Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Όχι, δεν σκοπεύω να καταπιαστώ με το
βαρυσήμαντο θέμα του τίτλου. Απλώς δανείζομαι τον τίτλο της ομιλίας που
έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στους δικηγόρους των Παρισίων – που τον
βράβευσαν για κάποιο λόγο τον οποίο μόνον οι ίδιοι γνωρίζουν. Και τον
δανείζομαι, επειδή ταιριάζει με το θέμα μου, το οποίο αφορά το παρόν της
δημοκρατίας στην Ελλάδα, υπό κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού για θέματα στρατηγικής είναι το πρόσφατο παράδειγμα. Ο κύριος αυτός σκυλόβρισε αγριότατα και χυδαιότατα μια γυναίκα, επειδή αυτή διαφώνησε με ανάρτησή του στο Facebook. Παρακάμπτω το ξεκατίνιασμα, διότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται στη δικαιολογία, που αισθάνθηκε την υποχρέωση να διατυπώσει αργότερα. Συνοψίζεται στον εξής χαριτωμένο συλλογισμό: Δεν μου αρέσει αυτό, αλλά το έκανα· άρα, ήταν απαραίτητο να το κάνω.
Τόσο απλοϊκή είναι η αντίληψή τους για τη δημοκρατία – την πραγματική δημοκρατία, προφανώς· όχι την αστική. Είναι σαν μια μορφή απολυταρχίας της «ηθικής ανωτερότητας», την οποία ωστόσο ο καθένας τους ερμηνεύει κατά το συμφέρον, την περίσταση και τις ορέξεις του. Οπως ο βουλευτής Κοζάνης του ΣΥΡΙΖΑ Ιωάννης Θεοφύλακτος, ο παντελώς άγνωστος, μέχρι τη στιγμή εκείνη που εξήγησε στη Βουλή με αξιοθαύμαστη λιτότητα ύφους τι είναι νόμος: «Είναι η άποψή σας και είμαστε η πλειοψηφία. Ο νόμος είναι αυτό που πιστεύουμε εμείς», είπε. (Σημειωτέον, δε, ότι ο συγκεκριμένος βουλευτής είναι και δικηγόρος. Απόφοιτος της Νομικής του Αριστοτελείου, με μεταπτυχιακό στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο! Φαντάσου δηλαδή να ήταν ένας κοινός άσχετος...)
Είναι μια άποψη, για την οποία δεν ντρέπονται· τους βγαίνει φυσικά και χωρίς ενοχές. Δεν συγκράτησα το όνομα ενός άλλου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ενός ακόμη από το ανώνυμο πλήθος της Κ.Ο., που τον άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο, μέσα σε ένα ταξί. Δυσανασχετούσε ο βουλευτής με την ερώτηση που του είχε μόλις τεθεί από τον δημοσιογράφο. «Είναι άδικο», παραπονιόταν. «Γιατί είναι άδικο;» τον ρωτάει δημοσιογράφος· και ο βουλευτής, με απέραντη, αφοπλιστική φυσικότητα: «Δεν μου αρέσει».
Γιατί δεν το λες από την αρχή, καημένε, και μας ταλαιπωρείς με θεωρίες περί δικαίου;
Δεν είναι καν απολυταρχία της «ηθικής ανωτερότητας» αυτό το πράγμα. Δημοκρατία γι’ αυτούς είναι κυρίως το άθροισμα των συμπλεγμάτων τους.
Εύγε του!
Σπανίως βρίσκεις ανθρώπους να έχουν επίγνωση των αδυναμιών τους και, πολύ περισσότερο, να διαθέτουν το φρόνημα να τις παραδεχθούν. Γι’ αυτό αξίζουν συγχαρητήρια στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρολιάκο, έστω και αν υπερέβαλε και υποτίμησε πολύ τον εαυτό του.
Μία των ημερών στη Βουλή, ο εν λόγω βουλευτής έκανε μια αυτοσχέδια διάλεξη προς τους συναδέλφους του για την αξία του θεατρικού έργου του Ιονέσκο «Η φαλακρή τραγουδίστρια». Επέμενε μάλιστα ότι το έργο θα τους βοηθήσει πολύ να καταλάβουν τον κόσμο, την κατάσταση, τη φυσική ισορροπία κ.λπ.
Στη συνέχεια, τον λόγο έλαβε ο Κ. Τασούλας της Ν.Δ., ο οποίος, αφού η συζήτηση είχε στραφεί σε βιβλία και εποικοδομητικές γενικότητες, συνέστησε σε όλους να διαβάσουν το περίφημο δοκίμιο του Ευαγγέλου Λεμπέση «Η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω κοινωνικώ βίω». Περιέργως, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασαν έντονα, σαν είχαν εκλάβει τη σύσταση ως προσβολή, ενώ δεν ήταν παρά φιλική συμβουλή.
Λίγο αργότερα, ζήτησε τον λόγο επί προσωπικού ο ίδιος ο Π. Σκουρολιάκος και είπε το εξής αθάνατο:
«Ποτέ ένας τρελός δεν παραδέχεται ότι είναι τρελός και ένας βλάκας δεν παραδέχεται ότι είναι βλάκας». Υπερβολή. Είπαμε να δείξει ανωτερότητα προς τον αντίπαλο ο Π. Σκουρολιάκος, αλλά όχι και τόσο!
Οσοι έχετε διαβάσει το «Ο κύριός μου Αλκιβιάδης» του Αγγελου Βλάχου, ίσως θυμάστε μια ωραία παρατήρηση του συγγραφέα όταν περιγράφει τον πλούσιο οπλοποιό Κέφαλο: «Ηταν αρκετά έξυπνος, ώστε να καταλαβαίνει ότι δεν ήταν πολύ έξυπνος». Ο Π. Σκουρολιάκος δεν είναι αυτή η περίπτωση...
Σθένος;
Η βράβευση του Τσίπρα από τους Γάλλους γενικώς δεν μου προξενεί κατάπληξη· μάλλον επιβεβαιώνει τη γνώμη που είχα πάντα γι’ αυτούς. Πάντως, την τριμηνιαία επιθεώρηση Politique International, που μοιράζει ανά την υφήλιο βραβεία «πολιτικού σθένους», δεν την εγνώριζα. Από τον ιδρυτή της, όμως, κάτι μυρίστηκα. Προσέξατε πώς είχε δεμένη τη γραβάτα του;
Το μπροστινό μέρος της, το φαρδύτερο, έφθανε περίπου εκεί που ξεκινά το στομάχι του, ενώ το πίσω, το στενότερο, έφθανε μέχρι το φερμουάρ του.
Αλλοπρόσαλλος στην όψη, όπως και στη σκέψη: Συνέκρινε τον Τσίπρα με τον Νίξον και τον Ντε Κλερκ.
Οσο για τον βραβευθέντα, με τη γενναιόδωρη χειρονομία του να αποδώσει το βραβείο στον ελληνικό λαό, φοβάμαι ότι άλλαξε τον χαρακτήρα του βραβείου. Από βραβείο πολιτικού σθένους, το έκανε βραβείο πολιτικής βλακείας.
Λυπάμαι αν βρίσκετε την έκφραση βαριά· αλλά πώς λέγεται αυτό που σε κάνει να ψηφίζεις εκείνον ο οποίος υπόσχεται διαγραφή χρέους, κατάργηση φόρων, αποκατάσταση μισθών, συντάξεων και κεκτημένων, για να σου αυξήσει τον λογαριασμό κατά 100 δισ. μέσα σε τρία χρόνια;
Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού για θέματα στρατηγικής είναι το πρόσφατο παράδειγμα. Ο κύριος αυτός σκυλόβρισε αγριότατα και χυδαιότατα μια γυναίκα, επειδή αυτή διαφώνησε με ανάρτησή του στο Facebook. Παρακάμπτω το ξεκατίνιασμα, διότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται στη δικαιολογία, που αισθάνθηκε την υποχρέωση να διατυπώσει αργότερα. Συνοψίζεται στον εξής χαριτωμένο συλλογισμό: Δεν μου αρέσει αυτό, αλλά το έκανα· άρα, ήταν απαραίτητο να το κάνω.
Τόσο απλοϊκή είναι η αντίληψή τους για τη δημοκρατία – την πραγματική δημοκρατία, προφανώς· όχι την αστική. Είναι σαν μια μορφή απολυταρχίας της «ηθικής ανωτερότητας», την οποία ωστόσο ο καθένας τους ερμηνεύει κατά το συμφέρον, την περίσταση και τις ορέξεις του. Οπως ο βουλευτής Κοζάνης του ΣΥΡΙΖΑ Ιωάννης Θεοφύλακτος, ο παντελώς άγνωστος, μέχρι τη στιγμή εκείνη που εξήγησε στη Βουλή με αξιοθαύμαστη λιτότητα ύφους τι είναι νόμος: «Είναι η άποψή σας και είμαστε η πλειοψηφία. Ο νόμος είναι αυτό που πιστεύουμε εμείς», είπε. (Σημειωτέον, δε, ότι ο συγκεκριμένος βουλευτής είναι και δικηγόρος. Απόφοιτος της Νομικής του Αριστοτελείου, με μεταπτυχιακό στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο! Φαντάσου δηλαδή να ήταν ένας κοινός άσχετος...)
Είναι μια άποψη, για την οποία δεν ντρέπονται· τους βγαίνει φυσικά και χωρίς ενοχές. Δεν συγκράτησα το όνομα ενός άλλου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ενός ακόμη από το ανώνυμο πλήθος της Κ.Ο., που τον άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο, μέσα σε ένα ταξί. Δυσανασχετούσε ο βουλευτής με την ερώτηση που του είχε μόλις τεθεί από τον δημοσιογράφο. «Είναι άδικο», παραπονιόταν. «Γιατί είναι άδικο;» τον ρωτάει δημοσιογράφος· και ο βουλευτής, με απέραντη, αφοπλιστική φυσικότητα: «Δεν μου αρέσει».
Γιατί δεν το λες από την αρχή, καημένε, και μας ταλαιπωρείς με θεωρίες περί δικαίου;
Δεν είναι καν απολυταρχία της «ηθικής ανωτερότητας» αυτό το πράγμα. Δημοκρατία γι’ αυτούς είναι κυρίως το άθροισμα των συμπλεγμάτων τους.
Εύγε του!
Σπανίως βρίσκεις ανθρώπους να έχουν επίγνωση των αδυναμιών τους και, πολύ περισσότερο, να διαθέτουν το φρόνημα να τις παραδεχθούν. Γι’ αυτό αξίζουν συγχαρητήρια στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρολιάκο, έστω και αν υπερέβαλε και υποτίμησε πολύ τον εαυτό του.
Μία των ημερών στη Βουλή, ο εν λόγω βουλευτής έκανε μια αυτοσχέδια διάλεξη προς τους συναδέλφους του για την αξία του θεατρικού έργου του Ιονέσκο «Η φαλακρή τραγουδίστρια». Επέμενε μάλιστα ότι το έργο θα τους βοηθήσει πολύ να καταλάβουν τον κόσμο, την κατάσταση, τη φυσική ισορροπία κ.λπ.
Στη συνέχεια, τον λόγο έλαβε ο Κ. Τασούλας της Ν.Δ., ο οποίος, αφού η συζήτηση είχε στραφεί σε βιβλία και εποικοδομητικές γενικότητες, συνέστησε σε όλους να διαβάσουν το περίφημο δοκίμιο του Ευαγγέλου Λεμπέση «Η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω κοινωνικώ βίω». Περιέργως, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασαν έντονα, σαν είχαν εκλάβει τη σύσταση ως προσβολή, ενώ δεν ήταν παρά φιλική συμβουλή.
Λίγο αργότερα, ζήτησε τον λόγο επί προσωπικού ο ίδιος ο Π. Σκουρολιάκος και είπε το εξής αθάνατο:
«Ποτέ ένας τρελός δεν παραδέχεται ότι είναι τρελός και ένας βλάκας δεν παραδέχεται ότι είναι βλάκας». Υπερβολή. Είπαμε να δείξει ανωτερότητα προς τον αντίπαλο ο Π. Σκουρολιάκος, αλλά όχι και τόσο!
Οσοι έχετε διαβάσει το «Ο κύριός μου Αλκιβιάδης» του Αγγελου Βλάχου, ίσως θυμάστε μια ωραία παρατήρηση του συγγραφέα όταν περιγράφει τον πλούσιο οπλοποιό Κέφαλο: «Ηταν αρκετά έξυπνος, ώστε να καταλαβαίνει ότι δεν ήταν πολύ έξυπνος». Ο Π. Σκουρολιάκος δεν είναι αυτή η περίπτωση...
Σθένος;
Η βράβευση του Τσίπρα από τους Γάλλους γενικώς δεν μου προξενεί κατάπληξη· μάλλον επιβεβαιώνει τη γνώμη που είχα πάντα γι’ αυτούς. Πάντως, την τριμηνιαία επιθεώρηση Politique International, που μοιράζει ανά την υφήλιο βραβεία «πολιτικού σθένους», δεν την εγνώριζα. Από τον ιδρυτή της, όμως, κάτι μυρίστηκα. Προσέξατε πώς είχε δεμένη τη γραβάτα του;
Το μπροστινό μέρος της, το φαρδύτερο, έφθανε περίπου εκεί που ξεκινά το στομάχι του, ενώ το πίσω, το στενότερο, έφθανε μέχρι το φερμουάρ του.
Αλλοπρόσαλλος στην όψη, όπως και στη σκέψη: Συνέκρινε τον Τσίπρα με τον Νίξον και τον Ντε Κλερκ.
Οσο για τον βραβευθέντα, με τη γενναιόδωρη χειρονομία του να αποδώσει το βραβείο στον ελληνικό λαό, φοβάμαι ότι άλλαξε τον χαρακτήρα του βραβείου. Από βραβείο πολιτικού σθένους, το έκανε βραβείο πολιτικής βλακείας.
Λυπάμαι αν βρίσκετε την έκφραση βαριά· αλλά πώς λέγεται αυτό που σε κάνει να ψηφίζεις εκείνον ο οποίος υπόσχεται διαγραφή χρέους, κατάργηση φόρων, αποκατάσταση μισθών, συντάξεων και κεκτημένων, για να σου αυξήσει τον λογαριασμό κατά 100 δισ. μέσα σε τρία χρόνια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου