Καμίνη που δίδασκες

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Ωραία η φωτογραφία του κ.Καμίνη με φόντο την Ακρόπολη στο protagon χθες. Ωραία και η λεζάντα «Η Αθήνα έδειξε τον δρόμο»! Όλα έκτακτα καμωμένα. 

Στην πράξη έχουμε ένα θέμα. Πώς εννοεί ο καθένας τον ανοιχτό δρόμο. Πώς μεταφράζεται το αδιέξοδο.  

Ακούστε την ιστορία. Μάλλον αρχικά φανταστείτε την ιστορία. Σ΄ένα δρόμο της Αθήνας ένα μαγαζί, μια επιχείρηση. Κρίση, ταμπέλες, εκπτώσεις, προσφορές 100%, αγώνας, τίναγμα πετάλων, απολύσεις προσωπικού, κλείσιμο, ενοίκια απλήρωτα, ιδιοκτήτης απλήρωτος, ωστόσο το κράτος φορολογεί τον ιδιοκτήτη εκτός κι αν παραχωρήσει τα ενοίκια στο κράτος για να τα εισπράξει εκείνο, του τραβάει όμως και μια έκτακτη εισφορά για να μάθει να πορεύεται…Γνωστές ιστορίες. Ίσως και η συνέχεια είναι γνωστή.

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ τεράστιο, με σελοτέιπ ή αυτοκόλλητο, τηλέφωνα, ελπίδες, τηλέφωνα, ερωτήσεις ανθρώπων ευγενικών, αγενών, θυμωμένων που ψάχνουν κάπου να ξεσπάσουν… Είναι κι αυτό συνήθειο των ημερών. Αναμονή, αναμονή, αναμονή. Ας πούμε δυο χρόνια νάχει το σασπένς της η ιστορία μας. Διαφυγόντες πόροι για το κράτος, για τους ιδιοκτήτες, για εργαζόμενους. Ανεργία, ανεργία, ανεργία. Αδιέξοδο. Και κάποια στιγμή εμφανίζεται μια επιχείρηση… Ας πάμε πιο μακριά το όνειρο… Μια ανθηρή ελληνική επιχείρηση. Ένα σούπερ μάρκετ. Άκου τρέλα! Και θέλει να ενοικιάσει τον χώρο. Και θέλει ν΄ απασχολήσει εργαζόμενους… Άκου ανωμαλία! Ας πούμε 12 υπαλλήλους νά' χει πλάκα. Και υπογράφει συμβόλαιο με τον ιδιοκτήτη που δεν πιστεύει την τύχη του, έστω κι αν εισπράττει το 1/5 του ενοικίου που εισέπραττε. Οι ιδιώτες έχουν προσαρμοστικότητα. Και καταθέτουν τα χαρτιά στον Δήμο Αθηναίων για την προέγκριση της άδειας λειτουργίας. Και ο Δήμος ζητάει τον κανονισμό της πολυκατοικίας. Σωστά. Αλλά ζητάει επιπροσθέτως (πάντα υπάρχει και ένα επιπροσθέτως ΖΟΝΓΚ σε τούτον τον τόπο) και Υπεύθυνη Δήλωση του Νόμου 105 του Διαχειριστή ότι σύμφωνα με τον Κανονισμό της πολυκατοικίας επιτρέπεται η λειτουργία σούπερ μάρκετ.

Μην με ρωτήσετε γιατί πρέπει ο Διαχειριστής να επιβεβαιώσει αυτό που γράφει ο κανονισμός… Άβυσσος η ψυχή του Δήμου . Ζητάς λοιπόν σε πρώτο στάδιο την υπογραφή του Διαχειριστή που συνήθως δηλώνει ανήσυχος (πάλι μην με ρωτήσετε γιατί) ότι πρέπει να ρωτήσει τους ένοικους αν συμφωνούν (άσχετα αν ο κανονισμός επιτρέπει). Και πάλι συνήθως ο κάθε ένοικος έχει κι ένα δικό του θέμα να κωλυσιεργεί. Να σας πω για παράδειγμα ένα θέμα, (για νάχει και περισσότερο σασπένς η ιστορία), ότι δηλαδή παρκάρει πιο εύκολα από την ώρα που ερήμωσε το μαγαζί. Μην γελάτε! Ή έχει θυμό γιατί ένα δικό του διαμέρισμα είναι ξενοίκιαστο οπότε δεν γουστάρει να ενοικιάσει κάποιος άλλος το δικό του ή γιατί… Έτσι γουστάρει! Σε τούτη τη χώρα έτσι κι αλλιώς πάντα παλεύουμε με ένα «έτσι γουστάρω» των συμπολιτών μας και ένα «έτσι γουστάρω» των Αρχόντων μας… Μην το ψάχνετε. Και αρχίζει ένα φαύλος κύκλος και αγώνας… Ώσπου φως στο τούνελ! Υπάρχει νόμος ο οποίος λαμβάνοντας υπόψη το αδιέξοδο πολλών λέει και πολύ σωστά ότι αν δεν υπάρχει Διαχειριστής Ή αν ο διαχειριστής αρνείται να υπογράψει, μπορεί ο ιδιοκτήτης να υπογράψει Δήλωση του Νόμου 105 που να λέει ότι σύμφωνα με τον κανονισμό που επίσης καταθέτει (οπότε και άμεσα ελέγχεται η αλήθεια) μπορεί να λειτουργήσει σούπερ μάρκετ. Αυτό και έκαναν οι ήρωες (τους λες και μαλάκες) της ιστορίας μας. Ο έρμος ιδιοκτήτης του ακινήτου και η έρμη εταιρεία-ενοικιαστής.

Νομίζετε ότι τελειώνει εδώ η ιστορία και φαντάζεστε ένα φωτισμένο μαγαζί και υπαλλήλους να εργάζονται και το κράτος να εισπράττει και να οξυγονώνεται η εμπορική ατμόσφαιρα  και και και…. Λάθος! 

Οι δύο ευρωπαϊκές ήπειροι

Γράφει ο Francis Fukuyama 

Πολιτικός επιστήμων, οικονομολόγος και συγγραφέας.

Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα υπήρξε αναμενόμενο και καταστροφικό. Τα δύο μεγάλα κόμματα εκτοπίσθηκαν από εξτρεμιστικούς σχηματισμούς στα Αριστερά και στα Δεξιά τους, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, που μαζί εξασφάλισαν το 25% των ψήφων, αλλά και τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τη Χρυσή Αυγή, που συγκέντρωσαν σχεδόν 18%.

Κεντρικό θέμα της προεκλογικής περιόδου υπήρξε η τήρηση -ή μη- των όρων του συμφώνου με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ και της λιτότητας που το σύμφωνο επιβάλλει. Κανένα από τα κόμματα δεν τόλμησε, όμως, να καταγγείλει το σημαντικότερο πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής σκηνής: τις ενδημικές πελατειακές σχέσεις. 

Πολλοί έχουν μιλήσει για «δύο ευρωπαϊκές ηπείρους», διαχωρίζοντας τον Βορρά από τον Νότο. Η αντιδιαστολή αφορά επίσης τον προτεσταντικό, σκληρά εργαζόμενο και πειθαρχημένο Βορρά, αντιμέτωπο με τον οκνηρό, σπάταλο καθολικό και ορθόδοξο Νότο. Το πραγματικό ρήγμα είναι, όμως, πολιτισμικό και αφορά την προσηλωμένη στις πελατειακές σχέσεις Ευρώπη, απέναντι σε αυτή που έχει απεμπολήσει την πρακτική αυτή.

Οι πελατειακές σχέσεις εδραιώνονται σε κράτη, όπου τα κόμματα νέμονται τον δημόσιο πλούτο, διορίζοντας στο Δημόσιο τους πιστούς τους οπαδούς. Οι πελατειακές σχέσεις δεν πρέπει, όμως, να ταυτίζονται με τη διαφθορά, καθώς εγγυώνται αξιοζήλευτο βαθμό προσέγγισης του πολιτικού με τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι κατακτούν έτσι το δικαίωμα να ελέγχουν τον εκλεγμένο τους αντιπρόσωπο. Η στυγνή διαφθορά διαφέρει, καθώς οι παράνομες προμήθειες που εξασφαλίζουν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί καταλήγουν σε ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, ωφελώντας μόνο τον πολιτικό και την οικογένειά του.

Οι πελατειακές σχέσεις αποτελούν την καλύτερη μέθοδο εκλογικής κινητοποίησης φτωχών ψηφοφόρων, που συχνά αδιαφορούν για τις προγραμματικές θέσεις των υποψηφίων, ζητώντας μόνο μια θέση εργασίας ή κρατική βοήθεια.

Γερμανία, Σκανδιναβία, Βρετανία και Ολλανδία, ουδέποτε ανέδειξαν πελατειακά κόμματα, ενώ αυτά κατείχαν συχνά την εξουσία σε Ελλάδα, ΗΠΑ, Ιταλία, Ισπανία και Αυστρία.

Χώρες, όπως η Πρωσία, η Γαλλία, η Σουηδία και η Ιαπωνία, ανέπτυξαν αξιόπιστες, αξιοκρατικές γραφειοκρατικές δομές, για να υπηρετήσουν τις γεωπολιτικές τους φιλοδοξίες. Τα πολιτικά κόμματα είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν ευκολίες σε συγκεκριμένες ομάδες πίεσης, αλλά όχι θέσεις εργασίες στον δημόσιο τομέα. Αυτός είναι ο λόγος, που οι χώρες αυτές συνεχίζουν να διαθέτουν υψηλό επίπεδο κρατικών υπηρεσιών, ικανών να διαχειρισθούν αποτελεσματικά τα δημοσιονομικά ελλείμματα.

Αντίθετα, σε Ελλάδα, ΗΠΑ και Ιταλία, η δημοκρατία προηγήθηκε της εδραίωσης του σύγχρονου κράτους.  

«Φαμίλιες» και πολιτική νεκροφάνεια…

Toυ ΔΑΜΩΝΙΔΗ

Τον Νοέμβριο του 2009 ο Συντηρητικός Χώρος αποτόλμησε τη σημαντικότερη Κοινωνική Επανάσταση της Μεταπολιτευτικής περιόδου: Απέρριψε στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας τις «Φαμίλιες» στο πρόσωπο της κ. Ντόρας Μπακογιάννη-Μητσοτάκη.
 

Ήδη, δε, ετέθη σε ενεργοποίηση η αρχή της «Κοινωνικής Αλληλουχίας», και επακολούθησε με χρονοκαθυστέρηση, τον Νοέμβριο του 2011, η Κοινωνική Απόρριψη στον ίδιο κάλαθο αχρήστων του Γ.Α. Παπανδρέου του Γ’, αφού η Χώρα, στο μεταξύ, κατέβαλε βαρύτατο τίμημα, την «Εθνική Καταστροφή των Μνημονίων», τη συμπράξει του Γόνου της Τρίτης «Φαμίλιας», εκείνης των Ιεροανδρέου (=Παπανδρέου)!

Ο νέος ηγέτης του Συντηρητικού Χώρου, ο Αντώνης Σαμαράς, δεν κατόρθωσε όχι μόνο να κατανοήσει το μέγεθος του τεκτονικού κοινωνικού σεισμού που επισυνέβη στα έγκατα της Συντηρητικής Παράταξης, αλλά επιδόθηκε σε πολιτικά παίγνια -οβιδιακές μεταμορφώσεις- σε σημείο ώστε να εκποιήσει, έναντι πινακίου φακής, το μέγα αυτό Κοινωνικό Συμβάν -την υπερορία των «Φαμελιών» από τη Συντηρητική Παράταξη- και να συμβάλει στη νεκροφάνειά τους!

Η τακτική του κ. Σαμαρά άνοιξε ανεπούλωτο χάσμα μεταξύ της Κοινωνικής Βάσης της Συντηρητικής Παράταξης και της ηγεσίας της, ώστε η τελευταία να αναζητεί εναγωνίως νέα πολιτική βάση, εντός των ιδεολογικών ορίων της, για την πολιτική της έκφραση.

Παραλλήλως, η νέα ηγεσία της Συντηρητικής Παράταξης -ίσως εστερημένη σαφούς γνώσης της πολιτικής ιστορίας της Παράταξης- δεν έλαβε υπόψη της ότι ο Συντηρητικός Χώρος την τελευταία εξηκονταετία πλειστάκις αποτόλμησε την απεξάρτηση από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των «Τζακιών» και των «Φαμελιών» -υποστηρικτών και εκφραστών εξωχώριων συμφερόντων-, αλλά πάντοτε προσέκρουε, το μεν στο Πλέγμα των Ανακτόρων, το δε στο αντίστοιχο της Ξένης Προστασίας μέχρι τις απαρχές της Μεταπολίτευσης.

Οι «Φαμίλιες» πρόβαλλαν ισχυρές αντιστάσεις είτε υπό την προστασία των Ανακτόρων είτε καλυπτόμενες υπό τη σκέπη της Ξενοκρατίας.

Η έναρξη της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας, το φθινόπωρο του 1974, ναι μεν απεγκλώβισε τον αρχηγέτη του Συντηρητικού Χώρου, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο, από ένα σημαντικό τμήμα των «Φαμελιών», αλλά ο κακοήθης όγκος του πλέγματος αυτού δεν εκκαθαρίσθηκε πλήρως και κύτταρά του εναπόμειναν στον οργανισμό του! Ταυτοχρόνως, άρχισε να θάλλει και στον Χώρο της «Αλλαγής» το ζιζάνιο των «Υποφαμελιών»… σοσιαλιστικής κοπής, είτε ως κληραποδοχή από τον εν αποσυνθέσει Κεντρώο Χώρο είτε ως… αυτοφυές του «σοσιαλιστικού θερμοκηπίου»!

Η ενδημική στο Πολιτικό Σύστημα ασθένεια του Νεποτισμού διαπήδησε στο σύνολο του Κοινωνικού Συστήματος της Χώρας (Παιδεία, Δημόσια Διοίκηση, Συνδικαλισμός, ΜΜΕ, Δικαστικό Σώμα κ.λπ.) σε σημείο ώστε κάθε έννοια Αξιοκρατίας να εξοστρακισθεί από το Ελλαδικό Γεωγραφικό Στίγμα!

Επακόλουθο της συντεχνιακής αυτής διαμόρφωσης του Κράτους και το επιφαινόμενο των Ανεπάγγελτων Επαγγελματιών Πολιτικών!

Συνάρτηση όλων αυτών, η γιγάντωση της Διαπλοκής και η εφόρμηση των πάντων στη Λεηλασία του Δημόσιου Χρήματος.

Ο παραγωγικός ιστός της Χώρας είτε κηρύχθηκε εν διωγμώ είτε μεταλλάχθηκε στο φαινόμενο των «Εθνικών Εργολάβων» και «Εθνικών Προμηθευτών» είτε άνοιξε τη θύρα της εξαγοράς συνειδήσεων και της διαφθοράς της Δημόσιας Ζωής από τις ξένες εταιρείες εξοπλισμών.

Το «φαινόμενο Άκη Τσοχατζόπουλου» αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, το επιφαινόμενο της γενικής σήψης της «Άρχουσας Ελίτ»…

Ο εκφυλισμός  του Πολιτεύματος 

ΣΥΡΙΖΑ: H αριστερά μιας χρήσης!!!

Του ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

Κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι οι προειδοποιήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους διεθνείς παράγοντες αφορούν την πιθανότητα εκλογικής νίκης του Σύριζα. Την εντύπωση ενισχύει και ο ίδιος ο Σύριζα με τη λογική, αν όλος ο κόσμος με φοβάται, τότε είμαι φοβερός και τρομερός. Άλλωστε σύμφωνα με την τελευταία αριστερής έμπνευσης πραγματικότητα, ζούμε ξανά τον ψυχρό πόλεμο όπου οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι έχουν τα πυρηνικά, αλλά δεν πατάνε το κουμπί. Αν στην εικονική πραγματικότητα αυτής της εβδομάδας υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν την Ελλάδα υπερδύναμη και φαντασιώνονται τον εαυτό τους στο ρόλο του Μπρέζνιεφ, πάμε όλο και χειρότερα.

Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ αυτό. Η Ευρωπαϊκή  Ένωση δεν απευθύνεται στον Σύριζα, ούτε μιλάει μόνο για τις εκλογές. Απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία που 2 χρόνια τώρα αρνείται συνολικά την πραγματικότητα, αγανακτισμένη με όλα εκτός από τον εαυτό της. Και μιλάει κυρίως για το πολιτικό σύστημα συνολικά, το οποίο με ανικανότητα και ιδιοτέλεια έχει οδηγήσει την κατάσταση σε αδιέξοδο.

Ένα χρόνο τώρα, πρακτικά, δεν συμβαίνει τίποτα, δεν προχωράει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα. Το πολιτικό σύστημα από το προηγούμενο καλοκαίρι προσπαθεί να διασώσει τον εαυτό του και να παρατείνει την ακινησία για να μη θιγούν κατεστημένα συμφέροντα. Σε εποχή θυελλώδους κρίσης, η ακινησία ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Τον Ιούλιο δεν συμφωνούσαν στο ποιος θα είναι πρωθυπουργός. Τον Σεπτέμβριο έδιωξαν ηρωικά την τρόικα και μετά παρακαλούσαν να γυρίσει. Τον Νοέμβριο προσπαθούσαν να περιορίσουν τις αρμοδιότητες της κυβέρνησης Παπαδήμου, να την ορίσουν περιορισμένου έργου. Από την επόμενη μέρα με εγκληματική αφέλεια ζητούσαν εκλογές, για να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Έξι μήνες τώρα βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Κάνουμε και ξανακάνουμε εκλογές. Εντωμεταξύ, το κράτος καταρρέει, τα έσοδα είναι ανύπαρκτα, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, ο ιδιωτικός τομέας βρίσκεται μπροστά σε αληθινό κραχ. Προχθές ο Μόντι είπε: Η διαφορά μας με την Ελλάδα είναι ότι εδώ ο πρόεδρος απέκλεισε τις εκλογές και τα πολιτικά κόμματα είχαν την ωριμότητα να συνεργαστούν για να ξεπεράσουν τα προβλήματα.

Εδώ, ακόμα και σήμερα, τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας δεν λένε ξεκάθαρα την αλήθεια. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που τα ίδια δημιούργησαν. Έχει γίνει κοινή πεποίθηση ότι το Μνημόνιο είναι η αιτία όλων των δεινών, ο δαίμονας, που άμα το διαπραγματευτούμε θα λυθούν τα προβλήματά μας. Παίζουν το παιχνίδι του αντιμνημονιακού μετώπου, ο Σαμαράς λέει κι εγώ τα έλεγα, καταψήφισα το πρώτο Μνημόνιο, ο Βενιζέλος λέει, εγώ διαπραγματεύθηκα ήδη, ξέρω πώς γίνεται.

Στις εποχές της σύγχυσης και της τυφλής αγανάκτησης κερδίζουν όμως οι πιο ακραίες και απόλυτες εκδοχές. Τα ψευδεπίγραφα μνημονιακά και αντιμνημονιακά κόμματα δεν μπορούν φυσικά να θέσουν το πραγματικό δίλημμα: μεταρρυθμίσεις ή ακινησία, που οδηγεί στον ξαφνικό θάνατο άμα καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση ή στον παρατεταμένο θάνατο που ζούμε μέχρι τώρα. Γιατί βρίσκονται όλα στο δεύτερο σκέλος του διλήμματος. Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν ψηφοφόρους κατ’ ανάγκην, αλλά δεν έχουν φίλους. Έχουν χάσει την «αγανακτισμένη» Ελλάδα που δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα από το πελατειακό κράτος και έχει μετακομίσει στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, αλλά έχουν χάσει και την Ελλάδα που θέλει ν’ αλλάξουν τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα. Γιατί 2 χρόνια δεν άλλαξαν τίποτα.

Τη Δευτέρα των προηγούμενων εκλογών, όταν όλοι μιλούσαν για το «νικητή» της κάλπης, έγραφα «το πρόβλημα που είχε ο Σαμαράς τον Νοέμβριο, το παραλαμβάνει τώρα ο Σύριζα». Αδυνατούσα να αντιληφθώ πώς γίνεται να υπάρχουν νικητές σ’ αυτή την περίοδο. Όποιος αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία μιας χώρας, να την οδηγήσει στο δύσκολο και σκληρό δρόμο της ανακατασκευής από την αρχή, αναγκαστικά θα δημιουργήσει τόσες αντιπάθειες που θα λειτουργήσει ως αλεξικέραυνο της οργής.

Όπως φάνηκε ήδη, ο Σύριζα δεν θέλει να παίξει αυτό το ρόλο, τον οδυνηρό αλλά τον μόνο χρήσιμο. Είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Σ’ αυτό δεν φταίνε τόσο οι θέσεις του, οι θέσεις ποτέ δεν ήταν εμπόδιο στο λαϊκισμό των ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Άλλωστε κάθε στέλεχός του έχει από μία, για κάθε μέρα και κάθε μέσο ενημέρωσης. Το εμπόδιο είναι η πολιτική στρατηγική που ακολούθησε αυτά τα 2 χρόνια. 

Με ποιους θα διαπραγματευτεί; Με τις δυνάμεις κατοχής, τους ναζί, τους τοκογλύφους, τους κατακτητές;  

Με ποιους θα συνεργαστεί για να κυβερνήσει; Με τους προδότες, τους δοσίλογους, τους Κουίσλινγκς, τους Τσολάκογλου, τους εγκληματίες που θα φύγουν με ελικόπτερο; 

Με ποιο κόμμα και ποιο εκλογικό σώμα; Αυτό που έχει διαπαιδαγωγήσει στην αντίσταση με το νέο ΕΑΜ απέναντι στη δικτατορία και τη νέα κατοχή;  

Δεν θα κρατήσει ούτε ένα μήνα. Αν το Πασόκ φυλλορροούσε σε κάθε ψηφοφορία, αν η ΝΔ διασπάστηκε σε 3-4 κόμματα, η εμπειρία του Σύριζα θα είναι ακόμα πιο θεαματική. Κινδυνεύει να γίνει αυτό που προφητεύει η Αλέκα, Αριστερά μιας χρήσης, που το πολιτικό σύστημα της επιφυλάσσει το ρόλο να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία και τη δραχμή πριν εξαφανιστεί. Αντί να είναι ο Α. Σαμαράς πρωθυπουργός της δραχμής, να δούμε τον Αλέξη της μιας δραχμής.

Το λαϊκίζειν, εστί φιλοσοφείν!

Του ΤΑΚΗ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Με διαφορά λίγων λεπτών βγήκαν χθες το μεσημέρι, δύο ειδήσεις. Η πρώτη είναι η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα και η άλλη, το οικονομικό μανιφέστο του ΣΥΡΙΖΑ. 

Δύο κείμενα που βρίσκονται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Η μεν Ευρωπαϊκή Επιτροπή προειδοποιεί ότι όχι μόνο πρέπει να τηρήσουμε κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα, αλλά οφείλουμε να επιταχύνουμε τις μεταρρυθμίσεις, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να λαμβάνουμε βοήθεια (και να παραμείνουμε στην ευρωζώνη) . Ζητεί να ληφθούν άμεσα μέτρα,να γίνουν μεγάλες περικοπές στις δαπάνες και εξαρτά την επιστροφή της τρόικας στην Ελλάδα, από το αποτέλεσμα των εκλογών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του, στο οικονομικό μανιφέστο, ακυρώνει με μιας όλες τις συμφωνίες της χώρας με τους δανειστές της. Θα προχωρήσει όπως γράφει, στην άμεση κατάργηση των μνημονίων, στην ακύρωση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, στην κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων και θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους! Αν κανείς σταθεί σε όσα διαβάζει, λογικά πρέπει να θεωρήσει δεδομένο πως τη Δευτέρα το πρωί, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία μέσα σε ένα 24ωρο!

Μην ξαναγράψουμε τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη χώρα και για τους πολίτες της. Ας σταθούμε σε μια μόνη λέξη: Κόλαση! Είναι απολύτως ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη χώρα, από τη στιγμή που θα σταματήσει η χρηματοδότηση από το εξωτερικό. Ο θάνατος θα είναι ακαριαίος! Βέβαια λογικά σκεπτόμενοι θα πείτε: Μπορεί να υπάρχουν εθελοντές, πρόθυμοι να αυτοκτονήσουν πολιτικά στη στιγμή και, να προκαλέσουν τόση δυστυχία στη χώρα; Η απάντηση είναι όχι. Δεν υπάρχουν ούτε εθελοντές, ούτε αφελείς και κορόιδα, ειδικά σε τόσο περίεργες εποχές, που η βόμβα είναι απασφαλισμένη.

Μόνο μπροστά στο χείλος του γκρεμού θα βάλει η Ελλάδα μυαλό!

Του Hugo Dixon / Reuters

Είναι αναγκαίο η Ελλάδα να φτάσει στο χείλος της αβύσσου. Μόνον τότε ο κόσμος θα στηρίξει μια κυβέρνηση ικανή να εφαρμόσει το σκληρό πρόγραμμα που χρειάζεται για να ανακάμψει η χώρα. Για να φτάσουμε στο σημείο αυτό, ίσως χρειαστεί να διακοπεί η βοήθεια προς την ελληνική κυβέρνηση και τις τράπεζες.

Θα έλεγε κανείς δικαίως ότι η χώρα βρίσκεται ήδη στην άκρη του γκρεμού. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου τιμώρησαν τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, που στήριξαν το πρόγραμμα διάσωσης, χάρη στο οποίο η Ελλάδα διατηρείται στη ζωή. Τα άκρα, αριστερά και δεξιά, ενισχύθηκαν, στους ψηφοφόρους άρεσε η αντίδρασή τους στο σχέδιο βοήθειας. Κυβέρνηση, όμως, δεν σχηματίστηκε, εξ ου και οι νέες εκλογές στις 17/6. Αραγε από αυτές θα προκύψει με σαφήνεια εάν ο ελληνικός λαός θέλει το πρόγραμμα και την παραμονή στο ευρώ ή θέλει να αφορίσει το σχέδιο βοήθειας και να επαναφέρει τη δραχμή; Στο δίλημμα αυτό συνοψίζουν την ουσία της αναμέτρησης όσοι στην Ευρωζώνη, όπως η Γερμανία, στηρίζουν οικονομικά την Ελλάδα. Ομως για το εκλογικό σώμα το δίλημμα δεν είναι τόσο ξεκάθαρο. Τα τρία τέταρτα των ψηφοφόρων θέλουν την παραμονή στο ευρώ, αλλά τα δύο τρίτα δεν θέλουν το πρόγραμμα λιτότητας.

Η αναντιστοιχία αυτή δεν θα εξαλειφθεί με τις εκλογές. Αυτή είναι η εντύπωση που αποκόμισα από το πρόσφατο ταξίδι στην Αθήνα. Την πρώτη θέση διεκδικούν ο Αλέξης Τσίπρας, ο νεαρός ηγέτης του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, και η κεντροδεξιά Ν.Δ. με ηγέτη τον Αντώνη Σαμαρά. 

Νίκη Σαμαρά λογικά θα σήμαινε ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στο πρόγραμμα και στο ευρώ. Στο κάτω κάτω αυτές είναι οι προεκλογικές του εξαγγελίες. Ομως, ακόμη και αν ο Σαμαράς έρθει πρώτος, ελλείψει πλειοψηφίας θα πρέπει να συρράψει κυβέρνηση συνασπισμού ή να σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας, άρα κυβέρνηση χωρίς ισχύ.

Θεωρητικά, η κυβέρνηση Σαμαρά θα έχει θετικό αντίκτυπο στην Ευρωζώνη, θα επισπευσθούν οι μεταρρυθμίσεις και θα ανακτηθεί η ελληνική αξιοπιστία, οι εταίροι της Ελλάδας θα την βοηθήσουν να ορθοποδήσει. Το πιθανότερο όμως είναι ο Σαμαράς να επιδείξει ατολμία, οπότε η Ελλάδα θα πάρει ψίχουλα. Η κατάρρευση της οικονομίας, σε ελεύθερη πτώση τους μήνες της προεκλογικής παραλυσίας, θα συνεχιστεί. Η δημοτικότητα του Σαμαρά θα εξανεμιστεί και ύστερα από λίγους μήνες η κυβέρνησή του θα καταρρεύσει.

Ακόμη χειρότερο ενδεχόμενο μοιάζει η νίκη Τσίπρα, ο οποίος πιθανότατα θα οδηγήσει τη χώρα σε τροχιά σύγκρουσης με την Ευρωζώνη. Ο Τσίπρας πιστεύει ότι στην Ευρωζώνη φοβούνται μήπως η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή οδηγήσει σε αποσάθρωση του ευρώ. Οπότε, έστω και χωρίς μεταρρυθμίσεις, η βοήθεια θα συνεχιστεί. Αναμφίβολα οι επιπτώσεις της ελληνικής εξόδου θα είναι σοβαρές. Οι χώρες του ευρώ, όμως, έχουν στα σκαριά σχέδια για τον περιορισμό της ζημίας. Οσο για τη Γερμανία, αυτή δεν θα υποκύψει σε εκβιασμούς περί αμφίδρομου ολέθρου. Δεν αποκλείεται ο Τσίπρας να υπαναχωρήσει πρώτος, εάν διαπιστώσει ότι η Γερμανία είναι αμετακίνητη. Τότε τα πολιτικάντικα λόγια δεν θα τον βγάλουν από τη δύσκολη θέση, θα αναγκαστεί να κάνει τούμπα ολόκληρη. Είναι αμφίβολο εάν οι μαρξιστές στο κόμμα του θα του το επιτρέψουν, αλλά ακόμη και έτσι, ο ίδιος θα έχει χάσει κάθε αξιοπιστία.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η... δωρεάν παιδεία κοστίζει 5,2 δισ. ευρώ

Της Χαράς Καλημέρη

Το ιλιγγιώδες ποσό των 5,2 δισ. ευρώ «εκταμιεύεται» κάθε χρόνο από τους προϋπολογισμούς των νοικοκυριών για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Μάλιστα, ποσοστό 39,8% της δαπάνης αυτής -δηλαδή 1,9 δισ. ευρώ- κατευθύνεται στη λεγόμενη «σκιώδη» εκπαίδευση, η οποία αφορά σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα και υπηρεσίες από παιδαγωγούς, παιδοκόμους και μπέιμπι σίτερς.

Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από την τελευταία (του 2011) μελέτη του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ με τίτλο «Τα βασικά μεγέθη της εκπαίδευσης». Η μελέτη αφορά στην προ κρίσης εποχή (στοιχεία 2008), αλλά αποτυπώνει την «επένδυση» που κάνουν διαχρονικά οι ελληνικές οικογένειες.

Ειδικότερα:

Προσχολική εκπαίδευση: Τα νοικοκυριά δαπανούν 380,4 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 131,1 εκατ. ευρώ αφορούν στη «σκιώδη» εκπαίδευση, δηλαδή αγορά υπηρεσιών οι οποίες είτε δεν παρέχονται από το κράτος είτε παρέχονται αλλά δεν πείθουν για την ποιότητά τους

.

Πρωτοβάθμια εκπαίδευση: Οι ιδιωτικές δαπάνες σε αυτή τη βαθμίδα «ανεβαίνουν» στα 775 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων σχεδόν οι μισές (350,6 εκατ. ευρώ, ποσοστό 45,2%) αφορούν σε υπηρεσίες «σκιώδους» εκπαίδευσης. Το 33,1% (256,6 εκατ. ευρώ) αφορά στην καταβολή διδάκτρων σε ιδιωτικά σχολεία, ενώ το 21,6% που αντιστοιχεί στο ποσό των 167,8 εκατ. ευρώ αφορά σε γενικές αγορές αγαθών εκπαίδευσης.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα κλειστά νοσήλια, οι καρδιοχειρουργοί και τα «μαύρα»

Του Τασου Τελλογλου

Οι Ελληνες ασθενείς βρίσκονται ενώπιον του κινδύνου αναστολής καρδιοχειρουργικών επεμβάσεων μετά την απόφαση του υπουργείου Υγείας να ορίσει Κλειστά Ενοποιημένα Νοσήλια (ΚΕΝ) τα οποία δεν καλύπτουν το κόστος τέτοιων επεμβάσεων. 

Αν συμβεί αυτό –ήδη σε πολλά ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές οι ασθενείς πληρώνουν τη «διαφορά» του κόστους επέμβασης από την «τσέπη» τους– η Ελλάδα θα βρεθεί στη δεκαετία του ’80. Τότε που χιλιάδες Ελληνες κάθε χρόνο κατέληγαν στα νοσοκομεία του Λονδίνου με βεβαιώσεις γιατρών ότι η απαραίτητη για τη ζωή τους επέμβαση δεν ήταν δυνατόν να γίνει στη χώρα μας. Παράλληλα είχε στηθεί μια «βιομηχανία» μεταφραστών - συνοδών αλλά και μεσολαβητών διαφόρων κλινικών που αποκόμιζαν εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές ετησίως. Βλέπετε εκείνη την εποχή... «δραχμές υπήρχαν» στα ασφαλιστικά Ταμεία.

Με τα ΚΕΝ που αποφασίστηκαν πέρυσι με «οδηγό» μία μετάφραση των αντίστοιχων νοσηλίων της Αυστραλίας και χωρίς προηγούμενη συζήτηση με τις εταιρείες κάθε κλάδου το «καρδιοχειρουργικό πακέτο» -είχε θεσπισθεί επί κυβέρνησης Μητσοτάκη- μειώθηκε από τα 8.800 ευρώ (με την αμοιβή της καρδιοχειρουργικής ομάδας) σε τιμές που, κατά περίπτωση, ξεκινούν από τα 2.724 ευρώ και φτάνουν ανάλογα με τις επιπλοκές και τη βαρύτητα του περιστατικού έως τα 15.429 ευρώ.

Στην Ελλάδα γίνονται κάθε χρόνο περί τις 13.000 καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις και από αυτές οι 8.000 σε ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές.

Σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν οι κλινικές απέδιδαν στις χειρουργικές ομάδες μόλις 1.200 ευρώ ή και λιγότερα έναντι των 2.200 που δικαιούνταν με βάση το παλιό «πακέτο». 

Ο γνωστός καρδιοχειρουργός Γιώργος Τόλης είχε προχωρήσει στη διεκδίκηση της αμοιβής της καρδιοχειρουργικής ομάδας σε ένα μακρόχρονο δικαστικό αγώνα κατά γνωστού θεραπευτηρίου της Αθήνας με τη διοίκηση του οποίου είχε συγκρουστεί για την περικοπή της αμοιβής της χειρουργικής του ομάδας. Η κλινική είχε κερδίσει την αντιπαράθεση έπειτα από απόφαση του Αρείου Πάγου ύστερα από 9 χρόνια.

Το 2007 ο αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής κ. Θεοδόσης Δόσιος κατήγγειλε στον γενικό επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης ότι πολλοί συνάδελφοί του ζητούν 4.000-5.000 ευρώ από ασθενείς είτε για να καταβάλουν «αμοιβή παραπομπής σε καρδιολόγους» είτε για να εισπράξουν την αμοιβή της καρδιοχειρουργικής ομάδας την οποία κατακρατούσαν οι κλινικές επειδή «δεν τους έφταναν τα 6.600 ευρώ για κάθε είδους καρδιοχειρουργική επέμβαση». Η διοίκηση του ΙΚΑ είχε αποδεχθεί το 2009 την ουσία της καταγγελίας, ανακοινώνοντας ότι θα επέβαλε στους κλινικάρχες να εκδώσουν εγκύκλιο με την οποία θα πληροφορούσαν τους ασθενείς ότι στο «πακέτο» περιλαμβανόταν και η αμοιβή της καρδιοχειρουργικής ομάδας και συνεπώς οι ασθενείς δεν πρέπει να πληρώνουν «μαύρα» - δηλαδή την τακτική που κατήγγειλε ο Δόσιος. Η εγκύκλιος ουδέποτε αναρτήθηκε στις κλινικές...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα νοσοκομεία ξέμειναν από φάρμακα

Της ΕΛΕΝΑΣ ΦΥΝΤΑΝΙΔΟΥ

Απελπισία, απόγνωση, αγωνία... Οι χρονίως πάσχοντες βιώνουν την οικονομική ύφεση πολύ πιο έντονα τον τελευταίο καιρό και με περισσότερο στρες από τους υπόλοιπους Ελληνες. Στην εργασιακή ανασφάλεια προστίθεται και το καθημερινό πια άγχος τους για την εξασφάλιση των φαρμάκων τους. Των ακριβών σκευασμάτων που τους κρατούν στη ζωή.

Τον τελευταίο μήνα γυρνούν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από φαρμακείο σε φαρμακείο. Και με την αγωνία να βρουν τα φάρμακά τους δεν ζουν μόνο οι ασφαλισμένοι του Ενιαίου Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), εξαιτίας της απόφασης των φαρμακοποιών να τους κόψουν την πίστωση, αλλά το σύνολο των χρονίως πασχόντων. Λαμβάνουν φάρμακα υψηλού κόστους, τα οποία διατίθενται από τα φαρμακεία των νοσοκομείων του ΕΣΥ. Μεγάλες ελλείψεις παρατηρούνται ειδικά σε πολλά ογκολογικά φάρμακα και σε αυτά που χορηγούνται για την αντιμετώπιση νευρολογικών ή σπανίων παθήσεων.

«Δεν το έχουμε...»

Η περίπτωση της 33χρονης Κωνσταντίας Κριαρά είναι χαρακτηριστική. Πάσχει από συγγενή μεσοκοιλιακή επικοινωνία (καρδιολογικό πρόβλημα) με πνευμονική υπέρταση. Λαμβάνει καθημερινά έξι δισκία συγκεκριμένου σκευάσματος, το οποίο διατίθεται μόνο από φαρμακείο νοσοκομείου. Το ένα από τα φάρμακα που παίρνει κοστίζει 1.000 ευρώ τον μήνα (λαμβάνει δύο κουτιά), ενώ το συνολικό κόστος της θεραπείας που ακολουθεί υπερβαίνει τις 5.000 ευρώ τον μήνα. Το τελευταίο διάστημα έμεινε επί μία εβδομάδα χωρίς θεραπεία.

«Στο ένα νοσοκομείο μού έλεγαν "δεν το έχουμε", στο άλλο το ίδιο. Στο φαρμακείο του Λαϊκού με παρέπεμψαν στο νοσοκομείο όπου είναι ο θεράπων ιατρός μου, στο "Γ. Γεννηματάς" μού έλεγαν ότι πρέπει να πάω στο νοσοκομείο που είναι κοντά στο σπίτι μου. Με είχαν κάνει "μπαλάκι" και τι διαπίστωσα; Οτι κανείς απ' όλους αυτούς δεν ενδιαφερόταν για μένα, για την υγεία μου. Από το φαρμακείο ενός νοσοκομείου μού έγραψαν την τελευταία φορά "Στερείται" και έψαχνα να βρω το φάρμακό μου, το οποίο δεν έχει υποκατάστατο, μέσω ιδιωτικού φαρμακείου. Ουσιαστικά έψαχνα ιδιωτικό φαρμακείο να εκτελέσει τη συνταγή του γιατρού». Πληρώνοντας, φυσικά, από την τσέπη της...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μπλακ άουτ απειλεί την αγορά ενέργειας εντός του Ιουνίου

Tης Xρυσας Λιαγγου

Eκτός ελέγχου βρίσκεται πλέον το πρόβλημα «ρευστότητα» της αγοράς ενέργειας. Περιθώρια αναμονής για την επίλυσή του μετά τις εκλογές δεν υπάρχουν και η υπηρεσιακή κυβέρνηση καλείται να δει το θέμα ως «ειδική έκτακτη εθνική ανάγκη» προκειμένου να αποτραπεί μια ολική κατάρρευση της αγοράς μέσα στον Iούνιο. Σε διαφορετική περίπτωση το μπλακ άουτ θα «σκάσει» στις αρχές του μήνα καθώς η ΔEΠA θα αναγκαστεί να κλείσει τις στρόφιγγες φυσικού αερίου στους παραγωγούς ηλεκτρικής ενέργειας θερμικών μονάδων που της οφείλουν συνολικά περί τα 300 εκατ. ευρώ και να ζητήσει από τις τράπεζες κατάπτωση των εγγυητικών τους επιστολών, για να αποκτήσει την απαραίτητη ρευστότητα που θα της επιτρέψει να καλύψει υποχρεώσεις προς προμηθευτές.

Tη δραματική κατάσταση της αγοράς ενέργειας περιγράφει σε επιστολή που απέστειλε την περασμένη Πέμπτη στους συναρμόδιους υπουργούς ΠEKA και Oικονομικών ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔEΠA κ. Xάρης Σαχίνης, η οποία κοινοποιήθηκε και στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (PAE). Στην επιστολή του ο κ. Σαχίνης ενημερώνει ότι οι ανεξόφλητες οφειλές των ιδιωτών ηλεκτροπαραγωγών ανέρχονται στα 300 εκατ. ευρώ. Oτι η ίδια θα πρέπει στις 15 Iουνίου να αποπληρώσει την τουρκική Botas, στις 22 τη ρωσική Gazprom και ένα spot φορτίο LNG στην ιταλική ENI και στις 20 του μηνός να καταβάλει την δόση EΦK στο Δημόσιο, ενώ τα ταμεία της είναι άδεια και ήδη έχει σταματήσει να πληρώνει τον ΔEΣΦA για τη χρήση του συστήματος μεταφοράς.

Eνημερώνει επίσης, ότι το έλλειμμα του ΛAΓHE (Λειτουργός της Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας) έχει φτάσει στα 400 εκατ. ευρώ και διευρύνεται καθημερινά, που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να αποπληρωθούν οι ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγοί για να μπορέσουν να εξοφλήσουν τις οφειλές τους στη ΔEΠA. 

H διοίκηση της εταιρείας, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει στην επιστολή του ο κ. Σαχίνης, αξιολογεί τις αμέσως επόμενες ενέργειές της, που είναι η διακοπή παροχής αερίου στις ιδιωτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής και η κατάπτωση των εγγυητικών τους επιστολών.  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Σκάνδαλο κατασκοπείας» σε βάρος των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών!!!

Εκτός από το σκάνδαλο των υποκλοπών, από καταθέσεις πρώην υψηλόβαθμων στελεχών της ΕΥΠ προέκυψε και ένα «σκάνδαλο κατασκοπείας» σε βάρος των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών. 

Οι αναφορές μιλούν για διαρροή, μέσω ισραηλινής εταιρείας, στοιχείων και πληροφοριών από το σύστημα υποκλοπών που χρησιμοποιούσε η ΕΥΠ από τις αρχές της δεκαετίας του '90 έως και το 2007. Στελέχη της ΕΥΠ αποκαλύπτουν στις καταθέσεις τους ύποπτες, όπως τις χαρακτηρίζουν, πιέσεις από τους χειριστές του συστήματος, οι οποίοι ανάγκασαν τελικά τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες να μείνουν για τρία χρόνια χωρίς κανένα τεχνικό σύστημα υποστήριξης των ερευνών τους.

Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται με αφορμή την έρευνα σχετικά με την προμήθεια το 2007 ενός γερμανικού συστήματος παρακολούθησης κινητών τηλεφώνων και Ιnternet κόστους περίπου 3,8 εκατ. ευρώ, όπως και του αντιστοίχου που προμηθεύτηκε η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία. Ο έλληνας αντιπρόσωπος της γερμανικής εταιρείας έχει προφυλακιστεί με την κατηγορία της απάτης σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου και του «ξεπλύματος» μαύρου χρήματος. Οι δικαστικοί λειτουργοί απέδωσαν στον έλληνα επιχειρηματία ότι «χρησιμοποίησε την κυπριακή εταιρεία LIS με πρόσχημα την αναβάθμιση λογισμικού του συστήματος υποκλοπών, στόχος του όμως ήταν να "αποκρύψει" τη διαδρομή των χρημάτων από την πώληση του συστήματος και να αυξήσει το κόστος του».

Στο πλαίσιο αυτής της υπόθεσης κατέθεσαν στις 5 Απριλίου 2012 στην ανακρίτρια κυρία Σοφία Φουρλάρη δύο πρώην υποδιοικητές της ΕΥΠ οι οποίοι ανέφεραν ότι «τα προηγούμενα χρόνια είχαμε κάποια θέματα διαρροών από ισραηλινή εταιρεία, η οποία μάλιστα μας είχε "κλειδώσει" το σύστημα επισυνδέσεων που μας είχε προμηθεύσει».

ΣΥΡΙΑ: Ρωσια και Κινα προστατεύουν τον χασάπη Ασααντ

Εξαιρετικά δύσκολη έως απίθανη φαντάζει η επίτευξη μιας συμφωνίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, η οποία θα οδηγεί στην ανάληψη επιθετικότερης -ακόμη και στρατιωτικής- δράσης έναντι της Συρίας. Αλλωστε, κανένα από τα πέντε μόνιμα μέλη του δεν τολμούν να εκφραστούν ανοιχτά υπέρ μιας τέτοιας εκδοχής: οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι ενδεχομένως να περιπλέξει την κατάσταση, η Βρετανία παραμένει μάλλον σιωπηρή, ενώ όσον αφορά τη Γαλλία, ο Φρ. Ολάντ ξεκαθάρισε ότι δεν είναι αντίθετος με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, υπό την απαράβατη προϋπόθεση ότι θα στηρίζεται σε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Κάτι τέτοιο, όμως, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, αφού τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα επανέλαβαν χθες ότι δεν προτίθενται να αλλάξουν στάση και να δώσουν τη συγκατάθεσή τους. Στη Μόσχα, ο εκπρόσωπος του Βλ. Πούτιν προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και προειδοποίησε ότι ενδεχόμενη άσκηση πιέσεων σε βάρος της χώρας του για να αλλάξει στάση είναι «απολύτως μη αποδοτική» -θέλοντας, προφανώς, να αποτρέψει όσους είχαν εκδηλώσει παρόμοιες προθέσεις...

TOYΡΚΙΑ: Ο Κεμαλισμός στο απόσπασμα

Tης ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ

Ο παλαίμαχος δημοσιογράφος  Μεχμέτ Σεβκέτ Εϊγκί στην τακτική του στήλη στην εφημερίδα Μιλλί Γκαζέτε αναρωτιέται «αν ένας Κεμαλιστής μπορεί να γίνει  δικαστής ή εισαγγελέας», θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να καταδείξει τις πτυχές του φανατισμού, ανεξάρτητα από τις διαφορές κοσμικών και μουσουλμάνων.

Ειδικότερα, μεταξύ άλλων, γράφει: 

«Μπορούν οι Κεμαλιστές να ασκήσουν καθήκοντα δημοσίων λειτουργών; Μπορεί να γίνουν δικαστές, εισαγγελείς, δάσκαλοι, νομάρχες, έπαρχοι; Κατά την άποψη μου δεν μπορούν και θα σας εξηγήσω το λόγο.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να επισημάνω ότι ο Κεμαλισμός είναι μια ιδεολογία ή κάτι σαν ιδεολογία που δημιουργήθηκε μετά το θάνατο του Κεμάλ, από τους ντονμέδες (εξισλαμισμένοι Εβραίοι), τους «κρυπτο» (Χριστιανούς, Αρμένιους κ.α) και εκείνους που είναι προσκολλημένοι σε αυτούς.

Θεμέλιο αυτής της ιδεολογίας είναι η αντιπαλότητα με το Ισλάμ. Αλλά το Ισλάμ είναι θεμέλιο της εθνικής μας ταυτότητας και του πολιτισμού μας.

Ένας Κεμαλιστής μπορεί να γίνει δικηγόρος, αλλά δεν μπορεί να γίνει δικαστής ή εισαγγελέας, γιατί δεν θα είναι αμερόληπτος και αντικειμενικός στα θέματα θρησκείας, πίστης, συνείδησης, ιδεών και ελεύθερης επιλογής.

ΤΟΥΡΚΙΑ: Κάτι αλλάζει στην Πόλη

Tης Μαριας Κατσουνακη

Οσοι ταξιδεύουν στο εξωτερικό, τον τελευταίο καιρό, μεταφέρουν λίγο-πολύ την ίδια αίσθηση. Οχι τόσο στο αναμενόμενο, πώς καταγράφεται, δηλαδή, η ελληνική κρίση στις αντιδράσεις των ξένων συνομιλητών, αλλά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε πλέον εμείς τον υπόλοιπο κόσμο. Η Ελλάδα απομονώνεται, αναδιπλώνεται σε έναν εαυτό επικίνδυνα εσωστρεφή, αυτάρεσκα καταστροφικό. Και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις τα οικονομικά προβλήματα πιέζουν ασφυκτικά, όμως όταν απομακρύνεσαι από την Αθήνα, αντιλαμβάνεσαι με μεγαλύτερη διαύγεια ότι η κρίση στη χώρα μας είναι πρωτίστως δομική και θεσμική.

Ενα πυκνό επαγγελματικό τριήμερο στην Κωνσταντινούπολη, με συναντήσεις, συζητήσεις και άφθονο περπάτημα στους δρόμους, επιβεβαιώνει με τον πιο αδιαπραγμάτευτο τρόπο ότι η γειτονιά μας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς και εμείς πορευόμαστε με εξίσου μεγάλη ταχύτητα στην αντίθετη κατεύθυνση. Ο,τι διαβάζαμε σε αριθμούς για την Τουρκία (μείωση της ανεργίας κατά 1,7%, αύξηση του αριθμού των εργαζομένων κατά 1 εκατ., αύξηση των εσόδων του προϋπολογισμού κατά 12,60% το πρώτο τρίμηνο του 2012) το είδαμε μπροστά στα μάτια μας να μεταφράζεται σε πράξη. Οι οικονομικοί δείκτες σε άνθηση. Πώς;

"Επίγεια σοφία"

Η διαρκής αναζήτηση της ευτυχίας είναι η κυριότερη αιτία της δυστυχίας μας.

Eric Hoffer, 1902-1983, Αμερικανός συγγραφέας

Αυτός που είναι στην ευτυχία μόνος του, θα είναι και στη δυστυχία μόνος του.

Stefan Zweig, 1881-1942, Αυστριακός συγγραφέας

Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα.

Albert Camus, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας (Νόμπελ 1957)

Σαν σήμερα (31/5/ΧΧΧΧ)

1907: Το πρώτο ταξί κάνει την εμφάνισή του στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

1915: Ο Βενιζέλος στις εκλογές λαμβάνει τις 185 από τις 316 έδρες της Βουλής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Οι ψηφοφόροι τάσσονται με τη θέση του Βενιζέλου για έξοδο στον πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ».

1952: Ο Νικόλαος Πλαστήρας αναλαμβάνει πρωθυπουργός της Ελλάδας.

1987: Βγαίνει στον αέρα ο πρώτος μη κρατικός ραδιοφωνικός σταθμός. Πρόκειται για τον«Αθήνα 9|84».

1930: Γεννιέται ο Κλιντ Ίστγουντ

1809: Πεθαίνει ο αυστριακός συνθέτης Γιόζεφ Χάιδν

1905: Δολοφονείται κατά την προσέλευσή του στη Βουλή από τον χαρτοπαίκτη και λεσχειάρχη Αντώνη Κωσταγερακάρη ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης. Αιτία, η απόφαση του Δηλιγιάννη να κλείσει τις χαρτοπαικτικές λέσχες.

Από το χείλος του γκρεμού στην πτώση στο γκρεμό

Του ΧΑΡΙΔΗΜΟΥ ΤΣΟΥΚΑ

Τα πράγματα δυσκολεύουν. Ας χρησιμοποιήσουμε τη λογική για να καταλάβουμε τι συμβαίνει και τι, πιθανότατα, θα συμβεί στη χώρα. Ο Αριστοτέλης ορίζει τον συλλογισμό ως εκείνο το λόγο «όπου αν τεθούν ορισμένα πράγματα, κάτι άλλο από αυτά που έχουν τεθεί ακολουθεί κατ’ ανάγκην, εξ αιτίας αυτών ακριβώς που έχουν τεθεί».  

Ποια είναι, λοιπόν, αυτά που αξιόπιστα «έχουν τεθεί», από τα οποία  μπορούν να συναχθούν συμπεράσματα;

Πρώτον, το 2010 αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε διεθνή οικονομική βοήθεια για να μη χρεοκοπήσουμε. Όποιος, σε ώρα ανάγκης, προσφεύγει σε υπέρογκο δανεισμό, παύει να ορίζει ο ίδιος το πρόβλημά του. Οι δανειστές του αποκτούν μεγάλη ισχύ και, άρα, βαρύνοντα λόγο στον καθορισμό των όρων αποπληρωμής του δανείου - άρα και στον ορισμό των προβλημάτων της χώρας. Από το 2010 και μετά, το πρόβλημά μας ορίστηκε, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, κυρίως ως δημοσιονομικό. Κατά συνέπεια, η δημοσιονομική εξυγίανση, άρα κάποιας μορφής λιτότητα, κατέστη αναπόφευκτη. 
 

Δεύτερο, όπως συχνά συμβαίνει σε περιπτώσεις κοινωνικής μηχανικής, το Μνημόνιο έπεσε έξω στις προβλέψεις του. Αν και το έλλειμμα μειώθηκε και η ανταγωνιστικότητα εν μέρει ανακτήθηκε, η οικονομία συρρικνώθηκε υπέρμετρα, η ανεργία εκτοξεύτηκε. Επιπλέον, η κακή διαχείριση της υλοποίησης του Μνημονίου από ένα διαλυμένο κράτος, διευθυνόμενο από εν πολλοίς ανίκανους και ιδιοτελείς πολιτικάντηδες, επιδείνωσε το πρόβλημα και επέτεινε την αναξιοπιστία της χώρας.  

Τρίτο, η παγκόσμια εμπειρία δείχνει ότι η έντονη και παρατεταμένη λιτότητα σε μια δημοκρατία υπονομεύει την πολιτική σταθερότητα και ενισχύει τους λαϊκιστές. Οι πολίτες δυσκολεύονται να προσαρμόσουν τις προσδοκίες τους στη νέα πραγματικότητα, αναζητώντας πολιτικές διεξόδους σε αυτούς που υπόσχονται απαλλαγή από τις επαχθείς πολιτικές. 

Τέταρτο, το 80% των πολιτών θέλει την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Παράλληλα, όμως, πάνω από τα δύο τρίτα αντιτίθενται στο Μνημόνιο, χάρη στο οποίο η χώρα απέφυγε τη χρεοκοπία. Αντίφαση; Καθόλου. Η ύφεση που έφερε η λιτότητα είναι οδυνηρή. Οι πολίτες δεν έχουν άλλες αντοχές, αναζητούν ελπίδα. Η ευρωπαϊκή Ελλάδα, όμως, δεν είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο (όπως είναι η παρούσα ύφεση), αλλά αναπόσπαστο μέρος της αυτοαντίληψής μας.  

Πέμπτο, η άγρια λιτότητα δεν αντέχεται και αποσταθεροποιεί τη δημοκρατία. Από την άλλη, όμως, η λιτότητα δεν αποφεύγεται. Άρα, πρέπει να μετριασθεί. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: αφενός να επαναδιαπραγματευθούμε πιο χαλαρούς όρους δανεισμού στο εξωτερικό, αφετέρου να διαχειριστούν τη λιτότητα φερέγγυοι πολιτικοί, ικανοί να μας εμπνεύσουν, στο εσωτερικό. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, αφού το δημοσιονομικό-διαρθρωτικό μας πρόβλημα μετατρέπεται σε πολιτικό-αξιακό. Θα σωθούμε αν επανεφεύρουμε ταχύτατα τον εαυτό μας ως πολιτική κοινότητα. Μπορούμε;

Έκτο, δύσκολα. Το πρόβλημά μας είναι ότι αυτοί που υπερασπίζονται το ευρώ γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και διαθέτουν κυβερνητική εμπειρία, αλλά δεν μας εμπνέουν εμπιστοσύνη - είτε γιατί έχουν στιγματισθεί από την ιδιοτέλεια, τη φαυλότητα, και την ανικανότητα, είτε γιατί δεν κατανοούν επαρκώς την επώδυνη εμπειρία του χειμαζόμενου πολίτη («στην Ευρώπη με κάθε κόστος»). Από την άλλη, αυτοί που μας δίνουν ελπίδα είναι αυτοί που, εκφράζοντας την οργή και την οδύνη μας, λένε σε μας αυτά που θέλουμε να ακούσουμε («λεφτά υπάρχουν»), ενώ στους δανειστές μας αυτά που δεν θέλουν να ακούσουν («δεν πληρώνω»)  – συνδυάζουν, δηλαδή, το λαϊκισμό με τον τσαμπουκά. 

 

Η Δημοσιογραφία πριν και μετά το «εγέρθητι»

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο Διαμαντής Μπασαντής 

Επικοινωνιολόγος και δημοσιογράφος. Διδάσκει Επικοινωνία στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Κύπρου.

Χρόνια τώρα η ελληνική δημοσιογραφία κινείται ανάμεσα στον τυφλοσούρτη της πολιτικής ορθότητας και στον αχαλίνωτο μικροαστισμό της προκλητικότητας και της ελευθεριότητας. Ολο αυτό το διάστημα μεγάλο μέρος της ελληνικής δημοσιογραφίας συνήθισε να ακολουθεί είτε τις ανελαστικές επιταγές μιας στενόθωρης λογικής για το τι είναι «ορθό» και τι είναι «λάθος» είτε τις προκλήσεις και το κραυγαλέο στο όνομα του «αγοραίου» και της «ελευθερίας της έκφρασης».

Με τον τρόπο αυτόν συχνά έχουν εξοβελιστεί από τη δημοσιότητα πολλά και «δύσκολα» θέματα και αρκετά «ενοχλητικά» γεγονότα. Οι δημοσιογράφοι που το κάνουν αυτό θεωρούν πως αν και απευθύνονται σε ενήλικες πολίτες πρέπει να τους συμπεριφέρονται σαν παιδάκια του δημοτικού. Από την άλλη ένας υποδόριος φαρισαϊσμός και μια έντονη διάθεση χειραγώγησης εκ μέρους ορισμένων ΜΜΕ οδηγεί στο να προβάλλονται μεγεθυμένα ακραία και περιθωριακά φαινόμενα σαν δεσπόζουσες τάσεις της κοινωνίας.

Κι όμως όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να μη συμβαίνουν καθώς υπάρχουν κώδικες δεοντολογίας, οι οποίοι προέρχονται μέσα από τη χρόνια εμπειρία και την επαγγελματική διαχείριση της ειδησεογραφίας. Κώδικες που ισχύουν σε όλες τις σύγχρονες χώρες πετυχαίνοντας τις περισσότερες φορές τη δημοσιοποίηση χωρίς δραματοποίηση και υπερβολή. 

Ομως τι να λέμε τώρα στη χώρα της υπερβολής; Στη χώρα όπου πολύ συχνά οι αποσιωπήσεις θεωρούνται «προοδευτικές» και τα συνθήματα θεωρούνται «κριτική»;

Κάπως έτσι φτάσαμε ανεπαισθήτως στο βράδυ της 6ης Μαΐου για να «εγερθούμε» όλοι ξαφνιασμένοι μπροστά στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. 

Κι όμως η Χρυσή Αυγή υπάρχει εδώ και καιρό, καθώς εκλέχθηκε πριν από ενάμιση χρόνο στο συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, ενώ κυριαρχούσε πολύ περισσότερο στις παλιές και υποβαθμισμένες γειτονιές του κέντρου των Αθηνών.

Η ανατομία του 6,97%

Του Νίκου Μαραντζίδη

Αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτη καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.

Από μια πλειάδα οργανώσεων της άκρας Δεξιάς, που εμφανίστηκαν στη Μεταπολίτευση, η Χρυσή Αυγή κατέχει ειδική θέση. Αυτό οφείλεται κατ' αρχήν στο γεγονός ότι η ιδεολογική ταυτότητα της οργάνωσης είναι πολύ περισσότερο ριζοσπαστική από εκείνες των άλλων γνωστών οργανώσεων αυτού του χώρου. Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με την πρόσληψή της από τα ΜΜΕ ως εξαιρετικά βίαιης ακτιβιστικής οργάνωσης. Τα μέλη της χαιρετούν φασιστικά, ντύνονται ομοιόμορφα και παρελαύνουν με στρατιωτικό βήμα μιμούμενοι παραστρατιωτικές ομάδες. Εμπλέκονται συχνά σε βίαιες δράσεις και συμπλοκές με άλλες ομάδες ή με την Αστυνομία.

Η Χρυσή Αυγή ιδρύθηκε στη δεκαετία του '80, όμως η ουσιαστική ενεργοποίησή της καταγράφεται στις αρχές της δεκαετίας του '90 μέσα στα πλαίσια των μεγάλων κινητοποιήσεων για το Μακεδονικό. Ως πρόσφατα η οργάνωση είχε περιθωριακή πολιτική παρουσία. Στις εθνικές εκλογές του 2009 ο Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή έλαβε ποσοστό 0,29% και 19.636 ψήφους, ενώ στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Ιούνιο του 2009 κέρδισε 23.564 ψήφους (0,46%).

Τρεις είναι οι βασικοί ιδεολογικοί πυλώνες της:

α) ο εθνικισμός/φυλετισμός,

β) το ισχυρό Λαϊκό Κράτος του προνοιακού σοβινισμού και

γ) η πίστη στην ισχυρή ηγεσία και ο αντικοινοβουλευτισμός.

Η Χρυσή Αυγή δηλώνει ότι αντιτίθεται εξίσου στην «πλουτοκρατία» και στην «κομματοκρατία». Αναμφίβολα οι θέσεις της βρίσκονται πλησιέστερα στον εθνικοσοσιαλισμό και στις ρατσιστικές φυλετικές θεωρίες των ιδεολογιών του Μεσοπολέμου απ' οποιαδήποτε άλλη οργάνωση της άκρας Δεξιάς στην Ελλάδα.

Πώς εξηγείται η εκλογική επιτυχία της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες εκλογές; 

Κατά βάση οι μελετητές ερμηνεύουν την άνοδό της με βάση: 

Frankly my dear Alexis I don’t give a damm…

Toυ ΤΑΣΟΥ ΦΟΥΝΤΟΓΛΟΥ

Γιατρου - Ειδικευόμενου στην Νεφρολογια

Προκαταβολές προσωπικών δεδομένων για λόγους στοιχειώδους γνωριμίας. Και ο δικός μου μισθός μειώθηκε δραματικά, και το δικό μου καταναλωτικό επίπεδο έπεσε στα τάρταρα και η δική μου ζωή γέμισε ανασφάλειες και αβεβαιότητες για το μέλλον. Ούτε βολεμένος είμαι, ούτε διαπλεκόμενος, ούτε έχω εξασφαλίσει τα προς το ζην για τα επόμενα χρόνια, λόγω της πρόνοιας των γονέων μου να με εξασφαλίσουν.

Και εγώ σε αυτή τη χώρα κατοικώ, και εγώ μέρος του λαού της είμαι και, φυσικά, επιχειρήματα του τύπου «όλοι εσείς οι ανήθικοι και διαπλεκόμενοι που βρίζετε τον Τσίπρα και τρέμετε τον ερχομό του » και «όλοι εμείς οι ηθικοί και ακέραιοι που στηρίζουμε τον αγέρωχο Αλέξη» , τα επιστρέφω ως γραφικά στους εμπνευστές τους. Μάλλον δεν κατάλαβαν ακόμα οι συγκεκριμένοι τι ακριβώς διακυβεύεται για τη χώρα μας και προσπαθούν με ηλίθιες διαιρέσεις και ηθικολογικές εξάρσεις να κομίσουν αριστερό επιχείρημα. Ας είναι. Καμιά φορά τα like υπαγορεύουν ταύτιση με το συρμό.

Όποιος, όμως, έχει στοιχειώδη επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα ξέρει πολύ καλά πως ο «προεκλογικός» Αλέξης δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με τον «κυβερνητικό» Αλέξη. Της κωλοτούμπας το κάγκελο θα γίνει και ως γνωστόν εμείς οι δύσμοιροι πολίτες θα κληθούμε να υποστούμε για μια ακόμα φορά τη διάψευση υψηλών προσδοκιών.

Γιατί αυτό που προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι μια νέα πρόταση διακυβερνήσης, με μια ξεκάθαρη πρόταση εξουσίας, με στοχευμένες πολιτικές ανασυγκρότησης της χώρας, με μια ηγετική ομάδα έτοιμη να απεγκλωβιστεί αυθωρεί και παραχρήμα από την ανευθυνότητα και τους παλληκαρισμούς του αντιπολιτευτικού λόγου και να προσγειωθεί ομαλά στην σκληρή πραγματικότητα του πολιτικά εφικτού,  με έναν αλλιώτικο τρόπο εξασφάλισης της κοινωνικής συναίνεσης – πέραν του γνωστού, «ικανοποιώ όποια μαλακία μου ζητήσει ο καθένας μόνο και μόνο επειδή είναι παιδί του λαού» -  και με ένα νέο πλέγμα νοοτροπιών και συμπεριφορών για τον μέσο πολίτη.

Αυτό που προτάσσει, αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ηθικός Σκουρλέτης απέναντι στον ανήθικο Λοβέρδο! Η αψεγάδιαστη οικογενειοκρατία της κόρης του Κωνσταντόπουλου απέναντι στην κατάπτυστη οικογενειοκρατία της κόρης του Μητσοτάκη! Ο ηθικός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ , ο οποίος μέχρι χθες ξεχείμαζε στις στάνες των πρασινοφρουρών, απέναντι στον ανήθικο, βολεμένο ψηφοφόρο της γαλαζοπράσινης πολυκατοικίας!

Τη σαχλαμάρα του συγκεκριμένου επιχειρήματος ελπίζω να την κατανοούμε όλοι μας ( όποιοι δεν μπορούν να την κατανοήσουν θα τους παρακαλέσω να αποχωρήσουν και να ψάξουν την επιβεβαίωση της φαντασίωσής τους σε άλλα επαναστατικά άρθρα του συρμού ). Στην Αριστερά εμφιλοχωρούν, όπως στο Κέντρο και στη Δεξιά, λαμόγια, μωροφιλόδοξοι, αριβίστες, λαίμαργοι, πειναλέοι και κάθε καρυδιάς καρύδι. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα δείτε νυν αμετανόητους σοσιαλιστές του βαθέος ΠΑΣΟΚ (Φωτόπουλος, Κοτσακάς, Κατσέλη, Ραυτόπουλος κ.α)  και πρώην  ρομαντικούς Συριζαίους του 4% να ξερογλείφονται για τις θέσεις εξουσίας που ξεπροβάλλουν μπροστά τους. Όσοι ανοήτως ισχυρίζονται πως θα έρθει η ηθική Αριστερά για να κυβερνήσει αυτή τη χώρα, απομονώνοντας τους ανήθικους και αμετροεπείς του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, καλύτερα να πάνε σε καμιά παιδική χαρά να κάνουν «κούνια μπέλα» ή σε καμιά κουζίνα να μαγειρέψουν μια από τις θεϊκές συνταγές του Παρλιάρου, μιας και η  πολιτική δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις παιδικές κούνιες και τα ζαχαρωτά που ονειρεύονται.

Ακόμα και το ψευτοδίλημμα Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο, πάνω στο οποίο επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να χτίσει την ηγεμονία του, δεν μπορεί να αποτελέσει τη βάση άρθρωσης του νέου δικομματισμού  γιατί πολύ απλά η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί τελεσίδικα μέσα στους επόμενους μήνες με μια από τις ακόλουθες καταλήξεις. Είτε θα το καταγγείλει μια πλειοψηφική Αριστερά και θα πετύχει το μορατόριουμ που ευαγγελίζεται- και στην περίπτωση αυτή θα μας έχει όλους στο πλευρό της- είτε θα το επαναδιαπραγματευτεί μια κυβέρνηση αστικής κατεύθυνσης και θα πετύχει χαλάρωση των όρων του, είτε θα γυρίσουν όλοι σαν βρεγμένες γάτες από τις Βρυξέλλες και συναισθανόμενοι τις επιπτώσεις μιας άτακτης χρεοκοπίας θα εφαρμόσουν το παρόν Μνημόνιο, είτε θα αναλάβουν ορισμένοι την ευθύνη της εξόδου της χώρας μας από το ευρώ.

Όποια και αν είναι η κατάληξη, το δίλημμα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο , που σήμερα καθορίζει την πολιτική στάση των πολιτών, θα μπει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Την αμέσως επόμενη ημέρα θα κληθεί το πολιτικό σύστημα  να μας πει ξεκάθαρα τι θα κάνει για την λαθρομετανάστευση, για την κομματική αθλιότητα και τη μετριοκρατία των ελληνικών Πανεπιστημίων, για τον εξορθολογισμό και την ανασυγκρότηση του κράτους, για τις μεγάλες «δεξιώσεις» που δίνουν καθημερινά μεγαλογιατροί  του ΕΣΥ στις κλινικές τους με έξοδα του Έλληνα και Ευρωπαίου φορολογούμενου, για την αστική υποβάθμιση όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας, για την παταγώδη αποτυχία των αυτοδιοικητικών θεσμών, για τη φοροδιαφυγή χιλιάδων ελεύθερων επαγγελματιών, για τις εστίες ρεμούλας και διαπλοκής σε πολλές ΔΕΚΟ  και για τόσα άλλα ζητήματα που άπτονται της καθημερινότητας αλλά και της προοπτικής των Ελλήνων πολιτών. Και επί αυτών των θεμάτων θα κληθούν και αυτοί να αποφασίσουν, συμμετέχοντας ενεργά στην λήψη των συλλογικών αποφάσεων.