Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Οι «δημοκρατικές ευαισθησίες και παραδόσεις του
λαού μας» γεμίζουν, συνήθως, με συναίσθημα και κούφια λόγια τα μηνύματα
για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Ασφαλώς κανένας δεν δίνει σημασία στις μεγαλοστομίες. Όμως φοβάμαι ότι αυτό γίνεται επειδή τις θεωρούν αυτονόητες ή τις παίρνουν απολύτως στα σοβαρά.
Ακόμα και αν δεχθούμε ότι ως λαός διατηρούμε τις δημοκρατικές ευαισθησίες στο ίδιο ράφι με το φιλότιμο, υπάρχει ένα σαφές πρόβλημα με τις παραδόσεις. Ο ελληνικός λαός δεν διατηρεί μακρά δημοκρατική παράδοση. Οι Δημοκρατίες χρειάζονται δεκαετίες, ίσως και αιώνες, ομαλότητας για να στείλουν τις ρίζες τους βαθιά στο χώμα κάθε χώρας. Και εμείς, ως νέο ελληνικό κράτος, δεν είχαμε ούτε τον χρόνο, ούτε καν τις αναγκαίες ιστορικές παρενθέσεις απόλυτης ομαλότητας.
Η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν η μεγαλύτερη, ως προς τη διάρκεια πολιτικής σταθερότητας, που γνώρισε ο τόπος. Και κατέληξε στη χρεοκοπία της χώρας, στην έκπτωση των αξιών και στη σπορά του διχασμού σε έδαφος γόνιμο.
Κάτι πήγε λάθος, δεν συμφωνείτε;
Προφανώς δεν είναι σωστή η αντίληψη μας για τη δημοκρατία.
Για μας δημοκρατία σημαίνει:
Μαζικότητα, κεντρική καθοδήγηση και υποταγή στο σύνθημα, όχι στη λογική.
Η ελληνική εφαρμοσμένη άποψη περί δημοκρατίας ευνοεί τους «κοινούς αγώνες», αλλά όχι την ατομική σκέψη.
Στη δημοκρατία πρέπει να συνεργαστούμε πολλοί. Και να σκεφτούμε. Για αυτό και η δημοκρατία θέλει μοναξιά.
Η νέα ελληνική ιστορία δεν έχει πιάσει ούτε τα 200 χρόνια. Η χώρα μας είναι νεαρή και έχει στο κορμί της μεγάλες μαύρες κηλίδες αυταρχισμού και πολιτικής ανωμαλίας. Δεν είναι αμέτοχος ο λαός. Ο φασισμός και ο ολοκληρωτισμός απαιτούν μεγάλη λαϊκή συμμετοχή και συνενοχή. Και πάντα χρειάζονται έναν εσωτερικό έχθρο. Έναν προδότη για να κρεμάσουν και ένα φίδι για να σκοτώσουν.
Όταν επιβλήθηκε η χούντα των συνταγματαρχών, ο «παροιμοιώδης μέσος ανθρωπάκος» είπε στον εαυτό του και στη γυναίκα του ότι κάποιος έπρεπε να επιβάλλει την τάξη. Επτά χρόνια μετά άκουγε Θεοδωράκη στα στάδια.
Δημοκρατία;
Όχι ακριβώς. Δημοκρατία έχεις όταν τη θεωρείς αυτονόητη. Όταν δεν μπορείς να φανταστείς κάτι άλλο έξω και πέρα από αυτήν.
Ασφαλώς κανένας δεν δίνει σημασία στις μεγαλοστομίες. Όμως φοβάμαι ότι αυτό γίνεται επειδή τις θεωρούν αυτονόητες ή τις παίρνουν απολύτως στα σοβαρά.
Ακόμα και αν δεχθούμε ότι ως λαός διατηρούμε τις δημοκρατικές ευαισθησίες στο ίδιο ράφι με το φιλότιμο, υπάρχει ένα σαφές πρόβλημα με τις παραδόσεις. Ο ελληνικός λαός δεν διατηρεί μακρά δημοκρατική παράδοση. Οι Δημοκρατίες χρειάζονται δεκαετίες, ίσως και αιώνες, ομαλότητας για να στείλουν τις ρίζες τους βαθιά στο χώμα κάθε χώρας. Και εμείς, ως νέο ελληνικό κράτος, δεν είχαμε ούτε τον χρόνο, ούτε καν τις αναγκαίες ιστορικές παρενθέσεις απόλυτης ομαλότητας.
Η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν η μεγαλύτερη, ως προς τη διάρκεια πολιτικής σταθερότητας, που γνώρισε ο τόπος. Και κατέληξε στη χρεοκοπία της χώρας, στην έκπτωση των αξιών και στη σπορά του διχασμού σε έδαφος γόνιμο.
Κάτι πήγε λάθος, δεν συμφωνείτε;
Προφανώς δεν είναι σωστή η αντίληψη μας για τη δημοκρατία.
Για μας δημοκρατία σημαίνει:
Μαζικότητα, κεντρική καθοδήγηση και υποταγή στο σύνθημα, όχι στη λογική.
Η ελληνική εφαρμοσμένη άποψη περί δημοκρατίας ευνοεί τους «κοινούς αγώνες», αλλά όχι την ατομική σκέψη.
Στη δημοκρατία πρέπει να συνεργαστούμε πολλοί. Και να σκεφτούμε. Για αυτό και η δημοκρατία θέλει μοναξιά.
Η νέα ελληνική ιστορία δεν έχει πιάσει ούτε τα 200 χρόνια. Η χώρα μας είναι νεαρή και έχει στο κορμί της μεγάλες μαύρες κηλίδες αυταρχισμού και πολιτικής ανωμαλίας. Δεν είναι αμέτοχος ο λαός. Ο φασισμός και ο ολοκληρωτισμός απαιτούν μεγάλη λαϊκή συμμετοχή και συνενοχή. Και πάντα χρειάζονται έναν εσωτερικό έχθρο. Έναν προδότη για να κρεμάσουν και ένα φίδι για να σκοτώσουν.
Όταν επιβλήθηκε η χούντα των συνταγματαρχών, ο «παροιμοιώδης μέσος ανθρωπάκος» είπε στον εαυτό του και στη γυναίκα του ότι κάποιος έπρεπε να επιβάλλει την τάξη. Επτά χρόνια μετά άκουγε Θεοδωράκη στα στάδια.
Δημοκρατία;
Όχι ακριβώς. Δημοκρατία έχεις όταν τη θεωρείς αυτονόητη. Όταν δεν μπορείς να φανταστείς κάτι άλλο έξω και πέρα από αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου