ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το πολιτικό καμπαρέ και ο Ντάφυ Ντάκ

Toυ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

Ήταν φανερό εξ’ αρχής πως ο Αντώνης Σαμαράς επιδίωκε την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Το σενάριο αυτό είχε τεθεί σε ισχύ από το καλοκαίρι, όταν επιχειρήθηκε εκείνος ο αχαρακτήριστος ανασχηματισμός με λαϊκιστικό πρόσημο το οποίο οδηγούσε αναπόφευκτα στην μη εφαρμογή των συμπεφωνηθέντων με τους δανειστές και εταίρους. Έκτοτε η πορεία της χώρας ήταν δεδομένη.

Σε τέτοιες στιγμές είναι ενδεχομένως χρήσιμο να ανατρέχει κανείς σε σκέψεις που εκφράζουν εκείνοι που είναι εντεταλμένοι να επικοινωνούν στους προϊσταμένους τους το τι πραγματικά συμβαίνει στο πεδίο ευθύνης τους. Έτσι, αμέσως μετά την ανακοίνωση περί συντόμευσης της διαδικασίας εκλογής προέδρου, ανώτερος γερμανός διπλωμάτης που υπηρετεί στην Αθήνα προέβαινε σε μία χαρακτηριστική εκτίμηση για τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας: «Εμάς δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα εκλεγεί ακόμη και αν αυτός είναι ο Ντάφυ Ντάκ. Έχουμε μία συμφωνία με την Ελλάδα, συμφωνία τριμερή, υπογεγραμμένη από κυβερνήσεις αυτής της χώρας».

Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Επομένως ό,τι και να λέγεται είναι εκ του περισσού. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Είτε η συμφωνία εξακολουθεί να είναι σεβαστή είτε όχι. Οι γερμανοί είναι διαποτισμένοι από έναν ψυχρό ορθολογισμό. Το ζήτημα είναι το εάν η ψυχρή αυτή πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή στην Αθήνα.  

Πολύ σύντομα οι πολίτες θα το αντιληφθούν. Την επομένη των εκλογών. Όταν ο νέος πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να συναντηθεί με την Άγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ και όταν ο νέος υπουργός οικονομικών θα επιχειρήσει να αντιληφθεί το τι ακριβώς σκέπτονται οι δανειστές. Τότε που ο κάθε νέος πρωθυπουργός θα απευθυνθεί στους πολίτες και θα ανακοινώσει πως όλες οι δεσμεύσεις του έναντι του Λαού θα υλοποιηθούν αλλά σε τρία χρόνια, διότι η νέα κυβέρνηση παρέλαβε μία …. ιδιαιτέρως «καμένη γή».

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε το επιδιωκόμενο από την Κουμουνδούρου αποτέλεσμα. Σε μια Βουλή όπου ο καταγεγραμμένος χάρτης από τις εκλογές του 2012 είχε πλήρως μεταβληθεί, με συμπράξεις κάτω και πάνω από το τραπέζι, με προσχωρήσεις και αποχωρήσεις, με ανεξαρτητοποιήσεις και προφυλακίσεις, σε μία τέτοια Βουλή πλήρως διαταραγμένη και με πρωτοφανές χαμηλό επίπεδο πολιτικής συνείδησης και πολιτικά αρθρωμένου λόγου, η αδυναμία εκλογής προέδρου ήταν ταυτόχρονα πολιτική αδυναμία αλλά και σύμπτωμα σοβαρής ασθένειας. Τα πολύ πρόσφατα γεγονότα με πρωταγωνιστές μετρίους ηθοποιούς, λαϊκούς κομφερανσιέ και ασυνάρτητους πολιτικούς, με την συνδρομή μια ευρέως αποδεκτής από την κοινωνία αδυναμίας της Δικαιοσύνης να εμφυσήσει αίσθημα Δικαίου, κατέδειξαν πώς η πολιτική πραγματικότητα της χώρας κινείται μεταξύ ενός χυδαίου «Μπιρλέσκ» και ενός απαράδεκτου «Βοντβίλ» με έντονες πινελιές «μελό» που οδηγούν αναπόφευκτα σε σκετσάκια κακού καμπαρέ στα μπαράκια του Αμβούργου κατά τον Μεσοπόλεμο.

Το δράμα ωστόσο δεν περιορίζεται σε μία διαταραγμένη κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία, ένα πανικόβλητο ΠΑΣΟΚ και μία διψασμένη για εξουσία Κουμουνδούρου. Οι εξελίξεις στην ΔΗΜΑΡ ιδιαιτέρως κατέδειξαν το έλλειμμα πολιτικού ήθους και πολιτικής ευπρέπειας έναντι της ίδιας της ιστορίας της Αριστεράς. Με μικροαστική νοοτροπία και τριτοκοσμική προδιάθεση η Αγίου Κωνσταντίνου μεταλλάχθηκε σε περιπλανώμενο μπουλούκι με ρεπερτόριο βουκολικό και βασικό προσανατολισμό να διασφαλιστούν κάποια ανταλλάγματα που θα εγγυηθούν την πολιτική και άρα την επαγγελματική επιβίωση μιας μικρής ηγετικής ομάδας μωρών. Ευτυχώς που ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έφυγε νωρίς.

Δεν έφθανε η μαζική παράνοια που εκδηλώθηκε κάθετα και οριζόντια στο πολιτικό σύστημα επιβεβαιώνοντας στο ακέραιο τις διαπιστώσεις της Κοινωνίας του Θεάματος. Ήλθε και η παρέμβαση της Διαπλοκής που ανάστησε νεκρούς και επανέφερε πρόσωπα. Πρόκειται για την ίδια Διαπλοκή που τους γκρέμισε τότε με το …Δημοψήφισμα και που επέβαλλε συνθήκες συρρίκνωσης και ισοπέδωσης του κεντροαριστερού λόγου. Η επανεμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου και κυρίως το πλαίσιο αισθητικής εντός του οποίου κινήθηκε μοιάζει με φάρσα αλλά τελικά ισοδυναμεί με τραγωδία όταν μάλιστα ο πολιτικός και δημοσιογραφικός κόσμος μιας χώρας τον και τους παίρνει στα σοβαρά. Δήθεν τάχα μου, διότι ο ΓΑΠ θα «κλέψει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ». Προφανώς ο ΓΑΠ αρέσκεται στο να διαδραματίζει τον ρόλο του μοιραίου προσώπου σε μία παράσταση τύπου «Οι δύο ορφανές». Μόνον που το γνωστό μελό ανήκει στο ρεπερτόριο του 19ου αιώνα. Είναι ενδιαφέρον να ασχολείται κανείς με το vintage, όταν μία τέτοια δραστηριότητα αφορά την συλλογή αναμνήσεων. Αλλά μέχρις εκεί.

Η χώρα λοιπόν οδηγείται σε εκλογές με τον Ντάφυ Ντάκ, τον Γκούφυ, τον Ραν Ταν Πλάν και τον Πλούτο σε ρόλους πρωταγωνιστικούς και ενδιαφέροντες. 

Αν αυτή η Βουλή ήταν η χείριστη της μεταπολεμικής ιστορίας, η επόμενη θα είναι ίσως ακόμη χειρότερη: 

Επειδή δεν υπάρχουν «σοφοί λαοί» και επειδή πολλοί και σπουδαίοι λαοί και έθνη με σημαντικό ρόλο στην Ιστορία παρήκμασαν και εξαφανίστηκαν, επειδή η ανοησία είναι ανίκητη, επειδή οι ψηφοφόροι είναι δεδομένοι, συγκεκριμένοι και με ονοματεπώνυμο, επειδή είναι οι πολίτες αυτής της κοινωνίας που ψηφίζουν, ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση: 

Οι Ραχήλ Μακρή, Πολύδωρες, Γεωργιάδηδες, Γιαταγάνες, Χαϊκάληδες, Καμένοι, Κουίκ, οι Μπούκουρες και οι Μιχαλολιάκοι, οι Κασιδιάρηδες, οι ανεκδιήγητοι αυτοί «ανεξάρτητοι», οι ατάλαντοι μικροσυγγραφείς, οι φιλόδοξοι δημοσιογράφοι, οι «μοιραίοι» και «μοιραίες» οι λίγοι και οι ακόμη πιο λίγοι που συγκρότησαν το σώμα των τριακοσίων της απερχόμενης Βουλής, είναι εκλεγμένοι δια της ψήφου του ελληνικού λαού. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Προφανώς διότι ο λαός είναι σοφός και η ψήφος του σοφότερη. Η Ιστορία απλώς καταγράφει εδώ και χιλιάδες χρόνια μία απλή πραγματικότητα. Οι κοινωνίες έχουν ταγούς που τους αρμόζουν και οι ταγοί απευθύνονται σε πολίτες που τους ανέχονται.

Άντε και καλό βόλι, δαγκωτό μάλιστα για να υπάρχει και το αποτύπωμα του DNA.