RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το «δώρο» Γιάνη στον Αλέξη

Το να είναι κάποιος sui generis αφορά πρωτίστως το υποκείμενο αυτής της ευρύχωρης ιδιότητας. Αν δεν θίγει τους άλλους, το να αδικεί εαυτόν ή να βαδίζει χωρίς αναγκαία εξάρτυση αφήνει το σύνολο αδιάφορο. Και το αντίθετο. Οταν το sui generis άτομο διασαλεύει κατά συρροήν το κοινωνικώς αποδεκτό, προσφέρει λυπηρή αλλά εκπαιδευτική υπηρεσία.

Ο δακτυλοδεικτούμενος ενός χωριού, αδιαβάθμητης νοημοσύνης και ψυχικής αντοχής, εάν παραβιάσει τα άγραφα, ανεκτά σύνορα γίνεται εν μια νυκτί αποσυνάγωγος. Ενίοτε με σκληρότητα, απανθρωπιά. Ο εξουσιοδοτημένος μεγαλοπαράγων μιας Πολιτείας όμως, στην αρχή αφελώς αποδεκτός ως sui generis, λογοδοτεί κατόπιν συνεχώς για την πορεία απεξάρτησης από την οίησή του, όταν από αυτόν εξαρτώνται τα μέγιστα.
Ας μην παίζουμε, εν μέσω καύσωνος, με τις λέξεις:

Οταν ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης κατέβηκε από την έδρα του διεθνούς πανεπιστημιακού δασκάλου για να υπηρετήσει την πατρίδα, ΣΥΡΙΖΑ «εκ προσκολλήσεως», ορμητικός, αιρετικός, πίστευε ότι έτεμνε την ιστορία βρίσκοντας λαϊκούς θαυμαστές και έκθαμβους συνοδοιπόρους.

Τα επικοινωνιακά του διαπιστευτήρια τα κατέθεσε εξαρχής σχίζοντας ενδυματολογικά πρωτόκολλα, προκαλώντας δυσπεψία στους επίσημους συνομιλητές του.

Το πανελλήνιο, με προεξάρχουσα τη γενιά του «ουάου», χειροκροτούσε αυτόν τον ατσαλόμαγκα, που δεν μάσαγε απέναντι στους συνασπισμένους κακούς εταίρους, αναβαπτίζοντας την εθνική μας περηφάνια ως βασικό εξαγώγιμο προϊόν. Οπως είχε πράξει ο ιδιοφυής, εκπληκτικός μεταφραστής της καμπής της ιστορίας Ανδρέας Παπανδρέου, που κατακεραύνωνε, ιδρωμένος μέσα στο ζιβάγκο του, το ντόπιο και ξένο κατεστημένο με το κοινό να καταπίνει αμασητί το αντίδωρό του, «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Οικονομολόγος παγκοσμίως καταξιωμένος, ο γκραν μετρ των αναδιπλώσεων δίδαξε σε πολιτικούς επιγόνους το πέρασμα από την επιστημονική θεωρία στην πράξη – «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα».
Τι κι αν «φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» με διαβεβαίωση Ηρακλείτου;

Ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης, οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, είχε το θάρρος (δημιουργική αμεριμνησία;) να μην κρυφτεί από τον εαυτό του. Αυτός ο διακηρυγμένα εραστής-πρότυπο του λιτού βίου, ακάματος χλευαστής της άποψης «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» έκανε τους συναδέλφους του που ξημεροβραδιάζονται στα παράθυρα της TV, όσο κι αν φωνάζουν, να μοιάζουν φτωχοί, βαρετοί συγγενείς του, μηρυκαστικά λέξεων.

Την 4η Μαρτίου, στην ίδια στήλη, απλώς κατέγραφα το απολύτως αναμενόμενο:

«...Ο χαρισματικός κ. Βαρουφάκης θυμίζει τον “λαγό” στους αγώνες στίβου, αυτόν που εγκαταλείπει. Ο υπουργός είναι ο πλέον εκτεθειμένος, ο πιο αναλώσιμος. Υπό τις παρούσες συνθήκες, ξεχωριστά χρήσιμος σε εχθρούς και φίλους».

Οι καταιγιστικές αποκοτιές του κ. Βαρουφάκη, η άτακτη υποχώρηση οπαδών του, το φυλλορρόημά του, ήταν πολιτικό δώρο για τα χθεσινά γενέθλια του κ. Αλέξη Τσίπρα:

Παρέκαμψε μία εκ των λανθασμένων, αχαλίνωτων, επιλογών του.