Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Στις 7 Ιανουαρίου, τρία χρόνια μετά το αιματοκύλισμα στα γραφεία της
σατιρικής εφημερίδας «Charlie Hebdo» στο Παρίσι, οι Γάλλοι απέτισαν φόρο
τιμής στα 11 θύματα, τα οποία εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από μουσουλμάνους
για λόγους θρησκευτικής εκδίκησης. Αυτή ήταν η πρώτη μαζική δολοφονία
αθώων με άρωμα Ισλάμ στην καρδιά της Ευρώπης. Ακολούθησαν το Μπατακλάν,
οι Βρυξέλλες, η Νίκαια, το Λονδίνο, η Βαρκελόνη και άλλες επιθέσεις με
τραυματίες ή νεκρούς σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης.
Σε όλες τις περιπτώσεις τα αντανακλαστικά του πολιτικού κόσμου και των ΜΜΕ ήταν τα ίδια.
Πρώτη κορυφαία απάντηση στο κύμα των ισλαμιστικών επιθέσεων ήταν... να ανάψουμε κεράκια, να ανεβάζουμε hashtags #Je suis Charlie και... να εκφράσουμε τη λύπη μας σιωπηλά. Προφανώς το γεγονός ήταν τόσο ασήμαντο, που δεν είχαμε τίποτα να πούμε, τίποτα να φωνάξουμε, για τίποτα να διαμαρτυρηθούμε. Η πρώτη αντίδραση ήταν μία χαζοχαρούμενη αποχαύνωση, μία στάση που καλλιεργήθηκε σκόπιμα από όλη την πολιτική και η μιντιακή εξουσία.
Η δεύτερη αντίδραση ήταν να παραποιήσουμε την πραγματικότητα. Ετσι, κάθε φορά που κάποιος μουσουλμάνος σκότωνε στην Ευρώπη στο όνομα της θρησκείας του, αναφερόταν απλά ως «ψυχοπαθής», στην καλύτερη περίπτωση ως «τρομοκράτης». Η πράξη του ήταν «άσχετη με το Ισλάμ».
Οποιος έλεγε τα πράγματα ως είχαν ήταν, και εξακολουθεί να είναι, ισλαμοφοβικός, φασίστας, ρατσιστής.
Οποιος όμως παραποιούσε την πραγματικότητα με ψέματα είχε όλες τις χάρες του κόσμου. Ηταν, και εξακολουθεί να είναι, προοδευτικός, αλληλέγγυος, διανοούμενος, αντιρατσιστής, αντιφασίστας, φιλελεύθερος, ανθρωπιστής. Τι κι αν είναι μόνο ψεύτης;
Από τη στιγμή που η πολιτικά ορθή ανορθόδοξη άποψή του στηρίζεται μέχρι και από νόμους λογοκρισίας, που έχουν βαφτιστεί «αντιρατσιστικοί», ο γάιδαρος πετάει και μάλιστα με τη σφραγίδα του νομοθέτη.
Εχει κανείς κάποια αντίρρηση;
Σε όλες τις περιπτώσεις τα αντανακλαστικά του πολιτικού κόσμου και των ΜΜΕ ήταν τα ίδια.
Πρώτη κορυφαία απάντηση στο κύμα των ισλαμιστικών επιθέσεων ήταν... να ανάψουμε κεράκια, να ανεβάζουμε hashtags #Je suis Charlie και... να εκφράσουμε τη λύπη μας σιωπηλά. Προφανώς το γεγονός ήταν τόσο ασήμαντο, που δεν είχαμε τίποτα να πούμε, τίποτα να φωνάξουμε, για τίποτα να διαμαρτυρηθούμε. Η πρώτη αντίδραση ήταν μία χαζοχαρούμενη αποχαύνωση, μία στάση που καλλιεργήθηκε σκόπιμα από όλη την πολιτική και η μιντιακή εξουσία.
Η δεύτερη αντίδραση ήταν να παραποιήσουμε την πραγματικότητα. Ετσι, κάθε φορά που κάποιος μουσουλμάνος σκότωνε στην Ευρώπη στο όνομα της θρησκείας του, αναφερόταν απλά ως «ψυχοπαθής», στην καλύτερη περίπτωση ως «τρομοκράτης». Η πράξη του ήταν «άσχετη με το Ισλάμ».
Οποιος έλεγε τα πράγματα ως είχαν ήταν, και εξακολουθεί να είναι, ισλαμοφοβικός, φασίστας, ρατσιστής.
Οποιος όμως παραποιούσε την πραγματικότητα με ψέματα είχε όλες τις χάρες του κόσμου. Ηταν, και εξακολουθεί να είναι, προοδευτικός, αλληλέγγυος, διανοούμενος, αντιρατσιστής, αντιφασίστας, φιλελεύθερος, ανθρωπιστής. Τι κι αν είναι μόνο ψεύτης;
Από τη στιγμή που η πολιτικά ορθή ανορθόδοξη άποψή του στηρίζεται μέχρι και από νόμους λογοκρισίας, που έχουν βαφτιστεί «αντιρατσιστικοί», ο γάιδαρος πετάει και μάλιστα με τη σφραγίδα του νομοθέτη.
Εχει κανείς κάποια αντίρρηση;
Ως καλοί χριστιανοί λοιπόν είχαμε αποφασίσει να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο. Ως πιστοί στρατιώτες του Ισλάμ είχαν αποφασίσει ότι τα «χαστούκια» θα συνεχίζονταν.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Εχουμε συνεχείς επιθέσεις, μεμονωμένες ή μαζικές, σε διάφορα σημεία της Ευρώπης, επιθέσεις «ψυχοπαθών», τις οποίες αποκρύπτουν τα ΜΜΕ, έχουμε στρατό σε πόλεις, φόβο, αλλαγή του τρόπου ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.
Γιατί;
Γιατί...
δεν θέλουμε να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα. Και γιατί η πολιτική ηγεσία κάνει τα πάντα για να το κρύψει κάτω από το χαλί.
Ως πότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου