Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ
Το ξαναλέω για να το εμπεδώσουμε: το πρόβλημα της Ελλάδος είναι πρόβλημα αισθητικής.
Της ασχήμιας δηλαδή που μας πνίγει ασφυκτικά ως αποτέλεσμα της
μακροχρόνιας διάβρωσης του μεταφυσικού, πολιτισμικού και ιστορικού
υποβάθρου του ελληνισμού, η οποία οδήγησε μοιραία στο υπαρξιακό κενό και
την συμπαρομαρτούσα αιφνίδια οικονομική κατάρρευση ενός χάρτινου
κράτους που επέπρωτο να τσαλακωθεί εσχάτως και από τους ποικίλης φύσεως
λεβέντες τσαλακώτους και λοιπούς πιερότους που πρόσφατα αναρριχήθηκαν
στο πτώμα του, το οδωδός και τυμπανιαίο, για να απομυζήσουν ως πολιτικά
παράσιτα και την τελευταία ικμάδα του.
Η οδηγός αρχαιοελληνική γραμμή
της αισθητικής και της διάνοιας, την οποία εκφράζει διαχρονικά ο
Θουκυδίδης (2, 40,1) δια στόματος Περικλέους στον «Επιτάφιο λόγο» του:
«φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας»
(αναδεικνύουμε το ωραίο της απλότητας και εμβαθύνουμε την σκέψη μας
χωρίς να την ρυπαίνουμε με βλακείες) αποτελεί πλέον, όντως, το ένδοξο
παρελθόν μας.
Χαρακτηριστικό και ηχηρό παράδειγμα ολικής κατάπτωσης αποτελεί ο
χώρος των σύγχρονων τηλεοπτικών διαφημίσεων, ο οποίος πραγματικά βγάζει
μάτι και σπάει αυτιά (και όχι μόνο). Η κακογουστιά τους (miserabile
visu, το καθ’ ημάς «οικτρόν ιδείν») και η αγραμματοσύνη της εκφοράς
τους, που πριν από λίγα χρόνια κυριαρχούσαν μόνο στα αλαλάζοντα
περιθωριακά τηλεκανάλια, έχουν πλέον κατακλύσει και τους
«μεγαλοαστικούς» τηλεοπτικούς πυλώνες της χώρας μας, οι οποίοι μας
βομβαρδίζουν καθημερινά, ηχητικά και οπτικά (το παλαιόν «ήχος και φως»),
με μηχανάκια απόξεσης τριχών ρουθουνιών, μασχάλης, στραβοχυμένων ποδιών
και άλλων ευαίσθητων (τρόπος του λέγειν) σημείων του σώματος, με
συσκευές απολέπισης ποδιών (με έμφαση στις φτέρνες) και με λοιπές
παρόμοιες καινοτομίες σχετικές με τις κακοσμίες και το κακόσχημον των
ανθρωπίνων όντων των εν Ελλάδι παροικούντων. Και να ήτανε μόνον αυτό,
καλά θα ήτανε. Έλα όμως που οι κάργιες που διαλαλούν την πραμάτεια τους
επιμένουν να μας δημοσιοποιούν και τις διευθύνσεις των παραμάγαζων που
τα πουλάνε στις πόλεις και τα χωρία της ελληνικής επικράτειας;
Εδώ είναι
που γίνεται το έλα να δεις και κάτσε ν’ ακούσεις, όταν μετ’ εκπλήξεως
ακούς ότι μία από τις συνήθεις οδούς στις διάφορες πόλεις όπου
βρίσκονται οι εν λόγω παράγκες είναι η οδός Βενιζελού, ναι, ναι,
Βενιζελού, όπως το ακούτε, με έμφαση παρατονισμένο στη λήγουσα, έτσι την
κράζουν την οδό οι αγράμματες διαφημίζουσες κάργες, μεταποιώντας την
εμβληματική μορφή του Ελευθερίου Βενιζέλου σε κάτι σαν «σουρλουλού» η
και την πάλαι ποτέ γνωστή αθηναϊκή «φτερού» (στον άνεμο). Πάμε δηλαδή με
ολοένα επιταχυνόμενους ρυθμούς σε αυτό που λέμε «κατά διαβόλου».
Και ο διάβολος της διαφήμισης ολοένα και επεκτείνεται καταπίνοντας
όλο και περισσότερες πόλεις της Ελλάδος, αν κρίνει κανείς από τον
καταιγισμό των διαφημιζόμενων ενεχυροδανειστηρίων που απλώνονται ανά την
επικράτεια από τον γνωστό οίκο «Ριχάρδο», ο οποίος σας καλεί να του
ακουμπήσετε τα χρυσαφικά σας έναντι ρευστού ευρεώ. Παλιότερα μεγαλώναμε
με τον ρομαντικό ιππότη Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο (μέχρι και οι τούρκοι
τον ήξεραν, ως «ασλάν γιουρεκλί Ρισάρ», να μαθαίνουμε και τούρκικα,
μπορεί σύντομα να μας χρειαστούν), τώρα ήρθε ή ώρα να εντρυφήσουμε και
στον ημέτερο Παπαδιαμάντη («Οι ΄Εμποροι των Εθνών») αλλά και στον
διαλάμποντα Σαίξπηρ (τώρα τον γράφουν Σέξπιρ, το σεξ βλέπετε πάει
παντού), τον αναδείξαντα θεατρικά τον πανταχού παρόντα και τα πάντα
απομυζώντα περιπλανώμενο «Έμπορο της Βενετίας»…
Κατά τα λοιπά, Δευτέρα βράδυ 25 Ιουλίου 2016, η αποβλακωμένη και
αυτιστική ελληνική νεολαία πλημμύρισε ασφυκτικά την πλατεία Συντάγματος
κυνηγώντας πόκεμον, καθ’ ην στιγμήν το πραγματικό πόκεμον εκφωνούσε λίγα
μέτρα πιο πάνω, στον προαύλιο χώρο της Βουλής, το πώς θα ανασκάψει το
Σύνταγμα, την πλατεία δηλαδή διότι μόνον αυτή έχει απομείνει να θυμίζει
Σύνταγμα, καθότι ακόμη και το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη
μεταποιήθηκε σε Μουσείο!!!
Προφανώς για την επίτευξη του σκοπού του θα
απαιτηθεί πέραν της στρατηγικής του «εν τούτω καρανίκα» και η διάβαση
του «Ρουβίκωνα», αν και πολλοί είναι εκείνοι που αντί να τον διαβούν
κάθονται στις όχθες του και ψαρεύουν χάνους.
Κάτι μου θυμίζει αυτό, τον
ψυχίατρο που πλησιάζει τον «τρελό» που καθισμένος σ’ ένα παγκάκι της
πλατείας Συντάγματος ψαρεύει με το καλάμι του, το αγκίστρι του και το
δόλωμά του, αναμένοντας από τους περαστικούς να του ρίξουν και κανένα
κέρμα στο καπέλο του. Ο γιατρός του ρίχνει μερικά ευρώ και τον ρωτάει
περιπαικτικά: «πως πάει φίλε, τσιμπούν οι χάνοι;» για να πάρει την
απάντηση:
«Ναι γιατρέ μου, εσείς είστε ο δέκατος πέμπτος».
Δυστυχώς,
έτσι όπως ήρθαν τα πρά(γ)ματα, κανείς πια δεν ξέρει ποιος είναι ο
γιατρός, ποιος ο τρελός, και ποιος ο χάνος…
Η τηλεόραση πάντως συνεχίζει ακάθεκτη με την στριγγλίζουσα
τηλεπαρουσιάστρια του καλοκαιριού να μας πληροφορεί ότι ο
αλγερινογαλλοτζιχαντιστής που αποκεφάλισε τον καθολικό ιερέα κοντά στη
Ρουέν χθες (26 Ιουλίου 2016) φώναζε «αλλαχού ακμπάρ» (!) ελληνοποιώντας
προφανώς το διεθνώς πλέον γνωστό «Αλλάχ-ου-Άκμπαρ» (Ο Θεός είναι Μέγας)
σε κάτι που προσομοίαζε με το «αλλαχού τα κακαρίσματα κι αλλαχού γεννούν
οι κότες» που μεταμορφώθηκαν σε εκφωνήτριες ελέω θερινών αδειών των
αυθεντικών τηλεπαρουσιαστριών που «λιάζονται» μαζί με την κάθε κυρά
σία-τασία στις παραλίες με τα ξέκωλα της Μυκόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου