«Επιτέλους δώστε μας την ευκαιρία να γίνουμε αυτό που είμαστε,
πραγματικοί αριστεροί». Θα είναι η γραμμή του κ. Τσίπρα στις επερχόμενες
εκλογές;
Η εμμονή στην καθαρή έξοδο από τα μνημόνια εκεί πάντως οδηγεί.
«Παραλάβαμε τη χώρα σε καθεστώς μνημονίων και, για να τη βγάλουμε από
εκεί, αναγκαστήκαμε να κάνουμε συμβιβασμούς, να νοθεύσουμε τα αριστερά
μας αισθήματα, με πόνο ψυχής, με δάκρυα στα μάτια ή με επιχείλιο έρπητα.
Τώρα όμως που την κρατάμε με τα αργασμένα μπράτσα μας, μόνον εμείς θα
σας δείξουμε πόσο αριστεροί είμαστε και τι θα πει πραγματική Αριστερά».
Παλαιό θεώρημα των ιερών κειμένων. Η Αριστερά είναι κάτι σαν το Αγιον
Πνεύμα. Αν και πανταχού παρόν, ως μέρος της τριαδικής θεότητος, δεν
ταυτίζεται ποτέ και πάντως δεν περιορίζεται στις εκάστοτε εκδηλώσεις
Του. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν ο μαρξισμός - λενινισμός να μη
γέννησε παρά ανελεύθερα και απάνθρωπα καθεστώτα. Από τη μακρινή Κίνα έως
την Κεντρική Ευρώπη και τη χαρίεσσα Κούβα.
Η συνήθης απάντηση είναι: μα
δεν εφαρμόστηκε σωστά.
Αν το πείραμα δεν πετυχαίνει, ακόμη κι αν οι
συνθήκες είναι τόσο διαφορετικές, μήπως δεν φταίνε αυτοί που το
εφαρμόζουν αλλά το ίδιο το πείραμα;
Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ θα προσπαθήσουν να παρασύρουν όσους
εξακολουθούν να πιστεύουν στην Αριστερά των αγγέλων και θεωρούν ότι ο
ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε τις τάξεις των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Οσων λένε «μα
αυτή δεν είναι η Αριστερά που περιμέναμε», αλλά εξακολουθούν να θεωρούν
πως μια πορεία της χώρας προς τα αριστερά είναι ό,τι χρειαζόμαστε.
Οσο
ζούσαμε στον αστερισμό των μνημονίων, συνεργάστηκαν με τον Καμμένο και
τις μεταμφιέσεις του.
Απελευθερωμένοι όμως από τον ευρωπαϊκό ζυγό, οι
ζηλωτές αναζητούν πρόθυμους εργοδηγούς οι οποίοι, με την κρίση στις
κατασκευές, κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι. Και δεν αναφέρομαι στον κ.
Ραγκούση. Η οικογένειά του στην Πάρο είναι μεγάλη, όμως δεν ξέρω αν
αρκεί για να τον στηρίξει πολιτικά.
Αναφέρομαι και στον...
κ. Καμίνη, που
υπενθυμίζει σε πρώτη ευκαιρία ότι η κεντροαριστερή πολιτική είναι πριν
απ’ όλα αριστερή, ή στον νεοαφιχθέντα στο οικογενειακό τραπέζι της
Αριστεράς κ. Θεοδωράκη.
Το δίπολο μνημόνιο - αντιμνημόνιο έφερε
τους «Αγανακτισμένους» στην κυβέρνηση.
Απέτυχαν παταγωδώς, και ως
αγανακτισμένοι, κυρίως όμως ως κυβέρνηση. Δεν τους μένει παρά η
τελευταία γραμμή αμύνης, το γνώριμο χαράκωμα που χωρίζει «πρόοδο και
συντήρηση» ή «αριστερά και δεξιά». Ως τον εμφύλιο θα πάνε για να το
υποστηρίξουν. Ευτυχώς που ορισμένοι οξυδερκείς, όπως ο κ. Μαραντζίδης,
υπερασπίζονται τη χρησιμότητα της λήθης στη δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου