Είχε γίνει φανερό μετά τις ευρωεκλογές του 2014 πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν προ των πυλών. Αυτό καθόρισε τις τακτικές κινήσεις όλων των βασικών παικτών.
Πρώτα - πρώτα των εταίρων που ήθελαν πλέον να διαπραγματευθούν με την ανερχόμενη δύναμη, εγκαταλείποντας τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου στο έλεος του Κουβέλη. Απλώς οι εταίροι μας δεν μπορούσαν να φαντασθούν πως οι Συριζαίοι θα αποδεικνυόταν τόσο «νούμερα». Οι Σαμαράς και Βενιζέλος βίωσαν την εγκατάλειψη τους περίπου ως προδοσία και ο Κουβέλης επέσπευσε την έλευση του αναπόφευκτου, διαψεύδοντας τον Ταίηλορ, που υποστήριζε πως «το αναπόφευκτο σπανίως συμβαίνει».
Η συνέχεια είναι γνωστή και κατά γενική ομολογία μας οδήγησε σε καταστάσεις οδυνηρές, έτσι ώστε με ευκολία σήμερα να μπορούμε να πούμε, πως πέρυσι τέτοια εποχή όλοι μας ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, μα πάνω απ΄ όλα τα μεγέθη, οι δείκτες και οι προοπτικές της Εθνικής Οικονομίας.
Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και την πανωλεθρία του Αριστερού Ρεύματος, που λειτούργησε και λειτουργεί διαπαιδαγωγητικά προς τους υποψηφίους «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως δρομολογούνται κάποιες μεταρρυθμίσεις με την ψυχή στο στόμα, από μία κυβέρνηση που δηλώνει με κάθε ευκαιρία πως δεν πιστεύει σε αυτές. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα.
Δεν μπορούν να υπάρξουν μεταρρυθμιστικές τομές και να αναπτυχθεί ο ιδιωτικός τομέας, αν η κυβέρνηση που προγραμματίζει αυτούς τους στόχους δεν πιστεύει στην αναγκαιότητα τους, αν οι εσωτερικές αντιστάσεις εμποδίζουν την υλοποίηση αυτών που υπό το κράτος της έξωθεν πίεσης ψηφίζει η ελληνική βουλή.
Σε αυτό το σημείο σφάλλουν διπλά όσοι υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητος στη διακυβέρνηση του τόπου γιατί μόνον αυτός μπορεί να θεσμοθετήσει αυτές τις ριζικές αλλαγές χωρίς κοινωνικές συγκρούσεις.
Πρώτον, γιατί για να αποφύγει τις μεταρρυθμίσεις, ψηφίζει εισπρακτικά ισοδύναμα
Δεύτερον, γιατί και τις μεταρρυθμίσεις που ψηφίζει δεν είναι σίγουρο αν και πότε θα τις υλοποιήσει (παρακάμπτω, δε, την αντι-μεταρρυθμιστική πολιτική του στην Παιδεία, στη Δημόσια Ασφάλεια και στη Δικαιοσύνη).
Η μοναδική προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση του τόπου έγκειται στο ότι:
Kατέρρευσε το δόγμα «χειρότερα δεν γίνεται» που ακουγόταν κατά κόρον στην εποχή των Σαμαροβενιζέλων, καθώς αποδείχτηκε πως γίνεται, και φάνηκε περίτρανα, πως δεν υπάρχει άλλη οδός σωτηρίας της χώρας, παρά μόνον η μνημονιακή οδός.
Η συντριβή των δύο αυτών πολιτικών προταγμάτων που η εθνολαϊκιστική αριστερά τα είχε αναγάγει σε δόγματα, οδήγησε στον πολιτικό αφανισμό των ακραίων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και υπονόμευσε και υπονομεύει την πολιτική και κοινωνική αντιπροσώπευση του βασικού κορμού του, όπως δείχνουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
Όλα τα παραπάνω σηματοδοτούν ένα πολιτικό τοπίο που απαγορεύει την επιστροφή στο status quo ante, καθώς η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ τον έχει αφοπλίσει ιδεολογικά και πολιτικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016, με μία αναγεννημένη φιλελεύθερη παράταξη στην κυβέρνηση, δεν θα είναι ίδιος με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2014. Και αυτό είναι το κέρδος της χρονιάς που φεύγει. Κατέρρευσαν οι αριστεροί μύθοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου