Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Παρακολουθούσα το διάγγελμα-συνέντευξη του Πρωθυπουργού στην ΕΡΤ. Τι
ήταν η ΕΡΤ με δυο λόγια;
Όχι. Μη μου πείτε για το «ιερό» όντως αρχείο
της, μη μου πείτε για αρκετούς που τιμούσαν την έννοια «ποιότητα» όπως
δεν τη χαιρόμαστε στην ιδιωτική τηλεόραση -που πέθανε και δεν της το
λένε-. Όχι, μη μου αναφέρετε τα πολύτιμά της. Ας αλλάξω την ερώτηση για
να ακριβό-ρωτήσω…«Τι κατάντησε να είναι η ΕΡΤ;».
Η ΕΡΤ ήταν το σημείο που το σύστημα τρόμαξε από το σύστημα.
Το πολυδαίδαλο, το άβατο, το άμετρο, το ανεξέλεγκτο, το αχόρταγο, το πολυπρόσωπο, το χαώδες. Ήταν ότι η Ολυμπιακή που δήθεν τακτοποιήθηκε (χορτάσαμε συνταξιούχους), ο ΟΣΕ που στοιχειώνει την οικονομία μη τακτοποιούμενος αλλά αλλάζοντας ονόματα (εδώ παπάς-εκεί παπάς), ήταν το Μέγαρο Μουσικής που δεν αγγίζετε.
Και κάποτε έπεσε το μαύρο. Σαν παραδοχή ότι το σύστημα, σήκωσε τα χέρια απέναντι στο σύστημα, που το ίδιο δημιούργησε.
Δεν κρίνω κινήσεις, καταγράφω πράξεις. Θα περίμενε λοιπόν, κάθε νοήμων άνθρωπος, ότι η επόμενη κίνηση... Θα ήταν τόσο χειρουργική, θα ήταν τόσο στο χιλιοστό ακριβοδίκαιη, που θα αποκαθιστούσε την ηθική τάξη παράλληλα με τις προσταγές της οικονομίας μας. Θα λάμβανε υπόψιν ό,τι η χώρα, δεν έχει αύριο, αν δεν μειωθούν όσοι συντηρούνται από τα κρατικά έσοδα ή αν αντιθέτως δεν σεβαστούμε τον κόπο, την αιμοδοσία όσων προσφέρουν (και είναι τόσο λίγοι αναλογικά) στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας. Θα περίμενε κανείς ότι η επόμενη μέρα θα ήταν αντιμέτωπη με το ερώτημα….Πόσους διάολο περισσότερους φόρους και εισφορές θα πρέπει να πληρώσουν όσοι απασχολούνται στον παραγωγικό-ιδιωτικό τομέα για να θρέψουν 3.500.000 ΜΗ παραγωγικούς;
Θα περίμενε κανείς ότι τα πολιτικά όντα θα είχαν κάτω από το μαξιλάρι τους τα εξής νούμερα...1.000.000 έχασαν τη δουλειά τους, απ΄αυτούς οι 600.000 προήλθαν από τους μισθωτούς, 300.000 από τους αυτοαπασχολούμενους και 100.000 από τον δημόσιο τομέα, οι οποίοι όμως μετατράπηκαν σε συνταξιούχους του Δημοσίου ήτοι άλλαξαν κωδικό στον προϋπολογισμό από κωδικό μισθοδοσίας σε κωδικό συντάξεων.
Θα περίμενε κανείς... Θα περίμενε!
Παρακολούθησα το διάγγελμα-συνέντευξη του Πρωθυπουργού στην ΕΡΤ. Δεν αμφισβητώ ούτε στο ελάχιστο τις δυσκολίες, την αγωνία, δεν αμφισβητώ τον κόπο, δεν αμφισβητώ, αν και θλίβομαι, για τις 1.000 μεταρρυθμίσεις... Θλίβομαι για το πόσα χρόνια χρειάστηκαν και θα χρειαστούν ακόμα, για τα στοιχειώδη και οργίζομαι για το ότι πίσω από κάθε «στοιχειώδες» υποθάλπονταν αενάως το «παρεάκι» βρώμας, το συμφέρον των πολιτικών και το αλισβερίσι με τον ψηφοφόρο. Αλλά στο δια ταύτα...
Παρακολούθησα το διάγγελμα-συνέντευξη του Πρωθυπουργού στην ΕΡΤ. Αυτό ήταν το πρόσωπο της Δημόσιας Τηλεόρασης που μας έλειπε;
Στο πρόσωπο
των δυο αμίλητων τσολιάδων, που φρουρούσαν το «μνημείο», του
κατ΄εξακουλούθησιν χθες μας, είδα ξεκάθαρα, ακόμα μια φορά, την απόλυτη
παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος.
Είδα το αδιέξοδο μας. Για κάθε 1000 αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που θα προσπαθούν, με τεράστιο κόπο να φέρουν σε πέρας, θα εκτρέφουν-αναγεννούν- εκτρέφουν, οι ίδιοι ακριβώς και έναν δράκουλα να ρουφάει το καθαρό αίμα.
Δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με ένα μοντέλο αποδεδειγμένα ανθυγιεινό, καταστροφικό, αδιέξοδο. Το δράμα μας είναι ότι, όλοι οι κυβερνώντες (ακόμα και τώρα) προσπαθούν τη διατήρησή του, αναποφάσιστοι ή και μη ικανοί για μεγάλες τομές, οι δε της αντιπολίτευσης τάζουν τη γιγάντωση του.
Οι «τσολιάδες μνημείων» ενός, κατ΄ εξακολούθησιν χθες, θα στοιχειώνει το αύριο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου