Δεν γνωρίζω αν έχετε δει σποτάκι των Καμμένων Ελλήνων για τις ευρωεκλογές και αν έχετε απολαύσει τη λαϊκίστικη (και εντελώς αντιευρωπαϊκή) προπαγάνδα που θυμίζει τις ωραίες εποχές που οι «αγανακτισμένοι» είχαν κάνει κατάληψη στην πλατεία Συντάγματος και έκαιγαν σημαίες του Βελγίου νομίζοντας πως είναι της Γερμανίας.
Σε περίπτωση που είστε τυχεροί και σας έχει διαφύγει, να σας πω πως πρόκειται για το υποκειμενικό πλάνο (αυτό είναι όταν βλέπουμε μέσα από τα μάτια του ήρωα) μιας κυρίας που φοράει ένα σακάκι σαν αυτά που φοράει η Μέρκελ η οποία δίνει στα γερμανικά εντολές σε ένα κανισάκι με το όνομα «Θανάσης» το οποίο τις εκτελεί πιστά με μουσική υπόκρουση κάποιο εμβατήριο του Μουσουλίνι (μαθαίνω από τα σόσιαλ τα μίντια, μην με ρωτάτε, δεν έχω ιδέα). Το σποτάκι κλείνει με την βαρύγδουπη δήλωση ότι (σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Θανάσηδες της πολιτικής) το κόμμα του Καμμένου του Πάνου ακούει μόνο τη φωνή των Ελλήνων. Προφανώς δεν είναι πολλοί οι Έλληνες που να θέλουν να πουν κάτι στο κόμμα του γενναίου Πάνου του Ασυλοκράτη, αλλά αυτό είναι λιγότερο σημαντικό θέμα.
Όπως λιγότερο σημαντικό θέμα είναι και ο λαϊκισμός του σποτ. Στο κάτω-κάτω πρόκειται για σπότ του κόμματος του Καμμένου του Πάνου και η ρητορική που με σαφήνεια υποννοεί ότι οι αντίπαλοι του είναι προδότες που ακολουθούν τις εντολές της κακής Γερμανίας, δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη. Είναι η λαϊκίστικη - αντιευρωπαϊκη ρητορική που βοήθησε να αναρριχηθούν στην εξουσία ο Αλέκσης, ο Πάνος και η όμορφη συντροφιά τους. Είναι η ρητορική που γινόταν το καταφύγιό τους κάθε φορά που τα έβρισκαν σκούρα στα τέσσερα χρόνια που έζησαν τον έρωτα τους απολαμβάνοντας όλα αυτά που μόνο η εξουσία μπορεί να χαρίσει. Κατά συνέπεια, το να χρησιμοποιεί ο σύντροφος Καμμένος αυτού του τύπου την ρητορική δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε περίεργο.
Αυτό που είναι περίεργο είναι η υποδοχή που είχε το σποτ από δημοσιογράφους και σχολιαστές που σε κάθε ευκαιρία κουνούν το ευρωπαϊκό τους δάχτυλο για να μας πουν πόσο επικίνδυνος είναι ο λαϊκισμός και ποιες είναι οι ολέθριες συνέπειες της διολίσθησης στη ρητορική που αντιλαμβάνεται την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένα Γερμανικό τσίρκο στο οποίο τα προδοτικά κανισάκια υπακούν στις εντολές της Μέρκελ. «Χαριτωμένο», «ευχάριστο», «ευφάνταστο», «με χιούμορ» ήταν τα σχόλια που ακούστηκαν σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, που γράφτηκαν σε σάιτ και εφημερίδες, όχι από τίποτα λαϊκιστές λαοπλάνους αλλά από σοβαρούς ευρωπαϊστές που ξεχνούν τη μετριοπάθεια τους μόνο όταν είναι να τα βάλουν με τον λαϊκισμό. Εκτός, όπως φαίνεται, αν ο λαϊκισμός κάνει χιουμοράκι οπότε πολύ τους αρέσει και τους κάνει να χαμογελούν.
Από την άλλη μπορεί ούτε αυτό να μην είναι περίεργο. Γιατί ο λαϊκισμός και ο αντιευρωπαϊσμός, όπως όλοι οι σπόροι, θέλουν έδαφος για να φυτρώσουν. Κι αυτοί οι «σοβαροί», «αντιλαϊκιστές», οι «σύγχρονοι» και «κοσμοπολίτες» από την αρχή της κρίσης έδωσαν χώρο έκφρασης σε κάθε Βαρουφάκη και άκουσαν προσεκτικά κάθε Ζουράρι που ανενόχλητοι διέδιδαν το παραμύθι τους την ώρα που οι «σοβαροί» δημοσιογράφοι καμάρωναν για την «αντικειμενικότητα» τους. Βέβαια, το να δίνεις χρόνο να αναπτύξει την απάτη του κάποιος που ισχυρίζεται ότι η Γη είναι επίπεδη δεν σε κάνει αντικειμενικό, αλλά φτηνό. Όμως αυτό είναι άλλο πρόβλημα που έχει να κάνει με το ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι προτιμούν να είναι δημοφιλείς παρά ενημερωτικοί.
Το πρόβλημα εδώ είναι...
το πόσο ο φτηνός αντιευρωπαϊκός λαϊκισμός (η Ρωσική προπαγάνδα θα έλεγε κανείς, αλλά αυτός θα ήταν ένας κακοπροαίρετος από τον οποίο διαχωρίζω τη θέση μου) όχι απλώς δεν ενοχλεί κανέναν, αλλά αν τύχει και ντυθεί με τον μανδύα του «χιούμορ», αν γίνει έστω και λίγο «χαριτωμένος», γίνεται αυτομάτως αποδεκτός με χαμόγελο και στα σαλόνια της δήθεν σοβαρής δημοσιογραφίας. Της δημοσιογραφίας που, όπως φαίνεται, ισχυρίζεται ότι ενοχλείται από τον λαϊκισμό μόνο και μόνο για να είναι καθώς πρέπει, ενώ κατά βάθος τον αγαπάει και τον διαφημίζει. Αρκεί να είναι κάπως «χαριτωμένος». Μην μας πουν και τίποτα τριτοδεύτερους λαϊκιστές. Και μπράβο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου