Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως το πιο προσωποπαγές πολιτικό μόρφωμα της Μεταπολίτευσης. Πιο αρχηγικό κι από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου! Γιατί οι πάντες επένδυσαν στην «αθωότητα» του αφελούς πλην αγαθού Αλέξη που είχε το δικαίωμα του πρωτάρη. Να ανοίξει το δρόμο για το πλιάτσικο στο οποίο προσέβλεπαν – άλλο αν τους χάλασαν τα σχέδια οι δανειστές…
Βεβαίως δημιουργεί εντυπώσεις η ανοχή – μπορεί και κρυφός θαυμασμός- κάποιων σοβαρών ανθρώπων στην «αντισυστημική βαρβαρότητα» του Αλέξη Τσίπρα και πολλών του συντρόφων. Αλλά το ζήτημα δεν είναι μόνο εκεί. Αντιστρόφως, ένα καλό ερώτημα είναι για τους συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα που εκείνος θαυμάζει ή απολαμβάνει την παρέα τους.
Ένα χρήσιμο κοντράστ εντυπώσεων δημιουργούν τα συναισθήματα του πρωθυπουργού απέναντι στον Υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ, Δημήτρη Λιάκο και στον εκ νέου πρωταγωνιστή των ημερών Παύλο Πολάκη.
Για τον μεν μειλίχιο Λιάκο (πρώην διευθυντή του οικονομικού του γραφείου) φαίνεται να τρέφει εκτίμηση και σεβασμό. Αλλά δεν τον κάνει παρέα... Ο Πολάκης όμως, είναι αυτός που κέρδισε την καρδιά του και που δεν χάνει ευκαιρία να τον συναντάει, όποτε μπορεί. Είναι ο άνθρωπος που χαίρεται τη συντροφιά του, την συναναστροφή και το χιούμορ του. Αυτόν θαυμάζει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως γιατί ο Πολάκης συμπληρώνει και υποκαθιστά αυτά που θα ήθελε αλλά δεν μπορεί να κάνει ο Τσίπρας. Είναι το alter ego του, ο κολλητός που τον γοητεύει, η άλλη εκδοχή του προσώπου του που δεν γίνεται να γνωρίσουμε εμείς.
Στους βουλευτές του και στα στελέχη του ο Αλέξης Τσίπρας διάλεξε όλους τους «μικρούς Μήτσους». Έκανε το πιο επιτυχημένο casting αναδεικνύοντας την πιο αντιπροσωπευτική δηθενιά της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Πολάκης που βρίσκει ότι οι νεκροί θολώνουν το έργο της κυβέρνησης και που τα βάζει με τον Κυμπουρόπουλο δεν είναι ο Πολάκης. Είναι ο Τσίπρας που φοράει τη μάσκα Πολάκη. Μία από τις πολλές που έχει στο βεστιάριό του…
Έτσι κι αλλιώς, ο θαυμασμός προς την βαναυσότητα αποτελεί μία από τις «επαναστατικές» κατευθύνσεις της Αριστεράς, στην διαχρονική της πορεία στα πολιτικά πράγματα.
Το πιθανότερο όμως είναι πως, πολύ γρήγορα, αυτές οι αισθητικές αναζητήσεις στις επιλογές της κυβέρνησης θα οδηγήσουν σε μία εσωτερική ρήξη. Όχι μόνο γιατί η φθορά από αυτό το είδος του «εξπρεσιονισμού» θα επιφέρει κορεσμό στην «καλλιτεχνική ομάδα» αλλά κυρίως, επειδή...
η πραγματικότητα θα αποδειχθεί πολύ πιο βίαιη από την τέχνη! Έχουν αρχίσει ήδη οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος για τον Πολάκη.
Παρόλα αυτά η τεχνική της ειρωνείας και της υπερβολής ήταν πάντα από τα αγαπημένα της Αριστεράς που έβρισκε ανακούφιση στην διαπόμπευση κάθε αστικής ευπρέπειας. Ακόμα και της αυτονόητης συμπάθειας στους αναπήρους ή του θαυμασμού προς τα πρόσωπα που παλεύουν από θέση αδυναμίας, για την καταξίωσή τους. Αξίες που ο αστικός πολιτισμός έχει εμπεδώσει στις κοινωνίες.
Οι αριστεροί, ενώ πάντα επικαλούνταν τις «ευγενικές» ιδέες του σοσιαλισμού, χρησιμοποιούσαν ως αντιπερισπασμό το χονδροειδέστατο χιούμορ του απλοϊκού ανθρώπου για να ποτίσουν περισσότερο τον λαϊκισμό τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου