Η ευημερία προϋποθέτει μία κοινωνία που θεωρεί ότι οφείλει να παρέχει
στους πολίτες τη δυνατότητα παραγωγής πλούτου.
Ο πλούτος συνδέεται με
την παραγωγικότητα, την καινοτομία, το πεδίο ευκαιριών.
Η δυνατότητα
παραγωγής πλούτου, που συντείνει στην ευημερία μιας κοινωνίας καθώς
ανοίγει θέσεις εργασίας και ευνοεί τον ανταγωνισμό, δεν υπάρχει ούτε ως
νύξη στη ρητορική της ελληνικής κυβέρνησης.
Ολοι ευχόμαστε ως απόλυτη προτεραιότητα να παραμείνει η χώρα στην
Ευρωζώνη και με αυτή τη θέση κλειδωμένη να μπορέσουμε με τεράστιο κόπο
και με τραγικές χρονικές καθυστερήσεις να ανορθώσουμε την οικονομία.
Ποιοι θα κυβερνούν σε όλη αυτήν την πορεία-μονόδρομο είναι άγνωστο, αλλά
προς το παρόν η διάσωση της χώρας από την καταστροφή είναι η μόνη
επιλογή.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ρητορική της παλινωδίας εκ μέρους του
πρωθυπουργού και των στελεχών της κυβέρνησης πηγάζει από μία σαφή,
καταγωγική, γονιδιακή σχέση με την κοινωνία της υποταγής.
Η κοινωνία της
υποταγής δεν γνωρίζει ότι έχει αυτό το χαρακτηριστικό, διότι το αποκτά
σταδιακά, με άλλες ονομασίες και με αποπροσανατολιστικές κολακείες.
Η
κοινωνία της υποταγής αποστρέφεται τις προκλήσεις της κοινωνίας
παραγωγής πλούτου. Εμμένει στις βασικές θρησκοληπτικές αρχές που
συγκροτούν το πιστοποιητικό γεννήσεώς της: εξωγενείς εχθροί, χαλύβδωση
φρονήματος, σπίλωση αντιπάλου, απέκδυση του ρόλου του θύματος και
αντικατάστασή του με αυτόν του ήρωα.
Οι βασικές αυτές αρχές, απαραίτητες
για τη συσπείρωση και την παγίδευση ενός πολυσυλλεκτικού κοινού
ορίζεται από μία κοινή αποδοχή: το μίσος κατά του πλούτου.
Η νεοκομμουνιστική κοινωνία που οραματίζεται η κυβέρνηση έχει ανάγκη να
εκπροσωπείται από μία ευρύτατη κοινωνική τάξη, με νέα χαρακτηριστικά και
με σφυρηλατημένο φρόνημα.
Η δημιουργία ιδιωτικού πλούτου δεν
ενθαρρύνεται, καθώς τα προνόμια της νέας τάξης περνούν μέσα από τη
συμφωνία της υποταγής: επιλογή της φτώχειας και εν τέλει,
αυτοεπιβεβαίωση μέσα σε αυτή.
Ολα τα ολοκληρωτικά συστήματα έχουν ανάγκη
την κοινωνία της υποταγής. Και η υποταγή, για να περάσει στα υποψήφια
μέλη της ως περηφάνια και αξιοπρέπεια, πρέπει να έχει πείσει ότι είναι
συνώνυμη της δικαιοσύνης και της νομιμότητας.
Η κοινωνία της υποταγής διευρύνεται μέσα από τη φιλολογία της πάταξης
κάθε «παρανομίας».
Αυτός ο διάδρομος επικοινωνίας ανάμεσα στην κρατική
γλώσσα και στο αισθητήριο του ακροατηρίου, τροφοδοτείται διαρκώς.
Η
τροφοδοσία είναι η καταγγελία του πλούτου, ή καλύτερα των καταχραστών
του λαού, ή αλλιώς των καναλαρχών και των «πουλημένων» δημοσιογράφων. Ο
έλεγχος του πλούτου έχει απόλυτη ανάγκη τον έλεγχο της ενημέρωσης και
για να προχωρήσει και αυτό το στάδιο πρέπει να διογκώνεται διαρκώς το
αίτημα του εθνικού απομονωτισμού.
Σε αυτό το κλίμα, η ιδέα παραγωγής
πλούτου μοιάζει εξωτική, αν όχι επιζήμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου