ΤΟΥΡΚΙΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ: Ο εθνικός μας τσαρλατάνος, ο Αχμέτ και η προσβλητική υποχώρηση

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΕΛΛΙΣ

Ενας πολιτικός ηγέτης πρέπει να αποφεύγει ανούσιες κινήσεις πρόσκαιρου εντυπωσιασμού γιατι συχνά αυτές γυρίζουν μπούμεραγκ και καταλήγουν σε προσβλητικές και ενίοτε σε εξευτελιστικές, αναδιπλώσεις.


Η αρχή ισχύει τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική πολιτική.


  "Μην λες πράγματα που δεν μπορείς να υποστηρίξεις και μην δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να υλοποιήσεις", θα έπρεπε να αποτελεί αυτονόητο αξίωμα της πολιτικής. Κι, όμως, πολλοί ηγέτες υποκύπτουν στον λαικισμό και παρασύρονται από τον ενθουσιασμό της στιγμής. Στην πορεία όσα έχουν υποσχεθεί και δεν έκαναν, τα βρίσκουν μπροστά τους, καταβάλλοντας και το ανάλογο πολιτικό κόστος.


Ο Αλέξης Τσίπρας - θα ήλπιζε κανείς ότι επρόκειτο για κάποιους θερμοκέφαλους συνεργάτες του - έσπευσαν, σε μια ανεξήγητη και ερασιτεχνική απόπειρα εντυπωσιασμού, να ανεβάσει στο διαδίκτυο ένα "καυστικό" σχόλιο για τις συχνές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου απο τουρκικά μαχητικά.

Στο λογαριασμό του στο Τwitter όπου γράφει για ευρωπαϊκά θέματα (@tsipras_eu) και αναφερόμενος στην παρέμβασή του στη Σύνοδο Κορυφής, έγραψε τόσο στον ελληνικό όσο και στον ξενόγλωσσο λογαριασμό του: «Προς τον Πρωθυπουργό Νταβούτογλου: Ευτυχώς οι πιλότοι μας δεν είναι τόσο νευρικοί όσο οι δικοί σας απέναντι στους Ρώσους».


Σε ό,τι αφορά την ουσία της επισήμανσης, ο Ελληνας πρωθυπουργός έχει δίκιο. Ομως, άλλο τι νιώθεις και άλλο τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας σου.


Με δηκτικό σχόλιο στον δικό του λογαριασμό ο Αχμέτ Νταβούτογλου τον "επανέφερε στην τάξη" υπογραμμίζοντας πως οι αναφορές του δεν συνάδουν με ττην εν εξελίξει προσπαθεια Ευρωπαίων και Τούρκων να συνεργασθούν. Συγκεκριμένα, έγραψε ότι "τα σχόλια για τους πιλότους από τον @atsipras δεν αρμόζουν στο κλίμα της ημέρας. Αλέξη: ας συγκεντρωθούμε στα θετικά”, αναγκάζοντας τον Ελληνα ομόλογό του να σβήσει τα επίμαχα tweets στον ξενόγλωσσο λογαριασμό και να περιορισθεί στην ορθή μεν, αλλά πλέον ανεπαρκή μετά τα προηγηθέντα, επισήμανση ότι: «είμαστε στην ίδια γειτονιά και πρέπει να μιλάμε με ειλικρίνεια για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε λύσεις».


Η κίνηση του κ. Τσίπρα ήταν άκαιρη και εθνικά επιζήμια. Οχι μόνο δεν εντυπωσιασθήκαμε, αλλά τελικά, ως Ελληνες, νιώσαμε στην πορεία, αν όχι ταπεινωμένοι, σίγουρα προσβεβλημένοι.


Θες να κερδίσεις για τη χώρα σου κάποια πράγματα σε διενέξεις όπως αυτή που βιώνουμε στο Αιγαίο; 


 Κάνε τη σωστή προεργασία, αξιοποίησε τα όποια πλεονεκτήματα διαθέτεις, οικοδόμησε τις χρηστικές και όσο το δυνατόν πιο ισχυρές συμμαχίες, και μετά προχώρησε σε μετρημένες και καλά ζυγισμένες κινήσεις, ώστε μα μην αναγκασθείς να τις αναιρέσεις.

TOYΡΚΙΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ: Αυτή είναι η περήφανη εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και του εθνικού μας τσαρλατάνου;

Γράφει το ΑΝΤΙΝEWS

Όταν κάποιος δεν έχει ευθύνες και είναι επικίνδυνος δεν έγινε και τίποτε. Το πολύ – πολύ να κάνει μια μικρή ζημιά, μια αμυχή που θα επουλωθεί.

Όταν ο άνθρωπος αυτός είναι ο πρωθυπουργός και κάνει απίστευτες γκάφες που μπορεί να κοστίσουν σε όλη τη χώρα, τι πρέπει να γίνει;

Ο Αλέξης Τσίπρας κάνει τη μια γκάφα μετά την άλλη, κάνει το ένα διπλωματικό λάθος μετά το άλλο, εξευτελίζει την Ελλάδα, προκαλεί σοβαρά προβλήματα με συμμάχους, δημιουργεί έχθρες, δίνει την εντύπωση ενός πρόχειρου, αμόρφωτου και γενικώς επικίνδυνου ανθρώπου.

Πριν μερικές ημέρες έλεγε ότι η Μυτιλήνη και η Λέσβος είναι διαφορετικά νησιά αλλά αυτό μόνο ως ανέκδοτο έμεινε.

Λίγο αργότερα, όμως, από την Τουρκία απαντώντας σε ερώτηση Τουρκάλας δημοσιογράφου σε σχέση με τα «παγωμένα» κεφάλαια στις διαπραγματεύσεις Τουρκίας-ΕΕ είπε: «Είμαστε θετικοί στην έναρξη των διαδικασιών, για τα κεφάλαια 23 και 24», αλλά «δεν θέλουμε τα κεφάλαια αυτά να κλείσουν εύκολα ή στο πόδι, αλλά πρέπει να συζητηθούν και να εκπληρωθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις». Δήλωσε επίσης αρωγός στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, καθώς και οι δυο χώρες έχουν να κερδίσουν από αυτή την πορεία. Όπου υπάρχει βούληση υπάρχει και τρόπος, είπε ο κ. Τσίπρας και πρόσθεσε ότι πρέπει να γίνουν αμοιβαία βήματα.

Η δήλωση αυτή είχε προκαλέσει την οργή της Λευκωσίας διότι οι Κύπριοι έλεγαν ότι τους «άδειασε» ο Τσίπρας και δεν μπορεί να μιλά για ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας χωρίς να έχει εκπληρώσει υποχρεώσεις βασικές στην Κύπρο.

Πάει στην Ιερουσαλήμ ο ίδιος επικίνδυνος άνθρωπος και γράφει στο βιβλίο επισκεπτών του προέδρου Ρίβλιν «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντάω τις εξοχότητές σας».

Από πότε η Ιερουσαλήμ έγινε πρωτεύουσα του Ισραήλ; Δεν είναι το Τελ Αβίβ;  

Μόνο οι Ισραηλινοί επιθυμούν διακαώς να κάνουν την Ιερή Πόλη πρωτεύουσα αλλά κανείς δεν αναγνωρίζει κάτι τέτοιο ενώ είναι σε εκκρεμότητα το παλαιστινιακό κράτος. Όμως, ο Αλέξης μας ανακάλυψε κάτι που κανείς άλλος δεν γνωρίζει.

Τώρα, ο Τσίπρας έμαθε και το twitter και κάνει αστειάκια με τους Τούρκους πιλότους:

TOYΡΚΙΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ: Στην εξωτερική πολιτική δεν… τιτιβίζεις

Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Αν η εξωτερική πολιτική μίας χώρας αντικατοπτρίζει την κατάσταση της εσωτερικής της πολιτικής, τότε η χαλαρότητα με την οποία φαίνεται να αντιμετωπίζει ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και ο υπουργός του επί των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς κρίσιμα ζητήματα έχει αρχίσει και καθίσταται ανησυχητική.  

Ο λαϊκισμός, η ευκολία και η «εξυπναδίστικη» λογική έχουν «κοντά ποδάρια» στις διεθνείς σχέσεις και η χώρα μας δεν έχει ανάγκη από αυτά.

Τα social media έχουν γίνει μέρος της ζωής μας και της άσκησης πολιτικής. Ωστόσο, είναι αδυσώπητα. Ο κ. Τσίπρας ήθελε προφανώς να κάνει τον έξυπνο και έγραψε για τους νευρικούς τούρκους πιλότους στο Twitter για να πάρει την «πληρωμένη» απάντηση του Αχμέτ Νταβούτογλου. Πιθανόν ο έλληνας Πρωθυπουργός να θεωρεί τον εαυτό του ειδήμονα στις εσωκομματικές και μικροκομματικές ίντριγκες. Στην εξωτερική πολιτική όμως, απαιτείται προσοχή. Αν δει κάποιος τις δηλώσεις του κ. Κοτζιά στην Τεχεράνη για το ίδιο ζήτημα (αυτό των τουρκικών παραβιάσεων), θα διαπιστώσει από την απάντησή του μία ανάλογη ελαφρότητα.

Το χειρότερο είναι ότι αντέδρασε όπως και όλες τις υπόλοιπες φορές που έκανε λεκτικό λάθος σε δημόσιο φόρουμ: απέσυρε το σχόλιό του, το έκρυψε.  

Το ίδιο έκανε στην Κύπρο όταν μιλούσε για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, το ίδιο έπραξε και σε σχέση με το άνοιγμα των κεφαλαίων της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας όταν βρέθηκε στην Άγκυρα. Αστοχίες διέπραξε και στην επίσκεψή του σε Ισραήλ και Παλαιστινιακά Εδάφη. Έχουν υπάρξει και άλλες περιπτώσεις, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επεχείρησε να αξιοποιήσει δηλώσεις τρίτων με τρόπο λανθασμένο, για εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες, με αποτέλεσμα να τους ενοχλήσει. Οι φωτογραφίες με ορισμένους εκπροσώπους αυτών δεν κρύβουν τα πάντα κάτω από το χαλί.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν περάσει από σαράντα κύματα από το 1974 και εντεύθεν. Τις χειρίστηκαν όλες οι κυβερνήσεις με σχετική ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα, ενίοτε και με λάθη. Ο λαϊκισμός υπήρξε κακός σύμβουλος στα ελληνοτουρκικά. Ο κ. Τσίπρας και οι στενοί του σύμβουλοι θα πρέπει: 

TOYΡΚΙΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ: Οι «εξυπνάδες» του εθνικού μας τσαρλατάνου στο twitter

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

O Aλέξης Τσίπρας έγραψε στο twitter, απευθυνόμενος στον Αχμέτ Νταβούτογλου: «Ευτυχώς οι πιλότοι μας δεν είναι τόσο νευρικοί όσο οι δικοί σας απέναντι στους Ρώσους». Και για να γίνει κατανοητό το πνεύμα μας ανά τον κόσμο, του το είπε και στα αγγλικά: «Fortunately our pilots are not mercurial as yours against the Russians». 


Βέβαια ο Πρωθυπουργός μας δείχνει να αγνοεί μία βασική λεπτομέρεια:  


Tην απόφαση για κατάρριψη ενός ξένου αεροσκάφους δεν τη λαμβάνει ο πιλότος. Σε καιρό ειρήνης τη λαμβάνει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας, όπως σημειώνεται σε σχετικό ρεπορτάζ  ΕΔΩ


Αλλά, εντάξει, ας υποθέσουμε ότι στην ψυχραιμία των Ελλήνων πιλότων αποτυπώνεται η νηφάλια στάση που τηρεί η πολιτική ηγεσία της χώρας.  


Αυτό που έγραψε στο twitter ο Πρωθυπουργός, ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί;  


Είναι χιούμορ; 


Μα δεν κάνουν χιούμορ με ένα επεισόδιο που πήγε να εμπλέξει το ΝΑΤΟ σε πλαίσιο έντασης με τη Ρωσία. 


Μήπως προειδοποιεί την Τουρκία; Μήπως θέλει να πει στον Νταβούτογλου ότι είναι πιθανό να ρίξουμε και εμείς κανένα τουρκικό μαχητικό;  


Μα, ακόμα και αν ήθελε να το θέσει έτσι, λέγονται τέτοια πράγματα μέσω twitter; 


Μπα, μην ασχολείστε. Ο Νταβούτογλου έπιασε το νόημα και τη ζύγισε το βάρος των πραγμάτων. Πήρε τον δικό μας στην πλάκα: «Τα σχόλια για τους πιλότους από τον @atsipras δεν αρμόζουν στο κλίμα της ημέρας. Αλέξη: ας συγκεντρωθούμε στα θετικά». Περίπου όπως μαλώνεις ένα παιδί. Λάθος. Οχι περίπου, ακριβώς. 

Τι έγινε μετά; 

Το επίμαχο tweet σβήστηκε από τον λογαριασμό που το Μαξίμου διατηρεί στα αγγλικά. (Στα ελληνικά διατηρήθηκε, οι ξένοι, σου λέει, δεν ξέρουν να διαβάσουν, μην φάνουμε υποχωρητικοί και μπροστά στο εγχώριο ακροατήριο).  Και δημοσιεύθηκαν tweets με θετικό προσανατολισμό:


 «Είμαστε στην ίδια γειτονιά και πρέπει να μιλάμε με ειλικρίνεια για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε λύσεις. Στηρίζουμε την προώθηση ενταξιακής διαδικασίας στο υφιστάμενο διαπραγματευτικό πλαίσιο». 


Οχι, ο Νταβούτογλου δεν απάντησε με LOL. Απλώς δεν απάντησε. 


Θα άξιζε, βέβαια, να απαντούσε κάποιος σε μας:  

TOYΡΚΙΑ και ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ στην ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Δώσαμε τα πάντα, δεν πήραμε τίποτα...

Γράφει ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος 

Αντιστράτηγος ε.α. - Ερευνητής - Αναλυτής στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Άμυνας και Ασφάλειας. Είναι απόφοιτος της ΣΕΘΑ και έχει περατώσει Στρατηγικές Σπουδές Ασφαλείας. Διατέλεσε Εκπρόσωπος Τύπου του Α/ΓΕΕΘΑ, Διευθυντής Διεθνών Σχέσεων στο ΥΕΘΑ/ΓΓΟΣΑΕ, ενώ υπηρέτησε σε διοικητικές και επιτελικές θέσεις στην Ελλάδα και στο ΝΑΤΟ.

Γελούσαν και τα μουστάκια του Τούρκου Πρωθυπουργού κ. Αχμέτ Νταβούτογλου όταν προσερχόταν χθες το απόγευμα στο κτήριο Justus Lipsius στις Βρυξέλλες για την Σύνοδο Κορυφής ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό. Και γιατί να μην γελάει… γιατί να μην πανηγυρίζει μιας και ήταν βέβαιος ότι θα εξασφάλιζε όλα σχεδόν αυτά που είχε ζητήσει για να κάνει πολύ απλά... αυτά που είχε αδιαμφισβήτητη ευθύνη να κάνει στην επικράτεια της χώρας του για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών, όταν αυτά μάλιστα αυτά ήταν ήδη από καιρό… συμφωνηθέντα!

Η Τουρκία με το να κατευθύνει έμμεσα ή ακόμα και άμεσα, τις εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες προς την Ευρώπη, εκβιάζοντας με αυτό τον τρόπο τις Ευρωπαϊκές χώρες, πέτυχε να πάρει 3 δισ., πολύ ωμά για να τους κρατήσει εκεί! Αυτή είναι η πραγματικότητα και μπράβο της. Μαζί όμως με αυτά τα 3 δισ. πήρε κάτι πολύ πιο σημαντικό, την επανεκκίνηση των ενταξιακών διαδικασιών και μάλιστα άμεσα. Ακόμα πιο πολύ… μπράβο της.

Αυτή η εξέλιξη επέτρεψε στον κατά γενική ομολογία συχνά υπερφίαλο Τούρκο Πρωθυπουργό (χωρίς όμως να ξεπερνάει τον Πρόεδρο του) να χαρακτηρίσει την Ευρώπη… «κοινό σπίτι», μία δήλωση που ναι μεν μας έκανε να γελάσουμε, αλλά και να θέσουμε το ερώτημα στους εταίρους μας, για το πως είναι δυνατόν να έχει κοινό σπίτι… την Ευρώπη, μία χώρα με ηγεμονικές επιδιώξεις και νεοθωμανική πολιτική σε όλο το φάσμα των κρατικών της λειτουργιών, μία χώρα με καχεκτική δημοκρατία και κατά πάσα πιθανότητα με μία κυβέρνηση που έχει «παραϊσλαμική» ατζέντα όπως πολλοί Τούρκοι οπαδοί του κοσμικού Κράτους υποστηρίζουν.

Επειδή στις διεθνείς σχέσεις και συνεπώς στην εξωτερική πολιτική ο κυρίαρχος παράγων είναι η κατοχύρωση των εθνικών συμφερόντων, θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον Πρωθυπουργό μας τι αντάλλαγμα πήρε η Ελλάδα από την Τουρκία για την επανεκκίνηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας και έκανε αυτή την… «ενθουσιώδη» δήλωση: "Ανυπομονούμε να ενισχύσουμε την τουρκική υποψηφιότητα".  

Προς τι η ανυπομονησία κ. Τσίπρα; 

Φοβάμαι ότι ο Υπουργός μας επί των Εξωτερικών κ. Κοτζιάς ξέχασε να του πει ότι δεν ασκείται εξωτερική πολιτική με προεκλογικού τύπου πομφόλυγες.

Διδαχθήκατε κάτι από την μέχρι τώρα πολιτική προκατόχων σας περί «εξημέρωσης της Τουρκίας» με το να την φέρουμε πιο κοντά και ίσως μέσα στην Ευρώπη;  

Είδατε μήπως να αίρει το casus belli; 

Σταμάτησε την αναθεωρητική της πολιτική και τις πρακτικές με τις οποίες υποστηρίζει αυτή την πολιτική (παραβάσεις Εθνικού Εναερίου Χώρου, παραβάσεις FIR, γκρίζες ζώνες κλπ., κλπ.) ή άλλαξε την πολιτική της στο Κυπριακό πρόβλημα. Με αυτό τον τρόπο υιοθέτησε τις ευρωπαϊκές πρακτικές;

Θα προτιμούσαμε: 

ΤΟΥΡΚΙΑ και ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ: Oι προκλήσεις των υπερπτήσεων

Του ΤΑΚΗ ΚΟΥΡΗ 
ΣΜΗΝΑΓΟΥ Ε.Α.

Στην επικαιρότητα βρίσκεται και πάλι το ζήτημα των παραβιάσεων του εθνικού μας εναέριου χώρου, μετά τα πρόσφατα γεγονότα στα τουρκοσυριακά σύνορα. Εκείνο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην περιοχή μας είναι η αναβάθμιση των τουρκικών προκλήσεων με συχνές υπερπτήσεις μαχητικών πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά.

Πολλές φορές μάλιστα αυτό δεν γίνεται μόνο από μεμονωμένα αεροσκάφη ή ζεύγος αεροσκαφών (συνήθως οπλισμένων), αλλά από πολυπληθείς μεικτούς σχηματισμούς επιθετικών αεροσκαφών που συνοδεύονται από άλλα αεροσκάφη προστασίας τους. 

Αυτό αποτελεί μια καθαρά προκλητική επιθετική ενέργεια, που κάλλιστα ερμηνεύεται ότι αποτελεί απειλή για τον πληθυσμό και τις υποδομές των νησιών μας.

Σίγουρα δεν είναι κλάσμα της απειλής, για την οποία τα τουρκικά μαχητικά κατέρριψαν το ρωσικό αεροσκάφος, το οποίο, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η τουρκική άποψη για τα γεγονότα είναι αληθινή, πέταξε παράλληλα με τα τουρκικά σύνορα για λίγα δευτερόλεπτα σε μήκος 1,15 μίλια και σε βάθος 1,36 μιλίων.

Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η υπερπτήση νησιωτικού χώρου πέρα από πρόκληση ερμηνεύεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο και ως αμφισβήτηση της κυριαρχίας του, λαμβάνοντας υπόψη τις διαχρονικές θέσεις της Τουρκίας, ειδικά για τα νησιά που βρίσκονται κοντά στις μικρασιατικές ακτές.

Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν μια ιδιαίτερη αδυναμία των Τούρκων στην υπερπτήση των Φούρνων, 77 φορές την τελευταία πενταετία. Πράγματι το πανέμορφο αυτό νησί διαθέτει όλες τις «προδιαγραφές» που έχουν θέσει για να το «γκριζάρουν». Μικρό σε έκταση, αραιοκατοικημένο τους μη τουριστικούς μήνες και κοντά στα τουρκικά παράλια.

Δικαιολογία περί λάθους δεν ευσταθεί. Οταν ένα φαινόμενο επαναλαμβάνεται 77 φορές, το τελευταίο που μπορεί να δεχτεί κανείς είναι η εκδοχή του σφάλματος. Αλλωστε τα υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα που διαθέτουν τα μαχητικά που χρησιμοποιούν οι γείτονες προσφέρουν ναυτιλία μεγάλης ακρίβειας ολίγων μέτρων και δεν δικαιολογούν τέτοια σφάλματα, παρά μόνο εντός εισαγωγικών.

Από διαμαρτυρίες όμως, επίσης δεν υστερούν οι σύμμαχοι, όταν οι Ελληνες πιλότοι, όπως κι όλοι οι πιλότοι των μαχητικών αεροσκαφών στον κόσμο, κάνουν το προφανές: 

TOYΡΚΙΑ και ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ: Αν η ίδια Ρωσοτουρκική εμπλοκή συνέβαινε στον ελληνικό εναέριο χώρο

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Του ΒΑΣΙΛΗ ΝΕΔΟΥ

Eνα μειδίαμα καταλαμβάνει το πρόσωπο κάθε Ελληνα πιλότου που έχει σπαταλήσει χιλιάδες ώρες πάνω από το Αιγαίο, πολλές από τις οποίες για να αναχαιτίσει τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη, όταν ακούει ότι το ρωσικό βομβαρδιστικό Sukhoi-24 καταρρίφθηκε στη συριακή μεθόριο έπειτα από παραβίαση του εναέριου χώρου της Τουρκίας για 17 δευτερόλεπτα. Αυτό συμβαίνει διότι γνωρίζουν ότι η κλίμακα της ιεραρχίας (chain of command) στην περίπτωση εμπλοκής με εχθρικό αεροσκάφος είναι απαραβίαστη: 


Οι πιλότοι των πολεμικών αεροσκαφών όταν αυτά βρίσκονται στον αέρα, δεν έχουν απολύτως καμία δικαιοδοσία έναντι ενός εχθρικού μαχητικού. Στρατιωτικές πηγές αναφέρουν  ότι η ιεραρχία είναι οφθαλμοφανής και η κατανόησή της εξαιρετικά εύκολη.  

Τι συμβαίνει, λοιπόν, εφόσον υπάρξει εμπλοκή πάνω από το Αιγαίο;  


Ποιος δίνει την τελική εντολή για την κατάρριψη ενός αεροσκάφους; 


Οι απαντήσεις είναι απλές:


A) Σε περίοδο ειρήνης
Ο άμεσα επικεφαλής του πιλότου, ο οποίος βρίσκεται στον αέρα σε διαδικασία αναγνώρισης/αναχαίτισης ή εμπλοκής με κάποιο τουρκικό μαχητικό, είναι ο αρχηγός Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ) ή ο διοικητής του Εθνικού Κέντρου Αεροπορικών Επιχειρήσεων (ΕΚΑΕ) που εδρεύουν και τα δύο στη Λάρισα. 


Ολα τα ραντάρ της χώρας είναι συνδεδεμένα με το ΕΚΑΕ για να υπάρχει διαρκής και αδιάλειπτη εικόνα για τη διοίκηση της Πολεμικής Αεροπορίας. 


Ο πιλότος του ελληνικού μαχητικού δεν έχει τη δικαιοδοσία να μιλήσει με τον πιλότο του εχθρικού αεροσκάφους. Ο αρχηγός ΑΤΑ ή ο διοικητής του ΕΚΑΕ είναι υπεύθυνοι για να απευθύνουν τις προβλεπόμενες προειδοποιήσεις στον πιλότο του εχθρικού αεροσκάφους.  


Από τη στιγμή που ο πιλότος «κλειδώσει» (κάνει «lock on», όπως λέγεται) ανοίγει –πάντα θεωρητικά– η πιθανότητα κατάρριψης. Οι αρμοδιότητες του αρχηγού ΑΤΑ περιγράφονται με σαφήνεια από τους Εθνικούς Κανόνες Εμπλοκής (ΕΚΕ). Από εκεί και πέρα θα πρέπει να απευθυνθεί στον ανώτερό του. Σε αυτή την περίπτωση, ο αρχηγός ΑΤΑ επικοινωνεί με τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (ΓΕΑ), ο οποίος με τη σειρά του μεταφέρει την κατάσταση στον αρχηγό ΓΕΕΘΑ. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι όλα αυτά συμβαίνουν εντός ολίγων λεπτών. 


Θεωρητικά, την αρμοδιότητα για τέτοιες αποφάσεις έχει το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Αμυνας (ΚΥΣΕΑ). Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ θέτει το ζήτημα στον υπουργό Εθνικής Αμυνας, ο οποίος με τη σειρά του ενημερώνει τον πρωθυπουργό. Μόνο με εντολή του πρωθυπουργού δύναται ο Ελληνας πιλότος να καταρρίψει το εχθρικό αεροσκάφος.


B) Σε περίοδο πολέμου

TOYΡΚΙΑ: Οι τρεις «γκρίζοι στόχοι» των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο

Toυ ΔΗΜΟΥ ΒΕΡΥΚΙΟΥ

Πολλαπλή είναι η καθημερινή πρόκληση της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας στον «ακήρυχτο» πόλεμο που διεξάγεται τα τελευταία 40 χρόνια στο Αιγαίο.

Τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη σχεδόν σε καθημερινή βάση εμφανίζονται απροειδοποίητα στο Ανατολικό Αιγαίο καταστρατηγώντας Διεθνείς Συμβάσεις και τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας του ICO, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφαλή διέλευση των πολιτικών και εμπορικών αεροσκαφών που χρησιμοποιούν τους αεροδιαδρόμους του Ανατολικού Αιγαίου.

Οι κίνδυνοι αυτοί έχουν επισημανθεί πολλές φορές μέσω καταγγελιών που έχουν υποβάλει εγγράφως στο ICO πιλότοι διερχομένων αεροπλάνων που ξαφνικά είδαν μπροστά τους τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη να κάνουν επικίνδυνους ελιγμούς.

Οι κίνδυνοι αυξάνονται κατακόρυφα καθώς σχεδόν τα μισά τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη εισέρχονται οπλισμένα στον ελληνικό εναέριο χώρο, πετούν χαμηλά πάνω από τα ελληνικά νησιά και εμπλέκονται σε αερομαχίες με τα ελληνικά μαχητικά καθώς δεν υπακούν στις εκκλήσεις των Ελλήνων πιλότων να αποχωρήσουν.

Η σαραντακονταετής εμπειρία καταδεικνύει ότι τα τουρκικά μαχητικά εισέρχονται βάσει σχεδίου στο Αιγαίο και κάθε φορά μειώνουν ή αναβαθμίζουν την προκλητικότητά τους μετά από συγκεκριμένες εντολές που έχουν λάβει για το σχέδιο πτήσης αλλά και το είδος της αποστολής. Γι' αυτό και για μεγάλα χρονικά διαστήματα κάνουν τις ίδιες κινήσεις με συγκεκριμένους στόχους.

 

Οι τουρκικές αμφισβητήσεις και προκλήσεις στο Αιγαίο ξεκινούν το 1974. 

Την πρώτη εικοσαετία περιορίζονται μόνο στις παραβιάσεις και τις αναχαιτίσεις. 

Τη δεύτερη εικοσαετία, και κυρίως μετά την κρίση των Ιμίων, η τουρκική προκλητικότητα αναβαθμίζεται. Οι αερομαχίες γίνονται πιο σκληρές, πολλαπλασιάζονται τα τουρκικά μαχητικά που είναι οπλισμένα, οι πτήσεις πάνω από τα νησιά που η Τουρκία πλέον αμφισβητεί την ελληνικότητά τους πληθαίνουν.

Οι τουρκικοί αεροπορικοί σχηματισμοί πετούν σε σχήμα «πένσας» στο πλαίσιο των επιθετικών ασκήσεων που κάνουν με την επωνυμία «Ευέλικτη Πένσα», που στόχο έχουν να μπορούν να αποκόψουν τα νησιωτικά του Ανατολικού Αιγαίου από την υπόλοιπη Ελλάδα.

Αναλύοντας τα επίσημα στοιχεία της τελευταίας πενταετίας παρατηρείται ότι οι τουρκικές υπερπτήσεις σημειώνονται σε τρία συμπλέγματα ελληνικών νησιών: 

ΤΟΥΡΚΙΑ: Ο υπερόπτης Σουλτάνος

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

Ε​​ίχα την ευκαιρία να γνωρίσω πέντε Τούρκους πρωθυπουργούς. 


Ο καθένας είχε το στυλ του, αλλά κανείς δεν προέβαλλε τη «ζωώδη δύναμη» του Ταγίπ Ερντογάν. 


Ο Ετσεβίτ ήταν ένας περίεργος συνδυασμός πολιτικού και διανοουμένου, ο οποίος ένιωθε ενοχές για την εισβολή στην Κύπρο και προσπαθούσε πάντοτε να αποδείξει ότι είναι υπέρμαχος των καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων. 


Η Τσιλέρ ήταν απλώς αλαζών και άσχετη, γι’ αυτό και εξαφανίστηκε από την πολιτική σκηνή. 


Ο Γιλμάζ ήταν ένας άχρωμος, «γκρίζος» πολιτικός και όμηρος του βαθέος κράτους και της γραφειοκρατίας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία συνέντευξη μαζί του. Οταν έφτασε η ώρα να συζητήσουμε για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κάποιος που στεκόταν πίσω μου του έδειχνε ένα χαρτί. Διέκοψε τη ροή της συνέντευξης και μου είπε: «Α ναι, να μην ξεχάσω, υπάρχει και το πολύ σοβαρό θέμα των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο». Το βαθύ κράτος είχε υπαγορεύσει το πρόσθετο, εκτός σειράς, σχόλιο. 


Ο Ντεμιρέλ ήταν μια «αλεπού» παλαιάς κοπής, ευγενής, «πασάς», αλλά και πολύ εξοικειωμένος με τον δυτικό τρόπο συνδιαλλαγής, μια τουρκική εκδοχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
 

Ο Ερντογάν είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Την πρώτη φορά που τον συνάντησα, ήταν στο πλαίσιο μιας συνάντησης του «Νταβός» στη Νέα Υόρκη, το 2002. Καθόταν σε ένα τραπέζι με δύο συνεργάτες του και παρακολουθούσε αμίλητος. Δεν μιλούσε αγγλικά και όλοι ψιθύριζαν γύρω του: «Αυτός είναι ο ανερχόμενος ισλαμιστής Τούρκος πολιτικός, έχει πολύ μέλλον». Την επόμενη φορά που τον συνάντησα ήταν στα γραφεία του κόμματός του, σε μια φτωχική γειτονιά στην Κωνσταντινούπολη. Το κτίριο έμοιαζε με εργατική πολυκατοικία. Ο ίδιος ήταν μαζεμένος, περιοριζόταν σε πολύ γενικόλογες απαντήσεις και δεν έμοιαζε να τον ενδιαφέρει και πολύ η Ελλάδα ως θέμα. Πέρασαν πάλι μερικά χρόνια και τον συνάντησα για μια συνέντευξη στο περιθώριο του Νταβός. Ηταν πολύ διαφορετικός. Δεν είχε καθόλου υπομονή, άρχιζε να κοιτάζει αυστηρά στις δύσκολες ερωτήσεις και ήταν σαφές πλέον ότι ήταν «Σουλτάνος» κανονικός και με τη βούλα. Οι επιτελείς και οι αυλικοί τον αντιμετώπιζαν με δέος και λίγο φόβο. Η συνέντευξη διεκόπη σχετικά πρόωρα. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν επειδή, όπως μου ελέχθη, δεν προλάβαινε να πετάξει το ελικόπτερο έως το αεροδρόμιο της Ζυρίχης ή αν οι ερωτήσεις πέρασαν μια αόρατη κόκκινη γραμμή.
 

Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν στα γραφεία του κόμματός του στην Πόλη. «Ουάου», που θα έλεγε κι ένας πρώην υπουργός. Πόσο μεγάλη ήταν η διαφορά από εκείνη τη συνάντηση στη φτωχογειτονιά όπου βρίσκονταν τα παλιά γραφεία. Το κτίριο έμοιαζε περισσότερο με ξενοδοχείο τύπου Ritz Carlton παρά με κομματικό αρχηγείο: μπουαζερί παντού, ψηλοτάβανα δωμάτια και βαριές κουρτίνες που ταίριαζαν σε παλάτι.

 
Η αυλή και το επιτελείο είχαν αυγατίσει εντυπωσιακά. Το ίδιο και η έλλειψη υπομονής και συγκέντρωσης από την πλευρά του. Οι απαντήσεις έμοιαζαν με μονολόγους του Φιντέλ Κάστρο. Οταν η ερώτηση δεν του άρεσε, έβλεπες τη δυσφορία στο πρόσωπό του. Εφυγα από εκεί πολύ προβληματισμένος: 

TOYΡΚΙΑ: "Eίμαστε ευρωπαϊκό έθνος" !!! - Ο Νταβούτογλου αφου με όπλο το προσφυγικό έριξε την ΕΕ στα τέσσερα , άρχισε και το δούλεμα !!!

Μήνυμα ότι η Τουρκία είναι ευρωπαϊκό έθνος και το μέλλον της είναι κοινό με αυτό της Ευρώπης που καλείται να αντιμετωπίσει σημαντικές γεωπολιτικές και οικονομικές προκλήσεις, έστειλε ο Τούρκος πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, μιλώντας ενώπιον των 28 ηγετών της ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών.

«Το ότι μας καλέσατε σήμερα εδώ δείχνει ότι βλέπετε την Τουρκία ως μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας», δήλωσε ο Αχμέτ Νταβούτογλου μέσα στη Σύνοδο Κορυφής, υπογραμμίζοντας πως η Τουρκία επιθυμεί να γίνει μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, κάτι το οποίο θα ήταν "επιτυχία για την Ευρώπη".

Ο Τούρκος πρωθυπουργός συνέχισε λέγοντας ότι :

ΤΟΥΡΚΙΑ: Oι διπλές ευθύνες της Αγκυρας για το προσφυγικό, τα κοινά της συμφέροντα με το χαλιφάτο και ο ΝΑΤΟικός ύπνος του δικαίου...

Του ΣΑΒΒΑ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗ

Την ώρα που διαβάζονται αυτές οι γραμμές, η Τουρκία συμμετέχει στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., όπου θα συζητηθεί το προσφυγικό, που ταλανίζει την Ε.Ε. και την ωθεί σε ρυθμίσεις οι οποίες πλήττουν τα συμφέροντα της Ελλάδας όσον αφορά τις τροποποιήσεις της Σένγκεν και τις παραχωρήσεις, όπως η τριμερής μεταξύ Γερμανίας - Ελλάδας - Τουρκίας.


Ελπίζουμε η ελληνική πλευρά να αφυπνιστεί από τις ανόητες ιδεοληψίες που την έχουν αποκοιμίσει καθιστώντας την ανοχύρωτη χώρα στην οποία αλωνίζουν τζιχαντιστές, πράκτορες της Τουρκίας και κάθε καρυδιάς καρύδι. Και, όταν αφυπνιστεί, να ετοιμάσει έναν τεκμηριωμένο φάκελο, στον οποίο θα αποδεικνύονται οι ευθύνες της Αγκυρας στο προσφυγικό.
 

Και μιλάμε για διπλές ευθύνες, αφού είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταστροφή του κυρίαρχου κράτους, της Συρίας, και τη δημιουργία των... στρατιών προσφύγων, όπως επίσης έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στον εξισλαμισμό της Ελλάδας και της Ευρώπης, στρέφοντας και διευκολύνοντας τη μετάβαση εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων. 

Είναι ο μόνος τρόπος να επανορθώσει η κυβέρνηση μέρος των τραγικών συνεπειών της πολιτικής ανοικτών συνόρων, με την οποία προκάλεσε απίστευτα δεινά στην πατρίδα μας. Η κλειστή σιδηροδρομική γραμμή της Ειδομένης, που εξευτελίζει τη χώρα και πλήττει την οικονομία μας, είναι ένα απλό παράδειγμα.
 

Κλείνοντας το ζήτημα αυτό και προτού περάσουμε στον εξευτελισμό του ΝΑΤΟ, που κατάντησε ακολούθημα του διδύμου των τζιχαντιστών με προβιά πολιτικού, Ερντογάν και Νταβούτογλου, να υπογραμμίσουμε ότι η Τουρκία με ψυχραιμία δολοφόνου χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να πετύχει τους εθνικούς και τζιχαντιστικούς στόχους της.
 

Να περάσουμε τώρα στα νατοϊκά. 

TOYΡΚΙΑ: Τα... πήρε όλα για το Προσφυγικό κι έφυγε - Τι λέει η Αθήνα

Ολοκληρώθηκε η Σύνοδος Κορυφής ΕΕ- Τουρκίας, με θέμα την προσφυγική κρίση. Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Τουρκία συμφώνησαν  να χορηγηθεί ένα κεφάλαιο ύψους 3 δισεκατομμυρίων ευρώ ως βοήθεια την Τουρκία προκειμένου να υποδεχθεί και να φιλοξενήσει Σύρους πρόσφυγες, δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, μετά το τέλος της Συνόδου μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία στις Βρυξέλλες.

Οι δύο πλευρές αποφάσισαν επίσης να θέσουν σε εφαρμογή ένα «κοινό σχέδιο δράσης» προκειμένου να αναχαιτιστούν οι προσφυγικές ροές και να δοθεί εκ νέου ώθηση στις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, δήλωσαν οι ηγέτες της ΕΕ και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου.

Η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ επιβεβαίωσε  μετά τη λήξη της Συνόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέφερε στην Άγκυρα το ποσό των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ προκειμένου να βοήθησει τους Σύρους πρόσφυγες που βρίσκονται στην Τουρκία ως αντάλλαγμα για τη βοήθεια της Άγκυρας στην αναχαίτιση των προσφυγικών ροών.

Η Άγγελα Μέρκελ επιβεβαίωσε επιπλέον ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ανοίξει το Κεφάλαιο 17 των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας φέτος.

Η Γερμανίδα καγκελάριος επισήμανε ότι σε μια συνάντηση που είχε με ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πριν από τη Σύνοδο συζήτησαν την επανεγκατάσταση ορισμένου αριθμού προσφύγων από την Τουρκία απευθείας στις ευρωπαϊκές αυτές χώρες ωστόσο δεν τέθηκαν επί τάπητος συγκεκριμένοι αριθμοί.

Η Ελλάδα

Την ικανοποίησή τους για το κείμενο συμπερασμάτων, το οποίο συμπεριέλαβε τις ελληνικές θέσεις εξέφρασαν από τις Βρυξέλλες κυβερνητικές πηγές. Ειδικότερα, επιβεβαιώθηκε πως η ώθηση στην ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας θα γίνει με βάση το υφιστάμενο πλαίσιο διαπραγμάτευσης. Επιπλέον, απετράπη η ονομαστική αναφορά σε συγκεκριμένα κεφάλαια και στο χρονοδιάγραμμα για το άνοιγμά τους.

Ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα έχει επίσης το γεγονός ότι: 

"Επίγεια ΣΥΡΙΖΑίικη κωμωδία"

Σαν σήμερα (30/11/ΧΧΧΧ)

1925: Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια στις εξόδους τους.

1958: Υποβάλλεται στην κυβέρνηση Καραμανλή η μελέτη για την κατασκευή του Μετρό των Αθηνών, το οποίο θα κατασκευαστεί προσεχώς και κατά τμήματα. Το «προσεχώς» σήμαινε 33 χρόνια.

1979: Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.

1835: Γεννιέται ο Μαρκ Τουέιν, αμερικανός συγγραφέας

1871: Γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

1900: Πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι») 

 

 

 

 

 

 

2013 Πεθαίνει σε ηλικία 65 ετών ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής, που έκανε καριέρα σε Ολυμπιακό και Ολυμπιακό Βόλου Τάκης Συνετόπουλος

 

2013: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο μερικανος ηθοποιος, Πολ Γουόκερ, σταρ των ταινιών δράσης «Μαχητές των δρόμων» (Fast & Furious) .

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ποια συναίνεση, ποιες μεταρρυθμίσεις

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Δ​​εν βλέπω τον λόγο να εκπλήσσομαι. Η βιομηχανία της μόδας ανακυκλώνει τα πάντα. Ως και οι αηδέστερες εκφάνσεις της σεβεντίλας (οι καμπάνες, τα λουλουδάτα πουκάμισα, ο Βαρουφάκης κ.λπ.) επέστρεψαν στη μόδα. Γιατί όχι λοιπόν και η συναίνεση;  


Εκανε στροφή η πλοκή του έργου στο οποίο παίζουμε, όπως έχετε καταλάβει. Ο πρωθυπουργός ζητεί πια ανοικτά τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων. Των ίδιων που αυτός υπονόμευε και αποδομούσε συστηματικά ως αντιπολίτευση. Αλλά ―τι να κάνουμε;― αυτές διαθέτουμε ή «διατίθουμε», όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός Αλέξιος Τσίπρας.


Ας προσπεράσουμε την προφανή ειρωνεία, γιατί το σημαντικό εδώ είναι ότι ο πρωθυπουργός επείγεται ιδιαιτέρως, σαν να αντιδρά σε κάτι που τον φοβίζει. Το βλέπουμε στο γεγονός ότι τηλεφωνεί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θέτει ζήτημα συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, ενώ βρίσκεται σε επίσημη επίσκεψη στο εξωτερικό. Τέτοια πρεμούρα δικαιολογείται, αν πληροφορήθηκε από την Αθήνα κάποια επικίνδυνη εξέλιξη την οποία εμείς αγνοούμε ― λ.χ., τη σύμπηξη ενός μετώπου 5-6 βουλευτών αποφασισμένων να καταψηφίσουν το Ασφαλιστικό. Κάτι τέτοιο είναι δυνατό και ίσως πιθανό. Εκτός από τα ιδεολογικά και συνειδησιακά θέματα, την ενότητα της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ απειλούν και ορισμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, καθώς και η πίεση της ομάδας των 53, όσο και αν η κυβέρνηση προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα στους 53 με απερίσκεπτες παραχωρήσεις σε άλλα ζητήματα.


Δεν θα βρει όμως τη συναίνεση η κυβέρνηση, διότι προϋποθέτει κάποιο μίνιμουμ εμπιστοσύνης. Από αυτή όμως δεν υπάρχει ούτε ψήγμα.  


Ο Τσίπρας, σε εξωτερικό και εσωτερικό, ελίχθηκε χρησιμοποιώντας αφειδώς το ψέμα, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις. Ολοι αυτοί, στους οποίους απευθύνεται τώρα υποσχόμενος διάφορα, ξέρουν πια με τι ακριβώς έχουν να κάνουν.


Ο Σταύρος, ας πούμε, που κάποτε άνθιζε μέσα στο θερμοκήπιο του Μαξίμου, μετά την εκλογική αποτυχία δεν θέλει ούτε να ακούει για Τσίπρα ― μιλούμε για την ψυχολογία της προδομένης ερωμένης, εντελώς. 


Η Ν.Δ. δεν υπάρχει. 


Το δε ΠΑΣΟΚ είναι απολύτως αρνητικό· φρόντισαν μάλιστα να διοχετεύσουν στον Τύπο την οργή της Φώφης κατά τη συνδιάλεξη με τον πρωθυπουργό (για όσους θεωρούν την οργή της Φώφης παράγοντα ενισχυτικό της σοβαρότητας μιας κατάστασης...). Χαρακτηριστικό των δυσκολιών του εγχειρήματος της συναίνεσης (αλλά και της γενικότερης κατάντιας) είναι ότι το μεσημέρι της Παρασκευής ήταν «είδηση» ότι ο πρόεδρος Β. Λεβέντης μας αποκάλυψε την πρόσκληση του πρωθυπουργού να μιλήσουν για το πρόγραμμα της Ενωσης Κεντρώων...


Εν πάση περιπτώσει, το δίλημμα «σταθερότητα με πολιτική Τσίπρα ή ακυβερνησία με ό,τι αυτή συνεπάγεται» είναι πολύ πιθανό να το βρούμε μπροστά μας και σύντομα. Προσωπικώς, το παρακάμπτω, γιατί αναρωτιέμαι τι να την κάνουμε τη συναίνεση (αν τη βρούμε), αφού μεταρρυθμίσεις δεν θέλουμε. Ο αντίλογος, βέβαια, είναι ότι η υπερψήφιση του Ασφαλιστικού θα αποτελεί μεταρρύθμιση, η χώρα θα έχει γυρίσει σελίδα. Σύμφωνοι· μετά όμως τι γίνεται;  


Φαντάζεται κανείς αυτή την κυβέρνηση να εφαρμόζει τη μεταρρύθμιση ή αυτόν τον πρωθυπουργό να τηρεί τις υποσχέσεις με τις οποίες θα την έχει αποσπάσει;


Το κακό είναι βαθύτερο και ο καλύτερος τρόπος για να το πω με την απαραίτητη λεπτότητα είναι μέσω της ιστορίας του μηχανογραφικού συστήματος του ΣτΕ:  

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ στην ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πιο προβλέψιμος από πορεία τραμ

Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ

Aν ο νομοθέτης πίστευε ότι οι υπόλοιπες διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα δεν επαρκούσαν, τότε θα είχε δώσει στη σύσκεψη αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αποφασιστικό χαρακτήρα και θα είχε περιγράψει με σαφήνεια τις προϋποθέσεις και το τυπικό της σύγκλησής της. 


Δεν συνέβη αυτό γιατί μια χαρά φτάνουν όλα τα υπόλοιπα θεσμικά για να λειτουργήσει η Δημοκρατία, και η διαδικασία αυτή του προεδρικού μεγάρου υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί επικοινωνιακές ανάγκες και όχι την ουσία. 


Πλην μιας περίπτωσης, ουδέποτε στη σύγχρονη ιστορία παρήγαγε πραγματικό πολιτικό αποτέλεσμα, τη δε φορά που παρήγαγε, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Μία άτυπη και αχρείαστη σύσκεψη παγίδευσε την εξωτερική μας πολιτική για δεκαετίες επειδή εκείνη η κυβέρνηση δεν είχε τη δύναμη να επιβάλει μόνη της την πολιτική της. Και οι κυβερνήσεις για αυτό εκλέγονται.
Και καλά, εκείνο ήταν, πες, εθνικό θέμα. Τώρα τι υπήρχε να συζητηθεί που δεν μπορούσε (και επιβαλλόταν) να έρθει στη Βουλή;  


Ποιο ήταν το μείζον θέμα για το οποίο θεώρησε αναγκαία τη συζήτηση με τους άλλους αρχηγούς ο πρωθυπουργός που έκλεισε τις τράπεζες χωρίς να ρωτήσει κανέναν, που προκήρυξε Δημοψήφισμα εν κρυπτώ και παραβύστω, που αποφάσισε εκλογές αιφνιδιάζοντας ακόμα και στενούς συνεργάτες του;  


Γιατί τέτοια πρεμούρα από τον άνθρωπο που έχει αποδείξει ότι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι η γνώμη των άλλων;


 Είναι προφανές, υπάρχει μόνο η ανάγκη του να αποκτήσει συνενόχους, να κρυφτεί πίσω από μία κοινή απόφαση με θεσμικό βάρος, να αποποιηθεί στην ουσία των ευθυνών του τώρα που άρχισαν τα δύσκολα.
Για όσους έχουν παρακολουθήσει τον κ. Τσίπρα τα τελευταία χρόνια είναι εύληπτο ότι από όλο το πακέτο των θεμάτων που συζητήθηκαν, το μόνο που τον απασχολεί είναι το Ασφαλιστικό.  


Το προσφυγικό το χειρίζεται μόνος του (με τα γνωστά αποτελέσματα) εδώ και πολύ καιρό για να μας πείσει ξαφνικά ότι τον έπιασε ο καημός της συλλογικότητας. 


Η συνταγματική αναθεώρηση όντως απαιτεί τη συγκρότηση διακομματικής επιτροπής την οποία όμως θα την προσδιορίσει η Βουλή με την ησυχία της και όχι η εσπευσμένη άτυπη συνάντηση των αρχηγών. 


Για τη δε Παιδεία, για την οποία υποτίθεται επίσης θα ζητούσε συναινέσεις, ήδη είχε σχηματισθεί ερήμην της αντιπολίτευσης μία, κατά 70% κομματική, επιτροπή διαλόγου.  


Το Ασφαλιστικό λοιπόν τον καίει γιατί είναι το πεδίο που θα συναντήσει τον παλιό του εαυτό και τους ψηφοφόρους του και ψάχνει εναγωνίως θεσμικό τοίχο να κρυφτεί από πίσω.


Η πρότασή του για συγκρότηση διακομματικής επιτροπής για το Ασφαλιστικό θα είχε νόημα αν υποβαλλόταν το καλοκαίρι, όταν έκαιγε τον πολιτικό του χρόνο - στο παραπέντε καμία επιτροπή δεν έχει χρόνο να κάνει τίποτα άλλο παρά να του δώσει άλλοθι . Αλλωστε υποτίθεται ότι ήδη είχε δημιουργήσει μία επιτροπών σοφών μόνος του, της οποίας τα πορίσματα δεν μπόρεσε να επωμισθεί και τα κατήργησε με συνοπτικές διαδικασίες.  


Πολιτική λύση ψάχνει πάλι ο κ. Τσίπρας λοιπόν, όχι από τους θεσμούς αυτή τη φορά αλλά από τους αντιπάλους του.


Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, έχει γίνει πιο προβλέψιμος από πορεία τραμ. 


Το τωρινό «μονά ζυγά δικά μου» σχέδιό του είναι προφανές ότι στόχευε να εγκλωβίσει την αντιπολίτευση στην κλασική του παγίδα που στο μέλλον θα διδάσκεται στην πολιτική θεωρία ως «μέθοδος Τσίπρα».  

ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ και ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΗ ΜΑΧΜΟΥΤΟΠΛΗΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα;

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ


«Καλές Γιορτές» ευχήθηκε ο δήμαρχος μόλις άναψαν τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου στο Σύνταγμα, εμφανώς κοντύτερου από τότε που ήταν το ψηλότερο της Ευρώπης. 


Ακούγοντας την ελληνική εκδοχή του αγγλοσαξονικού Happy Holidays ή του γαλλικού Bonnes Fêtes, θυμήθηκα για μία ακόμη φορά πως τα Χριστούγεννα υπήρξαν ένα από τα πρώτα θύματα της νεο- γλώσσας που μιλάει η πολυπολιτισμική Ευρώπη.  


Γιορτάζουμε τις γιορτές; Ή μήπως γιορτάζουμε τις διακοπές; Και αν για τους περισσότερους αυτό ισχύει, μήπως καλόν θα ήτο να υπενθυμίζουμε πού και πού πως και οι μεν και οι δε οφείλονται στο γεγονός ότι ο Χριστιανισμός γιορτάζει τη γέννηση του Χριστού;


Παλιά, παρ’ ημίν, ο Αη Βασίλης ερχόταν την Πρωτοχρονιά. Γι’ αυτό τον έλεγαν και Αη Βασίλη εξάλλου, κι ας ήταν ντυμένος Φινλανδός, κι ας έπρεπε να χιονίζει ενώ δεν χιόνιζε ποτέ. Μετά, βιαστικός και προσαρμοσμένος σε ευρωπαϊκούς ρυθμούς, άρχισε να έρχεται απ’ τα Χριστούγεννα και να ξανάρχεται την Πρωτοχρονιά για να φουσκώσει παραπάνω την πιστωτική. 


Τώρα πια δεν έρχεται ποτέ. Γιατί το ορθόν είναι να εξηγείς στα παιδιά πως ο Αη Βασίλης δεν υπάρχει, πως τα δώρα τα φέρνουν οι πιστωτικές κάρτες. Να τους εξηγείς από την πιο τρυφερή ηλικία πως ζουν σε έναν κόσμο ορφανό από μαγεία. Και μετά, να απορείς πώς είναι δυνατόν να αποβλακώνονται απ’ το πρωί ώς το βράδυ στα Play Station για να βρουν το παραμύθι που τους στέρησες.


Μα, θα μου πείτε, δεν είναι σωστό να αποκλείουμε από τη χαρά μας τους μωαμεθανούς που ζουν ανάμεσά μας. Μήπως οι μουσουλμάνοι εύχονται Καλή Νηστεία όταν αρχίζει το Ραμαζάνι;  


Μα εμείς είμαστε πολυπολιτισμικοί, μιλάμε την καινούργια γλώσσα. Exeunt οι χριστιανικές παραδόσεις, γιατί εμείς γεννιόμαστε σοφοί, έξυπνοι, ανεκτικοί και τα παρελκόμενα.


Τη λειτουργία των Χριστουγέννων στην κατάμεστη Παναγία των Παρισίων, όπου δεν ακουγόταν ούτε βηχαλάκι, θα τη θυμάμαι όσο ζω. Αισθάνθηκα την ίδια συγκίνηση που αισθανόμουν όταν άκουγα τον σοφό καθηγητή μου να μιλάει για τη «Μήδεια» του Ευριπίδη.


Γι’ αυτό: