ΓΛΩΣΣΑ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Στην κηδεία της ελληνικής γλώσσας

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Πέθανε ο πατέρας της. Ο πατέρας της ήταν Έλληνας και εκείνη Ελληνίδα. 

Στάθηκε συντετριμμένη δίπλα στο φέρετρο. Του είχε τεράστια αδυναμία. Ψυχομιλούσε στον μπαμπά της καθ΄όλη τη διάρκεια της κηδείας. Αποκλείω να του απευθυνόταν “Oh daddy! My daddy!”. Ωστόσο κατάπληκτη είδα ότι στο Facebook έγραψε ένα κατεβατό για τον πατέρα της στην αγγλική γλώσσα και οι φίλοι την παρηγορούσαν με ένα επαναλαμβανόμενο «RIP» δηλαδή rest in peace.  

Παρακαλώ μελετήστε τη διαφορά συναισθημάτων μέσα από δυο γλώσσες.  

«Αναπαύσου εν ειρήνη», οι μεν. Αρα, το τετελεσμένο του θανάτου.  

«Συλλυπητήρια», οι δε. Δηλαδή, λυπάμαι μαζί σου. Συν-λυπούμαι. Δεν αποδέχομαι το αδιανόητο, όπως ακριβώς κι εσύ. Γίνομαι ένα μαζί σου, αυτή τη στιγμή σου. Όχι γιατί δεν γνωρίζω τι σημαίνει θάνατος αλλά γιατί, αυτή τη στιγμή, το θέμα μου είναι, ότι πονάς εσύ. Το συναρπαστικό ανυποψίαστο-υποψιασμένο της ράτσας μας. Τι κρίμα να ξεπετάμε τέτοιο πλούτο. 

«Συλλυπητήρια»… Η έρμη ελληνική μας γλώσσα… RIP. 

Ολοι στο χωριό τον αποκαλούν Λυκόγιαννο. Ακόμα και ‘γω. Μόλις τώρα συνειδητοποίησα, ότι δεν γνωρίζω το κανονικό του όνομα. Τρελό; Σίγουρα δεν βαφτίστηκε έτσι. Αλλά έχει χοντρό σβέρκο και δύναμη. Έτσι κάπως βγαίνουν τα παρατσούκλια. Δεν μιλάει αγγλικά. Σίγουρη είμαι. Ισως μερικά «αστεία» αγγλικά. Οσο χρειάζονταν κάποτε, στα πιο νιάτα του, για να παίζει άνδρας με τις τουρίστριες που επισκέπτονταν τα μέρη τους. Προχθές ωστόσο είδα μια ανάρτησή του στο Facebook. Συνήθως κοινοποιεί φαγοπότια. Ετούτη τη φορά είχε ένα άγιο ηλιοβασίλεμα και ο Λυκόγιαννος έγραφε «What a sunset!».  

Eπεσε και ο έρμος ο Λυκόγιαννος!  

Να το γελάσεις ή να το κλάψεις; 

Μα εγώ, έχω στ’ αφτιά μου την αλήθεια του… Τον «ακούω» να λέει στον φιλαράκο του «Μαλάκα, κοίτα ηλιοβασίλεμα!». Το «μαλάκα» στην τρυφερή του εκδοχή, αυτό της μοιρασιάς με φιλαράκο. 

Χάνουμε τη μαγεία της γλώσσας. Της ρέουσας. Που στη διαδρομή της, όπως και να μεταλλάσσεται, ενυπάρχει πάντα η ψυχοσύνθεση μας ατόφια. Μόνο ο Eλληνας γνωρίζει, πόσες αποχρώσεις μπορεί να έχει ακόμα (και κυρίως) και η λέξη «μαλάκας». Πόσες αντικρουόμενες «ψυχοσυνθέσεις» μπορεί να εκφράζει. Τι «τιμές», τι διαβαθμίσεις, τι σπουδαία και τι μισητά αποδίδει. RIP. 

Παρακολουθώ στην τηλεόραση κριτές παιχνιδιών. Λογικά, μάλλον, μάλλον πρέπει να θεωρείται αναγκαίο προσόν να μην μιλάνε την ελληνική αν και Ελληνες… Να μην έχει ειρμό η σκέψη και καμία (προς Θεού!) σύνδεση, η σκέψη με τη γλώσσα. 

Το καταπληκτικό είναι, ότι οι περισσότεροι εκ των κριτών αυτό-απορούν μόλις τελειώνουν τη σοφία τους «Δεν ξέρω αν με κατάλαβες;» και ο απέναντι αγωνιών παίχτης απαντάει πάντα «Ναι, κατάλαβα». Και εγώ πάντα απορώ, τι διάολο κατάλαβε αυτός που δήθεν κατάλαβε, αφού αυτός που του είπε, ό,τι του είπε, δεν καταλάβαινε και ο ίδιος τι είχε πει…. Στα αγγλικά όμως όλοι μαζί δείχνουν να συνεννοούνται… Εστω, νομίζουν ότι… Γιατί περιέργως, όταν μιλούν την αγγλική δεν ρωτάνε «Do you understand me?». 

 Τι συμβαίνει με τη γλώσσα μας; (Να εξαιρέσω από τον κανόνα τον Κώστη Μαραβέγια και την Δέσποινα Βανδή) 

Μελετάω εδώ και καιρό αναρτήσεις… Με πονάει ότι χάνεται η γλώσσα μας. Αναρτήσεις ανθρώπων της ηλικίας μου…  


Τι έχουν πάθει;  

«Eχω πολλούς ξένους φίλους» ισχυρίζονται αμυνόμενοι.  

Γίναμε οι άνθρωποι «εταιρείες» που στοχεύουν σε όλο και μεγαλύτερη πελατεία; 

Θεωρείτε ότι πρέπει να βάλουμε κάπου ένα φρένο; Μας προβληματίζει, έστω, ή μας είναι ανιαρά αδιάφορο;  

Πότε θα αφυπνιστούμε, ότι παραδίδουμε την πιο ακριβή ταυτότητα, αυτή της γλώσσας μας; 

Τι έχουμε πάθει; 

Μελετάω αναρτήσεις παιδιών, αναρτήσεις εφήβων, αναρτήσεις νέων. Δεν τίθεται καν θέμα! Απολύτως δική «τους» η αγγλική. Oσο εμάς μας δυσκόλευαν τα αγγλικά, τόσο ετούτους τους ταλαιπωρούν τα ελληνικά! Μην παρεξηγήσετε την ανησυχία μου. Στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, εξυπακούεται ότι πρέπει να πορευτούμε με κοινό κώδικα συνεννόησης… Δεν είμαι μικρόνοη, ούτε μη πρακτική. Ομως, ακριβώς αυτή η ιστορική αναγκαιότητα θα έπρεπε να μας εξαναγκάζει να γίνουμε πιο προστατευτικοί. 

Δίγλωσσος δεν σημαίνει ότι μιλάω «έτσι κι έτσι» τη μητρική μου γλώσσα.  

Παραδοθήκαμε αμαχητί, λες και φέραμε ως βάρος την ελληνική γλώσσα ανά τους αιώνες και επιτέλους την ξεφορτωθήκαμε. 

Πόσο άγρια παρελαύνει η αμορφωσιά ισοπεδώνοντας στο διάβα της τα πάντα. Πώς καταφέραμε και γκρεμίσαμε όλες τις γέφυρες;  

Η καθαρεύουσα ήταν για τη γενιά μου μια γέφυρα… Ετσι περάσαμε στις όχθες του Παπαδιαμάντη. Θα καταφέρει ο γιος μου να διαβάσει τη «Φόνισσα»;  

RIP! Φόνος μπροστά στα μάτια μας. What a sunset, ρε Λυκόγιαννε.  

Και μετά...

 πίσσα σκοτάδι. Νύχτας. 

YΓ By the way, παιδεύομαι να μεταφράσω μια λέξη από ένα τραγουδάκι που άκουσα πρόσφατα στο ραδιόφωνο «…σαν τριαντάφυλλο που αργοφυλλορροεί»… Άκου φίλε μου!…. «Αργοφυλλορροεί»….Δεν είναι σακατευτικά όμορφη αυτή η λέξη; Δεν είναι κατάβαθα σοφή; Ένα τραγουδάκι ρετρό…. 

Τι πλούτος! Γατάκια, Μπορείτε να τη μεταφράσετε;