Του Αντώνη Πανούτσου
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στην θέση που δεν μπορεί τίποτα να κάνει, τίποτα να υποσχεθεί. Έχοντας ένα κόμμα που τα παλιά του στελέχη προσπαθούν να δημιουργήσουν αριστερά άλλοθι εάν η κυβέρνηση πέσει, ο Τσίπρας στις ομιλίες του αναγκάζεται να καταφεύγει σε μια συρραφή από κλισέ.
Όπως στην ομιλία στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο για τις Ανισότητες, που προσπαθώντας να δημιουργήσει αριστερό προφίλ δημιούργησε ένα το νέο πολιτικό σύστημα της δικτατορίας των πολλών.
Μέχρι και τα τέλη του 2014, όταν ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να λέει ότι θα σκίσει τα μνημόνια, θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, θα τρίξει τα δόντια στην κυρία Μέρκελ και θα οδηγήσει την Ευρώπη στον σοσιαλισμό μαζί με άλλους γίγαντες της πολιτικής, όπως ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Ποδέμος.
Μία, μία, οι υποσχέσεις και φαντασιώσεις του γειωνόντουσαν από την πραγματικότητα.
Σήμερα, τρία χρόνια αργότερα, με τον Τσίπρα να έχει υπογράψει ότι του βάλανε μπροστά του στο τραπέζι, περιλαμβανομένων και των χαρτοπετσετών, να έχει παρακαλέσει για βοήθεια τον Τραμπ και την Μέρκελ, όταν μιλάει βρίσκεται σε αδιέξοδο. Του είναι αδύνατον να πει Μέρκελ ή Τραμπ, αφού θα μπορούσαν να τον πάρουν τηλέφωνο και να του πουν, «ακούσαμε ότι είπες κάτι για μας», του είναι αδύνατον να σκεφτεί κάτι να υποσχεθεί εκτός αν γυρίσει κοντέρ, οπότε καταφεύγει στα κλισέ του παρελθόντος. Ό,τι θυμάται από τα χρόνια του στην ΚΝΕ, με τον συνηθισμένο ανέμελο τρόπο του «Όταν είμαστε αριστεροί πως το λέγαμε ρε αυτό;» Τα αποτελέσματα φυσικά είναι κωμικοτραγικά.
Όπως με το «Η δημοκρατία πρέπει να είναι εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών». Το οποίο κάπως αριστερό πρέπει να του έμοιασε, κάπου να μπλέχτηκε ανάμεσα στην δικτατορία του προλεταριάτου και την θέληση των πολλών αλλά δημιούργησε ένα νέο σύστημα:
Την δικτατορία περιορισμένου χρόνου. Στην οποία το κόμμα που πλειοψηφεί κυβερνάει δικτατορικά, μέχρι να πλειοψηφήσει το επόμενο, αν το αφήσει, και γίνει με την σειρά του δικτατορία. Τώρα, ότι κατόρθωσε να μπλέξει τον σεβασμό στην θέληση της πλειοψηφίας με την θέληση των πολλών δεν είναι απορία σε ένα κόμμα που δικαιοσύνη σύμφωνα με τον Πολάκη είναι εκείνη που υπακούει στην πολιτική της κυβέρνησης. Και ευχαριστώ να λέμε.
Είναι γελοίο ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που στήριξε τον ακτιβισμό και τους ρουβίκωνες, το κόμμα που όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση πίστευε ότι οι δρόμοι ανήκουν σε αυτόν που μπορεί να τους καταλάβει, να μιλάει για θέληση των πολλών.
Είναι γελοίο ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που στήριξε τον ακτιβισμό και τους ρουβίκωνες, το κόμμα που όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση πίστευε ότι οι δρόμοι ανήκουν σε αυτόν που μπορεί να τους καταλάβει, να μιλάει για θέληση των πολλών.
Όχι βέβαια ότι θα το κάνει για πολύ. Με το που βρεθεί στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναγίνει το κόμμα του ακτιβισμού. Του συστήματος που κάθε γκρουπούσκουλο που έχει τον τσαμπουκά αποκτάει μεγαλύτερα δικαιώματα από την επιθυμία των εκατομμυρίων όπως έβγαλαν κυβέρνηση στην κάλπη.
Το κόμμα που όταν λέει «Η αριστερή και προοδευτική ιδεολογία θέτει ως επιτακτική την ανάγκη να κάνουμε πιο ανθρώπινο αυτόν τον κόσμο. Στηρίζοντας τους αδύναμους» όπως είπε ο Τσίπρας στον λόγο του εννοεί ότι...
Η δημοκρατία της επιβολής της θέλησης των πολλών. Όπως οι λίγοι θα την αντιλαμβάνονται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου