Με τσίγκλησε το φιλοσοφικό finale της πρωθυπουργικής ανάρτησης για τον έναν χρόνο από το τέλος των μνημονίων. Αυτή η δήθεν βαθυστόχαστη και υποδορίως απειλητική τελευταία του πρόταση: «Ας μην θαρρούν πως η ιστορία τέλειωσε εδώ. Η ιστορία, ευτυχώς ή δυστυχώς, διαρκεί πολύ». Υποθέτω πως ενώ όλο το υπόλοιπο σεντόνι το έγραψαν παρατρεχάμενοι, ο Τσίπρας έβαλε την προσωπική του πινελιά στο τέλος, με μια από τις συνήθεις μπαρούφες του.
Για το «τέλος της ιστορίας» είχε γράψει ο Fransis Fucugiama το μακρινό 1992, λίγο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ. Αναφερόταν στην πλήρη επικράτηση των ιδεών της ελεύθερης οικονομίας και της αστικής δημοκρατίας, απέναντι στον μεγάλο τους παγκόσμιο αντίπαλο (από το 1917) που ήταν η κρατικά ρυθμιζόμενη οικονομία και η δικτατορία του προλεταριάτου. Ο τίτλος του βιβλίου του ήταν «the End of the History and the Last Man» και συγκέντρωσε την οργή μιας σοκαρισμένης από τις εξελίξεις παγκόσμιας αριστεράς, που έψαχνε από κάπου να πιαστεί.
Το μαξιμαλιστικό, αλλά (διαστρεβλωμένο στην ουσία του) «τέλος της ιστορίας» του Αμερικανού, της το πρόσφερε. Όχι ως θέση, αλλά ως αντίθεση. Η αλαζονεία που αποπνέει ως σύνθημα που εκστομίστηκε από έναν άνθρωπο αλλά αποδόθηκε σε ένα ολόκληρο σύστημα που ήταν ο νικητής εκείνης της ιστορικής περιόδου, έδωσε ένα λογικοφανές πρόσχημα στην ηττημένη αριστερά να αρθρώσει τον αντίλογο της: «Η ιστορία δεν τελειώνει κι όσο θα συνεχίζεται θα έχει και την αριστερά μέσα της».
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια παρηγορητική θέση, αντίδοτο σε όσους πρόβλεπαν τον τελικό της θάνατο. Όμως αυτή η παρηγοριά απείχε παρασάγγας από την ως τότε κομμουνιστική θεώρηση του κόσμου μας, σύμφωνα με την οποία η αριστερά καθοδηγούσε ηγεμονικά την ανθρώπινη ιστορία προς το νομοτελειακό πεπρωμένο της. Διότι για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ουδέποτε ο καπιταλισμός μίλησε για το τέλος της ιστορίας. Ίσα-ίσα που ως σύστημα επενδύει στις όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες της προς τα εμπρός, με τις χιλιάδες παραλλαγές της και τα εκατομμύρια απρόβλεπτες επιλογές της.
Στην πραγματικότητα, αυτοί που προαναγγέλλουν (θριαμβευτικά μάλιστα) το τέλος της ιστορίας, είναι ο Μαρξισμός και ο Χριστιανισμός. Ο μεν πρώτος με την τέλεια σοσιαλιστική αταξική κοινωνία του μέλλοντος, ο δε δεύτερος με την Δευτέρα Παρουσία μετά την οποία θα θεμελιωθεί μια κοινωνία που δεν θα επιδέχεται βελτιώσεις.
Για το «τέλος της ιστορίας» είχε γράψει ο Fransis Fucugiama το μακρινό 1992, λίγο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ. Αναφερόταν στην πλήρη επικράτηση των ιδεών της ελεύθερης οικονομίας και της αστικής δημοκρατίας, απέναντι στον μεγάλο τους παγκόσμιο αντίπαλο (από το 1917) που ήταν η κρατικά ρυθμιζόμενη οικονομία και η δικτατορία του προλεταριάτου. Ο τίτλος του βιβλίου του ήταν «the End of the History and the Last Man» και συγκέντρωσε την οργή μιας σοκαρισμένης από τις εξελίξεις παγκόσμιας αριστεράς, που έψαχνε από κάπου να πιαστεί.
Το μαξιμαλιστικό, αλλά (διαστρεβλωμένο στην ουσία του) «τέλος της ιστορίας» του Αμερικανού, της το πρόσφερε. Όχι ως θέση, αλλά ως αντίθεση. Η αλαζονεία που αποπνέει ως σύνθημα που εκστομίστηκε από έναν άνθρωπο αλλά αποδόθηκε σε ένα ολόκληρο σύστημα που ήταν ο νικητής εκείνης της ιστορικής περιόδου, έδωσε ένα λογικοφανές πρόσχημα στην ηττημένη αριστερά να αρθρώσει τον αντίλογο της: «Η ιστορία δεν τελειώνει κι όσο θα συνεχίζεται θα έχει και την αριστερά μέσα της».
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια παρηγορητική θέση, αντίδοτο σε όσους πρόβλεπαν τον τελικό της θάνατο. Όμως αυτή η παρηγοριά απείχε παρασάγγας από την ως τότε κομμουνιστική θεώρηση του κόσμου μας, σύμφωνα με την οποία η αριστερά καθοδηγούσε ηγεμονικά την ανθρώπινη ιστορία προς το νομοτελειακό πεπρωμένο της. Διότι για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ουδέποτε ο καπιταλισμός μίλησε για το τέλος της ιστορίας. Ίσα-ίσα που ως σύστημα επενδύει στις όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες της προς τα εμπρός, με τις χιλιάδες παραλλαγές της και τα εκατομμύρια απρόβλεπτες επιλογές της.
Στην πραγματικότητα, αυτοί που προαναγγέλλουν (θριαμβευτικά μάλιστα) το τέλος της ιστορίας, είναι ο Μαρξισμός και ο Χριστιανισμός. Ο μεν πρώτος με την τέλεια σοσιαλιστική αταξική κοινωνία του μέλλοντος, ο δε δεύτερος με την Δευτέρα Παρουσία μετά την οποία θα θεμελιωθεί μια κοινωνία που δεν θα επιδέχεται βελτιώσεις.
Θα μου πείτε, ψιλά φιλοσοφικά γράμματα εν μέσω ελληνικού Αυγούστου, αλλά δεν φταίω εγώ. Ο Αλέξης φταίει, που το ξεκίνησε με μια ετεροχρονισμένη αντιπαράθεση με τον Fucugiama, για να καταλήξει στην μεγαλοπρεπέστατη μπαρούφα «η ιστορία, ευτυχώς ή δυστυχώς, διαρκεί πολύ».
Τι το ‘θελε ο μπαγάσας αυτό;
Τι το ‘θελε ο μπαγάσας αυτό;
Τάμα στην Μεγαλόχαρη έχει να μας υπενθυμίζει κάθε τόσο...
την ανεπάρκεια και την ασχετοσύνη του;
Ας μην επιχειρηματολογήσω για το πόσες απανωτές ανοησίες εμπεριέχονται σ’ αυτή την ασυνάρτητη προτασούλα του.
Ψάξτε το μόνοι σας, εγώ βαριέμαι καλοκαιριάτικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου