Γράφει ο Αλκιβιάδης Κ. Κεφαλάς
Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Η τακτική του «κεραυνοβόλου πολέμου» και η κλιμάκωση των εχθρικών
ενεργειών της πολιτικής εξουσίας έναντι του ελληνικού λαού επέφεραν τα
αναμενόμενα αποτελέσματα για τους εξουσιαστές.
Η ένταση των κυβερνητικών
επιθέσεων στο οικονομικό, κοινωνικό, εθνικό και πολιτικό μέτωπο, καθώς
και οι εχθρικές ενέργειες εναντίον της κοινωνίας δεν αφήνουν κανένα
περιθώριο ελπίδας τερματισμού του πολέμου που έχουν κηρύξει εναντίον της
πατρίδας και του λαού μας οι δυνάμεις του σκότους, της συμφοράς και του
ολέθρου.
Οι επιχειρήσεις της «κοινωνικής μηχανικής» και οι πρακτικές
«διαχείρισης ανθρώπινης συμπεριφοράς» έχουν επιφέρει τα αναμενόμενα
αποτελέσματα για τους εξουσιαστές, εκφραζόμενα ως «μη αντίδραση» και
απάθεια στα τεκταινόμενα. Το κοινό αίσθημα έχει πλέον αμβλυνθεί λόγω της
αμετροέπειας των τεκταινομένων και της θρασύτητας των πολιτικών
πράξεων, με αποτέλεσμα οι Ελληνες, ως πρόβατα επί σφαγήν, να αναμένουν
μοιρολατρικά το τέλος τους. Η διαχείριση της εξουσίας έχει πλέον
εξελιχθεί σε ένα σαδιστικό σύνδρομο βασανισμού.
Για τους δυνάστες και εξουσιαστές μας δεν ήταν αρκετό ότι πέρασαν τις
κόκκινες γραμμές, παραβιάζοντας τη συνταγματική νομιμότητα και τη λαϊκή
εντολή τερματισμού της μνημονιακής ανωμαλίας, μετατρέποντας το «ΟΧΙ»
του δημοψηφίσματος και της βούλησης του ελληνικού λαού σε «ΝΑΙ», ούτε
ήταν αρκετό ότι μας έκαναν ενοικιαστές στα σπίτια μας, ότι δήμευσαν την
περιουσία μας, ότι έδιωξαν τα παιδιά μας στο εξωτερικό, ότι κατέστρεψαν
τη βιομηχανία και την οικονομία, ότι λεηλάτησαν τις συντάξεις, ότι
απαξίωσαν την εργασία, ότι παρέδωσαν την εθνική και τη λαϊκή κυριαρχία
στους εχθρούς της χώρας, ότι λεηλάτησαν την Ιστορία και την ψυχή του
έθνους, αλλά προχώρησαν ακόμη περισσότερο με το να επιδίδονται σαδιστικά
σε λεκτικά τερατουργήματα, ρυπαίνοντας όχι μόνο τη λεκτική αισθητική
αλλά και τον πολιτικό λόγο.
Και τι δεν έχουμε ακούσει τη χρονική περίοδο της δυστυχίας μας. Μας
συμβούλεψαν να ξεγελάσουμε την πείνα μας με «ντομάτες γεμιστές», μας
ανέλυσαν «μαρξιστικά και διαλεκτικά» ότι η μείωση των συντάξεων είναι
μέρος της πάλης των τάξεων και συνεπώς αποτελεί κοινωνική δικαιοσύνη.
Μας προέτρεψαν να επιτρέπουμε στις ορδές των εγκληματιών, που αυτοί
έφεραν στη χώρα, να ασελγούν πάνω μας άνευ ουδεμίας αντιστάσεως. Αν
αμυνόμενοι τους ρίξουμε και καμιά πιστολιά, τότε όχι μόνο θα μας
χαρακτηρίζουν ρατσιστές, αλλά κινδυνεύουμε ως θύματα να φυλακιστούμε,
παρότι βρισκόμαστε σε νόμιμη άμυνα. Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η
εγκληματικότητα μειώνεται όταν οι δολοφόνοι αποφυλακίζονται αμέσως μετά
τη σύλληψή τους.
Προσπαθούν να εμπεδώσουν στη συνείδηση του λαού ότι η κατάργηση των
συνόρων και η παράδοση του εθνικού χώρου και της Ιστορίας της πατρίδας
μας στις γειτονικές εχθρικές χώρες είναι σωστή πολιτική τακτική επειδή
πολεμά τον φασισμό.
Εκεί όμως που πραγματικά το τερμάτισαν είναι...
όταν
προσφάτως οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ μας πληροφόρησαν ότι «το μέγεθος των
εγκλημάτων του δυτικού κόσμου είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των
ισλαμιστών, επειδή οι τελευταίοι δεν είχαν φούρνους».
Εδώ, αν τέτοιες
δηλώσεις δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιας σοβαρής νοητικής
δυσλειτουργίας, τότε είναι το αποτέλεσμα υποτίμησης του συλλογικού νου,
επειδή θεωρούν τους εαυτούς τους νοητικά υπερέχοντες έναντι του «χύδην
όχλου» που τους έφερε στην εξουσία.
Ποιος άραγε λογικός και
νοήμων άνθρωπος, πόσο μάλλον «πολιτικός», θα επιχειρούσε να εισαγάγει
μονάδα μέτρησης του «κακού», ώστε να συγκρίνει διαφορετικές διαβολικές
πράξεις με σκοπό να δικαιολογήσει αυτές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα
και τις πολιτικές επιδιώξεις του;
Ποιος άραγε εχέφρων πολιτικός θα
προέβαινε σε τέτοιες δηλώσεις παραβλέποντας το γεγονός ότι και οι φίλοι
του Τούρκοι ισλαμιστές διέθεταν και διαθέτουν έως σήμερα αντίστοιχους
«φούρνους» εντός των οποίων «έκαψαν» τα εκατομμύρια των Αρμενίων, των
Ελλήνων και των άλλων χριστιανικών εθνοτήτων της Μέσης Ανατολής;
Και
ποιος άραγε θα ήταν τόσο, μα τόσο αμετροεπής και θρασύς, ώστε να
παραβλέπει το γεγονός ότι και αυτός και οι όμοιοί του δεν είναι τίποτε
περισσότερο παρά μισθωτοί υπάλληλοι της γερμανικής κρεατομηχανής, εντός
της οποίας σήμερα τοποθετούν τον ελληνικό λαό και την οποία σήμερα
χρησιμοποιούν ως μέτρο σύγκρισης για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα των
ισλαμιστών στη Συρία;
Το γεγονός ότι η Ελλάδα σήμερα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο της οποίας τα πολιτικά κόμματα που έφεραν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και της επέβαλαν τα Μνημόνια όχι μόνο δεν εξαϋλώθηκαν πολιτικά αλλά οι υπεύθυνοι της καταστροφής εξακολουθούν να σείουν ατιμωρητί και με σαδισμό το δάκτυλο στην κοινωνία αποτελεί φαινόμενο πρωτοφανούς κοινωνικής παρακμής, αποτέλεσμα βεβαίως της μεταπολιτευτικής ιδεολογικής σήψης την οποία δυστυχώς η χώρα αδυνατεί να αποβάλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου