ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αλλάζοντας ταμπέλες στην Ελλάδα

Σχιζοφρενικό! Zούμε σε μια πατρίδα με βαριά και πολύτιμη Ιστορία, και συμπεριφερόμαστε σαν να μη θέλουμε να έχουμε μνήμη

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Το παιδικό παιχνίδι «μουσικές καρέκλες» το γνωρίζετε; 

Αν όχι, ας το μάθετε. Μόνο έτσι θα καταλάβετε πώς παίζει το σύστημα της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας με τη συλλογική μνήμη.

 
Για να παίξουμε «μουσικές καρέκλες» χρειαζόμαστε έναν εύλογο αριθμό παιδιών και καρέκλες - μία λιγότερη από τα παιδιά. Τοποθετούμε τις καρέκλες σε κυκλική διάταξη και βάζουμε να παίζει μουσική - κάτι χαρούμενο και ρυθμικό.


Τα παιδάκια χορεύουν γύρω από τις καρέκλες μέχρι να σταματήσει η μουσική (δίχως προειδοποίηση). Oταν σταματήσει η μουσική, τα παιδιά πρέπει να σπεύσουν να καθίσουν. Oποιο παιδάκι δεν προλάβει να καθίσει σε καρέκλα και περισσέψει (αφού, όπως είπαμε, οι καρέκλες είναι -κατά μία- λιγότερες από τα παιδιά) φεύγει από το παιχνίδι.
 

Σε κάθε γύρο αφαιρούμε μία καρέκλα μέχρι να νικήσει ένας - αυτός που θα μείνει τελευταίος στον… χορό.

Έτσι συμπεριφέρονται και οι -νηπιώδους σκέψης- πολιτικάντηδες που παρέλαβαν χώρα και την κατάντησαν χώρο. 

Είναι οι «εκπρόσωποι» του λαού, που βάζουν τα ιστορικά σύμβολα του έθνους στον χορό των μικροκομματικών συμφερόντων και κάθε τόσο βγάζουν ένα από το «παιχνίδι».

 
Και, όταν η λεωφόρος Ισσού (που υπενθύμιζε τη λαμπρή νίκη του Μεγάλου Αλεξάνδρου) χάνει τη θέση της από την περιοχή του Ζωγράφου, μπαίνει στο σκηνικό η λεωφόρος Ούλοφ Πάλμε, επειδή ο δολοφονηθείς Σουηδός πολιτικός ήταν κολλητός του Αντρέα (ενώ ο Μεγαλέξανδρος δεν ήταν ούτε φίλος του Αντρέα ούτε πασοκτζής).

Νομίζουν ότι, αν σκορπίσουν πίσω τους ιδρύματα, ημερίδες στη Βουλή, αν μετονομάσουν δρόμους, κάμπους, λεωφόρους, αεροδρόμια και βουνά και τους δώσουν τα επίθετά τους ή τα ονοματεπώνυμα των ομοϊδεατών τους, θα κερδίσουν μια θέση στην Ιστορία.

 
Και στο γκρέμισμα του παρελθόντος (το οποίο, δυστυχώς, είναι το μοναδικό αξιοποιήσιμο περιουσιακό στοιχείο του έθνους) είναι μάστορες. Οι μπουλντόζες της αποδόμησης δουλεύουν νυχθημερόν.

 
Στο χτίσιμο δυσκολεύονται λιγουλάκι, διότι...

 η αισθητική τους δεν μπορεί να ξεπεράσει την πολυκατοικία της αντιπαροχής, τις κιτσάτες βίλες που παραπέμπουν σε ιδιοκτησίες τριτοκοσμικών μαφιόζων και τις νεοταξικές ασχήμιες που μεταμφιέζονται σε μοντέρνα «τέχνη».

 
Αχ, κατακαημένη Αράχοβα, τι σου 'μελλε να πάθεις…