Η αξία της εθνικής συνείδησης, για χρόνια
ατέλειωτα, είχε καταρρεύσει στο πολιτικό χρηματιστήριο.
Για τον μεν αριστερό λόγο ήταν φόρου υποτελής στην ταξική συνείδηση, για τη μεν φιλοευρωπαϊκή Δεξιά ήταν το σύμπλεγμα που τη συνέδεε με ένα παρελθόν του οποίου τις αιχμές ήθελε να απαλύνει.
Οι προοδευτικοί την αντιμετώπιζαν ως τη γριά θεία που ξινίζει με το βλέμμα της τη γεύση της σαμπάνιας στην απέραντη δεξίωση της παγκοσμιότητας.
Οι συντηρητικοί μόνον την κρατούσαν για τις προπόσεις τους, όμως ποιος τολμούσε να ομολογήσει πως είναι συντηρητικός στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης;
Μόνον κάτι γραφικοί που νοσταλγούσαν τη στρατιωτική τους θητεία ως κοιτίδα πολιτισμού και όταν μεγάλωσαν έγιναν οι ροπαλοφόροι του υποκόσμου που ξεπλένονται στη Χρυσή Αυγή. Ή ο dj του καιροσκοπισμού Καρατζαφέρης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η μεγαλοστομία που κάποτε τη στόλιζε, βαραίνοντας τόσο το πρόσωπό της ώστε να γίνεται απωθητική, δεν ήταν πάντα ενεργή στον δημόσιο λόγο. Από τα πρώτα συλλαλητήρια για το μακεδονικό ζήτημα ώς τη ρητορεία του μακαριστού Χριστόδουλου κρατούσε τον τίτλο του σταρ, στα πρωτοσέλιδα των φυλλάδων και όχι μόνον. Σταρ όμως που, ενώ όλοι νομίζουν ότι έχει αποσυρθεί, ξανασπάει τα τσαρτ στην πλατεία Συντάγματος των «Αγανακτισμένων». Οι «προδότες», οι «ανθέλληνες», οι «κρεμάλες» πρωταγωνίστησαν στην πορνογραφία του δημόσιου λόγου – μαζί με άλλα αμιγώς πορνογραφικά για όποιον δεν κατάλαβε.
Τα χρόνια πέρασαν, οι «Αγανακτισμένοι» πήραν την κυβέρνηση, όμως οι σχέσεις της εθνικής συνείδησης με την πορνογραφία της δεν άλλαξαν. Από τη μία φωνές και καραμούζες και από την άλλη στην ερώτηση: «Ποια Ελλάδα βρίσκεται στον πυρήνα της συνείδησής σου;» στην καλύτερη περίπτωση η απάντηση είναι η αμήχανη σιωπή, στη χειρότερη «ουγκ», άντε και καμιά σφαλιάρα.
Η εθνική συνείδηση είναι συστατικό στοιχείο της συνείδησης. Μπορεί να αισθάνομαι Ευρωπαίος, όπως με διδάσκει η παιδεία μου, όμως ξέρω ότι δεν αισθάνομαι Ευρωπαίος με τον ίδιο τρόπο που αισθάνεται ο Γάλλος ή ο Ολλανδός. Είναι η γλώσσα μου, είναι η παιδική μου ηλικία, το πρόσωπο της μητέρας και του πατέρα, είναι το «περιγιάλι το κρυφό», ο Παρθενών που με κοιτάζει, είναι τα διαβάσματά μου, κοινώς ο τρόπος που έμαθα να βλέπω τον κόσμο, αυτό το «Οπου κι αν βρίσκεστε, αδελφοί, μνημονεύετε...» του Ελύτη.
Η εθνική συνείδηση ξεκινάει απ’ αυτό το «μνημονεύετε», από τη γλώσσα που σου επιτρέπει να συνομιλείς με τους νεκρούς για να καταλάβεις ότι δεν είσαι ορφανός.
Είναι και ο χάρτης. Οταν σκέφτεσαι «είμαι Ελληνας», σου έρχεται πάντα στο μυαλό το περίγραμμα αυτής της χώρας με τα άπειρα νησιά, που κρέμεται σαν απόφυση ενός οργανισμού ο οποίος τη φοβίζει.
Και βέβαια θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία στην ονομασία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Η «Νέα, Ανω-Κάτω Μακεδονία» χρειάζεται μια εθνική ταυτότητα της οποίας η απώλεια της κοστίζει πολύ περισσότερο από όσο κοστίζει σε εμάς ο δανεισμός του ονόματος μιας ελληνικής περιφέρειας. Οσο κι αν αυτό έχει συνδεθεί με μία από τις πιο επιτυχημένες περιόδους της Ιστορίας μας.
Γι’ αυτούς το ζήτημα είναι υπαρξιακό. Για εμάς είναι συμβολικό. Και πάντα θυμάμαι την αποστροφή του Ιωνος Δραγούμη στο ημερολόγιό του όπου λέει ότι πήγε στη Μακεδονία για να σώσει την ψυχή του και όχι τους Μακεδόνες. Αυτός όμως δεν είχε ενοχές απέναντι στην εθνική του συνείδηση και στην ταυτότητά του.
Ας μη γελιόμαστε. Η αντίδρασή μας είναι φοβική. Το «Μακεδονικό» μας φοβίζει τόσο ώστε δεν τολμούμε να προφέρουμε το όνομά του. Το λέμε «Σκοπιανό», σαν την επάρατο νόσο.
Πόσοι απ’ αυτούς που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο δεν αποκαλούν τους οπαδούς του ΠΑΟΚ Βούλγαρους;
Παλεύουμε να το εξορκίσουμε με συλλαλητήρια και συλλογικά βουντού γιατί ερεθίζει τις ενοχές μας.
«Τον πολιτισμό», είπε ο Μαλρώ στον λόγο του στην Πνύκα, «δεν τον κληρονομείς. Τον κατακτάς».
Μετρήστε πόσο τον κατακτήσαμε αυτόν τον πολιτισμό, κεφάλαιο του οποίου είναι και η Μακεδονία, στα σχολεία μας, στα πανεπιστήμιά μας, στη γλώσσα που μιλάμε και γράφουμε;
Και αφού τον μετρήσετε σκεφθείτε...
Για τον μεν αριστερό λόγο ήταν φόρου υποτελής στην ταξική συνείδηση, για τη μεν φιλοευρωπαϊκή Δεξιά ήταν το σύμπλεγμα που τη συνέδεε με ένα παρελθόν του οποίου τις αιχμές ήθελε να απαλύνει.
Οι προοδευτικοί την αντιμετώπιζαν ως τη γριά θεία που ξινίζει με το βλέμμα της τη γεύση της σαμπάνιας στην απέραντη δεξίωση της παγκοσμιότητας.
Οι συντηρητικοί μόνον την κρατούσαν για τις προπόσεις τους, όμως ποιος τολμούσε να ομολογήσει πως είναι συντηρητικός στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης;
Μόνον κάτι γραφικοί που νοσταλγούσαν τη στρατιωτική τους θητεία ως κοιτίδα πολιτισμού και όταν μεγάλωσαν έγιναν οι ροπαλοφόροι του υποκόσμου που ξεπλένονται στη Χρυσή Αυγή. Ή ο dj του καιροσκοπισμού Καρατζαφέρης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η μεγαλοστομία που κάποτε τη στόλιζε, βαραίνοντας τόσο το πρόσωπό της ώστε να γίνεται απωθητική, δεν ήταν πάντα ενεργή στον δημόσιο λόγο. Από τα πρώτα συλλαλητήρια για το μακεδονικό ζήτημα ώς τη ρητορεία του μακαριστού Χριστόδουλου κρατούσε τον τίτλο του σταρ, στα πρωτοσέλιδα των φυλλάδων και όχι μόνον. Σταρ όμως που, ενώ όλοι νομίζουν ότι έχει αποσυρθεί, ξανασπάει τα τσαρτ στην πλατεία Συντάγματος των «Αγανακτισμένων». Οι «προδότες», οι «ανθέλληνες», οι «κρεμάλες» πρωταγωνίστησαν στην πορνογραφία του δημόσιου λόγου – μαζί με άλλα αμιγώς πορνογραφικά για όποιον δεν κατάλαβε.
Τα χρόνια πέρασαν, οι «Αγανακτισμένοι» πήραν την κυβέρνηση, όμως οι σχέσεις της εθνικής συνείδησης με την πορνογραφία της δεν άλλαξαν. Από τη μία φωνές και καραμούζες και από την άλλη στην ερώτηση: «Ποια Ελλάδα βρίσκεται στον πυρήνα της συνείδησής σου;» στην καλύτερη περίπτωση η απάντηση είναι η αμήχανη σιωπή, στη χειρότερη «ουγκ», άντε και καμιά σφαλιάρα.
Η εθνική συνείδηση είναι συστατικό στοιχείο της συνείδησης. Μπορεί να αισθάνομαι Ευρωπαίος, όπως με διδάσκει η παιδεία μου, όμως ξέρω ότι δεν αισθάνομαι Ευρωπαίος με τον ίδιο τρόπο που αισθάνεται ο Γάλλος ή ο Ολλανδός. Είναι η γλώσσα μου, είναι η παιδική μου ηλικία, το πρόσωπο της μητέρας και του πατέρα, είναι το «περιγιάλι το κρυφό», ο Παρθενών που με κοιτάζει, είναι τα διαβάσματά μου, κοινώς ο τρόπος που έμαθα να βλέπω τον κόσμο, αυτό το «Οπου κι αν βρίσκεστε, αδελφοί, μνημονεύετε...» του Ελύτη.
Η εθνική συνείδηση ξεκινάει απ’ αυτό το «μνημονεύετε», από τη γλώσσα που σου επιτρέπει να συνομιλείς με τους νεκρούς για να καταλάβεις ότι δεν είσαι ορφανός.
Είναι και ο χάρτης. Οταν σκέφτεσαι «είμαι Ελληνας», σου έρχεται πάντα στο μυαλό το περίγραμμα αυτής της χώρας με τα άπειρα νησιά, που κρέμεται σαν απόφυση ενός οργανισμού ο οποίος τη φοβίζει.
Και βέβαια θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία στην ονομασία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Η «Νέα, Ανω-Κάτω Μακεδονία» χρειάζεται μια εθνική ταυτότητα της οποίας η απώλεια της κοστίζει πολύ περισσότερο από όσο κοστίζει σε εμάς ο δανεισμός του ονόματος μιας ελληνικής περιφέρειας. Οσο κι αν αυτό έχει συνδεθεί με μία από τις πιο επιτυχημένες περιόδους της Ιστορίας μας.
Γι’ αυτούς το ζήτημα είναι υπαρξιακό. Για εμάς είναι συμβολικό. Και πάντα θυμάμαι την αποστροφή του Ιωνος Δραγούμη στο ημερολόγιό του όπου λέει ότι πήγε στη Μακεδονία για να σώσει την ψυχή του και όχι τους Μακεδόνες. Αυτός όμως δεν είχε ενοχές απέναντι στην εθνική του συνείδηση και στην ταυτότητά του.
Ας μη γελιόμαστε. Η αντίδρασή μας είναι φοβική. Το «Μακεδονικό» μας φοβίζει τόσο ώστε δεν τολμούμε να προφέρουμε το όνομά του. Το λέμε «Σκοπιανό», σαν την επάρατο νόσο.
Πόσοι απ’ αυτούς που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο δεν αποκαλούν τους οπαδούς του ΠΑΟΚ Βούλγαρους;
Παλεύουμε να το εξορκίσουμε με συλλαλητήρια και συλλογικά βουντού γιατί ερεθίζει τις ενοχές μας.
«Τον πολιτισμό», είπε ο Μαλρώ στον λόγο του στην Πνύκα, «δεν τον κληρονομείς. Τον κατακτάς».
Μετρήστε πόσο τον κατακτήσαμε αυτόν τον πολιτισμό, κεφάλαιο του οποίου είναι και η Μακεδονία, στα σχολεία μας, στα πανεπιστήμιά μας, στη γλώσσα που μιλάμε και γράφουμε;
Και αφού τον μετρήσετε σκεφθείτε...
πόσο λογικό είναι να φοβόμαστε ότι ένα μικρό κράτος,
θραύσμα του τελευταίου βαλκανικού πολέμου, απειλεί την ταυτότητά μας
και διεγείρει την εθνική μας συνείδηση επειδή θέλει να βαπτισθεί
«Μακεδονία»-κάπως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου