Καθόλου δεν αμφιβάλλουμε για τις αγαθές προθέσεις των πρυτανικών αρχών
να βάλουν τάξη στο Πανεπιστήμιο και να το καταστήσουν αυτό που πρέπει να
είναι: κέντρο παιδείας, κέντρο πολιτισμού, κέντρο έρευνας και ανάπτυξης
οικονομικής. Αλλά -φευ- τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα: όσοι
έχουν υπηρετήσει στα ΑΕΙ από το 1974 και εδώ γνωρίζουν καλά τις
κομματικές παρεμβάσεις, τους πρόχειρους νόμους, τους πολιτικάντικους
πειραματισμούς, τις καταλήψεις, τις λεηλασίες κλπ. Σήμερα η κατάσταση
έχει ολωσδιόλου χειροτερέψει και σε αυτό ευθύνονται όλα τα κόμματα, όλες
οι κομματικές νεολαίες που σιτίζονται στο Πανεπιστήμιο, από την ΟΝΝΕΔ
και την ΠΑΣΠ ως την ΚΝΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και για το ΕΚΠΑ, όσοι το
διοίκησαν τα τελευταία χρόνια.
Ακριβώς για όλα αυτά (και όχι μόνο) οι πρυτανικές αρχές του ΕΚΠΑ αποφάσισαν να διορθώσουν, όσο γίνεται γρηγορότερα, αυτή την επικίνδυνη και θλιβερή κατάσταση. Για την ώρα δύο είναι οι τρόποι που έχουν επιλεγεί.
Πρώτον, η «εδώ και τώρα» δυναμική παρέμβαση των αρχών -ένα είδος, θα λέγαμε, Machtpolitik-: πρόσληψη ιδιωτικής ασφαλείας, έλεγχος των εισερχομένων στα κεντρικά κτήρια, προληπτικό κλείσιμο Σχολών. Οι αντιδράσεις της κοινωνίας και της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι και θετικές (θα έλεγα στην πλειοψηφία τους) και αρνητικές. Ο χρόνος θα δείξει κατά πόσο αυτά τα μέτρα μπορούν όντως να διορθώσουν κάποια πράγματα.
Ο δεύτερος τρόπος αντιμετώπισης του κακού, που αναγγέλθηκε σε ένα άκρως φλύαρο και λογοτεχνίζον κείμενο, επιγραφόμενο «Μνήμη και τιμή Πολυτεχνείου, 2014» συνίσταται στο εξής. Προκειμενου να πάψουν οι καταλήψεις ύστερα από απόφαση λίγων και επιτήδειων, η σχετική ψηφοφορία να γίνεται ηλεκτρονικά. Οι φοιτητές θα διενεργούν ένα είδος «ηλεκτρονικού δημοψηφίσματος» και θα αποφασίζουν για τη διακοπή ή μη των μαθημάτων. Με άλλα λόγια καταργούνται οι συνελεύσεις των φοιτητών.
Να εξηγηθώ: δεν θεωρώ πως αυτές οι συνελεύσεις είναι άμωμες και αθώες. Όμως δεν είναι οι συνελεύσεις που φταίνε για τις όποιες αποφάσεις -είναι η απαξίωση των συνελεύσεων από τους ίδιους του φοιτητές. Άλλωστε, παρόμοια είναι η απαξίωση των φοιτητικών εκλογών- η αποχή είναι μεγαλύτερη από το 55-60%. Αυτό είναι το ένα: η αδιαφορία της πλειοφηφίας βοηθά όσους «επιτήδειους» θέλουν καταλήψεις.
Υπάρχει και δεύτερο: στις γενικές συνελεύσεις της ΔΕΗ, των οδηγών λεωφορείων, της ΑΔΕΔΥ οι προτάσεις για το ένα ή το άλλο θέμα τίθενται και συζητούνται. Ακούγονται υπέρ και κατά. Και οι αποφάσεις λαμβάνονται κατά πλειοψηφία. Οι συνελεύσεις είναι μέρος μιας δημοκρατικής διαδικασίας όπου δίδεται η ευκαιρία του λόγου. Σε όλους. Ακόμη και στα δημοψηφίσματα (ΝΑΙ/ΟΧΙ) έχουν προηγηθεί συζητήσεις και συζητήσεις.
Σε τι, λοιπόν, θα βοηθήσει αυτη η ηλεκτρονική ψήφος ώστε να ξαναγίνουν βιώσιμα τα ΑΕΙ;
Σε τι όντως αυτή η πρωτοβουλία τιμά το έρμο το «Πολυτεχνείο»;
Αφού οι ίδιοι οι φοιτητές επιλέγουν να παραμένουν αμέτοχοι, σε τι θα ωφεληθεί η παιδεία από αυτή την τηλεψηφοφορία;
Δεν
είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί το πρόβλημα. Ούτε η δημοκρατία. Εμείς
είμαστε το πρόβλημα. Ο καθείς και το πρόβλημά του, καταπώς θα έλεγε και ο
ποιητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου