Η κατάπληξη της κυβέρνησης για το γεγονός ότι
οι Ελληνες που φθάνουν στα αεροδρόμια της Γερμανίας ελέγχονται όπως
ακριβώς οι Αιγύπτιοι και οι Τούρκοι, είναι υποκριτική. Είναι μέρος της
γνωστής, βαρετής, μα πάντα απαραίτητης τελετουργίας, που συμβολίζει τη
βαθιά πεποίθηση του Ελληνα στο ιστορικά κεκτημένο δικαίωμα της
ανευθυνότητάς του. Είναι ένα χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας αυτό,
εξίσου εμφανές όσο το Πάσχα, η συνωμοσιολογία, τα μπουζούκια και η
συμπάθεια για τους Ρώσους.
Για το πρόβλημα που οδήγησε στην επιβολή ειδικών μέτρων εις βάρος των ταξιδιωτών από την Ελλάδα, οι Γερμανοί είχαν προειδοποιήσει. Υποθέτω ότι θα το έθεσαν αρμοδίως μέσω των διπλωματικών διαύλων· προειδοποίησαν όμως και ευρύτερα, μέσω διαρροών στον γερμανικό Τύπο, τόσο για τους ελλιπείς ελέγχους στα σύνορα της χώρας μας όσο και για την αδυναμία της να γνωρίζει πόσοι πρόσφυγες φιλοξενούνται (που λέει ο λόγος...) στο έδαφός της και πού βρίσκονται.
Μόλις προ μηνός δεν ήταν που η Die Welt δημοσίευσε ρεπορτάζ, βάσει του οποίου η Ελλάδα δίνει λάθος στοιχεία για τους πρόσφυγες και δεν ελέγχει επαρκώς τα σύνορά της;
Οι κρατικοί αξιωματούχοι, τους οποίους ανέφερε η Die Welt ως πηγές των πληροφοριών της, ήσαν προφανώς του γερμανικού υπουργείου Εσωτερικών, που έχει και τη σχετική αρμοδιότητα.
Το δημοσίευμα εκείνο έδωσε ένα προανάκρουσμα των αποτελεσμάτων της έρευνας που διεξήγαγαν οι γερμανικές αρχές στις αφίξεις από Ελλάδα κατά το διάστημα Ιανουαρίου - Οκτωβρίου 2017, η οποία κατέληξε στον εντοπισμό 1.000 περιπτώσεων πλαστών ταξιδιωτικών εγγράφων.
Οταν δόθηκε η προειδοποίηση μέσω της Die Welt, ο παρ’ ημίν Υπαρκτός, διά του υφυπουργού Μπαλάφα, είχε απορρίψει περιφρονητικά το ρεπορτάζ της γερμανικής εφημερίδας ως «fake news». (Ο όρος ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εβδομάδα...) Με το χαρακτηριστικό αφ’ υψηλού υφάκι του, ο αδικαιολόγητα επηρμένος υφυπουργός είχε αποφανθεί: «Ξέρουμε τι είναι και τι ρόλο παίζει η Die Welt...».
Και όσοι δεν ξέραμε, καταλάβαμε εκ των υστέρων, όταν στις 12 του μηνός το γερμανικό υπουργείο Εσωτερικών αποφάσισε, επί τη βάσει των στοιχείων της συγκεκριμένης έρευνας, να επιβάλει ειδικά μέτρα για τους ταξιδιώτες από Ελλάδα. (Του πρώτου πληθυντικού προσώπου εξαιρείται ο Μπαλάφας, που είναι εκπαιδευμένος –τόσα χρόνια στην Αριστερά– να μην καταλαβαίνει...)
Ως αντιπολίτευση, οι σημερινοί κυβερνώντες, ιδίως ο πρωθυπουργός, δήλωναν ότι δεν τους ένοιαζε αν μας βγάλουν από τη Σένγκεν – και το τραγικό είναι ότι το εννοούσαν, γιατί ήταν η εποχή που δεν γνώριζαν, δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει Σένγκεν και τι συνεπάγεται.
Τώρα όμως που το υφίστανται αδιακρίτως όσοι Ελληνες ταξιδεύουν προς Γερμανία, η κυβέρνηση θύμωσε και φόρεσε την περικεφαλαία της.
Η γνωστή τελετουργία συνεχίζεται: Αφού περάσαμε το στάδιο της υποκριτικής κατάπληξης, μπαίνουμε τώρα πλησίστιοι σε εκείνο της ιεράς αγανακτήσεως. Ετσι, απαντάμε με αντίποινα: Κάνουμε και εμείς δειγματοληπτικούς ελέγχους στους Γερμανούς ταξιδιώτες που φθάνουν στα αεροδρόμιά μας. Τι νομίσατε δηλαδή; Μπορούμε και εμείς! Πόσο σαχλή αντίδραση, αλήθεια. Λες και το θέμα είναι εθνικό, μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, όταν στην πραγματικότητα είναι ευρωπαϊκό και αφορά την εφαρμογή μιας συνθήκης την οποία έχουμε υπογράψει.
Εδώ, η βοήθεια του Τόμας Μαν συμβάλλει στην κατανόηση της ειδοποιού διαφοράς μεταξύ ημών και εκείνων.
Στο δοκίμιο «Αυτός ο πόλεμος»*, το οποίο έγραψε το 1939, ο μεγάλος Γερμανός και Ευρωπαίος συγγραφέας συνοψίζει τη γερμανική ιδιαιτερότητα ως εξής:
«Ενώ σε άλλους λαούς η λογική αποτελεί την επιφάνεια και το βάθος της ψυχής ανήκει στο παράλογο, στους Γερμανούς ισχύει το ακριβώς αντίστροφο: η ψυχή και το όνειρο, το φανταστικό, βρίσκεται πάνω, ενώ η λογική στο βάθος». Ταιριάζει στην περίπτωσή μας. Οι Γερμανοί, αφού θα λύσσαξαν (δεν αμφιβάλλω καθόλου...) με το δούλεμα από την Ελλάδα, έφθασαν στο βάθος της ψυχής τους και έδρασαν με τη λογική: Πήραν μέτρα για να προστατεύσουν τα σύνορά τους από έναν διαπιστωμένο κίνδυνο.
Εμείς κάνουμε το αντίστροφο: Βάζουμε τη λογική (π.χ. της Σένγκεν) στην επιφάνεια, γι’ αυτό και δεν της δίνουμε καμιά σημασία.
Το αληθινό βάθος της ελληνικής ψυχής εκδηλώνεται, όταν μας παίρνουν χαμπάρι και αρχίζουμε τότε να ολοφυρόμαστε για τις προσβολές και τις αδικίες κατά του Ελληνισμού· όπως τώρα.
*: Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου και με πολύ κατατοπιστικό επίμετρο του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου. Διαβάστε το, αξίζει.
Για το πρόβλημα που οδήγησε στην επιβολή ειδικών μέτρων εις βάρος των ταξιδιωτών από την Ελλάδα, οι Γερμανοί είχαν προειδοποιήσει. Υποθέτω ότι θα το έθεσαν αρμοδίως μέσω των διπλωματικών διαύλων· προειδοποίησαν όμως και ευρύτερα, μέσω διαρροών στον γερμανικό Τύπο, τόσο για τους ελλιπείς ελέγχους στα σύνορα της χώρας μας όσο και για την αδυναμία της να γνωρίζει πόσοι πρόσφυγες φιλοξενούνται (που λέει ο λόγος...) στο έδαφός της και πού βρίσκονται.
Μόλις προ μηνός δεν ήταν που η Die Welt δημοσίευσε ρεπορτάζ, βάσει του οποίου η Ελλάδα δίνει λάθος στοιχεία για τους πρόσφυγες και δεν ελέγχει επαρκώς τα σύνορά της;
Οι κρατικοί αξιωματούχοι, τους οποίους ανέφερε η Die Welt ως πηγές των πληροφοριών της, ήσαν προφανώς του γερμανικού υπουργείου Εσωτερικών, που έχει και τη σχετική αρμοδιότητα.
Το δημοσίευμα εκείνο έδωσε ένα προανάκρουσμα των αποτελεσμάτων της έρευνας που διεξήγαγαν οι γερμανικές αρχές στις αφίξεις από Ελλάδα κατά το διάστημα Ιανουαρίου - Οκτωβρίου 2017, η οποία κατέληξε στον εντοπισμό 1.000 περιπτώσεων πλαστών ταξιδιωτικών εγγράφων.
Οταν δόθηκε η προειδοποίηση μέσω της Die Welt, ο παρ’ ημίν Υπαρκτός, διά του υφυπουργού Μπαλάφα, είχε απορρίψει περιφρονητικά το ρεπορτάζ της γερμανικής εφημερίδας ως «fake news». (Ο όρος ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εβδομάδα...) Με το χαρακτηριστικό αφ’ υψηλού υφάκι του, ο αδικαιολόγητα επηρμένος υφυπουργός είχε αποφανθεί: «Ξέρουμε τι είναι και τι ρόλο παίζει η Die Welt...».
Και όσοι δεν ξέραμε, καταλάβαμε εκ των υστέρων, όταν στις 12 του μηνός το γερμανικό υπουργείο Εσωτερικών αποφάσισε, επί τη βάσει των στοιχείων της συγκεκριμένης έρευνας, να επιβάλει ειδικά μέτρα για τους ταξιδιώτες από Ελλάδα. (Του πρώτου πληθυντικού προσώπου εξαιρείται ο Μπαλάφας, που είναι εκπαιδευμένος –τόσα χρόνια στην Αριστερά– να μην καταλαβαίνει...)
Ως αντιπολίτευση, οι σημερινοί κυβερνώντες, ιδίως ο πρωθυπουργός, δήλωναν ότι δεν τους ένοιαζε αν μας βγάλουν από τη Σένγκεν – και το τραγικό είναι ότι το εννοούσαν, γιατί ήταν η εποχή που δεν γνώριζαν, δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει Σένγκεν και τι συνεπάγεται.
Τώρα όμως που το υφίστανται αδιακρίτως όσοι Ελληνες ταξιδεύουν προς Γερμανία, η κυβέρνηση θύμωσε και φόρεσε την περικεφαλαία της.
Η γνωστή τελετουργία συνεχίζεται: Αφού περάσαμε το στάδιο της υποκριτικής κατάπληξης, μπαίνουμε τώρα πλησίστιοι σε εκείνο της ιεράς αγανακτήσεως. Ετσι, απαντάμε με αντίποινα: Κάνουμε και εμείς δειγματοληπτικούς ελέγχους στους Γερμανούς ταξιδιώτες που φθάνουν στα αεροδρόμιά μας. Τι νομίσατε δηλαδή; Μπορούμε και εμείς! Πόσο σαχλή αντίδραση, αλήθεια. Λες και το θέμα είναι εθνικό, μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, όταν στην πραγματικότητα είναι ευρωπαϊκό και αφορά την εφαρμογή μιας συνθήκης την οποία έχουμε υπογράψει.
Εδώ, η βοήθεια του Τόμας Μαν συμβάλλει στην κατανόηση της ειδοποιού διαφοράς μεταξύ ημών και εκείνων.
Στο δοκίμιο «Αυτός ο πόλεμος»*, το οποίο έγραψε το 1939, ο μεγάλος Γερμανός και Ευρωπαίος συγγραφέας συνοψίζει τη γερμανική ιδιαιτερότητα ως εξής:
«Ενώ σε άλλους λαούς η λογική αποτελεί την επιφάνεια και το βάθος της ψυχής ανήκει στο παράλογο, στους Γερμανούς ισχύει το ακριβώς αντίστροφο: η ψυχή και το όνειρο, το φανταστικό, βρίσκεται πάνω, ενώ η λογική στο βάθος». Ταιριάζει στην περίπτωσή μας. Οι Γερμανοί, αφού θα λύσσαξαν (δεν αμφιβάλλω καθόλου...) με το δούλεμα από την Ελλάδα, έφθασαν στο βάθος της ψυχής τους και έδρασαν με τη λογική: Πήραν μέτρα για να προστατεύσουν τα σύνορά τους από έναν διαπιστωμένο κίνδυνο.
Εμείς κάνουμε το αντίστροφο: Βάζουμε τη λογική (π.χ. της Σένγκεν) στην επιφάνεια, γι’ αυτό και δεν της δίνουμε καμιά σημασία.
Το αληθινό βάθος της ελληνικής ψυχής εκδηλώνεται, όταν μας παίρνουν χαμπάρι και αρχίζουμε τότε να ολοφυρόμαστε για τις προσβολές και τις αδικίες κατά του Ελληνισμού· όπως τώρα.
*: Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου και με πολύ κατατοπιστικό επίμετρο του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου. Διαβάστε το, αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου