Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Στα 85 χρόνια της σήμερα, η κ. Αλίκη Βαλαβάνη
έχει πλήρη αντίληψη της επικαιρότητας. Παρακολουθεί τα πάντα, σταθμίζει
τις εξελίξεις και παίρνει τις αποφάσεις της. Δεν ήταν δύσκολο, λοιπόν,
να καταλάβει ότι επίκεινται περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων ― δεν ήταν
και η μόνη, άλλωστε: χιλιάδες άνθρωποι είχαν καταλάβει τι ερχόταν και
πήραν τα μέτρα τους. Ετσι, αποφάσισε να μην αφήσει τις καταθέσεις της,
οικονομίες μιας ζωής, στα χέρια των φίλων της κόρης της.
Το πρόβλημα, βέβαια, ήταν ότι τα χρήματα ήσαν δεσμευμένα σε προθεσμιακή κατάθεση. Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς κατάφερε να το υπερβεί (με την πειθώ, φαντάζομαι), πάντως το κατάφερε και έσωσε τα λεφτά της.
Αυτή είναι η εκδοχή της υπόθεσης με τη μητέρα της Νάντιας Βαλαβάνη ― η εκδοχή την οποία η τέως αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών περιμένει από όλους μας να πιστέψουμε.
Προσωπικώς ―και το λέω απολύτως ειλικρινά― την πιστεύω. Δέχομαι ότι η μητέρα της τ. υπουργού ενήργησε αυτοβούλως. (Στο κάτω κάτω, ποιος γονέας θα άφηνε τις οικονομίες του στα χέρια των φίλων του παιδιού του, αν μάλιστα το παιδί του ήταν η Νάντια Βαλαβάνη;). Πώς κατόρθωσε να πείσει την τράπεζα και να σπάσει την προθεσμιακή κατάθεση, τι τους είπε, δεν μπορούμε να ξέρουμε. Ούτε μπορούμε να κατηγορήσουμε την κόρη, αν υποτεθεί ότι η μητέρα επικαλέσθηκε τη θέση της κόρης στην κυβέρνηση. Οικογενειακή ευθύνη, ως γνωστόν, δεν υπάρχει.
Το πρόβλημα, όμως, για τη Νάντια Βαλαβάνη, όπως και για την κυβέρνηση, είναι ότι ελάχιστοι άλλοι την πιστεύουν.
Οι περισσότεροι τείνουν στην εξήγηση που υπαγορεύει ο κυνισμός της επιβίωσης, που είναι στη φύση όλων μας: ότι η τ. υπουργός ειδοποίησε τη μητέρα της.
Αυτό δεν αποδεικνύεται με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία· εντούτοις οι πολλοί το πιστεύουν, επειδή το βρίσκουν πιο φυσικό.
Τι να κάνουμε; Ετσι είναι στις δημοκρατίες. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι και αυτό μία συνέπεια της καθολικής ψήφου. Εξ ου ότι στο πολίτευμα αυτό η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει κυρίως να φαίνεται τίμια ― αν πράγματι είναι, δεν ενδιαφέρει.
Είναι κατανοητό η Νάντια Βαλαβάνη ως άνθρωπος να θυμώνει με την τροπή που πήρε υπόθεση στα μάτια της κοινής γνώμης.
Κατανοητό, επίσης, να πετάει μες στα νεύρα της και καμία σαχλαμάρα, π.χ., για τα χιλιάδες βαλιτσάκια που την παρακολουθούν.
Το πραγματικά εκνευριστικό, όμως, στην υπόθεση αυτή είναι ότι η τ. υπουργός, με τη στάση της και την αδυναμία της να αντιληφθεί τη λειτουργία της κοινής γνώμης σε μια δημοκρατία, επιδεικνύει μία από τις χειρότερες πλευρές της Αριστεράς: τη διεκδίκηση της αποκλειστικότητας στην ηθική ανωτερότητα.
Αν στη θέση της Ν. Βαλαβάνη είχε βρεθεί ένας δεξιός πολιτικός, ίδιου κύρους και σοβαρότητας με την τ. υπουργό, τώρα δεν θα ετίθετο ζήτημα. Τουλάχιστον η πολιτική ευθύνη θα του είχε καταλογισθεί ομοθυμαδόν. Αλλά στη κ. Βαλαβάνη που είναι αριστερή, δηλαδή ανήκει σε ένα ανώτερο είδος το οποίο έχει κερδίσει διά της πίστεως την ηθική ανωτερότητα, πώς τολμάμε να θέτουμε παρόμοια ζητήματα;
Εδώ έχει ενδιαφέρον, νομίζω, να παρατηρήσουμε τις ομοιότητες μεταξύ δύο ειδών πίστεως, της μαρξιστικής και της ορθόδοξης χριστιανικής.
Η μεν Αριστερά σου εξασφαλίζει την ηθική ανωτερότητα, η δε Ορθοδοξία τη σωτηρία. Και οι δύο επιλογές δεν δέχονται ότι ο άνθρωπος γεννιέται για να ζήσει τη ζωή του, αλλά αντιμετωπίζουν την πραγματική ζωή ως προετοιμασία για μια άλλη ζωή. Μέσα στο προστατευτικό πλαίσιο της ανωτερότητας του σκοπού, εφόσον το δέχεσαι, εξασφαλίζεις τη δικαίωση και τη συγχώρεση. Οι μηχανισμοί που τις εξασφαλίζουν, φυσικά, διαφέρουν μεταξύ των δύο πίστεων, αλλά η ουσία είναι η ίδια: όλα επιτρέπονται εφόσον κατατείνουν στον θρίαμβο του τελικού σκοπού (για την περίπτωση των μαρξιστών) ή συγχωρούνται (για τους Ορθόδοξους). Θεοδόσιος, Λένιν, Στάλιν και πόσοι άλλοι ακόμα...
(...) Η ηθική αυταρέσκεια της υψωμένης οφρύος, με την οποία η Αριστερά κοιτάζει την ποταπότητα των hoi polloi, που είναι παγιδευμένοι μέσα στον ατομισμό τους και δεν καταλαβαίνουν ότι το συμφέρον τους εκφράζεται από μια ανώτερη μαρξιστική ελίτ, ήταν μία από τις αξίες της εποχής που ξεκίνησε με τη Μεταπολίτευση και έληξε με το Καστελλόριζο. Μία πλαστή αξία και σε πολλές περιπτώσεις μια απάτη, που κατέληξε να είναι βαρίδι. Δεν είναι τυχαίο ότι η ζωή της Νάντιας Βαλαβάνη, που μας απασχολεί σήμερα με την ηθική ανωτερότητα της, είναι τόσο στενά συνυφασμένη με την ιστορία της περιόδου.
Το πρόβλημα, βέβαια, ήταν ότι τα χρήματα ήσαν δεσμευμένα σε προθεσμιακή κατάθεση. Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς κατάφερε να το υπερβεί (με την πειθώ, φαντάζομαι), πάντως το κατάφερε και έσωσε τα λεφτά της.
Αυτή είναι η εκδοχή της υπόθεσης με τη μητέρα της Νάντιας Βαλαβάνη ― η εκδοχή την οποία η τέως αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών περιμένει από όλους μας να πιστέψουμε.
Προσωπικώς ―και το λέω απολύτως ειλικρινά― την πιστεύω. Δέχομαι ότι η μητέρα της τ. υπουργού ενήργησε αυτοβούλως. (Στο κάτω κάτω, ποιος γονέας θα άφηνε τις οικονομίες του στα χέρια των φίλων του παιδιού του, αν μάλιστα το παιδί του ήταν η Νάντια Βαλαβάνη;). Πώς κατόρθωσε να πείσει την τράπεζα και να σπάσει την προθεσμιακή κατάθεση, τι τους είπε, δεν μπορούμε να ξέρουμε. Ούτε μπορούμε να κατηγορήσουμε την κόρη, αν υποτεθεί ότι η μητέρα επικαλέσθηκε τη θέση της κόρης στην κυβέρνηση. Οικογενειακή ευθύνη, ως γνωστόν, δεν υπάρχει.
Το πρόβλημα, όμως, για τη Νάντια Βαλαβάνη, όπως και για την κυβέρνηση, είναι ότι ελάχιστοι άλλοι την πιστεύουν.
Οι περισσότεροι τείνουν στην εξήγηση που υπαγορεύει ο κυνισμός της επιβίωσης, που είναι στη φύση όλων μας: ότι η τ. υπουργός ειδοποίησε τη μητέρα της.
Αυτό δεν αποδεικνύεται με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία· εντούτοις οι πολλοί το πιστεύουν, επειδή το βρίσκουν πιο φυσικό.
Τι να κάνουμε; Ετσι είναι στις δημοκρατίες. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι και αυτό μία συνέπεια της καθολικής ψήφου. Εξ ου ότι στο πολίτευμα αυτό η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει κυρίως να φαίνεται τίμια ― αν πράγματι είναι, δεν ενδιαφέρει.
Είναι κατανοητό η Νάντια Βαλαβάνη ως άνθρωπος να θυμώνει με την τροπή που πήρε υπόθεση στα μάτια της κοινής γνώμης.
Κατανοητό, επίσης, να πετάει μες στα νεύρα της και καμία σαχλαμάρα, π.χ., για τα χιλιάδες βαλιτσάκια που την παρακολουθούν.
Το πραγματικά εκνευριστικό, όμως, στην υπόθεση αυτή είναι ότι η τ. υπουργός, με τη στάση της και την αδυναμία της να αντιληφθεί τη λειτουργία της κοινής γνώμης σε μια δημοκρατία, επιδεικνύει μία από τις χειρότερες πλευρές της Αριστεράς: τη διεκδίκηση της αποκλειστικότητας στην ηθική ανωτερότητα.
Αν στη θέση της Ν. Βαλαβάνη είχε βρεθεί ένας δεξιός πολιτικός, ίδιου κύρους και σοβαρότητας με την τ. υπουργό, τώρα δεν θα ετίθετο ζήτημα. Τουλάχιστον η πολιτική ευθύνη θα του είχε καταλογισθεί ομοθυμαδόν. Αλλά στη κ. Βαλαβάνη που είναι αριστερή, δηλαδή ανήκει σε ένα ανώτερο είδος το οποίο έχει κερδίσει διά της πίστεως την ηθική ανωτερότητα, πώς τολμάμε να θέτουμε παρόμοια ζητήματα;
Εδώ έχει ενδιαφέρον, νομίζω, να παρατηρήσουμε τις ομοιότητες μεταξύ δύο ειδών πίστεως, της μαρξιστικής και της ορθόδοξης χριστιανικής.
Η μεν Αριστερά σου εξασφαλίζει την ηθική ανωτερότητα, η δε Ορθοδοξία τη σωτηρία. Και οι δύο επιλογές δεν δέχονται ότι ο άνθρωπος γεννιέται για να ζήσει τη ζωή του, αλλά αντιμετωπίζουν την πραγματική ζωή ως προετοιμασία για μια άλλη ζωή. Μέσα στο προστατευτικό πλαίσιο της ανωτερότητας του σκοπού, εφόσον το δέχεσαι, εξασφαλίζεις τη δικαίωση και τη συγχώρεση. Οι μηχανισμοί που τις εξασφαλίζουν, φυσικά, διαφέρουν μεταξύ των δύο πίστεων, αλλά η ουσία είναι η ίδια: όλα επιτρέπονται εφόσον κατατείνουν στον θρίαμβο του τελικού σκοπού (για την περίπτωση των μαρξιστών) ή συγχωρούνται (για τους Ορθόδοξους). Θεοδόσιος, Λένιν, Στάλιν και πόσοι άλλοι ακόμα...
(...) Η ηθική αυταρέσκεια της υψωμένης οφρύος, με την οποία η Αριστερά κοιτάζει την ποταπότητα των hoi polloi, που είναι παγιδευμένοι μέσα στον ατομισμό τους και δεν καταλαβαίνουν ότι το συμφέρον τους εκφράζεται από μια ανώτερη μαρξιστική ελίτ, ήταν μία από τις αξίες της εποχής που ξεκίνησε με τη Μεταπολίτευση και έληξε με το Καστελλόριζο. Μία πλαστή αξία και σε πολλές περιπτώσεις μια απάτη, που κατέληξε να είναι βαρίδι. Δεν είναι τυχαίο ότι η ζωή της Νάντιας Βαλαβάνη, που μας απασχολεί σήμερα με την ηθική ανωτερότητα της, είναι τόσο στενά συνυφασμένη με την ιστορία της περιόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου