Ενώ δεν έχει αποτιμηθεί συνολικά ώς
τώρα το μέγεθος των συνεπειών από την τραπεζική κατάρρευση στην Κύπρο,
οι οποίες δεν περιορίζονται ασφαλώς στον οικονομικό χώρο, υπάρχουν ήδη
κάποιες ενδείξεις για ανάλογες επιπτώσεις της κρίσης και στο
διεθνοπολιτικό πεδίο.
Οι βάσιμοι φόβοι που υπήρξαν ανέκαθεν για μια «αναδρομική
τιμωρία» των Ελληνοκυπρίων μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν το 2004
επαληθεύθηκαν, ώς ένα βαθμό τουλάχιστον, γεγονός που προκύπτει ήδη μέσα
από την ίδια τη διαχείριση της τραπεζικής κρίσης και τα γνωστά της
αποτελέσματα.
Λίγοι αμφέβαλλαν ως προς το ότι «η παγίδα ήταν στημένη» από τότε
για την Κύπρο. Ο κυπριακός Ελληνισμός, όμως, πλήρωσε τώρα την καταφανή
πολιτική ανεπάρκεια της ηγεσίας του, την οποία βεβαίως είχε αναδείξει ο
ίδιος με την ψήφο του. Κατέβαλε έτσι το αντίτιμο μιας εκλογικής
αποδοκιμασίας το 2008 κατά του ηγέτη Τάσσου Παπαδόπουλου, πολιτικού
ανδρός με πείρα, ικανότητα χειρισμών και αποφασιστικότητα.
Η κρίση στην Κύπρο υπήρξε η έκβαση μιας ανιστόρητης συμπεριφοράς
εκλογέων, παρόμοιας εκείνων που είχαν αποδοκιμάσει το 1920 τον
Ελευθέριο Βενιζέλο.
Στις δεδομένες συνθήκες κατάπτωσης που έχει περιέλθει η Κύπρος
από τις αρχές του περασμένου Μαρτίου, η θέση της μπορεί να παρομοιαστεί
με κατάσταση αποικιακής ομηρίας. Τούτο όχι μόνο λόγω των σκληρών όρων
που της έχουν επιβληθεί μνημονιακά, αλλά κυρίως εξαιτίας μιας απομόνωσης
που βιώνει για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Η Κύπρος είχε πετύχει να συνδυάζει πάντοτε συμμαχίες με δυνάμεις
διαφορετικών συστημάτων και συσχετισμών, ώστε να καθίσταται διεθνώς η
ίδια υπολογίσιμος παράγοντας. Οι σχέσεις συνεργασίας που ξεκίνησε ο
Τάσσος Παπαδόπουλος με το Ισραήλ, σε μια οριακά κρίσιμη χρονική στιγμή,
το επιβεβαιώνουν ακριβώς. Διότι τούτο συνέβη προτού ξεσπάσουν οι
εξεγέρσεις στο εσωτερικό των αραβικών χωρών και προκαλέσουν μια
πρωτοφανή αποσταθεροποίηση καθ' όλο το μήκος των ακτών της Βορείου
Αφρικής.
Το λεγόμενο ρωσικό «χαρτί» ήταν σίγουρα εκείνο που δεν
λειτούργησε, τούτο όμως είναι μια άλλη ιστορία που χρήζει περαιτέρω
διερεύνησης (και σκέψης).
Η γνωστή παροιμία «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται» φαίνεται
πλέον να αναζητεί την πρακτική της εφαρμογή μέσω ενός αμφιλεγόμενου
παράγοντα των Βρυξελλών, ήγουν του Ευρωπαίου επιτρόπου, αρμόδιου για
θέματα διεύρυνσης, Στέφαν Φούλε. Πριν καλά καλά κατακαθίσει ο
κουρνιαχτός της κρίσης στην Κύπρο, φρόντισε ο γνωστός από προκλητικές
δηλώσεις του για τα Σκόπια επίτροπος να μας προϊδεάσει με «ιδέες»
επανένωσης της Κύπρου. Παρουσιάζοντας την Εκθεση Προόδου για την Τουρκία
στην Ευρωβουλή, δήλωσε πως στις προσπάθειες δεν πρέπει να υπάρχουν
«ταμπού» (!), χωρίς καμία αναφορά στο στρατό κατοχής της Τουρκίας.
Ο «πονηρός» Τσέχος φαίνεται τώρα επαρκώς «δασκαλεμένος». Με
δεδομένο ότι η Κύπρος έχει υποστεί οικονομικά ήδη το μεγαλύτερο εκβιασμό
στην ιστορία της, θα πρέπει να αναμένεται τώρα το επόμενο χτύπημα. Οταν
ο επίτροπος Φούλε κινείται ήδη σαν ο «λαγός» μιας υπόθεσης που θα
εκδηλωθεί με ένα νέο σχέδιο κατάργησης της ανεξάρτητης και δημοκρατικής
Κυπριακής Πολιτείας, μετά την αποικιοποίηση της οικονομίας της,
καθοδηγείται σε τούτο προφανώς από τις δυνάμεις εκείνες που επιδιώκουν
μια αναβίωση του σχεδίου Ανάν.
«Το Κυπριακό είναι μια ιστορία χαμένων ευκαιριών», έλεγαν
παλαιότερα κάποιοι, επιδιώκοντας έτσι να χρεώνουν στην ελληνική πλευρά
έλλειψη ρεαλισμού ή διορατικότητας. Το ίδιο ελέχθη όμως και για το
σχέδιο Ανάν, που απορρίφθηκε με ποσοστό μάλιστα 76%.
Ανεξάρτητα δε του βαθμού ρεαλιστικής προσέγγισης της φύσης του
Κυπριακού Ζητήματος που υποδηλώνεται με τούτο, γεγονός συνιστά πλέον και
η «πλούσια» ιστορία σχεδίων επίλυσης του Κυπριακού, τα οποία
διαδέχονται κατά καιρούς το ένα το άλλο χωρίς αποτέλεσμα. Τη φορά αυτή,
όμως, δεν θα πρόκειται βεβαίως για ένα νέο σχέδιο, αλλά για μια
επιχείρηση εκβιασμού και αναγκαστικού μάλλον εγκλωβισμού των
Ελληνοκυπρίων. Οι πάντες γρηγορείτε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου