Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Είναι στο υπουργείο Οικονομικών από την πρώτη
στιγμή – από την ημέρα που ξεκίνησε να υφαίνεται η εποποιία Βαρουφάκη.
Εκείνος πήγαινε στις συνεδριάσεις των Euroworking Group για να αντιμετωπίσει τους εταίρους, όταν η κυβέρνηση που εκπροσωπούσε εκπονούσε στην Αθήνα «μέτρα», όπως η στρατολόγηση φοιτητών που θα υποδύονταν τους μυστικούς εφοριακούς.
Ο Γιώργος Χουλιαράκης έμεινε στο σκάφος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εμφάνισε όμως συμπτώματα αφομοίωσής του στο κόμμα. Ακόμη και όταν υπερασπιζόταν τις επιλογές της κυβέρνησης –όχι πάντα με διαλλακτικό ύφος– δεν διήνυε όλη την απόσταση που τον χώριζε από τον συριζαϊκό κανόνα.
Ποτέ αυτή η απόσταση δεν έγινε περισσότερο αισθητή απ’ ό,τι προχθές, όταν ο Χουλιαράκης, μιλώντας σε μια παρουσίαση βιβλίου, διατύπωσε δύο ισχυρισμούς τουλάχιστον δύσπεπτους για το ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ:
Πρώτον, ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια, χωρίς τα οποία η χώρα θα είχε φύγει από το ευρώ καταβάλλοντας τίμημα πολύ βαρύτερο.
Δεύτερον, ότι το τέλος των μνημονίων δεν σηματοδοτεί και το τέλος των κινδύνων.
Το γεγονός ότι η πρώτη διαπίστωση, για τα αίτια της κρίσης, αποτελεί ακόμη είδηση επιβεβαιώνει τη δεύτερη διαπίστωση για τις παγίδες που ελλοχεύουν στο μεταμνημονιακό μέλλον. Το «αίμα» των τριών μνημονίων έφερε δημοσιονομική ισορροπία, χωρίς ριζική πολιτική αναμόρφωση. Ακόμη και όταν μεταρρυθμίζονταν οι θεσμοί –ακόμη κι όταν ανεξαρτητοποιούνταν, ας πούμε, η στατιστική αρχή ή η αρχή είσπραξης δημοσίων εσόδων– είχαμε αντιμάμαλο: ένα αντίπαλο κύμα πολιτικής υπονόμευσης των αλλαγών. Είχαμε κι έχουμε επικράτηση εκείνων των δυνάμεων που δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ με την αυτονόητη παραδοχή του Χουλιαράκη.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια ηθικολογικού χαρακτήρα συζήτηση. Θα μπορούσε να έχει θεωρητικό ενδιαφέρον, αν δεν σχηματιζόταν ήδη μπροστά μας το περίγραμμα μιας νέας υποτροπής. Χάρη στην ανάγκη των Ευρωπαίων να ξεφορτωθούν το ελληνικό πρόβλημα, η κυβέρνηση μπορεί τον Αύγουστο να φτάσει σε μια οπωσδήποτε όχι καθαρή, αλλά πολιτικά καπηλεύσιμη έξοδο. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα έχουν έτσι μπροστά τους ένα οκτάμηνο έως τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019.
Δεν χρειάζεται φαντασία για να δει κανείς πώς θα διατρέξουν αυτό το οκτάμηνο.
Τι θα κάνει μια κυβέρνηση που ήδη ψήφισε τη δημιουργία παράλληλου μηχανισμού φορολογικών ελέγχων;
Τι θα κάνει ένα κόμμα που ήδη βγάζει κάθε εβδομάδα κι ένα προεκλογικό σποτάκι για να διαφημίσει πότε τα επιδόματά του, πότε τις «απο-ιδιωτικοποιήσεις» του και πότε την επισιτιστική του δράση;
Πόσο θα σεβαστεί την ανάγκη δημοσιονομικής ισορροπίας αν έχει εξασφαλισμένη μέχρι τις κάλπες τη χρηματοδότηση του κράτους;
Θα κάνει μάλλον...
ό,τι και ο ασθενής του οποίου το φρόνημα έμεινε ανέπαφο από την εγχείρηση.
Θα περιμένει την αποσωλήνωσή του για να κυλήσει αμέσως στα σπληνάντερα.
Εκείνος πήγαινε στις συνεδριάσεις των Euroworking Group για να αντιμετωπίσει τους εταίρους, όταν η κυβέρνηση που εκπροσωπούσε εκπονούσε στην Αθήνα «μέτρα», όπως η στρατολόγηση φοιτητών που θα υποδύονταν τους μυστικούς εφοριακούς.
Ο Γιώργος Χουλιαράκης έμεινε στο σκάφος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εμφάνισε όμως συμπτώματα αφομοίωσής του στο κόμμα. Ακόμη και όταν υπερασπιζόταν τις επιλογές της κυβέρνησης –όχι πάντα με διαλλακτικό ύφος– δεν διήνυε όλη την απόσταση που τον χώριζε από τον συριζαϊκό κανόνα.
Ποτέ αυτή η απόσταση δεν έγινε περισσότερο αισθητή απ’ ό,τι προχθές, όταν ο Χουλιαράκης, μιλώντας σε μια παρουσίαση βιβλίου, διατύπωσε δύο ισχυρισμούς τουλάχιστον δύσπεπτους για το ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ:
Πρώτον, ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια, χωρίς τα οποία η χώρα θα είχε φύγει από το ευρώ καταβάλλοντας τίμημα πολύ βαρύτερο.
Δεύτερον, ότι το τέλος των μνημονίων δεν σηματοδοτεί και το τέλος των κινδύνων.
Το γεγονός ότι η πρώτη διαπίστωση, για τα αίτια της κρίσης, αποτελεί ακόμη είδηση επιβεβαιώνει τη δεύτερη διαπίστωση για τις παγίδες που ελλοχεύουν στο μεταμνημονιακό μέλλον. Το «αίμα» των τριών μνημονίων έφερε δημοσιονομική ισορροπία, χωρίς ριζική πολιτική αναμόρφωση. Ακόμη και όταν μεταρρυθμίζονταν οι θεσμοί –ακόμη κι όταν ανεξαρτητοποιούνταν, ας πούμε, η στατιστική αρχή ή η αρχή είσπραξης δημοσίων εσόδων– είχαμε αντιμάμαλο: ένα αντίπαλο κύμα πολιτικής υπονόμευσης των αλλαγών. Είχαμε κι έχουμε επικράτηση εκείνων των δυνάμεων που δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ με την αυτονόητη παραδοχή του Χουλιαράκη.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια ηθικολογικού χαρακτήρα συζήτηση. Θα μπορούσε να έχει θεωρητικό ενδιαφέρον, αν δεν σχηματιζόταν ήδη μπροστά μας το περίγραμμα μιας νέας υποτροπής. Χάρη στην ανάγκη των Ευρωπαίων να ξεφορτωθούν το ελληνικό πρόβλημα, η κυβέρνηση μπορεί τον Αύγουστο να φτάσει σε μια οπωσδήποτε όχι καθαρή, αλλά πολιτικά καπηλεύσιμη έξοδο. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα έχουν έτσι μπροστά τους ένα οκτάμηνο έως τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019.
Δεν χρειάζεται φαντασία για να δει κανείς πώς θα διατρέξουν αυτό το οκτάμηνο.
Τι θα κάνει μια κυβέρνηση που ήδη ψήφισε τη δημιουργία παράλληλου μηχανισμού φορολογικών ελέγχων;
Τι θα κάνει ένα κόμμα που ήδη βγάζει κάθε εβδομάδα κι ένα προεκλογικό σποτάκι για να διαφημίσει πότε τα επιδόματά του, πότε τις «απο-ιδιωτικοποιήσεις» του και πότε την επισιτιστική του δράση;
Πόσο θα σεβαστεί την ανάγκη δημοσιονομικής ισορροπίας αν έχει εξασφαλισμένη μέχρι τις κάλπες τη χρηματοδότηση του κράτους;
Θα κάνει μάλλον...
ό,τι και ο ασθενής του οποίου το φρόνημα έμεινε ανέπαφο από την εγχείρηση.
Θα περιμένει την αποσωλήνωσή του για να κυλήσει αμέσως στα σπληνάντερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου