Κάθε τέτοια εποχή θυμάμαι την γιαγιά μου. Η περίοδος της νηστείας για αυτήν ήταν χαράς ευαγγέλιο για το σπίτι. Μία γυναίκα ταλαιπωρημένη από την ζωή ποτέ δεν είδε με καλό μάτι την μετατόπισή της από την οικογενειακή ιεραρχία από ένα κορίτσι που μπήκε στο σπίτι νύφη, σύζυγος και μητέρα.
Την στιγμή όμως που ξεκινούσε η περίοδος της νηστείας τα πράγματα άλλαζαν. Ηταν η στιγμή που το σπίτι γέμισε με χαχανητά, χαμόγελα και αστεία ανάμεσα σε πεθερά και νύφη με πρωτοβουλία της πρώτης. Ηταν αποφασισμένη να φτάσει στο τέλος της νηστείας όπως αρμόζει και η αλλαγή συμπεριφοράς ήταν φανερή σε όλους και μόνιμο θέμα συζήτησης των γειτόνων στα συρματοπλέγματα που χώριζαν το ένα σπίτι με το άλλο.
Οι ημέρες περνούσαν, η νηστεία έφτανε στο τέλος και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο επιστρέφαμε στην προηγούμενη κατάσταση. Τότε δεν της το συγχωρούσα, τώρα όμως καταλαβαίνω ότι η γιαγιά όσο και να το πάλευε ήταν πάρα πολύ δύσκολο να καταφέρει να αλλάξει την συμπεριφορά της και μετά την υποχρεωτική (σ.σ. όπως νόμιζε αυτή) νηστίσιμη περίοδο.
Η αποχή από τις διατροφικές συνήθειες στην τελική είναι το πιο εύκολο πράγμα. Αυτό που είναι δύσκολο είναι η ψυχική νηστεία, η περισυλλογή και η απόφαση ότι όλα αυτά που θέλουμε να βγάλουμε από πάνω μας θα αποτελέσουν παρελθόν όχι μόνο τις ημέρες που θα νηστέψουμε αλλά και μετά από αυτές.
Αυτό είναι και το πολύ μεγάλο στοίχημα το οποίο δεν έχει να κάνει με τις θρησκευτικές περιόδους της νηστείας αλλά με τον ίδιο μας τον εαυτό και το πότε θα αποφασίσουμε να κάνουμε το restart.
Εννοείται πως δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος που...
να μην χρειάζεται να κάνει αποφασιστικές παρεμβάσεις στην συμπεριφορά του αλλά θα πρέπει να το αποδεχτεί.
Να ξεφύγει από την λογική του κόβω το κρέας και το γάλα για λίγο και να ξεριζώσει από μέσα του όλα εκείνα που τον στοιχειώνουν και τον αναγκάζουν να έχει μία συμπεριφορά που μπορεί να γίνεται αποδεκτή αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ιδανική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου