ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΡΑΤΗΓΕ...

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΗΜΟΥ: Από έφηβος, μια ζωή υπηρέτης της Πατρίδας. Υπήρξε ο νεότερος σε ηλικία ανθυπολοχαγός που αποφοίτησε ποτέ απο την Σχολή Ευελπίδων. Η στρατιωτική του καριέρα λαμπρή. Εξάντλησε την ιεραρχία ενω διετέλεσε αρχηγός ΓΕΕΦ στην Κύπρο, όπου δεν δίστασε να καταγγείλει την επιλογή των S-300 ως ακατάλληλη για τα γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά της Μεγαλονήσου. 

Υπήρξε ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΗΘΟΥΣ και ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΘΑΡΡΟΥΣ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση όταν με ελικόπτερο εισέβαλε στην Αλβανία πριν απο 15 χρονια ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΝΤΑΣ Ελληνες ομήρους Αλβανών πάνοπλων κακοποιών τρέποντας τους κακοποιούς σε άτακτη φυγή!

Χτύπησε αλύπητα τον Νεοραγιαδισμό των πολιτικών που κατέστρεψαν την Ελλάδα, επιμένοντας οτι η εθνική κυριαρχία πρέπει να έχει ως κύρια πηγή τις ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις και όχι τα ζειμπέκικα, καταδικάζοντας τις πολιτικές κατευνασμού του Τουρκικού θηρίου που υιοθέτησαν οι κάθε χρώματος προσκυνημένοι πολιτικοί ντενεκέδες

Κατήγγειλε με όλες του τις δυνάμεις  το κατάπτυστο σχέδιο Αναν και τους "στρατηγικούς αναλυτές" της πλάκας,  γνωστού σε όλου σας Ινστιτούτου που επι χρόνια έσερνε και σέρνει τον χορό της Ελληνικής ενδοτικότητος,  ενώ πάντα τιμούσε τους ανιδιοτελείς αγωνιστές της πατρίδας ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων καλώντας όλους μας να δούμε τον διπλανό μας σαν σύντροφο και συμπατριώτη , προκειμένου να βγάλουμε την πατρίδα μας από τη δίνη και τη φαυλότητα του δικομματισμού.

Δεν φοβήθηκε μπροστά σε κανένα εμπόδιο της ζωής, ουτε καν μπροστά στην επάρατη νόσο που τον χτύπησε πριν 2 περίπου χρόνια. Εφυγε σήμερα απ τη ζωή μετά απο παλλικαρίσια μάχη

ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

ΣΤΡΑΤΗΓΕ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ...

ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ

(Αν θέλετε να δειτε κάποια απο τα άρθρα που έγραφε μέχρι να χτυπηθει απ την επάρατη νόσο κανετε κλικ εδω)

Αναζητώντας «πολιτικές πρωτοβουλίες»

Γράφει ο Γιάννης Λούλης

www.johnloulis.gr

Υπάρχουν εκείνοι στο χώρο του κυβερνώντος κόμματος που ζητούν γενικώς και αορίστως «πολιτικές πρωτοβουλίες», χωρίς να γνωρίζουν ποιες ακριβώς. 

Υπάρχουν και εκείνοι είτε στον χώρο των κομμάτων, είτε στα ΜΜΕ που θεωρούν ως διέξοδο την «πρωτοβουλία» των πρόωρων εκλογών. 

Αποτελούν, όμως, οι εκλογές την κατάλληλη λύση όταν η οικονομία βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού;  

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Ξεκινώντας από το χώρο του κυβερνώντος κόμματος, τα περί «πρωτοβουλιών» που πρέπει να αναλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου προφανώς αναφέρονται σε δύο δρόμους που ανοίγονται: Ή να επιμείνει στο σχηματισμό κάποιας μορφής συμμαχικής κυβέρνησης, ή να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Όμως, η μόνη μορφή διαθέσιμης συμμαχικής κυβέρνησης είναι προφανώς εκείνη μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Διότι ακόμη και τα μικρά κόμματα, που προτρέπουν προς την κατεύθυνση αυτή, τα ίδια δεν δείχνουν πρόθυμα να συμμετάσχουν σε μία τέτοια κυβέρνηση.

Μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. είναι ούτως ή άλλως αδύνατη, αν και ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε διατεθειμένος να αυτο-αντικατασταθεί από πρόσωπο κοινής αποδοχής. Η Σαμαρική Ν.Δ. με βάση το ιδεολογικο-πολιτικό της DNA δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να συναινέσει. Εγκλωβισμένη στον κορσέ του συγκρουσιακού λαϊκισμού της, θα επιμείνει μέχρι τέλους στην ουτοπία της «άλλης πολιτικής» μέσω «επαναδιαπραγμάτευσης», που αποκλείεται να γίνει αποδεκτή από την Ε.Ε., η οποία θεωρεί την πολιτική αυτή εκτός πραγματικότητας.

Αρα, απομένει η «πρωτοβουλία» των πρόωρων εκλογών. Πού θα οδηγήσουν, όμως, αυτές;  

Το θεμελιώδες έλλειμμα της οικονομίας

Του Πασχου Μανδραβελη

Αν φέτος όλα τα πράγματα πάνε καλά, η Ελλάδα θα έχει έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών περί τα 20 δισ. ευρώ. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι, αφού καταναλώσουμε τη δική μας παραγωγή, φάμε τα λεφτά των εξαγωγών, ξοδέψουμε ό,τι άφησαν οι τουρίστες, όσα έφερε η ναυτιλία, όσα εμβάσματα έστειλαν οι Ελληνες του εξωτερικού, όσες επιδοτήσεις πήραμε από την Ε.Ε. κ.ά., θα χρειαστούμε άλλα 20 δισ. ευρώ για να διατηρήσουμε το σημερινό επίπεδο διαβίωσης.

Πού θα βρεθούν αυτά τα λεφτά;  

Από τον εξωτερικό δανεισμό· κυρίως κρατικό, αλλά και ιδιωτικό. Οπότε έχει εν μέρει δίκιο ο κ. Καρατζαφέρης, ο οποίος διακηρύσσει ότι προτιμά να πεινάσουμε (εμείς, όχι αυτός) για να διατηρήσουμε την κατά τον ίδιο «εθνική ανεξαρτησία». Αν κάνουμε στάση πληρωμών, πρέπει να βρούμε 20 δισ. για να αναπληρώσουμε αυτά που δεν θα μπορούμε να βρούμε από τις αγορές ή τις άλλες χώρες της Ε.Ε. Κι αυτά τα 20 δισ. δεν πάνε μόνο σε αυτοκίνητα και iPad. Xρειάζονται για να αγοράζουμε ένα εκατομμύριο τόνους σιτηρά και 500.000 τόνους καλαμπόκι κατ’ έτος. Ενα δισεκατομμύριο ευρώ δίνουμε για εισαγωγές κρέατος και 13,5 δισ. δώσαμε το 2010 για αγορές πετρελαιοειδών. Ακολουθώντας «φιλολαϊκές» πολιτικές όλα αυτά τα χρόνια και δίνοντας φθηνά το πετρέλαιο θέρμανσης, δημιουργούσαμε αντικίνητρα για εξοικονόμηση ενέργειας (π.χ. μόνωση σπιτιών) ή για υποκατάσταση του πετρελαίου από εναλλακτικές πηγές (γεωθερμία, ήλιος, αέρας).

Σύμφωνα με την απάντηση που έδωσε στον ευρωβουλευτή του Συνασπισμού κ. Δημήτρη Παπαδημούλη ο τότε επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων κ. Χοακίν Αλμούνια, το 2005 η Ελλάδα κάλυπτε το 57,5% των ενεργειακών της αναγκών από το πετρέλαιο, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ε.Ε. των 27 (που έχει και πολλές βόρειες χώρες) ήταν 36,7%. Και το πιο τραγικό δεν είναι αυτό. Είναι ότι την εποχή των εύκολων, δανεικών και παχέων αγελάδων (2000 - 2005) η Ε.Ε. μείωσε την εξάρτησή της από το πετρέλαιο κατά μία ποσοστιαία μονάδα, ενώ η Ελλάδα την αύξησε ισόποσα!

Παραγωγή και κατανάλωση

Το πρόβλημα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών λύνεται με δυόμισι τρόπους:

Πάμπλουτοι σε φτώχεια...

Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ

(Στηλη "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ" του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ")

Οταν έφτασαν οι Καίσαρες από τις Βρυξέλλες και παραμάζωξαν τον κόσμο στις γυάλινες αρένες έκλεισα τα μάτια και τ' αυτιά μου για λίγο. Να περισωθώ. Να σκεφτώ σαν άνθρωπος, ανθρώπους γύρω μου. Γνωστούς κι αγνώστους. Ολους αυτούς που υποχρεωθήκαμε ν' ακούμε πόσο πάμπλουτοι σε θεσμοθετημένη φτώχεια είμαστε, πόσο περισσότερα από μας θα συνεισφέρουν εθελοντικά οι τραπεζίτες στο θηριώδη βωμό, στο θυσιαστήριο της ανθρώπινης υπόστασης.

Εκλεισα για να μην ακούω πόσο θα τρέχουμε τώρα ελεύθεροι σαν υβριδιακά ελαφάκια στο οικολογικό πάρκο της μοδέρνας κερδοσκοπίας με περασμένους χαλκάδες στα τέσσερα πόδια μας, βάρους ενός τόνου σίδερο αλαφρυμένους κατά μερικά κιλά.

Εκλεισα και τη λογική μου γιατί μέρες που είναι θυμάμαι τις αφηγήσεις των πεθαμένων μου γονιών για το μεγάλο πόλεμο. Βομβαρδισμοί, στρατόπεδο συγκέντρωσης... και στα δέκα χρόνια μετά να γεννιέμαι εγώ στο πλυσταριό, πάνω απ' το μπακάλικο του Ματαράγκα στο Κουκάκι.

Αν η φτώχεια συμπυκνωμένη σε κακοήθεις αριθμούς και άθλια αρκτικόλεξα αθλίων συμφερόντων των καπιταλιστών ήταν, όπως θέλει η επικοινωνιακή τους κατά Μόσιαλον πολιτική, χαλάζι σε συσκευασία χαλικιού, τότε είμαστε όλοι «πλούσιοι» θαμμένοι κάτω από λόφους φτώχειας. Δεν αντέχω πια όπως πολλοί κάτοικοι της γιγάντιας σε αγώνες ελευθερίας ψωροκώσταινας, μήτε να τους ακούω. Μιλάνε για δισ., κουρέματα, χρέη, κινδύνους, ζώνες και παραζώνες, θυσίες, πατρίδες με λιγότερο σεβασμό απ' ό,τι οι κοκκινόβρακοι ψαλιδόκωλοι αποικιοκράτες, μίλαγαν σε ιθαγενείς εξωτικών νησιών στον Ειρηνικό Ωκεανό όταν ξεβράζονταν με τα μουσκέτα οπλισμένα απέναντι σε έκπληκτα γυναικόπαιδα με λουλουδάκια και κοχύλια για παιχνίδια.

Τα παιδιά που μουντζώνουν

Του Ι.Κ. Πρετεντέρη

Ενα παιδί που μουντζώνει τους επισήμους στις παρελάσεις λέει ελάχιστα πράγματα για το ίδιο το παιδί. Ακόμη λιγότερα λέει για τους επισήμους ή για την Πολιτεία που εκπροσωπούν.

Αντιθέτως, λέει πολλά για το σπίτι του παιδιού, τους γονείς του, το σχολείο του, τους δασκάλους του.

Διότι σίγουρα μουντζώνουν κι αυτοί. Και ακόμη πιο σίγουρα έχουν πείσει το παιδί ότι μεγαλώνει σε μια κοινωνία που αξίζει μόνο τη μούντζα του.

Δεν θα πω αν έχουν δίκιο ή άδικο –ο καθένας μπορεί να το δει όπως θέλει… Θα πω, όμως, ότι ανέλαβαν μια τεράστια ευθύνη: έβαλαν ένα παιδί να μισεί την Πολιτεία στην οποία ζει πριν ακόμη τη ζήσει. Για δικούς τους λόγους, πήραν όμηρο το παιδί απέναντι στην Πολιτεία.

Δεν μπορώ να γνωρίζω από πού άντλησαν αυτή την τόλμη ή αυτό το θράσος. Ποιος, δηλαδή, τους εκχώρησε το δικαίωμα να δηλητηριάσουν ένα παιδικό μυαλό επειδή συνέβη το δικό τους μυαλό να οργίζεται.

Ούτε γνωρίζω πού πήγε η ευθύνη του γονιού ή του εκπαιδευτικού απέναντι σε έναν έφηβο που παρελαύνει μοιράζοντας μούντζες.

Ισως οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους. Ενδεχομένως κουβαλούν βάσανα, πικρίες, παράπονα, ακόμη και εμμονές. Καμία αντίρρηση. Το ερώτημα είναι ποιος τους επέτρεψε να τα εκφράσουν ή να τα εμπορευτούν μέσω της ομηρείας τρίτων.

ΟΧΙ κύριε Πρόεδρε

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΤΕΤΡΑΔΗ

ΟΙ διαμαρτυριες μεριδας του λαου στις εκδηλωσεις για την 28η Οκτωβριου ηταν εξοχως αποκαλυπτικες για τρια τουλαχιστον κεφαλαια της πολιτικης ζωης του τοπου:

Πρωτον, συσσωμη η κυβερνηση,η αξιωματικη αντιπολιτευση και η συντριπτικη πλειονοτητα των ραδιοτηλεοπτικων δημοσιογραφων με τις τοποθετησεις τους εδειξαν,οτι θεωρουν τις επετειους σαν ημερες ληθης και οχι μνημης. Ετσι οπως μας πληροφορουσαν με φορτικοτητα,οτι ο γιορτασμος της ημερας του ΟΧΙ αφορα στη συγκεκριμενη ημερομηνια του '40, και καθε αναγωγη του μηνυματος στις μερες μας αποτελει υβρι και καπηλεια!

Προφανως κανουν οτι δεν ξερουν πως οι επετειοι και οι ημερες μνημης υπαρχουν για να διδασκουν. Να διδασκουν νοοτροπιες και χρησιμοτητες προς επαναληψη. Υπαρχουν σαν παραδειγματα προς μιμηση.Δεν ειναι λοβοτομημενες εκδηλωσεις δικην μνημοσυνου συγγενων.

Και προφανως κανουν οτι δεν καταλαβαινουν, οτι η παραχωρηση εθνικης κυριαρχιας,η επιτροπεια,για ευτελεις κι ολας λογους, η Κατοχη δηλαδη, με αλλους συσχετισμους δυναμεων επικυριαρχιας - πολιτικους και οικονομικους αντι για στρατιωτικους - δεν ειναι αποδεκτη απο τον λαο. Τοσο απλα και καθαρα.

Τι πιο φυσικο τη μερα του γιορτασμου του ΟΧΙ ο λαος να εκφραστει, αποδοκιμαζοντας τους πολιτικους που τον παραδινουν δεμενο πισθαγκωνα σε εναν νεο κατακτητη. Οπως εχω ξαναγραψει,ο λαος θα καταλαβαινε πολυ καλυτερα μια ανατροπη της μεχρι σημερα οικονομικης ,εργασιακης και κοινωνικης του ζωης αν γινοταν απο την κυβερνηση του και μονο, προς οφελος του κοινωνικου συνολου. Καθηκον της κυβερνησης του ηταν να πεισει τον λαο γιαυτη την αναγκαιοτητα. Η οποια ειναι πραγματικη.

Σημερα ομως ο λαος βλεπει να θυσιαζονται οι ιδιοι και οι ιδιοι,να απειλουνται τα πιο αδυναμα στρωματα και ολη η μεσαια ταξη, να χαϊδευονται οι καθ εξιν φοροφυγαδες ελευθεροι επαγγελματιες και κομπιναδοροι,να διαφευγει ολο το μεγαλο κεφαλαιο,να πληρωνει για να σωζωνται μονο οι τραπεζιτες και οι πραιτωριανοι των βουλευτων και κοινοτικων αρχοντων μεσα στις ταξεις των δημοτικων και δημοσιων υπαλληλων.Ολα αυτα,για τα δανεικα μιας σπαταλης ρουσφετολογικης κομματοκρατιας,που η ιδια σημερα εχει το θρασος να εκχωρει τον πλουτο και την κυριαρχια της Ελλαδας σε ξενους εισβολεις.

Βαθύτατη η πολιτική κρίση

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ημέρα συγκλονιστικής τομής στις σχέσεις του λαού με την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε τελικά η φετινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Η ματαίωση από δεκάδες χιλιάδες λαού της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, οι αποδοκιμασίες και η εκδίωξη των κυβερνητικών εκπροσώπων στις μαθητικές παρελάσεις από την Κέρκυρα ως τη Ρόδο, από τον Βόλο ως την Καλαμάτα και στα πολιτικά άντρα του ΠΑΣΟΚ στην Πάτρα ή στο Ηράκλειο αποκάλυψαν την καθολικότητα της αντίθεσης του ελληνικού λαού στην πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Από την επονείδιστη εποχή των "αποστατών" της Ενωσης Κέντρου το 1965-1967 ουδέποτε υπήρξε συγκρίσιμη διάσταση μεταξύ του λαού και των κυβερνώντων όσο σήμερα, σε καιρούς δημοκρατικά εκλεγμένου κοινοβουλίου. Οποιος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το σοκαριστικό βάθος της πολιτικής κρίσης που μαίνεται πλέον και απειλεί να καταπιεί την ελληνική κοινωνία και αναζητά δίκην φαιδρού πολιτικού "επιθεωρητή Κλουζό" να εντοπίσει σκοτεινούς "υποκινητές" των αποδοκιμασιών κατά της κυβέρνησης, δεν είναι απλώς βαθιά νυχτωμένος. Είναι επικίνδυνος για την πολιτική ζωή του τόπου.

Oταν φτάνουμε στο σημείο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπως είναι τα Τρίκαλα, μέχρι πρότινος στέλεχος της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ να γρονθοκοπεί ενώπιον εκατοντάδων συμπολιτών του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος ενώ γνωρίζει άριστα τον δράστη διατείνεται με γκεμπελικό θράσος ότι είναι δήθεν αριστερός, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Ο συμβολισμός είναι άκρως επώδυνος και προοιωνίζεται τη βίαιη σύγκρουση που επέρχεται, αν δεν αλλάξει η ροή των πραγμάτων.

Oταν μετά την πλήρη απαξίωση της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου αποδοκιμάζεται στη Θεσσαλονίκη και ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας από τμήμα των διαδηλωτών, αυτό δεν συνιστά κυρίως υποβάθμιση του προσώπου του Κάρολου Παπούλια. Υπογραμμίζει πρωτίστως την παντελή καταρράκωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος στη συνείδηση της μεγάλης, αν όχι τεράστιας πλειονότητας του ελληνικού λαού. Η κατάσταση καθίσταται άκρως επικίνδυνη. Δεν θέλουμε για την ώρα να παρουσιάσουμε αναλυτικά τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Το βέβαιο είναι πως με την κατάσταση αυτή, με τον λαό να διακατέχεται από πλήρως εχθρικά αισθήματα προς την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα, η χώρα είναι αδύνατον να κυβερνηθεί επί πολύ. Οσο περισσότερο δε η κυβέρνηση Παπανδρέου συνεχίζει να αδιαφορεί προκλητικά για τις λαϊκές αντιδράσεις και εξακολουθεί να ασκεί την ίδια πολιτική, η σύγκρουσή της με τους πολίτες θα γίνεται σφοδρότερη και ανεξέλεγκτη στις συνέπειές της.

ΑΛΒΑΝΙΑ: Oι εκλογές - παρωδία και η αμφιλεγόμενη αποχή

Tου Σταυρου Τζιμα

Για την Αλβανία, η απογραφή του πληθυσμού, που διενεργείται από τις αρχές του μήνα και ολοκληρώθηκε την Κυριακή ήταν μια δοκιμασία στην ανηφορική διαδρομή της προς την Ευρωπαϊκή Ενωση. (...) Η διαδικασία αμφισβητείται ήδη. Πολλοί, και όχι μόνο οι Ελληνες μειονοτικοί που αποτελούν τη μεγαλύτερη και πλέον συμπαγή εθνοτική ομάδα, μιλούν για παρωδία. Ο τρόπος διεξαγωγής της παρομοιάζεται, υπαινικτικά, «με τις αλβανικές εκλογές», όπου, με κραυγαλέο παράδειγμα τον Δήμο Τιράνων, παγίως σημειώνονται άνωθεν απροκάλυπτες επεμβάσεις για την αλλοίωση αποτελεσμάτων.

Η αλβανική κυβέρνηση τήρησε σε γενικές γραμμές τα ευρωπαϊκά στάνταρ, συμπεριλαμβάνοντας αρχικά στο ερωτηματολόγιο προαιρετική δήλωση εθνικότητας και θρησκεύματος. Δεν μπορούσε, εξάλλου, να πράξει διαφορετικά, αφού βρισκόταν υπό το βλέμμα των Bρυξελλών και των άλλων διεθνών οργανισμών. Φαίνεται, ωστόσο, ότι υπέκυψε στις πιέσεις ισχυρών ακραίων εθνικιστικών κύκλων, των Αλβανοτσάμηδων πρωτοστατούντων, και την ύστατη ώρα τροποποίησε τον νόμο, ακυρώνοντας στην πράξη το ερώτημα περί εθνικότητας. Ο φόβος ότι η απογραφή μπορεί να εμφανίσει έναν αριθμό Ελλήνων πολλαπλάσιο εκείνου των 58.728 που είχε δηλωθεί στην απογραφή του κομουνιστικού καθεστώτος το 1989, η οποία καταγράφηκε στη συνείδηση της μειονότητας ως «στατιστική γενοκτονία», υπερίσχυσε. Ενα ανεπιθύμητο αποτέλεσμα, με αυξημένη, δηλαδή, πληθυσμιακά την ομογένεια θα άλλαζε τον εθνοτικό χάρτη σε μια χώρα που κατατρύχεται από το σύνδρομο της εχθρικής περικύκλωσης - πρωτίστως της ελληνικής επιβουλής.

ΟΥΓΚΑΝΤΑ - Τζόζεφ Κόνι: Μακελάρης εις το όνοµα του Κυρίου

Εδώ και 24 χρόνια ο αιµοσταγής αφρικανός πολέµαρχος Τζόζεφ Κόνι και ο Αντιστασιακός Στρατός του Κυρίου (LRA) σφάζουν και δολοφονούν, βιάζουν γυναίκες και πυρπολούν ολόκληρα χωριά χωρίς έλεος στη Βόρεια Ουγκάντα. Από το 2006 έχουν µεταφέρει τη δράση τους στο Κονγκό, στην Κεντροαφρικανική ∆ηµοκρατία και στο Νότιο Σουδάν. Ο Κόνι δηλώνει πιστός καθολικός που δρα εις το όνοµα του Κυρίου.

Στόχος του, όπως λέει, είναι η επικράτηση της «θεοκρατίας».

Στην πράξη οι άνδρες του τροµοκρατούν, ακρωτηριάζουν, ληστεύουν, απάγουν χιλιάδες παιδιά, αναγκάζοντας τα µεν αγόρια να γίνουν «στρατιώτες», τα δε κορίτσια σκλάβες του σεξ.

Είναι µία από τις πιο κτηνώδεις, µακροχρόνιες και ξεχασµένες από τη διεθνή κοινότητα συγκρούσεις στην Αφρική η δράση του Τζόζεφ Κόνι και του LRA. Τώρα, σε µια µάλλον ασυνήθιστη κίνηση δεδοµένων των δύο ανοικτών µετώπων σε Ιράκ και Αφγανιστάν - Πακιστάν, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να µπουν στη µάχη εναντίον του αρχισφαγέα µε την τρικυµιώδη (εν κρανίω...) χριστιανο-ανιµιστική ιδεοληψία.  

Ο πρόεδρος Μπαράκ Οµπάµα ανακοίνωσε ότι στέλνει επί τόπου 100 αµερικανούς κοµάντος. Αποστολή τους να πιαστεί ο Κόνι «νεκρός ή ζωντανός». 

ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ: Το πολιτικό Ισλάμ προελαύνει προς την εξουσία με λάβαρο την Σαρία!

Της Ελενας Μπέλλη

Ηρθε για να μείνει: Από την Τύνιδα έως τη Δαμασκό, το πολιτικό Ισλάμ διεκδικεί ολοένα και σημαντικότερο ρόλο στην εξουσία των χωρών που εγκαταλείπουν τα αυταρχικά καθεστώτα υπέρ ενός -προς το παρόν άμορφου- μείγματος δημοκρατίας και Σαρία.

Στην Τυνησία, οι μετριοπαθείς (;) ισλαμιστές του κόμματος Ενάχντα αναδείχθηκαν σε πρώτο κόμμα, στη Λιβύη, το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο ανακοίνωσε ότι ο ισλαμικός νόμος Σαρία αποτελεί, στο εξής, βασική πηγή δικαίου στη χώρα, στην Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα καταγράφει αυξανόμενη δημοτικότητα ενόψει των εκλογών ενώ ακόμη και στη Συρία από τα 19 μέλη του αντιπολιτευόμενου Εθνικού Συμβουλίου τα δέκα είναι ισλαμιστές: Εξι ανεξάρτητοι και τέσσερα μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Ανησυχία στη Δύση

Το πρώτο «δημοκρατικό πείραμα», αυτό της Τυνησίας, προκαλεί ήδη ανησυχία στη Δύση, που έρχεται ενώπιον της θλιβερής παραδοχής ότι οι επαναστάσεις που υποστήριξε κυοφορούν τελικά το χειρότερο εχθρό της - τον ισλαμισμό που τα αυταρχικά καθεστώτα είχαν καταφέρει να καταπνίξουν. Ο επικεφαλής του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου, Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ, μιλώντας πρόσφατα σε συγκέντρωση οπαδών του, ανακοίνωσε την ακύρωση του νόμου του Καντάφι που απαγορεύει την πολυγαμία και επισήμανε ότι ο νόμος Σαρία θα εφαρμοστεί και στο τραπεζικό σύστημα, ώστε να υπάρξουν περιορισμοί στον τρόπο που οι τράπεζες επιβάλλουν τόκους. Αργότερα, βέβαια, στελέχη του Ενάχντα έσπευσαν να διαβεβαιώσουν άπαντες ότι προωθούν ένα μετριοπαθές Ισλάμ. Δεν αποκλείεται...

ΤΟΥΡΚΙΑ: Βγάλτε τη Λιβύη απ το πανέρι της Αραβικής Ανοιξης...Είμαστε συνυπεύθυνοι στο φόνο!

Του Mehmet Ali Birand / Hurriyet DailyNews

Νόμιζα ότι τέτοια βαρβαρότητα είχε σταματήσει να υπάρχει, όμως φαίνεται ότι υπάρχει ακόμα. Οι εικόνες με τον Καντάφι να λιντσάρεται μου σήκωσαν την τρίχα... Στο συμβάν αυτό απεχθάνομαι όσους ζητωκραύγαζαν στο Δυτικό κόσμο, το ίδιο όσο και εκείνους που χτυπούσαν τον Καντάφι.

Εκείνοι που σκότωσαν τον Καντάφι ουδεμία διαφορά είχαν από τους Γάλλους, Βρετανούς, Ιταλούς και Αμερικανούς, που είπαν ότι έδρασαν στο όνομα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων... Να είστε σίγουροι πως εκείνοι που δολοφόνησαν τον Καντάφι σήμερα, θα ταλαιπωρήσουν τους Λίβυους αύριο, ίσως περισσότερο από τον ίδιο και το τέλος το δικό τους θα είναι ανάλογο επίσης με αυτό του πρώην ηγέτη τους. Σας παρακαλώ, ας μη βάζουμε τη Λιβύη στο πανέρι της Αραβικής Ανοιξης...

ΛΙΒΥΗ: To επτασφράγγιστο μυστικό του Καντάφι βγαίνει στο φως - H κόρη του Χάνα ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ. Ζει και βασιλεύει!

Απο την ΚΙΤΤΥ ΞΕΝΑΚΗ

Η Χάνα Καντάφι σκοτώθηκε το 1986 σε ηλικία δύο ετών στον αμερικανικό βομβαρδισμό του Μπαμπ αλ Αζιζίγια στην Τρίπολη. Ηταν υιοθετημένη∙ οι βιολογικοί της γονείς, ένα ζευγάρι παλαιστινίων γιατρών, είχαν πεθάνει.  

Απαρηγόρητος μετά τον θάνατό της, ο Μουαμάρ Καντάφι μετέτρεψε το παιδικό της δωμάτιο σε μαυσωλείο, τεκμήριο της αμερικανικής βαρβαρότητας.  

Μόνο που η «νεκρή» πήγε σχολείο και πανεπιστήμιο. Σπούδασε γιατρός, πήρε πέρυσι την ειδικότητά της από το κεντρικό νοσοκομείο της Τρίπολης, και εργαζόταν εκεί ως χειρουργός αλλά και άτυπη διευθύντρια. Μέχρι τις 21 Αυγούστου, οπότε εγκατέλειψε βιαστικά το νοσοκομείο, αφήνοντας πίσω στο κλιματιζόμενο πολυτελές γραφείο της μια καφετιέρα Nesrpesso και μια κρέμα ημέρας Dior. Εκτοτε, η τύχη της αγνοείται. Σύμφωνα με συνάδελφό της γιατρό, η Χάνα δεν ήταν υιοθετημένη αλλά «νόθο παιδί του συνταγματάρχη. Η πραγματική της μητέρα ζει στην Τρίπολη».

Ηταν ίσως το πιο καλοφυλαγμένο μυστικό του συνταγματάρχη. Αν και, σύμφωνα με τη «Liberation», οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν από πενταετίας την ύπαρξη της Χάνα, μαθήτριας στο Βρετανικό Συμβούλιο της Τρίπολης, και ασθενούς ενός διάσημου λονδρέζου ορθοδοντικού, του δρος Στίβεν Χόπσον το 2007.

ΚΙΝΑ: Εκεί που τα παιδιά δεν είναι ευλογία

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

Η 37χρονη Μα Τζιχόνγκ ήταν έξι μηνών έγκυος όταν μια δεκαμελής ομάδα της κινεζικής τοπικής Επιτροπής Οικογενειακού Προγραμματισμού του Λιντζί την πήρε με τη βία από το σπίτι της.

Το έγκλημά της ήταν ότι, κατά παράβαση του νόμου για ένα παιδί ανά οικογένεια, εγκυμονούσε το τρίτο της παιδί. Και η τιμωρία της ήταν να οδηγηθεί για υποχρεωτική άμβλωση σε ένα νοσοκομείο, όπου τελικά έχασε τη ζωή της.

Κανείς δεν γνωρίζει πόσες γυναίκες στην Κίνα, θύματα της πολιτικής του ενός παιδιού (ΠΕΠ), χάνουν τη ζωή τους σαν τη Μα Τζιχόνγκ, αφού οι στατιστικές για τις αναγκαστικές αμβλώσεις ή τους θανάτους που σχετίζονται με τον υποχρεωτικό οικογενειακό προγραμματισμό παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό. Πόσο μάλλον όταν πλέον είναι παράνομες οι αναγκαστικές αμβλώσεις ή στειρώσεις γυναικών που κάποτε αποτέλεσαν βασική συνιστώσα της πολιτικής δημογραφικού ελέγχου της Κίνας. Αλλά, ακόμη και σήμερα, τοπικοί αξιωματούχοι, αδημονώντας να πιάσουν τους στόχους του πλάνου ελέγχου γεννήσεων στις περιοχές τους, καταφεύγουν σε κάθε είδους ακρότητες, ιδίως στις αγροτικές περιοχές, όπου ο νόμος επιτρέπει την απόκτηση και δεύτερου παιδιού αν το πρώτο είναι κορίτσι ή ανάπηρο, αλλά πολλοί κάτοικοι αψηφούν τις αρχές και αποκτούν κι άλλα.

Οι τοπικές αρχές δήλωσαν πως θα ερευνήσουν το συμβάν και ο σύζυγος της άτυχης γυναίκας δήλωνε στον «Guardian» ότι θα ήθελε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, αλλά δεν βρίσκει δικηγόρο πρόθυμο να αναλάβει την υπόθεση. Ο δικηγόρος Τσεν Γκουανγκτσένγκ, που κατέγραψε σωρεία κρουσμάτων αναγκαστικών αμβλώσεων σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, στειρώσεις και άλλες καταχρήσεις στο Λιντζίν, πέτυχε μεν να αναγνωρίσουν οι αρχές ότι κάποιοι αξιωματούχοι είχαν παρανομήσει αλλά, λίγο μετά, επειδή οργάνωσε εκδήλωση διαμαρτυρίας, φυλακίστηκε με την κατηγορία της «πρόκλησης ζημιών σε κρατική ιδιοκτησία» και της «παρακώλυσης της κυκλοφορίας».

ΚΟΣΜΟΣ: Η Ασία χάνει τις γυναίκες της. Σε ανδροκρατούμενες χώρες κινδυνεύουν να μετατραπούν Ινδία και Κίνα εξαιτίας των επιλεκτικών αμβλώσεων

Της ΕΡΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΑ

Την ώρα που ο ΟΗΕ προειδοποιεί για μια αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού στα 15 δισ. έως το 2100, ένα διαφορετικό και άγνωστο δημογραφικό πρόβλημα απασχολεί την Ασία και απειλεί να αλλοιώσει δραματικά το παγκόσμιο πληθυσμιακό τοπίο. Πρόκειται για μια "ανησυχητική αρρενοποίηση" του πληθυσμού, όπως αναφέρει ο Γάλλος δημογράφος Κριστόφ Γκιλμοτό, την οποία έχουν προκαλέσει οι επιλεκτικές αμβλώσεις σε χώρες όπως η Ινδία και η Κίνα.

Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι σε έναν κόσμο που βαίνει ανδροκρατούμενος, θα κάνουν την εμφάνισή τους "χώρες εργένηδων", καθώς και ένα απεγνωσμένο "κυνήγι" συζύγων. "Υπάρχει έλλειψη 100 εκατ. γυναικών", είναι ο τίτλος άρθρου που είχε γράψει πριν από δύο δεκαετίες ο Ινδός νομπελίστας οικονομολόγος Αμάρτια Σεν. Σήμερα ο αριθμός έχει εκτοξευθεί στα 160 εκατ. λόγω της παραδοσιακής προτίμησης για αγόρια στον αναπτυσσόμενο κόσμο, που οδηγεί σε παράνομες επιλεκτικές αμβλώσεις.

Τα στατιστικά στοιχεία είναι ενδεικτικά του δημογραφικού προβλήματος: Στην Ινδία και το Βιετνάμ γεννιούνται 112 αγόρια για κάθε 100 κορίτσια, ενώ η εν λόγω αναλογία διαμορφώνεται σε 120 προς 100 στην Κίνα και σε ορισμένες περιοχές 130 προς 100! Η τάση έχει καταγραφεί και σε άλλες χώρες με την αναλογία 115 αγόρια προς 100 κορίτσια να παρατηρείται στη Γεωργία, τη Σερβία, την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν. Ο Γκιλμοτό επισημαίνει τη σημασία δημοσιοποίησης του προβλήματος και στον δυτικό κόσμο.

Οι κίνδυνοι

ΚΟΣΜΟΣ: Σήμερα βλέπει το φως το «μωρό Νο 7 δισ.»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Θα γεννηθεί σε μια καλύβα από λάσπη, σε ένα αχυρένιο κρεβάτι. Το μωρό με το οποίο το ανθρώπινο είδος θα ξεπεράσει τα 7 δισεκατομμύρια άτομα στη Γη θα κατοικεί πιθανόν σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Αφρικής, της μοναδικής πλέον ηπείρου που δεν επιβραδύνει τον δημογραφικό ρυθμό της, παρά τους πολέμους, τη φτώχεια, τις επιδημίες - ή ακριβώς εξαιτίας όλων αυτών.

Η γέννησή του υπολογιζόταν για τις αρχές του 2012, όμως ο ασυγκράτητος δυναμισμός της Αφρικής υποχρέωσε το INED, το γαλλικό Εθνικό Ινστιτούτο Δημογραφικών Μελετών, να αλλάξει τις προβλέψεις του στη νέα έκθεσή του. Ετσι η νέα συμβατική ημερομηνία της γέννησής του είναι τώρα η 31η Οκτωβρίου.  

Είναι προφανές πως τα δεδομένα δεν είναι τόσο ακριβή ώστε να προβλεφθεί με τέτοια ακρίβεια η έλευση του επτάκις δισεκατομμυριοστού ανθρώπου στη Γη, όμως η συμβολική αυτή ημερομηνία έχει επαναφέρει τη συζήτηση περί «υπερπληθυσμού» που επανέρχεται κατά περιόδους από το 1798 που ο Τόμας Μάλθους δημοσίευσε το περίφημο «Δοκίμιο περί της αρχής του πληθυσμού».

"Επίγεια σοφία"

Οι άντρες τη βγάζουν στα μπαρ για δυο λόγους: είτε δεν έχουν στο σπίτι γυναίκα για να πάνε είτε έχουν.

Sam Ewing, Αμερικανός παίκτης μπέηζ μπωλ

Mια γυναίκα με οδήγησε στο πιοτό και ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να την ευχαριστήσω.

W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας

Πίνε μέχρι να γίνει όμορφη, αλλά σταμάτα πριν τον γάμο.

Steven Wright, Αμερικανός ηθοποιός

Σαν σήμερα (31/10/ΧΧΧΧ)

1882: Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσιεύει τις «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς».

1922: Αρχίζει η Δίκη των «6» (Γούναρης, Στράτος, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Χατζανέστης), που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη μικρασιατική καταστροφή.

1948: Γίνεται η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιο του πλοίου - θρύλος «Αβέρωφ»... «Συνήθης εν όρμω υπηρεσία. Κινήσεις συμφώνως τω πίνακι. Έκτακτον ουδέν» γράφει και περνά στην ιστορία.

1984: Φεύγει απ τη ζωή η Ίντιρα Γκάντι, ινδή πολιτικός.

1993: Πεθαίνει ο Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου

1985: Πεθαίνει ο Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας. [γεν. 21/10/1907]

Οργισμένος «θεσμός» απορεί

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ (katsikas.george@gmail.com)

ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

 

ΑΠΟΡΙΑ 1^η «Πατριώτες είναι εκείνοι που αμαυρώνουν μια εθνική επέτειο;»

Ας πούμε ότι την αμαύρωσαν. Ας πούμε ότι δεν είναι πατριώτες. Αν, λέμε αν, στην εξέδρα των επισήμων κατά την παρέλαση μιας εθνικής επετείου ο «θεσμός» που τιμά με την παρουσία του την ημέρα, δεν είναι το κοινής αποδοχής δημοκρατικά προταθέν ανδρείκελο κάποιων ΑντωνοΚωστοΓιωργάκηδων που κατέστρεψαν την χώρα, αλλά ένας γνήσιος δικτάτορας, η το γιουσουφάκι της επιλογής ενός δικτάτορα, τότε ο «θεσμός» παραμένει στο απυρόβλητο λόγω της ημέρας ? Τότε δηλαδή   όσοι τον αποδοκιμάσουν εξακολουθούν να είναι μη πατριώτες ή μήπως θα βαφτισθούν αντιστασιακοί ?  Ένας ανίερος θεσμός αγιοποιείται τελικά σε μια εθνική επέτειο ή όχι? Και αν αγιοποιείται καθιστώντας ανίερους τους υβριστές του, ποιο ιερατείο το αποφασίζει? Ο ίδιος ως μέγας αρχιερέας εκτοξεύοντας λιβέλους?     Και το κυριότερο  αν ακόμα και στην περίπτωση μιας Χούντας το κράξιμο ενός «θεσμού» σε μια εθνική επέτειο  υποδηλώνει μειωμένο πατριωτισμό κάποιων αχρείων  μήπως πριν τους χλευάσουμε  πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί δεν έχασαν τον πατριωτισμό τους στα πέτρινα χρόνια και τον έχασαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης κατά τα οποία ο νυν «οργισμένος θεσμός» έπαιζε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο?

Είναι άμοιρος ευθυνών ως πρωταγωνιστής και συνένοχος μιας εθνικής κατρακύλας, ή η καρέκλα τον εξαγνίζει?

 

ΑΠΟΡΙΑ 2η «Αγωνιστές είναι όσοι προσβάλλουν;»

Οι ανυποψίαστοι της εξέδρας επισήμων

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Με τρομάζει κάθε τι που μπορεί να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η οργή είναι οινόπνευμα σε φωτιά. Έχουμε θρηνήσει θύματα, έχουμε κλάψει Marfin. 

Παρακολουθώντας τα γεγονότα που αφορούσαν αρχικά την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, ένιωθες ότι μυρίζεις το όριο. Ωστόσο πιο πολύ με τρομάζει η επανάληψη της φράσης «δεν περίμενε κανείς τέτοιες αντιδράσεις» στην αναμετάδοση της εικόνας. 

Πόσο εγκληματικά ανυποψίαστη, πόσο Αντουανέτα μπορεί να δηλώνει η πολιτική σκηνή του τόπου για να μην περιμένει αντιδράσεις του κόσμου προς τους «επισήμους»; 

Ακόμα και η λέξη «επίσημος»μοιάζει με κόκκινο πανί σε μάτια ταύρου. Τι περιμένουν ενώ αλλάζει το σύμπαν, ενώ αλλάζει βιαίως σελίδα η ζωή. Τι το πέρασαν; Σινεμά που σχολάει η απογευματινή για να μπουν οι θεατές της βραδινής; Τι νόημα έχουν στις μέρες μας οι παρελάσεις; Ποιος πολιτικός θεωρεί τον εαυτό του τόσο άμεμπτο ενώ εκβράζεται από παντού διαπλοκή, σαπίλα, δολοπλοκία, αδιαφορία χρόνων; Ένα χωριό είμαστε, δεν γνωρίζει πια ο ένας τις πομπές του άλλου;  

Αν ο Βενιζέλος μιλάει με τόση οργή, σχεδόν αφρίζει, απαιτώντας πληρωμές, φαντάζεστε πόσο περισσότερη οργή αντιστοιχεί στους πολίτες που θα πληρώσουν; Πολλώ δε μάλλον όταν δεν είδαν κανέναν πολιτικό να «πληρώνει». 

Γιατί ερεθίζουν τα ακραία αισθήματα πολιτών με εξέδρες επισήμων; Τι σκατά κατάλαβαν δυο χρόνια τώρα; Θαρρούν πώς απευθύνονται σε μουσειακές μούμιες;

Μια χρήσιμη παραβολή

Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος

Είναι μία παλιά εξαίσια ανατολίτικη παραβολή, γνωστή στους παλαιότερους, αλλά ας την ξαναθυμηθούμε διότι ίσως μας δώσει έναν μπούσουλα για τα δεινά που περνούμε και άφωνοι, μοιραίοι παρακολουθούμε, ανίκανοι προς το παρόν (λέω προς το παρόν) να αντιδράσουμε.  

Λέγεται πως αυτή τη σημαδιακή παραβολή, λαϊκό μύθο, την είχε ως μοντέλο δράσης ο αμερικανικός στρατός και το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ για να τον εφαρμόζει σε χώρες όπου δρα είτε στρατιωτικά είτε οικονομικά βάσει του γνωστού σχεδίου δράσης «Δόγμα του Σοκ», που τόσο αριστουργηματικά έχει αναλύσει με τη διεθνή εμπειρία εφαρμογής η σπουδαία δημοσιογράφος και ακτιβίστρια Ναόμι Κλάιν (τώρα στις Εκδόσεις Λιβάνη). Το μοντέλο αυτό το εφήρμοσε συστηματικά και σε εμάς, ως δοκιμασμένο, η Χούντα. Θα το καταλάβουν όσοι το έζησαν και το υπέστησαν όταν παρακάτω το αναπτύξω αναλυτικά.

Πρόκειται για μια ιστορία του πασίγνωστου Χότζα και είναι πυκνή λαϊκή κωδικοποίηση των στρατηγικών που χρησιμοποίησαν οι σουλτάνοι, αλλά στο παρελθόν και άλλοι απολυταρχικοί ηγεμόνες ου μην αλλά και αρχαίοι έλληνες… δημοκράτες των Αθηνών ντε.

Μια φορά λοιπόν κι έναν καιρό, ένας φτωχός άνθρωπος που ζούσε με τη φαμίλια του σε μια αχυρένια καλύβα με γυναίκα, γονείς, πεθερούς, αδελφές ανύπαντρες και οκτώ παιδιά, σε ένα δωμάτιο, όπου κοιμόντουσαν και μαγείρευαν, έκαναν παιδιά και πέθαιναν, ενώ ο απόπατος ήταν απέξω, πήγε στον Χότζα και του ζήτησε να τον συμβουλέψει πώς θα τα βγάλει πέρα. Αφού του διαδραμάτισε την κατάντια του ο Χότζας σκέφτηκε πολύ και του είπε: «Να βάλεις μέσα και τον απόπατο». 

Αν επιστρέψουµε στη δραχµή

Αρθρο "καμπανάκι"...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ

Λόγω ηλικίας έχω ζήσει τον πόλεµο του ’40 και την κατοχή από Γερµανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους, τη µετακατοχική ανέχεια και τον Εµφύλιο. Ετσι, καθώς άκουσα στην τηλεόραση αρχηγό κόµµατος και πολλούς άλλους να δηλώνουν ότι προτιµούν τη φτώχεια της δεκαετίας του ’50 αλλά µε αξιοπρέπεια, θεωρώ χρήσιµο να σας πληροφορήσω εκ πείρας αλλά εντελώς ενδεικτικά τι σηµαίνουν αυτά και κατά πόσον θα είναι ευχάριστα ως περιγράφονται.  

Προηγουµένως να υπενθυµίσω ότι η Ελλάς τελούσε υπό διεθνή οικονοµικό έλεγχο ακόµη και τη δεκαετία του ’70. Τα ανεξόφλητα αλλεπάλληλα δάνεια και οι 3-4 πτωχεύσεις µας, που επισήµως κηρύξαµε, αυτή την αυστηρή εποπτεία είχαν ως επακόλουθο.

 

Επί πολλά χρόνια µετά τον πόλεµο ζούσαµε ως ζήτουλες εξαρτώµενοι από την αµερικανική βοήθεια και το Σχέδιο Μάρσαλ, η διατροφή µας βασιζόταν στη διανοµή ψωµιού και τροφίµων µε δελτία, τα ελάχιστα ευτελή ρούχα µας διακοσµούσαν µπαλώµατα, οι τσαγκάρηδες συντηρούσαν µε επιδιορθώσεις το µοναδικό συνήθως ζευγάρι παπούτσια που είχαµε, ενώ οι χιλιάδες µανταρίστρες συντηρούσαν µε την τέχνη τους τα ελάχιστα ζευγάρια γυναικείες κάλτσες. 

Εισαγόµενα είδη ήταν ελάχιστα και για γενική χρήση (π.χ. αυτοκίνητα δηµοσίας χρήσεως, πετρελαιοειδή). Καθώς οι εξαγωγές µας ήταν πάντα πενιχρές και ο τουρισµός ελάχιστος, δεν υπήρχε συνάλλαγµα για εισαγόµενα που δεν παράγονταν στην Ελλάδα. Και φυσικά τα ταξίδια στο εξωτερικό ήταν αδιανόητα, καθώς το σχετικό συνάλλαγµα διδόταν µε το σταγονόµετρο. 

Τα µικρότερα παιδιά ντύνονταν µε τα αποφόρια των µεγαλύτερων και σχεδόν όλοι µε δωρεές ξένων φιλανθρωπικών οργανισµών. Αυτοκίνητα ΙΧ και µηχανάκια ήταν σχεδόν άγνωστο είδος. Στα σχολεία, µε 80 µαθητές σε κάθε τάξη κάναµε µάθηµα µε το παλτό και τα γάντια, καθώς ούτε καλοριφέρ υπήρχε, τα δε πορτοπαράθυρα έµπαζαν από παντού. Πάντως τα γράµµατα τα µαθαίναµε πολύ καλά και µπαίναµε στο Πανεπιστήµιο χωρίς φροντιστήρια. 

Ο πλούτος, οι φόροι και ο διεθνής ανταγωνισμός

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΟΔΡΑ

(...) Η απελευθέρωση στην κίνηση του κεφαλαίου είχε ως αποτέλεσμα τη μεταφορά θέσεων εργασίας από αναπτυγμένες οικονομίες σε χώρες με πιο φθηνό εργατικό δυναμικό. Ολόκληροι κλάδοι μεταποίησης μετακόμισαν στην Ασία, η οποία γνώρισε και γνωρίζει πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης.  

Οι εργαζόμενοι και η μεσαία τάξη στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη υφίστανται διαρκή πίεση στους εργασιακούς ορους και στο επίπεδο ζωής. Την ίδια στιγμή ο ανταγωνισμός για την προσέλκυση κεφαλαίου είχε ως αποτέλεσμα τη διαρκή μείωση των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις, έτσι ώστε αυτοί οι οποίοι πολλαπλασίασαν τα κέρδη τους να πληρώνουν όλο και μικρότερο φόρο ή να μεταφέρουν την έδρα τους σε φορολογικούς παραδείσους και να μην πληρώνουν καθόλου. 

Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί: Σύμφωνα με παλιότερο άρθρο του «Observer», με τίτλο «Welcome to Richistan», το 1985 στις ΗΠΑ υπήρχαν 13 δισεκατομμυριούχοι. Το 2007 υπήρχαν περισσότεροι από 1.000. Μόνο το 2005 δημιουργήθηκαν 227.000 νέοι εκατομμυριούχοι, ενώ σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα ο πλούτος όλων των εκατομμυριούχων των ΗΠΑ ανερχόταν σε 30 τρισ. δολάρια, όσο δηλαδή το συγκεντρωτικό ΑΕΠ της Κίνας, της Ιαπωνίας, της Βραζιλίας, της Ρωσίας και της Ε.Ε. 

Η ψαλίδα υπέρ των πλούσιων δεν άνοιξε μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε κράτη με καλές επιδόσεις στην αναδιανομή εισοδήματος, όπως η Γερμανία και οι σκανδιναβικές χώρες. 

Οσο για τα ποσά που πληρώνουν σε φόρους όλοι αυτοί που ωφελήθηκαν από την ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων; Στη δεκαετία του '50 το ποσοστό από τη φορολογία επιχειρήσεων στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό των ΗΠΑ ήταν 33%. Το 2003 είχε πέσει μόλις στο 7,4%! Ακόμη και δισεκατομμυριούχοι όπως ο W. Buffett μιλούν πλέον για την ανάγκη να αλλάξει το φορολογικό καθεστώς. Ο ίδιος ο Buffett, προκειμένου να δείξει τον παραλογισμό που επικρατεί, είχε αναφέρει πριν από λίγα χρόνια σε ομιλία του ότι η φορολογική κλίμακα του ίδιου ήταν 17,7% και της γραμματέως του 30%.

Χώρα αποβίβασης: Oυτοπία

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

«Εναν χάρτη του κόσμου που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία, δεν αξίζει να τον κοιτά κανείς», έγραφε ο Οσκαρ Ουάιλντ. «Επειδή αφήνει απέξω τη μοναδική χώρα όπου πάντα αποβιβάζεται η ανθρωπότητα. Μα και όταν αποβιβαστεί εκεί, πάλι ψάχνει. Και όταν ξαναβρεί μια άλλη καλύτερη χώρα, ανοίγει πάλι πανιά. Η πρόοδος είναι η πραγματοποίηση της Ουτοπίας».

Το πνεύμα αυτού του γνήσιου σοσιαλιστή του 19ου αιώνα παραμένει ζωντανό μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα στα μεγάλα κέντρα του καπιταλισμού, όπου η νεολαία έχει ξεσηκωθεί και με κινητοποιήσεις και καταλήψεις διεκδικεί μια καλύτερη ζωή.  

Πώς οι νέοι έφτασαν μέχρι εκεί; αναρωτιέται ο συγγραφέας Ταρίκ Αλί, που όταν ήταν κάποτε και αυτός νέος, είχε ξεχωρίσει στο φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του 1960. Και πιάνει τα πράγματα από την αρχή, από την πτώση του κομμουνισμού το 1991. Τότε, γράφει στην εφημερίδα «Σάντεϊ Χέραλντ», επικράτησε παντού η ιδεολογία της άρχουσας τάξης, όπως αυτή είχε εκφραστεί από τον πολιτικό φιλόσοφο Εντμουντ Μπερκ: «Οι απόστολοι της ισότητας απλώς αλλάζουν και διαστρέφουν τη φυσική τάξη των πραγμάτων». Μέσα από τα σπλάχνα του καπιταλισμού είδαμε τους φορείς του δικομματικού συστήματος να διαφθείρονται όσο ποτέ άλλοτε από τον κόσμο του χρήματος: Ρεπουμπλικανούς και Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ, Νέους Εργατικούς και Συντηρητικούς στη Βρετανία, Σοσιαλιστές και Δεξιούς στη Γαλλία, Κεντροδεξιούς και Κεντροαριστερούς στη Γερμανία και τη Σουηδία. Ηταν επόμενο να επικρατήσει ένας εξτρεμισμός των αγορών, με επακόλουθο τη διείσδυση του κεφαλαίου στο κράτος και την άλωση όλων εκείνων που είχαμε συνηθίσει να θεωρούμε κοινωνικά αγαθά. Στο βασίλειο των «εκσυγχρονιστών», όποιος αποτολμούσε να υπερασπιστεί τον κοινωνικό χαρακτήρα τους, έμενε με τη ρετσινιά του «οπισθοδρομικού». Επειδή, στα μάτια των εκσυγχρονιστών, οι πολίτες ήταν πρώτα πελάτες.

Το χαμένο ραντεβού της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την Ιστορία...

Του Γιώργου Καπόπουλου

Πώς φθάσαμε σε μια κατάσταση πραγμάτων στην Ευρωζώνη την οποία ο πρόεδρος Σαρκοζί περιέγραφε σε συνεργάτες του με τη φράση «ποτέ άλλοτε η Ευρωζώνη δεν βρέθηκε τόσο κοντά στην κατάρρευση»; 

Για να δώσουμε μια απάντηση δεν αρκεί να πάμε πίσω στην αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης το Σεπτέμβριο του 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers αλλά στην επόμενη μέρα της κατάρρευσης του Τείχους του Βερολίνου το 1989, χωρίς τις παρωπίδες της πολιτικής ορθότητας που επικράτησε στην πορεία για την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος.

Όταν έπεσε το Τείχος στις αρχές Νοεμβρίου του 1989 πανικός και αμηχανία κυριάρχησαν στη Βρετανία της Θάτσερ αλλά και στη Γαλλία του Μιτεράν. Παρά τους πανηγυρισμούς για την κατάρρευση του πιο χαρακτηριστικού συμβόλου της διαίρεσης της Ευρώπης και της Γερμανίας, η προοπτική συγκρότησης ενιαίας Γερμανίας πανικόβαλλε το Λονδίνο και το Παρίσι που «έβλεπαν» να αναιρούνται μέσα σε λίγες μέρες τα αποτελέσματα του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Σε αντίθεση με τη Θάτσερ που έχασε πολύτιμο χρόνο εκλιπαρώντας τον Γκορμπατσόφ να εμποδίσει την ένωση των δύο γερμανικών κρατών, ο Μιτεράν συνέλαβε το σχέδιο ελέγχου της ηγεμονικής ισχύος της ενιαίας Γερμανίας μέσα από την επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης τόσο ως προς την οικονομική και νομισματική όσο και ως προς την πολιτική ενοποίηση.

Ο τότε καγκελάριος της δυτικής Γερμανίας Κολ, μαθητής του Αντενάουερ προσυπέγραψε πολύ γρήγορα την πρόταση Μιτεράν εκκινώντας από το άλλο άκρο: Αν ο Γάλλος πρόεδρος ήθελε τον έλεγχο της Γερμανίας μέσω της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ο Κολ είδε τόσο την ΟΝΕ όσο και την πολιτική ένωση ως εργαλεία οικοδόμησης μιας Ευρώπης στις προδιαγραφές του γερμανικού μοντέλου:

Ένα κοινό νόμισμα στο μοντέλο του μάρκου και μια πολιτική ένωση αντίγραφο του μεταπολεμικού δυτικογερμανικού ομοσπονδιακού μοντέλου.

Οι επιλογές Μιτεράν και Κολ συνάντησαν σοβαρότατες εναντιώσεις από την πρώτη στιγμή και στις δύο χώρες:

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Αλήθειες και ψέματα για το πιστωτικό γεγονός και τα CDS

Η αναθεώρηση της συμφωνίας για συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών στο δεύτερο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας (PSI), ήταν εξαρχής μια πολύ δύσκολη εξίσωση. Ευρωπαϊκές αρχές και τράπεζες καλούνταν να βρουν μια χρυσή τομή. Ουσιαστικά, ένα haircut που θα βελτίωνε, όσο το δυνατόν περισσότερο, τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, χωρίς ωστόσο να ακυρώνει τον εθελοντικό χαρακτήρα της συμφωνίας.

Στην πράξη, οι Ευρωπαίοι, και κυρίως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ήταν αποφασισμένοι να αποφύγουν ένα πιστωτικό γεγονός. Δηλαδή, ένα default, που θα πυροδοτούσε την αποπληρωμή των credit default swaps, των συμβολαίων που ασφαλίζουν έναντι μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας.

Το μεγάλο μυστικό πίσω από αυτή την «κόκκινη γραμμή» που σε σημαντικό ποσοστό καθόρισε την πορεία των διαπραγματεύσεων, είναι ότι η Ευρώπη δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιδιώξει μια εθελοντική λύση.  

Αν η εφαρμογή του haircut ήταν υποχρεωτική, αυτό θα σήμαινε ότι στο «κούρεμα» θα έπρεπε να υποβληθούν και τα ελληνικά ομόλογα, ονομαστικής αξίας 55 δισ. ευρώ, που έχει αγοράσει η ΕΚΤ. Κάτι τέτοιο θα άφηνε την κεντρική τράπεζα ουσιαστικά χρεοκοπημένη. Οι ζημιές θα εξανέμιζαν το σύνολο των κεφαλαίων της. Κάτι που σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα έπρεπε να βάλουν και πάλι το χέρι στην τσέπη, για να χρηματοδοτήσουν τη λειτουργία της ΕΚΤ.

Ουσιαστικά, η προσπάθεια των Ευρωπαίων να διατηρήσουν τον εθελοντικό χαρακτήρα της συμφωνίας, έκανε την Αθήνα «όμηρο» των ιδιωτών επενδυτών. Ο γνωστός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπίνι, αλλά και πολλοί από τους κορυφαίους αναλυτές των ξένων οίκων, πρότειναν στην κυβέρνηση να «κουρέψει» τα ομόλογα κατά 60% και να αφήσει απλήρωτα όσα δεν προσφέρονταν από τους κατόχους τους σε αυτή τη συμφωνία. Έστω κι αν αυτό θα ισοδυναμούσε, τεχνικά, με στάση πληρωμών (default).

Αντ’ αυτού, οι Ευρωπαίοι επέμειναν σε έναν τρόπο δράσης που ουσιαστικά επιβραβεύει τους ιδιώτες επενδυτές που δεν συνεισφέρουν στη διάσωση της Ελλάδας, σε βάρος εκείνων που δέχτηκαν να σηκώσουν μέρος από το βάρος της βοήθειας. Το «έξυπνο χρήμα» ή οι λεγόμενοι και «γύπες» των αγορών, δηλαδή τα hedge funds και τα distressed funds, έσπευσαν, το τελευταίο διάστημα, να αγοράσουν τα πάμφθηνα ελληνικά ομόλογα, με την προσδοκία ότι αν δεν τα πρόσφεραν για ανταλλαγή, η ελληνική κυβέρνηση θα ήταν υποχρεωμένη να τα αποπληρώσει κανονικά, χωρίς «κούρεμα».