ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Αρνητές, Λουδίτες και Δημόσιο

 

Του Γιώργου Θεοδωρακόπουλου*

Ο Νεολουδισμός, είναι μια φιλοσοφία, η οποία αντιτίθεται σε ορισμένες μορφές σύγχρονης τεχνολογίας, όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα κινητά τηλέφωνα, ή ακόμα και καθολικά σε όλες τις τεχνολογίες. Είναι η συνέχεια του κινήματος των Λουδιτών, το οποίο ξεκίνησε τον 19ο Αιώνα, από τους υφαντουργούς της Αγγλίας οι οποίοι εξεγέρθηκαν κατά των νεοκατασκευασθέντων μηχανημάτων της βιομηχανικής επανάστασης.

Από τη δεκαετία του '90 μέχρι και σήμερα, εκατομμύρια ευρώ έχουν δαπανηθεί, για την ψηφιακή επιμόρφωση των Δημοσίων υπαλλήλων.  

Σεμινάρια επί σεμιναρίων, με ποιο αποτέλεσμα;

 Να έχουν καταφέρει, κάποιοι να μάθουν να χειρίζονται την περίφημη "πασιέντζα". Και μόνο αυτό.

Ερχόμαστε στο 2022 και στην προσπάθεια να μετασχηματιστεί ο Δημόσιος τομέας, ψηφιακά.  

Θέλω να αναφέρω λόγους, που ίσως βάλουν σε κίνδυνο την ευκαιρία που έχει η χώρα μας, μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, να λειτουργεί ψηφιακά. Δεν θα σταθώ στα οφέλη, είναι σε όλους γνωστά, ακόμα και το γεγονός ότι μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τις νέες τεχνολογίες για να περιοριστεί το αδηφάγο τέρας του προϋπολογισμού στα έξοδα, όπως η τοπική αυτοδιοίκηση, για την οποία και μπορώ να μιλήσω λόγω προσωπικής εμπειρίας.

Αν κάποιος, προσπαθήσει να αξιολογήσει τους υπαλλήλους ενός Δήμου, σε σχέση με γνώσεις πληροφορικής και δεν αναφέρομαι σε εξειδικευμένες, παρά στις βασικές χειρισμού (για τις οποίες και επιδοτήθηκε να αποκτήσει μέσω σεμιναρίων), θα διαπιστώσει ότι το επίπεδο είναι από πολύ χαμηλό έως ανύπαρκτο.

Αυτό γιατί;  

Γιατί από τους διοικούντες, έως και τους πολίτες είναι ακόμα ριζωμένο το "βύσμα". Ο αιρετός, θέλει ο πολίτης να του τηλεφωνεί προσωπικά για οποιοδήποτε πρόβλημα έχει, ώστε να του "πουλά εξυπηρέτηση", ενώ ο πολίτης νιώθει "σημαντικός" όταν μπορεί να καλέσει τον αιρετό και να του ζητήσει "εξυπηρέτηση". Οι πολίτες είναι λανθασμένα ενημερωμένοι, καμία εξυπηρέτηση δεν υπάρχει, παρά μόνο "υποχρέωση" των αιρετών, ώστε να επιληφθούν για το οποιοδήποτε πρόβλημα επηρεάζει την εύρυθμη λειτουργία ενός Δήμου.

Τουλάχιστον 15 χρόνια τώρα, Δήμοι έχουν προμηθευτεί πληροφοριακά εργαλεία, τα οποία έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, από τους ίδιους τους εργαζομένους κάποιας υπηρεσίας. Αυτό γιατί οι ίδιοι, δεν γνωρίζουν και φοβούνται να χειριστούν οτιδήποτε έχει να κάνει με ηλεκτρονικό υπολογιστή.  

Κάποιοι, δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα. Η αντίληψη του "έτσι γινόταν πάντα" τους αρκεί. Τους είναι αδύνατο να διανοηθούν ότι μπορούν να εξοικονομήσουν πάρα πολύ χρόνο λειτουργώντας ψηφιακά. Όσοι το αντιλαμβάνονται, θεωρούν ότι ο χρόνος που θα εξοικονομήσουν, θα πρέπει να αφιερωθεί σε άλλες εργασίες. Δηλαδή; "Γιατί να κάνω περισσότερα πράγματα σε ένα 8ωρο, όταν μπορώ να κάνω λιγότερα;".

Άλλο αγκάθι; 

Ο φόβος και η  συνωμοσιολογία του "παρακολουθούν τα πάντα". Ενοχλεί, η πιθανότητα να αξιολογείται η παραγωγικότητα μιας υπηρεσίας και η αλλαγή διαδικασιών (κοινώς την καθημερινότητα που ανέφερα πριν), ώστε να μειωθεί ο χρόνος επίλυσης προβλημάτων, ή διαδικασίες χειρισμού αιτημάτων και εργασιών. Νεολουδίτες που το σύστημα εξαρτάται από αυτούς για την ορθή του λειτουργία.

Η έννοια της παραγωγικότητας, είναι κάτι που δεν αφορά τους πάντες στον δημόσιο τομέα. Δεν είναι εκπαιδευμένοι, ώστε να λειτουργούν τις υπηρεσίες όπως στον ιδιωτικό. Είναι μια παντελώς αδιάφορη έννοια.

Από την άλλη μεριά, οι εκλεγμένοι έχουν την κακή άποψη, ότι ένα πρόβλημα για το οποίο δεν έχουν ενημερωθεί, δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι όταν ο ψηφοφόρος τον καλέσει και θα πρέπει να προσπαθήσει να το λύσει γιατί σε άλλη περίπτωση, θα χάσει την ψήφο. Καλύτερα λοιπόν, να μην ενημερώνουν οι πολίτες τους εκλεγμένους. Ο στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Πολύ φοβάμαι, ότι συστήματα τα οποία θα αφορούν την αύξηση της παραγωγικότητας, θα απαξιωθούν πολύ γρήγορα από εργαζομένους με το πρόσχημα, "είναι δύσχρηστο".  

Η άποψη, ότι η αύξηση παραγωγικότητας, είναι δυνατή μόνο με προσλήψεις, συντηρεί ένα μεγάλο πρόβλημα.

Σκεφτείτε Δήμους που θα λειτουργούν ψηφιακά και οι εργαζόμενοι δεν θα χρειάζεται να "εξυπηρετούν" επειδή τους το επιβάλει ο πολιτικός τους προϊστάμενος. Πραγματικά, θα αρχίσει μια ριζική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό και πραγματικά θα αναλαμβάνουν οι ικανότεροι, η έννοια "βύσμα" θα αρχίσει να φεύγει από τη συνείδηση των πολιτών και θα πάψει να είναι ένα "εργαλείο" των εκλεγμένων το οποίο θα καλύπτει την ανικανότητα τους στην άσκηση διοίκησης.

Δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει μαζί με τον Ψηφιακό Μετασχηματισμό, να λειτουργήσει πραγματικά η αξιολόγηση, με αντικειμενικά κριτήρια τα οποία θα προκύπτουν από τα ψηφιακά δεδομένα. Ακόμα και σε αυτό τον τομέα, η αξιολόγηση, θα προκύπτει και δεν θα γίνεται με υποκειμενικά κριτήρια από κάποιον προϊστάμενο, που ίσως και να λειτουργεί με διάφορα, μη αποδεκτά κριτήρια.

Πραγματική αξιολόγηση λοιπόν σε όλους. Έχουμε αυτή την ευκαιρία, να εφαρμοστεί και μάλιστα αντικειμενικά. Θα ωφελήσει να ξεπεράσουμε ανώδυνα παθογένειες, καθώς και αντιλήψεις δεκαετιών, ώστε να γίνει το κράτος, πραγματικά οργανωμένο.

Πρέπει εμείς οι πολίτες...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΟ-ΒΛΑΚΟ-ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Αυτοκτονική ηλιθιότητα

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

 Με ποιες βιολογικές αναγκαιότητες, με ποιες χημικές διεργασίες, μπορεί να συνδεθεί η πείνα και η δίψα του ανθρώπου για δικαιοσύνη;  

Προκύπτει άραγε και αυτή από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, την κτηνώδη ορμή κυριαρχίας που συγκροτεί και τον αδυσώπητο νόμο της «φυσικής επιλογής»;  

Αλλά σε τι διαφορετικό εδράζεται και η θρασύτητα της αδικίας, σε τι άλλο από τον πρωτογονισμό της αξίωσης για αυτοσυντήρηση και ισχύ; 

Συναντώνται λοιπόν στις ίδιες ορμέμφυτες αιτίες η βαναυσότητα της αδικίας και η δίψα για δικαιοσύνη;

Πάντως η απαίτηση είναι πανανθρώπινη και διαχρονική: οι οιμωγές των θυμάτων να γίνουν κόλαση για τους βασανιστές. Να γίνει πνιγμός ασφυξίας η πίκρα των αδικημένων για όσους παγερά και εσκεμμένα αδικούν. Κάπου, κάποτε, να πληρώσουν με ανυπόφορη οδύνη όσοι ασέλγησαν στην ανημπόρια, στην αθωότητα, στην άγνοια, στην ευπιστία.  

Οχι μόνο ο δολοφόνος, ο βιαστής, ο παιδεραστής, όποιος βασάνισε σωματικά συνάνθρωπο. Αλλά και ο συκοφάντης, ο διαβολέας, ο ψεύτης, ο συναισθηματικά νεκρωμένος εγωιστής, ο αδιάφορος και ανάλγητος.

Σέρνει τα αποκαμωμένα του βήματα ο χιλιοταπεινωμένος υπερήλικας από γραφείο σε γραφείο, από όροφο σε όροφο στο ΙΚΑ ή ΕΤΕΑΜ ή όπως αλλιώς συνεχώς μετονομάζει τα «προνοιακά» του χαζοκαμώματα το κάθε κομματικό κράτος. 

Συντρίβεται η ζωή του Ελληνα πολίτη και το κουράγιο του πάνω στην ιταμή θρασύτητα του κάθε σαδιστή ή αδιάφορου υπαλληλίσκου, γιατί; 

Μια ζωή πλήρωνε από το μεροκάματο της πείνας την ασφάλιση των γηρατειών του. Και αυτό το χρήμα – αίμα του το άρπαξε από το Ταμείο του κάποια διεφθαρμένη κυβέρνηση, να το κάνει φιέστες προεκλογικές, κρετινική κομματική προπαγάνδα, να στήσει με την αποταμίευση του φτωχού σπάταλο κομματικό κράτος.

Στο βλέμμα του αδικημένου ανθρώπου, που του κλέψανε τη ζωή, δεν υπάρχει μένος εκδίκησης, υπάρχει μόνο πόνος λαχτάρας για δικαιοσύνη: Κάπου κάποτε να λειτουργήσει νέμεση για τους αδίστακτα ψευδόμενους, τους καπήλους των κοινωνικών οραμάτων, τους αρρωστημένους μανιακούς της εξουσίας και της χλιδής.

Αυτή είναι η δίψα των ανθρώπων που βλέπουν τη μία και μοναδική ζωή τους να έχει δαπανηθεί μέσα στην πίκρα και στην απογοήτευση, τη βλέπουν τη ζωή να τελειώνει μέσα σε ταπεινώσεις, στερήσεις, εξευτελισμούς.  

Ομως, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι αν δίκαζαν καθένα συνάνθρωπό τους χωριστά, δύσκολα θα απέδιδαν τη δικαιοσύνη που τώρα απαιτούν. 

Προτού καταδικάσει, θα έψαχνε τα ελαφρυντικά: πώς και γιατί φτιάχτηκε έτσι ανάλγητος ο κρατικός υπάλληλος που τον τυραννάει, γιατί έγινε ασυνείδητος ο γιατρός, γιατί φυγόπονος ο νοσηλευτής, γιατί κλέφτης ο εργολάβος, γιατί ανήθικος ο πολιτικός. Τι είδους μάνα είχε ο καθένας, τι λογής πατέρα, πώς έζησε τα παιδικά του χρόνια, ποια τραύματα ψυχικά κουβαλάει, πόση στέρηση στοργής και τρυφερότητας, ποιο σαράκι κρυφής μειονεξίας, πόση ανασφάλεια πλάθει τελικά τους βασανιστές της ζωής μας.

    Υπερψηφίζουμε τη λεηλασία της ζωής μας.

Οσο πιο σμιλεμένος από τη θλίψη ο άνθρωπος τόσο πιο εύκολα λυπάται, δύσκολα δικάζει, γρήγορα συγχωρεί. Η απαίτησή του για δικαιοσύνη είναι περισσότερο όραμα ή μέτρο ζωής και λιγότερο ή καθόλου επιθυμία εκδίκησης.

Ερείσματα η μεταφυσική του δεν βρίσκει στην ανάγκη για υπερβατικά δικαστήρια και αιώνιες κολάσεις. Το πιο πραγματικό έρεισμα της μεταφυσικής το διαβλέπει στο κάλλος του κόσμου, όταν το κάλλος συλλαβίζεται ως δώρημα αγάπης και η αγάπη αποκρυπτογραφείται όχι ως «συναίσθημα», αλλά ως εμπειρία ελευθερίας, δηλαδή αυτοπροσφοράς.

Ο Αριστοτέλης συνοψίζει τον ορισμό και προορισμό των Ελλήνων στον καίριο αφορισμό του: «Το ζητείν πανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόττει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις» (Πολιτικά Θ3, 1338α 30-32). «Το να αναζητάς παντού το χρήσιμο, καθόλου δεν ταιριάζει στους μεγαλόψυχους και ελεύθερους ανθρώπους». Το κυνήγι της χρησιμότητας είναι πάντα εγκλωβισμός στον πρωτογονισμό της εγωτικής εξασφάλισης, της θωράκισης του ατομικού συμφέροντος.

Αν ο αναγνώστης μελετήσει απροκατάληπτα κάθε περίπτωση όπου η νεώτερη κρατική Ελλάδα γνώρισε μια καταστροφική αποτυχία (με συνέπειες ανήκεστες για το μέλλον του Ελληνισμού) θα πιστοποιήσει, νομίζω, πίσω από τα γεγονότα...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το παραμύθι των κακών funds και των αδικημένων δανειοληπτών

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Τώρα που με το σκάνδαλο Πάτση ήρθαν ξανά στην επιφάνεια τα κόκκινα δάνεια (δηλαδή τα πιστολιασμένα δάνεια) θέλω να ζητήσω, από όποιον μπορεί να δώσει, μια απάντηση σε μια απλή ερώτηση: ποιο είναι το πρόβλημα με τα funds και την αγορά των πιστολιασμένων δανείων;  

Ρωτάω, γιατί το μόνο που ακούω είναι ότι «δεν είναι σωστό» κι αυτό το «δεν είναι σωστό» μου δημιουργεί και άλλες απορίες: τι σημαίνει «δεν είναι σωστό» και για ποιον; 

Γιατί μια τράπεζα να μην πουλήσει το πιστολιασμένο σου δάνειο σε μια επιχείρηση που θέλει να αναλάβει το ρίσκο του να της χρωστάς;  

Στο κάτω-κάτω το ποσό που χρωστάει ο ασυνεπής δανειολήπτης είναι αυτό που θα ήταν ακόμα κι αν το χρέος του παρέμενε στην τράπεζα που έκανε το λάθος να του δανείσει, οπότε ποιο είναι το πρόβλημα;  

Αν το πρόβλημα είναι στο ψαλίδισμα των ελπίδων του ασυνεπούς δανειολήπτη να μην πληρώσει ποτέ το χρέος του, αυτό γιατί να είναι πρόβλημα για όλους τους υπόλοιπους;

  Ως πότε θα συμπαραστεκόμαστε σε όποιον απερίσκεπτα και χωρίς κανείς να τον υποχρεώσει αποφάσισε ότι το να είναι ενοικιαστής δεν του ταιριάζει και θέλησε να γίνει ιδιοκτήτης ανεξαρτήτως αν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του ή όχι;

Μπορεί βέβαια όλα αυτά να τα ρωτάω επειδή λίγο ζηλεύω. Βλέπετε, πριν από την κρίση (τότε που τα δάνεια δινόντουσαν με το κιλό) ο μισθός μου ήταν ήδη τέτοιος που θα έκανε την έγκριση ενός καλού στεγαστικού δανείου μάλλον εύκολη υπόθεση. Παρόλα αυτά, επειδή δεν δουλεύω στο δημόσιο και επειδή δεν έχω περιουσία, πάντα σκεφτόμουν «κι αν δεν μπορώ να πληρώσω τη δόση τι θα κάνω;». Δεν ήξερα ο χαζός ότι ακόμα κι αν δεν έχω (ή δεν θέλω να στερηθώ για να έχω) να πληρώσω όλο και κάτι θα γίνει. Κι έτσι, σε αντίθεση με άλλους πιο έξυπνους ή πιο επιπόλαιους συμπολίτες, δεν έγινα περήφανος ιδιοκτήτης και παρέμεινα ταπεινός ενοικιαστής. Και λίγο ζηλεύω. Κυρίως τη φροντίδα που βλέπω να απολαμβάνουν αυτοί που είπαν «ε κι άμα δεν μπορώ να πληρώσω τη δόση θα παλέψω για το δικαίωμά μου να μην πληρώσω τη δόση και να κρατήσω και το σπίτι μου».

Κι αν εγώ απλώς ζηλεύω, είμαι σίγουρος ότι κάποιοι άλλοι θα πρέπει να θυμώνουν πάρα πολύ με αυτή τη σπουδή πολιτικών και δημοσιογράφων να συμπαρασταθούν σε όσους δεν πληρώνουν το δάνειό τους: αυτοί που το πληρώνουν. Αυτοί που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, αυτοί που στερούνται, αυτοί που δυσκολεύονται αλλά τελικά το πληρώνουν. Αυτοί που είναι συνεπείς. Αυτοί που άπλωσαν τα πόδια τους όσο καταλάβαιναν ότι μπορούσαν κι όχι όσο τους έκανε κέφι. Αυτοί για τους οποίους κανείς δεν δείχνει καμία συμπάθεια και καμία έγνοια. Αυτοί που, εκτός των άλλων, είναι και οι συντριπτικά περισσότεροι.

Δεν λέω ότι οι άνθρωποι που δεν υπολόγισαν σωστά ή που έκαναν μια απερισκεψία δεν πρέπει να βοηθιούνται. 

 Λέω όμως ότι πρέπει να προηγηθεί η βοήθεια σε όσους δεν έκαναν την απερισκεψία και σε όσους σκίζονται να είναι συνεπείς.  

Λέω ότι η απερισκεψία δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως αρετή που πρέπει να τιμηθεί.

  Λέω ότι δεν μπορεί πολιτική και δημοσιογραφική ζωή να αγωνιά για όσους γιόλαραν και να αγνοεί όσους προσπάθησαν και προσπαθούν να ζήσουν με υπευθυνότητα. 

Λέω ότι δεν μπορεί ο μόνος που προστατεύεται να είναι αυτός που με τη στάση του τελικά δυσκολεύει τον δανεισμό για όλους τους άλλους, τους απροστάτευτους. 

Λέω ότι το παραμύθι των κακών funds και των αδικημένων δανειοληπτών πρέπει να σταματήσει.

Κυρίως επειδή, παρότι καλό θα είναι οι βουλευτές να μην μπλέκονται με αυτές, οι επιχειρήσεις που αγοράζουν τα δάνεια των κακοπληρωτών στην πραγματικότητα διευκολύνουν τις τράπεζες να δανείσουν πιο εύκολα ή λιγότερο δύσκολα τους υπόλοιπους.  

Τους υπόλοιπους που και εξαιτίας των κακοπληρωτών δανείζονται πιο δύσκολα ή λιγότερο εύκολα. Άρα είναι χρήσιμες για τους πολλούς. Και σίγουρα...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΣΤΟΙΧΕΙΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τα "κοράκια" και οι "οικονομολόγοι" του καφενείου...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Οι εταιρείες διαχείρισης "κόκκινων" δανείων επιτελούν ένα σημαντικό έργο εξυγίανσης των τραπεζών και της οικονομίας.

Μια τέτοια επιχείρηση π.χ. αγοράζει ένα πακέτο ληξιπρόθεσμων οφειλών στο 8%, το 18%, ή το 58% της ονομαστικής τους αξίας, ανάλογα με την ποιότητα των οφειλετών και των δανείων.

Για δάνεια π.χ. 100 εκατ. προσφέρει 8 εκατ. Στη συνέχεια πάει στους οφειλέτες και διαπραγματεύεται. Π.χ. πάει σε κάποιον που χρωστάει 100 χιλ. για ένα δάνειο που αυτή έχει αγοράσει στις 8 χιλ. και του προτείνει να πληρώσει 50,  25, 15 ή έστω 9 χιλιάδες για να απαλλαγεί των υποχρεώσεών του. Κάποιοι θα συμβιβαστούν και κάποιοι όχι. Από τις εισπράξεις αυτές ελπίζει πως θα αποκομίσει τα κεφάλαια που επένδυσε και κέρδη.

Κάποιοι ρωτούν γιατί δεν κάνουν οι ίδιες οι τράπεζες αυτή τη δουλειά και πουλάνε τα "κόκκινα" δάνεια σε τέτοιου είδους εταιρείες;   

Είναι απλό. Οι τράπεζες χρειάζεται να αποβάλουν γρήγορα από τους ισολογισμούς τους "κόκκινα" δάνεια, το ύψος των οποίων δεν μπορεί να προσδιοριστεί και άρα δεν μπορεί να προσδιοριστεί και η αξιοπιστία της τράπεζας, όταν χρειάζεται να δανειστεί ή να κάνει αύξηση κεφαλαίου. Άρα δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της...

Κάποιοι άλλοι απορούν επίσης γιατί κατά την πώληση των "κόκκινων" δανείων από τις τράπεζες στις εταιρείες διαχείρισης σε ένα κλάσμα της αξίας τους, να μην έχει δικαίωμα ο οφειλέτης να αγοράσει ο ίδιος το χρέος του.

Τούτα αποτελούν αριστερίστικα φληναφήματα για νήπια...

Ο λόγος είναι απλός. Αν συνέβαινε αυτό...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΤΣΟΓΛΑΝΟΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Νεολαία

 Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Ομολογώ ότι έψαξα τους στίχους του Λεξ τον περασμένο Ιούλιο όταν άκουσα την παρότρυνση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τρύφωνα Αλεξιάδη, ο οποίος τους κάλεσε όλους και ιδίως τους πολιτικούς «να ακούσουν το τραγούδι του Λεξ «Μουσική για τσόγλανους» και να διαβάσουν τους στίχους για να καταλάβουν τι γίνεται στη νεολαία».  

Ομολογώ πως δεν κατάλαβα τι γίνεται στη νεολαία όταν διάβασα τους στίχους «ενώ καριόλες κυνηγάνε εξασφάλιση, καθόλου αγάπη, μόνο πουτσα κι εκμετάλλευση, δίχως φράγκα, με δικαίωμα στο όνειρο όπως όλοι τους, φιλόδοξα φτωχόπαιδα που παίζουνε τον κώλο τους. () Μου λένε ΛΕΞ, όρμα τους, γάμα την εικόνα τους, πώς θα τη χαρακτήριζα; Μουσική για τσόγλανους». Θυμήθηκα την παρότρυνση όταν είδα ότι την Παρασκευή 30 χιλιάδες άτομα κατέκλυσαν το Καυτατζόγλειο στάδιο για να ακούσουν τον Λεξ σπάζοντας το ρεκόρ των 25 χιλιάδων θεατών που είχαν συνωστιστεί τον Ιούλιο στη Νέα Σμύρνη.  

Φαντάζομαι ότι προφανώς κάτι κάνει καλά για να καταφέρνει να συγκεντρώνει χωρίς promotion τόσους θαυμαστές. 

Γι’ αυτό που δεν είμαι σίγουρη είναι κατά πόσο οι πολιτικοί κάνουν καλά όταν προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να πλησιάσουν τη νεολαία. Από την άλλη για αυτό που είμαι απολύτως σίγουρη είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται όλοι το ίδιο με τον όρο νεολαία.

Νεολαία ήταν – ως επί το πλείστον – τα άτομα που τραγουδούσαν ρυθμικά το γνωστό σύνθημα «Μητσοτάκη γα@@σαι».  

Νεολαία ήταν οι φοιτητές που αγανακτισμένοι έκαναν καταγγελίες πως μαφιόζικες ομάδες που είχαν μετατρέψει σε ορμητήριο τις εστίες της Πανεπιστημιούπολης. 

Νεολαία είναι άνεργοι πτυχιούχοι που κόπιασαν για να περάσουν σε δύσκολες σχολές και διαχρονικά βλέπουν άλλους με πολύ λιγότερα προσόντα να διορίζονται μετακλητοί με φωτογραφικές διατάξεις. 

Νεολαία είναι παιδιά που χάνουν εξεταστικές εξαιτίας των καταλήψεων στα πανεπιστήμια και οι οικογένειές τους εξοντώνονται οικονομικά για να πληρώνουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ενοίκια.

Νεολαία είναι αριστούχοι που άκουγαν ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά» και κοιτούσαν αγχωμένα την κλεψύδρα. 

 

Νεολαία δεν είναι μόνο όσοι ακούνε το «Μουσική για τσόγλανους» του Λεξ. Και μια και το έφερε η κουβέντα, είχε πει και...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Υπερηφάνια για μια... λίστα χωρίς πάτο...

Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΓΓΕΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ποτέ δεν ένιωθε «Υπερήφανος που γεννήθηκε Ελληνας». l 

Νεότερος είχε μια αίσθηση βαθιάς ικανοποίησης που ήταν Ελληνας l – κι ακόμη νιώθει καλά που έτυχε να γεννηθεί μέσα σ’ αυτή την ιστορική και πλούσια γλώσσα κι αυτόν τον βασικό για την ανθρωπότητα πολιτισμό. l Αλλά «υπερήφανος»; l Για κάτι που δημιουργήθηκε από αρχαίες γενιές του τόπου και της λαλιάς του; l 

Η δική του γενιά, ο σύγχρονος, γενικότερα, κόσμος του τόπου του, πόσα έχει δημιουργήσει που να δικαιολογούν υπερηφάνεια και καμάρι; 

 Με ενδιαφέρον διαβάζει τις μέρες αυτές ότι για τη δημιουργία του περίφημου κινέζικου Πήλινου Στρατού που βρέθηκε στη δυτική Κίνα πριν από περίπου 50 χρόνια, l με 8.000 στρατιώτες από τερακότα, σε φυσικό μέγεθος, l συνέβαλαν Ελληνες γλύπτες υπό την καθοδήγηση των οποίων εργάστηκαν οι χιλιάδες ντόπιοι τεχνίτες και εργάτες που κατασκεύασαν αυτόν τον εκπληκτικό «στρατό». l Ο οποίος ετάφη πριν από περίπου 2.300 χρόνια μαζί με τον αυτοκράτορα που τον εμπνεύστηκε, στον «μεγαλύτερο τάφο του κόσμου». l Δεδομένου ότι η γλυπτική ήταν ξένη προς την αρχαία κινεζική κουλτούρα, η οποία μόνο ειδώλια δημιουργούσε, ειδικοί επιστήμονες, Κινέζοι και άλλοι διεθνούς κύρους αρχαιολόγοι, υποστηρίζουν σε εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του BBC και του National Geographic πως η αιφνίδια παρουσία τόσων και τέτοιων αγαλμάτων αν δεν οφείλεται στην παρουσία Ελλήνων γλυπτών στην αυλή του αυτοκράτορα, οφείλεται σίγουρα σε ελληνική επιρροή. l Είναι βέβαιο εξάλλου ότι Κινέζοι και Ελληνες ήρθαν σε επαφή στην κοιλάδα της Φεργκάνα, η οποία με τις κατακτήσεις του Μεγαλέξανδρου είχε γίνει μέρος της Βακτριανής και του κατοπινού βασιλείου των Σελευκιδών. l Σε εποχή δηλαδή ελάχιστα προηγηθείσα της εποχής που κατασκευάστηκε ο στρατός από τερακότα. l Και βρέθηκαν σε αρχαία κινεζικά κείμενα και άλλες μαρτυρίες που συνηγορούν με τη θεωρία της συμβολής Ελλήνων στη δημιουργία του μοναδικού αυτού «μνημείου». l 

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, ιδιαίτερα για εμάς τους Ελληνες. l Οι οποίοι όμως από πού κι ως πού «υπερήφανοι»;  

 Υπερήφανοι θα ήταν αν είχαν εξαλείψει λ.χ. το ανεκδιήγητο χάλι της ελληνικής «Δικαιοσύνης» – της Αρνησιδικίας πες καλύτερα. 

 Υπερήφανοι, αν τη γλώσσα τους την δίδασκαν αποτελεσματικά στα σχολεία τους και όχι ζαμανφουτίστικα, σε βαθμό κακουργήματος πια. 

 Υπερήφανοι αν τα νοσοκομεία τους έπαυαν να θυμίζουν… 

Αλλά ...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου; ("Προϊόντα" της υμεΤΕΡΑΣ "παιδείας" ζoυν ανάμεσά μας και ψηφίζουν...)

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το «ΟΧΙ» στη χρονομηχανή

 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Έχουν περάσει 82 ολόκληρα χρόνια από την 28η Οκτωβρίου του 1940.

Ήταν η ημέρα που ύστερα από την άρνησή μας να κάνουμε δεκτή την απαίτηση του Μουσολίνι, να καταλάβει ο ιταλικός στρατός στρατηγικά σημεία της χώρας, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος και «μπήκαμε» στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Καθώς διέσχιζα, χθες, το κέντρο της Αθήνας, στο ραδιόφωνο ακουγόταν η Σοφία Βέμπο να τραγουδά «Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά..». Αυτά που έβλεπα, ανακατεύτηκαν στο πλυντήριο της σκέψης μου με αυτά που άκουγα και ήταν σαν να μπήκε το «ΟΧΙ» και ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος στη μηχανή του χρόνου.

Πώς θα ήταν, αν, κούφια η ώρα, συνέβαιναν σήμερα τα γεγονότα του ηρωικού ’40.  

Κολλημένος στην Πανεπιστημίου άρχισα να βυθίζομαι σ’ έναν σουρεαλιστικό συνδυασμό του τότε και του σήμερα.

Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι το όνομα της ανάπλασης της πολύπαθης Πανεπιστημίου, «Ο μεγάλος περίπατος», μού φέρνει πάντοτε στο μυαλό το σπουδαίο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», που εκτιλύσσεται στην Αθήνα του Ελληνοϊταλικού πολέμου και της Κατοχής.

Το «ΟΧΙ» του 2022, λοιπόν, αρχίζει να  ξετυλίγεται κάπως έτσι.

3 τα χαράματα, ο ιταλός πρέσβης επισκέπτεται την πρωθυπουργική κατοικία και επιδίδει το τελεσίγραφο. Ο Έλληνας πρωθυπουργός αρνείται τους όρους και κηρύσσεται πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας.

Το Twitter…ξέρετε τώρα… «δακρύζει», «γονατίζει» και «υποκλίνεται». Εν ριπή οφθαλμού τα hashtags #aeraaaa, #pamepolemo βρίσκονται στις πρώτες θέσεις των trends.

Οι ενημερωτικές εκπομπές, που ξεκινούν το χάραμα, μιλούν για κρίσιμες και ιστορικές ώρες και οι πανελίστες βουλευτές μιλούν, σχεδόν από υποχρέωση, για ομόνοια και ομοψυχία.

Οι πρωινομεσημεριανές infotainment εκπομπές προσπαθούν να κρατήσουν το ηθικό των τηλεθεατών ψηλά.

Παίζουν αποσπάσματα από την «Υπολοχαγό Νατάσα», έχουν καλεσμένο τον Κώστα Πρέκα και προτείνουν τις πιο happy τηλεοπτικές σειρές και ταινίες με θέμα τον πόλεμο.

Οι ημέρες κυλούν, τα νέα από το μέτωπο είναι καλά κι έτσι επιτέλους, ο ελληνικός λαός  μπορεί να εγκαταλείψει την εξαντλητική υποχρέωση της ομοψυχίας

Τα hashtags #ΝΔ_ξεφτιλες και #Σύριζα_ξεφτιλες επιστρέφουν δυναμικά συνοδευόμενα από αγαπημένες λέξεις κλειδιά όπως πατριδοκαπηλία, αντεθνική στάση και προδοσία.

Μέσα στην αντάρα αυτή, οι Χρυσαυγίτες ξεθαρρεύουν. Ελπίζουν ότι η Ιστορία θα επαναληφθεί και πως σε λίγους μήνες οι ναζί ομοϊδεάτες τους θα καταλάβουν και πάλι την Ελλάδα, βγάζοντας κι αυτούς από τη φυλακή.

Η νικηφόρος πορεία του ελληνικού στρατού στο Αλβανικό μέτωπο συνεχίζεται, η ζωή προσαρμόζεται και συνεχίζεται κι αυτή.

Τα ριάλιτι κάνουν βάζουν κάποιες αναγκαίες πινελιές στους τίτλους και το περιεχόμενό τους.

GNTM – Κορίτσια στα χακί, Μaster Chef – Kαραβάνα, Power of Love – Γράμματα από το μέτωπο. 

Το Survivor το χοντραίνει. Η παραγωγή επιχειρεί να «κλείσει» έκταση σε νεκρή ζώνη ανάμεσα στους δύο στρατούς, με τη συμμετοχή Ελλήνων και Ιταλών celebrities. Η σκηνοθεσία στα χέρια του έμπειρου Στέφανο Σαρτίνι. Μερίδα του κοινού αντιδρά. Για τον Σαρτίνι, όχι για τη νεκρή ζώνη. Το ΕΣΡ θα συσκεφθεί επί όλων αυτών και θ’ αποφασίσει.

Ένταση και στον αθλητισμό. Οι Παναθηναϊκοί εξεγείρονται υπέρ της συνέχισης του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου: «Μια φορά κοντέψαμε να το πάρουμε και κάνετε πόλεμο;» Οι Ολυμπιακοί ζητούν να μην ακυρωθoύν το play-off με την Αρμάνι στην Ευρωλίγκα. Oι ΑΕΚτζήδες δεν ασχολούνται, έχουν γήπεδο.

Οι vegan επικροτούν το μενού εκστρατείας του Γενικού Επιτελείου Στρατού (φασόλια, σταφίδα, ελιά) αλλά οι φαντάροι διαμαρτύρονται για έλλειψη wifi και delivery.

Η αγορά δείχνει τα αντανακλαστικά της.

Βομβαρδισμός SMS από την καμπάνια εταιρείας κινητής τηλεφωνίας: «Free GB for a free GR! Σ’ ευχαριστούμε που δίνεις τη ζωή σου για εμάς στο μέτωπο! 2 gigabyte free, μόλις έγιναν δικά σου!»

Οι πλατφόρμες παραγγελίας φαγητού εξοπλίζουν τους στόλους τους με τζιπάκια και «γουρούνες» (τα drone θα ήταν εύκολος στόχος). Οι -έτσι κι αλλιώς- ήρωες ντελιβεράδες  βρίσκονται κυριολεκτικά στην πρώτη γραμμή του πυρός.

Ακούγονται σειρήνες...

 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Είμαι με τον άνθρωπο

 

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Η υπόθεση Πισπιρίγκου παρήκμασε, αλλά δεν ξεμείναμε από νέα επεισόδια, διότι προέκυψε η υπόθεση του Μίχου και της δωδεκάχρονης. Κι άμα αρχίσει κι αυτή να κουράζει, θα έχουμε κάποια νέα κτηνωδία να μας συγκλονίσει, διότι έτσι κι αλλιώς το Νέτφλιξ ανανεώνει τα θρίλερ του πολύ πιο αργά απ’ όσο η πραγματικότητα – δεν μας προλαβαίνει.

Ρώτησα κάποιον γνωστό:

– Είσαι με τον πενηντατριάχρονο βιαστή, ή με τη δωδεκάχρονη;

– Εγώ είμαι με τον άνθρωπο, απάντησε.

– Μόνο με τον άνθρωπο, ή και με την ειρήνη;

– Με την ειρήνη και με τον άνθρωπο.

Είναι μια όχι ασυνήθης άποψη – και είναι απορίας άξιο πώς δεν έγινε ακόμα και καμιά σχετική συναυλία. Πάντως το πράγμα μας πάει «γαμιώντας» που λέμε, δεν υπάρχει σχεδόν μέρα που να ξυπνήσεις το πρωί και να μην έχει προκύψει κάποιος βιασμός, ανηλίκου, ή ενηλίκου, πατεράδες που καλαφατίζουν τα παιδιά τους, παππούδες που πηγαίνουν με βρέφη, γαμπροί που βιάζουν 75χρονες πεθερές, κι ένα σωρό άλλες ανωμαλίες που θα έκαναν τον Ντε Σαντ να κοκκινίσει, να κομπλάρει ο Ανταμό.

Κι όσο απλώνεται η διαμαρτυρία και η δημοσιότητα του #MeΤoo, τόσο πιο πολύ, θαρρείς σε πείσμα του, πολλαπλασιάζονται οι αγριότητες – φαίνεται να υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που ζει εκτός του ορατού, εκτός της κοινής άποψης και της διαμορφωμένης αντίληψης. Ενας κόσμος που δεν καταλαβαίνει τίποτε, ζει έξω από τα δημοσίως συμβαίνοντα, τις εξελίξεις, τις ιδέες και την Ιστορία. Ή, μήπως, η όντως πραγματικότητα είναι αυτοί και όχι εμείς; Μήπως έχουμε εξελιχθεί αναγκαστικά σε θεατές υπερώου, σε απλούς μπανιστηρτζήδες μιας μη-ορατής πραγματικότητας που αναδύεται αποτρόπαια κάθε μέρα στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες, και την παρακολουθούμε άναυδοι, όπως κοιτάζουν οι αγελάδες τα τρένα;

Πόση ανωμαλία κρύβεται άραγε μέσα σε κάθε πολυκατοικία; 

Είναι λογικό πλέον να το αναρωτιέσαι. Και περίμενες μετά τις πρόσφατες διαβόητες περιπτώσεις συλλήψεων, τηλεδικών και καθημερινών διαπομπεύσεων στα πρωινάδικα πως θα υπήρχε, πια, κάποιος συγκρατημός. Πως η απειλή της φυλακής θα απέτρεπε τους πιθανούς δράστες, έστω ο φόβος του δημόσιου στιγματισμού. Κάποια συναίσθηση, έστω, πως δεν είναι μόνο η ποινή και ο εγκλεισμός, αλλά και το ότι ξεφτιλίζεται και καταστρέφεται και όλη η οικογένεια του βιαστή, τα παιδιά του, όλο το σόι κι όλο το σεμψιλέ. Κι όμως, δεν καταλαβαίνουνε γρι. Προέχει το γούστο.

Οι κοινωνιολογικές αναλύσεις, βέβαια, και κυρίως οι πολιτικές πάνω στο θέμα, είναι μάλλον αφελείς και γενικευτικές του τύπου «ένας γύφτος έκλεψε, όλοι οι γύφτοι φταίνε». Η διαστροφή, όμως, είναι προσωπικό δεδομένο, και δεν είναι θέμα ιδεολογίας το αν κάποιος είναι απ’ τη φύση του παιδεραστής, κατσικογάμης, επιδειξίας, ή αιμομίκτης – το χειρότερο: είναι τόσο ισχυρή η ροπή του που δεν υπολογίζει ότι αν αποκαλυφθεί, συλληφθεί, θα πάει φυλακή, θα καταστραφεί κι ο ίδιος και όλη του η φαμίλια. Σαν τη γάτα, που για ένα ψάρι πούλησε το σπίτι.

Προφανώς και υπάρχουν αποτρόπαιες πλευρές σε αρκετά «καλά παιδιά», σε αρκετούς έντιμους, ευλαβείς, ή προοδευτικούς κατά τα άλλα, πολίτες, βαθιές διαταραχές που δεν είναι ορατές, και που υπερβαίνουν τις αντιστάσεις της συνείδησης, ή του αισθήματος νομιμοφροσύνης – τα θυσιάζουν όλα. Η σκοτεινή πλευρά επικυριαρχεί, όπως ο εθισμένος που έχει μεν συνείδηση αλλά τον τρελαίνει η στέρηση, οπότε είναι έτοιμος μέχρι να σφάξει και τη μάνα του για ένα γραμμάριο – έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές. «Κανείς ιππέας δεν λογαριάζει το λουλουδάκι του αγρού».

Κι ενώ, εφόσον συμβεί το έγκλημα και είναι όλα, λίγο-πολύ ορατά, αρχίζουνε μετά οι εμβριθείς ερμηνείες και η προπαγάνδα. Φταίει η κακούργα κοινωνία, ο ιμπεριαλισμός, ο κομμουνισμός, φταίει η τιμή του πετρελαίου που ο άλλος βίασε μια κατάκοιτη γριούλα ογδόντα ετών. Φταίνε τα όπλα που κάθε τόσο βγαίνει κάποιος στις ΗΠΑ, στη Ρωσία ή στην Κίνα και σφάζει τριάντα βρέφη σε βρεφοκομείο, κι εκδίδει, ή εξοντώνει τα ίδια του τα παιδιά. Αρα, με μια έννοια, εκτός από τους δράστες, υπάρχουνε και οι άλλοι διαταραγμένοι που εξίσου αδίστακτα καπηλεύονται παιδιά, εγκλήματα, νεκρούς κι οτιδήποτε κι εν ψυχρώ. Διότι όχι σπάνια, η άποψη δεν είναι ιδεολογία, αλλά ψύχωση.

Σαν εκείνον τον κτηνίατρο που είχε κάνει διδακτορικό πάνω στον ειλεό, και όποιο άρρωστο ζώο εξέταζε, έβρισκε πως έχει ειλεό. Για όλα φταίει κάτι που θεωρούμε εξ αρχής πως φταίει για όλα. Το άτομο δεν έχει κρίση, συνείδηση, διάκριση, ατομική ευθύνη, αλλά είναι παράγωγο βιοτεχνίας. Αν ο άλλος βιάσει τον μπατζανάκη του, τότε υπάρχει οικογενειακή και συλλογική ευθύνη. Οπότε πρέπει να κάνουμε και δομές που να προστατεύουν τους μπατζανάκηδες – καλές, όντως, είναι οι δομές, πάντα κάτι προσφέρουν, αλλά αν κάποιος παίρνει ξαφνικά το τσεκούρι και διαμελίζει τον πατέρα του ενώ βλέπει τηλεόραση, τότε τι γίνεται; Βέβαια κάποιοι θα βγούνε και θα πουν πως φταίει η τηλεόραση, ή επειδή το θύμα έβλεπε ιδιωτικά κανάλια. Αλλοι θα αναζητήσουν την ερμηνεία στα ζώδια, κι άλλοι στην άυλη υπεραξία.

Πάσα προσφορά δεκτή. Πάντως, και σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μια απάντηση-μπουζουριέρα: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Μια σύντομη διερεύνηση της σεξουαλικής μας ταυτότητας

 

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

 

     (...)Σήμερα θα καλέσω την προσοχή σας σε ένα θέμα διαχρονικά σημαντικό, στην «ταυτότητα» που σχετίζεται με το ανδρικό ή το γυναικείο φύλο μας.

     Με τη συγκεκριμένη «ταυτότητα»  σχετίζεται και ο ρόλος που θα διαδραματίσουμε στο κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο συμβιώνουμε και επιβιώνουμε και στηρίζεται, μεταξύ άλλων, και στην υποκειμενική εκτίμηση που όλοι έχουμε για το σύνολο τόσο της σωματικής μας διάπλασης όσο και των ψυχοκοινωνικών χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς μας.

     Πολλά έχουν αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου, αλλά η ταυτότητα που διαφοροποιεί τα δύο φύλα προφανώς θα χρειαστεί πολύ δρόμο ακόμη ώσπου να φτάσει σε επίπεδα απόλυτης ισότητας.

      Ο Βρετανός σεξολόγος Dr Havelock Ellis έγραψε τον περασμένο αιώνα ότι «οι πανίσχυρες διαδικασίες του σεξ είναι συνυφασμένες με την υπαρξιακή οντότητα κάθε άνδρα και κάθε γυναίκας, καθώς αποτελούν θεμελιακές σωματικές, οργανικές μας λειτουργίες, που είναι ίσως συνώνυμες και με την ίδια ακόμη τη διαδικασία της ζωής…». Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει δίχως σεξ, ενώ σίγουρα ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς νερό, οξυγόνο ή τροφή.

     Κάθε παιδί μαθαίνει να ξεχωρίζει τα δύο φύλα γύρω στα 2 με 3 χρόνια της ζωής του, όπως ακριβώς μαθαίνει, π.χ., ότι το λαστιχένιο στρογγυλό αντικείμενο που χοροπηδά όταν το χτυπάμε το λέμε μπάλα.

     Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, προσθέτουν στην αρχική τους αντίληψη και κατανόηση της διαφοράς των δύο φύλων πέρα από τα σωματικά και άλλα ψυχοκοινωνικά χαρακτηριστικά. Συνειδητοποιούν, δηλαδή, με το πέρασμα του χρόνου και με οπτικοακουστικές αντιλήψεις ότι οι άνδρες είναι «σκληροί», ενώ οι γυναίκες είναι «ευαίσθητες».

     Σε μια πρωτοποριακή, πριν αρκετές δεκαετίες, και κλασική πλέον έρευνα, ο Αμερικανός συνάδελφος Dr Jerome Kagan, διακεκριμένο μέλος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας (στην οποία έχω την τιμή να ανήκω ως τακτικό μέλος τεδώ και 5 δεκαετίες), είχε διαπιστώσει ότι για τα παιδιά του νηπιαγωγείου «ο τίγρης είναι αρσενικός, ενώ σε αντιδιαστολή το κουνελάκι είναι θηλυκό».
 
Η διαδικασία της ταύτισης
 
     Μεγαλώνοντας σε οικογένειες όπου υπάρχουν δύο γονείς, τα παιδιά αναπτύσσουν μια έντονη, όχι μόνο κοινωνική και ψυχολογική αλλά και «σωματική», ταύτιση με τον γονιό του ίδιου φύλου.

     Δίνω ιδιαίτερη έμφαση στις οικογένειες όπου υπάρχουν δύο γονείς καθώς όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη οι μονογονεϊκές οικογένειες αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς, ενώ το ανάλογο ποσοστό στην πατρίδα μας αυξάνει αλματωδώς...

    Στη συνέχεια της πορείας προς την ενηλικίωση, μέσα στην παρέα και στην κλίκα, τα παιδιά σφυρηλατούν την αντίληψη του φύλου με γνώμονα τις θέσεις της κοινωνικής ομάδας στην οποία ανήκουν.

     Έτσι, για παράδειγμα, ένα παιδί υπέρβαρο ή με πολλές ευαισθησίες ενδέχεται να δημιουργήσει υποκειμενικές αμφιβολίες για τη σεξουαλική του ταυτότητα, εφόσον ζει σε μια γειτονιά όπου τα αγόρια ξεχωρίζουν από τα κορίτσια με κυρίαρχο κριτήριο τη σωματική τους διάπλαση και τις αθλητικές δεξιότητες.

     Αντίθετα, ένα τέτοιο αγόρι δεν θα αντιμετώπιζε παρόμοιο πρόβλημα μεγαλώνοντας μέσα σε παρέες όπου η αξία του ατόμου εστιάζεται σε εγκεφαλικούς προβληματισμούς και πνευματικές ανησυχίες.

     Για τον πατέρα της Ψυχανάλυσης Dr Sigmund Freud η διαφορά των κοινωνικών ρόλων ανδρών – γυναικών ήταν πρώτιστα βιολογική υπόθεση συγκεκριμένης ανατομικής κατασκευής.

      Αξιοσημείωτη είναι η θέση του ανθρωπολόγου Dr Lionel Tiger που  διατείνεται ότι μεταξύ των ανδρών υπάρχει μια «άγραφη, άφωνη συμφωνία» σκοπιμότητας, επειδή σε σημαντικές κοινωνικές, πολιτισμικές, στρατιωτικές ή οικονομικές λειτουργίες η συνύπαρξη ανδρών γυναικών σε ίση βάση θα ήταν καταστροφική!..

     Πολλά κοινωνικά συστήματα διαφοροποιούν τους ρόλους του άνδρα και της γυναίκας με βάση βιολογικά «ψευδό-ή-δήθεν χαρακτηριστικά», τα οποία, όμως δεν επιβεβαιώνονται όταν υποβληθούν σε προσεκτική ανάλυση και αξιολόγηση.

     Στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπως και στην Ελλάδα, ο θηλυκός ρόλος έχει περισσότερα στοιχεία συναισθηματικής ευαισθησίας από τον ανδρικό ρόλο.

     Στην Περσία, πριν την επιβολή του Θεοκρατικού καθεστώτος των Αγιατολάχ, όμως, οι άνδρες έπρεπε να δείχνουν τα συναισθήματά τους, γιατί αν δεν το έκαναν, μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι υστερούν σε ένα σημαντικό δεδομένο βιολογικό τομέα. Εκεί, δηλαδή, οι άνδρες ήταν τα ευαίσθητα άτομα που δεν χρειάζονταν να είναι πρακτικά και λογικά όντα, καθώς οι γυναίκες θεωρούνταν πρακτικά άτομα που διακρίνονταν για την ψυχρή λογική τους.

     Η ανθρωπολόγος Dr Margaret Mead πριν πολλές δεκαετίες είχε αναφέρει στις μελέτες της ότι στη Νέα Γουινέα υπήρχε ταύτιση σε βασικά στοιχεία των ρόλων του άνδρα και της γυναίκας, ενώ ανάμεσα σε ορισμένες φυλές της Αφρικής και Ινδιάνων της Αμερικής οι γυναίκες θεωρούνται σεξουαλικά πιο ικανές από τους άνδρες και γίνονται περισσότερο επιθετικές, παίρνοντας πολλές σεξουαλικές πρωτοβουλίες.

     Στον τομέα της σεξουαλικής επιθετικότητας, στην πατρίδα μας και άλλες δυτικές κοινωνίες, την πρωτοβουλία, μέχρι και πριν μερικά χρόνια, κατά κανόνα έπαιρνε ο άνδρας.

     Στις τελευταίες 3 δεκαετίες, όμως, φαίνεται ότι αυτή η δοσμένη και αναμενόμενη πραγματικότητα έχει αρχίσει να αλλάζει σε σημαντικό και αξιοπαρατήρητο βαθμό καθώς τώρα κορίτσια και γυναίκες παρουσιάζονται περισσότερο επιθετικές και αγόρια και άνδρες μοιάζει να έχουν χάσει τον αρχέγονο χαρακτήρα του κυνηγού!..

Πιο επιθετικές οι γυναίκες;
 
     Ακόμη και σε θέματα μυϊκής αντοχής και δύναμης, ενώ στη Δύση πιστεύουμε ότι ο άνδρας υπερέχει, σε πολλές φυλές της Αφρικής οι γυναίκες αποτελούν τον κύριο κορμό της εργατικής – παραγωγικής τάξης, ακριβώς επειδή οι άνδρες θεωρούνται αδύναμα όντα.

     Σίγουρα κάθε ρόλος έχει το δικό του κόστος. Οι άνδρες παραπονιόμαστε ότι ξοδεύουμε άσκοπα χρόνια στη στρατιωτική θητεία και αργούμε να εισπράξουμε τη σύνταξή μας, ενώ οι γυναίκες με τη σειρά τους κατηγορούν την κοινωνία ότι τις καθηλώνει στο σπίτι, μακριά από την καριέρα και επαγγελματικές ικανοποιήσεις μέσα από τον ρόλο της μητρότητας.

     Η κλασική Φροϋδική θέση που ήθελε τη γυναίκα να διακατέχεται από...

 

ΝουΔοΣΥΡΙΖΑίικης ξεφτίλας κωμωδία

 

 

 

Σαν σήμερα (31/10/ΧΧΧΧ)

 

1882: Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσιεύει τις «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς».

1922: Αρχίζει η Δίκη των «6» (Γούναρης, Στράτος, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Χατζανέστης), που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη μικρασιατική καταστροφή.

1948: Γίνεται η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιο του πλοίου - θρύλος «Αβέρωφ»... «Συνήθης εν όρμω υπηρεσία. Κινήσεις συμφώνως τω πίνακι. Έκτακτον ουδέν» γράφει και περνά στην ιστορία.

1984: Φεύγει απ τη ζωή η Ίντιρα Γκάντι, ινδή πολιτικός.

1993: Πεθαίνει ο Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου

1985: Πεθαίνει ο Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας.

2013 Πεθαίνει ο ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ που έγινε παγκοσμίως γνωστός από την περιπετειώδη σειρά κατασκοπευτικών περιπετει

 

2019 Ο μουσικοσυνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, Γιάννης Σπανός άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών.

 

 

2020 Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών ο διάσιμος ηθοποιός Σον Κόνερι

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ποιος εμπαίζει ποιον

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Ενας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αυτονόητα πια πυρηνικός, είναι απειλή που παγώνει το αίμα και ακυρώνει κάθε λογική. Με ευχολόγια και εκκλήσεις αυτοκυριαρχίας, ψυχραιμίας και σύνεσης, δεν ακυρώνεται η ενδεχόμενη σύρραξη, ως εφιάλτης πυρηνικού ολοκαυτώματος. Η πανάρχαια, θεία υποτίθεται προστακτική, «ου φονεύσεις» σώζεται, σήμερα πια, σαν ρήση απλώς ρομαντική, άσχετη με οποιοδήποτε ρεαλιστικό ενδεχόμενο εφαρμογής της.

Ο μέγιστος στην ώς τώρα σοφία των ανθρώπων Ηράκλειτος συνδέει την πραγματικότητα του πολέμου με τη φύση (τον δεδομένο τρόπο της ύπαρξης) του ανθρώπου, τρόπο του γίγνεσθαι και του φαίνεσθαι: «Πόλεμος, λέει, πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους». Η ελευθερία, σε αυτή τη φράση, δεν αντιτίθεται νοηματικά στην αναγκαιότητα, είναι «οντολογική» (υπαρκτική) κατηγορία, ορίζει (φωτίζει) η ελευθερία έναν δεδομένο «τρόπο» της ύπαρξης, όπως φωτίζει και την ενδεχόμενη (επίσης νομοτελειακά δεδομένη) απουσία αυτού του τρόπου: την αναγκαιότητα.

Οι Ελληνες έχουμε το εκπληκτικό προνόμιο να σώζουμε στη γλώσσα μας σοφές αποφάνσεις για βασανιστικά αινίγματα, φτιάξαμε, μέσα στους αιώνες, μια γλώσσα που μπορεί να πει την αναγκαιότητα (υποταγή στη φυσική νομοτέλεια, στο ένστικτο), αλλά και να κατορθώσει τη «φιλία» (αγάπη): την ελευθερία από την απρόσωπη φυσική ορμή, την αποδέσμευση από τη νομοτέλεια.

Η λέξη σχέση για τους Ελληνες φωτίζει την ελευθερία, όχι απλώς των επιλογών, αλλά την ελευθερία ως αυθυπέρβαση, δηλαδή έμπρακτη αποδέσμευση από οποιαδήποτε αναγκαιότητα – και το αγώνισμα της αποδέσμευσης, της ελευθερίας από κάθε υποταγή σε αναγκαιότητες, τη λέμε αγάπη, έρωτα, φιλότητα.

Βέβαια, τα όσα κομίζει η γλώσσα των Ελλήνων, δεν είναι εύκολα προσιτα σε κάθε γλώσσα. Υπάρχει χαώδης διαφορά στη σημαντική των λέξεων – είναι κάτι άλλο, διαφορετικό, η «αλήθεια» από την veritas, άλλο ο «λόγος-λογική» και άλλο η ratio, άλλο ο «νόμος» και άλλο η lex, άλλο η «κοινωνία» και άλλο η societas, άλλο η «ελευθερία» και άλλο η libertas, άλλο η «δημοκρατία» και άλλο η res publica – και πάει λέγοντας. Αν εμπειρικά πιστοποιήσουμε (κυρίως με μακρά συμβίωση και επίμονη σπουδή) ότι οι διαφορές στη γλώσσα είναι και διαφορές στη νοο-τροπία και οι διαφορές στη νοο-τροπία αναιρούν τη γνωστική δυναμική της σχέσης, τότε χάνουμε αναπότρεπτα την εμπειρία της κοινωνίας και πειθαναγκαζόμαστε να υποτάξουμε τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας στη σύμβαση.

Ετσι φτάνουμε στην τέλεια σύγχυση, αβεβαιότητα και ανασφάλεια, να αποκτούμε «φίλους» με σκόπιμες διεθνείς συμβάσεις, «συμμάχους» χρηστικής αποκλειστικά σκοπιμότητας, ισχυρούς «προστάτες» που μας διαφεντεύουν και μας ταπεινώνουν στο διεθνές πεδίο πειθαρχημένους σε εξωραϊσμένο, αλλά εξευτελιστικό ζυγό. Ετσι, νομίζουμε και οι Νεοέλληνες ότι ελευθερωθήκαμε, επειδή «μεταλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους διά των εκλογών φανταζόμεθα ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον» (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1892).

Τρεις απόπειρες, ισχνότατες, πολιτικής αυτονομίας ξεμύτισαν στο χρονικό διάστημα της μεταδικτατορικής περιόδου κομίζοντας ελάχιστο ψήγμα ελπίδας για ενηλικίωση της πολιτικής μας συνείδησης: 

Η πρώτη πρωθυπουργία Σημίτη (κυρίως με τη στελέχωσή της), η ελάχιστη περίοδος Εβερτ στη Ν.Δ. και η εξωθεσμική, απειροελάχιστη ελπίδα που έμοιασε ότι γεννιόταν στη δεύτερη περίοδο της πρωθυπουργίας Τσίπρα, ερήμην του.  

Οι υπόλοιπες στιγμές, ώρες, μήνες, χρόνια, από το 1974 ώς σήμερα, κουβαλούσαν κατά περιόδους φορτίο καλών (ίσως) προθέσεων, αλλά και θλιβερής μικρόνοιας, ψυχοπαθολογικής οίησης, κωμικοτραγικής εκφραστικής.

Ολα αυτά τα χρόνια μάλλον απέδειξαν ότι η περίπτωσή μας, περίπτωση του μεθοδικά αφελληνισμένου ελλαδικού κρατιδίου, ήταν και είναι μια κραυγαλέα περίπτωση συλλογικής αυτοχειρίας: Ενας μικρός λαός, με ιλιγγιώδη πλούτο πολιτικού πολιτισμού αιώνων, πρωτοπόρος κάποτε στο άθλημα κατάκτησης του «αληθούς», παραδίνεται πια, άνευ όρων, σε κάθε εφήμερη γυαλιστερή προστυχιά.

Δεν είναι «μοίρα» ή «ατυχία», είναι...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΔΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Παιδεραστές, με… ηθικό πλεονέκτημα!

Του ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ

Τον Ιούλιο του 1978, κατά τη διάρκεια έρευνας στο σπίτι ενός Αμερικανού παιδόφιλου, στο Λος Άντζελες, οι αστυνομικοί βρήκαν μια επιστολή ενός Γάλλου «συναδέλφου» του. Ο 43χρονος Ζακ Ντυγκέ (Jacques Dugué), περιέγραφε, με ανατριχιαστική ωμότητα, το τι έκανε σε παιδιά, ακόμα και σε νήπια, και διαφήμιζε τις προσπάθειές του να «διαφθείρει τα παιδιά, ώστε μια νέα γενιά διεστραμμένων να μας διαδεχθεί».

Οι Αμερικάνοι ειδοποίησαν τη Γαλλική Αστυνομία, η οποία στις 27 Σεπτεμβρίου 1978 έκανε έφοδο στο σπίτι του Ντυγκέ στο Saint-Ouen (Seine-Saint-Denis) πιάνοντάς τον “στα πράσα”, τη στιγμή που φωτογράφιζε γυμνά παιδιά. Ήταν προπονητής παιδικών ομάδων μπάσκετ, ιδιότητα που του επέτρεπε να ψαρεύει θύματα, κυρίως ανάμεσα σε ευάλωτα παιδιά, υποβαθμισμένων οικογενειών, τα οποία παρέσυρε και κακοποιούσε στο υπόγειο του σπιτιού του, συχνά έναντι αμοιβής. Οι αστυνομικοί βρήκαν μεγάλο αριθμό πορνογραφικών φωτογραφιών και ταινιών, πολλές από τις οποίες ήταν τραβηγμένες από τον ίδιο, περιοδικά, και αλληλογραφία με άλλα μέλη του κυκλώματος. Αποδείχθηκε ότι εφοδίαζε, από το 1974, με υλικό παιδικής πορνογραφίας «εξειδικευμένα περιοδικά» στην Ολλανδία, τη Δανία, τη Μεγάλη Βρετανία και την Ελβετία, και είχε εκπορνεύσει δεκαεπτά παιδιά. Οι αναφορές της αστυνομίας έκαναν λόγο για οπτικό υλικό ομαδικού ομοφυλοφιλικού σεξ και κοπρολαγνείας. Το μικρότερο θύμα ήταν ένα αγόρι 3 ετών, ενώ άλλα ήταν 7 ετών και 9 ετών.

Κι ενώ κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αισθάνεται φρίκη και αηδία με την υπόθεση, ο Ντυγκέ βρίσκει ένθερμους υποστηρικτές!  

Ποιους; 

Το προπύργιο της γαλλικής αριστεράς, την εφημερίδα Libération, τους αριστερούς «διανοούμενους» και τον ΛΟΑΤΚΙ, όπως θα λέγαμε σήμερα, Tύπο!

Το gay περιοδικό Gai Pied, του οποίου στυλοβάτης ήταν ο Μισέλ Φουκώ (Michel Foucault), έγραψε ότι η υπόθεση Ντυγκέ αντιπροσωπεύει τον «συνασπισμό της συντηρητικής Γαλλίας και τους γραφειοκρατικούς μας λογοκριτές, ανώνυμους και γεμάτους μίσος για όσους έχουν διαφορετικά ερωτικά γούστα». Δημοσίευσε μάλιστα μια «μαγειρεμένη» συνέντευξη ενός ανήλικου θύματος, για να υποστηρίξει ότι ο Ντυγκέ έδειχνε «στοργή» για τα παιδιά! Το περιοδικό τυπωνόταν από την Επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση (Ligue communiste révolutionnaire – LCR). Ένα άλλο «ΛΟΑΤΚΙ» περιοδικό, το Homophonies, που εκδιδόταν από την «Επιτροπή Έκτακτης Ανάγκης κατά της Καταστολής των Ομοφυλοφίλων» (CUARH), προέβαλε την άποψη ότι δεν υπήρξε βία και εξαναγκασμός στα θύματα του Ντυγκέ.

Μάρτυρες υπεράσπισης του Ντυγκέ ήταν ο γνωστός για τις θέσεις του υπέρ της παιδοφιλίας, φιλόσοφος Ρενέ Σερέρ (René Scherer), και ο δεδηλωμένος παιδόφιλος συγγραφέας Γκαμπριέλ Ματζνέφ (Gabriel Matzneff), ο οποίος, στα βιβλία του, περιέγραφε με λεπτομέρειες τα συχνά ταξίδια του στην Ασία, για σεξουαλικό τουρισμό.

Όμως τη μεγαλύτερη αβάντα στον παιδεραστή προσέφερε η Libération, η οποία στις 21 Ιανουαρίου 1979 δημοσιεύει διακήρυξή του με την οποία ενθαρρύνει τις σεξουαλικές «σχέσεις» με παιδιά και νήπια, παρουσιάζοντάς τες ως… πράξεις αγάπης! Η εφημερίδα δεν παραλείπει να τον επαινέσει για «την ειλικρίνειά του όσον αφορά τον σοδομισμό»!  

«Γιατί ένας άντρας να μην έχει το δικαίωμα να αγαπά ένα παιδί»; ρωτά ο Ντυγκέ. Και εξηγεί πώς εννοεί αυτή την «αγάπη»: «Ένα παιδί που αγαπά έναν ενήλικα ξέρει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να δώσει ακόμα, επομένως καταλαβαίνει και αποδέχεται το να παίρνει. Είναι μια πράξη αγάπης. Είναι ένας από τους τρόπους του να τον αγαπά και να το αποδεικνύει. Αυτή τη συμπεριφορά είχαν μαζί μου τα λίγα αγόρια που σοδόμισα. Και μετά, ας πούμε τα πράγματα όπως γίνονται. Του αρέσει να νιώθει στο σώμα του, το αρρενωπό μέλος αυτού που αγαπά, να ενώνεται μαζί του, σαρκικά. Αυτό δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Έχει επίσης την ικανοποίηση να είναι ευχάριστος σε αυτόν που τον σοδομίζει, που τον απολαμβάνει.»

 

Ήταν η πρώτη φορά που η ναυαρχίδα της Γαλλικής Αριστεράς έπαιρνε ανοιχτά θέση υπέρ της παιδοφιλίας; 

Όχι βέβαια!

Στο κλίμα που διαμόρφωσε ο «Μάης του ’68» (απαγορεύονται οι απαγορεύσεις) οι «προοδευτικοί» κύκλοι, στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν την ηθική ως αποτέλεσμα κοινωνικού καταναγκασμού, υιοθέτησαν κάθε σεξουαλική διαστροφή ως έκφραση απελευθερωμένης σκέψης, απέναντι στη «μικροαστική συμβατικότητα».  

Η παιδεραστία, η αιμομιξία, η κτηνοβασία βρήκαν τους θεωρητικούς τους: αριστερούς «διανοούμενους» και «καλλιτέχνες» οι οποίοι με όχημα τον αριστερό Τύπο προωθούσαν την σεξουαλική απελευθέρωση! Εκδότης της Libération, που κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλλο τον Φεβρουάριο του 1973, ήταν ο εμβληματικός φιλόσοφος της αριστεράς Ζαν Πωλ Σαρτρ (Jean-Paul Sartre).

Στις αρχές του 1977, η Libération φιλοξένησε τις ζυμώσεις για τη δημιουργία του FLIP (Pedophile Liberation Front) του «Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παιδοφιλίας»! Το «Μέτωπο» όριζε τους στόχους του:

• Καταπολέμηση της ποινικής αδικίας και καλλιέργεια προβληματισμού για την οικογένεια και το σχολείο, με βάση μια πολιτική ανάλυση της σεξουαλικότητας μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων.
  
• Συμμετοχή στον αγώνα των παιδιών που θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους και οποιασδήποτε πολιτικής ομάδας που στοχεύει στη δημιουργία μιας ριζικά νέας κοινωνίας, όπου η παιδεραστία θα υπάρχει ελεύθερα.
• Ανάπτυξη νέας παιδαγωγικής κουλτούρας που εκφράζεται με έναν νέο τρόπο ζωής και με την ανάδυση μιας νέας τέχνης.
• Αλληλεγγύη σε φυλακισμένους παιδεραστές – θύματα της «επίσημης ψυχιατρικής».
• Αγώνας εναντίον της «αστικής τυραννίας» που παρουσιάζει τον παιδεραστή ως τέρας.

 

Από το 1977 μέχρι το 1979 η Libération δημοσίευε μικρές αγγελίες σεξουαλικού περιεχομένου για ανηλίκους, δώδεκα έως δεκαοκτώ ετών, συνοδεύοντάς τες με «καλλιτεχνικές προσεγγίσεις» όπως αυτή στο φύλλο της 5&6/11/1978 που βλέπετε παρακάτω με την απίστευτη προτροπή «Ας μάθουμε στα παιδιά μας την αγάπη»!

 

 

Λίγο νωρίτερα, το 1976 δημιουργείται στη νότια Γαλλία το Coral, μια κοινότητα για ψυχωσικά και αυτιστικά παιδιά. Ο Claude Sigal, εκπαιδευτικός, οπαδός του κινήματος κατά της ψυχιατρικής, εφάρμοζε εκεί «σεξουαλικές θεραπευτικές δραστηριότητες». Έναν χρόνο μετά, ένας ανήλικος τρόφιμος δολοφονεί ένα 11χρονο αγόρι, βουτώντας το κεφάλι του σε έναν κουβά με νερό. Οι ιατροδικαστές ανακάλυψαν ότι το θύμα είχε υποστεί σοδομισμό. Το 1982, ο Jean-Claude Krief, παιδαγωγός για παιδιά με ειδικές ανάγκες που εργαζόταν στο Coral, αποκάλυψε ότι το Coral ήταν προορισμός διακοπών για τους παιδεραστές του Μάη του ’68. Εξάμηνη έρευνα της αστυνομίας, κατά την οποία βρέθηκε άφθονο πορνογραφικό υλικό με τρόφιμους του Coral κατέληξε με 342 εντάλματα σύλληψης. Ανάμεσά τους πολλά «επαναστατικά αστέρια» του ’68 και, φυσικά, οι Σερέρ και Ματζνέφ. Η υπόθεση «θάφτηκε» από το σοσιαλιστικό κόμμα, διότι θα τίναζε στον αέρα το «ηθικό του πλεονέκτημα».

Ο Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο Μισέλ Φουκώ, ο Ζακ Ντεριντά, ο Λουί Αραγκόν, ο Ρολάν Μπάρτ, ο Γκυ Οκενγκέμ, ο Ρενέ Σερέρ, ο Ζακ Λανγκ (Υπουργός Πολιτισμού του Μιτεράν και στενός φίλος της Μελίνας) ο Μπερνάρ Κουσνέρ (των Γιατρών χωρίς Σύνορα) ήταν ανάμεσα στις 69 «προοδευτικές» προσωπικότητες που συνυπέγραψαν μια ανοιχτή επιστολή την παραμονή της δίκης τριών Γάλλων (Bernard Dejager, Jean-Claude Gallien, Jean Burckardt) ηλικίας 39 έως 45 ετών, που έκαναν όργια με αγόρια και κορίτσια 12 και 13 ετών. Στην επιστολή, που δημοσίευσε αρχικά η Le Monde και αναδημοσίευσε η Libération, οι υπογράφοντες ισχυριζόντουσαν ότι δεν έπρεπε να χαρακτηρισθούν οι πράξεις των τριών ως έγκλημα, διότι υπήρξε… συναίνεση. Το «επιχείρημα» τους ήταν πως αφού η πώληση αντισυλληπτικού χαπιού επιτρέπεται σε 13χρονες, τι το χρειάζονται, αν όχι για να κάνουν σεξ; Κι αφού θέλουν να κάνουν σεξ, τι σημασία έχει αν είναι με τον 15χρονο συμμαθητή ή με τον 45χρονο παιδόφιλο;

Η επιστολή είχε αποτέλεσμα: οι τρεις παιδόφιλοι καταδικάστηκαν σε ποινή πέντε ετών με αναστολή και αφέθηκαν ελεύθεροι.

Λίγο αργότερα, στις 23 Μαΐου, μια ανοιχτή επιστολή προς την επιτροπή αναθεώρησης του ποινικού κώδικα ζητούσε να καταργηθούν ή να τροποποιηθούν ριζικά τα άρθρα του νόμου που αφορούν την ασέλγεια με ανηλίκους. Οι υπογράφοντες, όλα τα βαριά ονόματα της αριστεράς, υποστήριζαν το «δικαίωμα» των παιδιών και των εφήβων να έχουν σχέσεις με οποιονδήποτε θέλουν. Τα πυρά τους δέχθηκε και η, διαφορετική μέχρι τότε, νομική αντιμετώπιση του ομόφυλου σεξ. Ζητούσαν η ηλικία νομιμοποίησης, από τα 18 χρόνια, να ορισθεί στα 15, όπως και στους ετερόφυλους.

Μια παρόμοια επιστολή υπογεγραμμένη από 63 άτομα δημοσίευσε η Libération το 1979, υποστηρίζοντας τον υπόδικο Gérard Roussel, που κακοποιούσε κοριτσάκια 6 έως 12 ετών, ισχυριζόμενη ότι… όλοι το απολάμβαναν.

Την ίδια εποχή η Libération παίρνει συνέντευξη από τον συγγραφέα Tony Duvert, προπαγανδιστή της παιδοφιλίας, στην οποία εκφράζει το μίσος του για τις μητέρες (που τον εμπόδιζαν να ικανοποιήσει τη διαστροφή του) και ζητούσε μια «δίκη Νυρεμβέργης» με κατηγορούμενες τις μητέρες!

Το 1974, ο Duvert εξέδωσε το Le Bon Sexe Illustré (Το καλό σεξ, εικονογραφημένο) έναν ερωτικό οδηγό 160 σελίδων, στον οποίο διακωμωδεί τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση της «αστικής» οικογένειας και προωθεί τη «φυσιολογικότητα» της παιδοφιλίας, παίρνοντας παράδειγμα από τον εαυτό του: άρχισε τη σεξουαλική του ζωή 8 ετών και όταν έγινε 12 εκδιώχθηκε από το σχολείο – τον λόγο τον φαντάζεστε. 

Σκοπός του Le Bon Sexe Illustré ήταν να «αναγνωρίσει στους ανήλικους, τα παιδιά και τους εφήβους το δικαίωμα να κάνουν έρωτα».

Αντιμέτωπη με τη φρίκη αυτών των διακηρύξεων, η γαλλική κοινωνία διαμαρτύρεται. Η εφημερίδα δέχεται μηνύσεις από πολίτες. Σε απάντηση, ο αρχισυντάκτης της, Serge July, μαχητικός ακροαριστερός, ξαναδημοσίευσε, τον Μάρτιο του 1979, προκλητικά, όλα τα επίμαχα άρθρα και τις παιδοφιλικές εικονογραφήσεις, χαρακτήρισε «αστικές» τις κατηγορίες εναντίον του και διαφήμισε την ιδέα που είχε για έναν «καινοτόμο» Τύπο, που «σέβεται το κίνημα, τις αντιφατικές και πολλαπλές εκδοχές της ζωής». Η παιδεραστία, για τους αριστερούς της Libération, ήταν απλώς μια εκδοχή της ζωής, μια ελευθερία που έπρεπε να βιώσουν, αγνοώντας το τίμημα στις ψυχές των κακοποιημένων παιδιών.

Εις επίρρωσιν του… ηθικού πλεονεκτήματός της, στις 20 Ιουνίου 1981, η Libération δημοσιεύει τη συνέντευξη ενός παιδόφιλου σε άρθρο με τίτλο «Παιδικές αγκαλιές». Ο δημοσιογράφος εντυπωσιασμένος από την προσωπικότητα του παιδόφιλου τον παρουσιάζει ως εξής: «O Μπενουά και o φίλoς του του έχουν τα ίδια γούστα. Αγαπούν πολύ τα μικρά παιδιά. Όταν ο Μπενουά μιλάει για αυτά, τα σκοτεινά βουκολικά «ελληνικά» μάτια του, φλέγονται από τρυφερότητα».

 

Και η «προοδευτική» εφημερίδα δημοσιεύει, άνετα, σαν να γράφει για τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία, την περιγραφή της «τρυφερότητας»: «Έκανα γλειφο….ι σε μια φίλη. Η πεντάχρονη κόρη της φαινόταν να κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι. Όταν τελείωσα, η μικρή γύρισε ανάσκελα, ανοίγοντας τους μηρούς της, και, πολύ σοβαρά, μου είπε: σειρά μου, τώρα. Ήταν αξιολάτρευτη. Η σχέση μας συνεχίστηκε για τρία χρόνια.»

Πόθεν αυτή η προκλητική άνεση; 

 Λίγο πιο πριν, στις 21 Μαΐου 1981 οι σοσιαλιστές είχαν κερδίσει τις εκλογές, πρόεδρος της Γαλλίας είχε εκλεγεί ο Μιτεράν, όλη η παρέα των υποστηρικτών της παιδεραστίας βρισκόταν στην εξουσία και η Libération είχε γίνει η επίσημη κυβερνητική φωνή! Έτσι, οι μηνύσεις των πολιτών όχι μόνον δεν καταφέρνουν τίποτε, αλλά οι σοσιαλιστές φτάνουν να προτείνουν το Le Bon Sexe Illustré ως… εκπαιδευτικό εργαλείο σε ένα φυλλάδιο του Υπουργείου Νεολαίας και Αθλητισμού το 1982 με τίτλο «J’aime, je m’informe» (Αγαπώ – Ενημερώνομαι)!

Η φύση όμως έχει μαύρο, σαρδόνιο χιούμορ και απαντάει με τον τρόπο της, έστω κι αν αυτό πάρει χρόνο.  

Έπρεπε να μεγαλώσουν τα παιδιά της «συναίνεσης» για να μας πουν πώς ένιωθαν.  

Ο Μπερνάρ Κουσνέρ, μαθαίνει μετά από 30 χρόνια, ότι τον γιο του, όταν ήταν 13 χρονών, τον βίαζε ο πατριός του, ο διάσημος πολιτικός αναλυτής, συνταγματολόγος και πρώην ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ολιβιέ Ντιαμέλ (Olivier Duhamel), πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Πολιτικών Επιστημών. Την αποκάλυψη έκανε η Camille, κόρη του Μπερνάρ Κουσνέρ σε βιβλίο που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2021. Ο Ντιαμέλ παραδέχθηκε την κατηγορία, παραιτήθηκε από όλα τα δημόσια αξιώματά του, αλλά δεν οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη διότι η υπόθεση έχει παραγραφεί.

O Κουσνέρ κατάλαβε με τον πιο οδυνηρό τρόπο πως όταν ένας 13χρονος δεν αντιδράει, δεν είναι επειδή συναινεί, αλλά επειδή ντρέπεται και φοβάται τις συνέπειες της άρνησής του, ειδικά αν ο βιαστής ανήκει στο στενό του περιβάλλον και εξαρτάται από αυτόν.

Το είδος της σχέσης που μπορεί να αναπτύξει ένας 50χρονος με μία 14χρονη περιέγραψε αναλυτικά η διευθύντρια των Éditions Julliard, Βανέσα Σπρινγκορά, 49 ετών σήμερα, στο βιβλίο της, με τον εύγλωττο τίτλο «Le Consentement» (Η συναίνεση) που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2020.

Αφορά τη «σχέση» της με τον Γκαμπριέλ Ματζνέφ, όταν ήταν έφηβη, και το πώς η ιστορία αυτή σημάδεψε τη ζωή της, προκαλώντας της συχνά καταθλιπτικά επεισόδια: «Στα 14 σου χρόνια, δεν είναι αναμενόμενο να σε περιμένει ένας 50χρονος άνδρας στο σχόλασμα, δεν είναι αναμενόμενο να ζεις σε ξενοδοχείο μαζί του, ούτε να βρίσκεσαι στο κρεβάτι του, με το πέος του στο στόμα σου την ώρα του κολατσιού», διηγείται η Σπρινγκορά, αναγνωρίζοντας ότι βρισκόταν υπό την κυριαρχία του χειριστικού νάρκισσου Ματζνέφ κατά την διάρκεια αυτής της «σχέσης».

Ο Ματζνέφ, μέλος της παρέας των «διανοουμένων» του προέδρου Μιτεράν, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τον προοδευτικό, «πνευματικό» κόσμο της Γαλλίας, παρά το ότι βασικό υλικό των βιβλίων του ήταν η παιδεραστία. Στο ημερολόγιό του Un Galop d’Enfer, δημοσιευμένο το 1985, ο Ματζνέφ εκστασιάζεται με τον παράδεισο των παιδόφιλων, τη Μανίλα: «…θα έχω μέχρι και τέσσερα αγόρια, από 8 έως 14 ετών, στο κρεβάτι μου ταυτόχρονα, και θα κάνω τον πιο εξαίσιο έρωτα μαζί τους».  

Για τους κοινωνικούς επαναστάτες των δεκαετιών ’70 και ’80, οι παιδόφιλοι ήταν μια καταπιεσμένη μειονότητα, της οποίας τα δικαιώματα έπρεπε όλοι να υπερασπίζονται. 

Όταν σε μια τηλεοπτική εκπομπή η Καναδή συγγραφέας Ντενίζ Μπομπαρντιέ (Denise Bombardier), «τόλμησε» να καταγγείλει την παιδεραστία, μιλώντας για τις αρνητικές συνέπειες που έχει στον ψυχισμό των εφήβων, δέχθηκε ορυμαγδό επιθέσεων. Αφηγείται: «Υπήρξε μια ολόκληρη εχθρική εκστρατεία εναντίον μου. (…) Δεν είχα ποτέ ξανά κριτικές για τα βιβλία μου σε ορισμένες εφημερίδες, όπως η Le Monde. Οι πολλοί υποστηρικτές του Matzneff με γελοιοποιούσαν ως ακροδεξιά, ξεπερασμένης ηθικής. Όμως, ταυτόχρονα, έλαβα σχεδόν χίλιες επιστολές από θεατές που με συνέχαιραν για την παρέμβασή μου».

Δείτε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=H0LQiv7x4xs πόσο «χαριτωμένες» θεωρούνται από τον παρουσιαστή οι «συλλογές κοριτσόπουλων» του Ματζνέφ και τη στιβαρή αντίκρουση της Μπομπαρντιέ.

Η φύση, επίσης, απάντησε στο ερώτημα αν σωφρονίζονται οι παιδόφιλοι: