ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...
(Μπορεί να σας φανεί ανθελληνικό ή φιλοτουρκικό, αλλά δυστυχώς ο καθηγητής στο σκέλος της εναρμόνισης του εθνικού εναέριου χώρου της χώρας μας με τα χωρικά ύδατα έχει δικιο. Απλά αν είμαστε ραγιάδες θα πρέπει η εναρμόνιση να γίνει στα 6 μίλια, ενώ αν έχουμε @ρχ1δ1@ στα 12...
Αυτό που ισχύει σήμερα με διαφορετική οριοθέτηση εναερίου χώρου και χωρικών υδάτων είναι μια γελοιότητα γνωστή παγκοσμίως ως το "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ" !!!
Τώρα βέβαια τί εννοιεί ο καθηγητής μιλώντας για "ουσιαστικές συνομιλίες για το Αιγαίο" με το Τουρκικό κράτος-συμμορία, όπως είχε συμβεί επι κατσαπλιάδων του ΠΑΣΟΚ καλύτερα να μην το σχολιάσω... )
(Μπορεί να σας φανεί ανθελληνικό ή φιλοτουρκικό, αλλά δυστυχώς ο καθηγητής στο σκέλος της εναρμόνισης του εθνικού εναέριου χώρου της χώρας μας με τα χωρικά ύδατα έχει δικιο. Απλά αν είμαστε ραγιάδες θα πρέπει η εναρμόνιση να γίνει στα 6 μίλια, ενώ αν έχουμε @ρχ1δ1@ στα 12...
Αυτό που ισχύει σήμερα με διαφορετική οριοθέτηση εναερίου χώρου και χωρικών υδάτων είναι μια γελοιότητα γνωστή παγκοσμίως ως το "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ" !!!
Τώρα βέβαια τί εννοιεί ο καθηγητής μιλώντας για "ουσιαστικές συνομιλίες για το Αιγαίο" με το Τουρκικό κράτος-συμμορία, όπως είχε συμβεί επι κατσαπλιάδων του ΠΑΣΟΚ καλύτερα να μην το σχολιάσω... )
Γράφει ο ΑΛΕΞΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗΣ
Ομότιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και
συγγραφέας του πρόσφατου βιβλίου «Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειος. 50+1
όψεις των ελληνοτουρκικών διενέξεων» (Αθήνα, Εκδόσεις Θεμέλιο, 2020)
Ο διάλογος για το Αιγαίο συνεχίζει και παραμένει στις ελληνικές καλένδες λόγω της διστακτικής ελληνικής στάσης. Κατόπιν αυτού οι παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου συνεχίζονται αμείωτες με αντίστοιχες εικονικές αερομαχίες και μεγάλο οικονομικό κόστος, με σχεδόν καθημερινό τον κίνδυνο εναέριας σύγκρουσης, πτώσης αεροσκάφους, θάνατο πιλότων.
Γιατί όμως «οι παραβιάσεις»;
Επειδή η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που παρουσιάζει το ανορθόδοξο να διαθέτει εναέριο χώρο ευρύτερο κατά τέσσερα ναυτικά μίλια από τα χωρικά της ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη), κάτι που καταφανώς αντιβαίνει προς τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
Ωστόσο το ελληνικό κοινό που δεν γνωρίζει - και δεν οφείλει να γνωρίζει διεθνές δίκαιο - έχει την εντύπωση ότι εδώ έχουν να κάνουμε με
Ωστόσο το ελληνικό κοινό που δεν γνωρίζει - και δεν οφείλει να γνωρίζει διεθνές δίκαιο - έχει την εντύπωση ότι εδώ έχουν να κάνουμε με
(α) σαφείς προκλήσεις της Τουρκίας,
(β) κατάφωρες παραβιάσεις τους διεθνούς δικαίου και
(γ) και πλήγμα στην ελληνική κυριαρχία.
Η εντύπωση αυτή ενισχύεται και από το γεγονός διάφοροι «ειδικοί» εμφανίζονται στον Τύπο, την τηλεόραση και στο Διαδίκτυο με επιχειρήματα που ενισχύουν τις θέσεις του κοινού που, από την πλευρά του, δεν είναι σε θέση να διακρίνει αν αυτά που του σερβίρουν είναι έγκυρα νομικά επιχειρήματα ή ευφάνταστες επινοήσεις.
Οι Ελληνες λοιπόν πληροφορούνται ότι ο ελληνικός εθνικός εναέριος χώρος δεν είναι παράνομος και μπορεί να παραμείνει εσαεί ως έχει, στα 10 ναυτικά μίλια αντί των 6 ναυτικών μιλίων που είναι η αιγιαλίτιδα ζώνη, είτε επειδή ο εναέριος χώρος διατηρεί την αυτονομία από την αιγιαλίτιδα ζώνη, είτε επειδή στην ουσία ο εναέριος χώρος των 10 μιλίων, όπως καθιερώθηκε με διάταγμα το 1931, αφορούσε και την αιγιαλίτιδα ζώνη (αλλά τα επιπλέον τέσσερα μίλια παραμένουν ανενεργά) και πάντως εφόσον η Ελλάδα δύναται το μείζον, τα 12 μίλια χωρικών υδάτων, δύναται και το έλασσον, τα 10 μίλια. Οσο για την Τουρκία, εφόσον δεν διαμαρτυρήθηκε το 1931 για την επέκταση στα 10 μίλια του εναερίου χώρου, αλλά το έπραξε μετά από 45 χρόνια, αφού «πιάστηκε στον ύπνο», τώρα ας πληρώσει για την αμέλειά της.
Αυτά τα επιχειρήματα δεν στερούνται ευρηματικότητας, πλην όμως δεν πείθουν τη διεθνή νομική κοινότητα και τη διπλωματία αφού δεν είναι σε θέση να ανασκευάσουν το προφανές: την ελληνική παραβίαση του διεθνούς δικαίου που σε άλλα θέματα η Ελλάδα επικαλείται κατά κόρον έναντι της Τουρκίας. Με βάση τη Σύμβαση των Παρισίων για την εναέρια κυκλοφορία (1919) και τη Σύμβαση του Σικάγου για τη διεθνή πολιτική αεροπορία (1944), ο εθνικός εναέριος χώρος εκάστου κράτους βρίσκεται ακριβώς υπεράνω των εδαφών και της αιγιαλίτιδας ζώνης, και όχι πιο πέρα, πάνω από την ανοικτή θάλασσα. Επίσης και στη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας (1982) διευκρινίζεται ότι ο εναέριος χώρος πρέπει να είναι ταυτόσημος με την αιγιαλίτιδα ζώνη και ότι η αιγιαλίτιδα ζώνη καθορίζει το εύρος του εναερίου χώρου και όχι το αντίθετο.
Η πάγια θέση της Τουρκίας είναι ότι δεν είχε λάβει γνώση του διατάγματος του 1931 για να της δοθεί η ευκαιρία να αντιδράσει αρνητικά τότε και ότι προβαίνει στις υπερπτήσεις ακριβώς για να δείξει έμπρακτα, με τον πιο σαφή τρόπο, ότι δεν αναγνωρίζει το παράνομο αυτό ελληνικό καθεστώς στο Αιγαίο. Και πράγματι με βάση το διεθνές δίκαιο δεν έχει άλλη επιλογή από τις υπερπτήσεις στα επιπλέον τέσσερα μίλια (όχι όμως πάνω από τα 6 μίλια) για να εδραιώνεται η άρνησή της νομικά διεθνώς. Πάντως η απαραίτητη αυτή έμπρακτη απόδειξη της μη αποδοχής δύναται να εδραιωθεί και με πολύ λιγότερες υπερπτήσεις.
Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα πρέπει απαραιτήτως να εναρμονίσει τον εθνικό εναέριο της χώρο με τα χωρικά ύδατα
Οι Ελληνες λοιπόν πληροφορούνται ότι ο ελληνικός εθνικός εναέριος χώρος δεν είναι παράνομος και μπορεί να παραμείνει εσαεί ως έχει, στα 10 ναυτικά μίλια αντί των 6 ναυτικών μιλίων που είναι η αιγιαλίτιδα ζώνη, είτε επειδή ο εναέριος χώρος διατηρεί την αυτονομία από την αιγιαλίτιδα ζώνη, είτε επειδή στην ουσία ο εναέριος χώρος των 10 μιλίων, όπως καθιερώθηκε με διάταγμα το 1931, αφορούσε και την αιγιαλίτιδα ζώνη (αλλά τα επιπλέον τέσσερα μίλια παραμένουν ανενεργά) και πάντως εφόσον η Ελλάδα δύναται το μείζον, τα 12 μίλια χωρικών υδάτων, δύναται και το έλασσον, τα 10 μίλια. Οσο για την Τουρκία, εφόσον δεν διαμαρτυρήθηκε το 1931 για την επέκταση στα 10 μίλια του εναερίου χώρου, αλλά το έπραξε μετά από 45 χρόνια, αφού «πιάστηκε στον ύπνο», τώρα ας πληρώσει για την αμέλειά της.
Αυτά τα επιχειρήματα δεν στερούνται ευρηματικότητας, πλην όμως δεν πείθουν τη διεθνή νομική κοινότητα και τη διπλωματία αφού δεν είναι σε θέση να ανασκευάσουν το προφανές: την ελληνική παραβίαση του διεθνούς δικαίου που σε άλλα θέματα η Ελλάδα επικαλείται κατά κόρον έναντι της Τουρκίας. Με βάση τη Σύμβαση των Παρισίων για την εναέρια κυκλοφορία (1919) και τη Σύμβαση του Σικάγου για τη διεθνή πολιτική αεροπορία (1944), ο εθνικός εναέριος χώρος εκάστου κράτους βρίσκεται ακριβώς υπεράνω των εδαφών και της αιγιαλίτιδας ζώνης, και όχι πιο πέρα, πάνω από την ανοικτή θάλασσα. Επίσης και στη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας (1982) διευκρινίζεται ότι ο εναέριος χώρος πρέπει να είναι ταυτόσημος με την αιγιαλίτιδα ζώνη και ότι η αιγιαλίτιδα ζώνη καθορίζει το εύρος του εναερίου χώρου και όχι το αντίθετο.
Η πάγια θέση της Τουρκίας είναι ότι δεν είχε λάβει γνώση του διατάγματος του 1931 για να της δοθεί η ευκαιρία να αντιδράσει αρνητικά τότε και ότι προβαίνει στις υπερπτήσεις ακριβώς για να δείξει έμπρακτα, με τον πιο σαφή τρόπο, ότι δεν αναγνωρίζει το παράνομο αυτό ελληνικό καθεστώς στο Αιγαίο. Και πράγματι με βάση το διεθνές δίκαιο δεν έχει άλλη επιλογή από τις υπερπτήσεις στα επιπλέον τέσσερα μίλια (όχι όμως πάνω από τα 6 μίλια) για να εδραιώνεται η άρνησή της νομικά διεθνώς. Πάντως η απαραίτητη αυτή έμπρακτη απόδειξη της μη αποδοχής δύναται να εδραιωθεί και με πολύ λιγότερες υπερπτήσεις.
Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα πρέπει απαραιτήτως να εναρμονίσει τον εθνικό εναέριο της χώρο με τα χωρικά ύδατα
(1ον ) για να σταματήσει η Ελλάδα να παρανομεί,
(2ον) για να μην εκτίθεται ανεπανόρθωτα διεθνώς εμμένουσα σε αυτό το καθεστώς, και
(3ον) για να σταματήσουν οι επικίνδυνες και πολυδάπανες υπερπτήσεις και εικονικές αερομαχίες.
Από την άλλη, πώς μια ελληνική κυβέρνηση θα δικαιολογήσει στην ευέξαπτη ελληνική κοινή γνώμη, που έχει άγνοια του διεθνούς δικαίου, τη μείωση της κυριαρχίας της όσο και αν αυτή είναι επιβεβλημένη μια και αντιβαίνει προς το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομική πρακτική;
Εδώ η μεγάλη ευθύνη βαραίνει...
διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις που δεν είχαν ενημερώσει σχετικά το ελληνικό κοινό και δεν βαραίνει μόνο τους ανωτέρω εθνικιστές «ειδικούς» που επίτηδες παραπληροφορούν τον κόσμο.
Οσο για την Τουρκία, το γεγονός ότι φτάνει στο σημείο να παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο χώρο (και ας είναι παράνομος) με τόσο πολλές υπερπτήσεις, δίνει τροφή στους πολλούς έλληνες εθνικιστές (που καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα) να θεωρούν ότι δικαιώνονται όταν λένε ότι η Τουρκία είναι αναθεωρητική των συνόρων στο Αιγαίο. Και επιπλέον ότι νομιμοποιούνται να προτείνουν και δυναμικές λύσεις, ούτε λίγο ούτε πολύ ένοπλη σύγκρουση. Εκεί φτάσαμε!
Ας αρχίσουν λοιπόν επιτέλους ουσιαστικές συνομιλίες για το Αιγαίο με στόχο τη συνολική επίλυση των διαφορών, όπως είχε συμβεί, με αυτοπεποίθηση και περίσσεια υπευθυνότητα, το 2002-03 και το 2009-10. Και από την πλευρά της η Τουρκία, ως κίνηση καλής θέλησης, ας μειώσει αισθητά τις υπερπτήσεις στις απολύτως απαραίτητες και ας υπάρξει και διευρυμένο μορατόριουμ για αρκετούς μήνες.
Οσο για την Τουρκία, το γεγονός ότι φτάνει στο σημείο να παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο χώρο (και ας είναι παράνομος) με τόσο πολλές υπερπτήσεις, δίνει τροφή στους πολλούς έλληνες εθνικιστές (που καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα) να θεωρούν ότι δικαιώνονται όταν λένε ότι η Τουρκία είναι αναθεωρητική των συνόρων στο Αιγαίο. Και επιπλέον ότι νομιμοποιούνται να προτείνουν και δυναμικές λύσεις, ούτε λίγο ούτε πολύ ένοπλη σύγκρουση. Εκεί φτάσαμε!
Ας αρχίσουν λοιπόν επιτέλους ουσιαστικές συνομιλίες για το Αιγαίο με στόχο τη συνολική επίλυση των διαφορών, όπως είχε συμβεί, με αυτοπεποίθηση και περίσσεια υπευθυνότητα, το 2002-03 και το 2009-10. Και από την πλευρά της η Τουρκία, ως κίνηση καλής θέλησης, ας μειώσει αισθητά τις υπερπτήσεις στις απολύτως απαραίτητες και ας υπάρξει και διευρυμένο μορατόριουμ για αρκετούς μήνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου