ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γιατί κυβερνήσεις και δήμαρχοι μισούν τους ανάπηρους; (Ελλάδα, η χώρα στην οποία ένας ανάπηρος δύσκολα μπορεί να διανύσει απόσταση μεγαλύτερη των 50 μέτρων)

Ο Μάνος Βουλαρίνος ψάχνει να βρει την αιτία που δήμαρχοι και κυβερνήσεις μισούν τους ανάπηρους.

 

Αν ήταν χιουμοριστική εκπομπή, θα θαύμαζα τον σκληρό και εύστοχο σαρκασμό, αλλά ήταν δελτίο ειδήσεων αυτό στο οποίο άκουσα ότι «η χώρα μας πρέπει να συμμορφωθεί με ευρωπαϊκή οδηγία σύμφωνα με την οποία όλα ανεξαιρέτως τα δημοσία κτίρια και όλα τα ιδιωτικά  τα οποία στεγάζουν γραφεία σε ποσοστό άνω του 50% πρέπει να αποκτήσουν τις υποδομές που θα επιτρέπουν την επίσκεψη ανθρώπων με αναπηρία». Και αντί για σαρκασμό θαύμασα την υποκρισία.
 

Δεν λέω πως δεν πρέπει τα κτίρια που στεγάζουν υπηρεσίες και γραφεία να αποκτήσουν υποδομές ώστε να μην είναι απαγορευμένες ζώνες για τους ανάπηρους συμπολίτες. Ίσα-ίσα πιστεύω πως ο οικοδομικός κανονισμός πρέπει να επιβάλει τις υποδομές αυτές ακόμα και στα κτίρια που προορίζονται για στέγαση. Όπως στις υπηρεσίες, έτσι και στα διαμερίσματα προς πώληση ή προς ενοικίαση, η πρόσβαση πρέπει να είναι εύκολη σε όλους. Και προφανώς πιστεύω πως η ευρωπαϊκή οδηγία για τις υποδομές των κτιρίων είναι απολύτως απαραίτητη. Αλλά για χώρες πραγματικά ευρωπαϊκές ή στοιχειωδώς εκπολιτισμένες. Όχι για την Ελλάδα.
 

Γιατί η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία ένας ανάπηρος σπανίως διαπιστώνει αν μπορεί να μπει σε ένα κτίριο υπηρεσιών και γραφείων, γιατί το μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί καν να φτάσει εκεί.

 Είναι η χώρα στην οποία ένας ανάπηρος πολύ δύσκολα μπορεί να διανύσει απόσταση μεγαλύτερη των 50 μέτρων. 

Είναι η χώρα στην οποία τα δήθεν «πεζοδρόμια» είναι στην πραγματικότητα δεντροδρόμια, γλαστροδρόμια, ζαρτινιεροδρόμια, σκαλοπατοδρόμια, περιπτεροδρόμια, αυτοκινητοδρόμια, μοτοσυκλετοδρόμια, ποδηλατοδρόμια, πατινοδρόμια, στασοδρόμια, σκουπιδοτενεκεδρόμια, ταμπελοδρόμια, καγκελοδρόμια, παγκοδρόμια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. 

Είναι η χώρα που τα δήθεν πεζοδρόμια δεν έχουν καμία σχέση με τους πεζούς και τις ανάγκες τους και πολύ περισσότερο με τους αναπήρους και τις δικές τους ανάγκες.


Με δεδομένο ότι τα δήθεν πεζοδρόμια και οι νόμοι που τα αφορούν είναι αρμοδιότητα της κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε πως πρωθυπουργοί, υπουργοί και δήμαρχοι (μπορεί και περιφερειάρχες) μισούν τους αναπήρους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για αδιαφορία, αλλά αν ήταν απλή αδιαφορία θα έκαναν πού και πού κάτι, έστω και μικρό, για να τους βοηθήσουν να μη ζουν φυλακισμένοι στα σπίτια τους. Νομίζω πως όλα δείχνουν πως έχουμε να κάνουμε με μίσος ή έστω κάποια ακατανόητη απέχθεια, που οδηγεί στον συνειδητό καθημερινό βασανισμό των αναπήρων.


Αν δεν τους μισούσαν, αν δεν ήθελαν να τους βασανίζουν, θα φρόντιζαν ΚΑΙ να νομοθετήσουν ΚΑΙ να επιβάλουν νόμους που θα έκανε τα δήθεν πεζοδρόμια πραγματικά πεζοδρόμια. Θα έκαναν κάτι περισσότερο από το να λένε ωραία λογάκια προσποιούμενοι τους ευαίσθητους (λογάκια που δείχνουν ότι είναι ενήμεροι του προβλήματος και συνειδητά το αφήνουν άλυτο). Αντί γι’ αυτό, σφυρίζουν αδιάφορα και παίζουν το πολύ βολικό παιχνίδι των αρμοδιοτήτων που τη μια είναι της κυβέρνησης και την άλλη της τοπικής αυτοδιοίκησης. Των αρμοδιοτήτων που καμία κυβέρνηση δεν φροντίζει να αποσαφηνίσει νομοθετικά, αφού το συγκεκριμένο παιχνίδι βολεύει τους άχρηστους κάθε κόμματος και κάθε ιδεολογίας.
 

Το μίσος των εκλεγμένων αντιπροσώπων για τους αναπήρους βέβαια δεν θα μπορούσε να θριαμβεύσει με τον τρόπο που θριαμβεύει αν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν είχαν τη συγκατάβαση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων τους. Της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων που επίσης αδιαφορούν για (και σε κάποιες περιπτώσεις επίσης ολοφάνερα μισούν) τους αναπήρους και γι’ αυτό βοηθούν, όπως μπορούν, την προσπάθεια κυβέρνησης και τοπικών αρχόντων να τους κρατήσουν φυλακισμένους στα σπίτια τους.


Κι αν οι άρχοντες που τους πηγαίνουν και τους φέρνουν με λιμουζίνες για των οποίων την απρόσκοπτη κυκλοφορία κινητοποιείται η τροχαία (μην τυχόν και πιάσει κανένα φανάρι τον αξιότιμο κύριο Φούφουτο) δεν έχουν κίνητρο να νοιαστούν για τους αναπήρους, η στάση των ψηφοφόρων είναι ακατανόητη. Όσο και να μισούν τους αναπήρους, θα πρέπει να πολεμήσουν με την ανοησία τους και να καταλάβουν ότι το μόνο που τους χωρίζει από την αναπηρία είναι μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου. Κι αν δεν έχουν το μυαλό να καταλάβουν ότι όλοι είμαστε υποψήφιοι ανάπηροι, ας σκεφτούν τα μωρά στο καροτσάκι. Κι αν δεν τους νοιάζουν ούτε αυτά (ή τα μισούν εξίσου), ας νοιαστούν για τον εαυτό τους που, δεν μπορεί, κάποιες φορές θα μετακινείται και χωρίς ρόδες.

 
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, στην πραγματικότητα δεν μπορώ να απαντήσω στο γιατί κυβερνήσεις και δήμαρχοι μισούν τους αναπήρους. Διαπιστώνω τον σαδισμό με τον οποίο τους αντιμετωπίζουν, αλλά δεν μπορώ να βρω την πηγή του. 

Ξέρω όμως πως...

 το μίσος τους θα ήταν αδιάφορο αν δεν το ενίσχυε το μίσος και η αυτοκατατροφική ανοησία των ψηφοφόρων τους. Και μπράβο τους.