Αν το πρόβλημα περιοριζόταν στην άγρια επίθεση μερικών τραμπούκων του υποκόσμου στον Γιάννη Μπουτάρη, τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για εντοπισμένη κοινωνική νόσο. Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται στην περίπτωση Μπουτάρη, ούτε στην εθνικιστική μανία που επικαλούνται όσοι του επετέθησαν. Από το 2008, οπότε και κατελύθη η δημοκρατία από μία δράκα κουκουλοφόρων που έκαψαν το κέντρο της πρωτεύουσας χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να τους εμποδίσει, η ελληνική κοινωνία έχει παραδοθεί στην επικράτεια της τρομοκρατίας. Με νεκρούς, όπως οι τρεις υπάλληλοι της Μαρφίν, με τραυματίες, όπως ο Κ. Χατζηδάκης, ο Γ. Κουμουτσάκος και κάτι εκατοντάδες αστυνομικοί, και με τον «Ρουβίκωνα» να αρμενίζει από το Κοινοβούλιο έως το Συμβούλιο της Επικρατείας, και από τα συμβολαιογραφεία και τα νοσοκομεία έως τις ξένες πρεσβείες.
Στη Θεσσαλονίκη πριν από κάτι χρόνια μερικοί από δαύτους είχαν εξαναγκάσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να φύγει κυνηγημένος από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Αυτοί τι ήσαν; Εθνικιστές ή ακροαριστεροί αντιμνημονιακοί; Τραμπούκοι παντός καιρού.
Το κοινό σημείο σε όλα αυτά είναι ότι τα θύματα αφήνονται απροστάτευτα. Ο Μπουτάρης μπορεί να είναι δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, όμως, όταν δέχεται την τρομοκρατική επίθεση, δεν διαφέρει από τη συμβολαιογράφο των Εξαρχείων, στην οποία επετέθησαν οι «Ρουβίκωνες» μόλις δύο ημέρες πριν. Και στην περίπτωσή του, όπως στην περίπτωσή της, έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνος του. Οταν το κράτος, η δύναμη που ρόλος της είναι να διασφαλίσει τη δημοκρατική νομιμότητα, αδρανεί λόγω αδυναμίας ή δόλιας αδιαφορίας, οι φυγόκεντρες δυνάμεις ανθούν. Την κατάσταση την έχει περιγράψει ο Χομπς στον «Λεβιάθαν» του ως πόλεμο «όλων εναντίον όλων».
Ο κ. Τσίπρας μπορεί όταν άκουσε εκείνο το Ιλιντεν να είπε «δεν καταλαβαίνω τι θα πει, άρα θα το περάσω εύκολα», όμως ξέρει πολύ καλά τι εννοεί όταν λέει ότι όσοι επετέθησαν στον Γιάννη Μπουτάρη δεν ήσαν «αγανακτισμένοι».
Εάν ήσαν αγανακτισμένοι πολίτες, θα μιλούσε για «ενέργειες» και θα έδειχνε τη δέουσα κατανόηση.
Στην κυβέρνηση Καραμανλή, που επέτρεψε την κατάλυση της δημοκρατίας το 2008, μπορεί να αποδοθεί δειλία και πολιτική ανοησία. Εδώ όμως όλα δείχνουν ότι πρόκειται για πολιτική στρατηγική. Δεδομένων δε των θεαματικών επιτυχιών στην οικονομία και τα εθνικά θέματα, μάλλον πρόκειται για...
τη μοναδική στρατηγική της Αριστεράς που καταλαβαίνει ότι η ηγεμονία της πνέει τα λοίσθια.
Το «Ιλιντεν» δεν το καταλαβαίνει, όμως μέχρι εκεί του κόβει. Ιδανική συνθήκη για ανάπτυξη. Πόλεμος όλων εναντίον όλων και στη μέση η αιώνια μεσαία τάξη, ή μάλλον τα κουρέλια της, να πληρώνει φόρους και εισφορές που δεν μπορεί να πληρώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου