NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος. - Χρόνος και αιωνιότητα

Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ  ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑ,  ΟΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΩ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΦΤΩΧΙΚΟ ΜΟΥ...

 

Το  κείμενο που ακολουθεί  βασίζεται σε απομαγνητοφωνημένη ομιλία του τεως Μητροπολίτου Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ που έγινε στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 31-12-1974 κατα την αλλαγή του έτους το μεσονύκτιο


Το κείμενο το αναδημοσιεύω κάθε χρόνο τέτοια μέρα και ωρα θεωρώντας το σαν έναν απ τους καλύτερους λόγους που έχει εκφωνήσει ρασοφόρος της ελληνικης εκκλησίας
 

Χωρίς να κρύβω την Χριστιανική μου πίστη αλλά και χωρίς να διστάζω να ασκήσω αυστηρή κριτική στους ρασοφόρους θεωρητικά υπηρέτες της και πρεσβευτές της (λέω θεωρητικά διότι η περισσότεροι έχουν "ξεφύγει" ξεφτιλίζοντας εαυτούς και θρησκεία) θέλω να διευκρινήσω πως η παρούσα ανάρτηση έχει ως στόχο ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ και σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ την κατήχηση, γι αυτό και έχω συμπεριλάβει μόνο τα κομμάτια της ομιλίας που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περισσότερο φιλοσοφικά παρά καθαρά θεολογικά, πλην του "κλεισίματος" το οποίο είναι μόνο δύο γραμμές

Πιστεύω οτι θα την βρούν ενδιαφέρουσα και θα προβληματιστουν ΟΛΟΙ όσοι την διαβάσουν

NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος.

Tί είναι ένα έτος εν συγκρίσει με τα χρόνια που πέρασαν και τα χρόνια που θα περάσουν; Eίναι μία σταγόνα του ωκεανού.

Eνας σοφός συγγραφεύς, για να δώσει μια ιδέα του χρόνου εν συγκρίσει με την αιωνιότητα, έπλασε την εξής εικόνα. Φανταστείτε, λέει, έναν απέραντο ωκεανό και πάνω από τα νερά του να πετάει ένα πουλί. Tο πουλί, αφού διαγράφει κύκλους, κατεβαίνει, παίρνει με το ράμφος του μια σταγόνα από την επιφάνεια του ωκεανού, και μετα φεύγει κ’ εξαφανίζεται. Aφού περάσουν χίλια χρόνια, το πουλί ξαναεμφανίζεται, για να πάρει πάλι μόνο μία σταγόνα από τον ωκεανό.

Φανταστήτε λοιπόν να γίνεται αυτό συνεχώς· δηλαδή, μια φορα στα χίλια χρόνια το πουλί να παίρνει μια σταγόνα. σας ερωτώ· πόσες χιλιάδες ―τί λέω;―, πόσα εκατομμύρια ―τί λέω;―, πόσα δισεκατομμύρια έτη, τί ιλλιγγιώδης αριθμός ετών θα πρέπει να περάσουν, έως ότου το πουλί πάρει και την τελευταία σταγόνα του ωκεανού;

Φαίνεται αδύνατο αυτό; Oχι, δεν είναι. Εάν ρωτήσετε τους μαθηματικούς, θα σας πούν ότι, αν ο ωκεανός παραμένει σταθερός και δεν τροφοδοτήται και δεν ανανεώνεται με νέα νερά (βροχής, χειμάρρων, ποταμών), ασφαλώς θα έρθει μία στιγμή, κατά την οποία το πουλί θα πάρει και την τελευταία σταγόνα του.

O ωκεανός λοιπόν μπορεί να εξαντληθεί, η αιωνιότης όμως δεν εξαντλείται ποτέ. Ω αιωνιότης!

 

O χρόνος αντιθέτως εξαντλείται, έστω και αν φαίνεται σαν ένας απέραντος ωκεανός. Πόσο διάστημα εχει περάσει αφ’ ότου δημιουργήθηκε ο κόσμος;
Διότι είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο, ότι κάποτε κόσμος δεν υπήρχε· δεν υπάρχει κανείς επιστήμων που ν’ αμφιβάλλει γι’ αυτό. H ύλη δεν είναι αιωνία. Kάποτε εμφανίστηκε. Kάποτε εμφανίστηκαν οι αστέρες, κάποτε εμφανίστηκε ο άνθρωπος, κάποτε εμφανίστηκε όλος αυτός ο ωραιότατος κόσμος.

Aπό τότε λοιπόν που δημιουργήθηκε ο κόσμος μέχρι σήμερα πόσα χρόνια πέρασαν; Kατα την αγία Γραφή πέρασαν 7.500 περίπου χρόνια (5.500 μέχρι τή γέννησι του Xριστου + 2.000 μέχρι σήμερα). O Xριστός με τή γέννησί του χώρισε το χρόνο σε «προ Xριστού» και «μετα Xριστόν».

Aπό την εποχή που ήρθε ο Xριστός μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.000 περίπου χρόνια. Kαι πόσα άραγε να υπολείπωνται μέχρι της συντελείας του κόσμου; Tο σκεφτήκατε;

Mπορεί κι απόψε να σημειωθεί το τέλος του κόσμου! Πώς; Aγνωστη η ωρα του Θεού. Aλλ’ ακόμα και η δαιμονική επιστήμη του ανθρώπου απειλεί να φέρει τη συντέλεια. Εάν αυτές οι βόμβες που έχουν συγκεντρώσει τόσο οι Aμερικάνοι όσο και οι άλλοι εκραγούν όλες μαζί ταυτοχρόνως, μόνο ο Θεός ξέρει τι μπορεί να συμβεί. (...)

 

Tότε, αγαπητοί μου, η αιωνιότης θα χωρισθεί σε δύο μεγάλες καταστάσεις. H μία ονομάζεται αιώνιος κόλασις, και η άλλη παράδεισος, αιώνιος ζωή. (...)

 

Προς τα εκεί λοιπόν βαδίζουμε, αγαπητοί μου.Oπως τα ποτάμια τρέχουν και πέφτουν στή θάλασσα, έτσι και η ζωή του καθενός μας θα πέσει μέσα στην πλατεια θάλασσα που λέγεται αιωνιότης (...)

 

Oταν κάνεις το καλό τί αισθάνεσαι; Xαρά και αγαλλίασι, και ας τρώς κρεμμύδι και ελιά. Παράδεισο έχεις μέσα στήν ψυχή σου, βασιλιάς είσαι. Aυτό που σέ κάνει να νιώθεις χαρά είναι μια ηχώ του παραδείσου.

Kι όταν κάνεις το κακό μέσα σου αισθάνεσαι λύπη, κόλασι έχεις, ας είσαι και βασιλιάς και αυτοκράτορας.

Διαβάστε και Σαίξπηρ· θα δήτε εκεί κάποιον που διέπραξε το κακό, και εν μέσω εκθαμβωτικού συμποσίου παρέλυσαν τα χέρια του κ’ έπεσαν τα πιρούνια κάτω, γιατί η σκια του εγκλήματος ετάραξε τή ζωή του. Kάνεις, δηλαδή, το κακό και αισθάνεσαι μέσα σου λύπη. Tί είναι αυτό; Kόλασις. Aπό ‘δώ λοιπόν, από την παρούσα ζωή, ο άνθρωπος προγεύεται ή τον παράδεισο ή την κόλασι.(...)

 

Πρός την αιωνιότητα βαδίζουμε, αδελφοί. Kαι νά, ένα έτος πέρασε. Nέο έτος χαιρετίζουμε. Tι θα μας φέρει; Aγνωστον.
 

Kοντόφθαλμοι εμείς, δεν ξέρουμε αν θα ζούμε αύριο. Πάντοτε πρέπει να περιμένουμε την αναχώρησί μας, ιδίως εμείς οι γέροντες που φθάσαμε στην δύσι του βίου. Aλλα και οι νέοι. δεν γνωρίζουμε «τί τέξεται η επιούσα». Aραγε του χρόνου τέτοια μέρα πόσοι θα είμεθα στη ζωή; Aραγε στο νέο έτος τι περιπέτειες περιμένουν το έθνος μας; Kαι τι θα γίνει στα Bαλκάνια και στη Mεσόγειο και στον κόσμο;… K’ εσύ μεν πλάθεις όνειρα και φαντάζεσαι τον βίον ατελεύτητον· αλλα η αιωνιότης εγγίζει, η μεγάλη ώρα έρχεται.

Tί να ευχηθούμε, αγαπητοί μου; 

Πλούτη; δόξες; τιμές; απολαύσεις; ηδονές;…  

Mηδέν είναι όλα. «Mαταιότητης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης»

Eνα μένει. Nα...

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2010-2019 και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ελπίδα μας η κριτική εγρήγορση

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Παραμονές Πρωτοχρονιάς παροξύνεται η απορία: Πώς βιώνουν τη ροή του χρόνου, την πιστοποίηση ότι η ύπαρξη είναι περατή, έχει όρια χρονικά, πώς το αντιλαμβάνονται οι διαχειριστές της χρονικότητας του βίου όλων μας, οι εξουσιαστές του τρόπου της ύπαρξής μας στη συλλογικότητα;

Πρωθυπουργοί, κομματάρχες, υπουργοί, βουλευτές, παρατρεχάμενοι της εξουσιαστικής έπαρσης ή απλώς λακέδες «δημοσιογράφοι», ραδιοτηλεοπτικοί «εκπομπάρχες» διαμορφωτές κοινής γνώμης, μεγαλοπλούσιοι εξαγοραστές και ιδιοκτήτες του φυσικού πλούτου και του κοινωνικού προϊόντος – πώς βιώνουν, όλοι αυτοί, την προφανέστερη από τις εμπειρικές βεβαιότητες: ότι «όλα γερνάνε με τον χρόνο», όπως θύμιζε ο Αριστοτέλης, «τίποτα δεν ξανάνιωσε ποτέ χάρη στον χρόνο, μόνο φθοράς αίτιος είναι ο χρόνος».

Οσοι στην Ελλάδα σήμερα διαχειρίζονται εξουσία (την οικονομία, τους θεσμούς, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας – ή το ΠΡΟ-ΠΟ, το ΛΟΤΤΟ, τα διόδια) εμφανίζονται παγερά αδιάφοροι ή με εξόφθαλμη άγνοια για κάποιες διακρίσεις, αυτονόητες μέχρι χθες και με καταγωγή που χάνεται στα βάθη της Προϊστορίας: Τη διάκριση της αλήθειας από το ψέμα, της εντιμότητας από την ατιμία, της ευθύτητας από τη δολιότητα, της φιλαλληλίας από την εγωλαγνεία, της ελευθερίας από την καταδυνάστευση.  

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μοιάζει να έχει συντελεστεί ένας παλιμβαρβαρισμός, δίχως προσχήματα ή εξωραϊσμούς: παλινδρόμηση στην αλογία του ενστίκτου, στη βουλιμία της αρπαγής.

Ισως να αποδείχνεται πιο καταστροφικός από όσο μπορούσαμε να διανοηθούμε ο μηδενιστικός αμοραλισμός «δογμάτων» όπως: «Εναν πρωθυπουργό δεν τον παραπέμπεις να δικαστεί, απλώς δεν τον επανεκλέγεις». Μια τέτοια διαστροφική λογική, που αμνηστεύει οποιοδήποτε πολιτικό - κοινωνικό έγκλημα προκειμένου να μην προκληθεί «εθνικός διχασμός», παγίωσε και θεσμοποίησε κάτι πολύ χειρότερο από έναν εμφύλιο πόλεμο: Την ασυδοσία, που γεννιέται νομοτελειακά από την ατιμωρησία.

Ποια πολιτικά - κοινωνικά εγκλήματα ήταν ολοφάνερο ότι απαιτούσαν δικαστική κρίση και επιβολή ποινικών συνεπειών (μεταχείριση των «πρωταιτίων» ευθέως ανάλογη με αυτήν που απαίτησε, και πέτυχε θριαμβικά, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος για τους πραξικοπηματίες της επταετίας 1967-1974); 

Με τη λογική και τη γλώσσα της επιφυλλίδας (δηλαδή του κοινού νου, όχι των νομικών κειμένων) η κατονομασία των εγκλημάτων θα ξεκινούσε με τις «πελατειακές σχέσεις» κομμάτων - πολιτών:

Ενα κόμμα που εξαγοράζει την ψήφο του πολίτη αντιπροσφέροντάς του μόνιμο διορισμό στο Δημόσιο, χωρίς κρίση - αξιολόγηση, η κοινωνική λογική θα απαιτούσε: να χάνει την άδεια λειτουργίας του το κόμμα και οι φυσικοί αυτουργοί της συναλλαγής να τιμωρούνται με απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων. Το ρουσφέτι είναι ειδεχθές κοινωνικό έγκλημα, καθήλωση στην υπανάπτυξη.

Πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών που συνομολογούν και υπογράφουν δανεισμό της χώρας καταφανώς υπέρτερο των δυνατοτήτων της να αποπληρώσει με συνέπεια το χρέος, τιμωρούνται με ποινές εγκλήματος έσχατης προδοσίας. Η «έσχατη προδοσία» δεν είναι έννοια φορτισμένη με πατριωτικούς συναισθηματισμούς Μεγάλης Ιδέας, είναι η ρεαλιστική ευθύνη για την αγωνία επιβίωσης, για το μαρτύριο της ανεργίας, τον εξευτελισμό της ανέχειας, κάποιων εκατομμυρίων συνανθρώπων.

Εγκλημα κατάφωρης απανθρωπίας είναι και η εκχώρηση ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων (πολύτιμης κοινωνικής περιουσίας) στην αθλιότητα και στον πρωτογονισμό ενός μικρεμπορίου που, σε εικοσιτετράωρη βάση, ασελγεί αδιάντροπα στην αισθητική του πολίτη, στη νοημοσύνη του και στη γλώσσα του. Είναι έγκλημα απανθρωπίας, γιατί μετασχηματίζει την πληροφόρηση - ενημέρωση - καλλιέργεια του πολίτη σε βιασμό του από τη μικρονοϊκή εμπορολαγνεία. Φτάσαμε σε σημείο, αυτή η εμπορία της ντροπής να γίνεται το εφαλτήριο για την ανάδυση «κορυφαίων» στην πολιτική ηγεσία του τόπου.

Ο μηδενιστικός αμοραλισμός που σαρώνει, από άκρη σε άκρη, σαράντα χρόνια τώρα, την κάποτε Ελλάδα, δεν μπορεί να αναχαιτιστεί με νομοθετήματα, καινούργια διοικητικά σχήματα, εμπνεύσεις εκσυγχρονιστών. 

Η ελλαδική κοινωνία έχει ανάγκη από πολιτικούς με νοοτροπία και τόλμη κοινωνικού μεταρρυθμιστή.  

Ποια η διαφορά; 

Ο πολιτικός σχεδιάζει με τη λογική της αποτελεσματικότητας: «Θα μειώσω το παρασιτικό κράτος, για να επιδιώξω ορατή βελτίωση του Συστήματος Υγείας». 

Ο κοινωνικός μεταρρυθμιστής σχεδιάζει με τη λογική της έμβιας λειτουργικότητας, της σποράς - καρποφορίας: «Θα διδάξω Αρχαία Ελληνικά στα σχολειά, για να έχω αύξηση της παραγωγικότητας στα υπουργεία». «Θα ξαναγυρίσω με εντιμότητα στην τοπική αυτοδιοίκηση (στην Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα), για να εξυγιάνω τη λειτουργία των Τραπεζών»!

Φυσικά, μια τέτοια λογική, για το σημερινό κομματικό κατεστημένο της «προοδευτικής» ολιγόνοιας και του αποτελματωμένου «εκσυγχρονισμού», ηχεί «ωσεί λήρος» – επαγγελματίες εξουσιαστές είναι οι άνθρωποι, δεν μπορούν πια να δουν τίποτα πέρα από τη μύτη τους.
 
Αντιλαμβάνονται τη δυναμική που έχει ο Αρμαγεδώνας της σκόπιμης «μετανάστευσης» ή την εφιαλτική κλεψύδρα του «δημογραφικού» που μετράει τα χρόνια ως την οριστική μας εξαφάνιση, βιώνουν την κλιματική αλλαγή που σφίγγει σαν μέγγενη τον πλανήτη. Ομως τίποτα δεν μπορεί να τους μετακινήσει από το ρίζωμα και την προσκόλλησή τους στη μονομανία της εξουσιαστικής ηδονής.

Γι’ αυτό και αυτονόητη η εμμονή ολόκληρου του «πολιτικού φάσματος» στην αμνήστευση κάθε κοινωνικού εγκλήματος των εκάστοτε εξουσιαστών μας: Των αυτουργών του τερατώδους υπερδανεισμού της χώρας (όλοι αδίκαστοι και μας κουνάνε το δάχτυλο). Των κορυφαίων του οργίου προσλήψεων στο Δημόσιο. Αμνήστευση όσων αθέτησαν μια λαϊκή ετυμηγορία (2015). Αμνήστευση της αδιάντροπης ψευδολογίας. Αμνήστευση κατάφωρης προδοσίας του μακεδονικού ονόματος των Ελλήνων.

Η Πρωτοχρονιά είναι για να μας θυμίζει...

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2010-2019 και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πικρές αναμνήσεις από τη χαμένη δεκαετία 2010

Toυ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ
 

Πριν από δέκα χρόνια, αρχές του 2010, ο κόσμος δεν έμοιαζε διαφορετικός. Είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε αναζητήσεις Google και το ενδιαφέρον του παγκόσμιου κοινού επικεντρωνόταν στις νέες συσκευές (iPad), στη νέα απειλή (γρίπη των χοίρων), σε μια μεγάλη φυσική καταστροφή (σεισμός στην Αϊτή) και σε τραγουδιστές που συνεχίζουν να κάνουν επιτυχίες, όπως ο Τζάστιν Μπίμπερ και η Σακίρα.

Ωστόσο η ελληνική οικονομία έμπαινε σε κρίση τόσο ισχυρή, που οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να φανταστούν. Αρχιζε η χαμένη δεκαετία του 2010, περίοδος διαφορετική από όσες προηγήθηκαν. Στη διάρκειά της, η ελληνική οικονομία έζησε μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές διεθνώς, καθώς το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε περίπου 22%.

Η θρυαλλίδα που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και ανάγκασε την τότε κυβέρνηση να ζητήσει στήριξη της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ήταν ότι δεν είχε πλέον την ευχέρεια να δανειστεί για να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος, καθώς είχε φθάσει το 115,1% του ΑΕΠ.

Δεν ήταν πρώτη φορά που χώρα της Ευρωζώνης χρειαζόταν στήριξη των άλλων κρατών. Είχε προηγηθεί το Βέλγιο (1994-2007), οπότε το δημόσιο χρέος μειώθηκε από 134,2% του ΑΕΠ σε 84,2%, η Ιρλανδία (1994-2006), η Ισπανία (1997-2007), η Ολλανδία (1994-2007) και η Φινλανδία (1995-2008). Η «ελληνική ιδιαιτερότητα» ήταν ότι η προσαρμογή οδήγησε σε μεγαλύτερη ύφεση, ήταν μια γενική καταστροφή. Το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε ανέτοιμο (ανώριμο) και η χώρα πάνω από πέντε χρόνια κυβερνήθηκε από μείγμα αριστερών και δεξιών λαϊκιστών που με τα πειράματά τους την οδήγησαν σε βαθύτερη ύφεση.

Σε μια συμβολική στιγμή, 25 Μαρτίου 2010, επέτειο της Επανάστασης που δημιούργησε το σύγχρονο ελληνικό κράτος, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ζώνης του Ευρώ αποφάσισαν τη δημιουργία μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας «προκειμένου να εξασφαλιστεί η οικονομική και δημοσιονομική σταθερότητα της Ευρωζώνης».

Οι εξελίξεις τρέχουν, καθώς στις 23 Απριλίου από το Καστελλόριζο ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ζητάει την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης και γρήγορα, στις 6 Μαΐου δημοσιεύεται ο νόμος (3845) που έγινε γνωστός ως «μνημόνιο» και όχι με την επίσημη ονομασία «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του Ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Είναι η πρεμιέρα του δράματος.

Σήμερα, από τους 14 τότε υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που υπογράφουν τον σχετικό νόμο, οι έξι είναι στη Βουλή ως υπουργοί, βουλευτές τριών κομμάτων, τουλάχιστον τρεις είναι στην αντιπολίτευση που κυβέρνησε την τελευταία πενταετία και ψήφισε τα δύο επόμενα μνημόνια, παριστάνοντας ότι τα απορρίπτει!

Προφανώς είναι νωρίς για την ιστορική αξιολόγηση της δεκαετίας του 2010, καθώς οι πρωταγωνιστές παραμένουν ενεργοί και πολλά είναι τα μυστικά που θα αποκαλυφθούν στο μέλλον.

Την ίδια περίοδο, αρχές 2010, ο κόσμος διαβάζει το βιβλίο των Νταν Σένορ και Σαούλ Σίγκερ, που είναι πέμπτο στη λίστα με τα επιτυχημένα επιχειρηματικά βιβλία, σύμφωνα με τους New York Times. Ο τίτλος του βιβλίου που είχε κυκλοφορήσει στα τέλη του 2009 ήταν «Εθνος start up».

Την ώρα της οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας, ο κόσμος προσπαθούσε να διερευνήσει άλλο μυστήριο:  

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2010-2019 και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η καλύτερη δεκαετία του ανθρώπινου είδους. Μέχρι την επόμενη

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ώστε να μην σας κοροϊδεύουν με ψέματα οι απανταχού κινδυνολόγοι της Νέας Τάξης...


Του Αντώνη Δαρζέντα
Παιδιάτρου

Για την Ελλάδα και τους Έλληνες η δεκαετία που φεύγει ήταν μια δύσκολη περίοδος, δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον υπόλοιπο κόσμο.

Αυτό μας λέει ο συγγραφέας Matt Ridley στο τελευταίο του άρθρο στο Spectator.

Την τελευταία δεκαετία η ακραία φτώχεια έπεσε για πρώτη φορά κάτω από το 10 % του πληθυσμού της γης παρά το ότι ταυτόχρονα προστέθηκε σχεδόν ένα δις επιπλέον ανθρώπων. Η ακραία φτώχεια πριν από περίπου πενήντα χρόνια ήταν 60 %.  

Επίσης η παγκόσμια ανισότητα μειώθηκε με την άνοδο του εισοδήματος των ανθρώπων στην Ασία αλλά και σε μερικές χώρες της Αφρικής.

Ο επιστήμονας του MIT Andrew McFee στο βιβλίο του "More from less" απέδειξε πως χάρις στις νέες τεχνολογίες χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερους πόρους της γης για να ζήσουμε. Όχι αναλογικά. Συνολικά λιγότερους.
Παράδειγμα ένα κουτάκι αλουμινίου αναψυκτικού έχει πια 13 γραμμάρια αλουμινίου και το περισσότερο ανακυκλωμένο ενώ το 1959 είχε 85.

Ανάμεσα στο 2000 και στο 2017 ο μέσος Βρετανός χρησιμοποιεί κατά 33 %λιγότερη βιομάζα, μέταλλα και ορυκτά καύσιμα.

Επίσης, παρά την κατά 20% αύξηση του πληθυσμού της χρησιμοποιεί 10% λιγότερη ενέργεια συνεχίζει στο άρθρο του ο Matt Ridley.

Αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό, δείτε τα κινητά σας τηλέφωνα.

Στην δεκαετία αυτή έγιναν υπερμηχανές και πολυμηχανές. Ένα κινητό αυτή τη στιγμή έχει την υπολογιστική δύναμη ενός υπολογιστή αντίστοιχο με τον όγκο ενός μεγάλου δωματίου της δεκαετίας του 1970. Αυτή τη στιγμή το κινητό μας είναι φωτογραφική μηχανή, τηλεόραση, ραδιοφώνου, βιβλιοθήκη, ημερολόγιο, φακός, πυξίδα, CD player, ρολόι, εφημερίδα, παιχνιδομηχανή .

Ένα Led φως καταναλώνει το ένα τέταρτο της ενέργειας ενός συμβατικού λαμπτήρα.

Τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα οι μηχανές έχουν σαφώς πιο οικονομικούς κινητήρες.
Αλλά και στην γεωργία παρά την τεράστια αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού ήταν ίσως η μόνη δεκαετία που δεν είχαμε μεγάλους λιμούς και ακραία πείνα από έλλειψη τροφίμων. Αυτή τη στιγμή και για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπινου είδους παράγουμε τρόφιμα για δέκα δισεκατομμύρια ανθρώπους δηλαδή περισσότερους από όσους έχει η γη.

Χρησιμοποιούμε την ίδια στιγμή 65% λιγότερη γη απ' ό,τι πενήντα χρόνια πριν, για την ίδια ποσότητα τροφής αλλά και λιγότερο νερό. Μια θεριστική μηχανή με οδηγό έναν άνθρωπο θερίζει σε μια μέρα σιτάρι για μισό εκατομμύριο φραντζόλες ψωμί. Μέχρι το 2050 υπολογίζεται πως θα έχουμε γλυτώσει από καλλιέργεια μια έκταση γης ίση με τις Ινδίες.

Για αυτό ακριβώς η γη αυτή τη στιγμή παρά την αντίθετη πίστη είναι πιο πράσινη παρά ποτέ.

Η NASA βρήκε με λήψεις από δορυφόρους πως η γη είναι 15% πιο πράσινη τα τελευταία χρόνια. Το ένα τρίτο οφείλεται στην Κίνα και στις Ινδίες. Μείωση στην καταστροφή των δασών, αυξημένη αναδάσωση αλλά και οι αυξημένες αγροτικές καλλιέργειες είναι η αιτία. Τα υπόλοιπα δύο τρίτα οφείλονται στις ανεπτυγμένες χώρες. Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδάς, Ρωσία, Αυστραλία αλλά και Αργεντινή, Βραζιλία. Ο πλούτος φέρνει οικολογική συνείδηση και χρήση λιγότερου ξύλου, δέντρων και δασών ως ενέργεια.

Ταυτόχρονα πολλά ζώα σε αυτά τα δάση ευδοκιμούν. Λύκοι, λύγκες, κάστορες, ελάφια, καραφλοί αετοί αυξάνουν τον πληθυσμό τους. Ακόμα και οι τίγρεις επειδή ακριβώς αναπτύχθηκαν αρκετά οι χώρες της Ασίας που τις φιλοξενούν, άρχισαν τη δεκαετία αυτή δειλά να αυξάνουν τον πληθυσμό τους.

Στον τομέα της κλιματικής αλλαγής τα νέα είναι αρκετά καλά. Δυο νέες εκθέσεις η μία από το International Energy Agency και η δεύτερη από το Environment Program των Ηνωμένων Εθνών δείχνουν πως...

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2010-2019 και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Στην επικράτεια του δημόσιου παραμιλητού

Της ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Αν ήθελε κανείς να εστιάσει στο γεγονός της δεκαετίας, χωρίς να αναφερθεί σε «γεγονότα», μιλώντας, δηλαδή, με την αυθαιρεσία της παρατήρησης, το βλέμμα μας θα στρεφόταν όχι σε πρόσωπα αλλά σε χέρια.  

Σε δάχτυλα που σκρολάρουν στην οθόνη του κινητού, που διατρέχουν ειδήσεις και γεγονότα αλλά και επουσιώδεις αναρτήσεις, γαργαλιστικές στιγμές από την προσωπική ζωή ανθρώπων, πληροφορίες (άχρηστες) ανάμειχτες με ιστορίες σοβαρές ή επινοημένες. Ωρες μέσα στη μέρα, χρόνος που διαλύεται συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός πολτού που ναρκώνει τη σκέψη και απορρυθμίζει την κρίση.  

Η αδυναμία εστίασης, η διάσπαση και πολυδιάσπαση προσοχής απασχολούν έντονα τις επιστήμες εδώ και πολύ καιρό. Οι συνέπειες, από τη συγκρότηση της προσωπικότητας μέχρι την υπερβολική παραγωγή άγχους, έχουν κι αυτές επισημανθεί επανειλημμένως.

Τι απομένει;  

Η πραγματικότητα των εικόνων και των σχέσεων. Ο αυτοπεριορισμός στο σύμπαν του καθενός που απλώνεται σαν επιδημία, μαζί με την αδυναμία (ή τη συρρίκνωση) επικοινωνίας με λέξεις.

Πριν από δύο χρόνια προβλήθηκε η βραβευμένη ταινία «Το τετράγωνο» του Σουηδού σκηνοθέτη Ruben Östlund. Ανάμεσα στα θέματα που «σχολίαζε» ήταν η εκτός ελέγχου υπερβολή των συστημάτων επικοινωνίας για να προσελκύσουν την προσοχή του θεατή/αναγνώστη, ακόμη και σε περιοχές όπως τα έργα τέχνης ή η μουσειακή πολιτική. 

Θυμίζουμε μια σκηνή από την ταινία: Δύο ειδικοί, νεαροί επικοινωνιολόγοι, αναλαμβάνουν να προωθήσουν την εγκατάσταση «τετράγωνο» και παρουσιάζουν την ιδέα τους με την εξής εισαγωγή: «Οταν δημιουργείς ένα βίντεο σήμερα πρέπει να έχεις υπόψη σου τους ανθρώπους που έχουν μικρό εύρος προσοχής. Ενας θεατής αν δεν εντυπωσιαστεί δεν προχωράει. Σε 10-15 δευτερόλεπτα, το πολύ, πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι τόσο δυνατό, που οι θεατές θα θέλουν να το κοινοποιήσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να γίνει viral».

Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος: να γίνει viral. Να γεμίσει η ανάρτηση likes, να συζητηθεί στα social media. Οτιδήποτε δεν πολλαπλασιάζεται, δεν αναπαράγεται, πεθαίνει. Χάνεται, στο σύμπαν των αναρίθμητων αναρτήσεων, στην επικράτεια του δημόσιου παραμιλητού.  

Είναι σύμπτωμα των καιρών, περαστικό, ή ήρθε για να μείνει; 

Στο ερώτημα τι ξεχωρίζουμε από τη δεκαετία που συμπληρώνεται σε λίγα εικοσιτετράωρα και τι περιμένουμε από εκείνη που ανατέλλει –ερώτημα πάγιο και αναλλοίωτο– οι απαντήσεις μπορεί να είναι αναρίθμητες. Λιγότερο ή περισσότερο αισιόδοξες, δεν έχει σημασία. Ούτως ή άλλως συνήθως αποτυγχάνουμε τόσο στις προβλέψεις όσο και στους απολογισμούς, προσωπικούς και κοινωνικούς. Τα «γεγονότα» μόνον είναι σίγουρα πατήματα στοn χρόνο, κι αυτά πριν αρχίσει η διαδικασία συσχετισμών και ερμηνειών, πριν δηλαδή παρεισφρήσoυν η υποκειμενική κρίση και η αξιολόγηση.

Πώς μπορούμε όμως, διαφορετικά, να κατανοήσουμε την εποχή και τις ανάγκες της, χωρίς να κάνουμε μια μικρή παύση δραστηριοτήτων, μια σύντομη ανακωχή με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας; 

 Η τελευταία δεκαετία, στην ελληνική επικράτεια, σημαδεύτηκε από αλλεπάλληλους πνιγμούς. Πολιτικούς και κοινωνικούς.

Από ένα αίσθημα άπνοιας και καθήλωσης. Για να μην αναφερθούμε σε όλα τα συνακόλουθα, των διχασμών, της τοξικότητας του κλίματος, του ανεξέλεγκτου και απύθμενου θυμού, του αισθήματος της ματαίωσης. Ο κόσμος αλλάζει, μαζί του κι εμείς. Με τις ίδιες λέξεις θα περιέγραφαν, ενδεχομένως, τη συνθήκη της καθημερινότητάς τους και άλλοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολίτες.

 

Επιστρέφοντας στην αρχική παρατήρηση του «σκροραλίσματος» στην οθόνη: πώς διαχειρίζεται κανείς τον όγκο των πληροφοριών, την ατέλειωτη ροή «συμβάντων»; 

Με αδιαφορία και απάθεια ή με συσσώρευση άγχους και αγωνίας; 

Η πολυδιάσπαση μήπως έχει μερίδιο ευθύνης στον κοινωνικό κατακερματισμό; 

Στις συνδέσεις που εξασθενούν, στους αρμούς που έχουν χαθεί, στην ελεύθερη περιδίνηση του καθενός μέσα σε ένα δικό του σύμπαν;

Η φράση του Μισέλ Ουελμπέκ από τη «Σεροτονίνη», το τελευταίο βιβλίο του, μοιάζει σα να είναι φτιαγμένη για να δώσει μια πιθανή ερμηνεία. Οχι κατ’ ανάγκη αρνητική: «Και να πώς πεθαίνει ένας πολιτισμός χωρίς φασαρίες, χωρίς κινδύνους, ούτε δράματα και με πολύ λίγη αιματοχυσία, ένας πολιτισμός πεθαίνει απλώς από...

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2010-2019 και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η δεκαετία που τα social media σκέπασαν τα πάντα

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΛΙΤΑΚΗ 
 

Όταν μπήκα κι εγώ αργά και ασθμαίνων και με ανάμεικτα συναισθήματα –δισταγμός, φόβος έκθεσης, δέος, «τραβάτε με κι ας κλαίω»– στο παράλληλο σύμπαν των social media λίγο πριν από τα μέσα της δεκαετίας που λήγει σύντομα, είχε διαμορφωθεί ήδη σε μεγάλο βαθμό αυτό το σύστημα «κοινωνικής δικτύωσης» όπως το βιώνουμε στο κατώφλι του 2020. 

Το Facebook έκλεινε μία δεκαετία ύπαρξης σχεδόν, το Twitter μία οκταετία και το Instagram, που ξεκίνησε το 2010, είχε κατοχυρώσει ήδη τη θέση του ως το επόμενο στάδιο ψηφιακού ναρκισσισμού και πεδίου ανάπτυξης μιας φωτογενούς ύπαρξης, λίγο πριν κατοχυρωθεί (το 2016) και επίσημα ο όρος «influencer» για να περιγράψει ένα άτομο που χρησιμοποιεί τη δημοτικότητά του στο μέσο για να πουλήσει συγκεκριμένο lifestyle και συγκεκριμένα προϊόντα. 

Η είσοδός μου στον κόσμο των social media συνέπεσε με το τέλος της αθωότητας και της «United Colors of Benetton» οικουμενικότητας που ευαγγελίζονταν οι δημιουργοί αυτών των μέσων, όπως ήταν ήδη φανερό από το μέγεθος της εχθροπάθειας, της τοξικότητας, των άγριων αντεγκλήσεων και των αλληλοδιαγραφών μεταξύ «φίλων» και των χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη που κυριαρχούσαν στον δημόσιο διάλογο του Facebook το 2014, στην ακμή της ελληνικής κρίσης.  

Ακόμα όμως τότε επικρατούσε παγκοσμίως και σε μεγάλο βαθμό η αίσθηση ότι η ενασχόληση με τα social media αποτελούσε ένα ψυχαγωγικού τύπου κυρίως πάρεργο για έναν παράλληλο κόσμο και όχι για μια οντότητα που μοιάζει πλέον να καλύπτει με τον μανδύα της όλες τις εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής. 

Υπήρχαν ήδη καταγεγραμμένες οι δυστοπικές θεωρήσεις του φαινομένου, υπήρχε όμως συγχρόνως έντονη και η εντύπωση μιας παγκόσμιας ψηφιακής κοινότητας (και όχι «δικτύου» με την πιο δυσοίωνη έννοια) όπου τα νέα αυτά μέσα, εκτός από την επαφή με ανθρώπους κοινής αντίληψης και αισθητικής που δεν θα γνώριζες αλλιώς ή το συναπάντημα με παλιούς συμμαθητές, μπορούσαν να αναδείξουν την ισχύ μαζικών κινημάτων, όπως η «Αραβική Άνοιξη», με άμεσους και αποτελεσματικούς τρόπους που τα παραδοσιακά media όχι μόνο δεν μπορούσαν αλλά συχνά μπλόκαραν. 

 Ακόμα τότε η λειτουργία των social media δεν ήταν συνυφασμένη με βραχνά, με εθισμό, με επιθετική (και θρασύδειλη) συμπεριφορά, με trolling, με διαφθορά, με εκμετάλλευση και με σκάνδαλα τεράστιας σημασίας και κλίμακας, όπως η υπόθεση Cambridge Analytica. 

Μόνο το Facebook αγγίζει (και ενίοτε παρενοχλεί) σήμερα πάνω από το ένα τρίτο της ανθρωπότητας, από την αρχή της δεκαετίας όμως η ταινία The Social Network (2010), με την υποβλητική καταγραφή της γέννησης της πλατφόρμας στους κοιτώνες του Χάρβαρντ, μας προειδοποιούσε για τα κακά ξεμπερδέματα που θα είχαμε με την υπερθυρεοειδική γιγάντωση τέτοιων μηχανισμών. 

Άλλο τα social media, άλλο η ζωή εκεί έξω, λέγαμε όχι και τόσο παλιότερα. 

Πλάνη οικτρά, αν παρατηρήσει κανείς πώς ο κόσμος εκδηλώνει πλέον «εκεί έξω» τα ίδια τικ, τις ίδιες προκαταλήψεις, τις ίδιες αυτοματικές συμπεριφορές, τα ίδια επικριτικά αντανακλαστικά και τις ίδιες σπασμωδικές αντιδράσεις που εκδηλώνει και στο πληκτρολόγιό του όταν λειτουργεί ως άβαταρ και όχι ως ζωντανό ον με σάρκα και οστά. 

Άλλο ο Τραμπ στο παραλήρημά του στο Twitter και άλλο ο Τραμπ ως θεσμικό πρόσωπο που οφείλει να διατηρεί μια στοιχειώδη συγκρότηση και συνέπεια λόγου και έργου. 

Lol, lol, lol: Είδαμε όλοι πόσο «άλλο» είναι...  

Θυμήθηκα μια συνέντευξη που είχε δώσει το 2016 στην «El Pais» ο 90χρονος τότε Πολωνός κοινωνιολόγος, συγγραφέας και στοχαστής Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ο οποίος είχε περιγράψει ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνα την εποχή της «ρευστής νεωτερικότητας» (ή μετα-νεωτερικότητας) που διανύουμε, όπου «όλες οι συμφωνίες είναι προσωρινές, φευγαλέες και ισχύουν μόνο μέχρι νεωτέρας».  

Έλεγε, λοιπόν, σχετικά με τα social media, λίγο πριν αποχωρήσει από τον μάταιο, και όλο και πιο παράξενο και ρευστό τούτο κόσμο (πέθανε τον Ιανουάριο του 2017): «Η έννοια της κοινότητας έχει μετασχηματιστεί από κάτι με το οποίο γεννιέσαι σε κάτι που έχει να κάνει με καθήκον και με αποστολή. Αυτό που παρέχουν τα social media είναι ένα υποκατάστατο κοινότητας, αλλά στην ουσία είναι ένα δίκτυο. Η διαφορά έγκειται στο ότι κάποιος ανήκει σε μια κοινότητα, ενώ το δίκτυο τού δίνει την ψευδαίσθηση ότι ανήκει σ' αυτόν, νιώθει ότι ο ίδιος έχει τον έλεγχο.  

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν τα social media ούτε για να συνδεθούν ούτε για να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, αλλά για να νιώσουν ασφαλείς σε μια "comfort zone" όπου ακούν μόνο τον απόηχο της φωνής τους και βλέπουν μόνο την αντανάκλαση του προσώπου τους στην οθόνη. 

Τα social media μπορεί να είναι πολύ χρήσιμα, μπορεί να προσφέρουν απόλαυση, αλλά...

2019 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Β'): Διάσημοι ΕΛΛΗΝΕΣ που έφυγαν από τη ζωή το 2019

Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

1/1/2019 Αφήνει την τελευταία του πνοή  ο ηθοποιός Γιάννης Ευδαίμων ο οποίος τη δεκαετία του ’80 συμμετείχε σε αρκετές βιντεοκασέτες με ταινίες της εποχής

10/1/2019  Έφυγε από τη ζωή ο άλλοτε πρωταθλητής του ακοντισμού Χρήστος Πιερράκος έχοντας νωρίτερα διαγράψει λαμπρή διαδρομή στον ελληνικό αθλητισμό. Πρόκειται άλλωστε για έναν από τους αθλητές, που άφησαν το στίγμα τους στη δεκαετία του 1960 και ξεχώρισαν σε διοργανώσεις εντός και εκτός συνόρων.

Γεννήθηκε στη Σκάλα Λακωνίας στις 25 Ιανουαρίου του 1940 και ξεκίνησε την ενασχόληση του με τον αθλητισμό το 1958 αρχικά με το ύψος κι έπειτα με τον ακοντισμό, ως αθλητής της Εθνικού ΓΣ.

Αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στον ακοντισμό έξι φορές (1962, 19963, 1964, 1965, 1966 και 1968) και βελτίωσε τρεις φορές το πανελλήνιο ρεκόρ Ανδρών με αποκορύφωμα το 77,30 μ., που ήταν το ατομικό του ρεκόρ. Το 1964 μετά τη νίκη του στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου ήταν 10ος στον τελικό.

Από το 1972 μέχρι το 1989 ασχολήθηκε με την προπονητική, ενώ από το 1986 επέστρεψε στα στάδια και ως αθλητής, αφού συμμετείχε σε αγώνες Βετεράνων κατακτώντας μάλιστα ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

11/1/2019: Έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Σιούφας, παλιό και ιστορικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος μεταξύ άλλων είχε διατελέσει υπουργός και πρόεδρος της Βουλής.
 
Γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1944 στον Ελληνόπυργο Καρδίτσας και σπούδασε Πολιτικές Eπιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπως επίσης και νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στην Καρδίτσα το 1981 με τη Νέα Δημοκρατία και από τότε εκλέγεται συνεχώς. Από τον Αύγουστο του 1991 μέχρι το Δεκέμβριο του 1992 χρημάτισε Υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων και από το 1992 μέχρι το 1993 Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις βουλευτικές εκλογές του 2004, ο Δημήτρης Σιούφας ανέλαβε Υπουργός Ανάπτυξης στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.

Έπειτα από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης Καραμανλή, στις 19 Σεπτεμβρίου 2007 έλαβε το χρίσμα για την προεδρία της Βουλής. Εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων στις 27 Σεπτεμβρίου 2007 με 158 ψήφους (από τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ). Διαδέχθηκε στη θέση αυτή την Άννα Μπενάκη – Ψαρούδα.

Ο Δημήτρης Σιούφας είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΝΔ από το 1997 και πριν, ήταν στην ίδια θέση το 1979 – 1985 και το 1994 – 1997. Ήταν επίσης μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος (1997-2001) και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου (2001-04). Από τον Απρίλιο του 2000 ως το Μάρτιο του 2004, ήταν Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ.

14/1/2019: Σε ηλικία 82 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο ιστορικός, φιλόλογος και δοκιμιογράφος Σαράντος Καργάκος.
 
Ο Σαράντος Καργάκος γεννήθηκε το 1937 στο Γύθειο Λακωνίας. Έχει δημοσιεύσει 75 βιβλία με περιεχόμενο κυρίως ιστορικό αλλά και γλωσσικές μελέτες. Έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα σε διάφορα περιοδικά.


Το βιογραφικό του σημαντικού φιλόλογου των ελληνικών γραμμάτων όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα sarantoskargakos.gr:

«Ὁ ἱστορικός, φιλόλογος καί δοκιμιογράφος κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος, γεννήθηκε τό 1937 στό Γύθειο Λακωνίας. Στή διάρκεια τοῦ Ἐμφυλίου ἐγκαταστάθηκε στήν Ἀθήνα. Σπούδασε, ἐργαζόμενος ἀπό μαθητής, Κλασσική Φιλολογία στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ὅπου εἶχε τρίτος εἰσαχθεῖ χωρίς νά τοῦ δοθεῖ ὑποτροφία. Πρωταγωνίστησε στό φοιτητικό κίνημα τῶν ἐτῶν 1961-1963 καί ὑπῆρξε εἰσηγητής τοῦ 15% γιά τήν παιδεία. Ἐργάστηκε ἐπί 35 ἔτη στά μεγαλύτερα ἰδιωτικά ἐκπαιδευτήρια τῶν Ἀθηνῶν καί στούς μεγαλύτερους φροντιστηριακούς ὀργανισμούς, στούς ὁποίους πάντα ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος», «Ἀριστοτέλης»).
Στίς 19 Μαρτίου 1969 παραιτήθηκε ἀπό τήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Λύκειο Μπαρμπίκα), ἀρνούμενος νά εκφωνήσει τόν «προκατασκευασμένο» λόγο γιά τήν Ἐθνική Ἐπέτειο. Δύο φορές τό στρατιωτικό καθεστώς ἔβαλε λουκέτο στόν φροντιστηριακό ὀργανισμό στόν ὁποῖο ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος»). Ἐπανῆλθε γιά μερικά χρόνια στήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Σχολή «Ζηρίδη»), χωρίς νά ζητήσει «ἀναγνώριση» γιά τά ἔτη τῆς ἀναγκαστικῆς ἀπουσίας του, ἀλλά καί πάλι παραιτήθηκε λόγῳ τῆς κατιούσας πορείας πού ἔλαβε ἡ ἑλληνική παιδεία μετά τή μεταπολίτευση. Πρόλο πού τό στρατιωτικό καθεστώς τοῦ εἶχε ἀρνηθεῖ ἔκδοση διαβατηρίου, ὁ κ. Σ. Ἰ. Καργάκος δέν ἐδίστασε μετά τό 1991 νά διδάξει στή Σχολή Πολέμου τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ, στή Σχολή Ἐθνικής Ἀμύνης (ΣΕΘΑ) καί στή Διακλαδική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης. Δέν βαρύνεται μέ καμμιά ἐπίσημη (κρατική) τιμητική διάκριση.
Ἀπό τά φοιτητικά χρόνια του ἄρχισε νά ἀρθρογραφεῖ σέ ἐφημερίδες καί περιοδικά. Ὑπήρξε συνεργάτης τῶν περιοδικῶν «Πανσπουδαστική», «Πολιτικά Θέματα», «Οἰκονομικός Ταχυδρόμος», «Πειραϊκή Ἐκκλησία», «Ἐρυθρός Σταυρός», «Κοινωνικές Τομές», «Ἰχνευτής», «Ἑλλοπία», «Ἀρδην», «Ἐθνικές Ἐπάλξεις» καί «4 Τροχοί». Ἐξακολουθεῖ νά συνεργάζεται μέ τά περιοδικά «Εὐθύνη» καί «Νέμεσις» καί τίς ἐφημερίδες «Ἑστία» καί ἡ «Σφήνα». Ἐπί τετραετία ὑπῆρξε ἀρθρογράφος καί λογοτεχνικός κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἐλεύθερος Τύπος» καί «Τύπος τῆς Κυριακῆς». Ὑπῆρξε ἐπίσης ἀρθρογράφος καί κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἡ Ἀπόφαση» καί παλαιότερα συνεργάτης τῆς «Καθημερινῆς» καί τῆς «Ἀπογευματινῆς».

Ἔχει δημοσιεύσει 75 βιβλία. Ἀπό αὐτά ξεχωρίζουν οἱ γλωσσικές μελέτες «Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα» (Gutenberg1986) και «Ἀλεξία, γλωσσικό δρᾶμα μέ πολλές πράξεις» (Gutenberg1993) καί οί συλλογές δοκιμίων «Προβληματισμοί, ἕνας διάλογος μέ τούς νέους» (6 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1977-2000 κυκλφορήθηκαν τά βιβλία του: «Ἡ πολιτιστική συνεισφορά τοῦ ἀρχαίου καί μεσαιωνικοῦ κόσμου» (2 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg), «Ζαχαρίας Μπαρμπιτσιώτης, ὁ δάσκαλος τῆς κλεφτουριᾶς» (ἐκδ. Σιδέρη), «Συντακτικό τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς» (συνεργασία Χρήστου Λεμπέση, ἐκδόσεις Πατάκη), «Λυκούργου, κατά Λεωκράτους Λόγος» (ἐκδ. Κάκτος), «Κινούμενη Ἄμμος» (κείμενα πολιτικά και κοινωνικά, ἐκδόσεις Ἁρμός), «Ἡ Στρατηγική τοῦ Λόγου» (ἐκδ. Gutenberg), ἡ ἱστορική μελέτη «Ἀλβανοί-‘Αρβανίτες-Ἕλληνες» (ἐκδ. Σιδέρη) καί ἡ ὀγκώδης μονογραφία «Ἀλεξανδρούπολη: μιά νέα πόλη μέ παλιά ἱστορία» (αὐτοέκδοση).
Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2000-2002 κυκλοφορήθηκαν: «Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου καί τοῦ Μείζονος χώρου» (Ἑλληνική καί Παγκόσμια Ἱστορία σέ δύο τόμους ἀπό τίς ἐκδόσεις Gutenberg), ἡ πολιτική μελέτη «Γιά μιά δημοκρατία ευθύνης» (ἐκδόσεις Καστανιώτη), «Παγκοσμιοποίηση: γιά ἕνα παγκόσμιο σύστημα ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας» (ἐκδόσεις Κάκτος), «Ὀλυμπία καί Ὀλυμπιακοί Ἀγώνες» (ἐκδ. Σιδέρη).
Τό 2003 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: τά «Μικρά Γλωσσικά» (Ἀστρολάβος/Εὐθύνη) καί «Ἡ πολιτική σκέψη τοῦ Παπαδιαμάντη» (Ἁρμός). Στίς 2 Δεκεμβρίου 2004 κυκλοφορήθηκε ἡ τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν, ἕνα ὀγκώδες ἔργο 2.000 σελίδων (ἐκδόσεις Gutenberg). Ἕνα ἔργο μοναδικό στήν ἑλληνική καί διεθνῆ βιβλιογραφία, πού ἐντός δεκαμήνου ἔκανε τρεῖς ἐπανεκδόσεις.
Τό 2006 κυκλοφορήθηκαν «Ἡ Ἱστορία τῆς Ἀρχαίας Σπάρτης» (ἐκδ. Gutenberg) καί «Ἡ Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας» (ἐκδόσεις Γεωργιάδη). Τό 2007 ἀπό τίς ἐκδόσεις Ἰ. Σιδέρη ἐκδόθηκαν τἀ ἀκόλουθα ἔργα τοῦ κ. Σ. Ἰ. Καργάκου: «Τό Βυζαντινό Ναυτικό» , «Ἡ ἱστορία ἀπό τἠ σκοπιά τῶν Τούρκων» καί «Μεσόγειος: ἡ ὑγρή μοῖρα τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Εὐρώπης», καί ἀπό τίς ἐκδόσεις Γεωργιάδη τα «Μαθήματα Νεώτερης Ἱστορίας (Τοῦρκοι καί Βυζάντιο – Τό Ὀθωμανικό imperium–Τουρκοκρατία» (τ. Α’). Τά «Μαθήματα» συνεχίσθηκαν μέ τήν ἔκδοση ἄλλων δύο τόμων (Β1 καί Β2) κατά τά ἔτη 2008-2010 ὑπό τόν τίτλο «Μεγάλες μορφές καί μεγάλες στιγμές τοῦ ‘21». Ἐπίσης σέ μικρό σχῆμα ἡ μελέτη «Ἡ παιδεία σήμερα, ἡ παιδεία αὕριο» (ἐκδόσεις Ἀστρολάβος/Εὐθύνη).
Τό 2008 κυκλοφορήθηκαν τά ἀκόλουθα ἔργα του: «Τά Σατιρικά τοῦ Κώστα Καρυωτάκη» (ἐκδ. Ἁρμός), τό ἱστορικό καί ταξιδιωτικό ὁδοιπορικό «Οἱ Πέρσες κι ἐμεῖς» (ἐκδ. Σιδέρη), ἡ συλλογή δοκιμίων «Ἑλληνική Παιδεία. ἕνας νεκρός μέ… μέλλον!» (Ἁρμός). Τό 2009 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: «Λιβύη: ἀναζητώντας τό χαμένο «σίλφιο» στήν ἑλληνική Κυρήνη» (Ἰ. Σιδέρης) καί «Κ.Π. Καβάφης: ἡ νεώτερη αἰγυπτιακή Σφίγγα» (Ἁρμός). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2009-2010 ὁλοκληρώθηκε ἡ ἐκτύπωση τοῦ δίτομου ἔργου «Ἡ Μικρασιατική Ἐκστρατεία - Ἀπό τό ἔπος στήν τραγωδία» (αὐτοέκδοση) καί παράλληλα ἑτοιμάζεται γιά ἐκτύπωση μιά ὀγκώδης μονογραφία περί Ἀλεξάνδρου μέ τίτλο: «Μέγας Ἀλέξανδρος: ὁ ἀνθρωπος φαινόμενο». Ἔχει ἐπίσης ὁλοκληρώσει καί μιά τρίτομη ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.
Παρά τίς δελεαστικές προτάσεις πού τοῦ ἔγιναν ἀπό πολιτικούς ἀρχηγούς νά πολιτευθεῖ, ἀρνήθηκε τήν "ἀρένα" τῆς πολιτικῆς καί ἀκολούθησε τήν ὁδό τῆς Μεγάλης Πολιτικῆς, πού γι' αὐτόν εἶναι ἡ Διδασκαλία. Τήν ὁποία προσφέρει ἀκόμη, τώρα ἀμισθί.
Ἀποσύρθηκε ἀπό τή φροντιστηριακή δραστηριότητα τό 1983 καί ἔκτοτε ἀφοσιώθηκε στήν ἄσκηση τοῦ συγγραφικοῦ καί δημοσιογραφικοῦ ἔργου, χωρίς νά ζητήσει ποτέ νά γίνει μέλος τῆς ΕΣΗΕΑ. Οὐδεμία σχέση ἔχει μέ φροντιστηριακούς ἤ σχολικούς ὀργανισμούς. Τό λεγόμενο ὅτι εἶναι ἰδιοκτήτης γνωστοῦ ἰδιωτικοῦ σχολείου δέν εὐσταθεῖ.
Ὁ κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος ἔχει νυμφευθεῖ τήν Ἰωάννα Δ. Κώττα, δικηγόρο καί ἐκπαιδευτικό, μέ τήν ὁποία ἀπέκτησαν δύο τέκνα: τόν Γιάννη, ἱστορικό καί φιλόλογο, μέ σπουδές στρατιωτικῆς κοινωνιολογίας στό «Κίνγκς Κόλλετζ» τοῦ Λονδίνου, καί τήν Ρωξάνη, καθηγήτρια γερμανικῆς φιλολογίας, μέ σπουδές βιβλιολογίας στο 'London University'».

15/1/2019: «Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 81 χρονών ο ηθοποιός Γιώργος Τζώρτζης

Γεννημένος στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου 1938 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1960 και στον κινηματογράφο το 1961. Την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο πραγματοποίησε με το θίασο Βασίλη Διαμαντόπουλου – Μαρίας Αλκαίου, στο έργο του Αλ. Κασσόνα «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια», για να ακολουθήσουν συμμετοχές σε πολλούς άλλους θιάσους, με πιο μακροχρόνια αυτήν στο θίασο Δημήτρη Μυράτ -Βούλας Ζουμπουλάκη.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 δημιούργησε δικό του θίασο με την τότε σύζυγό του -και μητέρα της κόρης του Ευγενίας- Τόνια Καζιάνη, ανεβάζοντας σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.

Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε στον «Άγνωστο πόλεμο», αργότερα στη «Λάμψη»,του Νίκου Φώσκολου στο ρόλο του αρχηγού της Αστυνομίας για να κλείσει τον τηλεοπτικό του κύκλο με τις «Μάγισσες της Σμύρνης» και με τα «Ματωμένα Χώματα» (2008), συμπρωταγωνιστώντας με την Άννα Συνοδινού.

Έχει παίξει και στην τηλεόραση με πιο γνωστή του στη σειρά «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου στο ρόλο του αρχηγού της Αστυνομίας.

22/1/2019 Εφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 61 ετών, ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», Θέμος Αναστασιάδης, μετά από μακρά ασθένεια.

Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στη συνέχεια εργάστηκε ως πολιτικός - οικονομικός συντάκτης σε εφημερίδες.

Εργάστηκε στην ΕΡΤ και στον ΣΚΑΪ ενώ μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία υπήρξε η εκπομπή ΟΛΑ στον ALPHA, η οποία προβαλλόταν από τα μέσα του 2006 από τον ΑΝΤ1 και στην οποία παρουσιάζονταν, μεταξύ άλλων, βίντεο με συρραφή αποσπασμάτων από τηλεοπτικές εκπομπές

 

23/1/2019 Πέθανε ο πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σπύρος Παπασπύρος σε ηλικία 58 ετών.

Ο Σπύρος Παπασπύρος γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1961.

Καταγόταν από το Καρπενήσι Ευρυτανίας και σπούδασε Δημόσιο Managment στο Middlesex University της Αγγλίας. Ακόμη, υπήρξε, συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα». Ο Σπύρος Παπασπύρος, διετέλεσε πρόεδρος στον οργανισμό για 11 χρόνια και αποχώρησε οικειοθελώς το 2011. 

25/1/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών μετά από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο η δημοσιογράφος  Μένυα Παπαδοπούλου - Ήταν η πρώτη γυναίκα στην Ελληνική Τηλεόραση πού ανέλαβε τη Διεύθυνση Ειδήσεων

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και τελείωσε το 16ο Γυμνάσιο Θηλέων στην Κυψέλη.

Παρακολούθησε μαθήματα Δημοσιογραφίας στη Σχολή του Ελληνοαμερικανικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου με καθηγητή το Σπύρο Μελά και αργότερα μαθήματα Δημοσίων Σχέσεων στο WEST LONDON COLLEGE.

Ηταν πτυχιούχος-αριστούχος της LONDON SCHOOL OF DRAMATIC ART. Έζησε στο Λονδίνο το 1965-66, στα 1967-1974, όταν και εργάστηκε σε μεγάλη Διαφημιστική Εταιρεία – καθώς και την περίοδο 2005-2010 ως Σύμβουλος Τύπου της εκεί Ελληνικής Πρεσβείας.

 Ξεκίνησε την καριέρα της στη Δημοσιογραφία το 1975, συντάσσοντας και εκφωνώντας Δελτία Ειδήσεων στην Αγγλική, για τη «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»στα Βραχέα Κύματα της Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ.

Από το 1976, εργάστηκε στις Εξωτερικές Ειδήσεις της Τηλεόρασης της τότε ΥΕΝΕΔ και, παράλληλα, συντάσσει και εκφωνεί αγγλόφωνο Δελτίο Ειδήσεων στην Τηλεόραση.
Το 1977 εκφωνεί για πρώτη φορά Δελτίο Ειδήσεων στην Ελληνική στην τότεΥΕΝΕΔ.

Από το 1978 έως το 1989 εργάζεται στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», αρχικά στο Εξωτερικό Δελτίο και αργότερα ως αρθρογράφος Διεθνών Θεμάτων. Η πρώτη της αποστολή στο Εξωτερικό για την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», ήταν το 1982, για την κάλυψη της επίσκεψης του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή στον Καναδά. Ακολούθησαν συνεντεύξεις με πολλούς ξένους ηγέτες και αποστολές για την κάλυψη Συνόδων Κορυφής της ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ) και του ΝΑΤΟ, τόσο για την Τηλεόραση όσο και για την Εφημερίδα.

Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 150 αποστολές στο Εξωτερικό, καλύπτοντας Συνόδους Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και άλλων Διεθνών και Περιφερειακών Οργανισμών και έχει «καλύψει» δημοσιογραφικά, ταξίδια στο Εξωτερικό.

Το 1982 γίνεται η πρώτη γυναίκα Διπλωματικός συντάκτης στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ-2 και ΕΤ-1) πού καλύπτει τα μείζονα θέματα Εξωτερικής Πολιτικής (Ελληνοαμερικανικά, Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό), ενώ ακολουθεί τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Εξωτερικών στις περισσότερες Επίσημες Επισκέψεις τους στο Εξωτερικό. Παράλληλα, όταν βρίσκεται στην Ελλάδα, εκφωνεί το Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων.

Το Δεκέμβριο του 1993, ορίζεται Διευθύντρια Ειδήσεων και Ενημέρωσης της ΕΤ-1, η πρώτη γυναίκα στην Ελληνική Τηλεόραση πού ανέλαβε τη Διεύθυνση Ειδήσεων. Παρέμεινε στη θέση έως τον Απρίλιο του 1996.

Την τριετία 1996-1999 εργάστηκε στο MEGA CHANNEL, ως Διευθύντρια Συντάξεως του Πρωϊνού Ενημερωτικού Προγράμματος με παρουσιάστρια τη Λιάνα Κανέλλη.
 
Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε περιοδικά και έχει συνεργασθεί επί 12 χρόνια με το Ραδιοφωνικό Σταθμό ΑΘΗΝΑ 9,84, παρουσιάζοντας Πολιτικές εκπομπές και σχολιάζοντας ή αναλύοντας Διεθνή  και Διπλωματικά Θέματα.

5/2/2019:  Στα 83 του χρόνια έφυγε από τη ζωή ο εφοπλιστής Περικλής Παναγόπουλος, ο θεμελιωτής της σύγχρονης ελληνικής ακτοπλοΐας.

Θεωρείται από όλους ο «πατριάρχης» της ελληνικής επιβατηγού ναυτιλίας. Η ζωή του θυμίζει σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Ανθρωπος απλός, πολύ σοβαρός, δίκαιος και με ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, άνοιξε τον θαλάσσιο δρόμο της Ελλάδας προς την Ευρώπη.

9/2/2019 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών, η ζωγράφος και ευεργέτιδα Νίκη Γουλανδρή, η οποία μαζί με τον σύζυγό της ίδρυσε το μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

Η Νίκη Γουλανδρή ήταν Ελληνίδα ευεργέτιδα και επιτυχημένη βοτανική ζωγράφος Βοήθησε στην εικονογράφηση αρκετών βοτανολογικών βιβλίων, όπως τα Wild Flowers of Greece (Άγρια άνθη της Ελλάδας) από τους Κ. Γουλιμή και W.T. Stearn, και and Peonies of Greece (Παιώνιες της Ελλάδας) από τους U.T. Stearn και P.H. Davies.

Ήταν αντιπρόεδρος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή και του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης Γουλανδρή. Στο παρελθόν διετέλεσε υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1974), Γενική Γραμματέας Υγείας (1974), επίτιμη αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (1975–80), και μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τον Πολιτισμό και την Εξέλιξη της UNESCO. Ήταν νικήτρια του βραβείου Global 500 του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών το 1990, ενώ το 1991 ονοματίστηκε Γυναίκα της Ευρώπης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κίνημα.

Ήταν παντρεμένη με τον Άγγελο Γουλανδρή, της γνωστής οικογενείας εφοπλιστών, με τον οποίον ίδρυσαν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή το 1965.

Αφού αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, η Νίκη Γουλανδρή σπούδασε Πολιτική Επιστήμη και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική Επιστήμη και τη Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Φρανκφούρτης υπό την επίβλεψη των φιλοσόφων Τέοντορ Αντόρνο και Μαξ Χορκχάιμερ. Ηταν επίτιμη διδάκτωρ φιλοσοφίας στην επιστήμη του Πανεπιστημίου της Ουψάλα στη Σουηδία. 

19/2/2019: Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών, ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου στην περίοδο του Ειδικού Δικαστηρίου Βασίλης Κόκκινος.

O Βασίλης Κόκκινος Γεννήθηκε το 1929 στην Αταλάντη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εισήλθε στον δικαστικό κλάδο το 1956 με διαγωνισμό. Προηγουμένως, υπηρέτησε τη θητεία του στη Διεύθυνση Ναυτικής Δικαιοσύνης του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού από τον Οκτώβριο του 1952 ως τον Ιανουάριο του 1956.

Προήχθη το 1969 στο βαθμό του προέδρου Πρωτοδικών, το 1973 στον βαθμό του εφέτη, και το 1979 στο βαθμό του αρεοπαγίτη. Η προαγωγή του από εφέτη σε αρεοπαγίτη έγινε κατ' απόλυτη εκλογή, δηλαδή χωρίς να περάσει πρώτα από το βαθμό του προέδρου Εφετών. Από το 1977 ως το 1979, ως εφέτης, διετέλεσε προϊστάμενος του Πρωτοδικείου Αθηνών.

Παράλληλα με τα δικαστικά του καθήκοντα, από τον Ιούλιο του 1974 ως τον Μάιο του 1975 διετέλεσε δήμαρχος της πόλης του Ναυπλίου, διορισμένος από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, μετά την πτώση της χούντας το καλοκαίρι του 1974 και μέχρι τη διεξαγωγή των πρώτων ελεύθερων δημοτικών εκλογών τον Απρίλιο του 1975.

Τον Ιούλιο του 1990, το Υπουργικό Συμβούλιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, επέλεξε τον Κόκκινο ως πρόεδρο του Αρείου Πάγου, παρακάμπτοντας όλους τους αντιπροέδρους και πολλούς αρεοπαγίτες της επετηρίδας, κίνηση που χαρακτηρίστηκε ατυχής και αντιδεοντολογική. Ο Κόκκινος παρέμεινε πρόεδρος του Αρείου Πάγου ως το 1996, ενώ ήταν και πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου κατά την εκδίκαση της υπόθεσης της Τράπεζας Κρήτης το 1991. Στους στενότερους συνεργάτες του ως προέδρου του Αρείου Πάγου συγκαταλεγόταν ο αντιπρόεδρος (και προϊστάμενος Επιθεώρησης) Σωκράτης Σωκρατείδης, γνωστός για τις διαμάχες του με τον Ανδρέα Παπανδρέου ήδη από την δεκαετία του 1960 και την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ.

Στο Ειδικό Δικαστήριο ο Κόκκινος ψήφισε υπέρ της ενοχής του Ανδρέα Παπανδρέου και για τις τρεις κατηγορίες που αντιμετώπιζε, τελικά όμως ο Παπανδρέου αθωώθηκε και για τις τρεις (για την μία με ψήφους 7-6). Ο Κόκκινος μάλιστα ήταν αυτός που συνέταξε το σκεπτικό της μειοψηφίας, που ζητούσε καταδίκη του τέως πρωθυπουργού. Το σκεπτικό της πλειοψηφίας, με το οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου αθωώθηκε, συνέταξαν οι αρεοπαγίτες Πρόδρομος Ασημιάδης και Βασίλειος Λαμπρίδης.

Γνωστές ήταν οι διαμάχες του Κόκκινου με τον βουλευτή και υπουργό του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Γιαννόπουλο. Η κόντρα τους ξεκίνησε την περίοδο 1977—1979, όταν ο Κόκκινος, ως εφέτης, ήταν προϊστάμενος του Πρωτοδικείου Αθηνών και ο Γιαννόπουλος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Η κορύφωση της διαμάχης ήλθε την περίοδο 1991—1992, όταν ο Γιαννόπουλος μέσα από τις τηλεοπτικές εκπομπές του στο Κανάλι 29 ασκούσε δριμεία κριτική στους χειρισμούς του Κόκκινου στο Ειδικό Δικαστήριο. Την περίοδο 1996—2000 η διαμάχη συνεχίστηκε, όταν ο συνταξιούχος πια Κόκκινος με άρθρα του στον Τύπο ασκούσε κριτική στην πολιτική που εφάρμοζε ο Γιαννόπουλος ως υπουργός Δικαιοσύνης. Ο Γιαννόπουλος ανταπέδιδε με δικά του άρθρα για την πολιτεία του Κόκκινου στον χώρο της Δικαιοσύνης.

Εκτός από τον Γιαννόπουλο, ο Κόκκινος ήρθε σε δημόσια αντιπαράθεση και με τον συνάδελφό του δικαστή Στέφανο Ματθία, που ήταν ο διάδοχός του στην προεδρία του Αρείου Πάγου. Ο Ματθίας σε άρθρο του υποστήριξε ότι "είναι απαράδεκτο τον 21ο αιώνα η ελληνική Δικαιοσύνη να βρίσκεται υπό εκκλησιαστική κηδεμονία" και στηλίτευσε πρακτικές όπως το να γίνεται αγιασμός κατά την έναρξη του δικαστικού έτους ή να συμμετέχουν ιερείς σε εκδηλώσεις του δικαστικού σώματος. Ο Κόκκινος κατηγόρησε τον Ματθία για αυτές του τις απόψεις και υποστήριξε ότι είναι επίορκος.

1/3/2019  Πεθαίνει  σε ηλικία 80 ετών έπειτα από μάχη με τον καρκίνο ο ηθοποιός  Φαίδων Γεωργίτσης

 Γεννημένος το 1939 στην προσφυγική γειτονιά της Νέας Σμύρνης, ο Φαίδων Γεωργίτσης ήταν γιος αξιωματικού του Ναυτικού. Στα 10 του χρόνια έχασε τη μικρή του αδερφή Καίτη, μια απώλεια την οποία δεν ξεπέρασε ποτέ. Η εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνισή του -ήταν χαρακτηριστικά τα γαλάζια μάτια του- έκανε τον νεαρό Φαίδωνα Γεωργίτση να μην είναι αδιάφορος στο γυναικείο φύλο. Ασχολήθηκε με το μπάσκετ στην ομάδα του Πανιωνίου, ενώ το 1956, ακολουθώντας την επιθυμία του πατέρα του, μπήκε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, την οποία και εγκατέλειψε, διότι δεν άντεχε. Μάλιστα, ο πατέρας του για να τον μεταπείσει απειλούσε να αυτοκτονήσει!
 
Ο Γεωργίτσης μαγεύτηκε από τον χώρο του θεάτρου τυχαία, όταν, βρίσκοντας μια πρόσκληση για μια παράσταση του Λόρκα, συγκινήθηκε τόσο από την τέχνη της υποκριτικής που αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι, όταν τον αντίκρισε ο Κάρολος Κουν (ήταν καθηγητής στη σχολή) στο σανίδι να ερμηνεύει έναν μονόλογο, του ανακοίνωσε αυτοστιγμεί ότι τον ήθελε μαζί του.

Το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη έγινε στην ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» το 1960, ενώ ακολούθησαν η ταινία «Ουρανός» του Τάκη Κανελλόπουλου (1962), «Τα Κόκκινα φανάρια» (1963), «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965), αλλά και τα φιλμ «Φαίδρα» και «Ερόικα». Το 1966 άρχισε τη μεγάλη συνεργασία του με τον Γιάννη Δαλιανίδη, αναλαμβάνοντας χαρακτηριστικούς ρόλους σε ιδιαίτερα εμπορικές ταινίες που άφησαν εποχή, όπως οι «Θαλασσιές οι χάντρες» με τη Ζωή Λάσκαρη και τη Μαίρη Χρονοπούλου, από την οποία έμεινε και η θρυλική ατάκα «αυτή μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις», αλλά και τα φιλμ «Ολγα, αγάπη μου», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Γοργόνες και μάγκες», «Ενας ιππότης για τη Βασούλα», «Οταν η πόλις πεθαίνει», «Ιλιγγος», «Νύχτα γάμου». Τη δεκαετία του '80 έπαιξε στον «Σεξοκυνηγό» και στην «Κατάσκοπο Νέλλη», στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Φαίδωνα Γιωργίτση ήταν στην ταινία του Κάρολου Ζωναρά «Ο γιος του Τσάρλυ» το 2008.

Ιδιαίτερα πλούσια ήταν η παρουσία του και στο θέατρο. Ο Φαίδων Γεωργίτσης είχε παίξει σε μια σειρά από αξιόλογες παραστάσεις ρεπερτορίου, μεταξύ αυτών οι «Μήδεια», «Ιούλιος Καίσαρ», «Ευρυδίκη», «Λεωφορείον ο πόθος». Ακόμη, είχε συμμετάσχει σε εμβληματικές σειρές της μικρής οθόνης, όπως ο «Γιούγκερμαν», οι «Πανθέοι» αλλά και στα σίριαλ του Νίκου Φώσκολου «Λάμψη» και «Καλημέρα ζωή».

Ο Φαίδων Γεωργίτσης είχε ασχοληθεί με τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, ενώ τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργήσει μαζί με τη σύζυγό του Μπέτσι τον δικό του θεατρικό θίασο στο Κορωπί.

2/3/2019  Χάνει τη μάχη  με τον καρκίνο σε ηλικία 59 ετών ο πολυβραβευμένος Έλληνας φωτορεπόρτερ του Reuters  Γιάννης Μπεχράκης

Ο Γιάννης Μπεχράκης, ήταν ένας από τους καλύτερους φωτορεπόρτερ των τελευταίων ετών και το 2016 είχε κερδίσει το Πούλιτζερ για τον τρόπο με τον οποίο κάλυψε την προσφυγική κρίση.

Είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1960 και είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως φωτογράφος το 1986 ενώ έναν χρόνο αργότερα ξεκίνησε τη συνεργασία του με το Reuters.

Μεταξύ άλλων στην πολυετή καριέρα του είχε καλύψει τους πολέμους στα Βαλκάνια, στην Τσετσενία, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, τον Περσικό Κόλπο, τη Λιβύη, την «αραβική άνοιξη» κ.α.

2/3/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 89 ετών,  η ηθοποιός Πόπη Παπαδάκη.

Γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Σε νεαρή ηλικία υπήρξε μέλος του Ναυτικού Oμίλου Θεσσαλονίκης και έλαβε μέρος στους κωπηλατικούς αγώνες «Ελευθερία» το 1945 και στους Πανελλήνιους Κωπηλατικούς Αγώνες το 1946. Τιμήθηκε με μετάλλια και κύπελλα.

Από το 1955 έως το 1985, έλαβε μέρος σε 72 παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, παίζοντας δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς όπως Παξινού, Μινωτής, Βαλάκου, Παπαμιχαήλ, Φυσσούν, Αρώνη, Καρέζη. Συνεργάστηκε με τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του θεάτρου. Ξεχωριστή ήταν η ερμηνεία της στη «Λυσιστράτη» στον ρόλο της Μυρρίνης, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού στην Επίδαυρο.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στο «Γραφείο Συνοικεσίων» (1956) και στο «Ακροπόλ» (1995), ενώ στην τηλεόραση πήρε μέρος στις σειρές «Οι Τελευταίοι Εγγονοί», «Οι Τρεις Χάριτες», «Οι Φρουροί της Αχαΐας».

Υπήρξε καθηγήτρια στη Δραματική Σχολή του Φωτιάδη, μεταδίδοντας στους μαθητές της όλες τις γνώσεις για την υποκριτική τέχνη. Τεράστιο υπήρξε το φιλανθρωπικό της έργο, στηρίζοντας ιδρύματα για ορφανά και κακοποιημένα παιδιά.
 

3/3/2019 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 χρόνων ο οικονομολόγος, Δημήτρης Κουλουριάνος. Ο Δημήτρης Κουλουριάνος διετέλεσε υπουργός Οικονομικών (1982 - 1983) στην πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς και ευρωβουλευτής (1999 - 2004) με το ΔΗΚΚΙ του Δημήτρη Τσοβόλα.

Υπήρξε στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας και αναπληρωτής διευθυντής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD).

Γεννήθηκε στην Κορώνη Μεσσηνίας το Δεκέμβριο του 1930. Σπούδασε οικονομικά στην τότε ΑΣΟΕΕ (σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και λίγο καιρό μετά την αποφοίτησή του εντάχθηκε στο δυναμικό της Τράπεζας της Ελλάδος και συγκεκριμένα στην Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών[3] μαζί με τους Γιάγκο Πεσμαζόγλου, Ξενοφώντα Ζολώτα, Απόστολο Λάζαρη και Σάκη Καράγιωργα. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές, με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ), στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια όπου ολοκλήρωσε τη διδακτορική διατριβή του με θέμα Educational Planning for Economic Growth.

Εκεί συνδέθηκε στενά με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο είχε καθηγητή. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα αποσπάστηκε στο υπουργείο Συντονισμού ως σύμβουλος του Παπανδρέου. Το 1967 η Χούντα των Συνταγματαρχών τον απέλυσε από την Τράπεζα της Ελλάδος με αποτέλεσμα να δραπετεύσει με σκάφος στην Ιταλία. Μετά την φυγή του εργάστηκε, έως και το 1981, στην Παγκόσμια Τράπεζα των Ηνωμένων Εθνών.

Το 1981 επέστρεψε στην Ελλάδα ύστερα από πρόσκληση του Ανδρέα Παπανδρέου και εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, θέση από την οποία παραιτήθηκε σύντομα για αναλάβει την διοίκηση της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ).

Στις 5 Ιουλίου 1982 διορίστηκε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, παραιτήθηκε όμως στις 9 Σεπτεμβρίου 1983 καθώς διαφωνούσε με τον τρόπο διαχείρισης του δημοσίου χρήματος. Μετά την αποχώρησή του από την πολιτική χρημάτισε πρέσβης της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ (1986 - 1990) καθώς και αναπληρωτής διευθυντής στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) κατά την περίοδο 1991 - 1993. Διετέλεσε ευρωβουλευτής με το ΔΗΚΚΙ την περίοδο 1999 - 2004.

9/3/2019 Πέθανε η  Ρένα Βουτσινά – Ηθοποιός και σύζυγος του Βάσου Ανδριανού

19/3/2019: Σε ηλικία 88 ετών και έχοντας χτυπηθεί από βαρύ εγκεφαλικό, έφυγε  από τη ζωή ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ένας από τους μεγάλους της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας και εκ των αναμορφωτών, μαζί με τον αείμνηστο αδελφό του, Παύλο, του μπασκετικού Παναθηναϊκού.  Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ο τελευταίος εναπομείνας από την τριάδα των αδελφών που έφτιαξε τη ΒΙΑΝΕΞ και άλλαξε το τοπίο στην βιομηχανία φαρμάκων της χώρας. Μαζί άλλαξε και το τοπίο του ελληνικού αθλητισμού, λόγω της εμπλοκής της οικογένειας στον ερασιτέχνη (και βεβαίως στον μπασκετικό) Παναθηναϊκό. Ο μικρότερος αδελφός του, Κώστας, είχε πεθάνει τον Απρίλιο του 2018  και ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Παύλος, ηγέτης της δυναστείας, τον Ιούνιο του 2018

29/3/2019 Πεθαίνει σε ηλικία 73 ετών ο διακεκριμένος δικηγόρος Αντώνης Βγόντζας.

Ο Αντώνης Βγόντζας διετέλεσε διευθυντής του Νομικού Γραφείου του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στην τελευταία κυβέρνησή του (1993 - 1996), γενικός γραμματέας στα υπουργεία Υγείας και ΠΕΧΩΔΕ καθώς και νομικός σύμβουλος στα υπουργεία Δικαιοσύνης, Παιδείας και Προεδρίας της Κυβέρνησης.

Με καταγωγή από την Ιεράπετρα, ο Αντ. Βγόντζας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.

Σπούδασε νομικά, οικονομικά και οικονομικά μαθηματικά στην Αθήνα, την (τότε) Δυτική Γερμανία και τη Φινλανδία και ξεκίνησε να ασκεί τη δικηγορία το 1971.

Κατά τη διάρκεια της επταετίας ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, υπερασπιζόμενος ως νέος δικηγόρος φοιτητές και νέους ενώπιον στρατιωτικών και πολιτικών δικαστηρίων. Η δράση του αυτή υπήρξε αφορμή για να συλληφθεί, να κακοποιηθεί και τελικώς να φυλακιστεί από το χουντικό καθεστώς. Παρέμεινε πέντε μήνες στο ΕΑΤ- ΕΣΑ ως «πρωτεργάτης της φοιτητικής αναταραχής». Μετά την πτώση της χούντας υπήρξε συνήγορος θυμάτων στις δίκες κατά των βασανιστών του καθεστώτος.

Συμμετείχε στην ομάδα υπεράσπισης του πρωθυπουργού Ανδρέα  Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο στην υπόθεση Κοσκωτά  και συνήγορός του μαζί με τον Χρήστο Ροκόφυλλο ενώπιον των αγγλικών δικαστηρίων στη δίκη κατά του περιοδικού TIME.

2/4/2019 Πεθαίνει χτυπημένος από καρκίνο σε ηλικία 62 ετών ο δημοσιογράφος Βασίλης Λυριτζής

14/4/2019: Έφυγε από τη ζωή ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής Κώστας Σγόντζος.  Είχε γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό από την παρουσίαση της δημοφιλούς εκπομπής «Παιχνίδια χωρίς Σύνορα», ενώ είχε συνεργαστεί και με πολλά άλλα δίκτυα. 

14/4/2019:  Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών η γλύπτρια Ναταλία Μελά,  με δεκαετίες δημιουργικής πορείας στην τέχνη και εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Γεννήθηκε το 1923 με ρίζες από οικογένειες που σφράγισαν την ελληνική ιστορία στος τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο πατέρας της ήταν ο αξιωματικός Μιχαήλ Μελάς και η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, συνιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας. Πρόγονοί της από την μεριά της μητέρας της ήταν η οικογένεια Μιαούλη και από την πλευρά του πατέρα η οικογένεια Δραγούμη. Ηταν ακόμη εγγονή του μακεδονομάχου Παύλου Μελά και σύζυγος του αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη, με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1952. Πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση το 1963 ενώ δύο χρόνια αργότερα εξέθεσε τα έργα της στη Βραζιλία. Τελευταία της έκθεση στην Ελλάδα ήταν το 2012. Το Μουσείο Μπενάκη της είχε αφιερώσει μια μεγάλη αναδρομική έκθεση το 2008. Το 2011 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το έργο της με το Αριστείον Καλών Τεχνών. Εργα της σε δημόσιο χώρο υπάρχουν μεταξύ άλλων στο Ζάππειο, η προτομή του Στέφανου Δραγούμη, στη Θεσσαλονίκη η προτομή του Παύλου Μελά και στις Σπέτσες η προτομή της Μπουμπουλίνας. 

29/4/2019  Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών  ο ηθοποιός Τάκης Μόσχος, μετα απο 3μηνη μαχη  για τη ζωή του σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας λόγω  διπλού εγκεφαλικού επεισδιου
 
Ο Τάκης Μόσχος έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τον ρόλο του «Αργύρη» στη «Γλυκιά Συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη, που θεωρείται από τις πιο εμβληματικές ταινίες της δεκαετίας του 1980.
Γεννημένος στη Χαλκίδα από πατέρα αστυνομικό, πέρασε από τους πρώτους στη Νομική Θεσσαλονίκης, όπου και σπούδασε. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνιολογία και τις Καλές Τέχνες στη Γερμανία. Σε συνέντευξή του χαρακτήρισε εκρηκτικά τα φοιτητικά του χρόνια.

Η επιστροφή του στην Ελλάδα έγινε, όπως είπε, μετά από ερωτική απογοήτευση. Λόγω του παρουσιαστικού του, εργάστηκε ως μοντέλο για λίγο.

Κι ενώ ασχολήθηκε με διαφημιστικά, ο Τάκης Μόσχος περνούσε από ένα γραφείο για να αφήσει φωτογραφίες του. Τον πήραν τηλέφωνο και ήθελαν να του δώσουν έναν ρόλο σε ταινία του Κατακουζηνού, τον «Άγγελο» (1982), που είναι και η πρώτη ταινία στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με την ομοφυλοφιλία. Ο Τάκης Μόσχος υποδύθηκε τον ρόλο μίας τραβεστί.

Η ταινία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1982 και απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου και πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Μιχάλη Μανιάτη.

Στη συνέχεια, ο Τάκης Μόσχος έπαιξε στη «Γλυκιά Συμμορία», μια εμβληματική ταινία, που αντικατόπτριζε κάποιες από τις εμπειρίες του στην Γερμανία,  που γυρίστηκε το 1983 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη.

Η «Γλυκιά Συμμορία» το 2006 ψηφίστηκε από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, ως μια από τις δέκα καλύτερες ελληνικές ταινίες, κατακτώντας την 9η θέση. Το 1984 κυκλοφόρησε και σαν μυθιστόρημα του δημιουργού της, Νίκου Νικολαΐδη. Ο Τάκης Μόσχος βραβεύτηκε για την ερμηνεία του, καθώς και δύο χρόνια μετά, για τον ρόλο του ως Λαπαθιώτης στο «Μετέωρο και σκιά» (1985). Η ταινία ήταν βασισμένη στη βιογραφία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, που έζησε σε μια περίοδο γεμάτη από γεγονότα για την ιστορία της Ελλάδας.
Είχε αποσυρθεί στη Σκόπελο

Τα τελευταία 18 χρόνια, ο ηθοποιός είχε αποσυρθεί στη Σκόπελο. Εκεί, είχε δημιουργήσει Ερασιτεχνική Θεατρική Οµάδα Σκοπέλου (ΕΘΟΣ), με την οποία έκανε παραστάσεις. Παράλληλα, έκανε μαθήματα σε μαθητές Γυμνασίου, αξιοποιώντας στις σπουδές του.

5/5/2019  Έφυγε από τη ζωή ο γνωστός ηθοποιός με πολύχρονη θητεία στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, Τάσος Πεζιρκιανίδης, ύστερα από άνιση μάχη με τον καρκίνο.

Ο Τάσος Πεζιρκιανίδης ήταν επί χρόνια στέλεχος του Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ενώ είχε συνεργαστεί και με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Στην τηλεόραση, ο κόσμος τον είχε αγαπήσει μέσα από το σίριαλ του MEGA «Εμείς κι εμείς».

9/5/2019: Πεθαίνει  Γιάνης Ιωάννου ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς γελοιογράφους της Μεταπολίτευσης. Ο Ιωάννου γεννήθηκε το 1944 στη Θεσσαλονίκη, έκανε σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και απόκτησε πτυχίο Αρχιτεκτονικής το ’68. Φοίτησε στην E.U.P. στο Παρίσι και απόκτησε πτυχίο πολεοδομίας το 1972. Εργάστηκε σε διάφορα αρχιτεκτονικά γραφεία έως το 1975. Και κάπου εκεί τον συνάντησε το πολιτικό σκίτσο, βγαλμένο από τη θαυματουργή μητρα της Μεταπολίτευσης. Τις πρώτες του γελοιογραφίες τις δημοσίευσε —πού αλλού;— στο ιστορικό πολιτικό περιοδικό «Αντί». Δούλεψε σαν γελοιογράφος, πρώτα στο ημερήσιο «Βήμα», με το ψευδώνυμο «ΙΩΑΝΝΟΥ» (1976). Στη συνέχεια, δημοσίευσε στο σατιρικό «Ποντίκι», και έπειτα έκανε το εμβληματικό πολιτικό κόμικ «Ο Τρίτος Δρόμος» (1982) και ακολούθησαν «Το Θαύμα», «Ο Ευρωπαίος» παράλληλα με σκίτσα στον «Ταχυδρόμο», στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», στο «Εθνος» και τελευταία στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Οι περισσότεροι στέκονταν στο εικαστικό του, στο γεμάτο υπέροχες λεπτομέρειες σκίτσο του. Ωστόσο ήταν το χιούμορ του, βιτριολικό, αυτοσαρκαστικό, μελαγχολικό, που τον έκανε μοναδικό. 

25/5/2019: Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών ο παλαιστής Γιάννης Κεσκελίδης, που έμεινε στην ιστορία με το όνομα «Σαμψών».

Ο Γιάννης Κεσκελίδης ή Κεσκιλίδης προέρχονταν από οικογένεια ποντίων οι οποίοι έφθασαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Όταν ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα όπου ασχολήθηκε από μικρός με τον αθλητισμό, καθώς εντάχθηκε στο δυναμικό του Πειραϊκού Συνδέσμου, ως αθλητής ελευθέρας πάλης.

Τα επόμενα χρόνια διακρίθηκε σε σωρεία διοργανώσεων στη χώρα και στο εξωτερικό, ενώ από τη δεκαετία του '50 ασχολήθηκε με αγώνες επιδείξεως της τεράστιας δύναμής του σε ανοικτούς χώρους (πλατείες, πάρκα κλπ) δίνοντας παραστάσεις που τον κατέστησαν πάρα πολύ δημοφιλή, έως του σημείου από πολλούς να χαρακτηρισθεί σαν «λαϊκός ήρωας».

28/5/2019 Έφυγε από τη ζωή νικημένη από τον καρκίνο η γνωστή ηθοποιός Τζούλια Μπάρκα

Η Γιούλη (Τζούλια) Μπάρκα ξεκίνησε την καριέρα της σαν ηθοποιός τη δεκαετία του 1980. Συμμετείχε σε πολλές σειρές καθώς και αρκετές Βιντεοταινίες της εποχής.Τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η καριέρα της διεκόπη για ένα διάστημα μέχρι που ξαναήρθε στην επικαιρότητα εξαιτίας ενός σκανδάλου.

Η Τζούλια Μπάρκα έλαμψε στο θέατρο αλλά και προκάλεσε θύελλα σχολίων με την πολυτάραχη ζωή της και την ανάμειξή της σε σκάνδαλα και «ροζ» ιστορίες, ενώ τελικά αποθεώθηκε ως σύμβολο του σεξ.


 

28/5/2019  Σε ηλικία 62 ετών, «έφυγε» από την ζωή ο δημοσιογράφος, αλλά και γνωστός φίλαθλος των «ερυθρολεύκων», Νίκος Μορτάκης. Ένας άνθρωπος αγνός, αξιοπρεπής, ευγενικός και χαμηλών τόνων, του οποίου όλη η ζωή ήταν ο Ολυμπιακός. Αυτό ήταν το μεγάλο πάθος του.

Διευθυντής για τέσσερα χρόνια στο περιοδικό «Θύρα 7», ταυτίστηκε με την παρουσία του σε τηλεοπτικές εκπομπές που ήταν αφιερωμένες στον Ολυμπιακό, σε κανάλια όπως το TV-Magic, AΡΤ και Τηλετώρα. Δούλεψε επίσης και στο Action 24.

Παράλληλα ασχολήθηκε και με το ραδιόφωνο, ως παραγωγός στο Κανάλι Ένα του Πειραιά, κάνοντας συχνά μεταδόσεις αγώνων του Ολυμπιακού, τόσο από το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» όσο κι από το ΣΕΦ.

Ο Ολυμπιακός ήταν αναμφίβολα η μεγάλη και παθιασμένη αγάπη του Νίκου Μορτάκη. Ουσιαστικά όλη η ζωή του αλλά το έκανε με τα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν, δηλαδή αγνός, αυθεντικός, ευγενής, χαμηλών τόνων και πάντα βάζοντας πρώτα και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια. Ήταν ένας καλός δημοσιογράφος αλλά και καλός άνθρωπος, για αυτό και η δυσάρεστη είδηση του θανάτου προκάλεσε θλίψη σε όλους που τον γνώριζαν.


 

30/5/2019  Αφησε την τελευταία του πνοή νικημένος από τον καρκίνο σε ηλικία 56 ετών ο  Κώστας Ευριπιώτης
 
Ο Κώστας Ευριπιώτης γεννήθηκε το 1963 και ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών Γιώργος Θεοδοσιάδης.

Έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του σε δεκάδες τηλεοπτικές, κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές όπως τις: «Τα λιονταράκια του κυρ Ηλία», «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «Οι επικίνδυνοι» (μια διαμαρτυρία), «Μπαμ μπαμπάς και μπέμπα», «Μια γυναικάρα στα μπουζούκια», «Μπίζνες στα βαλκάνια», «SafeSex», «Εργαζόμενη γυναίκα», «Σεσουάρ για δολοφόνους», «Άντρες έτοιμοι για όλα», «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο1», «Άντρες έτοιμοι για όλα», «Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι τσούχτρες», «Έλα να… γυμνωθούμε ντάρλινγκ», «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», «Μαζί τα φάγαμε» και άλλες.

Στη συνείδηση του κοινού έμεινε για τον τηλεοπτικό του ρόλο ως ο «παλιός »σμηνίτης «Γεώργιος Βλάχος» στην επιτυχημένη κωμική σειρά του ANT1 «Της Ελλάδος τα παιδιά»

 

30/5/2019 Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 86 ετών, άφησε ο σπουδαίος τραγουδιστής και συνθέτης Αντώνης Ρεπάνης. 

 Ο Αντώνης Ρεπάνης είχε γεννηθεί στην Αθήνα και ξεκίνησε το τραγούδι, όταν ήταν 25 ετών. Συνέθεσε και ερμήνευσε για πρώτη φορά πολλά γνωστά τραγούδια, όπως:

    Αγάπη μου επικίνδυνη
    Γιατί κοντά μου κάθεσαι ακόμα
    Δυο γυναίκες, δυο αγάπες
    Παλιατζής
    Χτες το βράδυ στην ταβέρνα
    Πού να γυρνάς
    Μα τι λέω
    Θυσιάστηκα
    Γιατί γλυκιά μου κλαις
    Στο σταυροδρόμι
    Είναι η σκέψη μου η τρελή.

Στην δεκαετία του '60 καθιερώθηκε σαν δεξιοτέχνης κιθαρίστας και ερμηνευτής, τραγουδώντας σε πρώτη εκτέλεση συνθέσεις των Τσιτσάνη, Καλδάρα και Χιώτη.

7/6/2019 Αιφνίδιος θάνατος για τον πρώην βουλευτή της ΝΔ στην Αργολίδα και συνδικαλιστή της ΓΣΕΕ, Γιάννη Μανώλη Ο πρώην βουλευτής είχε πάει για μπάνιο με φίλους του στη θάλασσα στα Λιμενάκια Βουλιαγμένης, όταν ξαφνικά λίγο μετά το κολύμπι ένιωσε αδιαθεσία και θέλησε να φύγει με το αμάξι του. Λίγη ώρα αργότερα, ο άτυχος πρώην βουλευτής βρέθηκε νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του.

Γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1950 στο Αραχναίο. Σπούδασε τεχνολόγος-μηχανικός. Από το γάμο του με την Γεωργία Μανώλη-Κοντογεωργίου απέκτησαν μια κόρη και έναν γιό.

Το 1986 ήταν Ιδρυτικό Μέλος της ΚΙΠΑΕΑ (Κίνηση Ειρήνης) και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής. Το 1995-1997 αντιπρόεδρος της Ένωσης Καταναλωτών Ελλάδας. Το 1998–2004 μέλος της Οικονομικής και Κοινωνικής Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Από το 1998 έως το 2004 Γενικός Γραμματέας Γ.Σ.Ε.Ε.

Το 2004 εκλέγεται πρώτος Βουλευτής στο Νομό Αργολίδας με τη Ν.Δ., το ίδιο και το 2007. Το 2012 αποχώρησε από την Νέα Δημοκρατία όπου διετέλεσε και επικεφαλής της γραμματείας Συνδικαλιστικού του κόμματος. Για λίγους μήνες συνεργάστηκε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες από όπου επίσης αποχώρησε. Το 2014 ήταν υποψήφιος Περιφερειάρχης Πελοποννήσου.

17/6/2019: Πέθανε σε ηλικία 72 ετών, ο συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, Στέλιος Βαμβακάρης, γιος του πατριάρχη του ρεμπέτικου, Μάρκου Βαμβακάρη.

Ο Στέλιος Βαμβακάρης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1947. Ηταν επαγγελματίας μουσικός από την ηλικία των δώδεκα ετών, όταν και ξεκίνησε στο πλευρό του πατέρα του, Μάρκου, και συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς του ρεμπέτικου, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, ο Παγιουμτζής και ο Περπινιάδης, καθώς και με εκπροσώπους της λαϊκής και έντεχνης μουσικής σκηνής, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Καίτη Γκρέυ, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιώργος Νταλάρας.

Εκτός από τη δουλειά του στο λαϊκό τραγούδι, ο Στέλιος Βαμβακάρης ήταν από τους πρωτοπόρους μουσικούς που ασχολήθηκαν με τις κοινές ρίζες των Αμερικάνικων blues και του μπουζουκιού. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά κουρδίσματα του τρίχορδου μπουζουκιού, τα λεγόμενα ντουζένια (καραντουζένι, ντουζένι της ψυχής, ντουζένι του σολ κ.α.) έγραψε και συνεχίζει να γράφει τραγούδια με αυστηρά προσωπικό στυλ που μοιάζει με ένα ιδιαίτερο κράμα πειραιώτικου ρεμπέτικου και blues.

Στις 24 Σεπτέμβρίου του 1988 ηχογράφησε με τον Louisiana Red το δισκο/CD «Το μπλουζ συναντά το Ρεμπέτικο» (εταιρία: «Εβδομη Διάσταση»), που περιέχει 8 blues κομμάτια με μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1994 έγραψε μουσική για τον δίσκο Ρομαντικοί Παραβάτες – Η Φαντασία στην Εξουσία ο οποίος ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο ήχο του.

Η καλλιτεχνική αξία του ιδιαίτερου ύφους της μουσικής του έχει αναγνωριστεί και από τη διεθνή blues κοινότητα. Σε φεστιβάλ στη πόλη Φάλον (Σουηδία) έπαιξε μαζί με τον Τζον Λι Χούκερ και το 2003, στο φεστιβάλ World Got The Blues στο Λονδίνο με τον Taj Mahal και την Cesaria Evora. To 2010 έπαιξε στο Palais des Beaux Arts στο Βέλγιο μπροστά σε δύο χιλιάδες άτομα στο φεστιβάλ Balkan Trafik.

Ταξίδεψε  σε πολλές χώρες του κόσμου όπου παρουσιάζει τα τραγούδια του αλλά και τραγούδια του πατέρα του Μάρκου. Έχει συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο, όπως για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Μια μέρα τη νύχτα», αλλά και για θεατρικά έργα. Πολλά αξιόλογα τραγούδια του, σε στίχους δικούς του, του πατέρα του αλλά και σημαντικών ποιητών και στιχουργών όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, και ο Λευτέρης Χαψιάδης δεν έχουν κυκλοφορήσει στη δισκογραφία.

20/6/2019: Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών ο Δημήτρης Μαυρίκης ένας από τους πιο αγαπητούς ποδοσφαιριστές στην ποδοσφαιρική οικογένεια του Πανιωνίου.
 
Ο Δημήτρης Μαυρίκης γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1954 στον Μελιγαλά εκεί μάλιστα έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα. Στην Αθήνα ήρθε στην ηλικία των 18, το 1972, για σπουδές στη Νομική σχολή ενώ παράλληλα ξεκίνησε να αγωνίζεται για τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ. Στην ομάδα  έγινε «σημαία» καθώς αγωνίστηκε για 15 συναπτά έτη μετρώντας 352 συμμετοχές και 58 γκολ.

Εκ των κορυφαίων του στιγμών με την φανέλα του Πανιωνίου ήταν η πρώτη κατάκτηση Κυπέλλου Ελλάδας το 1979 στην οποία η συμμετοχή του είχε καθοριστικό ρόλο. Επίσης και στο δεύτερο Κύπελλο Ελλάδας του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ το 1998 βρισκόταν στο πόστο του Γενικού Αρχηγού. Καταλυτική ήταν επίσης η προσφορά του στα μπαράζ παραμονής στην Ά Εθνική κατηγορία που έδωσε η ομάδα  το 1983 και το 1984.

Ο Δημήτρης Μαυρίκης ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα τη σεζόν 1987-1988 στην ομάδα του Φωστήρα.

20/6/2019  Σε ηλικία 80 ετών έφυγε από την ζωή η Τζίνα Βούλγαρη, που έπαιξε σε αρκετές ελληνικές ταινίες τη δεκαετία του ΄60.

Η Τζίνα Βούλγαρη γεννήθηκε στην Αθήνα 1939. Ηθοποιός του μουσικού θεάτρου εμφανίστηκε αρχικά ως τραγουδίστρια στην Αίγλη Ζαππείου, στο Γκριν Παρκ της οδού Μαυρομματαίων και στο Άλσος του Πεδίου Άρεως με τον κονφερανσιέ-ηθοποιό Γιώργο Οικονομίδη.

Συνεργάστηκε με πολλούς πρωταγωνιστές της μουσικής σκηνής (Ορέστη Μαρκή, Σπεράντζα Βρανά, Βέμπο κ. ά.). Τα τελευταία χρόνια της σταδιοδρομίας της εργάστηκε κυρίως ως τραγουδίστρια σε πολλά νυχτερινά κέντρα της Αθήνας. Διέκοψε τις εμφανίσεις της περί το 1985. Ήταν παντρεμένη για λίγο καιρό με τον Πέτρο Πανταζή.

21/6/2019 Πεθαίνει στην εντατική του νοσοκομείου της Λευκωσίας σε ηλικία 73 ετών ο  πρώην πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας.
 
Ο Δημήτρης Χριστόφιας γεννήθηκε στο Κάτω Δίκωμο της επαρχίας Κερύνειας στις 29 του Αυγούστου 1946 από εργατική οικογένεια.

Με το Λαϊκό Κίνημα ήρθε σε επαφή από πολύ μικρός. Ο πατέρας του ήταν δραστήριο μέλος της Συντεχνίας Οικοδόμων ΠΕΟ και δίπλα του έζησε τη δύσκολη περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ1955-’59. Από πολύ μικρός εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα ΑΚΕΛ και πουλούσε την εφημερίδα «Χαραυγή», όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, από το 1957 ως το 1963. Το 1964 αποφοίτησε από το Εμπορικό Λύκειο Νεοκλέους στη Λευκωσία.

Σε ηλικία 14 χρόνων έγινε μέλος της Παγκύπριας Ενιαίας Οργάνωσης Μαθητών (Π.Ε.Ο.Μ.), της οποίας υπήρξε δραστήριο στέλεχος.

Το καλοκαίρι του 1964 έγινε μέλος του ΑΚΕΛ, της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (Π.Ε.Ο.), της Ενιαίας Δημοκρατικής Οργάνωσης Νεολαίας (Ε.Δ.Ο.Ν.) και του τοπικού Αθλητικού και Καλλιτεχνικού Συλλόγου «ΑΧΙΛΛΕΑΣ» Δικώμου και το 1966 εκλέγεται Γραμματέας του ίδιου Συλλόγου και το 1967 Γραμματέας της ΕΔΟΝ Δικώμου. Το Μάη του 1969 στο Ε΄ Συνέδριο της ΕΔΟΝ εκλέγηκε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Οργάνωσης.

Το καλοκαίρι του 1969, με απόφαση του Κόμματος, πήγε στη Μόσχα για σπουδές. Αφού ολοκλήρωσε τη διετή φοίτηση του στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών, μεταπήδησε στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης από την οποία αποφοίτησε ως διδάκτωρ (PhD) ιστορικών επιστημών.

Στη Μόσχα γνωρίστηκε με την Έλση Χηράτου, την οποία παντρεύτηκε το καλοκαίρι του 1972. Μαζί απόκτησαν δύο θυγατέρες, τη Μαριάννα και τη Χριστίνα και ένα γιο το Χρίστο.

Στην Κύπρο επέστρεψε τον Απρίλη του 1974. Μέχρι τον Ιούλη του 1974 ζούσε με την οικογένεια του στο Κάτω Δίκωμο.

Στις 26 του Μάη 1974 εκλέγηκε Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας της ΕΔΟΝ και στις 18 του Σεπτέμβρη του 1977 Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης, θέση που κατείχε μέχρι το 1987. Στην ΕΔΟΝ απόκτησε πλούσιες εμπειρίες στους τομείς της οργάνωσης και της καθοδήγησης.

Τον Μάη του 1976 εκλέγηκε μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Λευκωσίας-Κερύνειας. Το Μάη του 1978 εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και το 1982 στο 15ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέγεται τακτικό μέλος της Κ.Ε. Τον Ιούλη του 1986 εκλέγηκε αναπληρωματικό μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. και μετά το 16ο Συνέδριο του Κόμματος πλήρες μέλος του Π.Γ. Από τις αρχές του 1987 παρακολουθούσε τις συνεδρίες της Γραμματείας της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και αργότερα τον ίδιο χρόνο, εκλέγεται πλήρες μέλος της Κεντρικής Γραμματείας.

Με το θάνατο του Εζεκία Παπαϊωάννου (10/4/1988), ορίζεται από το Π.Γ. του Κόμματος ως Προσωρινός Γ.Γ. του ΑΚΕΛ.

Στις 22 του Απρίλη 1988 ο Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγεται από την Ολομέλεια της Κ.Ε. ως ο νέος Γενικός Γραμματέας της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, αξίωμα στο οποίο επανεξελέγη άλλες τέσσερις φορές μέχρι τον Γενάρη του 2009.

Κατά τις Βουλευτικές Εκλογές του 1991 εκλέγεται Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων (Βουλευτής Κερύνειας) και επανεκλέγεται στις εκλογές του 1996, του 2001 και του 2006. Στις 7 του Ιούνη 2001 εκλέγεται Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Την 1η Ιουνίου 2006 επανεξελέγη Πρόεδρος του Σώματος, αξίωμα που διατήρησε μέχρι την εκλογή του στην προεδρία της Δημοκρατίας, στις 24 Φεβρουαρίου 2008.

Η κυβέρνηση Χριστόφια ανέλαβε καθήκοντα στις 28 Φεβρουαρίου του 2008, δηλώνοντας τα ακόλουθα στη Βουλή των Αντιπροσώπων την ίδια ημέρα:

«Ο στόχος της προεδρίας μας είναι να πετύχουμε λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική που να τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Λύση που να καθιστά την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να αποκλείει τα όποια δικαιώματα στρατιωτικής επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας μας από ξένες δυνάμεις. Λύση που να επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία της χώρας μας στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας». 

22/6/2019 Πέθανε ξαφνικά ενώ παραθέριζε στην Εύβοια ο πρώην διοικητής του ΙΚΑ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Ροβέρτος Σπυρόπουλος Την ώρα που βρισκόταν στην παραλία αισθάνθηκε αδιαθεσία και λίγη ώρα αργότερα κατέληξε.

24/6/2019 «Έφυγε» από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς ο δικηγόρος Φραγκίσκος Ραγκούσης. O Φραγκίσκος Ραγκούσης συμμετείχε σχεδόν στο σύνολο των μεγάλων ποινικών υποθέσεων εδώ και δεκαετίες στα δικαστήρια της χώρας. Υπήρξε συνήγορος του Παναγιώτη Βλαστού, της Βίκυς Σταμάτη, συζύγου του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Άκη Τσοχατζόπουλου, αλλά και στην υπόθεση απαγωγής των Πακιστανών από πράκτορες σε ελληνικό έδαφος και ενώ η Ελλάδα... βρισκόταν σε ρυθμούς των Ολυμπιακών Αγώνων.

Το 2006 ο κ. Ραγκούσης είχε ζητήσει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή, προκειμένου να αναδειχθούν οι πολιτικές ευθύνες στη συγκεκριμένη υπόθεση.

Ήταν συνήγορος επίσης του Χριστόδουλου Ξηρού, ενώ έχει υπερασπιστεί και τον Νίκο Ρωμανό. 

26/6/2019: Πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς σε  ηλικία 62 ετών ο σπουδαίος αθλητής και Ολυμπιονίκης  της ελληνορωμαϊκής πάλης Μπάμπης Χολίδης
Γεννήθηκε στο Καζακστάν την 1η Οκτωβρίου το 1956. Bρέθηκε σε ηλικία 9 ετών στην Αθήνα και το 1968 ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στο αγώνισμα. Από τότε έλαβε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες (Μόντρεαλ 1976, Μόσχα 1980, Λος Άντζελες 1984 και Σεούλ 1988). Κατέκτησε 2 Ολυμπιακά μετάλλια, ενώ από 1998 μέχρι και το 2000 υπήρξε προπονητής της εθνικής ομάδας ανδρών μαζί με τον Δημήτρη Θανόπουλο και τον Αριστείδη Γρηγοράκη.