Του ΚΩΣΤΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ
Πριν από είκοσι και ένα χρόνια, οι καταστροφικοί σεισμοί στην Κωνσταντινούπολη, τον Αύγουστο του 1999, και στην Αθήνα, τον επόμενο μήνα, δημιούργησαν ένα αμοιβαίο αίσθημα πρωτοφανούς αλληλεγγύης που αξιοποιήθηκε επιδέξια και οδήγησε σε μια «άνοιξη» των σχέσεων Ελλάδος και Τουρκίας.
Το εγχείρημα εκείνο εγχαράχθηκε στην πολιτική μνήμη ως «η διπλωματία των σεισμών».
Δεν επρόκειτο περί πολιτικής ανατροπής αλλά περί «τακτικιστικής προσαρμογής», που επεβλήθη λόγω διαταράξεων στην κατισχύουσα πολιτική «ελεγχόμενης εντάσεως» η οποία ανέκυψε από την «υπόθεση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν» και την κρίση των Ιμίων.
Δεν συνέβη το ίδιο με τη σημερινή πανδημία. «Διπλωματία του κορωνοϊού» δεν μας προέκυψε. Το αντίθετο μάλιστα, θα έλεγε κανείς.
Αλλά συνέβη κάτι άλλο. Οδήγησε σε δύο αναβολές στρατιωτικών ασκήσεων στο Αιγαίο –της τουρκικής «Γαλάζια Πατρίδα ’20» και της ελληνικής «Καταιγίδα ’20»– με το επιχείρημα αποτροπής της διασποράς του κορωνοϊού. Μια ανάσα σε έναν αγώνα διαρκείας.
Κάποτε η πανδημία θα δαμασθεί από την επιστήμη. Ή εν πάση περιπτώσει η ανθρωπότης θα μάθει τελικώς να ζει με τον κορωνοϊό ή με έναν νέο ιό. Αλλά τα προβλήματα με την Τουρκία δεν πρόκειται να εξαφανισθούν ως διά μαγείας και θα επαυξάνονται διαρκώς.
Υπάρχει η αντίληψη ότι η Τουρκία δεν θα παραβιάσει την «κόκκινη γραμμή» – δηλαδή δεν θα καταλάβει έδαφος ελληνικό. Διότι αυτό θα οδηγήσει σε στρατιωτική αναμέτρηση με την Ελλάδα. Αλλά ίσως δεν είναι αυτός ο άμεσος στόχος της Αγκυρας. Είναι όλα τα υπόλοιπα – στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και πλείστα άλλα, όσα έχουν επιβαρύνει τις διμερείς μας σχέσεις.
Η ένταξη της χώρας μας στο ευρωπαϊκό σύστημα δημιούργησε, πέραν των άλλων, και μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση ασφαλείας.
Και αγνόησαν οι ηγέτες μας ότι ...
είναι η κατάρα της γεωγραφίας και η θέση της Ελλάδος ως μέσος χώρος μεταξύ Ανατολής και Δύσεως που καθορίζει τις εξελίξεις, αλλά και την επιβίωση του έθνους.
Παρά ταύτα, οι ηγέτες μας εμμένουν στις ονειροπολήσεις τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου