Του Χρήστου Γιανναρά
Τόσο οι φίλοι της χώρας μας (αν πραγματικά υπάρχουν) όσο και οι επίβουλοι, γνωρίζουν εμπεριστατωμένα την παρακμή μας – την αποδιοργάνωση και κωμική αναποτελεσματικότητα θεσμών και δομών της κρατικής μας συλλογικότητας.
Κατά την ιστορική νομοτέλεια, «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» – όταν ξεριζωθεί και καταπέσει η περήφανη δρυς, καθένας, πέρα από αισθήματα και πειθαρχώντας στην ανάγκη, προσπαθεί να προσεταιριστεί, για δική του ωφέλεια, τα προϊόντα αποσύνθεσης του ατυχούς ή αδύναμου «φίλου» – συμμάχου του.
Χαρακτηριστική η πολιτική της κυρίας Μέρκελ μπροστά στο ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης Ελλάδας – Τουρκίας: Για λόγους που θα άξιζαν εμπεριστατωμένη ανάλυση, η ιστορική εμπειρία βεβαιώνει καταγωγικές (φυλετικού χαρακτήρα) τις ομοιότητες Τούρκων και Γερμανών – γι’ αυτό και αυτονόητη η συμμαχία τους σε πολέμους ή σε ειρήνη. Αντανακλάται στις συμπεριφορές και στη νοο-τροπία των δύο λαών κάτι από τα ορμέμφυτα της ορδής – όχι από το άθλημα των σχέσεων, όχι η αυτονόητη προτεραιότητα του συμφέροντος ή η χαρά της κοινωνίας. Είναι τεκμηριωμένα δεδομένο ότι οι γενοκτονίες Ελλήνων και Αρμενίων είχαν εκτελεστές τους Τούρκους, αλλά οργανωτές Γερμανούς επιτελικούς. Μιλάμε για απηχήσεις συλλογικών εθισμών (ή χαρακτήρων), όχι για τελεσίδικες αξιολογήσεις μεμονωμένων συμπεριφορών.
Σίγουρα υπάρχουν και σήμερα Γερμανοί που εκτιμούν τους σημερινούς Ελληνες με κριτήρια της φολκλορικής αποκλειστικά ελληνικότητας, εξυπηρετικής του εμπορικού τουρισμού. Ισως να ξαφνιάζει τους Γερμανούς και όση ελληνική ιδιαιτερότητα επιβιώνει στη χαρά της φαμίλιας, όταν συνάζεται σε «γιορτή». Πάντως, σίγουρα, αυθεντική «ελληνικότητα» λογαριάζουν οι Γερμανοί μόνο τη δική τους κατανόηση της Αρχαίας Ελλάδας – οι σύγχρονοι Ελληνες χρειάζονται στην Ε.Ε., γιατί πάντοτε η Ευρώπη θα έχει ανάγκη και από ταβερνιάρηδες, γκαρσόνια, χειρώνακτες, μαζί με τη φιοριτούρα ελάχιστων πανεπιστημιακών, για βιτρίνα.
Το τι ζητάει η Γερμανία από τη σημερινή Ελλάδα το κάνει πράξη πολιτική η κυρία Κεραμέως: Αγραμματοσύνη εφιαλτική των αποφοίτων Δημοτικού – Γυμνασίου και στη συνέχεια το «φροντιστήριο» να εμπεδώνει χρυσοπληρωμένη τη γνώση σαν χρηστικό εμπόρευμα. Από κοντά και η υπουργός Πολιτισμού κυρία Μενδώνη παλεύει να καταδείξει ότι πολιτισμός είναι η εμπορία των εντυπώσεων από το παρελθόν, η αφέλεια να κηρύττεις ότι το άγαλμα και ο ναός και η τραγωδία ήταν τα ευρήματα για να ψυχαγωγείται (να «χαλαρώνει») ο αρχαίος Ελληνας!
Οταν η φωτιά κατάπινε τη Notre Dame στο Παρίσι, τον Απρίλη του 2019, στο διάγγελμά του ο πρόεδρος Μακρόν είπε τη φράση: «Για μας τους Γάλλους η Παναγία του Παρισιού είναι η ψυχή μας»! Δεν είπε: «για τους θρησκευόμενους Γάλλους» ή «τους φιλότεχνους Γάλλους» ή «τους φιλίστορες Γάλλους» – είπε «για εμάς όλους τους Γάλλους». Ομως, όταν ο Ερντογάν βεβήλωσε χυδαία και με αδιάντροπο πρωτογονισμό την Αγια-Σοφιά και τη Μονή της Χώρας μεταλλάζοντας το (αρχιτεκτονικό και ζωγραφικό) ελληνικό στους αιώνες ποίημα σε τέμενος θρησκευτικής παιδαριωδίας, Κεραμέως και Μενδώνη επικαλούντο το «κύρος» της UNESCO για να αναχαιτίσουν την ασέλγεια!!
Δεν μοιάζει να υπήρξε ελλαδίτης πολιτικός, μετά τη μεταπολίτευση, που θα μπορούσε να πει τη φράση: «η Αγια-Σοφιά είναι η ψυχή μας των Ελλήνων» – και η φράση να σημαίνει κάτι διαφορετικό από έναν ψυχολογικό ρομαντισμό, μια γλυκερή πατριωτική αοριστολογία.
Αρκεσαν σαράντα μόλις χρόνια, μετά τη δικτατορία 1967-1974, για να χάσουμε οι τώρα πια στοιχειωδώς ελληνόφωνοι τη συνείδηση της γλωσσικής μας συνέχειας, να παγιδευτούμε στη συγκεχυμένη άγνοια της ιστορικής μας αυτοσυνειδησίας, να ταυτίσουμε την ιστορική μας επιβίωση με μόνη την παραμονή μας στην Ε.Ε., έστω διαπομπευόμενοι συνεχώς και λαφυραγωγούμενοι από τους εταίρους μας.
Ποιος να τολμήσει να απαριθμήσει τις ανεπανόρθωτες καταστροφές που συνεπέφερε η υστερική μονομανία του «εξευρωπαϊσμού» μας, άτυπου αρχικά και θεσμοποιημένου μετά το 1981;
Ολική και ανεπανόρθωτη πολεοδομική καταστροφή – δεν καταλαβαίνεις πια αν βρίσκεσαι στο Ρέθυμνο ή στην Καβάλα, στο Αγρίνιο ή στον Βόλο, Αττική πια δεν υπάρχει: το πιο ζηλευτό, έκπαγλο κομμάτι γης στη Μεσόγειο, έγινε σωστή κόλαση τριτοκοσμικής ακαλαισθησίας και αυθαιρεσίας του «ματσωμένου» πρωτογονισμού.
Ολική γλωσσική καταστροφή με την εισαγωγή του μονοτονικού, απόσπαση του Ελληνισμού από τη γλωσσική του συνέχεια και ταυτότητα. Ολική κοινωνική αλλοτρίωση με την κατάλυση της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας, της μονοεδρικής περιφέρειας.
Ολοκληρωτική αποβιομηχάνιση της χώρας, μεθοδική καταστροφή της εργοστασιακής παραγωγής σε Μαγνησία, Αργολίδα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Καλαμάτα, Αχαΐα, Κιλκίς, Ιωάννινα.
Ολική καταστροφή της δημοσιοϋπαλληλικής ιεραρχίας και της αξιολογικής αποτίμησης, χαριστικές συνταξιοδοτήσεις σε εξωφρενικά ποσοστά, ξεπούλημα κάθε κοινωνικής περιουσίας (αεροδρομίων, λιμανιών, οδικού δικτύου, ηλεκτροπαραγωγής). Το ελληνικό ελαιόλαδο, το ελληνικό βαμπάκι, η σταφίδα, τα αναρίθμητα ψαροκάικα που «κόπηκαν» σε καυσόξυλα γιατί το απαιτούσαν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Και τελικά ο προγραμματικός υπερδανεισμός, η χρεοκοπία, είκοσι χρόνια φρίκης, στέρησης και διεθνούς χλευασμού, με υποθηκευμένα τα «χρυσαφικά» της πατρίδας – από τις αρχαιότητες ώς το απαρόμοιαστο κάλλος του ελληνικού τοπίου.
Σε αυτή τη σαδιστικά και διαστροφικά ατιμασμένη χώρα...
