"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


KOΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ: Οι σύγχρονοι δικτάτορες κυβερνούν με βελούδινη πυγμή (The New Dictators Rule by Velvet Fist)

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Η τυπική εικόνα μιας δικτατορίας είναι η εικόνα μιας κυβέρνησης η οποία διατηρεί την εξουσία μέσω της βίας.  

Στα απολυταρχικά καθεστώτα του 20ου αιώνα, τύραννοι όπως ο Στάλιν, ο Χίτλερ και ο Μάο δολοφόνησαν εκατομμύρια ανθρώπους στο όνομα αλλόκοτων ιδεολογιών. Δικτάτορες όπως ο Μομπούτου Σέσε Σέκο στο Ζαΐρ άφησαν πίσω τους ποτάμια αίματος.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, ωστόσο, σχηματίστηκε και εξελίχθηκε ένας νέος τύπος απολυταρχικής διακυβέρνησης ο οποίος προσαρμόζεται καλύτερα στην εποχή των παγκόσμιων ΜΜΕ, της οικονομικής αλληλεξάρτησης και της ανάπτυξης της τεχνολογίας της πληροφορίας. Οι «ήπιοι» δικτάτορες συγκεντρώνουν εξουσίες, καταστέλλουν την αντιπολίτευση και καταργούν τους όποιους ελέγχους μην καταφεύγοντας σχεδόν ποτέ στη βία.

Αυτοί οι ανελεύθεροι ηγέτες - ο Βλαντίμιρ Πούτιν της Ρωσίας, ο Βίκτορ Ορμπάν της Ουγγαρίας, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν της Τουρκίας κ.α. - απειλούν να αλλάξουν την παγκόσμια τάξη πραγμάτων αντικαθιστώντας τις αρχές της ελευθερίας και του δικαίου με κυνισμό και διαφθορά.  

Είναι απαραίτητο για τη Δύση να κατανοήσει πως λειτουργούν αυτά τα καθεστώτα και με ποιον τρόπο μπορεί να τα αντιμετωπίσει.

Οι νέοι δυνάστες συχνά κατακτούν την εξουσία μέσω επαρκώς δίκαιων εκλογών. 

Ο Τσάβες, για παράδειγμα, κέρδισε την εξουσία το 1998 μέσω των πιο διαφανών  εκλογικών διαδικασιών στην Ιστορία της Βενεζουέλας, σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές. Τα υψηλά ποσοστά αποδοχής αποτελούν έναν πιο αποδοτικό τρόπο επικράτησης από τον τρόμο

Ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε τη δημοτικότητά του για να τροποποιήσει το Σύνταγμα μέσω δημοψηφίσματος και να περιορίσει το Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας

Οι νέοι δυνάστες χρησιμοποιούν την προπαγάνδα και τη λογοκρισία για να φουσκώσουν τα ποσοστά τους και να πείσουν τους πολίτες τους αναφορικά με την υπεροχή τους σε σχέση με τις διαθέσιμες εναλλακτικές επιλογές. Προωθούν επίσης μια άμορφη μνησικακία για τη Δύση. 

Ο Βίκτορ Ορμπάν, για παράδειγμα, χλεύασε την πολιτική ορθότητα και την φθίνουσα ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης την ώρα που λάμβανε αναπτυξιακή βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όταν η πορεία των οικονομιών τους είναι καλή, περιορίζουν εν δυνάμει επικριτές τους με υλικές ανταμοιβές. Σε πιο δύσκολους καιρούς, χρησιμοποιούν τη λογοκρισία. Οι νέοι δυνάστες: 

Δωροδοκούν τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ με διαφημιστικά συμβόλαια, απειλούν με μηνύσεις και προτρέπουν προσκείμενους στα καθεστώτα τους επενδυτές να εξαγοράσουν τα Μέσα που εμφανίζονται επικριτικά.  

Κυριαρχούν και στο Διαδίκτυο μπλοκάροντας την πρόσβαση σε ανεξάρτητες ιστοσελίδες, προσλαμβάνοντας τρολς τα οποία κατακλύζουν το Internet με μηνύματα υπέρ του καθεστώτος, πληρώνοντας χάκερς για να επιτίθενται στις ιστοσελίδες των Μέσων της αντιπολίτευσης.

Πάνω από όλα, οι νέοι δυνάστες: 

Kαταφεύγουν στη βία σποραδικά. Αυτή είναι η κύρια καινοτομία τους: 



Ο Χίτλερ αφάνιζε τους εχθρούς, ο Μομπούτου απαγχόνιζε τους αντιπάλους του μπροστά στα πλήθη ενώ ο Ίντι Αμίν της Ουγκάντα πετούσε τις σορούς των θυμάτων του σε κροκοδείλους. Η ανάληψη της ευθύνης αποτελούσε μέρος της στρατηγικής τους καθώς φόβιζε τους πολίτες τους.

Οι νέοι δυνάστες δεν είναι λεπτεπίλεπτοι καθώς μπορούν να καταπνίξουν με τη βία αυτονομιστικά κινήματα ή να απωθήσουν άοπλους διαδηλωτές. Αλλά η βία αποκαλύπτει την πραγματική φύση του καθεστώτος, μετατρέποντας τους υποστηρικτές σε εχθρούς. Σήμερα, οι δικτάτορες αρνούνται με ιδιαίτερη προσοχή την εμπλοκή τους σε δολοφονίες δημοσιογράφων ή ακτιβιστών της αντιπολίτευσης. Οι νέοι δυνάστες, αντί να καταφεύγουν στη βία, περιορίζουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους μέσω ατέρμονων δικών, ανακρίσεων και άλλων νομικών διαδικασιών.

Η Δύση πρέπει πρωτίστως να διευθετήσει τον ρόλο της όσον αφορά την ενδυνάμωση αυτών των αυταρχικών ηγετών

Η άσκηση παρασκηνιακής πολιτικής πίεσης υπέρ δικτατόρων θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως σοβαρή παραβίαση της επιχειρηματικής ηθικής. 

Οι δυτικές δημοκρατίες οφείλουν επίσης να παράσχουν αντικειμενική ενημέρωση για τους πολίτες αυταρχικών καθεστώτων και μάλιστα στη γλώσσα τους. Και καθώς οι δικτατορίες που βασίζονται στη χειραγώγηση των πληροφοριών υπόκεινται στις πιέσεις του εκσυγχρονισμού και διατρέχουν αναπόφευκτα τον κίνδυνο οικονομικών αποτυχιών, η Δύση χρειάζεται υπομονή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: