ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ - Αθηναίος σε απόγνωση: «Πεθύμησα ένα κτίριο καθαρό»...

Του Κωστη Ταλου

Πεθύμησα ένα κτίριο καθαρό, αυτή είναι η σκέψη μου τις τελευταίες μέρες και των τελευταίων χρόνων. Κοντά στο νεκροταφείο του Κεραμεικού, θαυμάζω ένα υπέροχο νεοκλασικό, πρόσφατα ανακαινισμένο. Η πρώτη σκέψη, σχεδόν παιδική: «Είναι καθαρό!». Απίστευτη η αιτία του θαυμασμού μου, σχεδόν προκλητική, όσο και η γάγγραινα της μουντζούρας που καλύπτει πλέον όλα τα κτίρια από εκεί που ξεκινάει έως εκεί που τελειώνει ο αστικός ιστός της Αθήνας.

Είναι αλήθεια στην Αθήνα το «καθαρό κτίριο» είναι εξαίρεση, όχι προϋπόθεση όπως σε οποιαδήποτε άλλη ιστορική πόλη της Ευρώπης. Είναι που και δεδομένων (υποτίθεται) των συνθηκών, ο βιασμός της πόλης, η μικροανομία, η μεγαλοανομία περνούν στα ψιλά γράμματα. Δεν είναι όμως τα γκράφιτι (τζίφρες, ταγκς) που είναι παντού και πάνω σε οτιδήποτε, αλλά το ψέμα να συνδέονται με την αντίδραση. Δεν μπορεί να με αφήνει αδιάφορο ότι ο «κόσμος» θεωρεί δεδομένο ότι η πόλη πρέπει να είναι χωματερή.  

Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι είναι εξαιρετικό για την πόλη μου να είναι η πρωτεύουσα του συνθήματος. 

Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι γκράφιτι που σε όλο τον πλανήτη ομορφαίνει γκρίζες επιφάνειες, εδώ καταστρέφει αρχαία και νεότερα μνημεία...

Η Αθήνα του μέλλοντος είναι φαντασιακή, γεμάτη κέντρα πολιτισμού, η Αθήνα του παρόντος είναι μια «μουντζουρομάνα», ένας οπτικός θόρυβος που έγινε «δυναμίτης»... Τι μπορείς να περιμένεις από τη νέα Αθήνα, όταν σε αυτήν που ζεις προσπαθούν με σαδιστικό τρόπο να σου επιβάλλουν να αποδεχτείς ως έκφραση τη μετατροπή ακόμη και των αρχαιολογικών χώρων της πόλης σε συνθηματοποιημένους αχταρμάδες, όταν ο ίδιος ο δήμαρχος της πόλης επαναλαμβάνει σαν να κάνει εκμάθηση κάποιας ξένης γλώσσας ότι η πόλη είναι «πεντακάθαρη»...

Η Αθήνα άλλαξε απρόσμενα, «περιορίστηκε» και «συρρικνώθηκε» σε μια μονομερή εικόνα. Η πόλη κάηκε, βούλιαξε από ποδοβολητά και πορείες, βυθίστηκε στην ανομία, καταρρακώθηκε από ιδεολογίες εθνοσωτήριες και θεωρίες συνωμοσιών. Κάπως έτσι η Ακαδημία Αθηνών έγινε ένα κοινό ντουβάρι της αντιπαροχής και βάφτηκε με συνθήματα και αφίσες, το ίδιο και το Πολυτεχνείο, τα λιγοστά νεοκλασικά της πόλης, οι ιστορικές συνοικίες. Τα πάντα, έγιναν ένας άμορφος καμβάς. Ολα αυτά όμως βαφτίστηκαν έκφραση, ιδεολογία, εναλλακτική λούμπεν ομορφιά, αλήτισσα πόλη, ανοιχτός χώρος έκφρασης.

Οποιος τολμήσει να έχει αντίθετη γνώμη στην τόσο καλά προστατευμένη νέα ιδεολογία χαρακτηρίζεται φασίστας, νοσταλγός της επταετίας, καταπιεστής της ελεύθερης έκφρασης. Στη μέση οι Αθηναίοι να ικετεύουν τους αρμόδιους να κάνουν το καθήκον τους, το αυτονόητο, το εύλογο. Αμα δεν μπορείς όμως να πείσεις μια χούφτα φιλελεύθερους για το δικαίωμά σου να μη ζεις σε ένα κάμπινγκ τρίτης κατηγορίας, μια χούφτα βανδάλους ότι δεν είναι νόμιμος ο βανδαλισμός, δεν μπορείς με τίποτα, με κανέναν δυνατό τρόπο να πείσεις τέσσερα εκατομμύρια Αθηναίους που είδαν την πόλη τους να καίγεται στο πλαίσιο της ανοχής και της επανάστασης ότι η ίαση είναι περαιτέρω υποβάθμιση που βαφτίστηκε δημιουργία.

Στην Αθήνα θα αφθονήσουν οι υπερτοπικοί πόλοι έλξης, αν όμως ο απλός περίπατος στο υποβαθμισμένο καρέ καρέ της πόλης δεν αλλάξει, δεν θα μιλήσουμε ποτέ για τη νέα, καλύτερη Αθήνα, αλλά για την ίδια ταλαίπωρη, μουντζουρωμένη Αθήνα της «έκφρασης».