EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Μόνος δεν μπορείς να την κάνεις τη δουλειά, χρειάζεσαι και κάποιον παρτεναίρ για αλληλοϋποστήριξη στις φιγούρες. Το τάνγκο είναι δυαδικό.
Είναι πλέον τόπος κοινός. Δεν υπάρχει πιο δεξιά από
τον λαϊκισμό. Και δη τον μπανανέ. Είτε είναι απλά δεξιός, είτε
ακροδεξιός (όταν κουβαλάει μαζί και το καμτσίκι της βίας), ανεξαρτήτως
χρώματος, μαύρου, μπλε, πράσινου, κόκκινου, μπορδωροδολουλακί. Και αυτός
ακριβώς λοιπόν ο μπανανολαϊκισμός, είτε δεξιός σκέτος είτε ακροδεξιός,
γεννάει χρεωκοπίες.
Είναι τόσο προβλέψιμο. Όσο προβλέψιμη είναι και η
διαρκής προσπάθεια του λαϊκιστή να αλλάζει κουβέντα και να πετάει τη
μπάλλα στην κερκίδα, σκούζοντας για νεοφιλελεύθερες λαίλαπες με
προοδευτικές κορδέλες. Μπας και πάψεις να του θυμίζεις τον άθλιο ρόλο
του, που φουντώνει την αλληλουχία «Λαϊκισμός – Χρεωκοπία».
Η λαϊκισμένη κοινωνία μας είναι το στήριγμα του λαϊκιστή,
είναι μαζί και η ντάμα του στο τρελό ερωτικό τάνγκο, καρπός του οποίου
πάντα θα είναι μετά από εννέα τέρμινα μια ακόμα χρεωκοπία.
Ο κ. Τσίπρας
είναι κλασική περίπτωση επίδοξου αγκαλιαστή κοινωνιών. Έχει θαυμάσει το
πρότυπό του, το Μεγάλο Τοτέμ, για το πώς κατάφερνε να κάνει έρωτα με τις
λαοθάλασσες στις Πλατείες. Αλλά, το τάνγκο αρχεντίνο, με το οποίο
παρέσυρε και βάτεψε ο Αντρέας την τσιφτετελληνική λαϊκισμένη κοινωνία,
δεν το ‘χει.
Έχει, όμως, τη συνταγή και την μαγειρεύει ο κυρ Αλέξης. Και
αυτό φτάνει, για να γίνει η ζημιά σε μια φοβική και άπληστη κοινωνία,
που εθελοτυφλεί και νομίζει ότι δεν χρεωκόπησε από τη βλακεία της, αλλά
από την κακία των δανειστών της. Ότι δεν χρεωκόπησε από τα ελλείμματα,
αλλά από τη ζηλοφθονία του Κίσσιντζερ και της Γερμανίδας.
Μέσα στο πλαίσιο της Δικτατορίας του Κατιναριάτου,
όταν οι μικρομέγαλες δυνάμεις του νέου δικομματισμού δεν βρίσκουν να
πουν κάτι για την ταμπακιέρα, λένε ιστορίες δι’ αγρίους. Αυτό το
λιμπερτάνγκο της τσιρίδας που αυτές τις μέρες δίνει και παίρνει, γύρω
από τα πάθη της Αργεντινής, έχει μια βάση.
Είναι η επιβεβαίωση του γεγονότος ότι ο κ. Σαμαράς είναι τυχερός που
έχει απέναντί του τοιούτους αντιπάλους.
Εγώ είπα «Μακάρι να ήμασταν
Αργεντινή!»;
Εγώ είπα «Δεν είναι φετίχ το ευρώ!»;
Κάποιος που ο στόμας
του δεν σταματάει να αμολάει βατράχια. Αυτουνού η ασυνάρτητη και
ακατάσχετη αδολεσχία έκανε πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά.
Δεν επιχαίρουν οι βουλευτές της ΝΔ που υποφέρει ο
λαός της Αργεντινής. Τρίβουν τα χεράκια τους που τους έκατσε το λαχείο
και έχουν απέναντι έναν αστείο συρφετό. Αυτός είναι η χαρά τους, η
μεγάλη τους γιορτή. Γιατί, κάνοντας ένα διαρκή σαματά σε εκτός θέματος
ζητήματα, αυτός ο παρδαλός «αριστερός» συρφετός τούς κάνει πλάτες για το
μείζον:
Δεν είναι πάλι τυχαίο που βρίσκει ο γύφτος τη γενιά
του και τα φέρνει η ζωή να επιβεβαιώνεται ολοένα η ύπαρξη του ενιαίου
ψεκασμένου ανεξυριζαυγιτισμού. Τροπίζονται αυτόματα όλα τα παιδιά του,
υπό το κράτος της αντιτοκογλυφικής πρόταξης, να παίρνουν θέσεις πίσω από
το κοκό του λαϊκισμού. Έτσι όλοι του Ανεξυριζαυγιτισμού ομοθυμαδόν,
παρά τις φαινομενικές αντιθέσεις τους, κλαίγονται που τα βουλιμικά όρνεα
επιτίθενται κατά της κυρίας Κίρχνερ. Όμως, το γεγονός ότι είναι
πανάθλια κάποια χετζ φαντς, δεν αθωώνει τον ανόητο ηγέτη που εκθέτει το
λαό του στις ορέξεις τους. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Το πρόβλημα είναι να μην διαλύονται χώρες και λαοί, μόνο
και μόνο επειδή κάποιοι εξουσιολιγούρηδες ηγέτες (και τα γίδια που τους
λατρεύουν σε δεύτερο επίπεδο) προτάσσουν της χολής τους το χαβά
απέναντι στο κοινό συμφέρον. Είναι τόσο απλό και ευανάγνωστο. Αυτό
κοιτάμε πίσω από μια χρεωκοπία.
Και όποιος λαός έχει φάει πέντε συναπτές χρεωκοπίες χωρίς να βάζει μυαλό,
όλοι ξέρουμε πολύ καλά πώς πρέπει να αποκαλείται.
Γιατί κάθε χρεωκοπία
σε οδηγεί σε περίσκεψη, ώστε να μην φας μια παρόμοια επόμενη.
Όταν
φτάνεις στο πεντάκις εξαμαρτείν, κάτι τρέχει με τις ηγεσίες σου και
φυσικά με εσένα τον ίδιο που τις επιλέγεις, καραγκιόζη μου.
Όλα τα άλλα
είναι πιπεριές Φλωρίνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου