Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
«Η πολιτική ήταν πάντα (σ.σ.: για το Ισλάμ) η σκηνή της θρησκευτικής
αναζήτησης. Σωτηρία δεν σήμαινε λύτρωση από την αμαρτία, αλλά τη
δημιουργία μιας δίκαιας κοινωνίας, στην οποία το άτομο μπορεί ευκολότερα
να προχωρήσει στην παράδοση όλης της ύπαρξής του που οδηγεί στην
εκπλήρωση. Η πολιτεία ήταν, συνεπώς, ζήτημα υπέρτατης σπουδαιότητας και,
καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, έχουν γίνει η μία μετά την άλλη οι
απόπειρες να δημιουργηθεί ένα πραγματικά ισλαμικό κράτος».
Αυτά παραπάνω τα γράφει η Κάρεν Αρμστρονγκ, η διάσημη ιστορικός των
θρησκειών, στο βιβλίο της για την ιστορία του Ισλάμ.
Τα θυμήθηκα, όταν
άκουσα ότι χθες ο πρόεδρος της Τουρκίας ανέβασε το έργο «Ο Ερντογάν
μουεζίνης» – δικός τους είναι, στο κάτω κάτω, ο Καραγκιόζης και με
απόφαση της UNESCO.
Αν κατάλαβα καλά, ο Ερντογάν αυτοπροσώπως ξύπνησε
τους γείτονές του με τον γνωστό μακρόσυρτο κλαυθμό από τη φωνούλα του,
μέσω των μεγαφώνων του προεδρικού μεγάρου. Υποθέτω ότι ο Αμβρόσιος ή ο
Ανθιμος δεν θα βρήκαν τίποτε παράξενο σε αυτό –μπορεί να τους συγκίνησε
κιόλας η ευλάβεια του ανδρός–, αλλά για τα μέτρα του πολιτισμού της
Δύσης αυτή η μείξη του πολιτικού και του θρησκευτικού ρόλου είναι,
αναλόγως της περίπτωσης, από γελοία μέχρι επικίνδυνη.
Για
τους ευλαβείς μουσουλμάνους αυτή η μείξη είναι μέσα στη φύση της
θρησκείας τους. Ατελείωτος είναι ο κατάλογος των πολιτικών ή
στρατιωτικών ηγετών στην ιστορία του Ισλάμ, οι οποίοι, σε κρίσιμες ώρες
για την τύχη τους, ανέλαβαν προσωπικά και τον ρόλο θρησκευτικού ηγέτη.
Από τον Ντοστ Μοχάμεντ, που έδιωξε τους Βρετανούς από το Αφγανιστάν στον
Α΄ Αγγλοαφγανικό Πόλεμο, μέχρι –αν δεν με απατά η μνήμη μου– τον
τελευταίο Οθωμανό σουλτάνο, εκείνο τον φουκαρά με την τεράστια μύτη, ο
οποίος στην απελπισία του να αντιμετωπίσει τους Νεότουρκους προσπάθησε
να παίξει ανεπιτυχώς και αυτό τον ρόλο.
Ο Ερντογάν δεν το κάνει αυτό μόνον επειδή έτσι του ήρθε και δεν θα
δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Ο θρησκευτικός ρόλος που έδειξε να
διεκδικεί παίρνοντας το μικρόφωνο του μουεζίνη, μιλάει κατευθείαν στην
καρδιά των απλών, ευλαβών μουσουλμάνων, στα χαμηλότερα από κάθε απόψεως
στρώματα, που δεν έχουν αξιώσεις για Ευρώπες και τέτοια. Είναι μια
χειρονομία, δηλαδή, η οποία απευθύνεται στον κόσμο που ο ίδιος καλεί
(και μέσω SMS στα κινητά) να παραμείνει στους δρόμους.
Εύστοχες, ιδιαιτέρως προσεγμένες και πάντα χρήσιμες οι επισημάνσεις
των Ευρωπαίων επιτρόπων, καθώς και του πρόεδρου της επιτροπής Εξωτερικών
Σχέσεων του Κοινοβουλίου, για τον δρόμο που παίρνει η Τουρκία· αλλά δεν
χρειάζονταν για να καταλάβουμε ότι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου