Αν κάποια τύχη αγαθή επιτρέψει στο μέλλον να
υπάρξει, ας μην αφήσουμε στον ιστορικό του το δικαίωμα να αναλωθεί με
τον αφρό των ημερών του έτους 2015. Ας καταγράψουμε από τώρα, για
λογαριασμό του, το αποτύπωμα όσων γεγονότων άλλαξαν τη ζωή στη χώρα που
κρέμεται σαν τσαμπί στο νοτιότατο άκρο της Βαλκανικής. Οφείλει να μην
ξεχάσει πως η ιστορική αυτή χρονιά ξεκίνησε με την κατάργηση των
αυτοκτονιών και την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης. Να μην
παραλείψει να σημειώσει ότι έως τον Δεκέμβριο του 2014 οι αυτόχειρες
είχαν αναδειχθεί, ερήμην τους, σε πρωταγωνιστές του δημόσιου διαλόγου,
ενώ στον χρόνο που κλείνει εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας. Ούτε μία
αυτοχειρία δεν κατεγράφη στη διάρκεια του έτους, και αν κάποιοι
δυστυχείς είχαν την ατυχή έμπνευση να αυτοκτονήσουν το έκαναν
γνωρίζοντας πως η πράξη τους είχε χάσει πλέον την πολιτική της υπεραξία.
Ξαναβρήκε την πραγματική της αξία. Μια προσωπική υπόθεση αδιεξόδων και
απελπισίας.
Την κατάργηση της αυτοκτονίας κήρυξε με τον πιο επίσημο τρόπο η τότε πρόεδρος της Βουλής, αν τη θυμάστε, όταν κατέθεσε στεφάνι στο Σύνταγμα στο σημείο όπου είχε βάλει τέλος της ζωής του κάποιος συνταξιούχος φαρμακοποιός.
Με την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης εξαφανίστηκαν και όλα αυτά τα παιδάκια που λιποθυμούσαν από την πείνα στις σχολικές τάξεις. Από πολιτικό πρόβλημα έγιναν κι αυτά πρόβλημα του άνεργου πατέρα τους.
Ας μη βιαστεί ο ιστορικός του μέλλοντος να αποφασίσει πως οι άνεργοι δεν μειώθηκαν στη χώρα της Βαλκανικής. Εδώ, ως γνωστόν, όλα γίνονται μεθοδικά, βάσει προγράμματος. Δεν μπορείς μέσα σε δώδεκα μήνες να τα κάνεις όλα. Οι αρμόδιοι ασχολήθηκαν με τα πιο επείγοντα από τα επείγοντα, τις αυτοκτονίες και την ανθρωπιστική κρίση, αφήνοντας την ανεργία για χρόνους ευθετότερους. Εξάλλου, από ό,τι όλα δείχνουν, το 2015 δεν πρόκειται να τελειώσει στις 31 Δεκεμβρίου τρέχοντος. Θα πάρει παράταση, σαν την αξιολόγηση.
Με δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα, κανείς ιστορικός, όσο προκατειλημμένος και αν είναι, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει πως δεν έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να αντιμετωπίσουν την ανεργία. Με δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα κατάφεραν να μετατρέψουν τους ανέργους σε ενεργούς πολίτες, να νιώσουν πως δεν είναι ριγμένοι στο κοινωνικό περιθώριο, πως συμμετέχουν στα δημοκρατικά πράγματα της χώρας που κρέμεται σαν τσαμπί στο νοτιότατο άκρο της Βαλκανικής.
Το 2015 κλείνει με ένα γεγονός που η δημοκρατική κοινή γνώμη και το τηλεοπτικό κοινό της περίμενε χρόνια τώρα:
Αναφέρομαι στην αναγνώριση των αγώνων του κ. Βασίλη Λεβέντη από τον κ. Αλέκο Φλαμπουράρη. Γεγονός που αποδεικνύει πως δεν ξεμπερδέψαμε ακόμη, και δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με το 2015. Φοβούμαι, δε, πολύ πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναγκασθεί να μιλήσει για 2015 Β΄ αντί για 2016 και πάει λέγοντας.
Πώς ξεμπερδεύεις με το 2015;
Πώς ξεμπερδεύεις με την παραγωγή αφρού και μπουρμπουλήθρας που βαφτίζεται πολιτική;
Πώς ξεμπερδεύεις με την πολιτική, που αντί να υπηρετεί λεηλατεί τη ζωή σου;
Πώς η Ελλάδα μπορεί να ξεμπερδέψει από τον χειρότερο εαυτό της;
«Τεράστιο σχέδιο», όπως είχε πει και ο Ντε Γκωλ όταν κάποιος τον υποδέχθηκε στο απελευθερωμένο Παρίσι με ένα πανό που έγραφε: «Θάνατος στους ηλίθιους».
Υποθέτω ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα παραλείψει να χαρακτηρίσει το έτος 2015 ως κομβικό για την ιστορία του τόπου. Ενα απ’ αυτά που δικαιούνται τουλάχιστον ένα κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία. Υπόθεση η οποία, υπενθυμίζω, στηρίζεται στην προϋπόθεση πως θα υπάρξει μέλλον στον τόπο και θα έχει απομείνει κάποιου είδους ίδρυμα που θα φέρει τον τίτλο του σχολείου. Διότι το 2015 έληξε η θητεία του αιώνα που ξεκίνησε το 1915, έτος κατά το οποίο, ως γνωστόν, εγκαινιάσθηκε η αλυσίδα των διχασμών που κατάφεραν στην ψυχή αυτής της χώρας περισσότερες πληγές κι από τους δύο μεγάλους πολέμους του περασμένου αιώνα. Βασιλεύς Κωνσταντίνος εναντίον Βενιζέλου, Εμφύλιος 1946-1949, αριστερά - δεξιά στα ένδοξα χρόνια της μεταπολίτευσης και, τέλος, ο διχασμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.
Ο διχασμός τελευταίας κοπής υπήρξε αντάξιος της ελαφρότητας που κατέκτησε η πολιτική σκηνή και το κοινό της, η κοινωνία, στα χρόνια της ευμάρειας που οδήγησαν στην κατάρρευση. Οι τραγωδίες της σύγχρονης Ιστορίας μας, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος, αναπαρήχθησαν με όρους εθνικής οπερέτας. Η συλλογική μας ψυχή χόρτασε από λυρικές τοξίνες. Ενας πλειστηριασμός από μεγάλες κουβέντες, μαγκιά και λοιπές εθνικές αρετές, ο οποίος απέδιδε καλύτερα όσο απομακρυνόταν από την πραγματικότητα. Το αριστούργημα της τέχνης, η Ελλάς, κατεκυρώθη στον πλειοδότη κ. Τσίπρα. Ο οποίος, μην γνωρίζοντας Ιστορία, δεν μπορούσε να υποψιασθεί πως η Ιστορία θα του ανέθετε να εκφωνήσει αυτός τον επικήδειο του αιώνα των διχασμών.
Οπως λέει ο φίλος μου Βασίλης –όσοι δεν τον είδατε στη σκηνή της οδού Φρυνίχου χάνετε–, ο τελευταίος διχασμός δεν μπορούσε παρά να τελειώσει με μια χειρονομία αυτογελοιοποίησης:
Μια απ’ αυτές που από την πρώτη κιόλας περίοδο ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι έχει την ικανότητα να τις αναδεικνύει σε υψηλή πολιτική, είτε συμπράττοντας με τον κ. Καμμένο είτε εκπροσωπούμενος από τη φαλακρή Ιφιγένεια της οικονομίας, τον κ. Βαρουφάκη. Εφαρμόζοντας το μνημόνιο που υπέγραψε το καλοκαίρι, συνεχίζοντας όμως να επικαλείται τον πόνο του και τις διαφωνίες του για ό,τι ο ίδιος υπέγραψε και καλείται να εφαρμόσει, απλώς καταφέρνει να εξουδετερώσει την αντιμνημονιακή ρητορεία γελοιοποιώντας την.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να αντιληφθούμε την αμηχανία του ιστορικού του μέλλοντος. Μια μικρή παύση, μια μικρή παράκαμψη από τη μεγάλη λεωφόρο της Ιστορίας, σύντομη στάση λόγω σωματικής ανάγκης.
Και τώρα που έκλεισε ο αιώνας των διχασμών, με τι θα παθιαστεί αυτός ο λαός που όταν παθιάζεται μεγαλουργεί;
Ή μήπως θα τον αφήσουμε έτσι ξεκρέμαστο, καταδικασμένο στη μετριότητα λόγω ελλείψεως πάθους;
Ομως μην ανησυχείτε. Οπως η Ελλάδα, έτσι και το 2015 δεν πρόκειται να πεθάνει. Εξάλλου, όπως είπε ο κ. Φλαμπουράρης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνά έως το 1919.
Lapsus linguae ή μήπως προφητεία;
Η αυτογελοιοποίηση που σημάδεψε το τέλος του διχασμού δεν σταματάει εδώ. Και όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση, έτσι και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει τους αγώνες του Βασίλη Λεβέντη.
Το πνεύμα του 2015 θα επιζήσει του ημερολογιακού του τέλους.
Την κατάργηση της αυτοκτονίας κήρυξε με τον πιο επίσημο τρόπο η τότε πρόεδρος της Βουλής, αν τη θυμάστε, όταν κατέθεσε στεφάνι στο Σύνταγμα στο σημείο όπου είχε βάλει τέλος της ζωής του κάποιος συνταξιούχος φαρμακοποιός.
Με την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης εξαφανίστηκαν και όλα αυτά τα παιδάκια που λιποθυμούσαν από την πείνα στις σχολικές τάξεις. Από πολιτικό πρόβλημα έγιναν κι αυτά πρόβλημα του άνεργου πατέρα τους.
Ας μη βιαστεί ο ιστορικός του μέλλοντος να αποφασίσει πως οι άνεργοι δεν μειώθηκαν στη χώρα της Βαλκανικής. Εδώ, ως γνωστόν, όλα γίνονται μεθοδικά, βάσει προγράμματος. Δεν μπορείς μέσα σε δώδεκα μήνες να τα κάνεις όλα. Οι αρμόδιοι ασχολήθηκαν με τα πιο επείγοντα από τα επείγοντα, τις αυτοκτονίες και την ανθρωπιστική κρίση, αφήνοντας την ανεργία για χρόνους ευθετότερους. Εξάλλου, από ό,τι όλα δείχνουν, το 2015 δεν πρόκειται να τελειώσει στις 31 Δεκεμβρίου τρέχοντος. Θα πάρει παράταση, σαν την αξιολόγηση.
Με δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα, κανείς ιστορικός, όσο προκατειλημμένος και αν είναι, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει πως δεν έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να αντιμετωπίσουν την ανεργία. Με δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα κατάφεραν να μετατρέψουν τους ανέργους σε ενεργούς πολίτες, να νιώσουν πως δεν είναι ριγμένοι στο κοινωνικό περιθώριο, πως συμμετέχουν στα δημοκρατικά πράγματα της χώρας που κρέμεται σαν τσαμπί στο νοτιότατο άκρο της Βαλκανικής.
Το 2015 κλείνει με ένα γεγονός που η δημοκρατική κοινή γνώμη και το τηλεοπτικό κοινό της περίμενε χρόνια τώρα:
Αναφέρομαι στην αναγνώριση των αγώνων του κ. Βασίλη Λεβέντη από τον κ. Αλέκο Φλαμπουράρη. Γεγονός που αποδεικνύει πως δεν ξεμπερδέψαμε ακόμη, και δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με το 2015. Φοβούμαι, δε, πολύ πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναγκασθεί να μιλήσει για 2015 Β΄ αντί για 2016 και πάει λέγοντας.
Πώς ξεμπερδεύεις με το 2015;
Πώς ξεμπερδεύεις με την παραγωγή αφρού και μπουρμπουλήθρας που βαφτίζεται πολιτική;
Πώς ξεμπερδεύεις με την πολιτική, που αντί να υπηρετεί λεηλατεί τη ζωή σου;
Πώς η Ελλάδα μπορεί να ξεμπερδέψει από τον χειρότερο εαυτό της;
«Τεράστιο σχέδιο», όπως είχε πει και ο Ντε Γκωλ όταν κάποιος τον υποδέχθηκε στο απελευθερωμένο Παρίσι με ένα πανό που έγραφε: «Θάνατος στους ηλίθιους».
Το 2015 ποτέ δεν πεθαίνει
Υποθέτω ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα παραλείψει να χαρακτηρίσει το έτος 2015 ως κομβικό για την ιστορία του τόπου. Ενα απ’ αυτά που δικαιούνται τουλάχιστον ένα κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία. Υπόθεση η οποία, υπενθυμίζω, στηρίζεται στην προϋπόθεση πως θα υπάρξει μέλλον στον τόπο και θα έχει απομείνει κάποιου είδους ίδρυμα που θα φέρει τον τίτλο του σχολείου. Διότι το 2015 έληξε η θητεία του αιώνα που ξεκίνησε το 1915, έτος κατά το οποίο, ως γνωστόν, εγκαινιάσθηκε η αλυσίδα των διχασμών που κατάφεραν στην ψυχή αυτής της χώρας περισσότερες πληγές κι από τους δύο μεγάλους πολέμους του περασμένου αιώνα. Βασιλεύς Κωνσταντίνος εναντίον Βενιζέλου, Εμφύλιος 1946-1949, αριστερά - δεξιά στα ένδοξα χρόνια της μεταπολίτευσης και, τέλος, ο διχασμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.
Ο διχασμός τελευταίας κοπής υπήρξε αντάξιος της ελαφρότητας που κατέκτησε η πολιτική σκηνή και το κοινό της, η κοινωνία, στα χρόνια της ευμάρειας που οδήγησαν στην κατάρρευση. Οι τραγωδίες της σύγχρονης Ιστορίας μας, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος, αναπαρήχθησαν με όρους εθνικής οπερέτας. Η συλλογική μας ψυχή χόρτασε από λυρικές τοξίνες. Ενας πλειστηριασμός από μεγάλες κουβέντες, μαγκιά και λοιπές εθνικές αρετές, ο οποίος απέδιδε καλύτερα όσο απομακρυνόταν από την πραγματικότητα. Το αριστούργημα της τέχνης, η Ελλάς, κατεκυρώθη στον πλειοδότη κ. Τσίπρα. Ο οποίος, μην γνωρίζοντας Ιστορία, δεν μπορούσε να υποψιασθεί πως η Ιστορία θα του ανέθετε να εκφωνήσει αυτός τον επικήδειο του αιώνα των διχασμών.
Οπως λέει ο φίλος μου Βασίλης –όσοι δεν τον είδατε στη σκηνή της οδού Φρυνίχου χάνετε–, ο τελευταίος διχασμός δεν μπορούσε παρά να τελειώσει με μια χειρονομία αυτογελοιοποίησης:
Μια απ’ αυτές που από την πρώτη κιόλας περίοδο ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι έχει την ικανότητα να τις αναδεικνύει σε υψηλή πολιτική, είτε συμπράττοντας με τον κ. Καμμένο είτε εκπροσωπούμενος από τη φαλακρή Ιφιγένεια της οικονομίας, τον κ. Βαρουφάκη. Εφαρμόζοντας το μνημόνιο που υπέγραψε το καλοκαίρι, συνεχίζοντας όμως να επικαλείται τον πόνο του και τις διαφωνίες του για ό,τι ο ίδιος υπέγραψε και καλείται να εφαρμόσει, απλώς καταφέρνει να εξουδετερώσει την αντιμνημονιακή ρητορεία γελοιοποιώντας την.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να αντιληφθούμε την αμηχανία του ιστορικού του μέλλοντος. Μια μικρή παύση, μια μικρή παράκαμψη από τη μεγάλη λεωφόρο της Ιστορίας, σύντομη στάση λόγω σωματικής ανάγκης.
Και τώρα που έκλεισε ο αιώνας των διχασμών, με τι θα παθιαστεί αυτός ο λαός που όταν παθιάζεται μεγαλουργεί;
Ή μήπως θα τον αφήσουμε έτσι ξεκρέμαστο, καταδικασμένο στη μετριότητα λόγω ελλείψεως πάθους;
Ομως μην ανησυχείτε. Οπως η Ελλάδα, έτσι και το 2015 δεν πρόκειται να πεθάνει. Εξάλλου, όπως είπε ο κ. Φλαμπουράρης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνά έως το 1919.
Lapsus linguae ή μήπως προφητεία;
Η αυτογελοιοποίηση που σημάδεψε το τέλος του διχασμού δεν σταματάει εδώ. Και όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση, έτσι και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει τους αγώνες του Βασίλη Λεβέντη.
Το πνεύμα του 2015 θα επιζήσει του ημερολογιακού του τέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου