ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πολιτικές υποτέλειας και συμβιβασμών

Από τον Νίκο Παπουτσόπουλο

Πολιτικές υποτέλειας και συμβιβασμών συνθλίβουν έναν λαό ανάμεσα σε πολυνομοσχέδια και βίαιες ανατροπές του κοινωνικού βίου, σε αμφισβητήσεις εθνικής κυριαρχίας, παραβιάσεις ατομικών δικαιωμάτων και εκχωρήσεις μιας μακράς πολιτιστικής κληρονομιάς. Το νέο περιβάλλον οικονομικής ανάπτυξης και πολιτισμικής προόδου, που προωθεί το πολυνομοσχέδιο για την ολοκλήρωση των προαπαιτουμένων της τρίτης αξιολόγησης, διαμορφώνουν με την ψήφο τους οι εκλεκτοί του λαού, στη σκιά του ζητήματος της ονομασίας της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. «Αντιμετωπίσαμε το θέμα των Σκοπίων με δειλία και ωσάν να είμεθα εμείς οι ένοχοι και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας» είχε υποστηρίξει ο Μανόλης Ανδρόνικος.

 

Παράλληλα με τα πρόσθετα φορολογικά βάρη, την αναδιανομή της πενίας και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, τις κατασχέσεις κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων, οι εκλεκτοί του λαού προτάσσουν με αναίδεια τις παραχαράξεις της Ιστορίας, παραχωρούν εθνικά δικαιώματα -που απειλούν τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής-, καλλιεργούν κλίμα τρόμου και προοιωνίζονται νέες περιπέτειες σε ορίζοντα θολό.

 

Η διασπορά τρόμου αποτελεί πάγια τακτική της εξουσίας προκειμένου να διαμορφώνει παθητική αγέλη πολιτών, σε απόλυτη σιγή, υποταγή και πειθαρχία, για να συντρίβει εύκολα κάθε μορφή διαμαρτυρίας ή αντίδρασης, ώστε να είναι επιτυχής η άμεση εφαρμογή των συστημικών στόχων.

 

Για τη χειραγώγηση και τον επηρεασμό της κοινής γνώμης, τον εφησυχασμό και την εκτόνωση του λαού, η εξουσία καταφεύγει στη συστηματική προσπάθεια διάδοσης των πολιτικών αποφάσεων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μέσα από μια πλημμύρα πληροφοριών -για την «ορθή» και «πολυφωνική» ενημέρωση του πολίτη-, παρεισφρέουν με φιλική διάθεση, ηπιότητα και σωτηριολογικά μηνύματα ψευδείς ειδήσεις και πλάνες πολιτικές υποσχέσεις περί απονομής δικαιοσύνης, επανόρθωσης προηγούμενων αδικιών και λαθών, απόδοσης ευθυνών, διαβεβαιώσεις για λήψη μέτρων για την ανακούφιση των αδυνάτων.

 

Οι φόβοι της ελληνικής κοινωνίας για το μέλλον της, για τη βίαιη προσαρμογή σε μια πρωτόγνωρη τάξη πραγμάτων και καταστάσεων, δημιουργούν ζοφερό συναίσθημα αστάθειας και διστακτικότητας απέναντι στη ζωή και στον κόσμο.  

Η μετανάστευση της παραγωγικής ηλικίας και η μετοικεσία των επιχειρηματιών έχουν επιφέρει πλήγμα στη χώρα, που προσπαθεί ακόμη να βρει διέξοδο από τα θλιβερά προγράμματα επιτήρησης. Οι συνεχείς οικονομικές θυσίες έχουν εξαντλήσει και τα έσχατα αποθέματα της κοινωνίας, ενώ η πρόθυμη εκποίηση των θησαυρών της χώρας, η απαξίωση και η λοιδορία της πολιτιστικής κληρονομιάς, η παθητική αποδοχή της ανάληψης ευθύνης για τη διαφθορά και την εξαθλίωση, η υποχωρητικότητα στις απαιτήσεις των δανειστών και στις αιτιάσεις όμορων λαών καταδεικνύουν ασφαλώς την πολιτική επιλογή της υποτέλειας «μέσα στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση».

 

Με αυτές τις επιλογές οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας πέτυχαν την «αυτοκάθαρση» και με συνοπτικές διαδικασίες διέσπειραν τις ενοχές στην κοινωνία. Και επειδή η ηθική οδύνη είναι πιο βασανιστική από εκείνην που προξενεί η απώλεια των υλικών μέσων, η κοινωνία με «αριστερού τύπου» ιδεολογικά φληναφήματα παρακολουθεί άφωνη τις εξελίξεις, ανίκανη να αντιδράσει.

 

Ο Βίκτορ Ουγκό υποστήριζε ότι ο άνθρωπος «ζει ασφαλέστερα με τη βεβαιότητα παρά με το ψωμί», ενώ ο Αρνολντ Χάουζερ αναφέρει πως «σε προηγούμενες εποχές ο κόσμος ατένιζε με τρομάρα την αστασία της Τύχης, την αστάθεια και την αβεβαιότητα της μοίρας. Μια γενική λαχτάρα υπήρχε για ειρήνη και ασφάλεια, για τη μονοτονία και την ανία της ειρήνης».

 

Η αποκοπή και η απομάκρυνση από το γνώριμο και οικείο περιβάλλον, την ασφάλεια του κοινωνικού περίγυρου και τις συνήθειες, ταυτόχρονα με την αδυναμία εκδήλωσης μιας αντίστασης (εξέγερσης ή επανάστασης από «κάποιον αόριστο ηγέτη») στα οριζόντια, μαρτυρικά και αδικαιολόγητα μέτρα που εξακολουθεί να επιβάλλει το σύστημα, οδηγούν στην απομόνωση και στον καταθλιπτικό λήθαργο της χαύνωσης.

 

Οι συνεχείς αόριστες κινδυνολογίες, τις οποίες προτάσσει η πολιτική τάξη, η διασπορά φόβου και ανησυχιών καταβάλλουν, μειώνουν ηθικά και εξουθενώνουν τους πολίτες, οι οποίοι αντιδρούν παρορμητικά με συναισθήματα αγανάκτησης και μίσους. Ακόμη πιο οδυνηρή, ωστόσο, είναι η ταλαιπωρία του άγχους -ασυνείδητη για τους περισσότερους- για την πορεία προς το άγνωστο, που βαραίνει κάθε στιγμή την προσωπική μοίρα τους: Πρόκειται για ακαθόριστο, ενστικτώδη φόβο, που μεταδίδεται και εξαπλώνεται ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και υποδαυλίζεται από τους δόκιμους σχολιαστές, οι οποίοι λειτουργούν στις παρυφές των κέντρων λήψης αποφάσεων. Ανάλογες οι πρακτικές διασποράς τρόμου, με τα καταστροφολογικά κηρύγματα των ηθικολόγων και των θρησκευτικών ηγετών, με την παρερμηνεία των σημείων των καιρών και την έξαρση της εσχατολογίας.

 

Η απουσία επαφής με την πραγματικότητα αναπτύσσει σταδιακά το συναίσθημα της απαξίωσης και της εγκατάλειψης. Οσο παρατείνεται ο χρόνος αναμονής, όσο οι κυβερνητικές ακροβασίες και οι αοριστολογίες αποκαλύπτουν ένα μέλλον ζοφερό και δυσοίωνο τόσο οι πολίτες αισθάνονται ευπρόσβλητοι σε ακαθόριστους κινδύνους, καθώς προσκαλούνται να αντιμετωπίσουν συνθήκες άγνωστες για να επιβιώσουν σε περιβάλλον εχθρικό, σε μια εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα που φαντάζει τρομακτική.

 

Η διασπορά τρόμου, η αδιάκοπη κινδυνολογία και ο ψυχαναγκασμός συνιστούν τις πλέον οδυνηρές πηγές αγχώδους σύγκρουσης και παραίτησης από την προσωπικότητα. Ο έντονος ψυχικός κλονισμός, αποτέλεσμα της συνεχούς και σκόπιμης διοχέτευσης ετερόκλητων μηνυμάτων, αποτελεί τη βασική πηγή ανάπτυξης ψυχονευρωτικών αντιδράσεων. Οι σύγχρονες τεχνικές διαχείρισης της κοινής γνώμης ελαχιστοποιούν ή εκμηδενίζουν την ικανότητα της ορθής κρίσης και επιλογής, ιδιαίτερα όταν εφαρμόζονται σε ομάδες πολιτών χαμηλής παιδείας και ανύπαρκτου πολιτισμικού ερείσματος (χαμηλή αυτοεκτίμηση).

 

Το άγχος του πανικού, όμοιο με το ενστικτώδες άγχος του θανάτου, απορρυθμίζει τη λογική και καθοδηγεί τη σκέψη και τη φαντασία σε διαδρομές παραμορφωτικές και εξωπραγματικές. Οι πολίτες αποδέχονται πρόθυμα κάθε πληροφορία, από όπου και αν προέρχεται, επειδή αδυνατούν πλέον να εκλογικεύσουν ή να αφομοιώσουν οποιοδήποτε μήνυμα. Οταν τα ερεθίσματα και τα αίτια που τρέφουν, συντηρούν και ανανεώνουν τη συνείδηση εκλείψουν, τότε παρατηρείται πλήρης απώλεια συνείδησης.
 

Η σύγχρονη κοινωνία...

 σχοινοβατεί σε χάος κενότητας, τα όρια του οποίου έχουν διευρύνει η έλλειψη παιδείας και αυτοπεποίθησης, η απώλεια του αυτοσεβασμού, η απαξίωση της πολιτισμικής κληρονομιάς, η υιοθέτηση ξένων και ανοίκειων τρόπων διαβίωσης, με την πλήρη εξάρτηση από τη φαντασμαγορία του δάνειου καταναλωτισμού, και η στείρα προγονολατρία. Στην άλλη άκρη ταλαντεύεται ανεπιτυχώς η επανασύνδεση του λαού με τις πραγματικές αξίες που τον διατήρησαν αλώβητο σε δυσμενείς και ακραίες περιστάσεις.

Με πρακτικές οδυνηρών επεμβάσεων η ιθύνουσα τάξη διαπλάθει κοινωνία πολιτών που την παρασύρει στο έλεος του πανικού και του τρόμου, σύμφωνα με τις εντολές των οικονομικών δυναστών, οι οποίοι επιχειρούν να επιβάλουν μια νέα κατοχική περιπέτεια στη χώρα. Οι πομφόλυγες των διαπρεπών σοφών, που δήθεν ελέγχουν και επιτιμούν την εξουσία από τα μέσα μαζικής πληροφόρησης, περιπλέκουν περισσότερο την κατάσταση και δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση στον κόσμο. Αλλωστε, «εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται. / Η ακοή κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται. / Η μυστική βοή τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων. / Και την προσέχουν ευλαβείς. / Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί / ...άλλη καταστροφή που δεν την φανταζόμεθα, / εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας, / και ανέτοιμους -πού πια καιρός- μας συνεπαίρνει» (Κ. Π. Καβάφης).