡΚΚ από την Τουρκία, αφού παραδώσουν τον οπλισμό τους, θα είναι το πρώτο συγκεκριμένο βήμα και θα έχει τη μορφή «μέτρου οικοδόμησης εμπιστοσύνης», ανέφερε χθες ο τουρκικός Τύπος, ενώ από τις δηλώσεις προκύπτει ότι μέσα σε δέκα μέρες θα αρχίσουν να γίνονται ανακοινώσεις για σταδιακή «έξοδο» των ανταρτών, ξεκινώντας από την άνοιξη ή τις αρχές Ιουνίου.

Η εφημερίδα «Χουριέτ» έγραψε χθες ότι η αρχή θα γίνει με τους πρώτους 100 αντάρτες, το μήνα Ιούνιο. Ολα αυτά, ενώ αντιπροσωπεία της ΜΙΤ, η οποία πραγματοποιεί τις συνομιλίες με το ΡΚΚ για λογαριασμό της Αγκυρας, θα μεταβεί τις προσεχείς ημέρες στο βόρειο Ιράκ. Θα συζητηθούν με την εκεί ηγεσία του ΡΚΚ οι λεπτομέρειες.

Βασικό σημείο αναφοράς, τόσο για το πρώτο βήμα των 100 ανταρτών όσο και για το σύνολο της διαδικασίας, είναι ο ηγέτης του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Η «έξοδος» των εκατό θα γίνει έπειτα από οδηγία του.

ΤΟΥΡΚΙΑ: Στοίχημα υψηλού κινδύνου o αφοπλισμος του PKK

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Σε ποιο βαθμό η συμφωνία της ΜΙΤ -Τουρκική Υπηρεσία Πληροφοριών- με τον Οτσαλάν στο Ιμραλι αλλά και τους πολέμαρχους της οργάνωσης στο Βόρειοι Ιράκ θα οδηγήσει στον πλήρη αφοπλισμό των ανταρτών και σε ποιο βαθμό ο Ερντογάν έχει τη βούληση και τη δυνατότητα να ανταποκριθεί με παραχωρήσεις που θα διασφαλίζουν την ηρεμία στη νοτιοανατολική Τουρκία;

Οποια απάντηση και αν δοθεί στα παραπάνω ερωτήματα, από τις μελλοντικές εξελίξεις ένα είναι βέβαιο ότι η εν διαμορφώσει πολιτική συμφωνία με το ΡΚΚ είναι μια βαρύνουσα επιτυχία για τον Ερντογάν εξίσου -αν όχι περισσότερο- σημαντική από την κατεδάφιση της παραεξουσίας των στρατηγών.

Τηρουμένων των αναλογιών και εξελικτικά, η κίνηση Ερντογάν θα μπορούσε να συγκριθεί με την απόφαση του στρατηγού Ντε Γκολ το 1960, ότι το πρόβλημα της Αλγερίας δεν λύνεται με πόλεμο αλλά με πολιτική διαβούλευση.

Δυστυχώς για τον Ερντογάν δεν αρκεί η συμφωνία με τον Οτσαλάν και τους πολέμαρχους του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ, καθώς υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που ξεφεύγουν από τον έλεγχό του: 

Η κουρδική κυβέρνηση υπό τον Μπαρζανί στο Αρμπίλ του Βορείου Ιράκ, η Βορειοανατολική Συρία που έχει μετατραπεί σε δεύτερο μετά το Βόρειο Ιράκ de facto ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, η κυβέρνηση της Βαγδάτης αλλά και της Τεχεράνης και επιπλέον οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, που παίζουν για δικό τους λογαριασμό το κουρδικό χαρτί.

Στη χειρότερη των περιπτώσεων ο Ερντογάν θα κερδίσει μια ολιγόμηνη ηρεμία, που θα του επιτρέψει να ελέγξει τις παρενέργειες μιας ασύντακτης κατάρρευσης του καθεστώτος Ασαντ στη Δαμασκό και μιας χαοτικής επόμενης μέρας.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, ο Ερντογάν δεν θα έχει μόνο λύσει το Κουρδικό εντός συνόρων, αλλά θα κινηθεί για να ελέγξει τους κουρδικούς πληθυσμούς και κινήματα στο Βόρειο Ιράκ και στη Βορειοανατολική Συρία, μια πολιτική που είχε υιοθετήσει ο Κεμάλ από το 1919-1926 ως ηγέτης ενός κοινού τουρκικού-κουρδικού κράτους, με πραγματικό τότε στόχο τα πετρελαϊκά πεδία της Μοσούλης στο Βόρειο Ιράκ.

Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε αυτήν την περίοδο, όταν οι Κούρδοι μαχητές ήταν οι πιο σκληροί πολεμιστές του Κεμάλ εναντίον του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία και όταν το όραμα ενός κοινού τουρκικού κουρδικού κράτους είχε απήχηση στους Κούρδους υπό βρετανική διοίκηση στο Ιράκ και υπό γαλλική στη Συρία.

Με την απόφασή του να επιδιώξει πολιτική λύση στο Κουρδικό με σταδιακή αναγνώριση της εθνικής ιδιαιτερότητας των Κούρδων, ο Ερντογάν σπάει ένα ταμπού που είχε από καιρό σαπίσει: 

TOYΡΚΙΑ: Ζητούνται ερντογανολόγοι !!!

Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Πριν από λίγες ημέρες, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έκανε μια δήλωση στην τηλεόραση που προκάλεσε αίσθηση στις Βρυξέλλες. Η Τουρκία, είπε, μπορεί να εξετάσει το ενδεχόμενο να ενταχθεί στην Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης αντί για την Ευρωπαϊκή Ενωση. 

Την επομένη, έγινε γνωστό ότι ο τούρκος Πρωθυπουργός έδωσε εντολή στους συνεργάτες του να βρουν έναν τρόπο να ξανανοίξει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, που παραμένει κλειστή από το 1971.

Γεράκι ή περιστέρι; Ετοιμος για τη ρήξη με μια Ευρώπη που τον έχει απογοητεύσει ή πρόθυμος για ανοίγματα προς μια περιοχή που αποτελεί το μόνο δυνατό μέλλον για την Τουρκία; Τι ακριβώς πρεσβεύει ο Ερντογάν; 

ΤΟΥΡΚΙΑ: O Ερντογάν θέλει να γίνει... Σουλεϊμάν

Της ΕΡΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΑ

Το μεγαλύτερο αεροδρόμιο στον κόσμο, το μεγαλύτερο τζαμί της Τουρκίας και η «διώρυγα του αιώνα», που θα μπορεί να συγκριθεί με αυτήν του Παναμά, είναι τα φιλόδοξα κατασκευαστικά σχέδια του Ερντογάν... του Μεγαλοπρεπούς για την Κωνσταντινούπολη.

Ως άλλος... Σουλεϊμάν, ο Τούρκος πρωθυπουργός, ο οποίος επιθυμεί να μεταπηδήσει στην προεδρία της Δημοκρατίας το 2014, προσπαθεί με έναν κατασκευαστικό οργασμό να αφήσει το δικό του στίγμα στον Βόσπορο, κατηγορούμενος από τον ξένο Τύπο για «μεγαλομανία».

Μετά μία δεκαετία ραγδαίας ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει ανακοινώσει μια σειρά από γιγάντια κατασκευαστικά έργα που πρόκειται να αλλάξουν άρδην την εικόνα της Πόλης.

Το πιο πρόσφατο από τα σχέδιά του, τα αποκαλυπτήρια του οποίου έγιναν την περασμένη εβδομάδα, αφορά στην κατασκευή ενός τρίτου αεροδρομίου στην πόλη (μετά το «Ατατούρκ» και το «Σαμπιχά Γκιοκτσέν»), ύψους 7 δισ. ευρώ. Με ετήσια χωρητικότητα 150 εκατ. επιβατών και έξι πίστες αεροδιαδρόμων, το νέο αεροδρόμιο θα γίνει το μεγαλύτερο παγκοσμίως (ενδεικτικά το Χίθροου του Λονδίνου έχει χωρητικότητα 70 εκατ. και δύο πίστες) και θα ξεκινήσει τη λειτουργία του το 2017. Μάλιστα θα προκύψει μια ολόκληρη νέα πόλη γύρω από το αεροδρόμιο.

Ομως, παρά τη χωρητικότητα-ρεκόρ, δεν ήταν το κολοσσιαίο αεροδρόμιο το «τρελό σχέδιο» για την Κωνσταντινούπολη για το οποίο είχε κάνει λόγο ο Τούρκος πρωθυπουργός το 2008. 

Το πιο μεγαλεπήβολο από τα κατασκευαστικά του σχέδια δεν είναι άλλο από τη διάνοιξη ενός «δεύτερου Βοσπόρου», που θα έχει ολοκληρωθεί έως το 2023, έτος κατά το οποίο κλείνει ένας αιώνας από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκίας από τον Κεμάλ Ατατούρκ.

Η διώρυγα, που θα ενώνει τη Μαύρη Θάλασσα με τη θάλασσα του Μαρμαρά, στο ευρωπαϊκό κομμάτι της πόλης, θα είναι μήκους 45 χλμ., βάθους 25 μέτρων και πλάτους 145 μέτρων, και μετά τη διάνοιξή της η Κωνσταντινούπολη θα αποτελείται από δύο χερσονήσους και ένα νησί.

Ριζική αναμόρφωση έχει σχεδιαστεί και στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, όπου εκτός από τις κατεδαφίσεις και τις ανακατασκευές ερειπωμένων κτιρίων, που βρίσκονται σε εξέλιξη τον τελευταίο μήνα, θα ανεγερθεί και ένα νέο τζαμί, σχέδιο που έχει προκαλέσει αντιδράσεις αφού έρχεται σε αντίθεση με το κοσμικό κράτος. 

Ομως το πιο αμφιλεγόμενο από τα σχέδια του Ερντογάν είναι ένα νέο τζαμί, το μεγαλύτερο στη χώρα, που θα είναι ορατό από κάθε γωνιά της Πόλης, πάνω στον υψηλότερο λόφο στην ασιατική πλευρά του Βοσπόρου. Ο Ερντογάν παρομοιάστηκε με σουλτάνο γι' αυτό το σχέδιο, που θα ξεπεράσει σε κόστος τα 43 εκατ. ευρώ και έχει χαρακτηριστεί ως «ακαλαίσθητο», αντιγραφή του Μπλε Τζαμιού και «έκφραση αλαζονείας».

Δημοψήφισμα για το Σύνταγμα
Στόχος η θέση του προέδρου

TOYΡΚΙΑ: Απάντησε με τον... «Μπαρμπαρόσα» - ΝΕΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΠΛΟΙΟ ΣΕ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ «ΠΙΡΙ ΡΕΪΣ» ΑΓΟΡΑΣΕ Η ΑΓΚΥΡΑ

Της ΝΕΦΕΛΗΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΥ

Μία ημέρα μετά την επισήμανση του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, στον Τούρκο ομόλογό του, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην Ντόχα του Κατάρ ότι η Ελλάδα προτίθεται να ασκήσει τη δεδομένη στιγμή τα δικαιώματά της που απορρέουν από το Δίκαιο της Θάλασσας, η Τουρκία απάντησε στην Αθήνα πως οι υποθαλάσσιες έρευνες για την αξιοποίηση των φυσικών πόρων του Αιγαίου δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση.

 

Αυτό το έκανε ανακοινώνοντας την απόκτηση ενός νέου ερευνητικού σκάφους, του «Barbaros Hayrettin Pasa», το οποίο αναμένεται να διεξάγει σεισμικές έρευνες για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή αρχικά της Μαύρης Θάλασσας και στη συνέχεια της Μεσογείου.

 

Δεν διευκρινίζεται όμως το πού ξεκινούν και πού τελειώνουν τα όρια της «Μεσογείου», παρά μόνο ότι η Τουρκία θα διεξάγει δισδιάστατες και τρισδιάστατες σεισμικές έρευνες έως το σημείο που τελειώνει η τουρκική υφαλοκρηπίδα.

ΤΟΥΡΚΙΑ: Νέα πυρά από Ερντογάν για τη Θράκη

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Με τα «αγκάθια» του μειονοτικού ζητήματος συνεχίζει να στρώνει τον δρόμο του Ελληνα πρωθυπουργού προς την Αγκυρα ο Ταγίπ Ερντογάν, καθώς και χθες παρουσίασε την «ατζέντα Θράκης» στην ΚΟ του κόμματός του.

Με την τακτική αυτή, ο κ. Ερντογάν επιβαρύνει το κλίμα των διμερών σχέσεων, καθώς δίνει την εντύπωση ότι επιχειρεί να παγιδεύσει την ελληνική πλευρά σε διμερή συζήτηση επί του μειονοτικού ζητήματος, κάτι που αποτελεί κόκκινη γραμμή για την Ελλάδα, και εν όψει του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας μεταξύ των δύο κυβερνήσεων στις 5 Μαρτίου στην Αγκυρα δυσχεραίνει τις δυνατότητες συνεννόησης.

Παρά το γεγονός ότι ο κ. Ερντογάν αναφερόταν στο μείζον ζήτημα της υιοθέτησης νέου συντάγματος της Τουρκίας, επέλεξε να ενημερώσει τους βουλευτές του για τη συνάντησή του με τον Α. Σαμαρά στο Κατάρ, επαναφέροντας και νέα θέματα.

Ο κ. Ερντογάν είπε ότι υπάρχει η εκκρεμότητα της ανάληψης καθηκόντων από τους «εκλεγμένους μουφτήδες», αναφέρθηκε στα «προβλήματα» που υπήρξαν στις αρχές της σχολικής χρονιάς (με τα παιδιά που δεν μπορούσαν να εγγραφούν στην Α' Δημοτικού καθώς δεν είχαν περάσει από τα δημόσια νηπιαγωγεία) δηλώνοντας την «ευαισθησία» του για τη λειτουργία δίγλωσσων νηπιαγωγείων, ενώ για τον νόμο των ιμάμηδων ενημέρωσε τους βουλευτές του ότι ζήτησε από τον Α. Σαμαρά την ακύρωσή του.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός ζήτησε, όπως είπε, από τον κ. Σαμαρά να επιδείξει η Ελλάδα «ευαισθησία για τα θέματα των μειονοτήτων και να λαμβάνονται υπόψη οι απόψεις τους και να συμμορφώνεται με τη Συνθήκη της Λοζάνης».

Εσπευσε μάλιστα να κάνει συγκρίσεις λέγοντας ότι σε αντίθεση με την Ελλάδα η Τουρκία δείχνει «ευαισθησία για τον Πατριάρχη, τον οποίο δεν διορίζει», όπως είπε, «η Τουρκία».

"Επίγεια σοφία"

Αφιερωμένη στη μνήμη των Ελλήνων Ηρώων που έπεσαν σαν σήμερα στα ΙΜΙΑ πριν απο 17 χρόνια...

Ευτυχώς που το αίμα δεν παίρνει οδηγίες απ' το μυαλό,ευτυχώς που μονάχα με την καρδιά έχει να κάνη,
που η καρδιά το κινεί,
γιατί ποιος ξέρει τι τσιγγουνιές εκείνο θα μας έκανε,
τι υπολογισμούς στις πιο κρίσιμες στιγμές
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να βάψουμε την άσφαλτο
κόκκινη,
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να πιτσιλλίσουμε τους τοίχους κόκκινους.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ Κύπριος ποιητής

Ω ξειν’ αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

Επιτύμβιο για τους 300 που έπεσαν στις Θερμοπύλαις .

Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα

Κωστής Παλαμάς, 1859-1943, Ποιητής

Σαν σήμερα (31/1/ΧΧΧΧ)

1865: Το Αμερικανικό Κογκρέσο ψηφίζει Συνταγματική τροπολογία που καταργεί την δουλεία.

1914: Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροoυγγαρία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία) γνωστοποιούν στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι παραχωρούν και νομικώς στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου, μόνον εφόσον αποσύρει τις δυνάμεις της από τη Βόρεια Ήπειρο και τη νήσο Σάσωνα.

1976: Απαγορεύεται στην Πλάκα η λειτουργία καταστημάτων που χρησιμοποιούν ενισχυτές ήχου.

1996: Κορυφώνεται η Κρίση στα Ίμια. Τρείς Έλληνες ήρωες (Καραθανάσης - Βλαχάκος - Γιαλοψός ) πέφτουν στο καθήκον με το ελικόπτερό τους υπέρ πατρίδος

2004: Για πρώτη φορά στα ιατρικά χρονικά μεταμοσχεύονται σε άνθρωπο οκτώ όργανα (ήπαρ, στομάχι, δύο νεφρά, μικρό και μεγάλο έντερο, πάγκρεας και σπλήνα) Πρόκειται για την ιταλίδα Αλέσια Ντι Ματέο ή οποία ήταν βρέφος επτά μηνών. Η επέμβαση πραγματοποιείται απο τον έλληνα χειρουργό Ανδρέα Τζάκη στο Μαϊάμι. Η ασθενής θα ζήσει ακόμη ένα χρόνο.

1797: Γεννιέται ο Φραντς Σούμπερτ, αυστριακός συνθέτης.

1982: Γεννιέται η Έλενα Παπαρίζου,

1828: Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

Kύριε Δήμαρχε, πλανάστε πλάνην οικτράν

Tου Χρίστου Στεργ. Μπελλέ

chbelles@gmail.com

Κάθε φορά που βλέπω ή διαβάζω τον αξιότιμο  Δήμαρχο, Γιώργο Καμίνη, κάθε φορά – δεν ξέρω πώς να σας το πω –  οπτασιάζομαι το αλλόκοτο τέρας   του Γούντι Άλεν: «Είχε κεφάλι λιονταριού και σώμα λιονταριού, αλλά δεν ήταν απ’ το ίδιο λιοντάρι». Τα λόγια του μετεωρίζουν, πάντα,  μεταξύ μιας άκρατης, μα εναργούς, σοβαροφανούς καθεστηκυίας λογικής και ηθικής, αλλά και ενός μουντού επιτηδευμένου  προοδευτισμού,  στους δεκτικούς λειμώνες του λαϊκισμού και της «νοικοκυροσύνης». Είναι από τις κύριες αιτίες, ίσως, που τούτος, ο πρώτος πολίτης αδυνατεί να απαυγάσει «ηγετικά».

Αφορμή όλων αυτών η τελευταία του βαρύγδουπη δήλωση-διαπίστωση   – σε τηλεοπτικό πάνελ του «Σκάι» –  πως: «η βία είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται». Το επανέλαβε αυτάρεσκα και πολλαπλώς, δίκην θεσφάτου, για να προκαλέσει την άμεση αποστροφή του πρύτανη, Θεοδόσιου Πελεγρίνη ότι: «η γενίκευση του κ. Δημάρχου κάνει κακό».  Και πολύ, μάλιστα, θα πρόσθετα. 

 Πλανάσθε πλάνην οικτράν,   κύριε Δήμαρχε, όταν αδυνατείτε να ξεχωρίσετε και να αντιδιαστείλετε την ειδοποιό διαφορά του πειρασμού  της βίας που προέρχεται απ’ το λαό, απ’ τον αντίστοιχο,  που αφορά  στο σύστημα. Ένα λαό που αθροίζει μακρόσυρτους θανάτους και τις εκφάνσεις τους, που ξεκινούν από την οικονομική και κατ’ επέκταση ηθική, κοινωνική, βιολογική εξόντωση (υπερβαίνουν τις 3.000 οι αυτόχειρες, σήμερα ).

Πλανάσθε πλάνην οικτράν, κύριε Δήμαρχε,    πιστεύοντας  πως η Δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει: Όταν  το 80% του λαού βρίσκεται σε κατολίσθηση. Όταν ένα και πλέον εκατομμύριο συνάνθρωποι ζουν τον αβάσταχτο βραχνά της ανεργίας. Όταν το κοινωνικό περί δικαίου αίσθημα  δοκιμάζεται και  προκαλείται βάναυσα. Όταν το δίκαιο του δυνατού  αποτελεί νόμο. Όταν αλογάριαστοι συνάνθρωποι ταπεινώνονται ασύστολα απ’ τη συστημική ισχύ κι αλαζονεία. Όταν η στυγερή μάσκα της εξουσίας ανερυθρίαστα βαπτίζει τη βία της νόμο και την αντίστασή μας έγκλημα. Όταν η υποτίμηση κι ο βιασμός της ανθρώπινης  νοημοσύνης και γλώσσας  γίνεται άθυρμα των κρατούντων. Όταν η φτώχεια – η χειρότερη μορφή τρομοκρατίας –  είναι αυτεξούσια επαναστατική δύναμη. Όταν τα κοινωνικά δικαιώματα αντιμετωπίζονται κυνικά σαν κόστος κι όχι αξία. Όταν εκείνος που δεν ελπίζει   τίποτε, δε φοβάται τίποτε. Όταν   καταρρακώνεται η μεσαία τάξη κι  επελαύνει φονικά η ανακατανομή εισοδήματος που σωρεύει πλούτο στον πλούτο, εξαερώνοντας τη συνταγματική αρχή όπου οι πολίτες «συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».  Όταν…  και μύρια τόσα « όταν», όσες και οι αιτίες  εκδίκησης της Δημοκρατίας.

Πλανάσθε, τέλος, πλάνην οικτράν, κύριε Δήμαρχε, αγνοώντας πως το πολιτικό σύστημα καταρρέει, επειδή έχασε κάθε ηθική υπόσταση, κάθε εμπιστοσύνη απ’ το ιστορικό υποκείμενο, δηλαδή το λαό. Κράτος και πολιτεία – ακραιφνείς εγγυητές της κοινωνικής συνοχής  – αγνόησαν παντελώς την αξιωματική ιστορική αρχή πως: τίποτε δε θεμελιώνει  ενότητα και συνοχή, χωρίς δικαιοσύνη κι ελευθερία. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι

Toυ ΕΥΤΥΧΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΗ

«Θα συμμαχήσω ακόμα και με το διάβολο για να σταματήσει να υποφέρει ο Έλληνας και η Ελληνίδα» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στη ΝΕΤ αλλά, φευ, δεν πρωτοτύπησε. 

Πρώτος λαλήσας ήταν ο πάλαι ποτέ ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, όταν δήλωνε ότι στην πολιτική κάνεις συμμαχία ακόμα και με το διάβολο, για να δικαιολογήσει τη συγκυβέρνηση πρώτα με τη ΝΔ το 1989 και εν συνεχεία και με το ΠΑΣΟΚ.

Πρόσφατα μια ακόμη πολιτικός έκλεψε την πρωτιά του Αλέξη. Η Ντόρα Μπακογιάννη δήλωνε τον Οκτώβριο του 2011: “Θα πήγαινα και με το διάβολο αν ήταν να σώσω την πατρίδα μου”.

Και να τώρα που ο Αλέξης “ανακαλύπτει την Αμερική”, μέσω του διαβόλου, για να σωθεί η χώρα βεβαίως. Σε ό,τι αφορά στο εξωτερικό εννοεί προφανώς ότι θα διαπραγματευτεί σκληρά με την Μέρκελ, θα συνεχίζει να βρίσκει σημεία σύγκλισης με το ΔΝΤ και να φλερτάρει με τον Ομπάμα- όχι κατ' ανάγκην άσχημα όλα αυτά, αλλά άντε να πείσεις τις συνιστώσες για το δίκιο σου. Σε ό,τι αφορά όμως το εσωτερικό, ο “διαβολάκος”είναι πιο προσιτός. Διότι, δεν έκρυψε την επιθυμία του να στηριχθεί μια “κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας της Αριστεράς” από το ΚΚΕ, ευρύτερες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις (ποιες;), πατριώτες βουλευτές και- εδώ μπαίνει η ουρά του διαβόλου- από τη λαϊκή Δεξιά. Το φλερτ με τους Καμμένους ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί σταθερή παράμετρο στις κυβερνητικές φιλοδοξίες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ας γκρινιάζουν γι αυτό κορυφαίοι της Κουμουνδούρου.

Και κάτι ακόμα. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Συμμαχία με τον Διάβολο

Tου Ηλια Μαγκλινη

«Και με τον Διάβολο ακόμα θα συμμαχήσω αν είναι να πάψει να υποφέρει ο ελληνικός λαός», δήλωσε προχθές σε τηλεοπτική συνέντευξη ο κ. Τσίπρας, μετά το ταξίδι του από την Αμερική. Η δήλωση αυτή έχει το ενδιαφέρον της, για διαφόρους λόγους.

Συμμαχία με τον Διάβολο, λοιπόν, όπου «διάβολο» φυσικά, δείτε το (άκρως δυτικό, αμερικανόστροφο, καπιταλιστικό, δαιμονοποιημένο σε πάσης ιδεολογίας αντιμνημονιακά μυαλά) Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο κ. Τσίπρας είπε ακόμη ότι ελπίζει το ΔΝΤ να βρεθεί κάποια στιγμή απέναντι στα σχέδια της κ. Μέρκελ, η οποία, κατά τη γνώμη του, είναι τελικώς η κύρια υπεύθυνη για την εξοντωτική λιτότητα που υφιστάμεθα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.  

Βεβαίως, αυτά τα περί συμμαχίας με τον Διάβολο τα είχε πει πρώτος ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, καταμεσής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνος, πάλι, ήθελε να δικαιολογήσει τη συμμαχία της Βρετανίας με την κομμουνιστική, σταλινική δικτατορία προκειμένου να αναχαιτιστεί ο ναζιστικός σκοταδισμός. Αν, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας απελευθερώνεται όντως από τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις και γίνεται πιο πραγματιστής, αυτό μόνον ως θετικό μπορεί να ιδωθεί. Απομένει να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουν αυτήν την υποτιθέμενη στροφή προς έναν πιο σύγχρονο πραγματισμό οι κομμουνιστογενείς συνιστώσες και οι πιο ριζοσπαστικοί αριστεροί σχηματισμοί του κόμματός του.

Αν εννοεί αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας, ίσως να μιλάμε για μια δική του, προσωπική απελευθέρωση – από τα δεσμά της ιδεολογίας. Διότι, ανεξάρτητα από τον κ. Τσίπρα, το πρόβλημα με όλα τα απόλυτα ιδεολογικά στεγανά είναι μονίμως το ίδιο: όταν δεν αναφέρεσαι στο άτομό σου, στο πρόσωπό σου, όταν αντί να αυτοπροσδιορίζεσαι, ετεροπροσδιορίζεσαι δεχόμενος το «φως το αληθινό» κάποιου ιδεολογικού σχήματος, οτιδήποτε μπορεί να νομιμοποιηθεί. Ακόμα και η βαρβαρότητα.

 

Είναι γνωστή η κοινοτοπία που θέλει εκατομμύρια ανθρώπους να βασανίστηκαν και να εξοντώθηκαν στο όνομα κάποιας θρησκείας. Το ίδιο όμως συνέβη και στο όνομα κάποιας ιδεολογίας. Οταν, π.χ., στον δικό μας εμφύλιο πόλεμο εκτελούνταν άνθρωποι, και όχι μόνον στημένοι στους τοίχους αλλά και μέσα στα σπίτια τους, βγαίνοντας από αυτά για να πάνε στη δουλειά τους ή επιστρέφοντας αμέριμνοι, οι εκτελέσεις αυτές, όταν δεν είχαν προσωπικό χαρακτήρα (ιδίως στην επαρχία), διαπράττονταν στο όνομα κάποιας ιδεολογίας. Κάποιοι διατηρούσαν για τη δική τους πλευρά το δικαίωμα στον φόνο. Τις σκοτεινές εκείνες εποχές των εμφυλίων συγκρούσεων, ο άνθρωπος που σκότωνε δεν ήταν απαραίτητα ψυχοπαθής δολοφόνος ή σαδιστής. Υπηρετούσε μια ιδεολογία. Ηταν οι εποχές που ο άνθρωπος γενικότερα υπηρετούσε την ιδεολογία και όχι η ιδεολογία την υπόθεση του ανθρώπου.  

 

Το γεγονός ότι σήμερα ο άνθρωπος του ανεπτυγμένου κόσμου δεν τοποθετεί τον εαυτό του υπηρέτη μιας ιδεολογίας είναι ένα βήμα μπροστά. Διότι όταν δεν θέτεις τον εαυτό σου υπηρέτη μιας ιδεολογίας, τότε είσαι σε θέση να διακρίνεις απέναντί σου πρόσωπα, βλέπεις ανθρώπους και όχι σχήματα, εχθρούς της ιδεολογίας σου, εχθρούς που σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει και να εξοντωθούν ακόμα. Και όταν δεν βλέπεις πρόσωπο, η οποιαδήποτε ηθική αναστολή μπροστά στο ενδεχόμενο του φόνου έχει καταλυθεί. Και όταν ο φόνος έχει συντελεστεί, η ιδεολογία απαλύνει τις όποιες τύψεις συνειδήσεως.  

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα κόμματα της καρδιάς μας

Tης ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν είναι δα και τόσο δυσεξήγητη η κατάληξη που είχε η πρόταση Κουράκη. Πρώτα απ' όλα ήταν από χέρι κακότεχνη. Κάπως έτσι διαπομπεύτηκε ως φορομπηχτική από τους νεοδημοκράτες και λίγο αργότερα προσάραξε στον ύφαλο των «νοικοκυραίων» του ΣΥΡΙΖΑ.  

Βρείτε μου ένα κόμμα που να μην έχει κάνει καριέρα πάνω σ' αυτό το έπαρμα του ελληνικού βυθού. Εχω μεγάλη υπομονή. Θα σας αφήσω να μετράτε μέχρι Δευτέρας Παρουσίας. 

Εν τω μεταξύ μετράω κι εγώ τα ψιλά μου, να δω: θα μου φτάσουν να πληρώσω τα χαράτσια και να δώσω τα του Θεού τω Θεώ;

Αναλαμβάνω την ευθύνη να το μπουμπουνίσω. Απαξ και πέρναγε η πρόταση μέχρι ο Αλέξης Τσίπρας θα έσπευδε να γραφτεί στη λίστα με τους θεοσεβούμενους. Το έκανε ο μικρός Καραμανλής με τις ταυτότητες, το απογείωσε και ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη Σουμελά και τα κομποσκοίνια. Το διεκδίκησε ακόμη κι αυτή η Αριστερά του Εμφυλίου με τους «πατριωτικούς» υπαινιγμούς της και τους ένοπλους παπάδες της.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: "Καταρρέει" το πελατειακό κράτος...

Του Γιώργου Κράλογλου

Άριστη και ντόμπρα πέρα για πέρα η επίθεση του ΚΚΕ στον υπουργό Εργασίας κ. Γ. Βρούτση που είχε το θράσος να αποκαλέσει αποτέλεσμα πελατειακών σχέσεων τα ασφαλιστικά Ταμεία των εργαζομένων. Τα Ταμεία που συντηρούν με νύχια και με δόντια οι εργαζόμενοι για τα δικαιώματά τους στην ασφάλιση και την σύνταξη. 
  
Συμφωνώ και προσυπογράφω την ανακοίνωση του ΚΚΕ γιατί η δήλωση του κ. Βρούτση για οικοδόμηση πελατειακού κράτους μέσω των Ταμείων επιρρίπτοντας ευθύνες και τους εργαζόμενους και ασφαλισμένους ξεπερνάει όχι μόνο τα όρια του πολιτικού θράσους αλλά και αυτά της πολιτικής απρέπειας, αναίδειας και πρόκλησης. 

Για ποιο πελατειακό κράτος στα ασφαλιστικά Ταμεία μιλάει ο κ. Βρούτσης; 

Μήπως για το ΝΑΤ που χτίσθηκε με το συνάλλαγμα των  θαλασσοδαρμένων ναυτικών και το κατέστρεψε η πολιτική φαυλότητα για να βολέψει τους ψηφοφόρους πελάτες της εντός και εκτός Ελλάδος; Ας μην ανοίξουμε τον φάκελο αυτό γιατί βρωμάει ακόμη και όταν είναι κλειστός. 

Οι εργαζόμενοι και οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ και του ΟΓΑ έδιναν τις μαϊμούδες συντάξεις και τα επιδόματα αναπηρίας σε ακροβάτες... κύριε Βρούτση. Οι εργαζόμενοι κουβάλαγαν το χαρτάκι της φαυλότητας από το κόμμα και ιατρικά πιστοποιητικά από τους γιατρούς κομματόσκυλα;  

Προφανώς ήταν σε άλλο πλανήτη ο κ. Βρούτσης όταν το κομματικό πελατειακό κράτος το έστηναν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία μοιράζοντας λεφτά που εξασφάλιζαν με δανεικά. 

Και τώρα που οδήγησαν την Ελλάδα στην ζητιανιά και ήρθε η ώρα να πληρώσουν τα δανεικά τους φταίνε τα Ταμεία, το ασφαλιστικό σύστημα, και οι εργαζόμενοι.

Ξεχνάει ποιοι έστησαν τις κομματικές δαγκάνες εδώ και 40 χρόνια και μάσησαν ότι μπόρεσαν από τα ασφαλιστικά Ταμεία που και οι ίδιοι τα βοήθησαν να στηθούν όχι βέβαια για να σώσουν τους εργαζόμενους αλλά για να βολέψουν λαμογιές, λοβιτούρες, διορισμούς, παροχές και επιδόματα. 

Και τώρα που δεν μπορούν να κάνουν τις αρπαχτές και να μοιράσουν λεφτά για συντάξεις σε νεκρούς και 15χρονους ρίχνουν τα βάρη στους ασφαλισμένους και τους εργαζόμενους.