Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
O Κωνσταντίνος Σιμωνίδης (1820-1867;) από τη
Σύμη είχε, αν μη τι άλλο, διαβάσει σωστά την αγορά. Ηξερε ότι στη Δύση
υπήρχε ζήτηση για αρχαία χειρόγραφα. Γι’ αυτό έφτιαξε μερικά ο ίδιος.
Αντί να επιστρατεύσει τις γνώσεις του για να γίνει ένας καλός φιλόλογος,
προτίμησε να μείνει στην Ιστορία ως ο διαπρεπέστερος πλαστογράφος.
Η επιτυχία του να εξαπατήσει ορισμένες από τις πιο καταρτισμένες κεφαλές της εποχής θα οριζόταν στη σημερινή γλώσσα ως «συστημικό» έλλειμμα.
Περίπου ως τέτοιο έλλειμμα εκλαμβάνεται τώρα η δημοσιότητα που εξασφάλισε ως «Ελληνίδα της NASA» η Ελένη Αντωνιάδου.
Η έντυπη –και τηλεοπτικώς απαγγελλόμενη– αυτοβιογράφηση της 31χρονης από τη Θεσσαλονίκη θυμίζει χειρόγραφο του Σιμωνίδη, στο οποίο «παραδόξως αναμειγνύονται γνωστά και αληθή μετά πλαστών και νέων εν συμφυρμώ αλλοκότω».
Εκ των υστέρων, αλλόκοτες φαίνονται σίγουρα οι πόζες παραλίας μπροστά στο σήμα της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας.
Αυτές οι πόζες, σε συνδυασμό με ορισμένες κολακευτικές παρασιωπήσεις, άνοιξαν τα «παράθυρα» των ΜΜΕ για την ερευνήτρια.
Συνιστά αυτή η αλυσιδωτή γκάφα «συστημικό έλλειμμα» των media;
Σε ένα αχανές μιντιακό περιβάλλον όπου τα πρόσωπα υπάρχουν μόνο σαν αυτοσκηνοθετούμενα και αυτοφωτογραφιζόμενα «προφίλ»· όπου οι εαυτοί, όταν δεν είναι τελείως πλαστοί, είναι ομολογημένα «πλαστικοί», με την έννοια ότι πλάθονται όπως ορίζουν οι συμβάσεις των νέων Μέσων· σε ένα τέτοιο περιβάλλον πραγματικής εικονικότητας, δεν είναι η αυθεντικότητα ήδη μια μισοθαμμένη αξία;
Ο σκανδαλισμός μπορεί να είναι υπερβολικός. Δεν είναι όμως ακατανόητος. Η Μπάρμπι της επιστήμης ανταποκρίθηκε σε δύο ισοδύναμες, διαδοχικές δίψες.
Από τη μία, η δίψα για ήρωες – η Ελλάδα που δοκιμάζεται εντός, αλλά φέρνει «μαγικά διπλά» εκτός έδρας.
Από την άλλη, η κανιβαλική δίψα για αντι-ήρωες – γι’ αυτούς που μας έτριβαν στη μούρη την τόση τελειότητά τους.
Από τη μία, η αριστεία σαν τσάμπιονς λιγκ.
Και από την άλλη, η αντι-αριστεία, χάρη στην οποία η Αντωνιάδου έγινε τα τελευταία 24ωρα διασημότερη ως αποτυχία.
Συστημική αποτυχία;
Ναι. Αν στο κάψιμο της Μπάρμπι –πιο πολύ φάρσα παρά σκάνδαλο– υποκρύπτεται ένα σύστημα που απέτυχε, αυτό θα το βρει κανείς στην αρχή του βιογραφικού της πρωταγωνίστριας.
Το πανεπιστήμιο στη Λαμία, απ’ όπου πήρε το πρώτο της πτυχίο, δεν υπάρχει πια. Ιδρύθηκε το 2003 για να «αποσυρθεί», ως πλεονάζον ίδρυμα, δέκα χρόνια μετά. Το τμήμα από το οποίο η NASA μέλλει να στρατολογήσει τις επόμενες γενεές Ελλήνων –τμήμα «Αεροδιαστημικής Επιστήμης και Τεχνολογίας»– εδρεύει απέναντι, στην Εύβοια. Στα Ψαχνά.
Στην ανώτατη εκπαίδευση, η εικονικότητα είναι το σύστημα.
Είναι ένα σύστημα όπου...
οι κανονικοί τίτλοι είναι καμιά φορά πιο ψεύτικοι από τους πλαστούς.
Η επιτυχία του να εξαπατήσει ορισμένες από τις πιο καταρτισμένες κεφαλές της εποχής θα οριζόταν στη σημερινή γλώσσα ως «συστημικό» έλλειμμα.
Περίπου ως τέτοιο έλλειμμα εκλαμβάνεται τώρα η δημοσιότητα που εξασφάλισε ως «Ελληνίδα της NASA» η Ελένη Αντωνιάδου.
Η έντυπη –και τηλεοπτικώς απαγγελλόμενη– αυτοβιογράφηση της 31χρονης από τη Θεσσαλονίκη θυμίζει χειρόγραφο του Σιμωνίδη, στο οποίο «παραδόξως αναμειγνύονται γνωστά και αληθή μετά πλαστών και νέων εν συμφυρμώ αλλοκότω».
Εκ των υστέρων, αλλόκοτες φαίνονται σίγουρα οι πόζες παραλίας μπροστά στο σήμα της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας.
Αυτές οι πόζες, σε συνδυασμό με ορισμένες κολακευτικές παρασιωπήσεις, άνοιξαν τα «παράθυρα» των ΜΜΕ για την ερευνήτρια.
Συνιστά αυτή η αλυσιδωτή γκάφα «συστημικό έλλειμμα» των media;
Σε ένα αχανές μιντιακό περιβάλλον όπου τα πρόσωπα υπάρχουν μόνο σαν αυτοσκηνοθετούμενα και αυτοφωτογραφιζόμενα «προφίλ»· όπου οι εαυτοί, όταν δεν είναι τελείως πλαστοί, είναι ομολογημένα «πλαστικοί», με την έννοια ότι πλάθονται όπως ορίζουν οι συμβάσεις των νέων Μέσων· σε ένα τέτοιο περιβάλλον πραγματικής εικονικότητας, δεν είναι η αυθεντικότητα ήδη μια μισοθαμμένη αξία;
Ο σκανδαλισμός μπορεί να είναι υπερβολικός. Δεν είναι όμως ακατανόητος. Η Μπάρμπι της επιστήμης ανταποκρίθηκε σε δύο ισοδύναμες, διαδοχικές δίψες.
Από τη μία, η δίψα για ήρωες – η Ελλάδα που δοκιμάζεται εντός, αλλά φέρνει «μαγικά διπλά» εκτός έδρας.
Από την άλλη, η κανιβαλική δίψα για αντι-ήρωες – γι’ αυτούς που μας έτριβαν στη μούρη την τόση τελειότητά τους.
Από τη μία, η αριστεία σαν τσάμπιονς λιγκ.
Και από την άλλη, η αντι-αριστεία, χάρη στην οποία η Αντωνιάδου έγινε τα τελευταία 24ωρα διασημότερη ως αποτυχία.
Συστημική αποτυχία;
Ναι. Αν στο κάψιμο της Μπάρμπι –πιο πολύ φάρσα παρά σκάνδαλο– υποκρύπτεται ένα σύστημα που απέτυχε, αυτό θα το βρει κανείς στην αρχή του βιογραφικού της πρωταγωνίστριας.
Το πανεπιστήμιο στη Λαμία, απ’ όπου πήρε το πρώτο της πτυχίο, δεν υπάρχει πια. Ιδρύθηκε το 2003 για να «αποσυρθεί», ως πλεονάζον ίδρυμα, δέκα χρόνια μετά. Το τμήμα από το οποίο η NASA μέλλει να στρατολογήσει τις επόμενες γενεές Ελλήνων –τμήμα «Αεροδιαστημικής Επιστήμης και Τεχνολογίας»– εδρεύει απέναντι, στην Εύβοια. Στα Ψαχνά.
Στην ανώτατη εκπαίδευση, η εικονικότητα είναι το σύστημα.
Είναι ένα σύστημα όπου...
οι κανονικοί τίτλοι είναι καμιά φορά πιο ψεύτικοι από τους πλαστούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου