ΝουΔο-γαλαΖΑΙΙΚΟ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μεγάλες προσδοκίες που διαψεύσθηκαν

 

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Ο κ. Μητσοτάκης ανέλαβε την κυβέρνηση με πολλές προσδοκίες απο την ελληνική κοινωνία. Ήταν μεγάλες οι προσδοκίες λόγω και της εμπειρίας της διακυβέρνησης απο τον Συριζα που παρέπεμπε, ως αχνή εντύπωση, στο πως θα μπορούσε να μετεξελιχθεί η χώρα ως Λαϊκή Δημοκρατία. Πολύ αχνά αλλά μια ιδέα έδινε.

Καθώς ολοκληρώνει την κυβερνητική του θητεία ελάχιστες απο τις προσδοκίες ικανοποίησε.

Εκεί που κυρίως απέτυχε είναι ότι δεν έδωσε καμιά ελπίδα στον ελληνικό λαό.

-Κατ αρχάς ήλεγξε το κόμμα του και την κοινοβουλευτική ομάδα δικτατορικώ τω τρόπω. Οποιαδήποτε επιφύλαξη πατάσσετο. Άνθρωποι του κόμματος με πολιτικό εκτόπισμα και ευυπόληπτοι στον κοινωνικό τους χώρο εκπαραθυρώθηκαν επειδή είχαν άποψη και επιφυλάξεις στις επιταγές των ακολούθων του πρωθυπουργού.

-Υποβάθμισε το κοινοβούλιο και την δικαιοσύνη.

-Συντήρησε ένα κράτος που σε νοοτροπία παραπέμπει, μερικές φορές, στην παλιά γνωστή δεξιά.

-Το κατέστησε ακόμη πιο συγκεντρωτικό, απο ό,τι ήταν. Το εξασθένησε ως προς τις λειτουργίες του και την αποτελεσματικότητα των λειτουργιών του.

-Διατήρησε τον ίδιο- γνωστό απο χρόνια- τρόπο λειτουργίας στο υπουργείο εξωτερικών. Όλα περιστρέφονται γύρω απο τον υπουργό και την ομάδα του και η ευθυνοφοβία κυριαρχεί στην διπλωματία.

-Διατήρησε το γνωστό σύστημα επιλογής της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων που παράγει δυσαρέσκειες και δεν τολμά να αναπτύξει και να διατάξει τις δυνάμεις σύμφωνα με το συμφέρον της χώρας αλλά με μια λογική υπερσυγκέντρωσης και αλλαγής της δομής του, κάθε φορά που αλλάζει και ο αρχηγός.

-Διαμόρφωσε μια μικρή ομάδα περί τον εαυτόν του στο πρωθυπουργικό μέγαρο η οποία αντικατέστησε το σύνολο της κυβέρνησης. Οι υπουργοί είναι υπάλληλοι της ομάδας του Μαξίμου. Την ονόμασε επιτελική και μας μίλησε για ένα επιτελικό κράτος το οποίο θα αρχίζει και θα τελειώνει στο αθηναϊκό κέντρο. Όλοι οι θεσμοί στην πρωτεύουσα.

-Δεν έχει καμιά περιφερειακή πολιτική και αυτό θεωρείται, επίσης, λογικό. Και απο τον ίδιο και απο τα άλλα κόμματα και απο ένα μεγάλο μέρος των διακόνων της αναπαραγωγής των ιδεολογημάτων της εκάστοτε κυβέρνησης.

-Ήλεγξε τα Μέσα Ενημέρωσης χωρίς προηγούμενο.

-Για να καλύψει την κυβερνητική αλλά και κρατική αδυναμία ανέπτυξε τις δημόσιες σχέσεις σε βαθμό ιλαροτραγικό για όσους μπορούν να αντιληφθούν πίσω απο τα φαινόμενα..

-Δεν διστάζει να εκθέσει και να απαξιώσει ακόμη και την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι παρακολουθήσεις, η υπόθεση της ρωσίδας κατασκόπου και, τώρα, η αποκάλυψη ενός “τρομοκρατικού” δικτύου.

-Το τραγικότερο είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης και η παρέα με την οποία κυβερνά...

ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΑΔΙΚΟ: Ανδρουλάκης, ο «Θέλω να είμαι ξεκάθαρος»

 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ 

Κρεμάει στα μανταλάκια το ΠΑΣΟΚικό ψωνισμένο σούργελο και το αφήνει να στεγνώσει με την ησυχία του...

 

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Ποια είναι η φράση που χρησιμοποιεί πιο πολύ ο Νίκος Ανδρουλάκης;  

«Θέλω να είμαι ξεκάθαρος». 

Και τι δεν έχει κατορθώσει ακόμα;  

Να είναι ξεκάθαρος. 

Τι άλλο να πω από αυτό; Και με τρομάζει ότι το δράμα δεν γίνεται αντιληπτό ούτε από τον ίδιο, αλλά ούτε από τους συν αυτώ. Εμφανίζεται να επεμβαίνει σε συμπολίτες που εξάσκησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα εκλέγοντας τον Αρχηγό της εμπιστοσύνης τους, Μητσοτάκη και Τσίπρα, ενώ καλά καλά δεν τον γνωρίζουμε εν τω βάθει και λόγω της Ευρωβουλής δεν είχαμε την ευκαιρία της παρουσίας του στη Βουλή.

 Στέκεται απέναντι σε έναν Πρωθυπουργό που διαγωνίστηκε πολυμετωπικά, όχι σε τρίαθλο, αλλά σε δέκαθλο αντιξοοτήτων και δραματικών συγκυριών, αυτός ο «άκαπνος» (εννοώ, ως μη κυβερνών) και το πρωταρχικό που απαιτεί είναι αλλαγή προσώπου; 

Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε; (που θα έλεγε και η μεγάλη Στανίση).

 Δεν είχε στοιχειώδη αίσθηση ότι αυτό θα πυροδοτούσε μια χαζοκουβέντα για τη λύση του αινίγματος; «Ποιοοοος, ποιος, ποιος μωρό μου ποιος;» (κατά το νησιώτικο άσμα).  

Κατά την άποψή μου, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ήταν ανέκαθεν ο πιο χρήσιμος κρίκος καθώς όφειλε να διαθέτει τη σοφία των σαράντα κυμάτων που πέρασε. Μπορεί, συγκινητικά μπορεί, να αναμετρά στην ιστορία του και τον ποτισμό του λαϊκισμού αλλά και την αγωνία του στον θερισμό του, όπως και τις λύσεις για τη διόρθωση.  

Μορφές όπως ο Αναστάσιος Πεπονής με το ΑΣΕΠ. 

Η Αννα Διαμαντοπούλου με τον Νόμο Διαμαντοπούλου για την Παιδεία. 

Ο Τάσος Γιαννίτσης με ένα νομοσχέδιο για τη διάσωση του Ασφαλιστικού, που ξεσηκώθηκαν εναντίον της αλήθειας του ακόμα και οι πέτρες του κόμματός του σε λιθοβολισμό του (με εξαιρέσεις υποστηρικτών που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού). 

Ο Μπένος με τα ΚΕΠ. 

Ο Γεννηματάς με το ΕΣΥ.  

Τι έγιναν οι εν ζωή μάρτυρες; Τους αποδίδει σεβασμό το κόμμα;  

Το ΠΑΣΟΚ έχει μακρά ιστορία και έφτασε μέχρι το Ταμείο. Σέβομαι απεριόριστα όχι τους αλάθητους, αλλά αυτούς που πληρώνουν τα λάθη τους. Είναι ακριβώς και ο λόγος που απεχθάνομαι τον Αλέξη Τσίπρα, καθώς εμπαίζει και τον εαυτό του ακόμα περιφερόμενος δήθεν αγωνιωδώς έντρομος για την τύχη του μέλλοντός μας ως κριτής των πάντων, ως «θεούλης». 

 Το σημαντικό για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι να μας πείσει ότι είναι διατεθειμένος να βγάλει κάρβουνα από τη φωτιά. Εκεί τον θέλω ξεκάθαρο. 

Να του δώσω θέματα; 

 Το 40% των ελλήνων φορολογουμένων δηλώνει ότι ζει με λιγότερο από 400 ευρώ το μήνα. Φτώχεια καταραμένη ή αλλιώς ποιος κοροϊδεύει ποιον. Αυτό σημαίνει εκτεταμένη φοροδιαφυγή, αλλά κυρίως εκτεταμένη συμβίωση με φρικτά κακομαθημένους πολίτες. Αυτούς δηλαδή που με περίσσιο θράσος και χωρίς αίσθηση ατομικής ευθύνης αναρωτιούνται μονίμως ηχηρώς «Τι κάνει το κράτος;». Τι κάνουμε επ’ αυτού, «Κύριε “Θέλω να είμαι ξεκάθαρος”»; 

Τι κάνουμε για την Παιδεία, που είναι η αρχή των πάντων, και το κόμμα σας μπορεί να υπερηφανεύεται για μια Διαμαντοπούλου που πρωτοπόρα πάλεψε εναντίον παθογενειών; 

Είστε υπέρ των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων ώστε να σπρώξουν στην εξέλιξη και τα Κρατικά; Ορδές κατευθύνονται και στην «πρόσφατη» Κύπρο για σπουδές. 

Είστε υπέρ της Αξιολόγησης και με ποιους όρους-τρόπους ώστε αδιάβλητα να αξιολογούνται ακόμα και οι αξιολογητές; 

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων; Θα παρέχεται χωρίς όρους, χωρίς να περνούν από κρίσεις; 

Η «μονιμότητα»-άραγμα των αστυνομικών στο χωριό τους με το περίφημο αμετάθετον δικό σας δώρο; 

Η αργοκίνητη Δικαιοσύνη παράλληλα με την ατιμωρισία και –ξανά– με τη μονιμότητα στο αργοκίνητο της; 

Εχει νόημα να συνεχίσω;  

Οπου ακουμπάς, ανακαλύπτεις...

 

ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΑΔΙΚΟ: Μπούρδα και αυτογελοιοποίηση

Τελικά, ο Ανδρουλακης τόσο καιρό μας έχει ζαλίσει για πρωθυπουργό «πολιτικό πρόσωπο εγνωσμένου κύρους» και τελικά εννοούσε τον εαυτό του.

Ρε τι τραβάμε με δαύτους… pic.twitter.com/DJ3D1gim7B

— Georghy Zhukov (@GeorghyZhukov) March 29, 2023

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ

Πλάκα - πλάκα, αυτή η αλλόκοτη ιδέα του Ανδρουλάκη να αλλάξει παντελώς τους βασικούς κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, συνεχίζει να μονοπωλεί τον δημόσιο διάλογο. Και μάλιστα στα τηλεοπτικά πάνελ, όλοι είναι πανευτυχείς μ’ αυτή την σάχλα. 

Οι ΠΑΣΟΚοι διότι αποτελούν το κέντρο της συζήτησης κι όχι μια βαρετή άκρη του.  

Οι Νεοδημοκράτες διότι πιστεύουν κατά βάθος ότι τα Ανδρουλακικά σχέδια τρομάζουν τους ψηφοφόρους οπότε ευνοούν την ιδέα της αυτοδυναμίας.  

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι διότι νιώθουν ότι το «ούτε - ούτε» είναι στην ουσία άρνηση στον Μητσοτάκη κι όχι στον Τσίπρα. Κι όταν όλοι είναι ευχαριστημένοι, γιατί να αλλάξουν το σκηνικό;

Βέβαια, η προεκλογική περίοδος δεν μπορεί να αναλωθεί μόνο στο άγνωστο πρόσωπο του πρωθυπουργού που θα προτείνει ο Νίκος την επαύριον των εκλογών. Ή μάλλον, για να ακριβολογώ, στα τουλάχιστον δύο άγνωστα πρόσωπα που μπορεί να έχει ο Ανδρουλάκης κατά νου, αφού προφανώς άλλον θα προτείνει αν κάτσει να μιλήσει για συνεργασία με τον Τσίπρα  και άλλον αν μιλήσει με τον Κυριάκο. Δεν αποκλείεται βέβαια να έχει κανέναν πασπαρτού ή τζόκερ, που θα ταίριαζε εξίσου να ηγηθεί και σε Νεοδημοκρατικοπασοκική κυβέρνηση και σε Συριζοπασοκική. Ή δεν αποκλείεται να έχει τρεις και τέσσερις υποψήφιους.

Όπως βλέπετε, το πράγμα ξεφεύγει. Σαν το αμάξι που παίρνει αργά - αργά την κατηφόρα κι έπειτα μεγαλώνει η ταχύτητα του και παρασέρνει ό,τι βρεθεί μπροστά του. Το θέμα είναι να μην βρεθεί σε κατηφόρα δίχως φρένα, άπαξ και βρεθεί άστα να πάνε. Το αρχικό «ούτε - ούτε» έγινε ο «άγνωστος-Χ», αυτός έγινε «οι δύο άγνωστοι-Χ», μετά μας προέκυψε και ο ίδιος ο Ανδρουλάκης ως πιθανός πρωθυπουργός. Το είπε - λέει - όχι διότι το επιδιώκει, αλλά απλώς διότι τυπικά και θεσμικά και συνταγματικά προβλέπεται. Μάλιστα, ενώ η πρωθυπουργία των αρχηγών του πρώτου και του δεύτερου κόμματος δεν υπόκειται σε θεσμικές προβλέψεις, αλλά μόνο σε Ανδρουλακικούς αποκλεισμούς.

Κοιτάξτε, όλη αυτή η αλλόκοτη και παράλογη ιστορία, δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να καταλήξει στην γελοιοποίηση αυτού που την εφηύρε και την διακινεί. Δεν γίνεται ένα ολόκληρο σύστημα να συζητά επί μακρόν μιαν ανεφάρμοστη και καταφανώς αντιδημοκρατική σαχλαμάρα. 

Να με συμπαθά ο Νίκος, αλλά...

 

ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Όλοι μαζί να βοηθήσουμε τον σ. Ραγκούση και τη σ. Δούρου

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Οι πολιτικές διαφωνίες και η ένταση της προεκλογικής περιόδου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας κάνουν να χάσουμε την ανθρωπιά μας. Τουλάχιστον όσοι από εμάς έχουμε ανθρωπιά. Δηλαδή όσοι με δυσκολία συγκρατήσαμε (ή τελικά δεν καταφέραμε να συγκρατήσουμε) τα δάκρυά μας όταν ακούσαμε τον σύντροφο Ραγκούση να αποκαλύπτει το προσωπικό δράμα που με ξεχωριστή αξιοπρέπεια είχε κρατήσει κρυφό όλα αυτά τα χρόνια και να λέει «έχω την πολιτική μου ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια νοικιάζοντας τη μόνιμη κατοικία μου και βγάζοντας τα παιδιά μου από τα δωμάτιά τους για να μένουν παιδιά που έρχονται από το εξωτερικό».

Ακόμα και τώρα που γράφω αυτή τη φράση μου έρχεται να ξεσπάσω σε κλάματα σκεφτόμενος τον πατέρα που βγάζει τα παιδιά του όχι μόνο από τα δωμάτιά τους αλλά και από την πισίνα τους και γενικά όλα όσα αυτή η απλή βίλα της Πάρου (που κάποιοι τολμούν να αποκαλούν έπαυλη) προσφέρει στα παιδιά του εξωτερικού που εκμεταλλεύονται την ανάγκη του πρώην υπουργού του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου και νυν πρωτοπαλίκαρου του μπροέδρου Αλέκση.

Κάποιοι κακεντρεχείς και άσπλαχνοι νεοφιλελεύθεροι κάνουν λόγο για ενοίκια που τους μήνες με τη μεγαλύτερη τουριστική κίνηση φτάνουν τα 14.000 την εβδομάδα. Βλέπετε, η αλλοτρίωση την όποια έχουν υποστεί εξαιτίας του καπιταλισμού δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν ότι κι έτσι να είναι κανένα ποσό δεν μπορεί να επουλώσει το τραύμα του να βγάζεις τα παιδιά σου από το δωμάτιο και την πισίνα τους.

Προφανώς η τραγωδία του Γιάννη του Ραγκούση δεν είναι προσωπική. Είναι κοινωνική. Ο παλιός υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι άλλο ένα θύμα της φτωχοποίησης η οποία σαν αρρώστια εξαπλώνεται στην ελληνική κοινωνία εξαιτίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Θυμίζω ότι μόλις λίγες μέρες πριν, ένα άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, η Ρένα η Δούρου με βίντεο-κραυγή αγωνίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκάλυψε πόσο δυσκολεύεται να γεμίσει το ψυγείο της.

Εννοείται ότι στις εκλογές που έρχονται ο λαός πρέπει να ψηφίσει με το μυαλό στον Γιάννη, τη Ρένα και όλους τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες που παρασύρονται από το νεοφιλελεύθερο άρμα μιας ανάπτυξης που πετάει τα παιδιά έξω από τα δωμάτιά τους και αφήνει άδεια τα ψυγεία πρώην περιφερειαρχών. Όμως η ψήφος από μόνη της δεν αρκεί. Τα αποτελέσματα των οικονομικών επαναστάσεων όπως αυτή που μπορεί να (ξανα)φέρει ο μπρόεδρος Αλέκσης και η Δεύτερη Φορά Αριστερά δεν εμφανίζονται αμέσως. Καμιά φορά μπορεί να χρειαστούν μερικές δεκαετίες για να γεμίσουν τα ψυγεία και οι βίλες να κατοικούνται μόνο από τους ιδιοκτήτες τους. Και ο Γιάνης με τη Ρένα χρειάζονται τη βοήθειά μας τωρα.

Απευθύνω λοιπόν...

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το Le Point και το… καμάρι του (μ)προέδρου Τσίπρα

 

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Εκλογές (οι)

    διαδικασία στην οποία οι ψηφοφόροι ανταλλάσσουν την ψήφο τους με υποσχέσεις που δεν πρόκειται να εκπληρωθούν «τώρα που έρχονται εκλογές πρέπει να πιεστούν οι πολιτικοί να υποσχεθούν όσο το δυνατόν περισσότερα και μετά βλέπουμε»
    περίοδος κατά την οποία παρατηρούνται υπερφυσικά φαινόμενα «δεν τον πίστεψα όταν μου είπε ότι είδε γαϊδάρους να πετούν, αλλά μετά θυμήθηκα ότι έχουμε εκλογές».


Το πιο μεγάλο πρόβλημα σε αυτές τις εκλογές (και γενικώς, εδώ που τα λέμε) είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει σοβαρή εναλλακτική στον Μητσοτάκη. Όχι επειδή η κυβέρνησή του ήταν μια καλή κυβέρνηση, αλλά επειδή οποιαδήποτε άλλη κυβερνητική εκδοχή (εντός των ορίων της πραγματικότητας) μοιάζει καταστροφική.

Δεν φαντάζομαι να υπάρχουν πολλοί λογικοί συμπολίτες που να θέλουν να βιώσουν μια Δέυτερη Φορά Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ, που ίσως θα μπορούσε να εμφανιστεί ως ένα σοβαρό κεντρώο κόμμα, έχει αποφασίσει πως είναι μια λάιτ εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς Τσίπρα και Πολάκη, αλλά με όλο το συντηρητικό κόλλημα σ’ ένα παρελθόν γεμάτο κακιά δεξιά, αποστασία και «δημοκρατική παράταξη».

Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα απολύτως εκσυγχρονιστικό αντίπαλον δέος και άρα καμία πίεση να κάνει τις αλλαγές που θα ξαναϋποσχεθεί και οι οποίες, όπως όλες οι αλλαγές, οδηγούν σε συγκρούσεις που τόσο δείχνει να φοβάται.

 
Ζητείται στη Γαλλία λαοπλάνος

Καμαρώνει ο μπρόεδρος Τσίπρας που το γαλλικό περιοδικό «Le Point» (αυτό που τον είχε χαρακτηρίσει «τσαρλατάνο» το 2015) αναρωτήθηκε «Ποιος Τσίπρας θα μεταρρυθμίσει τη Γαλλία;»

Ίσως επειδή δεν κατάλαβε ότι αυτό που αναζητεί το περιοδικό είναι ένας λαοπλάνος που θα ανεβάσει τη σύνταξη στα 67 χωρίς ν’ ανοίξει μύτη, γιατί αυτός που συνήθως υποκινεί διαμαρτυρίες και ταραχές θα είναι στην κυβέρνηση.

Άλλα του λένε, άλλα καταλαβαίνει!

Σκέφτομαι ότι ο μπρόεδρος Τσίπρας ακούει να τον φωνάζουν «κομανέτσι» και νομίζει ότι θαυμάζουν το αθλητικό του παράστημα.

Δεν αποκλείω καθόλου να νομίζει ότι...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Δεν κατανόησε το κείμενο;

 

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Η αδυναμία κατανόησης ενός κειμένου, μετά βεβαιότητος, θα μας οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα. Και αυτή η αδυναμία κατανόησης μπορεί να οφείλεται σε δύο λόγους.  

Είτε σε πνευματική ανεπάρκεια είτε σε σκοπιμότητες. Και για την πρώτη περίπτωση λέμε «δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήταν». Για τη δεύτερη περίπτωση όμως θα πρέπει να ερευνήσουμε τα κίνητρα που οδηγούν κάποιον να κάνει πως δεν κατανόησε ένα κείμενο.

Προχθές το γαλλικό περιοδικό Le Point έγραψε «ποιος Τσίπρας θα μεταρρυθμίσει τη Γαλλία;» και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το εξέλαβε ως μια θετική αναφορά προς το πρόσωπό του. Το κεντροδεξιό περιοδικό αναφερόταν στο γεγονός, που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει, ότι ο Αλ. Τσίπρας ανέβασε το όριο της συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια χωρίς να ανοίξει ρουθούνι στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν αυτόν τον καιρό στη Γαλλία. Η χώρα κινδυνεύει να διαλυθεί γιατί ο Εμανουέλ Μακρόν τα 62 χρόνια τα έκανε 64. Σιγά τα ωά μπροστά στα 67 χρόνια του Αλ. Τσίπρα.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επειδή δεν αντιλήφθηκε την πολιτική διάσταση του ερωτήματος που έθεσε το περιοδικό Le Point, σχολίασε στον λογαριασμό του στο Twitter πως ενώ οι Ευρωπαίοι τον θεωρούν μεταρρυθμιστή, ένα κομμάτι της εγχώριας αστικής τάξης, το διαπλεκόμενο, τον θεωρεί ακραίο.

Δηλαδή, δεν αντιλήφθηκε πως το γαλλικό, κεντροδεξιάς κατεύθυνσης, περιοδικό εγκωμίαζε το γεγονός πως εφάρμοσε μια σκληρή φιλελεύθερη πολιτική, χωρίς αντιδράσεις. Ας σημειωθεί πως το εν λόγω περιοδικό το 2015 είχε ένα πρωτοσέλιδο ιδιαίτερα προσβλητικό για το πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα.

Επιτέλους στον ΣΥΡΙΖΑ ας ξεκαθαρίσουν ένα πράγμα. Είτε το μνημόνιο ήταν ιδιοκτησία τους είτε το επέβαλαν οι δανειστές. Γιατί δεν γίνεται στο εξωτερικό να παρουσιάζουν τις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου ως δικά τους επιτεύγματα και στο εσωτερικό ως αποτέλεσμα των μνημονιακών υποχρεώσεων που τους επιβλήθηκαν από την τρόικα.

Και κυρίως...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΟΛΑΓΝΟ ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο λαθρομαχμουτολάγνος ΣΥΡΙΖΑ μπλόκαρε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για τον φράκτη του Έβρου!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ

Έχουν επιδοθεί σε καταιγιστική προπαγάνδα να πείσουν για την αναγκαιότητα των συμμαχικών κυβερνήσεων. Είναι το παλιό Αισώπειο «όμφακες εισίν» ή νεοελληνικά, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.  

Νομοθέτησαν την απλή αναλογική εξ ανάγκης, όταν διαπίστωσαν ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να συγκροτήσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Προσέφυγαν στην απλή ως μοχλό που θα τους επιτρέπει πάντα να μετέχουν της εξουσίας. Πολύ περισσότερο που θεωρητικά διαθέτουν όμορους πολιτικούς χώρους, εν αντιθέσει με τη ΝΔ.

Όντως θεωρητικά υπάρχει πολιτική συγγένεια μεταξύ Κεντροαριστεράς και Αριστεράς. Αλλά στην ελληνική της εκδοχή μόνο θεωρητικά. Εμπράκτως η σχέση τους είναι απλή γειτνίαση, με γείτονες που εξ αριστερών είναι, ανεχέγγυοι, εχθροπαθείς, λαϊκιστές και ανορθολογικοί.

Για να το συγκριμενοποιήσουμε, υπάρχει άραγε συνάφεια μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, και κυρίως μεταξύ του εναπομείναντος κόσμου του ΠΑΣΟΚ και με το λεφούσι που κατέληξε στον ΣΥΡΙΖΑ; 

Προχθεσινό παράδειγμα για να αποδράσουμε της θεωρητικολογίας. Ο Δημήτρης Παπαδημούλης ως συντονιστής της Ευρωομάδας της Αριστεράς, κατέθεσε τροπολογία (την οποία και υιοθέτησε η επιτροπή προϋπολογισμού), σύμφωνα με την οποία «αντιτίθεται σθεναρά στη χρήση οποιασδήποτε ενωσιακής χρηματοδότησης για την κατασκευή φρακτών ή τειχών στα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης». 

Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τη μη ευρωπαϊκή χρηματοδότηση του φράκτη του Έβρου!

Απολωλότες της λογικής. Ίσως και να το έκανε επειδή στην κυβέρνηση είναι η ΝΔ. Ίσως και από ιδεοληψία που εμποδίζει να ξεχωρίσουν εποχές και αναγκαιότητες.

Είναι εύκολο να θεωρείς όλους τους παράνομους μετανάστες ως πρόσφυγες που έρχονται στην Ευρώπη να γλυτώσουν από πολέμους.  

Είναι εύκολο και άλλο τόσο ανεύθυνο, να λες σαν τον Φίλη «έπρεπε να είμαστε δίπλα στους πρόσφυγες την Άνοιξη του 20 στον Εβρο» (και βεβαίως κατά των δυνάμεων που τον υπερασπίζονταν).  

Είναι εύκολο και υποκριτικό, αν όχι ανόητο, να λες σαν τον Βούτση «ναι στον φράκτη αλλά να αφήσουμε και μια δίοδο να περνάνε ελεύθερα».Τότε προς τι ο φράκτης, τα έξοδα και η ταλαιπωρία;

Είναι εύκολο να καταδικάζεις την «Ευρώπη φρούριο» γιομάτος πλέρια διεθνιστική αλληλεγγύη, αλλά δύσκολο να απαντήσεις πως οι πόλεις σου δεν θα γίνουν σαν τη δυστοπία του Μάλμε. Η πως με την ανεξέλεγκτη είσοδο θα ξεχωρίσεις τους καλούς από τους τζιχαντιστές, που έρχονται πολιτισμικά από τον 10ο αιώνα, και είναι έτοιμοι να σκοτώσουν είτε για 15 χιλιάδες ευρώ κάθε κεφάλι απίστου, είτε γιατί τους περιμένουν στην άλλη ζωή οι 72 παρθένες και τα βουνά με τα πιλάφια.

Και έτυχε αυτή τη φορά να έχουν στο στόχαστρο Εβραίους και καθάρισε η Μοσάντ. Δεν θα έχεις κάθε φορά τη Μοσάντ να καθαρίζει, εάν οι στόχοι δεν την αφορούν.

Παρεμπιπτόντως είναι και ηλίθιο, φίλιες δημοσιογραφικές σου δυνάμεις να διοχετεύουν την «υποψία» ότι τα έκανε πλακάκια η ισραηλινή κυβέρνηση με τον Μητσοτάκη, να πιάσουν τους δυο υποψήφιους φονιάδες την ημέρα που ανακοίνωσε τις εκλογές, για να τον βοηθήσουν εκλογικά. Λες και ο χρόνος δράσης των τρομοκρατών είναι ελέγξιμος, ή λες και θα έπαιζαν οι ευαίσθητοι σε αυτά Ισραηλινοί με ζωές δικών τους, για χάρη του Μητσοτάκη!

Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ η Ελλάδα διεκδικεί δεκάδες εκατομμύρια για να επεκτείνει τον φράκτη κατά μήκος του ποταμού, Έλληνας ευρωβουλευτής βάζει μπλόκο στην ευρωπαϊκή χρηματοδότηση! Φυσικά ο φράκτης που προστατεύει ως σύνορο όλη την ΕΕ, θα κατασκευαστεί αλλά θα πληρωθεί πλέον μόνο από τους Έλληνες φορολογούμενους! Μπίγκο!

Με αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ πόσο μπορεί να συγχρωτιστεί το ΠΑΣΟΚ; 

Ναι ψήφισαν και οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές την τροπολογία, αλλά οι χώρες τους δεν είναι σύνορο να υφίστανται το πρόβλημα. Ναι επίσης, σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Αλλά είναι άλλες χώρες με λυμένα τα προβλήματα ύπαρξής τους, και οι κυβερνήσεις αρκούνται στη διοικητική διαχείριση.

Δεν έχουν να επιλύσουν μέγιστα προβλήματα εθνικής φύσεως που τα καθορίζει η γεωπολιτική τους θέση, με το μεταναστευτικό μόνο ένα εξ αυτών. Και άλλωστε εκεί είναι άλλα τα κόμματα και άλλη η Αριστερά. Στην Φινλανδία και την Σουηδία συμφώνησαν όλοι να μπουν στο επάρατο ΝΑΤΟ, όταν φοβήθηκαν ότι η ρωσική επιθετικότητα μπορεί να τους έθετε στο πολεμικό της «αζιμούθιο».

Εδώ οι Συριζαίοι «στράβωσαν» με την στάση της κυβέρνησης, δεν καταδίκασαν αμέσως και αποφασιστικά την ρωσική επίθεση, και έκαναν συναυλίες που ήταν «με τον άνθρωπο».

Έχει άραγε συγγένεια το ΠΑΣΟΚ με αυτή την Αριστερά; 

Θα δεχόταν για παράδειγμα, αν συγκυβερνούσαν, τη μη ευρωπαϊκή χρηματοδότηση του Έβρου;  

Αν έχουν...

 

ΣΥΡΙΖΑίκου ανθελληνισμού κωμωδία

 

ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών ξεφτιλαράδων κωμωδία

 

 

 

ΝουΔο-γαλαΖΑΙΩΝ εθνικών σουργελοξεφτιλαράδων κωμωδία

Μία μέρα(!) μόνο μετά την αποκάλυψη των #Πακιστανών τρομοκρατών, ψήφισαν τον νόμο που δίνει 10ετή άδεια παραμονής (μετά τα 7 παίρνουν ιθαγένεια) στα "ασυνόδευτα προσφυγόπουλα".
Στο νήμα 🧵φαίνεται ο μουστακαλής Πάκι "ασυνόδευτος" σε φωτό χρόνια πριν όταν υπηρετούσε στον 🇵🇰 στρατό https://t.co/iCpycVLAtU pic.twitter.com/24d4krZx27

— Δεξιοί του κ❤️λου (@dexioitoukolou) March 30, 2023

 

 

 

Σαν σήμερα (31/3/ΧΧΧΧ)

 

1821: Ο Αθανάσιος Διάκος υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στη Λιβαδειά.

1946: Διεξάγονται στην Ελλάδα οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές.

1958: Ο Τσακ Μπέρι κυκλοφορεί τη μεγάλη επιτυχία του «Johnny B. Goode».

1982: Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου βραβεύεται με Όσκαρ για τη μουσική της αγγλικής ταινίας «Δρόμοι της Φωτιάς».

1980: Πεθαίνει ο Τζέσε Όουενς, αμερικανός μαύρος αθλητής του στίβου, που κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου και ανέτρεψε στην πράξη τις θεωρίες του Αδόλφου Χίτλερ περί αρείας φυλής. 

 

 

 

 

 

 

2014: Πεθαίνει η ηθοποιός Μαργαρίτα Γεράρδου.

2016: Πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών ο Ουγγρος Νομπελίστας συγγραφέας Ιμρε Κέρτες  







2016: Φεύγει  αιφνιδίως από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών, από ανακοπή καρδιάς Ιρακινοβρετανή αρχιτέκτων Ζάχα Χαντίντ 

2016:  Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή  σε ηλικία 89 ετών,  ο πρώην επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας Χανς-Ντίντριχ Γκένσερ, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επανένωση της χώρας του το 1990

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γνωστά κι ανομολόγητα

Toυ ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Τα Τέμπη ήταν η αιματηρή συνειδητοποίηση εκείνου που γνωρίζαμε ήδη: το κράτος πάσχει· οι υποδομές και οι μηχανισμοί του, σε τεχνικό, σε ανθρώπινο και σε φιλοσοφικό επίπεδο, έχουν διαχρονικά βασιστεί στην προχειρότητα, στην κακοτεχνία και σε μια συνταρακτικά πλημμελή αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτό που συνέβη δεν ήταν ακριβώς μια εξαίρεση σε έναν κατά τ’ άλλα βιώσιμο κανόνα, αλλά ένα προδιαγεγραμμένο ατύχημα, ανάμεσα σε πολλά άλλα μη τετελεσμένα που περιμένουν τη θρυαλλίδα τους.  

Το γνωρίζαμε, αλλά τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να το παραδεχθούμε: στην Ελλάδα δεν σχεδιάζουμε με άξονα τις ανάγκες μας, αλλά πελαγοδρομούμε με στόχο την πρόσκαιρη ικανοποίησή μας· δεν επενδύουμε σε μια συλλογικά λειτουργική ζωή, αλλά βλέπουμε τη δυσλειτουργικότητα ως γεννήτρια ευκαιριών για ατομικό όφελος. 

Η ευτελής, κομματικώς φιλτραρισμένη, αναζήτηση μεμονωμένων υπευθύνων που παρακολουθούμε να διενεργείται αυτό το διάστημα από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση είναι ταυτόχρονα ανούσια και διαφωτιστική: ανούσια, επειδή με αποδιοπομπαίους τράγους δεν λύνονται συστημικά προβλήματα· διαφωτιστική, επειδή με το παραταξιακό της πρόσημο, αυτή η όψιμη μανία για επικοινωνιακή δικαιοσύνη υπογραμμίζει άθελά της το συστημικό πρόβλημα: το κομματικό κράτος και τα παρελκόμενά του.

Οι πολίτες που διαμαρτύρονται έχουν δίκιο. Ειδικά οι νεότεροι σε ηλικία: εκείνοι που δεν ψήφισαν ποτέ πελατειακά, δεν ευνοήθηκαν από ρουσφέτια, δεν συντήρησαν χαμηλής αξίας πολιτικά τζάκια, δεν διαβρώθηκαν από τον κομματικό φανατισμό, δεν απορροφήθηκαν από τον παλαιικό συνδικαλισμό του μικροσυμφέροντος και της συντήρησης, έχουν λόγο να παίρνουν τους δρόμους και να εκδηλώνουν τη δυσαρέσκειά τους. Οι γενιές που καλούνται κατόπιν εορτής να μαζέψουν τα σπασμένα δεκαετιών, χωρίς να έχουν καμία συμμετοχή, άμεση ή έμμεση, στη γενική διάλυση, έχουν βάσιμο θυμό και το ψυχολογικό κεκτημένο μιας κληρονομημένης αδικίας.  

Τίθεται όμως εδώ, όπως και σε κάθε έκρυθμη κοινωνική φάση, η ανάγκη μιας σημαντικής διάκρισης: είναι άλλο πράγμα ο θυμός και άλλο ο μηδενισμός· είναι διαφορετικής ποιότητας καταστάσεις η έλλειψη εμπιστοσύνης και η τυφλή απαξίωση.  

Ο κίνδυνος που διαφαίνεται στον ορίζοντα δεν είναι μόνο ένα νέο δυστύχημα, αλλά η αποπολιτικοποίηση των πολιτών· η οριστική έξοδος από το πεδίο της λογικής στην παιδική χαρά των αγανακτισμένων.

Στους πολιτικούς και στους επικοινωνιολόγους τους (ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η αφηρημένη ιδιότητα, έτσι όπως αναπαύεται πάνω στα φύκια που πουλάει για μεταξωτές κορδέλες) αρέσει να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα ως «κλίμα»· κλίμα που καλλιεργείται, που αντιστρέφεται, που ευνοεί ή επιβαρύνει. Η κοινωνική αναταραχή, λοιπόν, ερμηνεύεται συχνά ως συγκυριακό φαινόμενο το οποίο μετράει μόνο στον βαθμό που επηρεάζει τη δημοτικότητα του εκάστοτε κόμματος. Ας μην ανησυχούμε υπερβολικά, τα πράγματα θα ηρεμήσουν μέχρι τις εκλογές· η οργή θα ξεθυμάνει· οι πολίτες θα ξεχαστούν· η επικαιρότητα θα μεταβληθεί.  

Ο κυνικός αυτός τρόπος σκέψης παραγνωρίζει έναν σημαντικό παράγοντα: στην κοινωνία, οι δικαιολογημένα οργισμένοι συνυπάρχουν με μια σταθερή πληθυσμιακή ομάδα μόνιμα αγανακτισμένων. Το θέμα δεν είναι πόσο θα κρατήσει η οργή, αλλά πού θα τη χυτεύσουν οι επαγγελματίες της διαρκούς έντασης· τι τέρας θα δημιουργήσουν όσοι ζουν από και για την καταστροφή, αξιοποιώντας τα υλικά της ανθρώπινης απόγνωσης. 

Η εκμετάλλευση του ολέθρου δεν είναι κλίμα, αλλά μια αταλάντευτη δύναμη κοινωνικής αποδόμησης, που δεν πρόκειται να πάει πουθενά.

Τι σχέση έχει ο θάνατος 57 ανθρώπων με το μένος εναντίον δημοσιογράφων και τα επιθετικά πλακάτ εναντίον τους; 

Γιατί συγχέεται η κρατική ευθύνη για την κρατική ανεπάρκεια με τις ιδιωτικοποιήσεις ως πρακτική; 

Πώς η ειρηνική διαμαρτυρία μετατρέπεται σε φθοροποιό δύναμη που σπάει μάρμαρα και βανδαλίζει τοίχους; 

Με ποια λογική η διαδήλωση για ένα δυστύχημα γίνεται χοάνη για κάθε λογής πολιτικό και υπαρξιακό παράπονο;  

Αυτές οι συζεύξεις δεν είναι τυχαίες: ο λόγος που στην Ελλάδα τα συντριπτικά γεγονότα αποσπώνται από το πλαίσιό τους και μεταμορφώνονται σε εξεγερσιακά όπλα δεν είναι τάχα η ροπή μας στην αντίδραση ή κάποιος ολοκληρωτισμός που μας καταδυναστεύει. Οι κίβδηλες επαναστάσεις ενθαρρύνονται με κάθε ευκαιρία επειδή είναι ιδιαίτερα επικερδείς: την τελευταία δεκαετία, οι κρίσεις έχουν γεννήσει παρατάξεις εξουσίας, έχουν χαρίσει δύναμη σε προσωπικότητες που διαφορετικά θα μας ήταν άγνωστες, έχουν χτίσει ολόκληρες βιομηχανίες («ανθρωπιστικές», μιντιακές και άλλες) που εμπορεύονται τον πόνο και που χωρίς αυτόν θα κατέρρεαν. Η υπόθεση των Τεμπών έχει εκφυλιστεί, επειδή ο εκφυλισμός εξυπηρετεί την επιχειρηματική ατζέντα των εχθρών της πολιτισμένης ρουτίνας.

Oσο κι αν αποφεύγουμε τη λέξη από επιφύλαξη για τις συνδηλώσεις της, αυτή θα επανέρχεται με το καταδηλωτικό της πνεύμα: η κανονικότητα δεν είναι εργαλείο πολιτικού μάρκετινγκ, αλλά στοιχειώδες ζητούμενο σε μια δημοκρατική κοινωνία· ο τρόπος ζωής που, με τα καλά και τα κακά του, επιτρέπει στους πολίτες να ζουν και να αναπτύσσονται ασφαλείς κι ευτυχισμένοι, μακριά από τους πειρασμούς της καταστροφικότητας.  

Η κανονικότητα είναι αυτό που δεν συμβολίζει η επαναφορά του Παύλου Πολάκη και του Κώστα Αχ. Καραμανλή. 

 

Αυτό που...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΚΗΦΗΝΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι κύκλοι των αόρατων ( ; ) κάποιων

 

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ 

Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη με την κυβένηση-τσίρκο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητων σουργελαράδων...

 Η λογική από μόνη της

δεν έχει κάποιο ήθος

Γιάννης Μεταξάς, Φεγγίτες

Καραμανλικοί κύκλοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015 για να εκδικηθούν ΚΑΠΟΙΟΝ.

Κύκλοι Πασοκτζήδων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019 για να μην κερδίσει ΚΑΠΟΙΟΣ.

Κύκλοι Νεοδημοκρατών κινούνται σήμερα προς το ΣΥΡΙΖΑ γιατί αντιπαθούν ΚΑΠΟΙΟΝ.

Κύκλοι Πασοκτζήδων γέρνουν προς τη ΝΔ γιατί δεν χωνεύουν ΚΑΠΟΙΟΝ.

Κόμματα δημιουργούνται στα δεξιά της ΝΔ και στ’ αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ γιατί και οι μεν και οι δε απορρίπτουν την ιδεολογία(;) ΚΑΠΟΙΩΝ.

ΚΑΠΟΙΟΙ υπονομεύουν την Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

ΚΑΠΟΙΟΙ διαρρέουν μυστικά μέσα από την ΕΥΠ.

ΚΑΠΟΙΟΙ σβήνουν καταγγελίες στην ΕΛΑΣ προστατεύοντας ΚΑΠΟΙΟΥΣ.

ΚΑΠΟΙΟΙ ονειρεύονται Πρωθυπουργό (εθνικής σωτηρίας) τον Κ. Καραμανλή και ΠτΔ τον Γ. Α. Παπανδρέου (αντεστραμμένο 1980,1985 ή 1990;)

ΚΑΠΟΙΟΙ θέλουν Πρωθυπουργό τον Αλ.Τσίπρα και ΠτΔ τον Κ. Καραμανλή (ημέρες 2015;)

ΚΑΠΟΙΟΙ θα επιθυμούσαν Πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και ΠτΔ τον Γ. Α. Παπανδρέου (με όρους 1965;)

Η χώρα των ΚΑΠΟΙΩΝ... ΚΑΠΟΙΟΙ/ΚΑΠΟΙΟΥΣ αγαπομισούν.

Τί μπορεί να συμβαίνει μ’ αυτήν την παλινδρόμηση; 

Προσωπικές και ψυχοσωματικές μονομαχίες έχουν αντικαταστήσει τις ιδεολογικές διαφορές; 

Ιστορικές "παλινορθώσεις" επανέρχονται  ως φάρσες;

Τελικά, μήπως αυτοί οι αόρατοι (γνωστοί/άγνωστοι) κύκλοι των ΚΑΠΟΙΩΝ...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟ-ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η κοινωνία του bypass

 

Του ΑΡΙΣΤΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ

Σε πρόσφατη συνέντευξη ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε το gov.gr ως ένα bypass στο κράτος, που περιόρισε τη διαφθορά και τη μικρή συναλλαγή.  

Εύστοχος χαρακτηρισμός.  

Η μικρή διαφθορά θα μπορούσε θεωρητικά να περιοριστεί με μέτρα που θα άλλαζαν την πρακτική των υπαλλήλων: έλεγχοι, αξιολογήσεις, πόθεν έσχες, αυξήσεις μισθών. Αλλά τέτοιες μεταρρυθμίσεις έχουν μικρή πιθανότητα επιτυχίας στο κράτος μας, γιατί απαιτούν διακομματική συναίνεση, διαχρονική συνέχεια, αλλαγή νοοτροπίας πολλών ανθρώπων, διαφορετική δομή κινήτρων κ.ά. Ενώ το gov.gr απλώς αφαίρεσε λειτουργίες, άρα και εξουσίες, από πολλούς υπαλλήλους και τις ανέθεσε σε λογισμικό.

Παρόμοια bypass από την εξάπλωση νέων τεχνολογιών συμβαίνουν συχνά στην Ιστορία. Η ασφυκτική εξουσία της Καθολικής Εκκλησίας πάνω στην Παιδεία μέχρι το 1500 μ.Χ. υπονομεύτηκε από τη μαζική τυπογραφία, όχι από κάποια εσωτερική μεταρρύθμιση. Οι ιδιοκτήτες σιδηροδρόμων στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα, που ονομάστηκαν robber barons γιατί εκμεταλλεύονταν ανήθικα τη μονοπωλιακή τους θέση, έχασαν τη δύναμή τους από τη μαζική χρήση των αυτοκινήτων από τις αρχές του 20ού αιώνα και όχι επειδή μπόρεσε να τους περιορίσει κάποια κυβέρνηση.

Στην Ελλάδα είχαμε πάντοτε ανοιχτό το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων σε θεσμούς που όλοι έλεγαν πως πρέπει να βελτιωθούν, αλλά σχεδόν ποτέ δεν έφταναν σε ικανοποιητικό επίπεδο: το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο σύστημα υγείας, τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες με τη μεγάλη βιομηχανία, τη λειτουργική γραφειοκρατία και την προτεσταντική ηθική, οι θεσμοί αυτοί έχουν την κατάλληλη οργάνωση και το προσωπικό για να επιτελούν το έργο τους. Υπάρχουν και οι πολιτικοί συσχετισμοί για να εφαρμοστούν μεταρρυθμίσεις όποτε οι θεσμοί παρακμάζουν.

Στην Ελλάδα με τις μικροεπιχειρήσεις, την πελατειακή γραφειοκρατία και την ευέλικτη ηθική οι θεσμοί αυτοί είναι μεν κοινωνικά ωφέλιμοι, αλλά πάντοτε πολύ πίσω από τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς, και συχνά κάνουν και ζημιά. Οι δε προσπάθειες για μεταρρύθμιση σπάνια έχουν αρκετή στήριξη για να πετύχουν.

Γι’ αυτό συνηθίσαμε, όσοι μπορούμε, να κάνουμε bypass. 

Για να μάθουν αγγλικά τα παιδιά δεν βελτιώνουμε το σχολείο, αλλά τα πάμε στο φροντιστήριο. 

Για να πάμε Αθήνα – Λάρισα δεν παίρνουμε τρένο, αλλά το αυτοκίνητό μας. 

Απαιτούμε φαρδύ δρόμο, όχι γρήγορο και ασφαλές τρένο. 

Για ένα έκζεμα θα πάμε στον ιδιώτη δερματολόγο που μας σύστησε ένας φίλος, όχι σε δημόσιο Κέντρο Υγείας. Ή θα ρωτήσουμε στο φαρμακείο στη γωνία.

Αυτές οι ιδιωτικές λύσεις είναι πολύ καλές μερικές φορές. Αλλά όταν μπορούν να τις πληρώσουν πολλοί (πράγμα που ίσχυε στην Ελλάδα έως το 2009), δεν υπάρχει μεγάλη πίεση στις πολιτικές ηγεσίες να βελτιωθεί το Δημόσιο, και έτσι οι φτωχότεροι μένουν χωρίς καλές υπηρεσίες. Οταν πέσουν τα εισοδήματα των πολλών, αυξάνονται οι φωνές για αλλαγές στο Δημόσιο, αλλά οι κακές πρακτικές έχουν εδραιωθεί και επιμένουν.

Ετσι τίθεται το αίτημα του bypass ως δημόσια πολιτική πλέον. 

Το gov.gr είναι τέτοια περίπτωση. Η κυβέρνηση δείχνει να κατανοεί τις δυνατότητες της τεχνολογίας και σε άλλους τομείς. Η πρόοδος στη διάγνωση ασθενειών μέσω απεικόνισης και αισθητήρων επιτρέπει στην τηλεϊατρική να λύσει εν μέρει το πρόβλημα της υποστελέχωσης του ΕΣΥ στην περιφέρεια. Το εκπαιδευτικό υλικό στο Διαδίκτυο δίνει εν μέρει απάντηση στο πρόβλημα των ανεπαρκών καθηγητών μέσης εκπαίδευσης. Με τέτοιες εφαρμογές μπορεί να υπάρξει πρόοδος.

Αλλά η τεχνολογία θα αργήσει πολύ να αντιμετωπίσει την έλλειψη προσωπικού και υλικών στα χειρουργεία. 

Δεν πρόκειται ποτέ να υποκαταστήσει την αξία του καλού δασκάλου μέσα στην τάξη. 

Οι σιδηρόδρομοι μπορεί να ξεπεραστούν από κάποιο πιο φθηνό, πράσινο, ασφαλές και άνετο μέσο μεταφοράς, αλλά όχι στο ορατό μέλλον.

Η ανάγκη για οργανωτική μεταρρύθμιση θα υπάρχει πάντα. Χωρίς συναίνεση των κομμάτων, με τον λαϊκισμό και τις συντεχνίες να κυριαρχούν...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΓΥΦΤΟ-ΚΗΦΗΝΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: "Ευπαθών" αιτήματα !

 

Η κυβέρνηση έκοψε το επίδομα παιδιού σε όσους γονείς δεν στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο, μια αυτονόητη ρύθμιση.

Οι γύφτοι διαμαρτύρονται διότι τα παιδιά 14-16 ετών έχουν.. μωρά & δεν μπορούν να πάνε σχολείο, χάνοντας το επίδομα!

Άξιοι ψηφοφόροι Τσίπρα..#εκλογες pic.twitter.com/R3cdJC5BKY

— Κοινή Λογική || 🇬🇷 (@commonsense491) March 28, 2023

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΨΩΝΑΡΟ-ΑΛΗΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πακετωμένης κουρ@δ@ς εκτιμήσεις...

 

 

 

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Εις μνήμην της ηρωικής παραίτησης των καθηγητών του Εθνικού

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Θυμάμαι τα επικολυρικά ρεπορτάζ στα οποία εκθειάζονταν ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση των καθηγητών της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου οι οποίοι, στο πλαίσιο των αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων των καλλιτεχνών που γυρεύουν μοίρα στον ήλιο του δημοσίου, ανακοίνωσαν την 24η Ιανουρίου ότι θα παραιτηθούν και τελικά παραιτήθηκαν την 8η Φεβρουαρίου.  

Ακόμα θυμάμαι την ανακοίνωση τους στην οποία ανυποχώρητα και αγωνιστικά δήλωναν: «Στην εκπνοή της προθεσμίας που δώσαμε, δηλαδή στις 7/2, ο υφυπουργός Πολιτισμού κ. Γιατρομανωλάκης κάλεσε εκτάκτως μια αντιπροσωπεία μας και παρουσίασε τις πρωτοβουλίες που είχε ήδη λάβει το τελευταίο διάστημα σχετικά με το ζήτημα (συμπεριλαμβανομένης της πρόσφατης τροπολογίας) καθώς και μια σειρά από προθέσεις για μελλοντικές βελτιώσεις. Θεωρούμε ότι αυτές οι προτάσεις δεν ικανοποιούν τα βασικά αιτήματά μας καθώς δεν υπάρχει μέχρι στιγμής καμία δημόσια δέσμευση για ουσιαστική τροποποίηση του ΠΔ 85/2022 σχετικά με την ένταξη των αποφοίτων καλλιτεχνικών σχολών στην κατηγορία Τ.Ε. (Τεχνολογικής Εκπαίδευσης) και την αναγνώριση / διαβάθμιση των σπουδών τους.»

Ακόμα περισσότερο θυμάμαι τις επιθέσεις εναντίον όσων παρατήρησαν ότι η παραιτήσεις των καθηγητών πολύ βολικά (ή εντελώς συμπτωματικά) συνέπεσαν με τη λήξη των συμβάσεών τους για το α’ εξάμηνο. Θυμάμαι τα άρθρα που προσπαθούσαν να εξηγήσουν το μέγεθος της θυσίας τους (θεωρούσαν βέβαιο ότι οι καθηγητές δεν θα επέστρεφαν στη σχολή στο δεύτερο εξάμηνο) και να καταδείξουν την ελεεινή εξυπηρέτηση της κυβερνητικής προπαγάνδας την οποία υπηρετούσαν όσοι τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον ηρωισμό τους. 

Τι κι αν είχαν λήξει οι συμβάσεις τους; 

Τι κι αν οι σχολές ήταν υπό κατάληψη κι έτσι κι αλλιώς μάθημα ήταν αδύνατο να γίνει;  

Τι κι αν το ΔΣ του Εθνικού εξέδωσε ανακοίνωση συμπαράστασης στους ηρωικούς παραιτηθέντες στην οποία διαβεβαίωνε ότι «Με την αποκατάσταση της κανονικής λειτουργίας της Σχολής, η διδακτική σχέση μαζί τους θα αποκατασταθεί επίσης.»; 

Κανείς από τους πονηρούς ή παραμυθιασμένους δημοσιολόγους δεν θεώρησε ανάξια χειροκροτήματος μια παραίτηση που συμπίπτει με τη λήξη της σύμβασης, την έναρξη κατάληψης και συνοδεύεται από διαβεβαίωση επαναπρόσληψης. Στο κάτω-κάτω κάθε αγώνας χρειάζεται ήρωες. Ακόμα και ο λιγότερο ηρωικός. Ακόμα κι αυτός που στην καλύτερη περίπτωση δίνονταν για την αύξηση των πιθανοτήτων εισόδου στο δημόσιο (ενώ στην πραγματικότητα όλα έδειχναν και δείχνουν ότι ήταν απλώς άλλος ένας αγώνας αντικυβερνητικός).

Θυμάμαι και κάποιους να λένε «θα ζητήσετε συγγνώμη όταν θα δείτε ότι δεν θα επιστρέφουν στις δουλειές τους;».

Θυμάμαι επίσης ότι όταν στις 15/02 ο Μητσοτάκης συναντήθηκε με τους συμπολίτες που πιστεύουν ότι αξίζουν ειδικής μεταχείρισης επειδή είναι καλλιτέχνες και εξήγγειλε κάποιες παραχωρήσεις, οι «παραιτηθέντες» καθηγητές δεν εκδήλωσαν καμία επιθυμία να επιστρέψουν στην εργασία τους. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έκριναν ικανοποιητικά τα όσα εξήγγειλε τότε ο πρωθυπουργός. Παράλληλα οι «κινητοποιήσεις» και οι καταλήψεις των σχολών που πληρώνουν οι φορολογούμενοι κυρ Παντελήδες συνεχίζονταν κανονικά από τους «αγωνιστές» σπουδαστές χωρίς να αλλάξει κάτι έκτοτε.

Κι επειδή τα θυμάμαι όλα αυτά καθόλου δεν με εκπλήσσει που, αφού πρώτα οι σπουδαστές έβαλαν τέλος στις καταλήψεις, στις 27 του μηνός οι «παραιτηθέντες» καθηγητές του Εθνικού ανακοίνωσαν ότι επιστρέφουν στη δουλειά τους (η οποία τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, οι κυρ Παντελήδες άλλωστε πληρώνουν) παρότι όπως λένε στην ανακοίνωσή τους «το βασικό μας αίτημα δεν έχει εισακουστεί. Οι καλλιτεχνικές σπουδές παραμένουν αδιαβάθμιστες». Και δεν με εκπλήσσει καθώς από την πρώτη στιγμή ήμουν σίγουρος ότι...

 

ΝουΔοΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Τα απροσμέτρητα μέτρα

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Ηταν χαρακτηριστική του ελληνικού πολιτικού συστήματος η αντίδραση του κ. Αλέξη Τσίπρα, όταν ο πρωθυπουργός άρχισε να μετράει το κόστος των προεκλογικών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ: «Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε σήμερα;» (Βουλή, 7.2.2023).

Λέμε ότι ήταν «χαρακτηριστική», διότι στην Ελλάδα η πολιτική δεν ξεκινάει με μέτρημα. Ούτε καν καταλήγει εκεί.  

Αυτό φαίνεται στη Βουλή και τα νομοσχέδια που κατατίθενται. Παρόλο που το Σύνταγμα προβλέπει ρητώς ότι «κάθε νομοσχέδιο και κάθε πρόταση νόμου που συνεπάγονται επιβάρυνση του προϋπολογισμού, εφόσον υποβάλλεται από υπουργούς, δεν εισάγεται για συζήτηση αν δεν συνοδεύεται από έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Kράτους που καθορίζει τη δαπάνη» (άρθρο 75), η δαπάνη ουδέποτε καθορίζεται.

Σχεδόν κάθε νομοσχέδιο που εισάγεται στη Βουλή συνοδεύεται από ένα (περίπου) τυποποιημένο χαρτί του Γενικού Λογιστηρίου το οποίο γράφει πάντα τα ίδια. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στο σχέδιο νόμου που εισήχθη προ ολίγων ημερών (10.2.2023) στη Βουλή: «Από τις διατάξεις του νομοσχεδίου προκαλούνται τα ακόλουθα οικονομικά αποτελέσματα: Ετήσια δαπάνη από την καταβολή μεγαλυτέρου ύψους αποζημίωσης στα μέλη των κλιμακίων…» κ.λπ. Δεν υπάρχει αριθμός, ούτε κατά προσέγγιση. Μιλάμε για 5.000 ευρώ; Για 500.000 ευρώ; Για 5 εκατομμύρια; Πόσα είναι, τέλος πάντων;

Στο τέλος διαβάζουμε ότι «η ανωτέρω απώλεια/μείωση (σ.σ.: άγνωστα ποσά) θα αναπληρώνεται από άλλες πηγές εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού»· λες και θα περιμέναμε να τα βάλει ο υπουργός από την τσέπη του. Ποιες πηγές εσόδων του προϋπολογισμού θα καλύψουν τις απώλειες;  

Ούτε αυτό διευκρινίζεται, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι στο τέλος μία είναι η πηγή: ο Ελληνας φορολογούμενος.

Το χειρότερο είναι ότι η κυβέρνηση επαίρεται για το νομοθετικό της έργο και απειλεί ότι θα το επιταχύνει. 

Εκατοντάδες αδιευκρίνιστου κόστους νομοσχέδια ψηφίστηκαν και αυτή την τετραετία, με τον λογαριασμό να έρχεται στα ραβασάκια της ΑΑΔΕ. Μία από τις βασικές αρχές της «καλής νομοθέτησης» είναι το «πάρε τα λεφτά και τρέχα».

Υπάρχει ένας παλιός καημός του κ. Στέφανου Μάνου: «Ο,τι δεν μετράς, δεν μπορείς να το βελτιώσεις. Το έχω γράψει πολλές φορές επειδή πιστεύω ότι είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας μια απέχθεια στο μέτρημα» («Καθημερινή», 11.3.2021). Φωνή βοώντος εν τη πολιτική ερήμω.  

Το κράτος δεν μετράει τι ξοδεύει, οι πολίτες δεν μαθαίνουν πού πάνε τα λεφτά τους, η αντιπολίτευση πλειοδοτεί στα έτσι κι αλλιώς μη μετρημένα και απροσμέτρητα μέτρα.  

Διότι...