Εχουμε χάσει τον λογαριασμό από τα «πολυνομοσχέδια» για την Παιδεία που κατατέθηκαν, και δυστυχώς ψηφίστηκαν, τα τελευταία χρόνια.
Κάθε υπουργός αφήνει πίσω του χιλιάδες λέξεις σε σανσκριτική γραφή του στυλ: «Οι παρ. 3Α, 3Β, 4 και 5 του άρθρου 2 του ν. 4186/2013 και οι παρ. 3 έως 7 του άρθρου 3 του ν. 4186/2013 καταργούνται από την έναρξη ισχύος του παρόντος και η παρ. 3Γ του άρθρου 2 του ν. 4186/2013 καταργείται από το σχολικό έτος 2019-2020». Εν τω μεταξύ, οι προαναφερθείσες παράγραφοι είχαν τροποποιηθεί με τον 4559/2018. Ο νόμος του 2018 προέβλεπε ότι «ο ν. 4186/2013 (Α΄ 193) τροποποιείται ως εξής: α) Οι παράγραφοι 1, 2, 3 και 4 του άρθρου 2, αντικαθίστανται ως εξής...». Τρέχα γύρευε, δηλαδή, και άκρη να μη βρίσκεις.
Εκατόν δώδεκα χιλιάδες λέξεις (112.000!) έχει το καινούργιο πόνημα του Κωνσταντίνου Γαβρόγλου. Αυτές προστίθενται στις 36.000 λέξεις που είχε ο προηγούμενος νόμος Γαβρόγλου που ψηφίστηκε το 2018 και είναι αδύνατον να μετρήσει κάποιος πόσα εκατομμύρια λέξεις διέπουν τη λειτουργία της Παιδείας. Από την κωδικοποίηση της εκπαιδευτικής νομοθεσίας που κάνει ο δικτυακός τόπος edu.klimaka.gr, βλέπουμε ότι μόνο οι τίτλοι των νόμων και των Προεδρικών Διαταγμάτων από το 2015 είναι 984 λέξεις! Προσοχή! Μόνο οι τίτλοι των ρυθμίσεων στη διάρκεια του βίου μόνο μιας κυβέρνησης!
Πριν από έξι χρόνια, όταν ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος περνούσε το δικό του πόνημα των 28.000 λέξεων μόνο για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σημειώναμε ότι: «Μέχρι να εφαρμοστεί αυτό το γκράντε σχέδιο για την Παιδεία, η ζωή –όπως κάνει πάντα– θα έχει αλλάξει τα δεδομένα και ο μεθεπόμενος υπουργός θα παρουσιάσει ένα ακόμη κείμενο 28.000 λέξεων ως την “οριστική απάντηση” σε όλα τα προβλήματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό δεν κάνουμε κάθε λίγο και λιγάκι;» («Ο Σίσυφος της Παιδείας», «Καθημερινή», 25.8.2013). Ο κ. Γαβρόγλου ως ΣΥΡΙΖΑ και συνεπώς πιο κρατικοπαρεμβατικός το τερμάτισε. Εφτασε στις 112.000 λέξεις! Ρυθμίζει ακόμη και ότι «με κοινή απόφαση των υπουργών Εσωτερικών και Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων καθορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις παραχώρησης σχολικών χώρων, για χρονικά διαστήματα εκτός του ωρολογίου διδακτικού προγράμματος, καθώς και ο χαρακτήρας των εκδηλώσεων για τις οποίες μπορεί να γίνεται η παραχώρηση» (άρθρο 204). Με άλλα λόγια, δύο υπουργοί στην Αθήνα θα ασχοληθούν αν ένα σχολείο σε κάποιο χωριό του Κιλκίς θέλει να παραχωρήσει κάποιον χώρο για κάποιες εκδηλώσεις, εκτός ωρών διδασκαλίας!
Κάποιος έχει πει ότι «ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα». Οι υπουργοί Παιδείας κατεβάζουν και ξανακατεβάζουν πολυνομοσχέδια που ρυθμίζουν τα πάντα για την Παιδεία και στο τέλος τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν τι έγινε το 1940.
Το γράψαμε και θα το επαναλάβουμε. Το πρόβλημα είναι η σοβιετικού τύπου οργάνωση που θέλει ένα υπουργό στην Αθήνα να ρυθμίζει τι θα κάνει ένα σχολείο στη Φλώρινα. Κι όπως σημειώναμε, «πειραματιστήκαμε με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς: στις εξετάσεις δοκιμάσαμε βάση του 10 και μη βάσεις· προσπαθήσαμε με 4, 6, 8, 10, 14 εξεταστέα μαθήματα· θεσμοθετήσαμε μία, δύο και τρεις εξεταστικές περιόδους. Ολα απέτυχαν, διότι...
δεν ανταποκρίνονταν στη σύνθετη πραγματικότητα. Κάθε χρόνο έχουμε ένα 1989 για την Παιδεία κι εμείς επιμένουμε ότι το σοβιετικό μας σύστημα απλώς πρέπει να αλλάξει παραμέτρους. Μήπως είναι η ώρα να αλλάξουμε την κρατικοκεντρική θεώρηση;» («Καθημερινή» 27.8.2010).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου