ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Αχ βρε Λαφαζάνωφ! Μου ξετίναξε όλη τη γκάμα των
συναισθημάτων σε μερικά λεπτά. Έτσι όπως τον έβλεπα να σκύβει το κεφάλι
μέχρι τα γόνατα.
Στην αρχή μαρμάρωσα. Κάτι δεν είδα καλά, νόμισα.
Μετά ανοιγόκλεισα τις βλεφαρίδες για να εμπεδώσω ό,τι έβλεπα.
Μετά κούνησα αυθόρμητα το κεφάλι με θλίψη.
Α ρε καψοΕλλάδα! Μονολόγησα. Μια ζωή να υποκλίνεσαι στις χίμαιρες και να τινάζεις ανάστημα στο reality!
Μετά και λίγο σαν να ντράπηκα για λόγου μας. Η ντροπή είναι το πιο περίεργο συναίσθημα. Απλώνεται επάνω σου κι ας μη τη δικαιούσαι. Μετά η επανάληψη -και κόντρα επανάληψη- μου έφερε γέλια. Μετά το γέλιο ήρθε η συμπάθεια. Ναι. Άρχισα να βλέπω με συμπάθεια την περίπτωση Λαφαζάνη. Για φαντάσου! Κόλλησε σε σελίδα δανεικής νιότης:
Δεν έπεσε ποτέ το τείχος του Βερολίνου. Δεν γκρεμίστηκαν ποτέ αγάλματα. Δεν ξεδόντιασαν ποτέ, οι ίδιοι οι κομμουνιστές τον κομμουνισμό, τόσο φρικτά άτσαλα….Να μην μείνει, ούτε ένα τόσο δα, διάολε, απ΄αυτή την ανθρωποκεντρική ιδεολογία –ως ιδεολογία-, ένα τόσο δα ανάχωμα στον άπληστο καπιταλισμό. Όλα στάχτη!…
Για τον Λαφαζάνη δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Κορνήλιος Καστοριάδης, να τον προβληματίσουν τα γραπτά του. Γραπτά του 1964:
«Ο Μαρξισμός είναι νεκρό σώμα μιας ψευδοθεωρίας που δεν αναπτύσσεται και το οποίο κοινωνικά και ιστορικά λειτουργεί μόνο και μόνο σαν ιδεολογία για την νομιμοποίηση καθεστώτων εκμετάλλευσης και τρομοκρατίας όπως αυτά που υπάρχουν στις ανατολικές χώρες».
Δεν θεωρήθηκε απαραίτητη ποτέ μια ανάλυση του εμφυλίου.
Δεν υπήρξε ποτέ μια ρώσικη «πόρτα» στην μούρη των Ελλήνων «συντρόφων».
Δεν υπήρξε ποτέ μια παραδοχή, εκ του αποτελέσματος ρε αδελφέ, ότι εν τέλει καλύτερα που ήρθαν όπως ήρθαν τα πράγματα.
Στο σωστό μέρος ανθρωπότητας βρεθήκαμε. Για τον «σύντροφο» Λαφαζάνη υπήρξε μόνο μια σχεδόν θρησκευτική προσκόλληση σ΄ένα δημιούργημα μιας φαντασίας.
Πώς το λέει το λαικόν άσμα… «Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει. Που σ΄έπλασε όπως ήθελε αυτή». Κοίτα τι κύκλους κάνει η ψυχή….
Στο τέλος κατέληξα:
Nα νοιώθω ένα νοιάξιμο για τον κ.Λαφαζάνη. Αφού το έφτασε έτσι μέχρι εδώ…Τι νόημα έχει να ξυπνήσει στην επόμενη σελίδα ιστορίας; Άστον να περιμένει εκ Ρωσίας…. (Αρκεί να μην περιμένουμε εμείς).
Στην αρχή μαρμάρωσα. Κάτι δεν είδα καλά, νόμισα.
Μετά ανοιγόκλεισα τις βλεφαρίδες για να εμπεδώσω ό,τι έβλεπα.
Μετά κούνησα αυθόρμητα το κεφάλι με θλίψη.
Α ρε καψοΕλλάδα! Μονολόγησα. Μια ζωή να υποκλίνεσαι στις χίμαιρες και να τινάζεις ανάστημα στο reality!
Μετά και λίγο σαν να ντράπηκα για λόγου μας. Η ντροπή είναι το πιο περίεργο συναίσθημα. Απλώνεται επάνω σου κι ας μη τη δικαιούσαι. Μετά η επανάληψη -και κόντρα επανάληψη- μου έφερε γέλια. Μετά το γέλιο ήρθε η συμπάθεια. Ναι. Άρχισα να βλέπω με συμπάθεια την περίπτωση Λαφαζάνη. Για φαντάσου! Κόλλησε σε σελίδα δανεικής νιότης:
Δεν έπεσε ποτέ το τείχος του Βερολίνου. Δεν γκρεμίστηκαν ποτέ αγάλματα. Δεν ξεδόντιασαν ποτέ, οι ίδιοι οι κομμουνιστές τον κομμουνισμό, τόσο φρικτά άτσαλα….Να μην μείνει, ούτε ένα τόσο δα, διάολε, απ΄αυτή την ανθρωποκεντρική ιδεολογία –ως ιδεολογία-, ένα τόσο δα ανάχωμα στον άπληστο καπιταλισμό. Όλα στάχτη!…
Για τον Λαφαζάνη δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Κορνήλιος Καστοριάδης, να τον προβληματίσουν τα γραπτά του. Γραπτά του 1964:
«Ο Μαρξισμός είναι νεκρό σώμα μιας ψευδοθεωρίας που δεν αναπτύσσεται και το οποίο κοινωνικά και ιστορικά λειτουργεί μόνο και μόνο σαν ιδεολογία για την νομιμοποίηση καθεστώτων εκμετάλλευσης και τρομοκρατίας όπως αυτά που υπάρχουν στις ανατολικές χώρες».
Δεν θεωρήθηκε απαραίτητη ποτέ μια ανάλυση του εμφυλίου.
Δεν υπήρξε ποτέ μια ρώσικη «πόρτα» στην μούρη των Ελλήνων «συντρόφων».
Δεν υπήρξε ποτέ μια παραδοχή, εκ του αποτελέσματος ρε αδελφέ, ότι εν τέλει καλύτερα που ήρθαν όπως ήρθαν τα πράγματα.
Στο σωστό μέρος ανθρωπότητας βρεθήκαμε. Για τον «σύντροφο» Λαφαζάνη υπήρξε μόνο μια σχεδόν θρησκευτική προσκόλληση σ΄ένα δημιούργημα μιας φαντασίας.
Πώς το λέει το λαικόν άσμα… «Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει. Που σ΄έπλασε όπως ήθελε αυτή». Κοίτα τι κύκλους κάνει η ψυχή….
Στο τέλος κατέληξα:
Nα νοιώθω ένα νοιάξιμο για τον κ.Λαφαζάνη. Αφού το έφτασε έτσι μέχρι εδώ…Τι νόημα έχει να ξυπνήσει στην επόμενη σελίδα ιστορίας; Άστον να περιμένει εκ Ρωσίας…. (Αρκεί να μην περιμένουμε εμείς).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου