Του ΚΚ2.
Η άρση των Capital Controls αποτελεί άλλο ένα επεισόδιο στη μακρά -μην απατάσθε- πορεία προς την κανονικότητα και την ευημερία.
Χωρίς να μπαίνουμε σε πολλές λεπτομέρειες, τα Capital Controls επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σαν αποτέλεσμα της εκροής κεφαλαίων λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης στη συγκεκριμένη κυβέρνηση και της «αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης» η οποία οδηγούσε στην τελική σε IOUs και υποσχετικές τύπου bitcoins αλλά χωρίς την ανταλλακτικότητα και το όποιο κύρος τους, κατά το κατά Γιάνη με ένα «ν» ευαγγέλιο, ή σε μπούκες επαναστατικού -Venceremos- τύπου στο νομισματοκοπείο της χώρας.
Αυτό που η αγορά ένοιωσε στο πετσί της από το πρώτο μικρο-δευτερόλεπτο της επιβολής τους, είναι ότι τα CC υπήρξαν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ για το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που με την εργασία του ή την επιχειρηματικότητά του παράγει απτό και πραγματικό πλούτο, σε αντίθεση με το κράτος και τα κρατικοδίαιτα παράσιτα τα οποία τον καταναλώνουν προς ίδιον όφελος, και περιστασιακά, για να παράγουν απαράδεκτης και χαμηλής ποιότητα υπηρεσίες για τους πολίτες.
Και αυτό αφορά τον περισσότερος κόσμο ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ τους άφρονες ψηφοφόρους, οι οποίοι εκεί που περίμεναν να καταργηθούν το «μεηλ Χαρδούβελη» και ο ΕΝΦΙΑ επιτέλους κατάλαβαν, μετά από το αιματηρό και τραχύ, σαν σούρσιμο σε σαγρέ τοίχο, «φροντιστήριο» της πραγματικότητας στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και σε ΟΛΗ την Ελληνική κοινωνία που δεν είχε σημαντικές καταθέσεις εκτός Ελλάδος (και όχι πενταψήφια ψίχουλα που θα αρκούσε μια κακιά αρρώστια να τους τα εξανεμίσει σε εβδομάδες…) ότι οι κεφαλαιουχικοί έλεγχοι σε συνδυασμό με μια ανήθικη «αριστερή» – κρατικίστικη κυβέρνηση η οποία ομολογούσε ότι «αυτούς» είχε βάλει στο στόχαστρο, είναι ότι χειρότερο, ο χειρότερος εφιάλτης που θα μπορούσε να υπάρξει!
Και εκέι που στην αρχή της χιλιετίας λέγαμε ότι θέλαμε επενδύσεις και ότι το Ευρώ θα ήταν ο προστατευτικός μανδύας, η εγγύηση, για συναλλαγές και επενδύσεις, κλπ, ξαφνικά έγινε θανατηφόρος κορσές στα χέρια ης «πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης» η οποία το χρησιμοποιούσε για να απομυζά μέσω της φορολογίας το 90% του παραγόμενου πλούτου, και να το αποδίδει σε λίγους και εκλεκτούς, να το σωρεύει σε ασφυκτικά πλεονάσματα για να την αφήνουν οι επιλεκτικά αδιάφοροι Ευρωπαίοι στην ησυχία της.
Όπως, και για να το αποδίδει σε συγκεκριμένες τεχνητά ή πραγματικά ναήμπορες ομάδες του πληθυσμού. Τη στιγμή που οι δυνάμενοι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα να παράξουν έργο, στην Ελλάδα να βρίσκονται σε κατάσταση συνεχούς ομηρείας και να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν με τη δουλειά τους σε μια χώρα στραγγισμένη αππο ρευστότητα με εγχώρια ρευστότητα και μισθούς Βαλκανικής ενδοχώρας, αλλά -όλα κι όλα- τιμές κεντροευρωπαϊκής χώρας, εφόσον ακόμα και τα προφυλακτικά ήταν εισαγώμενα!.
Έχοντας να αντιπαλέσουν ασύλληπτη γραφειοκρατία (εκεί που μιλάγαμε για… fast track, βρεθήκαμε να ρυθμίζει το ΚΑΣ και το… δασαρχείο που θα κτίσουμε το οτιδήποτε, από ουρανοξύστη -φτου κακά!-μέχρι λουτροκαμπινέ), απόρροια ενός παντελώς εχθρικού περιβάλλοντος προς το επιχειρείν, την αριστεία, την ατομική επιτυχία («ριζοσπαστική αριστερά» ψηφίσατε, δεν ρωτάγατε τι σημαίνει πριν το ρίξετε το ρημάδι στην κάλπη;) και μιας συνάθροισης αστοιχείωτων τους οποίους κατά βάση βόλευαν τα CC, εφόσον είχαν προλάβει να μαντρώσουν όσο χρήμα είχε απομείνει μέσα στην Ελλάδα για να έχουν να «τραβάνε» άμα δεν αποδώσουν οι ούτως ή άλλως εξοντωτικοί φόροι ή σε άλλη περίπτωση ανάγκης…
Για όλους αυτούς τους λόγους και κυρίως για λόγους προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας, η κατάργηση των CC είναι μέγα βήμα στο δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα. Για αυτό το λόγο εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ και η κακόβουλη κυβέρνησή του όλο υπόσχονταν ότι θα τα καταργήσει, μέσα στο 16, το 17 και το 18, κάτι σαν τις φασματικές μπουλντόζες στο Ελληνικό που για τέσσερα χρόνια όλο έμπαιναν στο οικόπεδο και όλο δεν περνούσαν ούτε απέξω… Ήξεραν ότι σε μια κανονική Ελλάδα με διεθνή πρότυπα κανονικότητας και όχι Λατινικής Αμερικής, ο κόσμος θα τους ξεχνούσε σαν στο ξύπνημα αππο ένα κακό όνειρο (ή ότι πολλοί θα τους θυμόντουσαν μετά βδελυγμίας, όπως και συμβαίνει).
Ας χαιρετίσουμε λοιπόν την κατάργηση των CC και ας την αποδεχτούμε σαν την επιστροφή στην πραγματικότητα. Όπως είπαμε, έχουν πολλά να γίνουν αλλά είναι πολύ παρήγορο ότι πολλά από αυτά γίνονται στην αναμενόμενη ώρα τους ενώ άλλα ακόμα και πριν την ώρα τους.
Και είμαστε πάρα πολλοί εκείνοι που...
Η άρση των Capital Controls αποτελεί άλλο ένα επεισόδιο στη μακρά -μην απατάσθε- πορεία προς την κανονικότητα και την ευημερία.
Χωρίς να μπαίνουμε σε πολλές λεπτομέρειες, τα Capital Controls επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σαν αποτέλεσμα της εκροής κεφαλαίων λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης στη συγκεκριμένη κυβέρνηση και της «αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης» η οποία οδηγούσε στην τελική σε IOUs και υποσχετικές τύπου bitcoins αλλά χωρίς την ανταλλακτικότητα και το όποιο κύρος τους, κατά το κατά Γιάνη με ένα «ν» ευαγγέλιο, ή σε μπούκες επαναστατικού -Venceremos- τύπου στο νομισματοκοπείο της χώρας.
Αυτό που η αγορά ένοιωσε στο πετσί της από το πρώτο μικρο-δευτερόλεπτο της επιβολής τους, είναι ότι τα CC υπήρξαν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ για το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που με την εργασία του ή την επιχειρηματικότητά του παράγει απτό και πραγματικό πλούτο, σε αντίθεση με το κράτος και τα κρατικοδίαιτα παράσιτα τα οποία τον καταναλώνουν προς ίδιον όφελος, και περιστασιακά, για να παράγουν απαράδεκτης και χαμηλής ποιότητα υπηρεσίες για τους πολίτες.
Και αυτό αφορά τον περισσότερος κόσμο ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ τους άφρονες ψηφοφόρους, οι οποίοι εκεί που περίμεναν να καταργηθούν το «μεηλ Χαρδούβελη» και ο ΕΝΦΙΑ επιτέλους κατάλαβαν, μετά από το αιματηρό και τραχύ, σαν σούρσιμο σε σαγρέ τοίχο, «φροντιστήριο» της πραγματικότητας στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και σε ΟΛΗ την Ελληνική κοινωνία που δεν είχε σημαντικές καταθέσεις εκτός Ελλάδος (και όχι πενταψήφια ψίχουλα που θα αρκούσε μια κακιά αρρώστια να τους τα εξανεμίσει σε εβδομάδες…) ότι οι κεφαλαιουχικοί έλεγχοι σε συνδυασμό με μια ανήθικη «αριστερή» – κρατικίστικη κυβέρνηση η οποία ομολογούσε ότι «αυτούς» είχε βάλει στο στόχαστρο, είναι ότι χειρότερο, ο χειρότερος εφιάλτης που θα μπορούσε να υπάρξει!
Και εκέι που στην αρχή της χιλιετίας λέγαμε ότι θέλαμε επενδύσεις και ότι το Ευρώ θα ήταν ο προστατευτικός μανδύας, η εγγύηση, για συναλλαγές και επενδύσεις, κλπ, ξαφνικά έγινε θανατηφόρος κορσές στα χέρια ης «πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης» η οποία το χρησιμοποιούσε για να απομυζά μέσω της φορολογίας το 90% του παραγόμενου πλούτου, και να το αποδίδει σε λίγους και εκλεκτούς, να το σωρεύει σε ασφυκτικά πλεονάσματα για να την αφήνουν οι επιλεκτικά αδιάφοροι Ευρωπαίοι στην ησυχία της.
Όπως, και για να το αποδίδει σε συγκεκριμένες τεχνητά ή πραγματικά ναήμπορες ομάδες του πληθυσμού. Τη στιγμή που οι δυνάμενοι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα να παράξουν έργο, στην Ελλάδα να βρίσκονται σε κατάσταση συνεχούς ομηρείας και να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν με τη δουλειά τους σε μια χώρα στραγγισμένη αππο ρευστότητα με εγχώρια ρευστότητα και μισθούς Βαλκανικής ενδοχώρας, αλλά -όλα κι όλα- τιμές κεντροευρωπαϊκής χώρας, εφόσον ακόμα και τα προφυλακτικά ήταν εισαγώμενα!.
Έχοντας να αντιπαλέσουν ασύλληπτη γραφειοκρατία (εκεί που μιλάγαμε για… fast track, βρεθήκαμε να ρυθμίζει το ΚΑΣ και το… δασαρχείο που θα κτίσουμε το οτιδήποτε, από ουρανοξύστη -φτου κακά!-μέχρι λουτροκαμπινέ), απόρροια ενός παντελώς εχθρικού περιβάλλοντος προς το επιχειρείν, την αριστεία, την ατομική επιτυχία («ριζοσπαστική αριστερά» ψηφίσατε, δεν ρωτάγατε τι σημαίνει πριν το ρίξετε το ρημάδι στην κάλπη;) και μιας συνάθροισης αστοιχείωτων τους οποίους κατά βάση βόλευαν τα CC, εφόσον είχαν προλάβει να μαντρώσουν όσο χρήμα είχε απομείνει μέσα στην Ελλάδα για να έχουν να «τραβάνε» άμα δεν αποδώσουν οι ούτως ή άλλως εξοντωτικοί φόροι ή σε άλλη περίπτωση ανάγκης…
Για όλους αυτούς τους λόγους και κυρίως για λόγους προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας, η κατάργηση των CC είναι μέγα βήμα στο δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα. Για αυτό το λόγο εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ και η κακόβουλη κυβέρνησή του όλο υπόσχονταν ότι θα τα καταργήσει, μέσα στο 16, το 17 και το 18, κάτι σαν τις φασματικές μπουλντόζες στο Ελληνικό που για τέσσερα χρόνια όλο έμπαιναν στο οικόπεδο και όλο δεν περνούσαν ούτε απέξω… Ήξεραν ότι σε μια κανονική Ελλάδα με διεθνή πρότυπα κανονικότητας και όχι Λατινικής Αμερικής, ο κόσμος θα τους ξεχνούσε σαν στο ξύπνημα αππο ένα κακό όνειρο (ή ότι πολλοί θα τους θυμόντουσαν μετά βδελυγμίας, όπως και συμβαίνει).
Ας χαιρετίσουμε λοιπόν την κατάργηση των CC και ας την αποδεχτούμε σαν την επιστροφή στην πραγματικότητα. Όπως είπαμε, έχουν πολλά να γίνουν αλλά είναι πολύ παρήγορο ότι πολλά από αυτά γίνονται στην αναμενόμενη ώρα τους ενώ άλλα ακόμα και πριν την ώρα τους.
Και είμαστε πάρα πολλοί εκείνοι που...
περιμένουμε να «κάνουμε ταμείο» στην ώρα που πρέπει χωρίς να γκρινιάζουμε για το οτιδήποτε, γνωρίζοντας ότι ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας δικαιούται την περίοδο χάριτος αλλά και την αξιολόγηση σε εύθετο χρόνο.
Καλά τα πήγαμε ως εδώ, και συνεχίζουμε, όσο και αν σκούζουν αυτοί που ψάχνουν γωνία στο δεκάρικο. Σιγά-σιγά επιστρέφουμε στην πραγματική Ιθάκη, στην Ιθάκη της κανονικότητας.
Καλά τα πήγαμε ως εδώ, και συνεχίζουμε, όσο και αν σκούζουν αυτοί που ψάχνουν γωνία στο δεκάρικο. Σιγά-σιγά επιστρέφουμε στην πραγματική Ιθάκη, στην Ιθάκη της κανονικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου