ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Καστελλόριζο και περηφάνια

Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Ναι, αυτή η φωτογραφία αποδείχθηκε ισοδύναμη χιλίων λέξεων, προάγγελος μυρίων βασάνων· ναι, αυτά τα πέντε χρόνια δεν πέρασαν «σαν να ’ταν χθες». 

Μόνοι ευνοημένοι; 

Αυτοί που όταν τους δείχνουν το φεγγάρι, θαυμάζουν το δάχτυλο. 

Το ημερολόγιο έγραφε 23 Απριλίου 2010. Εάν απουσίαζε από τη φωτογραφία ο πρωταγωνιστής, θα είχαμε μια καρτ ποστάλ, δέλεαρ απανταχού τουριστών. Το έκπαγλο Καστελλόριζο. Αψογα κοστουμαρισμένος, ευθυτενής, ο πρώην πρωθυπουργός, πάγωσε το πανελλήνιο, έχοντας πίσω του μια πράσινη βαρκούλα με πάλλευκο τεντόπανο. Αυτή η βαριά σκηνική παρουσία του Γ. Παπανδρέου, σε ένα τοπίο ιδανικό για αμαχητί παράδοση των αισθήσεων, προμήνυε κάτι οδυνηρό. Πέντε τέτοια χρόνια είναι πολλά.
Χωρίς πελαγοδρομίες, στεκόμαστε στο αδιάψευστο. Πριν από την κατάρρευση και τον διασυρμό ενός κράτους, ψευδεπίγραφα σφριγηλού, τι προηγήθηκε; 

Οι πρωθυπουργίες δύο ανδρών που τα λαμπερά ονόματά τους παρήλαυναν πριν από τους ίδιους. 

Ο Κώστας Καραμανλής (2004-2009) και ο Γιώργος Παπανδρέου (2009-2011) είναι τα κατεξοχήν πρόσωπα που οφείλουν να φωτίσουν αλήθειες για τα αίτια των δεινών. 

Ηταν ο πρώτος που το 2008 διαβεβαίωνε ότι η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη και ο ίδιος, που μόλις ένα χρόνο μετά, παραμονές αιφνιδιαστικών εκλογών, μας στραβοξύπνησε. Πρέπει να πάρουμε δυσάρεστα μέτρα, για να μη λάβουμε αργότερα επώδυνες αποφάσεις, ήταν το γενναίο του διά ταύτα. 

Εμείς, ο σοφός λαός, τον αποδοκιμάσαμε μαστιγωτικά. 

Το νεο-αναδυόμενο ΠΑΣΟΚ του «λεφτά υπάρχουν» σάρωσε με 44%, ενώ η γκριζαρισμένη και από σκάνδαλα Ν.Δ. σιώπησε στο 33,5%. 

Ηταν νομοτελειακό ό,τι ακολούθησε. Εις το όνομα της σωτηρίας της μιας πατρίδας, η άλλοτε ανεκδοτολογική σύμπραξη Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ (με τη βραχεία, ισχνή συνδρομή Κουβέλη) μπαινόβγαινε σε «κόκκινες γραμμές», συνωμοσιολογούσε με τους αριθμούς, παλεύοντας να γίνει ελπιδοφόρα. Σε ένα κοινωνικό σώμα ημιπαράλυτο, όπου στέντορες, μη έχοντες πρότερο έντιμο φορολογικό βίο, σκίαζαν τον θυμό των κατ’ ανάγκην ή από πεποίθηση κορόιδων.
Πέντε χρόνια είναι πολλά. Θυμίζει κάτι ο πυρήνας του διαγγέλματος Παπανδρέου στο Καστελλόριζο;  

«Να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της δυνατή, να αισθανθούν όλοι οι Ελληνες περήφανοι (...) ο τελικός μας στόχος είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες, να δώσουμε οξυγόνο εκεί που υπάρχει ασφυξία, δικαιοσύνη εκεί που υπάρχει αδικία...». 

Οχι, μην πάει ο νους στο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του διθυραμβικού ΠΑΣΟΚ του ’81. 

 Πέντε χρόνια είναι πολλά. Διαχέεται ευθύμως ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, προεδρεύων ενός κραυγαλέα αγαλβάνιστου κυβερνητικού προσωπικού, εκτιμά ιδιαιτέρως πολιτικά, τον κ. Καραμανλή, χωρίς λογικά να λησμονά τον ανηλεή βασανισμό που υπέστη ο κ. Παπανδρέου, όταν εκστόμισε τη λέξη δημοψήφισμα. 

Πόσα άλλα τέτοια ή χειρότερα χρόνια έπονται; 

 Βγάζει μάτι: 

Συναρτάται από τα αποθεματικά περηφάνιας που ίσως μαζικά εκταμιευθούν.