ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Άμοιρα, άτυχα παιδιά ή στυγεροί δολοφόνοι;

Tης ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά κακοποιημένα παιδιά που έγιναν μεγάλοι επιστήμονες, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, επιχειρηματίες, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί.

Υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν υποστεί μπούλινγκ, βία και στέρηση στα τρυφερά τους χρόνια κι έγιναν κανονικοί άνθρωποι, ισορροπημένα μέλη της κοινωνίας. Πολίτες.  

Υπάρχουν αμέτρητα παιδιά που την αγάπη που δεν γνώρισαν την πρόσφεραν γενναιόδωρα στα δικά τους παιδιά όταν έγιναν γονείς. Όλοι αυτοί δυσκολεύτηκαν περισσότερο από τους άλλους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά γνώριζαν ότι δεν τέλειωσαν όλα στα παιδικά χρόνια. Και ότι τα παιδικά τους πάθη αιτιολογούν αλλά δεν δικαιολογούν.

Γι' αυτό πρέπει να σταματήσει αυτό το τροπάρι, κάθε φορά που ένας αρρωστημένος εγκέφαλος παίρνει ένα καλάσνικοφ ή μία δεσμίδα δυναμίτες να ψάχνουμε αν είχε υποστεί κακοποίηση ως παιδί, εν είδει ακαταλόγιστου, σαν μηχανισμός αθώωσης. Εθιζόμαστε σε αυτό από την υπερπροσφορά ερασιτεχνικής ψυχανάλυσης στη δημόσια σφαίρα και ερμηνεύουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά σαν μεταβατική ιδιότητα των μαθηματικών.

Υπέστη βία, θα γίνει βίαιος, θα μοιράσει βία, τα παιδιά του θα υποστούν βία, θα γίνουν βίαια και θα μοιράσουν βία – σε ένα αυτοσχέδιο ντόμινο τελειώνουμε τη συγκλονιστικά περίπλοκη ανθρώπινη φύση, γιατί όλοι κάποτε καθίσαμε απέναντι σε έναν ψυχαναλυτή και νομίζουμε ότι μάθαμε τις περιπέτειες του μυαλού. Ή χειρότερα το διαβάσαμε σε ένα βιβλίο, σε ένα περιοδικό, στο ίντερνετ ή κάποιος μας το είπε.

Όμως μεταξύ των σκληρών παιδικών χρόνων και της ενήλικης ζωής μεσολαβεί κάτι που λέγεται...

 ωρίμαση, αυτογνωσία, αυτοσυνειδησία, ατομική ευθύνη. Αυτή την τελευταία αναγνωρίζει η κοινωνία όταν αποτιμά τα μέλη της. Δεν καταλογίζει οικογενειακή ή συλλογική ευθύνη – το κάθε κοινωνικό ον κρίνεται αυτοτελώς.  

Η επιστήμη μπορεί ασφαλώς να βοηθήσει και να επουλώσει πληγές, ακόμα και να τεκμηριώσει σε κάποιους το ακαταλόγιστο, για τους υπόλοιπους όμως η κοινωνία δεν είναι υποχρεωμένη να αναζητά κάθε φορά τα ψυχικά τραύματα. Διότι τότε η ευθύνη παύει να είναι ατομική, μετατίθεται στο βίαιο παρελθόν, που ασφαλώς δεν σταματά σε μια γενιά, κι έτσι εύκολα μπορεί κανείς να διολισθήσει στην παράλογη ακολουθία που μεταφέρει τις ευθύνες στον Κάιν.

Ας τελειώνουμε λοιπόν με τις επιπόλαιες αντιεπιστημονικές ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του σωρού. Αυτοί οι τύποι που βγαίνουν στις μέρες μας να μοιράσουν θάνατο δεν είναι άμοιρα, άτυχα παιδιά, είναι στυγεροί δολοφόνοι.