Οι ΗΠΑ θα ήθελαν ο πόλεμος κατά των τζιχαντιστών της ISIS αλλά και
των άλλων οργανώσεων τύπου Αλ Κάιντα να είναι ένας εμφύλιος μετριοπαθών
και εξτρεμιστών σουνιτών.
Σε περιφερειακό επίπεδο έστω και προσχηματικό
το πέτυχαν με τη Συμμαχία Σαουδικής Αραβίας, Μπαχρέιν, Κατάρ, Ιορδανίας
και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που τώρα στο πλευρό της Ουάσιγκτον
βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές που στήριξαν για πάνω από τρία χρόνια!
Ομως οι ΗΠΑ θα ήθελαν αυξημένο ρόλο για μετριοπαθείς Σουνίτες στην
κυβέρνηση της Βαγδάτης, αλλά και ενισχυμένο ρόλο για μετριοπαθείς
αντιπάλους του Ασαντ στη Συρία.
Πρόκειται προφανώς για ένα ζητούμενο που
βρίσκεται μεταξύ ευχής και φαντασίωσης και το οποίο απλώς σώζει τα
προσχήματα για μια υπερδύναμη που πριν από ένα χρόνο ετοιμαζόταν να
πλήξει με βομβαρδισμούς το μπααθικό καθεστώς του Ασαντ στη Δαμασκό και
τώρα βομβαρδίζει τους πιο επικίνδυνους αντιπάλους του!
Είτε το
θέλουν στις ΗΠΑ είτε όχι, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί κατά Αράβων
μουσουλμάνων, έστω και εξτρεμιστών Σουνιτών, εξυπηρετούν πολιτικά τους
Τζιχαντιστές, καθώς ξυπνούν στη συλλογική μνήμη του σουνιτικού πληθυσμού
τις τραυματικές ιστορικές μνήμες όχι μόνον των Σταυροφοριών, αλλά και
της προδοσίας των μειονοτήτων Αλαουιτών, Σιιτών και Χριστιανών της
περιοχής, που συνεργάσθηκαν εδώ και αιώνες πρώτα με τους Σταυροφόρους,
στη συνέχεια με την Περσία και από τον 19ο αιώνα και μετά με τη Γαλλία.
Στη συλλογική μνήμη των Σουνιτών εχθρός τους είναι και η Βρετανία, που
όχι μόνον δεν τίμησε τις υποσχέσεις του Λόρενς της Αραβίας για Αραβικό
Βασίλειο μοιράζοντας τη Μέση Ανατολή με τη Γαλλία, αλλά επέτρεψε στο
Σιωνιστικό Κίνημα μετά το 1918 να δημιουργήσει εθνική εβραϊκή εστία στην
Παλαιστίνη.
Οσο διαρκούν οι βομβαρδισμοί, χωρίς χερσαίες
επιχειρήσεις, η ISIS, πρώτον, δεν μπορεί να ηττηθεί αλλά αντίθετα
απειλεί την ίδια τη Βαγδάτη και, δεύτερον, διευρύνει την επιρροή της
ακόμη και στους μετριοπαθείς Σουνίτες, όπου δεν ταυτίζονται με τις
αγριότητές της.
Τα παραπάνω τα γνωρίζει η κυβέρνηση του Ιράκ και
γι' αυτό ακριβώς τον λόγο έχει θέσει βέτο σε ενδεχόμενη χερσαία εμπλοκή
των ΗΠΑ στη χώρα, ενώ στη Συρία όσοι μετριοπαθείς αντικαθεστωτικοί έχουν
απομείνει, στην ουσία βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα ή να προσεγγίσουν
τους εξτρεμιστές ή να διαπραγματευθούν την παράδοσή τους στις
κυβερνητικές δυνάμεις του Ασαντ.
Ετσι διαμορφώνεται ένα σκηνικό
που θυμίζει το πρώτο ήμισυ του 16ου αιώνα, όταν το μεγαλύτερο μέρος της
σημερινής Συρίας και του Ιράκ βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Σιιτικής
Περσίας, με τον Σουλτάνο Σελίμ τον Πρώτο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία
να μην είναι μόνον κατακτητές της Μέσης Ανατολής αλλά και απελευθερωτές
των Σουνιτών.
Η εκμηδένιση των μετριοπαθών Σουνιτών σε Συρία
-Ιράκ αφήνει ένα κενό που δεν θέλουν -καθώς φοβούνται παρενέργειες
εσωτερικής καθεστωτικής αποσταθεροποίησης- να το καλύψουν η Σαουδική
Αραβία, τα άλλα τρία κράτη του Κόλπου και η Ιορδανία, αλλά και δεν
μπορούν, καθώς οι στρατιωτικές τους δυνάμεις είναι κυρίως πραιτοριανοί
των τοπικών μοναρχών.
Ετσι στην Άγκυρα ο Ερντογάν -που θαυμάζει
τον Σουλτάνο Σελίμ και έχει δώσει το όνομά του στην τρίτη υπό κατασκευή
γέφυρα του Βοσπόρου- κάποια στιγμή θα επέμβει στη σύγκρουση με χερσαίες
δυνάμεις. Μόνο ζητούμενο είναι αν θα έχει προηγηθεί παρασκηνιακή
διαβούλευση με την Ουάσιγκτον, ώστε το όλο εγχείρημα να παρουσιασθεί ως
προσχώρηση της Τουρκίας στη Συμμαχία Προθύμων ή αν θα επιλέξει ένα
περιτύλιγμα μιας επιχείρησης, με στόχο την προάσπιση των εθνικών
συμφερόντων της χώρας του και της διαχείρισης της ανθρωπιστικής
καταστροφής των προσφύγων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου